T.H.D. BRAQUE

 Wat heeft uw voorkeur:

O   Dik papier

O   Dun papier

Kijk de komende week op de website voor de uitslag van deze poll. Voor grappige stukjes, geestige foto’s of andere vormen van digitaal vermaak verwijzen wij u graag door naar St. Juttemis!

… trek maar dikwijls aan de bel! Wat vroeg dit jaar, maar ook dit jaar zijn we weer goed verwend.

Vrijdag jongstleden werd namelijk duidelijk dat vier mannen hebben besloten niet te kiezen voor middelmatigheid of derde borrels op het toilet. In plaats daarvan zeiden Dorus van Mosselveld, Humberto Levarht Lopez en Tim Jansen volmondig ‘Ja’ tegen een traject ter kennismaking bij T.H.D. Braque.

Heren, heel veel succes de komende tijd…

Het wezenlijke afstuderen van De heer Van Den Brand nam al wat tijd in beslag… zo zijn er in zijn studententijd twee wereldoorlogen uitgevochten, heeft Holland drie vorstinnen gehad, stond de provincie Zeeland een keer onder water en werd er nog wel eens de finale van een groot Europees voetbaltoernooi gewonnen. Wat maakt het dan dus uit om de afstudeerbórrel dan ook nog een tijdje te rekken, moet Gijs hebben gedacht? Nou, als je twee weken eerder een gaatje had gevonden, had je je horloge nog voor het lustrumgala gehad. Maar dat terzijde.

Dat de happening niet alleen voor Gijs zelf, maar voor de hele familie Van Den Brand de nodige impact bleek uit een kort gesprek wat de heer La Grouw voerde met Gijs’ moeder.  

“Mevrouw Van den Brand, gefeliciteerd met de prestatie van uw zoon!”
-“Dankjewel, Paul!”
“Nee, mijn naam is Martijn, mevrouw”
– “Echt waar? De vorige keer dat ik je zag heette je Paul!”
“Nee mevrouw, we spreken elkaar eigenlijk voor de eerste keer.”
– “Och jee. Hoe lang ben jij al lid van Braque?”
“Sinds 2006 mevrouw.”
– “Ah, net zo lang als Gijs dus!”
“Nee, mevrouw ik heb Gijs nog ontgr… is dat de bar?”

De avond was een aaneenschakeling van moeilijke melodieën, genante verhalen, de ‘jonnons-ik-heb-echt-wel-nagedacht-over-m’n-grappen’-speech van Kiki en de vraag waarom er in Godsnaam een foto van Martijn La Grouw in de powerpoint zat. Jammer alleen dat Mariëlle schitterde door afwezigheid. Beffen op de vlaktebank heeft tegenwoordig ook geen waarde meer…

Opa, namens het hele dispuut; bedankt voor een goei’n borrel en succes met de hel die ‘het werkende leven’ heet!

“Gijs, kende gij ‘ne parkeergarage moaken? Nou en of!”

Woensdag 3 november was het wederom zover: zo rond negen uur om 20.57 exact werden de uitverkorenen onder de jongste Plato-lichting verwacht te Groot Kafee ’t Vaticaan. Aldaar zou hen niet alleen Tilburgs meest Heldiaal Heerendispuut wachten, maar ook één van de mooiste en meest beslissende avonden uit hun leven!

Groepjes klooien druppelden beetje voor beetje binnen alwaar enkele bescheiden bakken gerstenat de kelen konden doen smeren. Immers, er was een lange avond voor de boeg. Zo’n avond vangt meestal aan bij het begin en zoals bij velen bekend: geen spetterende start zonder een propere speech van dhr. Van der Kroon. Hierbij werd tevens van de gelegenheid gebruik gemaakt om Suikeroom Frank nog eens een eervolle vermelding en een heuse Lustrumalmanak toe te kennen!

Iedereen, voorzien van een nieuwe, up-to-date liederenbundel, dook vervolgens de huifkar naar Huize Hooijen in om wanneer aangekomen een beroep te doen op het voltallig barpersoneel. Lichte regen die op het raam tikt, kaarslicht, twee toiletten en bakken snacks verzorgd door dhr. Mulder: wat wil men nog meer? Wellicht dat de nieuwe garde genodigden zich genoodzaakt voelt om zich even op de juiste wijze voor te stellen. En zo geschiedde volgens oud-Braqueriaans (en tegenwoordig door menig copycat gebezigd) gebruik: de stoel werd naar voren geschoven en de zwart-witte muur nam haar plaats als aandachtig publiek in.
     
Op deze stoel konden sommigen zich van de jongens onderscheiden, anderen konden hun potentieel wat minder prominent onder de aandacht brengen. Wat zweetdruppels, trillende stembanden en knikkende knieeën later had iedereen zijn zegje gedaan en konden we de balans opmaken: 7 zusjes, waarvan 3 met de juiste leeftijd om voor het eerst een alcoholhoudend flesje ranja bij de Clochard te gaan proeven.

Na enkele uren van gezelligheid, dynamiek en verhitte gesprekken was het dan toch eindelijk tijd om de resterende flessen te ontkurken en aan de terugreis te beginnen. Het eind van een geslaagde avond, vraagt u? Natuurlijk niet. Er moet immers nog gedanst worden! En waar kan dat beter dan feestcafe Philip…

Bij binnenkomst stonden de ingrediënten voor een fraaie finale al klaar: een jukebox, een volledige afgekochte voorraad drank en damesdispuut Conserva dat zich van haar beste kant liet zien. Ondanks de toch beperkte ruimte van de immer sfeervolle kelder kon men volop converseren met bijbehorende armbewegingen (nee, Appelhof was er niet) en zowaar dook er her en der een spaarzaam danspasje op! Enkele bollebozen besloten toch om van hun Ice Tea-kuur af te komen en hun intenties duidelijk te maken door een handvol dames vol te gieten met alcohol. Dhr. Van der Kroon vond het toch nodig om een aanslag op de bankrekeningen van beide disputen te plegen door 6 volle bladen afgeladen met glazen Vodka te bestellen.
     
Maar aan aan al het moois komt een eind: om 5 uur sprongen de lichten aan en hoorden we het welbekende ‘Piano Man’ aan. Dat het Philip-personeel de ‘kwaaisten’ niet zijn bleek uit het feit dat sluitingstijd ook voor hen een zeer ongedefinieerd en rekbaar begrip was. Na een heuse stijldans van o.a. duo Adriaans-Lagas moest om 6 uur de toko toch eindelijk verlaten worden. Tijd voor de jaarlijkse naborrel, die zeer traditioneel werd bijgewoond en afgesloten door dhr. Niekoop. Nu dient er slechts nog ondervonden te worden wie zich tot het selecte gezelschap mogen rekenen om hun snuffeltijd bij dispuut Braque te kunnen verlengen en nogmaals van zich kunnen doen spreken op de 2^e borrel. Bijzijn is meemaken? Dat geldt waarschijnlijk niet voor u. Maar wees niet getreurd, het verslag komt u tegemoet.

Taxi!

Lange tijd was het de vraag welk jong hertje, naïef kippetje, notoir sletje, wisseltrofee… enfin meisje de onbeschrijflijke eer te beurt zou vallen de nacht met de heer Niekoop door te mogen brengen. Dat leverde een aantal jaar mooie verhalen, powerpoints, ruzies en dubbele agenda’s op, maar uiteindelijk zag zelfs Mike in dat het anders moest. Goed, hij was dan wel steeds oprecht verliefd, maar steeds bleek geen van de meisjes een baan te willen zoeken om hem voor de rest van zijn leven te onderhouden. Dus diende er gas gegeven te worden en dat resulteerde in een puike afstudeerpresentatie en aansluitende afstudeerborrel. Mike geeft een feestje… leuk! Zouden de meisjes er allemaal zijn? Of alleen de meerderjarigen? Anders wordt het ook zo’n Tina-dag natuurlijk… spannond!Dat de vrouwelijke opkomst uiteindelijk tegenviel en de aanwezige vrouwmensen meer oog hadden voor Mike’s sexy vader mocht de pret uiteindelijk niet drukken. Het dispuut had het lied verzorgd, Mike was weer eens uit zijn Amsterdamse sociale isolement en in tegenstelling tot Steven is Mike nu écht lid van LAB geworden. Oh en komisch duo Thijs en Bart zijn na hun glansoptreden van die avond nu ook te boeken als headliner voor uw bruiloft of bedrijfsfeest.  Verfrissend trouwens om Mike eens te horen lachen om grappen die hij niet net daarvoor zelf had gemaakt.
     

Enkele schermutselingen en rivaliteiten daargelaten was de avond zeer geslaagd, was de drankrekening bijna net zo hoog als de kale gage van Paul Appelhof en heeft ook Mike díe avond een bank gevonden waarop ie kon slapen.

Mike, succes met je nieuwe carrière in het recht; zware baan hoorden we al. Die Efteling-congressen gaan je niet in je kouwe toga zitten…

*grinnik*

Aan alles komt een eind. Ook aan de Heldiale lustrumactiviteiten van T.H.D. Braque. Stuk voor stuk waren het geslaagde evenementen, tot in de puntjes verzorgd. Natuurlijk, soms kom je dan achteraf tot de conclusie dat je hier en daar een paar euro meer uitgeeft dan voorzien. Het doet er niet toe, het was het waard.

Maar er mistte nog iets. Een waardige afsluiter van ons lustrum. Zo geschiedde dat op 23 oktober jongstleden een bus Braquers, LAB’ers en dates zich begaven naar het rustieke Oud-Turnhout, België. Het was tijd voor het lustrumgala.
Het begrip ‘gala’ is menig Platoon niet onbekend. Echter staat menig gala van CV Plato louter garant voor een goed dronken avond, begeleid door een kneuterige band en een sloot japie’s. Het mag allemaal niet te veel kosten.
Bij het lustrumgala der T.H.D. Braque lag het net wat anders, dat bleek al bij aankomst op de locatie. Bij het verlaten van de bus spreidde zich het zicht op een goed verzorgd oud klooster uit. Ieder koppel kreeg de beschikking over een grote luxe kamer, voorzien van ligbad en kingsize bed. De ingrediënten voor een geslaagde ‘afterparty’ op de kamer waren dus al aanwezig.
Nadat eenieder zich had gesettled op de kamer en zich in zijn of haar galakledij had gehesen, was het eerst tijd voor een rustig drankje in de kelder van het hoofdgebouw. Na een glaasje bubbels en een Oud-Turnhouts speciaalbiertje, mocht het gezelschap een etage hoger plaatsnemen voor het galadiner. Alhoewel de inspirerende speech van onze praeses maakte dat eenieder niet kon wachten tot het diner zou beginnen, werd het geduld beloond met een grandioos feestmaal. Tussendoor passeerden meerdere sprekers de revue, waaronder één van de mannen die in 1990 nog aan de wieg van ons dispuut stond. Tevens werd na maanden hard werken de eerste lustrumalmanak sinds 15 jaar gepresenteerd, waar bij de koffietafel gretig gebruik van werd gemaakt.

     

Nu eenieder een goedgevulde maag bezat, was het tijd voor feest. Coverband That’s Live, een begrip voor eenieder die wel eens een avondje live-muziek in Tilburg meepikt, maakte haar reputatie waar door ook menig oud-lid van de barkruk af te krijgen. Dhr. Appelhof, bekend om zijn uitgesproken voorkeur voor livemuziek, mocht rond een uurtje of 2 het stokje overnemen met de betere pingpong muziek. Dat het Vlaamse barpersoneel dat ons bediende er zin in had was wel duidelijk, aangezien de hoeveelheid drank per glas bij elk volgende rondje rum, jenever of whiskey leek te zijn verdubbeld. U kunt dus vast begrijpen dat ook voor mij de rest van de avond geschiedenis is. Dhr. Courbois maakte echter nog wel een onvergetelijke indruk, door na het proberen van zijn kamersleutel maar te besluiten dat je met een rake high kick ook je kamer binnen kunt komen.

De volgende ochtend bij het ontbijt deelde men, naast een flinke kater, echter wel dezelfde mening: het was goed. Heren, oud-lid en actief, dank voor uw inspanningen. Ik kan nu al niet wachten op het gala ter ere van lustrum V…

Mocht het u ontgaan zijn, dan dient u zich achter de oren te krabben en uw mate van nieuwsconsumptie aan een kritisch blik te onderwerpen, maar Heldiaal Heeren Dispuut Braque viert momenteel op grootsche wijze haar IVe Lustrum.  Mocht u hier totaal en geenszins weet van hebben, dan kan dat natuurlijk ook zijn vanwege het feit dat Braque er totaal geen nut in gezien heeft u op de hoogte te stellen van bovengenoemd feit. Desalniettemin willen wij u, als fervent bezoeker van deze website, door middel van dit schrijven op de hoogte brengen van de voortgang van de feestelijkheden.

Na een puike receptie en een meer dan dito buitendag op het Oktoberfest te München waren de agenda’s vijf dagen lang geblocked voor een tripje Split, Kroatië… voor te weten 52 man! Niet alleen het actieve kader viert namelijk het twintigjarig bestaan, ook de oud-leden weten een dergelijke mijlpaal op waarde te schatten en zijn er collectief bij. Dat bij andere clubjes de oud-leden de noodzaak zien om tijdens wat feestelijkheden rondom een lustrum de complete aankleding van de zaal alsmede de sfeer compleet om zeep te brengen, laat ons Siberisch. Veel plezier met de taakstraf, vrienden! 

Neen, dan Braque! Dankzij de Deutsche Gründlichkeit die de luchthavens in de Heimat kenmerkt, konden alle Heeren op tijd aan boord van de Boeing van GermanWings, ware het niet dat de nota bene de Heldiale Reiscommissie nog bijna roet in het eten gooide. Dhr. Van der Maat verwarde namelijk de Bay-Arena met het stadion van 1. FC Köln en week daardoor enigszins van de voorgestelde route naar her vliegveld af. Dhr. Adriaans kon de grappen aan de telefoon vervolgens niet waarderen en drukte enkele leden op het hart zo nodig een bommelding te ensceneren, maar deze rigoureuze maatregel bleek niet nodig. Ook de Heldiale Reiscommissie kon op tijd aan boord.
     

Na een probleemloze vlucht en bustrip kon het gezelschap de intrek nemen in het hotel. Midden in de centrum, A-locatie, wat minder vriendelijk personeel, maar we don’t care. Een klein puntje van kritiek is wel dat de plaatselijke Manolo onze aanwezigheid ietwat onderschat leek te hebben. Wanneer je je clientèle moet gaan vertellen dat alle koude Karlovacko’s op zijn en dat er als alternatief alleen lauwe troep dan wel Freddy’s te bestellen zijn, dan wil je ook geen sterrenhotel zijn. Wellicht dat de ragfijne uiteenzetting van de heer van der Maat van alle bloederige Balkanconflicten van de laatste tien jaar plus diens opmerking dat de Kroaten er goed aan doen zich opnieuw door Joegoslavië te laten bezetten ook debet zijn aan de ietwat onderkoelde verstandhouding tussen hotelier en gasten, maar dat zal nooit bewezen kunnen worden.

Het programma omvatte een aantal hoogtepunten van collectieve aard. Zo was het eten in restaurant Apentiet niet om over naar huis te SMSen, maar was de sfeer te omschrijven als een en al vreugde en jolijt. Liederen, verhalen en uiteraard  een weergaloze speech van de Praeses! De Praeses LAB nam het woord, gaf dit vervolgens op slinkse wijze door aan de oprichters, kreeg het weer terug, gunde de oud-Praesi van LAB ook hun momentje, waarna Steven Leys unaniem werd verkozen tot de nieuwe Praeses LAB! Steven, we kijken uit naar je regeerperiode en wensen je veel succes.
     

Er was een avond collectief stappen in 100%-tuning-partytent O’Hara, die nou niet bepaald gerocked werd door de plaatselijke Samantha Ronson-look-a-like DJ, waarna Kiki zelf het mengpaneel maar in handen nam en er een heuse 90’s party van maakte. Echt Paul, er waren 16.000 mensen! De heer La Grouw speelde met zijn leven door twee Kroatische huurmoordenaars uit te dagen, de heer van Beurden redde vervolgens zijn leven, Rene Quist werd betrapt met twee gedrochten van vrouwen en Kuup overleefde een slagaderlijke bloeding. Just another day at The O’Hara Music Club.
     

Verder verdienen de Gaga, de Rivièra, de boottocht met visbuffet en de heeren Heijman en Nijhuis een eervolle vermelding. Je vlak voor het bezoek aan de spa realiseren dat naakt optioneel is en dus als een dolle een Speedo in de nationale kleuren op de kop tikken verdient niks dan lof. De heer Mulder heeft tijdens de trip letterlijk nul keer gelachen, de heer Van Tankeren liet zich de alcohol voor het eerst sinds drie maanden weer smaken en de heer Van Graafeiland had een krukje nodig om te pinnen. De heer Van Loon liep net geen alcoholvergiftiging op, de heer Van Oosterhout is er niet in geslaagd een afterparty te ritselen en in Kroatië rijden dus nog gewoon Lada’s. De stadswandeling was gewoon goed, het gevoel van de heer Quist voor ´het juiste moment´ was dat niet. Jammer René, volgende keer beter, wel leuk dat je er was. Verder was het prettig dat Mike dit keer nergens voor betaalde en dat Roel van der Maat uiteindelijk nergens meer voor kón betalen aangezien de goede man duizend eenheden van de lokale valuta verloor aan de volledig geautomatiseerde roulettetafel in een authentiek gokhol van de Kroatische maffia.

Dispuut Braque wil de Heldiale Reiscommissie bedanken voor de organisatie en de inzet en dankzij hen weten we inmiddels… alles op zwart!