T.H.D. BRAQUE

Tot ieders grote spijt loopt de introperiode tot zijn einde, wat hebben we toch genoten van al die ellenlange avonden sjaars pijpen. Maar de 2^e borrel, die is anders. Fungerend als het ultieme waar Braque voor staat is het een avond om naar uit te kijken; het meesterwerk in de etalage, het slotakkoord dat nog lang nazindert, maar vooral: de maker van die illustere ‘wauw’-factor. Alleen zij die zich staande wisten te houden tijdens de beruchte stoelsessie, werden om 17:11 verwelkomd te café Slagroom, ook wel bekend als café Zahne of, om de charme zijn hoogtepunt te bereiken, café Crème.  

Na een warme verwelkoming en een kritische keuring of er niemand in een hoodie was komen aanzetten, werd stamcafé Zalf ingeruild voor de bus. Kosten noch moeite gespaard kon men instappen in de stalen koets van onze plaatselijke trots, het symbool voor het proletariaat, het erevervoer van de hoogste divisie: de huifkar van Kees Hooijen.  

Aangekomen te kasteel Maurick waren daar vijftien LAB’ers die het gezelschap compleet maakten. Na het ontvangst kon men genieten van de amuses en het diner, al bleek het laatstgenoemde spoorloos bleek te zijn. “Goed eten is belangrijk” – je gasten teasen met vijf amuses en een nougat laat inzien dat hoeveelheid ook een rol speelt in deze leus.  

Na mooie woorden van de Praesi van LAB en Braque konden de glazen geheven worden en de stembanden belast. Na afloop van het (voor sommigen) beschonken diner, bleken Braque en Kasteel Maurick een gedeelde angst te hebben voor het verliezen van hun Klink. Desondanks werd zonder verdere escapades de terugweg ingezet: een busreis waar de Gigjes zich snel opstapelden en met uitzicht op opvallend drukbezochte bergen.  

Eenmaal aangekomen op de KB was daar de klap op de vuurpijl samen met de dames van Furiae. Het thema ‘oud & opnieuw’ bracht de vuurpijlen binnenshuis, waarna het thema al snel werd omgezet in ‘Vuurwerkramp Enschede: red jezelf’. Na enkele repeats van Noodgeval kon de borrel worden hervat, waarbij witte bitterballen het culinaire niveau hooghielden, taphangen diens nodige slachtoffers maakte en enkele aftastende eerstejaars elkaar beter leerden kennen.  

“Kuch, kuch, kuch, jezus hoe trek jij dit Bart”, “Ik ben wel wat gewend hè” 

Het academisch jaar is weer van start, de dagen worden korter en de eerste koude briesjes herinneren ons eraan dat de zomer officieel voorbij is. Maar geen paniek! Een periode breekt aan waarin menig Braquer weer net zo snel verliefd wordt op zijn dispuut als Tût op zijn eigen spiegelbeeld: de introperiode! Met een punktliche voorbereiding met draaiboeken zo strak georganiseerd dat we haast gaan lijken op de Gele Muur. Dit alles onder de, laten we zeggen, “inspirerende” leiding van Herr Kemps, die zijn verantwoordelijkheden net zo sporadisch oppakt als Pion bij het organiseren van de Dies. 

De disputentochten zijn achter de rug en nieuwe muiters zijn opgestaan, die meer onwaarheden verkondigen dan Klink ooit zou kunnen over zijn Poolse escapades in een befaamdTunesische all-inclusive hotel. Na een lange tafelfrietvergadering werden de eerste spreekwoordelijke kaf van het koren gescheiden. Tien uitverkorenen en één muiter werden om 17:47 stipt verwacht op de lokale TSV. Traditiegetrouw werd de borrel afgetrapt met een speciaalbierproeverij, dit keer onder de deskundige leiding van niemand minder dan onze Labber: mister cargopants Dhr. Schreuder. Na een nostalgisch verhaal over whisky-honingbiertjes en mooie anekdotes van ‘de goeeeie ouwe tijd’, werden we vervolgens getrakteerd op Pickwick-achtige vragen om de klooien hun nog prille drankervaringen op te laten biechten. 

Het gezelschap verliet buurthuis Akademeia om, zoals vanouds, met de gutsmobiel huifkar richting het volgende feest te vertrekken. Na enkele geslaagde koprollen en verscheidene aap-imitaties van Moffel, was het tijd om de sjaars klaar te stomen voor de beruchte stoelsessie. Daarbij kwamen de heren erachter dat Tût inderdaad houdt van “hungry hands”, dat dominante vrouwen wel degelijk bestaan en dat het uit het raam gooien van broodtrommels een traditie is die nog altijd springlevend is. 

Vervolgens was het tijd voor de langverwachte onderwaterborrel, die na jaren van wikken en wegen eindelijk werkelijkheid werd. Gehuld in Hawaii-hemden, zwembroeken en een duikbril van Ploerts schoonmoeder, was het thema overduidelijk. Toen de zomerse topjes eenmaal arriveerden, kon de inmiddels legendarische ranja-bier-energy-whisky-baco borrel van start gaan. Helaas voor Rintje ‘ik doe niets meer voor dit dispuut’ Mariën, moest hij met enorme tegenzin zijn snackshift afstaan aan taxichauffeur Oek. Na ongeveer 36 keer Froekoe en Ushuaia te hebben gehoord, werd een eind gebreid aan een memorabele avond. De nieuwe huisgenoot toonde met een meesterlijke handvaardigheid precies waarom hij ooit een acht voor dat vak had gehaald, terwijl de rest van het gezelschap zich onder water en onder de dekens terugtrok. 

Mannen bedankt en wie weet tot de tweede borrel! 

“Ze zei: ‘Ik ben wel van de dominante kant’” 

De lang verwachtte en ver van tevoren gecommuniceerde dag van Moffels leven stond op de planning op een prachtige zaterdagmiddag. Het jaarlijkse festijn waarop een aantal uit de kluiten gewassen klooien en leden van weleer samenkomen om de geboortedag van het Dispuut te vieren was namelijk aanstaande. Nu dat het volgende Lustrum de kop al lichtjes heeft opgestoken, is het voor de T.H.D. tijd om in de aanloop naar die (lustrum lustrum lustrum) tijd alvast 34 kaarsjes uit te blazen op de Dies! 

Dat de voorbereiding niet zonder slag of stoot verliep, bleek uit niet nader te beschrijven spraakmemo’s over vrouwelijke geslachtsorganen, een Quaestor die de groep verlaat en een vriendschap tussen Moffel en Pion die er nooit meer bovenop zal komen. Desondanks kon wat losgewrikt kreeftbudget van dhr. Van Kouwen er toch voor zorgen dat Labbers begonnen warm te lopen voor de liefdesbaby tussen de hobby’s van Floyd en Marc.  

Zo gezegd zo gedaan begaf het gezelschap zich in een bizarre schoolreisjes partybus, gestuurd door oppersfeermaker Henk en gewapend met broodjes en lauw bier naar het immer zonnige Gilze. Aldaar trof men een idyllisch meertje aan waar de ballen je om de oren vlogen, zo bleek ook voor enkele plotselinge voorbijgangers met afritsbroeken en kunstheupen/knieën/gebitten. Enfin, gelukkig is het lijstje er ondanks de vele laagvliegers en het “FOOOORREEEE” geroep niet langer op geworden. 

Nadat bleek dat enkele Braquers hun heil misschien beter binnen de hockey- of korfbalsport kunnen gaan zoeken, stapte men terug de bus in om vervolgens al fluitend naar hun fiets op de KB afgezet te worden, waar tot ieders ontsteltenis bleek dat de viskotter van Fons Pessers de kade nooit bereikt heeft. 

De teleurstelling verdween echter als sneeuw voor de zon toen Kay’s hoofd op het witte doek verscheen en bij iedere aanwezige de kippenvel op de huid stond tijdens de bekendmaking van Lustrumthema VII: Jaren ver van hier!  

Uren ver van dat moment besloot een club Labbers om met een handje vol klooien oude tijden te doen herleven in de Boekanier, alwaar de scheidslijn tussen jong en oud steeds verder leek te vervagen. Zodoende kijken we terug op een prachtige Dies, dus Moffel en consorten, bedankt en op naar de volgende 34 jaar! 

“Kut, kut, kut, die dies” 

*Bzz*, “Uitnodiging 22 diner Ischa”. Dat ik dit nog mee mag maken. De kerel wiens dieet overwegend bestaat uit worstenbrood met curry curry met worstenbrood en de man die gemiddeld leeft van €10 per week, nodigt het voltallige collectief uit voor een zelf georganiseerd culinair diner. Ik ben benieuwd. 

Ondanks dat de keelziekten van de TOP-week nog niet waren geheeld, was het zover om onze eeuwige Benjamin in het zonnetje te zetten. Eenieder – Thijs uitgezonderd – vertrok te auto. D’n P bleef solidair met de andere treinreizigers maar bleek de enige te zijn. Gelukkig werd hij, nadat hij een kwartier na inlooptijd aankwam, warm onthaald verschrikt ontvangen door de gastheer op sokken met de woorden “Hey Thijs, wat ben je vroeg?”. 

Arrivée aux Uden-city. Men kon een zakelijk ontvangst verwachten van de man des huizes gecombineerd met een lik op de enkels van de van alle werkende zintuigen bestolen viervoeter. Maxie werd snel aan de de hand van de ‘Heldiale Honden Lelijkheids Meter’ bekritiseerd en kon rekenen op een dikke voldoende.  

Nadat Strüdel was onderwezen hoe je ‘charcuterie’ uitspreekt en Moes alle kaasblokjes door middel van Yahtzee worpen in z’n mond had laten verdwijnen, konden de flessen geopend worden. De avond werd afgetrapt met een trip down memory lane van Emile Roemer. Een sterk begin van de avond die in het teken zou staan van vele openbaringen. Zo had Brum eerder een plectrum in zijn hand dan een speen, heeft hij in een ver verleden gesport (nota bene paardrijden) en hoef je als taxichauffeur kennelijk niet met computers om te kunnen gaan. 

De bediening werkte op volle toeren en de flessenpolonaise vulde al snel de tafel. Na een heerlijke steaktartaar was het taak voor de vvv’tjes om wat steken uit te delen. Helaas glibberde Brum van zijn stoel af na de sappige speech van zijn kompaan, maar gelukkig was Schar er nog die de boel snel weer liet opdrogen. Ook Floortje kreeg de mogelijkheid om na al deze context een verklaring af te leggen voor haar keuze in de liefde. Na deze vermakelijke speeches was het collectief noodgedwongen weer wat kennis rijker over d’n Brum. Zo ook waar zijn liefde voor ‘s nachts eten vandaan komt. 

Hoewel normaliter bij een 21 diner de desserts in een tempo weg worden gebeukt waar Femke Bol stikjaloers op zou zijn, was het bij het 21 diner van Brum wachten geblazen totdat het leuk in de stad zou worden er wat doorgesnoven boeren in de kroeg zouden zijn. U leest het overigens goed: Brum, de man die nog altijd geen gebruik maakt van een agenda en het woord horloge niet kan spellen, had de gangen op tijd op tafel gekregen. Enfin, er werden nog enkele badkuipen druivensap genuttigd, Ploert ging naar bed en Heuj zocht balans door een genodigde een kopje kleiner te maken. 

Omdat de bloemkoolsteak inmiddels verteerd was, werd er eerst een zoektocht op touw gezet naar de lokale dönertent. Na een korte pitstop bij het Casino bleek dat Dönerix dicht was, Take a Burger nog niet was geopend en zodoende werd Amon bezocht. Vanuit daar kon men de straat oversteken om bij Sergeant Peppers te dansen tot in de vroege uurtjes knokkels te breken op de boksbal automaat. 

Na een veelbewogen avond waar Rintje nog eens zijn vliegkunsten demonstreerde en Loebas Maxie voor het eerst in tien jaar geluid had laten maken, konden de kartonnen bedjes worden benut. Bij dageraad droop het collectief weer af met de lang voorspelde worstenbroodjes in hun wangen. Familie van de Voort, bedankt! Maxie, sorry. 

“Zijn liefde voor draken is wat langer blijven hangen.” 

Alwaar de schildpadden floreren en de vogeltjes fluiten, begaven zich op een beruchte dag ook brullende apen: de jongeheren van het Heldiale dispuut Braque die traditiegetrouw allen met de auto hun opwachting maakten. Ook een hond die eruitziet alsof hij net uit de kliko is geklommen tiental vriendjes van vroeger waren aanwezig, waaronder Koen van de Bankzitters Ivo en Toto Wolff Ivo. Beide schijnbaar even welvarend als hun doppelgängers. Afijn, het schilderachtige Terheijden werd er des te mooier op. 

Toen de borrelplanken soldaat waren gemaakt werd men aan tafel geplaatst, waar lichting ’22 eindelijk de confrontatie aan moest gaan met een interne tweedeling. Helaas resulteerde dit niet in een strijd tussen tafeltje één en tafeltje twee, gezien iedereen gebroederlijk aan één tafel zat. In de plaats daarvan heeft familie Ploert een strijd met onze spijsverteringsstelsels gefaciliteerd, middels wat voelde als eindeloze gangen aan culinair genot: schelpen, burgers waar je “UUUU” “u” tegen zegt, spiesjes, tiramisu, et cetera. 

Al snel beet Wybe het spits af en richtte een slideshow speech tot de heren, wat de nodige emoties teweegbracht bij onze gastheer. Op dit inkijkje in Thijmens jeugd volgden de twee Ivo’s met speeches over de bizarriteiten waar het tuig van Terheijden zoal mee te kampen heeft. Ook werd een kippenvelmomentje verzorgd doordat Ivo voor onverklaarbare redenen ons lustrumnummer van vier jaar geleden op de piano kon spelen. De lichting had een interessante nieuwe aanpak voor hun eigen voordracht: meer gejank en minder gebrul. Dat wil zeggen; zes speeches en zes liederen, waarvan de spraakopnames sfeerbepalend bleken tijdens de TOP week. 

Na de speeches realiseer je je dat je in het midden van nergens zit wanneer Sabrina een gang moet overslaan zodat we op tijd de bus kunnen halen naar het uitgaanscentrum. Desalniettemin is de kroeg in Breda lit, evenals het casino ertegenover. Na een kapitaalinjectie in de lokale economie en een plundering van verscheidene shoarmazaken besloot men de avond af te sluiten. 

Slaapplekken vinden verliep echter moeizaam. Middels enkele akelige versierpogingen weet Moes zich naar de zolderkamer te manoeuvreren, terwijl Moffel daarentegen de badkuip als een betere slaapplek beschouwde. Na een omkoopsom verscheen op de rekening een geslaagde poging tot gaslighting van Moffel, hielden de heren het voor gezien. Familie Adriaansen, bedankt! 

“Het is neuken of geneukt worden.” 

Zoals Opgezwolle in hun hitsingle uit 2003 al zong: we gaan naar het verre oosten! Logischerwijs rijst dan de vraag wat een club in zwart-wit gehulde zuiderlingen en één kalende local daar te zoeken hebben. Het antwoord: mister Moneyman van de T.H.D. heeft zijn aandelenportefeuille enigszins doen slinken om wat kapitaal vrij te maken voor het op dat moment al meest enerverende 21 diner van 2024. Naast het kapitaal van dhr. Stift zelf scheen per slot van rekening ook de deurenbusiness van vadertje Es flink in de lift te zitten, wat betekende dat er moest worden afgereisd naar het verre Gaanderen om beugels te poppen in de door Stift zelfbenoemde Playboy Mansion van het Oosten. Plezier gegarandeerd! 

Waar de meesten uitkeken naar de gezelligheid, het lekkere eten en bovenal de beugels Grolsch, vroeg een enkeling zich vooral af in wat voor (al dan niet te strakke) jurk de oudste telg van de familie Es zich gehesen zou hebben. Eenmaal op locatie aangekomen werd Willem zodoende “goed gezet” en was de tuin omgebouwd tot een Michelintent avant la lettre. In de hoek hadden zich enkele verdwaalde Gringo’s verzameld die de genodigden van planken vol lekkernijen wisten te voorzien. Allemaal leuk en aardig natuurlijk, maar waar het de PIOT’ers heren aan “tafeltje 1” voornamelijk om te doen was, was uiteraard de vulling van de koelkast. Terwijl Brum en Ploert dit schouwspel met leden ogen aankeken en snel nog een extra partijtje wijn voor hun eigen diner bijbestelden, was de wijsheid inmiddels dan ook wel in de kan. 

Omdat Peije het liefst had dat zijn ouders zo min mogelijk over zijn Braque tijd te horen kregen, had hij voorzorgsmaatregelen getroffen door de speeches van de Praeses en de lichting helemaal aan het einde van het diner te doen, in de hoop dat Brum en Klink dan nog net een tikkeltje onverstaanbaarder (en langzamer) brabbelden dan voor hen gebruikelijk is. Zijn vader daarentegen begon met een mooie doch beladen speech over Stifts kindertijd, maar over kinderschoentjes van Louboutin werd tot ontsteltenis van de aanwezigen geen woord gerept. 

Nadat iedereen voorzien was van de eerste gang was het de beurt aan FC Knudde VVG’25 Zaal 1. De aanvoerder richtte een speech tot de leden, waarvan de huidige Praeses enkel maar kon dromen, maar gelukkig voor hem had Stifts plan gewerkt. 

Toen Braque aan de beurt was om te speechen was het niveau namelijk al op dergelijke wijze gekelderd, dat Moffel op het punt stond om zijn mollentaakje te gaan vervullen om het nog ergens op te duikelen. Zodoende prevelde Klink wat ongemakkelijke zinnen over een ‘work hard play hard’ mentaliteit, tegenover een man die zich de afgelopen maanden bijna 24/7 in de UB heeft begeven.  

Tot slot de liederen nog, en ondanks dat de eeuwige klooien van ’21 met een liedje van Roxy Dekker hoopten makkelijk te kunnen scoren, zou Braque Braque niet zijn als niet het meest ordinaire nummer de avond zou tekenen. Maar goed, credit where credit’s due: liedjes over het al dan niet actief zijn van lil’ Stift, dan wel Stifts tong kunnen bij voorbaat al wachten op het predikaat ‘banger’. 

En zo schudden we de tent uit om na het diner de weg te vervolgen naar DTC. Na een korte treintocht en enigszins toeristische wandelroute bevond men zich ineens in dé uitgaansstraat van Doetinchem. Helaas werd het plan om naar de ziekste toko te gaan verijdeld door Rintje en Moto die midden op straat een open sollicitatie voor de UFC tentoonstelden.  

Desondanks is er tot in de late uurtjes gefeest in de overige kroegen die op kruipafstand lagen. Na koortsachtige zoektochten naar taxi’s, besloot Rintje eenmaal terug in Gaanderen om nog even de Grote Rintje Show op te voeren en gehuld in ‘de nieuwe kleren van de keizer’ op straat te gaan liggen, waarna hij op de valreep van een agressieve smurf nog een paar tikken kreeg, omdat hij smurfin voor dame van lichte zeden had uitgemaakt. 

Ach, eind goed al goed en na een nachtje vertoeven op leeggelopen matjes kon men met hun ziel onder de armen de aftocht blazen terug naar het zuiden. Stift en de familie Es enorm bedankt! 

“Hij beft ze wel, ze pijpt hem niet!”

Hoewel Plato binnen de T.H.D. recent voornamelijk in een negatief daglicht wordt gezet door het huidige Heldenbestuur, organiseert zij ook een elitair weekend waarvan het doel is om van de ene prachtige plek naar de andere te zeilen. Daarom stappen de Helden op vrijdagmiddag in een krappe motorboot, om de komende dagen door eindeloze regen van het ene naar het andere verlaten gehucht te tuffen.  

Dit alles werd voorafgegaan door een reis in compacte auto’s volgepropt met niet alleen zwaargewichtige Braquers, maar ook met bagage, tenten, en een eerlijke verdeling Gigjes. Eenmaal de meedogenloze regen op de weg getrotseerd, kreeg iedereen zin om eindelijk de waterwegen van Friesland onveilig te maken. Het goede humeur verdween echter bij Strüdel toen hij zich realiseerde dat hij drie dagen lang jarig zou zijn, en bij Quen toen hij na drie keer afvaren realiseerde dat de lijnen nog vastzaten. 

Soit, de Helden waren te water en weldra werden de eerste piswedstrijden gehouden op het achterdek.  Zo werd de bemanning overweldigd door de regelmaat waarmee Pørko en Rintje men hun geslachtsdeel tentoonstelde. Verder besloten enkele Helden na enige huivering wegens de weeromstandigheden om te trainen voor de aanstaande triatlon middels een duik in het strontkleurige blauwalgwater verfrissende meer. 

Viel er even een stilte dan klonk het al snel “ouwe hogrider” of “sí maatje, ik loev het” door de boot. Nu Moes ouderejaars is en zijn stempel kan drukken is Braque nu eenmaal zo verworden; een aaneenrijging van onoriginele uitspraken. Ondanks dit cynisme is hij ditmaal de bootsleutels niet kwijtgeraakt in zijn broekzak. Wellicht is dit ook te danken aan kapitein Strüdel Quen, wie autocratie over het roer behield gedurende het weekend.  

Ook te danken aan de kapitein is het onzorgvuldig aanleggen waardoor het besturingssysteem het begaf. Zo ziet u maar weer dat hoge bomen veel wind vangen. Zo bezien is het opmerkelijk dat Moes veel wind vangt. Enfin, een arbeider kwam met gepaste spoed de boot repareren, en met evenzo gepaste klasse onderwierpen de eloquente Helden de beste man aan een gesprek over anussen, piemels, tieten, u kent het wel. 

Later diezelfde dag ging het gezelschap naar een restaurant waar wederom bleek dat we leiden aan een laagconjunctuur. Wanneer Strüdel bij het zien van een wandelende neus zegt dat hij verliefd is en Rintje – wie zegt dat hij niet van one night stands houdt en daarom niet met vrouwen hoeft te praten – tegen de serveerster gaat vertellen over zijn cryptoavonturen, weet u dat er stront aan de knikker zit. 

Na twee nachten onthouden te zijn van basiscomfort herhaalde het circus zich een laatste dag, echter nu zonder alcohol, en de plezierpotentie dat inherent toch al beperkt was, werd zodoende gelimiteerd tot een nieuwgevonden minimum. Had ik al gezegd dat het regende? Wegens dit ongekende succes doen we het volgend jaar weer. 

“Jouw vader staat in de Quote? Mijn vader verdient twee ton.” 

Met het einde van het collegejaar in zicht, brak eindelijk een tijd aan waar zowel de hardwerkende  studenten als het uitgeputte bestuur reikhalzend naar uitkeek: de zomervakantie! Voordat het zover was, wachtte de helden nog een van de meest beruchte avonden van het jaar: de Wisselvergadering. 

Voordat de Praeses voor de laatste keer de vergadering kon openen was het eerste slachtoffer al ‘letterlijk’ gevallen. Na een sprint met een tafel, waar Churandy Martina trots op zou zijn, ging Tût als een stervende zwaan ten onder, met een enkeltje TweeSteden ziekenhuis als gevolg.  

Ook dit jaar was de stemcommissie niet te beroerd om de kandidaat-bestuursleden te voorzien van ingenieuze  opdrachten, om te onderzoeken of zij deze nobele functies in adequaatheid kunnen bekleden. De opdrachten werden met wisselend succes, maar bovenal met een summum van enthousiasme gepresenteerd.  

De uitkomst van de stemming liet nog even op zich wachtten omdat Rintje pardoes was verdwenen. Na een huiverige inspectie door Grind bleek Rintje een kruistocht ‘avant la lettre’ door de gangen van de sociëteit te hebben gelopen en een mooi plekje op de grond te hebben gevonden als rustplaats. Enfin, na de uitkomst van de stemming, die na een Heldiale remise, opnieuw gehouden moest worden, werden de namen van bestuur XXXV onthuld:  

Praeses – Thijs van Weezel 

Ab Actis – Ischa van de Voort 

Quaestor – Miguel den Otter 

Assessor – Luke Kemps 

Wij wensen het nieuwe bestuur veel succes en willen Thijmen Adriaansen, Gijs Mariën, Jort de Jong en Philip Diederen bedanken voor hun tomeloze inzet afgelopen jaar! 

Uiteindelijk mocht Gijs Mariën ook nog een mooie prijs in ontvangst nemen. Onze enige echte ‘charlatan annex helikoptermannetje’ mocht dit jaar de opperdildo in ontvangst nemen. 

‘Ik moet barfen, maar er komt niks meer uit!’