T.H.D. BRAQUE

De Carnavalsdagen zijn in Kruikenstad elk jaar weer gevuld met boerenkielen, discutabele muziek, bier, bier en nog eens bier. Waar slechts enkelen zich konden prijzen met een afgetekend kaartje van het jaarlijkse carnaveleske hoogtepunt te Cuijk, waren het diezelfden die zich de ochtend er na rot schrokken van de wekker. Die stond op een tijd afgesteld die Brum en Pion voor het eerst in hun leven meemaakten. Echter had dit voorval gelukkigerwijs een bijzonder goede reden. Reisbureau Bolle & Crypto was namelijk al maanden bezig met de voorbereidingen van wat later hun magnum opus zou gaan heten op een wijze waarvan ook Beethoven zou denken: “Dit is gewoon goed”. Ondanks de veelvuldige bezoekjes tijdens de carnavalsdagen waren de heren Woppert en Rintje tot de conclusie gekomen dat het tijd werd om de Bosporus eens echt van dichtbij te gaan bekijken en zo presenteerden zij met gepaste trots: Braquantie 2025, naar Istanboel!

Nadat de rest van de club deze informatie ten gehore kwam bewees Pion eens te meer als enige van Braque xenofobie goed te kunnen spellen na een boos appje van zijn vader over het al dan niet dichtdraaien van de geldkraan als het dispuut daadwerkelijk bij deze “[redacted]” op bezoek zouden gaan. Na dit toonbeeld van Wilders’ immense populariteit in de zuidelijkste provincie van het land werd de toon gezet bij de Heineken bar, alwaar de extra ice cold super deluxe Heineken vrij veel weg had van KB pitchers die al een uur in de zon staan, maar ze er zowel om 9 uur ’s ochtends als ’s avonds toch even lekker in gaan.

Naast het humeur van Pion ontbrak er een tweede onderdeel. Wie goed om zich heen keek bij aankomst op Schiphol zou namelijk zijn opgevallen dat de groep er exact hetzelfde uitzag als de weken ervoor, maar dat was niet zo afgesproken. Een niet nader te noemen vaste huisartsenklant ontbrak namelijk, wat bij de immer empathische stotterdwerg de alarmbellen deed rinkelen. Na een aantal telefoontjes over en weer met de zus van de eerdergenoemde hypochonder en een dollemansrit richting het vliegveld bleek dat Jacque het sluiten van de gate niet ging redden en zodoende moest er een plan B worden opgesteld, waarover later meer!

Een korte vlucht volgde, waar Joris Martijn met haantjes-gedrag niet voor het laatst deze vakantie om de tuin wist te leiden. Een slap aftreksel van Gooische vrouwen en enkele slaapuurtjes die na carnaval dienden te worden ingehaald verder bevond men zich ineens op Turks grondgebied. Ondanks dat het gros van de Amsterdamse taxibusiness in het handen is van chauffeurs met Oosterse roots bleek het in Istanboel toch wat lastiger om direct aan een rit te komen waarbij je niet bang hoefde te zijn dat Ali Baba je naar één van zijn veertig rovers zou brengen. Ook bleek de wisselkoers van de pinautomaten op het vliegveld niet erg gunstig en dus werd er met pijn in het hart wat cash uit de automaat getrokken alvorens onze chauffeur ons door half Turkije naar het goedkoopste appartement van de stad kon brengen.

Goedkoop bleek echter zeker geen duurkoop. Ondanks dat later zou blijken dat de hoteleigenaar toch liever een leuk gezinnetje in die kamers had gehad dan dertien studenten die al bezopen zijn voor ze aankomen mocht het de pret niet drukken en was de ligging fantastisch.

Oppermaatje Philip kende natuurlijk weer iemand die een half jaar in Istanboel gestudeerd had en wist het collectief naar alle bezienswaardige tentjes (waar ze bier verkochten) te brengen. Allemaal in de midgetexpress dus, die men vervolgens afzette bij de Pendor bar. Braquers zijn altijd wel te porren voor wat lokale lekkernijen, wat men ertoe bracht om eens te informeren naar aanraders. De serveerster kon echter geen woord Engels, maar wist tussen de schunnige opmerkingen van onder andere maar zeker niet gelimiteerd aan Rintje toch duidelijk te maken dat de zogenaamde öhnösös wel in de smaak zouden vallen.

Dan hoort de schrijver u denken: “Huheunoes? Kun je dat eten? Hummus met een spraakgebrek?” Nou nee, maar je kan er wel mee slaan. Waar de heren zich enkele seconden geleden nog afvroegen hoe het kon dat de tafel in erbarmelijke staat was bleek toen de eerdergenoemde madame terug kwam met een dienblad vol glazen en een stapel servetten waar de minaretten van de Hagia Sofia bij verbleken.

De situatie zag er vervolgens ongeveer zo uit: je kwam bij de serveerster staan, zij legt de servetjes er bovenop, draait twee rondjes met het glas en vervolgens schrik je je de vinketering omdat ze een zeer gedegen poging doet om het glas voor je neus in tweeën te breken. Turks glas schijnt echter uitermate bestendig te zijn tegen dit soort capriolen, dus in plaats van kapot glas kreeg je een schuimende substantie voor je neus en je werd geacht om die zo snel mogelijk soldaat te maken. Nou, dat hebben we dus maar een keer of 400 gedaan, dat zelfs het personeel overwoog om een fysiotherapeut in de huren voor de gekneusde polsen die ze aan ons overhielden.

Naast dit bijzondere brouwsel alsmede schouwspel zou het de Braquantie niet zijn als men niet binnen twee uur naar de Irish Pub wilde en zo het geschiedde. Dat naast de pubs ook Ierse dokters binnen de gelederen van de T.H.D. erg in trek zijn bleek een van de voornaamste openbaringen die in dat tentje werden opgedaan, evenals de kleptomane neigingen van Rintje waar men geheel terecht door de uitbater op gewezen werd. Zelfs na uitgebreide excuses en het aanbod dat Rintje naast de ontvreemde goederen een deel van zijn misschien wel nog schimmigere cryptow-wallet, wilde de eigenaar de spullen niet terug en zo is Braque er eindelijk achter gekomen dat alle prullaria die de Charles Ponzi van de lage landen over de jaren verzameld heeft niet daadwerkelijk van een vrachtwagen zijn gevallen.

Minstens even traditioneel als de Braquantie zelf is het ruziemaken met de hoteleigenaar omdat we te lawaaierig zouden zijn. Helaas voor de beste man verstonden we geen Turks en bewezen we eens te meer dat het loze woorden waren.

De eerste dag staat doorgaans in het teken van struinen, doen alsof we iets cultureels zien waarvan iedereen een foto naar zijn ouders kan sturen zodat het lijkt alsof we niet écht de hele dag aan het zuipen zijn en vervolgens dan toch maar een tentje op te zoeken om te zuipen.

Voordat dit tafereel zich kon afspelen begonnen de Zwart-Witte heren aan een trektocht in half beschonken toestand, gezien de avond ervoor toch zijn vruchten had afgeworpen. Met zes BW’tjes (op advies van StukoMigo) en één blauwe gitaar op zak kon deze worden ingezet, naar waarvan destijds nog vermoed werd dat dat dan het Aziatische deel van de stad zou zijn, omdat we toevallig één brug overgingen. Dat dat bruggetje niks voorstelde vergeleken met de Titanic-achtige sloep die ons daar een paar dagen later daadwerkelijk naar de plek toe zou brengen was bij de naïeve westerlingen nog niet bekend.

Zoals afgesproken zou er minstens één culturele activiteit op het programma staan, waardoor het reisgezelschap bij de Blauwe Moskee terecht kwam, net op het moment dat daar gebeden werd en toeristen niet naar binnen mochten. Om de tijd te doden haalde Brum een beter cijfer voor het onverwachts SO over de Islam dan hij ooit voor tentamens gehaald heeft en met deze kennis op zak mocht het tapijt aan de binnenkant dan toch betreden worden. TripAdvisor review: Heule grote moskee.

€25 vond men echter wel te duur om de Hagia Sofia te betreden en dus werd een nog veel groter bedrag uitgegeven aan bier, spabo en shisha bij een tentje die er recht naast zat. Op zich begrijpelijk als je die prijs vergelijkt met de bedragen die ze bij de Yuri Gargamel bar vroegen voor een halve liter bier. Voor omgerekend €3 kreeg je zo’n geweldige unit in je hand gedrukt samen met de nodige gratis popcorn en shotjes. Nadat Brum die net verkregen zaken vakkundig in een popcornbak gedeponeerd had werd het tijd om de heil ergens anders te zoeken.

Wederom op advies van iemand die zeer waarschijnlijk vijf keer per week belletjes van Philip Diederen moet beantwoorden met “ja gaat goed maatje” werd een club bezocht die naast warm ook nog eens grimmig bleek te zijn. Een beter recept kon één helft van de reisorganisatie zich niet indenken, zeker in combinatie met de eerder besproken Ierse dokter die het gevolg op de voet achterna zat in de hoop de toekomstig Prins Carnaval van Venray van zijn zaad te kunnen ontdoen.

Dat de hoteleigenaar zich zeer waarschijnlijk in de Blauwe Moskee bevond op het moment dat het collectief er geweerd werd bleek na het godswonder dat Braque zich op avond twee beter gedroeg dan de dag ervoor, al zou dat ook te maken kunnen hebben met de dreiging dat men anders de rest van de week op straat zou mogen bivakkeren.

Enkele zegeningen later brak dag drie alweer aan, waarop eenzelfde hadj als de dag ervoor belopen werd. Ditmaal opgesplitst in nog meer groepjes ontstonden er verschillende plannen over het verloop van de dag. Clubje “De Klooien en diens herder” hadden hun zinnen gezet op een pot Amerikaans korfballen, terwijl clubje “De heilige slet Maryia” als voorproefje op het zeilweekend de Bosporus wilde bevaren. Een tiental onduidelijkheden over het wel of niet aanwezig zijn van alcohol op de SS Tüteren. Mede dankzij dit noodlottige gesteggel en de aanname dat een club die gesponsord werd door een biermerk vast wel bier zou verkopen, was het klooienclubje alvast begonnen aan de warming-up, bestaande uit een ongeplande kroegentocht in de “richting van het stadion”, aldus padvinder Knoet.

De zeebonken wisten op Jack Sparrow achtige wijze toch een schuit in het vizier te krijgen die op het ziltige bevuilde water van de Turkse zeestraat, de bemanning ook van de nodige bier en tieten tralalala te voorzien. Om te compenseren werd ook de Ierse dokter aan boord genomen en naast kwartiermeester Vasteloavond gezet, wat resulteerde in een eveneens verdacht ziltig luchtje toen de eerste gangen op tafel kwamen.

Dat kosten noch moeite gespaard waren bleek uit het gevangenisvoedsel waar Ridouan T. zijn neus nog voor zou ophalen. Toch was dat niet zo erg, want het budget was overduidelijk in andere belangrijkere zaken gestopt. Het entertainment was op zijn zachtst gezegd hardmakend en de man met de soepelste heupjes van het noordelijk halfrond trachtte het heuvelachtige landschap dan ook eens van dichterbij te bekijken. Wat is een Braquantie dan ook zonder een filmpje van Klink die zich beweegt als een jongen met Progeria die wel ouder dan 20 is kunnen worden.

De ober bleef af en aan lopen met blikken zoals alleen de zwervers in het Wilhelminapark dat kennen. Braque kennende smaakten ze er gelukkig niet minder om en zodoende hadden de heren op de boot het beduidend beter voor elkaar dan de klooienkaravaan die inmiddels door een metalen gele koets bij het stadion gedropt waren, alwaar Knoet er eens te meer op gewezen werd dat Mojo Events een kut bedrijf is en dat de kaartjes uitermate meevielen in de prijs. Maar goed, het zou ook Turkije niet zijn als bij de deur alsnog geroepen werd dat je kaartjes niet klopte, maar na wat handen- en voetenwerk mochten de heren toch doorlopen naar hun eerste pilsje, zo werd gedacht. Wat een deceptie: het was Ramadan en daarom werd er in het stadion géén bier verkocht. Wilde je naar buiten? Ga je gang, maar dan kom je er ook niet meer in. Nou goed, wanbeleid, ballentent, krachtterm, krachtterm, et cetera, maar tussen de Erdogan propaganda door werd er wel een enorme pot gespeeld en kon Bologna weer afdruipen naar hun stad met van die kut hondjes met van die kut jasjes (if you know, you know).

De eerder opgesplitste groepen voegde zich zodoende weer bij elkaar bij de Gargamel tent. De ene kant om hun halfje weg te drinken en de andere kant om de overwinning te vieren. Ditmaal kon het terras verlaten worden zónder door ons gevulde popcornbakken, maar wel met de nodige gratis shotjes, gezien er telkens een lokaal maandsalaris werd achtergelaten voor de astronauten met een grafhekel aan kleine blauwe mannetjes.

Het Braquantieritme zat er inmiddels bij iedereen weer feilloos in en er volgde een avond die beschreven kan worden met: veel praten over seks, weinig seks, veel bier en Nederlandse hitjes in de Pendor bar, waar het ditmaal zo druk was dat zelfs de öhnönö’s zelfservice waren geworden.

De laatste volledige dag is toch altijd dubbel: enerzijds voelt je lichaam alsof het gehele ledenbestand van Herbreeuws voor chaos over je heen gefietst is, anderzijds kun je je niet meer voorstellen hoe het is om geen bezopen roes meer te hebben en heeft dat alle gevolgen van dien. Daarnaast had Istanboel als stad nog veel te bieden, want het Aziatische deel was dus nog helemaal niet bezocht.

De heren hadden nog te weinig boten gezien, wat resulteerde in een ferrytocht naar het Aziatische deel. Hier waren nog meer krappe straatjes en eettentjes met louter deeg, kaas en kebab te vinden, alsmede weer een Irish Pub. Na drie van die steegjes gezien te hebben lonkte de groene neonborden immers weer dermate en was de fysieke gesteldheid van het reisgezelschap zo penibel dat er op doktersvoorschrift 10 doseringen goudgeel medicijn in moesten.

Klooi Knoet had deze memo echter gemist en wilde zich later bij het gezelschap voegen. Dat hij weinig ervaring had op de waterwegen bleek echter al snel na enkele berichten over de boordradio dat hij de haven gemist had en nu op weg was naar een eiland dat net zo goed in de Waddenzee had kunnen liggen.

Omdat het de laatste avond was moest en zou er ceremonieel afgesloten worden met de mishandeling van de tafel achterin de Pendor bar. De drukte van de dag ervoor was teniet gedaan en men kon weer plaatsnemen aan de vertrouwde tafel. Zesenveertig tikken en enkele wazige herinneringen verder lag die tafel ineens op de grond samen met alle glazen die er eerder nog bovenop gedrapeerd stonden, al zij het nu in duizend stukjes. Hierop werd besloten om snel af te rekenen en de benen te nemen, het eerste en tevens laatste wijze besluit van de reis.

In het holst van de nacht (lees: 7 uur ’s ochtends) werd men weer bruut gewekt omdat de taxi naar het vliegveld al voor het hotel stond. De hoteleigenaar die ons graag zag vertrekken zou even later waarschijnlijk nog versteld staan van allerhande attributen die in de haast vergeten waren, maar dat kon men verder al niet meer deren.

Eén verliezersbak en veel brakke koppen bij de lokale burgerboer bracht ons naar de gate, waar Brum erachter kwam dat de afmetingen voor handbagage slechts voor de vorm zijn. Uiteindelijk heeft de hele club het zonder al te grote kleerscheuren naar huis kunnen maken, waar de handen werden geschud op misschien wel de succesvolste Braquantie tot op heden!

“Ik ben echt dommehoerseksueel”

Nu het nieuwe semester is gestart, waait er weer een wind binnen de muren van de KB die als louter gezellig bestempeld kan worden. Nadat de klooien de afgelopen dagen onze villa flink onder de hamer had genomen, was het huis in een staat beland waarin je het haast vousvoyerend moet aanspreken. Afijn, Op donderdag stonden Conserva de leden perplex toen Luke assesorius tampeloeres met naar beneden afgerond 43 flessen apfelkorn kwam aanzetten, als dat geen muiten wordt! De opmerkingen “dat gaan we nooit op krijgen” werden al snel tenietgedaan en na 22:47 moest men al genoegen nemen met het vertrouwde gele brouwsel met een blonde schuimkraag. De gezelligheid werd er echter niet minder om en nadat de klooi traditiegetrouw de duikboot in ging, werden al dansend en viool-imiterend de bedjes opgezocht.  

In de ochtend waande de Helden zich in een felgroen heuvellandschap wat door de locals “teletubbieland” wordt genoemd toen stinky winky in de keuken arriveerde. De paarse barbapappa met een driehoek op zijn hoofd zat vervolgens de oven vol te stouwen met lauwe tosti’s en broodjes ei waar Rob Geus “niet vrolijk” van zou worden. Zodoende vertrok het gezelschap naar een soortgelijk felgroen heuvellandschap onder de rook het genot van vapes, om het stulpje voor de komende dagen te verkennen. De WeeCo had zijn best gedaan om een huis met een kelder uit te zoeken met een maze runner-achtige koude oorlog bunker home gym pingpong kerkhof vibe. Na de avondmaaltijd bij de plaatselijke Italiaan waar Boris Battlebus zijn gerecht met vijf booms had beoordeeld, werd de rest van de avond voortgezet. Een avond die in het teken stond van een pittoresk ras-Amsterdams café, een rustgevende sauna en skippyvoetballen. Toen de haan de volgende ochtend kraaide was het tijd voor een select groepje Braquers om de Waalse modderheuvels te trotseren op de fiets. Dat Ploert-Jan deze fysieke uitdaging aanging met zijn pakschoenen is tekenend voor hoe hij sport beoefent en was eigenlijk voor niemand een verrassing. Nadat de rest van de leden de tijd verdreven had met het uitvoeren inspirerende dansjes, een lekker bad nemen en een nu al legendarisch tafeltennistoernooi, kon het gezelschap aanschuiven voor het levenswerk van Miguel “Herman den Blijker” den Otter. Menig traantje werd weggepinkt toen de laatste woorden van Zaza, Q, Heuj en Snof werden verteld, waar de routiniers de nodige adviezen gaven aan de jongere garde van het collectief hoe je het studentenleven moet overleven. En uiteindelijk, na veel gestamel en gejammer, vocht de Klooi zich dan toch nog stapje voor stapje omhoog richting het felbegeerde zwart-wit.  

Uiteindelijk was het ontbreken van een lichtingsband geen probleem en via verscheidene omwegen ontving Ruben Verheul na tijden van nalatigheid ergens in de nacht van donderdag op zondag zijn trui. Proficiat! 

‘Gilles ja, dat is gewoon een simpele gast’ 

Tradities zijn een onmisbaar onderdeel van het ideaalbeeld dat de T.H.D. zichzelf maar al te graag aanmeet. Betekent dat, dat we elk jaar slechts een draaiboek afwerken van activiteiten die iedereen na twee jaar de neus uitkomen? Grotendeels. Desondanks hebben enkele Leden in de loop der jaren wel degelijk laten zien dt ze over een vorm van creativiteit beschikken door nieuwe tradities toe te voegen aan de grijsgedraaide plaatjes. Enkele jaren geleden hebben die tegenwoordig raar genoeg wat minder dikke pizzabakker uit V-town en en de hekkensluiter van diens lichting, die geen hoger doel in het leven heeft dan zich voorstellen dat hij Froukje neukt, een week in het leven geroepen die zijn weerga niet kent. Nu de eerdergenoemde calzonevouwer en wc-borstel de herfst van hun studentencarrière bereikt hebben, stond een nieuw gezelschap met te veel vrije tijd op om het stokje over te nemen. In een week waar zowel de Bankzitters als Led Zeppelin, Yves Berendse en Elvis Presley, maar bovenal de Pokémon theme song en Bohemian Rhapsody allemaal op de radio te horen zijn, was plezier gegarandeerd in het Heldiale Braque Top-Café extravaganza deluxe (met band!)! 

Althans, zo zagen de heren van de commissie het voor zich. Na één dag maanden van voorbereiding en enkele bezoeken van de vriend van Roxy Dekker aan ons nederige stulpje, zaten ze klaar om het dispuut van een quiz van formaat te voorzien. Dat Roxy haar muzikaliteit en oor voor hitjes inmiddels op die rooie had afgestraald, bleek eens te meer toen hij vol goede moed de pianokruk betrad. Zo gezegd, zo gedaan was het wachten op kandidaten die zich zouden gaan meten in de kennistitanenstrijd die de Ik hou van Holland-quiz heet, alvorens enkel een cycloop en een staalborstel zich bij het gezelschap voegden. Na het slikken van de bittere pil dat het werk voor nu in ieder geval voor niks geweest was, werd – zeker niet voor het laatst deze week – de Switch maar aangezwengeld voor een avondje kansloos peren. Wordt vervolgd! 

Ondanks deze deceptie zou de rest van de week nog meer vermaak brengen, dus “niet getreurd” zo dacht men. Maar goed, die nieuwe Mario Kart DLC gaat zichzelf niet spelen en bij een overschot aan creatieve armoe binnen de organisatie werd de aan-knop van diezelfde Switch van de dag ervoor nog maar eens uitgeprobeerd om te kijken na hoeveel bier men nu niet meer recht zou kunnen rijden. Timetrialkanonnen Moffel en Knoet schijnen, tussen het maagdelijke aftrekken door, tegenwoordig wel erg diep in de Mario Kart fuik te zitten. Als gevolg daarvan bleken de potjes vrij eenzijdig, maar Braque is makkelijk publiek, dus de commissie kwam er toch aardig mee weg. 

Het zou de week der weken niet zijn als ook een van Braques “eloquentste” activiteiten niet zou plaatsvinden. Waar de meeste Platonen zich bij het horen van de naam ‘Braque Elite Avond’ afvragen wat voor flauwekul die arrogante dalmatiërs zich nu weer hebben aangemeten, wordt al veel duidelijk wanneer men de vergelijking trekt met een kerstdiner zoals proletenclubjes dat kennen. Voor Braque wordt echter wel enige inzet en blijk van culinaire kennis verwacht, wat betekent dat een gore catering en diepvriesvlees van Fons Pessers niet het gewenste doel bereikt.  

Desondanks zijn er ook zeker wel vergelijkingen te trekken, want zoals zo vaak gebeurt binnen de T.H.D. is het lijntje tussen verfijning en lompheid erg dun. Dat de leden niet vies zijn van het een en ander balanceren moge duidelijk zijn, al valt die façade snel af na de derde of vierde fles azijn wijn. Zeker nu de BEA-commissie een heuse slobberwijn had weten te verkrijgen van vooraanstaand Frans wijnhuis Albert d’Hain. Laten we maar zeggen: gelukkig was er genoeg van. 

Naarmate de gangen vorderden en Heuj steeds meer het idee kreeg een bijzondere Hans Klok imitatie in huis te hebben, bleek dat een vergelijking tussen PIOT en Braque soms toch niet zo ver gevonden is als dat het op een eerste oogopslag zou lijken. De gedragingen van de heren daargelaten was het eten uitermate goed verzorgd door Herman den Blijker-in-de-dop Boris Battlebus en zijn consortium. Al leken de klooien hier en daar in een aflevering van Hell’s Kitchen te zitten, smaakte het eten er niet minder om. 

Of er een idee achter de gerechten zat? Dat vragen zowel de commissie als de genodigden zich nog steeds af. Wat wel duidelijk mocht zijn is dat Miguel aangekoekte rijst wist te verkopen als culinair hoogstandje en dat Moffel genoeg van het dessert op had om een heel Afrikaans dorp voor drie maanden van eten te voorzien. Wat is het ook een weldoener pur sang.  

Zoals gebruikelijk werd het de dienstdoende barcommissaris op gegeven moment wel erg bont en besloot hij om men de deur te wijzen. Waar een paar leden besloten kutmuziek in de stad op te zoeken, opende het café aan de Korenbloemstraat weer haar deuren tot de zeer vroege uurtjes. 

Maar dan: tevens een traditie die eigenlijk nog in de kinderschoenen staat, maar volgens menig Braquer als activiteit van het jaar bestempeld is, is de Pubgolf. Tiger Woods-esque taferelen in de binnenstad van Tilburg, waarbij – en het kan nog maar eens benadrukt worden – eenzelfde balanceeract als eerdergenoemd werd opgevoerd. Tien holes met hier en daar een dubbele uitdaging, dan wel vreetwedstrijd, vormden het vertier van de avond. Wonder boven wonder stond Braque na vorig jaar nog niet op een of andere zwarte lijst bij de Nacho Bar en smaakte ook de glühwein (zeker bij Moes) weer als vanouds.  

Uiteindelijk bleek dat voor vrijwel elk lid dat Braque in haar gelederen heeft, studeren eigenlijk een bijzaak is en dat ze allemaal fulltime beroepsalcoholisten zijn. Als je een keer zou knipperen was het glas dat voor alle neuzen stond weg, of het nou Guinness of een blue lagoon cocktail is. Treurig? Tja. 

Om de stand van zaken te schetsen: elk team scoorde hole-in-one na hole-in-one, waardoor de stand vrijwel de gehele tijd spannend bleef. Om toch enige mate van differentiatie en spelelement toe te voegen werden hier en daar wat straffen uitgedeeld, maar dat mocht niet baten toen bleek dat er twee teams gelijk stonden aan het einde van de avond. Gedeelde overwinningen doen we niet aan, dus het zou uitkomen op een duel in de stamkroeg van de T.H.D., waarbij Martijn “Pkaah Pilsvogel” Vennekens het in een heuze Schrobbelèr krachtmeting zou opnemen tegen Jeroen “de Zuipcycloop uit het Zuiden” Goossens. Ook in dit tweekamp bleek dat de mannen sterk aan elkaar gewaagd waren, wat ertoe leidde dat de organisatie moest ingrijpen voordat beide heren de mooie hoofdprijs van een enkeltje naar het Elisabeth-TweeSteden in de wacht konden slepen. Omdat nuance dood is en een anticlimax nog erger is bij deze Martijn uitgeroepen tot winnaar, puur en alleen omdat die arme knul kotslam in bed lag na 23 shotjes, terwijl Pion en Brum nog maar eens keken welke hitjes Daniël Lippens nu weer uit de kast zou trekken. 

Last but not least, de afsluiting van het jaar. Inmiddels is het ook een traditie om dit met MD te doen, ten einde enkele heren ervan te behoeden om de economie van Colombia te steunen. Poedersuiker was er echter genoeg te vinden op de oliebollen die ijskoud op de KB werden afgeleverd door Paddeljoef. Dat je er iemand mee dood kon gooien deert echter niemand. 

Voordat de dames in het paars hun omweg hadden weten te trotseren, hadden Schar, Tût en Moto het op zich genomen om de aanwezigen van een feestmaal te voorzien, zeer vergelijkbaar met de toestanden die zich twee dagen daarvoor hadden afgespeeld. Er stond een beef wellington en tiramisu á la Moto op het menu, wat tevens de Hell’s Kitchen-achtige sfeer versterkte. Ditmaal echter geen schreeuwende Gordon Ramsay, maar wel zijn signature dish en een kom met een soort gesmolten tiramisoep zoals alleen floormanagers van Slagroom die kunnen maken. 

De dames waren aan de late kant, maar dat weerhield de heeren er niet van om te kijken of de tap het al deed, waardoor er een aantal al in de olie zaten zoals de oliebollen van ’s middags dat nog nooit gezien hadden. Na de gebruikelijke discussie over wel of geen Top 2000 op de achtergrond werd er kutmuziek van de onderste plank opgezet door Porko, eeuwig zonde aldus een niet nader te noemen Jack Sparrow look-a-like.  

Niet alleen het bier, maar ook de cava en baco’s vloeide rijkelijk. Toen de stem van Freddy Mercury door de boxen galmde wist men dat het moment bijna daar was. Een jaarlijks terugkerende rockopera als afsluiting van wat weer een mooi jaar is geweest. De laatste noot uit de gitaar van Brian May klonk nog zachtjes door, terwijl het aftellen werd ingezet. Toen de klok twaalf uur sloeg was het een wirwar van ietwat ongemakkelijke omhelzingen met MD sjaars waarvan niemand de naam weet en waarbij je je afvraagt of de sjaars écht elk jaar jonger worden.  

Maar goed, het mocht de pret niet drukken en het zou de Korvel niet zijn als er geen tonnen aan knalspul was ingeslagen, wat resulteerde in een kakofonie van lichten en knallen waar de gemiddelde dag in Kiev bij verbleekt. Brums jaar was compleet toen Paul hem vroeg of hij weer wat vaker langs wilde komen toen hij hem een gelukkig nieuwjaar kwam wensen, een goed voornemen wat Brum als geen ander deelde met de beste man. 

De Top 2000 week was er weer één voor in de boeken. Nu alle Radio 2 dj’s hun lange winterslaap in gaan, is het nu alweer tijd voor de T.H.D. om zich te verheugen op een nog grotere extravaganza editie volgend jaar! Succes met regelen Pion en tabee. 

“Wat is zij lelijk zeg, echt een hoofd voor de radio.” 

Tot ieders grote spijt loopt de introperiode tot zijn einde, wat hebben we toch genoten van al die ellenlange avonden sjaars pijpen. Maar de 2^e borrel, die is anders. Fungerend als het ultieme waar Braque voor staat is het een avond om naar uit te kijken; het meesterwerk in de etalage, het slotakkoord dat nog lang nazindert, maar vooral: de maker van die illustere ‘wauw’-factor. Alleen zij die zich staande wisten te houden tijdens de beruchte stoelsessie, werden om 17:11 verwelkomd te café Slagroom, ook wel bekend als café Zahne of, om de charme zijn hoogtepunt te bereiken, café Crème.  

Na een warme verwelkoming en een kritische keuring of er niemand in een hoodie was komen aanzetten, werd stamcafé Zalf ingeruild voor de bus. Kosten noch moeite gespaard kon men instappen in de stalen koets van onze plaatselijke trots, het symbool voor het proletariaat, het erevervoer van de hoogste divisie: de huifkar van Kees Hooijen.  

Aangekomen te kasteel Maurick waren daar vijftien LAB’ers die het gezelschap compleet maakten. Na het ontvangst kon men genieten van de amuses en het diner, al bleek het laatstgenoemde spoorloos te zijn. “Goed eten is belangrijk” – je gasten teasen met vijf amuses en een nougat laat inzien dat hoeveelheid ook een rol speelt in deze leus.  

Na mooie woorden van de Praesi van LAB en Braque konden de glazen geheven worden en de stembanden belast. Na afloop van het (voor sommigen) beschonken diner, bleken Braque en Kasteel Maurick een gedeelde angst te hebben voor het verliezen van hun Klink. Desondanks werd zonder verdere escapades de terugweg ingezet: een busreis waar de Gigjes zich snel opstapelden en met uitzicht op opvallend drukbezochte bergen.  

Eenmaal aangekomen op de KB was daar de klap op de vuurpijl samen met de dames van Furiae. Het thema ‘oud & opnieuw’ bracht de vuurpijlen binnenshuis, waarna het thema al snel werd omgezet in ‘Vuurwerkramp Enschede: red jezelf’. Na enkele repeats van Noodgeval kon de borrel worden hervat, waarbij witte bitterballen het culinaire niveau hooghielden, taphangen diens nodige slachtoffers maakte en enkele aftastende eerstejaars elkaar beter leerden kennen.  

“Kuch, kuch, kuch, jezus hoe trek jij dit Bart”, “Ik ben wel wat gewend hè” 

Het academisch jaar is weer van start, de dagen worden korter en de eerste koude briesjes herinneren ons eraan dat de zomer officieel voorbij is. Maar geen paniek! Een periode breekt aan waarin menig Braquer weer net zo snel verliefd wordt op zijn dispuut als Tût op zijn eigen spiegelbeeld: de introperiode! Met een punktliche voorbereiding met draaiboeken zo strak georganiseerd dat we haast gaan lijken op de Gele Muur. Dit alles onder de, laten we zeggen, “inspirerende” leiding van Herr Kemps, die zijn verantwoordelijkheden net zo sporadisch oppakt als Pion bij het organiseren van de Dies. 

De disputentochten zijn achter de rug en nieuwe muiters zijn opgestaan, die meer onwaarheden verkondigen dan Klink ooit zou kunnen over zijn Poolse escapades in een befaamdTunesische all-inclusive hotel. Na een lange tafelfrietvergadering werden de eerste spreekwoordelijke kaf van het koren gescheiden. Tien uitverkorenen en één muiter werden om 17:47 stipt verwacht op de lokale TSV. Traditiegetrouw werd de borrel afgetrapt met een speciaalbierproeverij, dit keer onder de deskundige leiding van niemand minder dan onze Labber: mister cargopants Dhr. Schreuder. Na een nostalgisch verhaal over whisky-honingbiertjes en mooie anekdotes van ‘de goeeeie ouwe tijd’, werden we vervolgens getrakteerd op Pickwick-achtige vragen om de klooien hun nog prille drankervaringen op te laten biechten. 

Het gezelschap verliet buurthuis Akademeia om, zoals vanouds, met de gutsmobiel huifkar richting het volgende feest te vertrekken. Na enkele geslaagde koprollen en verscheidene aap-imitaties van Moffel, was het tijd om de sjaars klaar te stomen voor de beruchte stoelsessie. Daarbij kwamen de heren erachter dat Tût inderdaad houdt van “hungry hands”, dat dominante vrouwen wel degelijk bestaan en dat het uit het raam gooien van broodtrommels een traditie is die nog altijd springlevend is. 

Vervolgens was het tijd voor de langverwachte onderwaterborrel, die na jaren van wikken en wegen eindelijk werkelijkheid werd. Gehuld in Hawaii-hemden, zwembroeken en een duikbril van Ploerts schoonmoeder, was het thema overduidelijk. Toen de zomerse topjes eenmaal arriveerden, kon de inmiddels legendarische ranja-bier-energy-whisky-baco borrel van start gaan. Helaas voor ‘ik doe niets meer voor dit dispuut’-Rintje, moest hij met enorme tegenzin zijn snackshift afstaan aan taxichauffeur Oek. Na ongeveer 36 keer Froekoe en Ushuaia te hebben gehoord, werd een eind gebreid aan een memorabele avond. De nieuwe huisgenoot toonde met een meesterlijke handvaardigheid precies waarom hij ooit een acht voor dat vak had gehaald, terwijl de rest van het gezelschap zich onder water en onder de dekens terugtrok. 

Mannen bedankt en wie weet tot de tweede borrel! 

“Ze zei: ‘Ik ben wel van de dominante kant’” 

De lang verwachtte en ver van tevoren gecommuniceerde dag van Moffels leven stond op de planning op een prachtige zaterdagmiddag. Het jaarlijkse festijn waarop een aantal uit de kluiten gewassen klooien en leden van weleer samenkomen om de geboortedag van het Dispuut te vieren was namelijk aanstaande. Nu dat het volgende Lustrum de kop al lichtjes heeft opgestoken, is het voor de T.H.D. tijd om in de aanloop naar die (lustrum lustrum lustrum) tijd alvast 34 kaarsjes uit te blazen op de Dies! 

Dat de voorbereiding niet zonder slag of stoot verliep, bleek uit niet nader te beschrijven spraakmemo’s over vrouwelijke geslachtsorganen, een Quaestor die de groep verlaat en een vriendschap tussen Moffel en Pion die er nooit meer bovenop zal komen. Desondanks kon wat losgewrikt kreeftbudget van dhr. Van Kouwen er toch voor zorgen dat Labbers begonnen warm te lopen voor de liefdesbaby tussen de hobby’s van Floyd en Marc.  

Zo gezegd zo gedaan begaf het gezelschap zich in een bizarre schoolreisjes partybus, gestuurd door oppersfeermaker Henk en gewapend met broodjes en lauw bier naar het immer zonnige Gilze. Aldaar trof men een idyllisch meertje aan waar de ballen je om de oren vlogen, zo bleek ook voor enkele plotselinge voorbijgangers met afritsbroeken en kunstheupen/knieën/gebitten. Enfin, gelukkig is het lijstje er ondanks de vele laagvliegers en het “FOOOORREEEE” geroep niet langer op geworden. 

Nadat bleek dat enkele Braquers hun heil misschien beter binnen de hockey- of korfbalsport kunnen gaan zoeken, stapte men terug de bus in om vervolgens al fluitend naar hun fiets op de KB afgezet te worden, waar tot ieders ontsteltenis bleek dat de viskotter van Fons Pessers de kade nooit bereikt heeft. 

De teleurstelling verdween echter als sneeuw voor de zon toen Kay’s hoofd op het witte doek verscheen en bij iedere aanwezige de kippenvel op de huid stond tijdens de bekendmaking van Lustrumthema VII: Jaren ver van hier!  

Uren ver van dat moment besloot een club Labbers om met een handje vol klooien oude tijden te doen herleven in de Boekanier, alwaar de scheidslijn tussen jong en oud steeds verder leek te vervagen. Zodoende kijken we terug op een prachtige Dies, dus Moffel en consorten, bedankt en op naar de volgende 34 jaar! 

“Kut, kut, kut, die dies” 

*Bzz*, “Uitnodiging 22 diner Ischa”. Dat ik dit nog mee mag maken. De kerel wiens dieet overwegend bestaat uit worstenbrood met curry curry met worstenbrood en de man die gemiddeld leeft van €10 per week, nodigt het voltallige collectief uit voor een zelf georganiseerd culinair diner. Ik ben benieuwd. 

Ondanks dat de keelziekten van de TOP-week nog niet waren geheeld, was het zover om onze eeuwige Benjamin in het zonnetje te zetten. Eenieder – Thijs uitgezonderd – vertrok te auto. D’n P bleef solidair met de andere treinreizigers maar bleek de enige te zijn. Gelukkig werd hij, nadat hij een kwartier na inlooptijd aankwam, warm onthaald verschrikt ontvangen door de gastheer op sokken met de woorden “Hey Thijs, wat ben je vroeg?”. 

Arrivée aux Uden-city. Men kon een zakelijk ontvangst verwachten van de man des huizes gecombineerd met een lik op de enkels van de van alle werkende zintuigen bestolen viervoeter. Maxie werd snel aan de de hand van de ‘Heldiale Honden Lelijkheids Meter’ bekritiseerd en kon rekenen op een dikke voldoende.  

Nadat Strüdel was onderwezen hoe je ‘charcuterie’ uitspreekt en Moes alle kaasblokjes door middel van Yahtzee worpen in z’n mond had laten verdwijnen, konden de flessen geopend worden. De avond werd afgetrapt met een trip down memory lane van Emile Roemer. Een sterk begin van de avond die in het teken zou staan van vele openbaringen. Zo had Brum eerder een plectrum in zijn hand dan een speen, heeft hij in een ver verleden gesport (nota bene paardrijden) en hoef je als taxichauffeur kennelijk niet met computers om te kunnen gaan. 

De bediening werkte op volle toeren en de flessenpolonaise vulde al snel de tafel. Na een heerlijke steaktartaar was het taak voor de vvv’tjes om wat steken uit te delen. Helaas glibberde Brum van zijn stoel af na de sappige speech van zijn kompaan, maar gelukkig was Schar er nog die de boel snel weer liet opdrogen. Ook Floortje kreeg de mogelijkheid om na al deze context een verklaring af te leggen voor haar keuze in de liefde. Na deze vermakelijke speeches was het collectief noodgedwongen weer wat kennis rijker over d’n Brum. Zo ook waar zijn liefde voor ‘s nachts eten vandaan komt. 

Hoewel normaliter bij een 21 diner de desserts in een tempo weg worden gebeukt waar Femke Bol stikjaloers op zou zijn, was het bij het 21 diner van Brum wachten geblazen totdat het leuk in de stad zou worden er wat doorgesnoven boeren in de kroeg zouden zijn. U leest het overigens goed: Brum, de man die nog altijd geen gebruik maakt van een agenda en het woord horloge niet kan spellen, had de gangen op tijd op tafel gekregen. Enfin, er werden nog enkele badkuipen druivensap genuttigd, Ploert ging naar bed en Heuj zocht balans door een genodigde een kopje kleiner te maken. 

Omdat de bloemkoolsteak inmiddels verteerd was, werd er eerst een zoektocht op touw gezet naar de lokale dönertent. Na een korte pitstop bij het Casino bleek dat Dönerix dicht was, Take a Burger nog niet was geopend en zodoende werd Amon bezocht. Vanuit daar kon men de straat oversteken om bij Sergeant Peppers te dansen tot in de vroege uurtjes knokkels te breken op de boksbal automaat. 

Na een veelbewogen avond waar Rintje nog eens zijn vliegkunsten demonstreerde en Loebas Maxie voor het eerst in tien jaar geluid had laten maken, konden de kartonnen bedjes worden benut. Bij dageraad droop het collectief weer af met de lang voorspelde worstenbroodjes in hun wangen. Familie van de Voort, bedankt! Maxie, sorry. 

“Zijn liefde voor draken is wat langer blijven hangen.” 

Alwaar de schildpadden floreren en de vogeltjes fluiten, begaven zich op een beruchte dag ook brullende apen: de jongeheren van het Heldiale dispuut Braque die traditiegetrouw allen met de auto hun opwachting maakten. Ook een hond die eruitziet alsof hij net uit de kliko is geklommen tiental vriendjes van vroeger waren aanwezig, waaronder Koen van de Bankzitters Ivo en Toto Wolff Ivo. Beide schijnbaar even welvarend als hun doppelgängers. Afijn, het schilderachtige Terheijden werd er des te mooier op. 

Toen de borrelplanken soldaat waren gemaakt werd men aan tafel geplaatst, waar lichting ’22 eindelijk de confrontatie aan moest gaan met een interne tweedeling. Helaas resulteerde dit niet in een strijd tussen tafeltje één en tafeltje twee, gezien iedereen gebroederlijk aan één tafel zat. In de plaats daarvan heeft familie Ploert een strijd met onze spijsverteringsstelsels gefaciliteerd, middels wat voelde als eindeloze gangen aan culinair genot: schelpen, burgers waar je “UUUU” “u” tegen zegt, spiesjes, tiramisu, et cetera. 

Al snel beet Wybe het spits af en richtte een slideshow speech tot de heren, wat de nodige emoties teweegbracht bij onze gastheer. Op dit inkijkje in Thijmens jeugd volgden de twee Ivo’s met speeches over de bizarriteiten waar het tuig van Terheijden zoal mee te kampen heeft. Ook werd een kippenvelmomentje verzorgd doordat Ivo voor onverklaarbare redenen ons lustrumnummer van vier jaar geleden op de piano kon spelen. De lichting had een interessante nieuwe aanpak voor hun eigen voordracht: meer gejank en minder gebrul. Dat wil zeggen; zes speeches en zes liederen, waarvan de spraakopnames sfeerbepalend bleken tijdens de TOP week. 

Na de speeches realiseer je je dat je in het midden van nergens zit wanneer Sabrina een gang moet overslaan zodat we op tijd de bus kunnen halen naar het uitgaanscentrum. Desalniettemin is de kroeg in Breda lit, evenals het casino ertegenover. Na een kapitaalinjectie in de lokale economie en een plundering van verscheidene shoarmazaken besloot men de avond af te sluiten. 

Slaapplekken vinden verliep echter moeizaam. Middels enkele akelige versierpogingen weet Moes zich naar de zolderkamer te manoeuvreren, terwijl Moffel daarentegen de badkuip als een betere slaapplek beschouwde. Na een omkoopsom verscheen op de rekening een geslaagde poging tot gaslighting van Moffel, hielden de heren het voor gezien. Familie Adriaansen, bedankt! 

“Het is neuken of geneukt worden.”