T.H.D. BRAQUE

Het vierde lustrum van de TOCK is achter de rug en wat was het een ongelofelijk succes. Na een helse opbouwdag van veertien uur waar de Helden zich verplaatsten in de rol van Poolse aspergestekers, kon men om twaalf uur ’s middags het veld openen voor alle gasten Conserva. Op basis van de klachten van vorig jaar, had de commissie een hoop verbeteringen toegepast. Zo stond er achter de rosébar een sopje mocht MDB er ‘s nachts weer een kliederboel van maken, is er riet toegevoegd aan de zijkanten van het veld om Rintje niet meer te laten gluren naar voetballende veertien-jarigen en is er een zes meter brede poort toegevoegd om ook Oek Maas toegang te geven tot het terrein. Het lukte zelfs papa Kemps zonder problemen zijn portemonnee door de poort mee te krijgen. Laatstgenoemde hoopte eenzelfde act te zien als het ringwerpen bij USC en kocht daarom direct de grootste fles om er wat uitdaging aan te geven. Uiteraard bleef het voor dhr. Kemps die middag niet bij één 3L fles.

Na een hectische klopjacht op een muntendief en een nóg hectischer croquettoernooi, won in beide de gedoodverfde winnaar: LAB (a.k.a. zij die de regels begrijpen verbuigen). Ondertussen zat Flaire al te bubbelen in hun kleedkamer en werd het hoog tijd om de tentdeuren te openen. Terwijl eenieder zijn best deed men naar de tent te jagen, stond Mast, die vanwege zijn absentie tijdens de op- en afbouwdag vervelende taken zou krijgen, ondertussen al een paar uur met zijn maten rosé te kappen.

Toen eindelijk iedereen de tent was ingestroomd en de plaskruizen waren overstroomd, kon het feest beginnen. Tijdens het optreden van Flaire kwamen er al snel vermoedens naar boven dat zij hun bubbelbuisjes hadden doorgeslikt en vastzaten als verstekelingen in hun slokdarm. Gelukkig trok instaslet Yes-r de sfeer weer recht met zijn volmaakte show van ware klasse. En na een vruchtbare afterparty was het rond 1 uur tijd om het bed ballenhok op te zoeken.

“Alle sneuneuzen die nu nog op het veld staan, jullie zijn heel triest!”

Op 13 mei was het weer zover: het Braque-datediner! Waar vele clubjes hun datediner laten verpesten organiseren door hun nieuwe klooien, was dat dit jaar voor de Helden geen optie. Maandenlang werd er door menig lid al reikhalzend uitgekeken naar deze heugelijke dag. Zo konden de stagiaires van ’19 eindelijk weer van bil, zou Cryptorintje weer eens tegen een dame interessant kunnen doen over zijn Escobar-esque banden met Gig-mannetje Nino, kon Stift aan de Helden laten zien dat er in gebouw E niet alleen saoie maogden rondlopen en zou Oek zijn geslaagde date van vorig jaar mogelijk toch nog kunnen evenaren. Althans, dat was het idee. Vanwege teruglopende haarlijnen en een groeiende hoeveelheid ongemakkelijke gasten een samenloop van omstandigheden wisten enkele Braquers geen date te vinden, waardoor Stift gelukkig wel een stuk minder flappen hoefde te printen die hij had kunnen misbruiken voor zijn aak tiktok.

Door een gebrek aan een date had Stift wel een vrije avond en kon hij zenuwachtige Strüdel en ThijmTorial aan het werk zetten om de dates te ontvangen op de KB. Schijnbaar hadden de dates een gezelligere borrel dan de Helden in de tussentijd, want de sfeer in het café van de TSV deed denken aan de ambiance bij de gemiddelde koffietafel bij een crematie. Toen de wegen kruisten van de dates bij het gerenommeerde sterrenrestaurant Hofstede de nog wat zat de sfeer er gelukkig een stuk beter in. Bij vrijwel alle dates was er direct een klik te merken, los van Grind die er na vijf minuten alweer achter kwam dat hij en zijn date zich op een ander intellectueel niveau begaven.

Eenmaal aan tafel aangeschoven was de sfeer alweer snel weg toen de datecommissie iedereen verblijdde met allerlei ongemakkelijke opdrachten die je al snel deden denken aan de Crazy 88 die de IC als ‘’communicatietraining’’ bestempelt. Een uur later bleek dat Klink ook wel een communicatietraining kon gebruiken toen hij niet al te subtiel zijn plannen voor de rest van de avond aan zijn date mededeelde. Het personeel zag vervolgens met lede ogen toe dat rustig genieten van de wijn er niet in zat, waarna Strudel op een missie ging die zijn focking lichtingsgenoot hem niet in dank af nam. Nadat de maagjes medium waren gevuld, was het alweer tijd om naar de KB te vertrekken. Hier wachtte een bijzonder huisfeest op de aanwezigen dat achteraf door het Plato-lustrumbestuur zomaar als Huisfeest XXXXXXXXL bestempeld had kunnen worden. Paddoef leerde laat in de nacht dat jaloezie een van de zeven zonden is en Schar werd uiteindelijk wakker met een nog grotere kater dan de andere aanwezigen. Dank en hulde aan de datecommissie; op meer aanwezigen komend jaar!

‘’Ik ga vanavond met jou een rondje lopen door het Wilhelminapark.’’

We begonnen de dag goed! Bij binnenkomst bleek dat Heidi het cadeau van Dhr. Frenken niet had gebruikt vanochtend. Vijf minuten na binnenkomst begon het gezeur; poedersuiker was blijkbaar geen waardig alternatief voor de suiker in de koffie van mevrouw Maas. Ze moest eens weten, drie jaar geleden was er niet eens koffie! Verder was de vader van Job slavendrijver Geurts ontstemd omdat hij zelf zijn brood moest beleggen. Over beleggen gesproken; zelfs de ouders van Josje en Porko waagden zich in het pand dat ze normaal zouden bestempelen als “matig tuinhuisje”. 

Nadat de ouders de sociëteit in geuren en kleuren hadden meegemaakt, was de conclusie enigszins positief: het was meer dan de zuipschuur die men verwacht had. Van de ene zuipschuur naar de andere zuipschuur: Brouwerij de Koningshoeve. Na een degelijke huifkar rit, werd er plaatsgenomen aan de houten tafels en werd er gepraat over onderwerpen die Braqueurs niet gewend waren: de WOZ waarde in de omgeving Raamsdonksveer, de omgang van Belgen in sociaal gezelschap en de volatiliteit van de aardbeienmarkt. 

Na een tour door de brouwerijen – mocht je hem gemist hebben, Jort sr. heeft iedere seconde vastgelegd – werden ouders en kroost vakkundig weggebracht door taxi Badja. Op de KB viel de BBQ helaas in het water en werd na het testen van de tap de stad aangedaan. 

“Heineken wordt hier gebruikt om de ketels mee te spoelen”

Zoals menig Nederlander bekend is, staat het zuiden van het land veertig dagen voor Pasen volledig op zijn kop. De katholieke vastentijd staat dan op het punt om te beginnen, wat voor de minder religieuzen onder ons slechts één ding kan betekenen: carnaval. Een week lang jezelf uitdossen in alles wat toevallig nog voorradig was bij de feestwinkel en jezelf daarna volgieten met duur pils. Voor velen is het een uitputtingsslag van jewelste, maar niet voor het zwart-witte collectief. Na in Cuijk door Peter Selie himself te zijn uitgezwaaid en carnaval te hebben afgesloten stond immers traditiegetrouw de Braquantie weer voor de deur!

Ditmaal waren Klink en Rintje zo vrij geweest om de leden van een plezierreisje naar zuidelijker sferen te voorzien. Waar het hun voorgangers niet was gelukt om onder het juk van Corona een reisje naar Portugal te verwezenlijken, wisten Klink en Rintje wel een weekend in Lissabon op poten te zetten en dat voor iedereen geheim te houden.

Na een korte treinrit richting Schiphol (en een zucht van opluchting door de commissie dat iedereen er op tijd was) kon de weg richting de douane ingezet worden, alwaar Klink een verfrissende versnapering in zijn tas ontdekte en genoodzaakt was om die in rap tempo soldaat te maken, alvorens er ná de douane het eerste echte biertje gedronken kon worden. 

Een korte vlucht richting Lissabon volgde, waarna bij aankomst bleek dat taxichauffeurs in Portugal minder verdienen dan de gemiddelde naaister in een gammele sweatshop in Bangladesh. Gemakshalve liet het collectief die bodemprijzen niet links liggen voor de rest van de week en werd de optie om een metrokaart te kopen snel van tafel geveegd. Zodoende kwam men niet veel later aan bij het appartement, wat er van de buitenkant uitzag als een gemiddeld crackpand op de Korvel, maar waarvan de echte schoonheid, zoals zo vaak, binnen zat. De kamerverdeling was snel gemaakt, wat betekende dat het collectief op verkenningstocht kon gaan.

Niet veel later kon men aanschuiven in het restaurant dat door de commissie was geregeld als opening van de Braquantie, met als specialiteit van de chef: een gebakken schoenzool met ei enals drankje een witte wijn die nog nooit in de buurt van een koelkast was geweest. Desondanks was de kop eraf en kon het dispuut na het diner hun weg vervolgen naar de zogeheten Pink Street. Brums ogen gloeide al op toen Mast hem wist te vertellen dat er daar veel stripclubs waren, maar in werkelijkheid bleef het bij één enkele grimmige toko halverwege de straat.

Tegenover de striptoko bevond zich een tent die het collectief dan weer wel intrigeerde en waar men zichzelf later in de week meer dan eens terug zou vinden. Eerst overheerste de twijfel of men zich bevond in een gaybar of een parenclub, maar na Klink uit te zenden op een missie om contact te leggen met de locals bleek het na een paar minuten ongemakkelijk schuren om een gewone club te gaan.

De volgende dag stond men fris en fruitig weer naast hun bed om de eerste en enige geplande activiteit te gaan ondernemen. Het dispuut werd door de commissie op transport gezet door de buitenwijken van Lissabon om uit te komen in het plaatsje Sintra. Hier schenen nogal wat bezienswaardigheden te zijn, maar tot de schrik van enkelen in de groep bleken die bezienswaardigheden zich op enkele honderden meters hoogte te bevinden en was het plan om daarheen te lopen. De geperforeerde longen van Brum en Grind wisten het net lang genoeg vol te houden om de top te bereiken, waar de leden werden getrakteerd op een uitzicht op Lissabon en omstreken.

Eenmaal uit het kasteel spreiden de wegen van de groep, terwijl enkelen Villa Kakelbont het kleurrijke paleis op de andere heuvel of de oude put nog wilden zien, begaf het overige deel zich naar de eerste de beste burgertoko op een tuktuk die bij elke drempel van ellende uit elkaar dreigde te vallen.

In de avond herenigde men zich om na een hapje te hebben gegeten de nacho’s op te zoeken bij ESN. Het was er veel te druk, er waren amper genoeg WC’s, op een gegeven moment was de drank op en de muziek stond veel te zacht, maar Strüdel ontdekte daar zijn mokkel uit München en dat is het enige dat telt.

Op de derde dag was de commissie door de activiteiten heen en dus moest er door het collectief geïmproviseerd worden. Zoals onder de Braquantiegangers bekend is betekent dat vaak rondstruinen door de stad en jezelf uiteindelijk klem drinken met long island iced teas in de Irish Pub. Zo gezegd, zo gedaan bevond de club zich in de Irish Pub waar de serveersters de grootste moeite hadden om Grinds rare whiskey cocktail in elkaar te flansen, maar de Moscow Mules er toch verdacht lekker in gingen.

Nadat men het diner gehad had en weer was herenigd werd het pad naar de karaoke bar ingeslagen. Eenmaal daar aangekomen bleek dat Moes nog steeds de hyena is die hij altijd geweest is toen enkele hertjes uit Zweden de dans met het collectief aan durfden. Dat wij hen leuker vonden dan zij ons bleek al gauw uit het feit dat onze appjes om later op de avond iets met hen te gaan doen vakkundig genegeerd werden, dit tot grote treurnis van Moes die het schuim nog net niet uit zijn mondhoeken moest vegen. Nadat Grind bij de locals nog eens had geïnformeerd naar de verblijfplaats van Portugals duivenpopulatie kwam men tot de conclusie dat het ook voor deze avond welletjes was.

Op de laatste dag keek de commissie eens goed naar de groep en kwam tot de pijnlijke conclusie dat het er op ging lijken dat men zonder kleerscheuren van de Braquantie zou terugkeren. Om dit onwenselijke scenario koste wat het kost te voorkomen wierp Klink zich op om de dag te redden en kopte zodoende de stoep op een dergelijke wijze dat zijn tandarts de eurotekens in zijn ogen had staan.

Ondanks het tragische ongeval van Klink had het dispuut er weer een paar mooie dagen op zitten en werd het langzaamaan tijd om terug te keren naar Tilburg, alwaar men in de collegebanken uit kon rusten van anderhalve week levertje pesten.

“Where are the pigeons?”

---

De maaltijd: waar het voor menig pleb louter geldt als de verzadiging van een instinctieve behoefte, is de maaltijd voor de Heeren van Braque een heilig fenomeen. Dit vertaalt zich onder andere in de verscheidene diners die het collectief niet alleen bijwoont, maar ook organiseert. Voor degene die denkt dat er na dhr. Mattheeuwse en dhr. Molenaar nooit meer een culinaire messias het dispuut heeft gedragen, heeft het bij het goede verkeerde eind: Quinten Verhaar a.k.a. KetoQuen trommelde een leger aan bassistentjes bij elkaar, waarna zij zich tezamen twee dagen opsloten om de lekkerste gerechten voor te bereiden voor de Braque Elite Avond.

Voordat men kon genieten van de eerste amuses, werden eerst een aantal verrassingen voorgeschoteld: Mast had Klein-Ankara een avondje ingeruild voor Tilburg, Padde was overgevlogen vanuit het land waar het altijd sneeuwt en de schele Rob Geus kwam even checken of alles kwalitatief in orde was. Afgezaagde en inhoudsloze opmerkingen als “fijne kerst gehad?” vulden al gauw de ruimte en voor Moes kon knipperen werden de eerste gangen geserveerd. Van een paddenstoelenbeignet tot een krokante krab: men kon het zo gek niet bedenken. Zo gek zelfs dat Ploert er een traantje bij heeft gelaten. Na het toetje – bestaande uit spiritus met een beetje ijs – was het tijd om uit te buiken en huiswaarts te keren. Een ware shoutout naar alle Heeren die hun steentje hebben bijgedragen aan deze geweldige avond!

“Ik word gewoon wel eens emotioneel als ik onverwachts alcohol proef, laat me met rust”

Plato mocht afgelopen november 35 kaarsjes uitblazen. De snelle rekenaar weet dat 35 te delen is door vijf en dat dat maar een ding kan betekenen: het zevende lustrum van Plato staat voor de deur! Het lustrumbestuur (lees: Frommel) was derhalve zo vrij geweest om twee weken vertier te verzorgen voor de carnavalsvereniging aan de Schouwburgring.

Beginnend met het openingsfeest, waar de act van de avond vergeten was om zijn trommels in de droger te gooien, was de toon meteen gezet. Om de verjaardag goed te vieren deelde het bestuur flessen bubbels en vuurwerkjes uit, iets wat ze nog duur kan komen te staan.  Het Lustrum Huisfeest XXL volgde later die week en deed niet voor de opening onder met DJ Snolly, die het op de dames na gelukkig wat droger wist te houden.

In het kader van de bieromzet verhogen had het lustrumbestuur het op zich genomen om de deuren van Akademeia om 11.11 al open te gooien, behalve voor Brum, die na een aanvaring met een zure Barcommer de deur werd gewezen en met zijn fiets staart tussen zijn benen huiswaarts keerde.

Op de maandag die volgde sloeg het noodlot echter toe in het collectief. “Ik-heb-geen-zin-in-het-lustrumeritus” had menig lid goed te pakken en dan met name de heren die het hardst hadden geroepen dat ze geen zin hadden in Kroegcollege. “Wat is Kroegcollege?” hoor ik u nu denken. Bij dezen een korte situatieschets: de leden die het wel voor elkaar hadden gekregen om zich voor twee uur op de sociëteit te kunnen vertonen werden in het café begroet door een handjevol OC’ers en twee dames van Fame die er moesten staan omdat ze in de commissie zaten, terwijl bier duurder was dan ooit en alle aanwezigen reikhalzend afwachtten tot de beurscrash. Plotsklaps werden de lampen rood en klonk het luchtalarm: het lang verwachtte moment was daar. De koers zakte ineen en daarmee de prijs van het bier ook. Dit geluk was echter van korte duur, want na vijf luttele minuten werd de prijs weer opgekrikt en was de lol er voor de meesten wel vanaf en besloot men er voor de avond een eind aan te breien.’

Dat het beste voor het laatst werd bewaard werd in de week na Kroegcollege wel duidelijk. Het Fustenfeest stond op de planning, waar je na het betalen van één fust zogenaamd gratis bier kon drinken. Desalniettemin zou het zonde zijn om je fust niet op te drinken dus werd daar vlotjes werk van gemaakt, alvorens aan het einde van de week het echte hoogtepunt volgde in de vorm van het lustrumgala.

Het collectief hees zichzelf in hun muffe en met bier besmeurde rokkostuums die weer een paar maanden als champignonkwekerij hebben kunnen fungeren, waarna Schar zich opwierp tot persoonlijke vlinderdasknoper van de T.H.D. toen Rintje voor de goede orde nog bijna zijn vlinderdas kwijtraakte aan een OC’er.

De tocht naar het Belgenland was gelukkig van korte duur en eenmaal aangekomen bij het Hilton maakten de eerste glazen cava al de rondte. De klooien werden aan een tafel gedeponeerd, waarna het linker rijtje van Braque + Brum plaatsnam aan de ‘escalatietafel’. Dit denderende concept werd door Croque het leven in geroepen, tot ergernis van het personeel dat maar rondjes om de tafel moest blijven lopen om het tempo van de heren aan tafel bij te benen. Na enkele speeches, een voorstel om de rosse buurt van Antwerpen een bezoek te brengen en drie gangen achter de kiezen werden de tafels aan de kant geschoven, nam de dj zijn plaats achter de draaitafel in en ging de bar open.

Goed eten is belangrijk bij Braque en om die stelling nog eens kracht bij te zetten besloten Job, Schar en Brum om, na net drie culinaire gangen gegeten te hebben, een toetje te gaan halen bij de lokale McDonald’s. Brum werd hier door een paar locals op het pad richting de rosse buurt gezet, maar Jobba kon hem nog op tijd behoeden en men keerde terug naar het feest, waar bleek dat Klink “Echt heel toevallig” op een andere verdieping was met een dame en dat de Praeses zichzelf toch wat zwaar vond om recht op te blijven staan en besloot om het feest eens vanuit de dug-out te bekijken.

Om klokslag 3 uur zaten de festiviteiten er op en kon het collectief, na het ontwijken van plasjes kots in de lift, beginnen aan de tocht naar huis. Toen die eenmaal was ingezet kreeg Stift het nog aan de stok met een Nontemba chick terwijl de helft van de club lag te slapen, maar het mocht de pret niet meer drukken. Het lustrum zit er op en de overgang van bitter naar zoet is voltooid!

“Allemaal instappen in de Chardonnay Coupé!”

Een avond getekend door religie, onvervulde seksuele spanning, braaksel en verdacht smakende crème brûlée. U raadt het al: Ploerts Heldiale scluipschuttersquiz de tweede borrel van dispuut Braque. Na vele lange avonden ons voor te hebben gedaan als een vechtlustige gezellige groep jongeheeren mochten wij namelijk het absoluut niet vanwege een incapabel bestuur beperkte aantal bekwame genodigden meenemen op avontuur. Zodoende kwam welgeteld één genodigde om 17:47 binnenlopen bij stamkroeg Slagroom. Terwijl menig lid nog onhandig zijn das aan het knopen was, begon een aanwezige “hockeyvader” aan wat enkel omschreven kan worden als een adtwedstrijd tegen zichzelf.

Niet veel later vertrok het gezelschap met de bus naar Onze Kerk in Breda, waar men werd opgewacht met het drankje waardoor Braque tijdens de introductieperiode plots gekleurd wordt; cava. Gezien de locatie werden de nodige gebedjes toegewijd aan Cabernet Sauvignon en daarna werd genoten van het voorgerecht, hoofdgerecht en nagerecht (of, in het geval van dhr. Hamoen; een bakje mayonaise), maar de werkelijke reden voor het kiezen van deze locatie was uiteraard de beeldschone serveerster. Als ze geen relatie had, zou de Braquer haar heus aangesproken hebben en totaal niet in zijn broek schijten lang voordat hij de benodigde moed verzameld zou hebben. Enfin, nadat dhr. Van der Zwan de nodige leden van zijn tafel had verwijderd en andere leden jarig bleken te zijn, werd het tijd voor het volgende hoofdstuk van de avond: een borrel met de dames van Furiae. 

Voor toiletslopers en andere jongens die zich niet voldoende onderscheiden van het doorsnee Plato-plebs om uitgenodigd te worden voor dit fuifje, maar toch een idee van de teneur willen krijgen: Als Hugh Hefner en Sanna Marin een kind zouden krijgen, zou deze vernoemd worden naar deze borrel. Peignoirs en hun ogen uitkijkende genodigden vulden namelijk de recent geüpgradede borrelruimte. Overigens was het op dit punt in de avond dat het diner bij velen zijn weg naar buiten zocht, terwijl dhr. Schellekens deze kans aangreep om andere voor-hem-vreemde voorwerpen juist in zijn mond aan te treffen. Dit was een duidelijk teken dat de avond een hoogtepunt had bereikt en op het hoogtepunt moet gestopt worden.

Alles overziend bedanken wij de genodigden, de serveerster en Furiae voor een onvergetelijke avond.

“Is er alweer in Snofs bed getoiletteerd?”

De dag om daadwerkelijk te zien wat voor vlees we in de kuip hebben (en dan bedoel ik niet het kinderlichaampje van Zaza). Zo’n dag is geboden bij een goede voorbereiding, maar helaas stond lamlendig skelet Vennekens aan het roer. Gelukkig had onze assessor de nacht doorgehaald omdat hij toch o zoveel over had voor een goede organisatie was hij al vroeg uit de veren. 

19:27: de potentiële klooien werden onthaald in de met Braque propaganda behangen stamkroeg. Een zee van zwart-wit blijft een prachtig gezicht. Jammer dat Grind er bovenuit stak. In Sahne kon het gezelschap genieten van een bierproeverij. Wit, IPA maar ook een bockbier kwam op tafel. Allemaal dure woorden als het aan Brum lag; “Ja, ook lekker”, klonk het veelvuldig tijdens zijn Harry Mens impersonatie. Toen de glazen leeg waren en Schar nuchter was kon het collectief vertrekken richting de thuisbasis.

Aangekomen op de KB, of zoals Rintje het graag noemt: de KKKB, kon de oud-Braqueriaanse stoel sessie van start gaan. Het moment om te vertellen over je heiligschennende verhalen met je maten, je fetisj voor beastuality of je Vlaamse incest verleden, maar veel vaker nog je dronken verhalen in Lloret de Mar. 

Na de smaakmakende verhalen over onder andere viagra roulette en het terroriseren van je eigen buurman maakten we een mooi tripje met ‘ons Kees’. Biertjes, liedjes en Loek Maas zijn stuiterende tietjes: het was fantastisch. De huifkar eindigde spectaculair met Mees die abrupt besloot zijn lichtingsband te zoeken op het asfalt. 

We sloten de nacht af middels een disco party met de dames van Conserva. Hier kon Joris zijn verschrikkelijke DJ-kunsten vertonen, Kwak links en rechts niet meer uit elkaar houden en kreeg onze lieftallige buurvrouw spontaan fomo, omdat zij ook wel met de heren een dansje wilden wagen.

Wij zien de genodigden graag terug bij de tweede borrel. 

“Ik heb een stijve!”