T.H.D. BRAQUE

De dag die in de agenda van elk waardig lid en zijn moeder rood omcirkeld staat is wederom aangebroken: de verjaardag van onze vriendengroep, ofwel de dies der T.H.D. Braque. Ditmaal hebben we de regendans overgeslagen om te voorkomen dat deze heuglijke dag in het water zou lopen, of beter gezegd, dat het wél in het water zou lopen. De heren gingen namelijk naar Den Bosch om levend te verbranden op een bootje dat vrij krap aanvoelt als je haar deelt met zes LAB’ers met zware botten.

Desondanks gingen onze sjaars twaars met goede moed aan het roer zitten om de veel te volwassen gesprekken en anekdotes van de LAB’ers aan te horen. Al snel bleek echter dat niet iedereen zo volwassen was, gezien verscheidene bootjes herhaaldelijk in doodlopende grachten terechtkwamen, sommigen elkaar nat probeerden te spetteren en anderen uit de boot poogden te urineren. Nadat de twaars geacht werden genoeg verantwoordelijkheid te hebben genomen werd het tijd om ongewenste opmerkingen te maken naar het damesdispuut dat ons zou opvolgen voor ongelimiteerd bier.

Althans, dat was de verwachting. Wat namelijk niet voor iedereen van te voren duidelijk was, is dat er eerst een soort wandelvierdaagse voltooid diende te worden, en dat valt niet mee als je doorgaans enkel van en naar Bosporus loopt. Eenmaal aangekomen blijkt gelukkig dat we in een hoekje achteraf gepropt werden we eindelijk konden brallen zonder zeeziek te worden.

Nadat de speeches gegeven waren, de oude garde vertrokken was en de open bar gesloten was, ging men op pad om de kroegen van Den Bosch onveilig te maken. En dat is gelukt, want zodra het grote aantal decadente Braquers het gespuis weggejaagd had kon voor enkele leden de MILF hunt beginnen, terwijl een niet nader te noemen oud-lid zich niet realiseerde dat hij beter had kunnen vertrekken toen zijn leeftijdsgenoten dat ook deden. Desalniettemin zette de gezelligheid zich nog een tijd voort, en nog voordat we uitgespeeld waren moest de trein gehaald en de avond afgesloten worden.

“Komt dit in de Schuttevaer?”

Opschudding binnen het Heldiale Collectief, want zowaar kon Braque zich niet aan een van haar eeuwenoude tradities houden. Dit jaar vond de zomerborrel namelijk een keer niet plaats op de derde zaterdag van juni, doordat het Friese kampioenschap hoe verneuk ik het weekend van zeven Braquers Zeilweekend deze heilige datum in had genomen. Gelukkig is de T.H.D. intussen een progressieve club – kijk namelijk maar eens welke lovende woorden er tegenwoordig vallen over de kledingdracht van DJ Vedorrrr – geworden en werd de borrel gewoon een weekje opgeschoven.

Na een enerverende editie van het Brabantse kampioenschap kannen jatten de Eindejaarscantus reisde het Collectief met de burgerrups af naar Eindhovuh. Aldaar leek de EJC een vervolg te krijgen door de zorgwekkende hoeveelheid cantustafels en live-muzikanten, maar gelukkig bleef dat de uitgedroogde Helden bespaard. Niettemin moest men wel urenlang zien te overleven aan tafels waarop je binnen een minuutje een eitje kon bakken, maar door de aanwezigheid van Floyds dagelijkse nieuwe natte droom werd dat leed een stuk minder erg. Bovendien vlogen de koude witte units en snacks over de tafels met een tempo waar Moes met bewondering naar keek. De wijselijke gesprekken met oud-leden brachten de jonge honden veel bij en de sfeer kwam er heerlijk in. De sfeer was zelfs zo gemoedelijk dat Paddoef aka Mister Moestuin een gesprek voerde met een Labber dat langer duurde dan een handdruk.

Plots verplaatste het spektakel zich van de tafels naar de dansvloer, want aldaar gingen diverse groepen hipsters in de dop met elkaar de dancebattle aan. Vol bewondering keken de Helden naar de imposante moves van achtjarige kinderen die nu al een beter gevoel voor ritme hebben dan Zazoef. Afijn, het maakte de zomerborrel helemaal los en diverse Helden kropen erna dan ook de dansvloer op. Bij de wannabe strandtent bleef het erna ook bijzonder gezellig en werden de laatste waardevolle lessen van LAB aan Braquers meegegeven. Bij het sluiten van Jams & Gems was het voor de Helden ook tijd om het dieptepunt van gentrificatie te verlaten, waarna zoals altijd de handen geschud werden en het collectief terugkeerde naar Tilburg.

“Do you eat vegetarians?”

Weilanden gevuld met koeien, vervelende buschauffeurs en mensen die een vreemde taal spreken. Dit kan maar één ding betekenen, de heren zijn op zeilweekend in Fryslân. Eenmaal aangekomen bij de haven sleepten de heren hun bagage en een kuub Gigjes de boot in alvorens te vertrekken. Nadat kapitein Grind zijn stuurkunsten had getoond besloot stuurfeut Ploert om toch maar het roer over te nemen. Op het water vloeide de Gigs rijkelijk en scheen de zon zo fel dat opnieuw Padde besloot headfirst met kleren aan in het water te springen, ditmaal zónder met zijn hoofd de bodem aan te tikken. Na een overheerlijke vegetarische barbecue waren de zeehelden klaar om de stad twee kroegen onveilig te maken. De avond was gevuld met een pikomlaag, een voor Padde teleurstellende after bij een Friesche meid en een in het water gevallen poging van piraat Heuj om de bestuursboot te enteren.

De volgende ochtend was het collectief al vroeg wakker en na een snel ontbijtje van eerder gebakken burgers gingen zij weer het water op. Wederom werd er veel whisky en nog veel meer Gigjes genuttigd. Al dit zonnen, zwemmen en drinken vergt echter een hoop energie dus de maagjes van de heren begonnen na een paar uur al erg te knorren. Snel stuurde onze stuurman ons naar de dichtstbijzijnde pizzeria om een goede bodem voor de avond te kunnen leggen. Nadat iedereen een vreselijk gore pizza naar binnen had gewerkt, Grind zijn dubbelequatro espresso achter de kiezen had zitten en Moes zijn in Tsjernobyl gevonden ijs op had konden de heren door naar de tweede camping. Hier kwam kapitein Grind tot de realisatie dat een hangmat meenemen niet altijd handig is gezien er in de wijde omgeving geen boom te bekennen was. Net als de vorige avond schoot het gezelschap al snel weer de kroeg binnen waar de verjaardag van Heuj goed werd ingeluid door allround DJ Hielke (bekend van zijn soepele overgang van Abba naar “Defqon Tribute 2023).

De volgende ochtend rolde de heren met een flinke kater uit te tent. Al snel kwamen zij echter tot een schokkende ontdekking, de sleutel van de boot was verdwenen. Men meende zich te herinneren dat Moes deze had meegenomen maar deze had hier, zoals Mark Rutte zou zeggen, geen actieve herinnering aan. Na een paniekerige zoektocht was de sleutel nog steeds niet gevonden dus moesten de heren een andere oplossing vinden. Gelukkig voor hen waren de dames van Nontemba zo vriendelijk om helemaal terug te komen om de boot op sleeptouw te nemen. Op een slakkentembo sputterde het collectief met Nontemba door de Friesche wateren toen werd besloten om een korte zwempauze te nemen om even af te koelen. Hier vond Moes op miraculeuze wijze de sleutel van de boot terug toen niemand keek, waarna Frommel door de grond zakte van schaamte en nooit meer werd gezien. Na een hoop excuses voor de dames vertrok het gezelschap, ditmaal met sleutel, weer naar de haven waarna zij weer terugkeerde naar het mooie Brabant.

“Hé havenlul! Kapitein Iglo!”

Braquers die zonder tegenzin naar België trekken? Nee, dit is niet het begin van een slechte mop. Dit is het 21-diner van Pørko. Gezien de reistijd van zeker 40 minuten voelde Braque zich te elitair voor het openbaar vervoer en besloot iedereen per auto af te reizen naar Hoogstraten – een plek waar welvarende Nederlanders fiscaal heil zoeken. En die welvaart was te merken. Na honderden meters niks behalve villa’s tegen te zijn gekomen, doemde het kasteel van Jurgen en Juutje namelijk op.

Men werd door bedienden met champagne onthaald in een tent waarvan zelfs de TOCK bang van wordt en lichting ’22 spontaan het instinct krijgt om met willekeurige palen te gaan hannesen. Het eten werd geserveerd, de speeches werden gegeven, foto’s van Pørko als fietspompbaby werden getoond en de wijn vloeide rijkelijk toen Padde zijn jaloezie op Frommel niet langer kon bedwingen en besloot dat een hersenschudding zoeken op de bodem van het zwembad de beste manier was om overeenkomsten te vinden. Kort daarna was het niet onze in-house DJ Vedor maar niemand minder dan Loek Perenblix die een collab aanging met het zoveelste bewijs dat de Kempsen te veel geld hebben: Troubadour Rop met een P. 

Nog voordat Padde op slippers het centrum onveilig zou maken, werd Brum – hoe kan het ook anders – in bed gelegd door de gastvrouw omdat hij zo diep in het glaasje had gekeken dat hij geen enkel glaasje meer vast kon houden. Eenmaal op stap bleek het een avond van unicums te zijn: Grind heeft getongd – al zij het met een zweefteef studente van LAS – en Ploert werd door Two-Face de kroeg ontzegd toen hij deze vergelijking met hem deelde. Nadat duidelijk werd dat Hoogstraten niet bekendstaat om de beschikbaarheid van döner om drie uur in de nacht, begon het gezelschap aan de trektocht terug.

Zelfs deze expeditie verliep niet onbewogen, want terwijl iedereen zich een weg baande door de wildernis, heeft Oek zijn autosleutels met het meisje van Grind laten verdwijnen in het hoge riet en wist Stift in hetzelfde riet wederom de afdanker van Pørko te strikken. Bij terugkomst voelde Rintje de noodzaak om aan de gastheer te laten zien welke genitale kunstjes hij in petto heeft. Na dit spektakel aangezien te hebben werd het tijd om de bedjes op te zoeken en iets te dicht tegen elkaar aan te kruipen.

“Gezien Pørko’s formaat vraag je je toch af of Jurgen daaraan ten grondslag ligt of dat Judith gewoon een hele grote –“

Het vierde lustrum van de TOCK is achter de rug en wat was het een ongelofelijk succes. Na een helse opbouwdag van veertien uur waar de Helden zich verplaatsten in de rol van Poolse aspergestekers, kon men om twaalf uur ’s middags het veld openen voor alle gasten Conserva. Op basis van de klachten van vorig jaar, had de commissie een hoop verbeteringen toegepast. Zo stond er achter de rosébar een sopje mocht MDB er ‘s nachts weer een kliederboel van maken, is er riet toegevoegd aan de zijkanten van het veld om Rintje niet meer te laten gluren naar voetballende veertien-jarigen en is er een zes meter brede poort toegevoegd om ook Oek Maas toegang te geven tot het terrein. Het lukte zelfs papa Kemps zonder problemen zijn portemonnee door de poort mee te krijgen. Laatstgenoemde hoopte eenzelfde act te zien als het ringwerpen bij USC en kocht daarom direct de grootste fles om er wat uitdaging aan te geven. Uiteraard bleef het voor dhr. Kemps die middag niet bij één 3L fles.

Na een hectische klopjacht op een muntendief en een nóg hectischer croquettoernooi, won in beide de gedoodverfde winnaar: LAB (a.k.a. zij die de regels begrijpen verbuigen). Ondertussen zat Flaire al te bubbelen in hun kleedkamer en werd het hoog tijd om de tentdeuren te openen. Terwijl eenieder zijn best deed men naar de tent te jagen, stond Mast, die vanwege zijn absentie tijdens de op- en afbouwdag vervelende taken zou krijgen, ondertussen al een paar uur met zijn maten rosé te kappen.

Toen eindelijk iedereen de tent was ingestroomd en de plaskruizen waren overstroomd, kon het feest beginnen. Tijdens het optreden van Flaire kwamen er al snel vermoedens naar boven dat zij hun bubbelbuisjes hadden doorgeslikt en vastzaten als verstekelingen in hun slokdarm. Gelukkig trok instaslet Yes-r de sfeer weer recht met zijn volmaakte show van ware klasse. En na een vruchtbare afterparty was het rond 1 uur tijd om het bed ballenhok op te zoeken.

“Alle sneuneuzen die nu nog op het veld staan, jullie zijn heel triest!”

Op 13 mei was het weer zover: het Braque-datediner! Waar vele clubjes hun datediner laten verpesten organiseren door hun nieuwe klooien, was dat dit jaar voor de Helden geen optie. Maandenlang werd er door menig lid al reikhalzend uitgekeken naar deze heugelijke dag. Zo konden de stagiaires van ’19 eindelijk weer van bil, zou Cryptorintje weer eens tegen een dame interessant kunnen doen over zijn Escobar-esque banden met Gig-mannetje Nino, kon Stift aan de Helden laten zien dat er in gebouw E niet alleen saoie maogden rondlopen en zou Oek zijn geslaagde date van vorig jaar mogelijk toch nog kunnen evenaren. Althans, dat was het idee. Vanwege teruglopende haarlijnen en een groeiende hoeveelheid ongemakkelijke gasten een samenloop van omstandigheden wisten enkele Braquers geen date te vinden, waardoor Stift gelukkig wel een stuk minder flappen hoefde te printen die hij had kunnen misbruiken voor zijn aak tiktok.

Door een gebrek aan een date had Stift wel een vrije avond en kon hij zenuwachtige Strüdel en ThijmTorial aan het werk zetten om de dates te ontvangen op de KB. Schijnbaar hadden de dates een gezelligere borrel dan de Helden in de tussentijd, want de sfeer in het café van de TSV deed denken aan de ambiance bij de gemiddelde koffietafel bij een crematie. Toen de wegen kruisten van de dates bij het gerenommeerde sterrenrestaurant Hofstede de nog wat zat de sfeer er gelukkig een stuk beter in. Bij vrijwel alle dates was er direct een klik te merken, los van Grind die er na vijf minuten alweer achter kwam dat hij en zijn date zich op een ander intellectueel niveau begaven.

Eenmaal aan tafel aangeschoven was de sfeer alweer snel weg toen de datecommissie iedereen verblijdde met allerlei ongemakkelijke opdrachten die je al snel deden denken aan de Crazy 88 die de IC als ‘’communicatietraining’’ bestempelt. Een uur later bleek dat Klink ook wel een communicatietraining kon gebruiken toen hij niet al te subtiel zijn plannen voor de rest van de avond aan zijn date mededeelde. Het personeel zag vervolgens met lede ogen toe dat rustig genieten van de wijn er niet in zat, waarna Strudel op een missie ging die zijn focking lichtingsgenoot hem niet in dank af nam. Nadat de maagjes medium waren gevuld, was het alweer tijd om naar de KB te vertrekken. Hier wachtte een bijzonder huisfeest op de aanwezigen dat achteraf door het Plato-lustrumbestuur zomaar als Huisfeest XXXXXXXXL bestempeld had kunnen worden. Paddoef leerde laat in de nacht dat jaloezie een van de zeven zonden is en Schar werd uiteindelijk wakker met een nog grotere kater dan de andere aanwezigen. Dank en hulde aan de datecommissie; op meer aanwezigen komend jaar!

‘’Ik ga vanavond met jou een rondje lopen door het Wilhelminapark.’’

We begonnen de dag goed! Bij binnenkomst bleek dat Heidi het cadeau van Dhr. Frenken niet had gebruikt vanochtend. Vijf minuten na binnenkomst begon het gezeur; poedersuiker was blijkbaar geen waardig alternatief voor de suiker in de koffie van mevrouw Maas. Ze moest eens weten, drie jaar geleden was er niet eens koffie! Verder was de vader van Job slavendrijver Geurts ontstemd omdat hij zelf zijn brood moest beleggen. Over beleggen gesproken; zelfs de ouders van Josje en Porko waagden zich in het pand dat ze normaal zouden bestempelen als “matig tuinhuisje”. 

Nadat de ouders de sociëteit in geuren en kleuren hadden meegemaakt, was de conclusie enigszins positief: het was meer dan de zuipschuur die men verwacht had. Van de ene zuipschuur naar de andere zuipschuur: Brouwerij de Koningshoeve. Na een degelijke huifkar rit, werd er plaatsgenomen aan de houten tafels en werd er gepraat over onderwerpen die Braqueurs niet gewend waren: de WOZ waarde in de omgeving Raamsdonksveer, de omgang van Belgen in sociaal gezelschap en de volatiliteit van de aardbeienmarkt. 

Na een tour door de brouwerijen – mocht je hem gemist hebben, Jort sr. heeft iedere seconde vastgelegd – werden ouders en kroost vakkundig weggebracht door taxi Badja. Op de KB viel de BBQ helaas in het water en werd na het testen van de tap de stad aangedaan. 

“Heineken wordt hier gebruikt om de ketels mee te spoelen”

Zoals menig Nederlander bekend is, staat het zuiden van het land veertig dagen voor Pasen volledig op zijn kop. De katholieke vastentijd staat dan op het punt om te beginnen, wat voor de minder religieuzen onder ons slechts één ding kan betekenen: carnaval. Een week lang jezelf uitdossen in alles wat toevallig nog voorradig was bij de feestwinkel en jezelf daarna volgieten met duur pils. Voor velen is het een uitputtingsslag van jewelste, maar niet voor het zwart-witte collectief. Na in Cuijk door Peter Selie himself te zijn uitgezwaaid en carnaval te hebben afgesloten stond immers traditiegetrouw de Braquantie weer voor de deur!

Ditmaal waren Klink en Rintje zo vrij geweest om de leden van een plezierreisje naar zuidelijker sferen te voorzien. Waar het hun voorgangers niet was gelukt om onder het juk van Corona een reisje naar Portugal te verwezenlijken, wisten Klink en Rintje wel een weekend in Lissabon op poten te zetten en dat voor iedereen geheim te houden.

Na een korte treinrit richting Schiphol (en een zucht van opluchting door de commissie dat iedereen er op tijd was) kon de weg richting de douane ingezet worden, alwaar Klink een verfrissende versnapering in zijn tas ontdekte en genoodzaakt was om die in rap tempo soldaat te maken, alvorens er ná de douane het eerste echte biertje gedronken kon worden. 

Een korte vlucht richting Lissabon volgde, waarna bij aankomst bleek dat taxichauffeurs in Portugal minder verdienen dan de gemiddelde naaister in een gammele sweatshop in Bangladesh. Gemakshalve liet het collectief die bodemprijzen niet links liggen voor de rest van de week en werd de optie om een metrokaart te kopen snel van tafel geveegd. Zodoende kwam men niet veel later aan bij het appartement, wat er van de buitenkant uitzag als een gemiddeld crackpand op de Korvel, maar waarvan de echte schoonheid, zoals zo vaak, binnen zat. De kamerverdeling was snel gemaakt, wat betekende dat het collectief op verkenningstocht kon gaan.

Niet veel later kon men aanschuiven in het restaurant dat door de commissie was geregeld als opening van de Braquantie, met als specialiteit van de chef: een gebakken schoenzool met ei enals drankje een witte wijn die nog nooit in de buurt van een koelkast was geweest. Desondanks was de kop eraf en kon het dispuut na het diner hun weg vervolgen naar de zogeheten Pink Street. Brums ogen gloeide al op toen Mast hem wist te vertellen dat er daar veel stripclubs waren, maar in werkelijkheid bleef het bij één enkele grimmige toko halverwege de straat.

Tegenover de striptoko bevond zich een tent die het collectief dan weer wel intrigeerde en waar men zichzelf later in de week meer dan eens terug zou vinden. Eerst overheerste de twijfel of men zich bevond in een gaybar of een parenclub, maar na Klink uit te zenden op een missie om contact te leggen met de locals bleek het na een paar minuten ongemakkelijk schuren om een gewone club te gaan.

De volgende dag stond men fris en fruitig weer naast hun bed om de eerste en enige geplande activiteit te gaan ondernemen. Het dispuut werd door de commissie op transport gezet door de buitenwijken van Lissabon om uit te komen in het plaatsje Sintra. Hier schenen nogal wat bezienswaardigheden te zijn, maar tot de schrik van enkelen in de groep bleken die bezienswaardigheden zich op enkele honderden meters hoogte te bevinden en was het plan om daarheen te lopen. De geperforeerde longen van Brum en Grind wisten het net lang genoeg vol te houden om de top te bereiken, waar de leden werden getrakteerd op een uitzicht op Lissabon en omstreken.

Eenmaal uit het kasteel spreiden de wegen van de groep, terwijl enkelen Villa Kakelbont het kleurrijke paleis op de andere heuvel of de oude put nog wilden zien, begaf het overige deel zich naar de eerste de beste burgertoko op een tuktuk die bij elke drempel van ellende uit elkaar dreigde te vallen.

In de avond herenigde men zich om na een hapje te hebben gegeten de nacho’s op te zoeken bij ESN. Het was er veel te druk, er waren amper genoeg WC’s, op een gegeven moment was de drank op en de muziek stond veel te zacht, maar Strüdel ontdekte daar zijn mokkel uit München en dat is het enige dat telt.

Op de derde dag was de commissie door de activiteiten heen en dus moest er door het collectief geïmproviseerd worden. Zoals onder de Braquantiegangers bekend is betekent dat vaak rondstruinen door de stad en jezelf uiteindelijk klem drinken met long island iced teas in de Irish Pub. Zo gezegd, zo gedaan bevond de club zich in de Irish Pub waar de serveersters de grootste moeite hadden om Grinds rare whiskey cocktail in elkaar te flansen, maar de Moscow Mules er toch verdacht lekker in gingen.

Nadat men het diner gehad had en weer was herenigd werd het pad naar de karaoke bar ingeslagen. Eenmaal daar aangekomen bleek dat Moes nog steeds de hyena is die hij altijd geweest is toen enkele hertjes uit Zweden de dans met het collectief aan durfden. Dat wij hen leuker vonden dan zij ons bleek al gauw uit het feit dat onze appjes om later op de avond iets met hen te gaan doen vakkundig genegeerd werden, dit tot grote treurnis van Moes die het schuim nog net niet uit zijn mondhoeken moest vegen. Nadat Grind bij de locals nog eens had geïnformeerd naar de verblijfplaats van Portugals duivenpopulatie kwam men tot de conclusie dat het ook voor deze avond welletjes was.

Op de laatste dag keek de commissie eens goed naar de groep en kwam tot de pijnlijke conclusie dat het er op ging lijken dat men zonder kleerscheuren van de Braquantie zou terugkeren. Om dit onwenselijke scenario koste wat het kost te voorkomen wierp Klink zich op om de dag te redden en kopte zodoende de stoep op een dergelijke wijze dat zijn tandarts de eurotekens in zijn ogen had staan.

Ondanks het tragische ongeval van Klink had het dispuut er weer een paar mooie dagen op zitten en werd het langzaamaan tijd om terug te keren naar Tilburg, alwaar men in de collegebanken uit kon rusten van anderhalve week levertje pesten.

“Where are the pigeons?”

---