T.H.D. BRAQUE

Bij het ingaan van de middag ontwaakt de KB. Na een zware nacht stond namelijk de volgende activiteit op de planning waar men – in ieder volgens de maatstaven van Ploert – alweer vroeg aanwezig moest zijn op de planning. Twee jaar na dato kon men namelijk eindelijk met de mAaTjEs van Furiae op pad voor de gezamenlijke bondingsdag ter ere van beide lustra. Tussen het moment dat deze dag initieel stond gepland en het heden is er echter al veel veranderd. Twee jaar terug was Kauf namelijk nog de sugardaddy van de jongste lichting van Furiae en was de term ‘Estwee’ trending topic. Hoe anders is het nu? De gemiddelde Braquer zou heden ten dage een borrel met Vatos een moord doen voor een sugardaddy door de lishj die intussen hoger oploopt dan het aantal vrouwen dat Moes ‘’bijna heeft geneukt’’ en ‘Estwee’ is intussen in de vergetelheid geraakt door een niet nader te noemen Platoon die nog minder loyaliteit toont dan de gemiddelde Ajacied wanneer er een kwartier geen hemels voetbal wordt gespeeld.

De dag begon op de Varkensmarkt waar de BFcie – een commissie die eigenlijk alleen een BBQ hoefde te regelen maar daarmee al meer tijd had gestopt in een commissie dan vrijwel iedere andere Braque-commissie dit jaar – het plan voor de dag bekendmaakte. De eerste activiteit betrof een Crazy 88. Over het algemeen geen activiteit waar Braquers niet in uitblinken door het gevoel van waardigheid dat iedereen behalve Brum met zich meedraagt, maar door het gebrek aan tijd gingen de groepjes meteen volledig los. Waar de voorbijgaande inwoners van Tilburg dankzij de foute outfits ongetwijfeld het gevoel hadden dat ze zich in Helmond bevonden, gingen de fitte paupers stuk voor stuk op weg naar de glorie. Als klooi hoorde je er niet bij wanneer je niet in de Piushaven sprong en de Boeka deed net zo veel meldingen van overlast als de overburen op de KB tijdens coroons. Nadat Rintje alle vissen in de haven had besmet, moest men echter snel door wat fysieke inspanning. Dronken gymmen is normaliter weggelegd voor Delano van acht wiens ouders zijn opgegroeid op de Korvel en die bij de doop al in bier en energy werd gelegd, maar ditmaal was het de beurt aan de jarige disputen. Het leidde tot veel bijna-dood-ervaringen, hersenschuddingen én Zizoef die kinderen plots leuk vond en eindelijk eens kon etaleren dat het niet zijn schuld was dat Gakpo in twee wedstrijden negentien goals tegen hem heeft gescoord.

Fris en fruitig trok men weer naar de VM waar Quen zijn belangrijkste bijdrage van dit jaar aan de club leverde door wat burgers te flippen. Na enkele goede gesprekken en Furiae dat middels een MLK-esque speech liet blijken dat Moes af en toe beter moet luisteren naar een van de hitjes van Poke, begon het spektakel pas echt. Als laatste activiteit werd de huifkar namelijk weer van stal gehaald. Wopke schudde hier de hitjes uit zijn mouw en Heuj werd daar zo misselijk van dat hij bijna een imitatie deed van Schar na het diesgala. Op de KB werden vervolgens nog wat hitjes meegeschreeuwd door de gehandicapte broer en zus van Suzan & Freek, waarna iedereen concludeerde dat banden niet ongelimiteerd gerekt kunnen worden. De laatste Bakermat-activiteit werd hiermee een feit; op naar lustrum nummer zeven!

‘’Jij geeft die vissen gewoon chlam nu’’

Aan het einde van een intensieve week wachtte een bijzonder
toetje op de Helden. Net bijgekomen van het realisatiemoment dat de nieuwste
Braque-afvaardiging aan het Plato-bestuur net zo weinig wijze woorden als Quen
‘vet, gaaf, tof’ Verhaar in zijn speeches verwerkt, stond namelijk de
jaarlijkse klassieker tegen LAB op het programma. In een kolkende ambiance –
met hooligan Rintje als enige toeschouwer – moest na twee jaar weer eens
blijken welke ploeg het meeste voetbaltalent in huis heeft. Waar Braque begon
met een brede bank door Snof die er plaats op nam, moest LAB het doen
met slechts de twee telgen van Bas. Het mocht de pret echter niet drukken en
stipt om zeventien over acht trapte LAB af.

Het voordeel van jong zijn is het gegeven dat je lichaam nog
veel klappen kan verwerken. Hoewel de afgelopen weken verschillende Helden veel
weg hadden van een vergane vriend van Stift op de middelbare school die
dezelfde voornaam deelt als de prins van Wales, bleek dat bij de LAB de
problemen nog groter waren. Na een rommelige openingsfase schoot het hoge tempo
er direct in bij team LAB, waardoor het plots een partij werd tegen zowel LAB als
LEB. Nadat bleek dat Padde toch meer kan dan ongemakkelijk zijn op borrels en
ook Jossa zijn innerlijke Valbuena naar boven haalde in de openingsfase, leek
dan ook niets meer een gemakkelijke overwinning voor Braque in de weg te staan.
Het liep echter anders.

LEB bleek namelijk goaltjesdieven in huis te hebben. De
verdediging van Braque wankelde al snel harder dan Brum na een biertje bij zijn
nog treurigere vriend aan de overkant van de straat en het was dan ook te
merken dat de wissels bij LAB zorgde voor een ommekeer in het wedstrijdbeeld. De
kleine pootjes van stotterdwergen Klink en Strǘdel wisten geen raad met de
onvermoeibare oud- en aankomende leden, waardoor er plots een grote achterstand
werd opgebouwd. Die tik kwamen de Helden niet meer te boven, tot ontsteltenis
van de P die in zijn leven toch al gewend zou moeten zijn aan belangrijke
wedstrijden verliezen. Een forse afstraffing volgde, maar gelukkig was de derde
helft tenminste wel voor het Collectief.

‘’Die broek ligt opener dan de verdediging van Braque’’

Na de modderpoel in Nijmegen – voor de gemiddelde student beter bekend als CDT – stond er voor het collectief een reis gepland naar een ander varkenshok, namelijk die van de man die bestuur XXXII in zijn eentje weet te ontwrichten tillen: Loek Maas. De Ab Actis had het immers voor elkaar gekregen om tegen elke verwachting in zijn morbide obesitas niet de overhand te laten nemen en de 21 jaar aan te tikken!

Dat van uitstel zeker geen afstel was gekomen werd het Dispuut eenmaal aangekomen in V-Town snel duidelijk. Het ontvangst was warm en de champagne koud. Voor een aantal Leden was het voorborrteltje een fijn weerzien en voor een aantal bestond het met name uit verhalen van Brum over station Veenendaal de Klomp. Enfin, na het welkomstdrankje nam de vader van Loek het woord om aan de hand van een aantal slides te laten zien dat Loek eigenlijk altijd al een geval apart is geweest. Dat bleek onder andere uit verhalen over de inmiddels beruchte Poep-Loek en een filmpje waarin Kirk een open sollicitatie doet voor ‘K2 zoekt K3’.

Na deze verhelderende woorden kwam de overige familie aanrukken met het aperitiefje waar Loek in zijn leven genoeg op had geoefend. De beste pizzabakker van de Reisvennestraat en omstreken had ondanks zijn afscheid bij Domino’s toch nog eenmaal over zijn hart gestreken om het Dispuut te voorzien van kleffe  deegschijven pizza’s alvorens men kon aanschuiven voor het diner.

Als opening van het diner spraken de vrienden van Loek uit V-town nog een aantal korte maar krachtige woorden terwijl vanuit de tuin de barbecuelucht al bij menig Lid een weg naar de neusholtes had weten te vinden. Wat is immers eten met Loek als je dieet niet enkel bestaat uit een vette hap en vooral veel vlees zonder groenten?

Terwijl men de laatste restjes nog van hun bord at en de wijn voorraad begon te slinken en het dessert in de vorm van een bolletje ijs werd geserveerd begon de mentale voorbereiding op wat de Heeren nog te wachten stond. Na het diner was de tijd rijp om downtown V-town een bezoekje te brengen. Enkele legendarische kroegen passeerden de revue. Zo ook ‘De Senaat’, een van de weinige toko’s in Nederland waar men nog onderhands pakjes sigaretten verkoopt, tot grote blijdschap van de slecht voorbereide Braquers.

Nadat Brum voor de honderdste keer een kroeg was uitgezet en zelfs De Senaat haar deuren sloot vond het collectief het welletjes en keerde huiswaarts. Eenmaal aangekomen probeerde Kwak nog eigenhandig een vijvertje aan te leggen in Loeks bed, wat door laatst genoemde wat minder gewaardeerd werd.

Bij het opkomen van de zon stond men weer fit naast hun bed om na enkele worstenbroodjes de aftocht te blazen. De NS wist zichzelf echter weer van haar beste kant te laten zien door de hele dag geen treinen te laten rijden, maar na zo’n 21-diner kon het humeur al niet meer stuk.

“Ik dacht dat ik gewoon veel had gezweet”

De maand april staat voor velen vol van betekenis: de lente is van start gegaan, de vrouwen vertonen zich met steeds minder kleding aan, de TOCK-koorts stijgt, maar bovenal kijkt men met grote verheuging naar Sterre Es de volgeplande agenda! Zo ook gold dat voor het collectief op 1 april, en niet wegens het feit dat dit een dag is waarop de grappen van Floyd ineens wél leuk lijken. Het collectief trapte het zogeheten “festivalseizoen: maar dan voor studenten” af in Nijmegen bij Coupe des Templiers samen met de bij velen geliefde dames van Emmeken.

Vergezeld door driekwart van studerend Tilburg stonden de Helden – met de helft daarvan hun hipster-dispuutstrui dragend – warm en knus klaar op het station om Nimma onveilig te maken. De sfeer zat er onderweg goed in: de Seltzers vloeiden rijkelijk en er werden voorspellingen gedaan omtrent de vraag wat Brum nu weer zou flikken om zichzelf de vernacheling in te helpen (wordt vervolgd). Alleen Snof had er wat minder zin in, tenminste, hij keek alsof hij in de trein naar Limburg was gestapt in plaats van naar Nijmegen.

Na een lieftallig ontvangst van de meiden van Emmeken werd er vooraf aan CDT gezellig een biertje gedaan op een soort buurthuis hun eigen sociëteit. Na het uitwisselen van tuindecoratie en een emmer voor Moes was het tijd voor het echte feest en
verplaatste men zich wederom naar het station. Bij aankomst bij de pendelbussen bleek al gauw dat er na het zien van een rij die tot Arnhem reikte een plan B bedacht moest worden. Gelukkig kwam daar de OG Pap Zactis a.k.a. Hamlap van Gaal a.k.a. Hampie tot de redding. Hij gooide zijn 120 kilo charmes in de strijd en sleurde het collectief ten koste van de duizend andere
wachtenden de bus in.

Eenmaal aangekomen op het terrein van CDT werd het duidelijk dat het buiten niet alleen koud, maar ook buitengewoon smerig was. Het stuk ‘niemandsland’ tussen de stages en de toiletten was in korte tijd getransformeerd in een soort varkensstal (wat
overigens verklaart waarom het afvoerputje van Plato ook aanwezig was) met een hoog Dumpert-gehalte. De ene bezoeker na de andere ging gestrekt en dit zorgde voor onverwachts gratis entertainment. Uiteindelijk is Braque er nog redelijk schoon vanaf gekomen… maar dan plots laat Brum, de man van wiens hersenen niet in zijn schedel maar in zijn kleine teen zitten, even zien hoe je een poging tot een achteruitsalto waagt. Ondanks deze fantastische poging keert hij in zijn eentje rap huiswaarts en beseft eenmaal aangekomen op station Veenendaal dat hij niet alleen zijn telefoon kwijt is, maar ook zijn richtingsgevoel.

Ach, gelukkig is het allemaal goedgekomen. Dankzij de gastvrijheid van de dames van Emmeken had vrijwel iedereen een slaapplek en aangezien de entree van CDT 18+ was kon ook Bilal Wahib veilig optreden. We kijken terug op een prachtige dag en willen Emmeken nogmaals bedanken voor alles. CDT: tot de volgende (en hopelijk warmere) editie!

“Toen werd ik wakkergemaakt in Veenendaal, ja ergens ver in Noord-Holland ofzo”

Nadat de rust net weer was wedergekeerd en Kruikenstad weer was omgedoopt naar Tilburg, zou het ook wel eens tijd worden om de lichamen wat rust te geven. Althans, dat zou je denken. Voor de Heeren in het Zwart Wit betekenen de nadagen van de carnaval namelijk slechts een ding: De Braquantie staat weer voor de deur!

Ook dit jaar had een commissie van brokkenpiloten het op zich genomen om een reis van formaat neer te zetten. Een goede voorbereiding is het halve werk en zodoende verkregen de Leden een halve dag voor vertrek mooi op tijd de laatste informatie over de plek van de bestemming. Ditmaal begaf het Collectief zich naar de gure grijsheid van een ooit platgebombardeerde stad die door de Geallieerden nog makkelijker werd gescheiden dan de benen van de gemiddelde straathoer: Berlijn! De tekenen van het sociaal experiment dat door Stalin het communisme genoemd werd, waren nog overduidelijk te zien aan de grote en bouwvallige – al dan niet met techno bunkers gevulde – fabriekspanden en pakhuizen die over enkele delen van de stad verspreid waren en die door de Leden vanuit de trein vanaf het vliegveld beschouwd konden worden.

Eenmaal aangekomen bij het hotel kwam men er achter dat de gemiddelde vliegtuigstoel van EasyJet meer ruimte verschaft dan de kamers waarin men voor de komende dagen werd gehuisvest. Uiteraard mocht het gebrek aan ruimte de pret niet drukken en dook het collectief na een kort bezoek aan de lokale burgerboer de stad in. Aldaar kwam men tot de conclusie dat ze in Duitsland het pinapparaat nog moesten uitvinden, aangezien elke kroeg enkel cash accepteerde. Na de lange reis besloot men echter om er bijtijds de brui aan te geven om de volgende dag vol goede moed terug te keren.

Zo gezegd, zo gedaan stond menig lid (Lees: iedereen behalve Brum) al op tijd naast zijn bed om de culturele kant van Berlijn te ontdekken. Nadat bleek dat een deel van het dispuut solidariteit aan Oekraïne hoog in het vaandel had staan en er een bezoekje was gebracht aan het oersaaie Stasi-Museum begon de dorst echter toch weer op te spelen. Derhalve begaf men zich naar de eerste de beste kroeg die niet ver lopen was een sfeervol en authentiek cafeetje alvorens met zijn allen uiteten te gaan en opnieuw het nachtleven van Berlijn te verkennen. Helaas kende de kruistocht naar de stripclub een bitter einde toen de beveiliger de poort naar het Beloofde Land dicht hield en dus werden de bedjes voor de nacht weer opgezocht.

Op de derde dag stond niet alleen Jezus weer op, maar ook het Heldiale Collectief was  uit de veren. De dag was voor iedereen naar eigen wensen in te vullen, wat er toe leidde dat er voor het eerst in de geschiedenis van Braque een subclubje werd opgericht waar letterlijk niemand bij wilt. Toen dit clubje klaar was met elkaars bezwete lichamen bekijken in de sauna voegden ze zich bij de rest van de Leden om in een club het betere werk aan te gluren. Nadat Grind zichzelf een faillissement in had gejaagd en Klink beweerde dat hij met de stripper waarmee hij zat te praten “wel echt een klik voelde” was het tijd om te gaan en kwam de zoveelste buitenlandse taxichauffeur aanwippen in zijn Prius om men van een enkeltje richting het hotel te voorzien. 

De zaterdag was er eentje als nooit tevoren. Het was weliswaar koud, maar alleen al bij het horen van de naam ‘Hertha B.S.C.’ warmde men volledig op. Het was namelijk tijd voor de pot der potten: Hertha B.S.C. versus aartsrivaal Eintracht Frankfurt. Een wedstrijd die tot de laatste minuut spannend bleef met een uitslag van 1-4. Schar en Brum zijn naar verluid nog altijd aan het wachten tot de vedette van Hertha, Dedryck Boyata, er weer vijf in legt en Hertha eigenhandig de titel bezorgt.

Na het bittere verlies was het tijd om de eerdergenoemde aftandse fabriekspanden eens van de binnenkant te bekijken. Na een laatste avondmaal begaf men zich naar The White Rabbit, ofwel Der Weisse Hase voor intimi en Duitsers. Wel moesten ze daar schijnbaar eerst de Internationale Stoelenconventie nog afbouwen, aangezien men af en aan bleef lopen met genoeg meubilair om heel Kreuzberg van een nieuwe inboedel te voorzien. Desondanks beukten de gure technoplaten door de speakers en was het humeur weer snel op peil.

Met een enorme kater, maar een voldaan gevoel keerde men terug naar het vliegveld om het daar op de valreep nog aan de stok te krijgen met het EasyJet personeel, die hadden bedacht dat ze de portemonnees nog wel wat lichter konden maken, maar het humeur van de Leden kon na deze ALW al lang niet meer stuk.

“yo, sorry dat ik je wakker maak maar mag ik even fappen?”

In tijden van een op handen zijnde derde wereldoorlog stond voor de klooien een ander type dienstplicht op de planning. Na maanden waarin gestamel, ongemakkelijkheid en elkaar vingers ruiken centraal stonden, verlangde robot Frommel dat de klooien daadwerkelijk eens hun beste beentje voor zouden zetten. Zodoende plande de Weeco een weekend weg voor de klooien in om de gedachten eens te verzetten; gezelligheid gegarandeerd!

Voordat het grote festijn losbarstte bewees PPM’s favoriete spijtklooi al meer waarde voor het traject te hebben dan Rintje in de voorgaande maanden. Gelukkig kreeg de stompvoetklooi een dag later de kans om zich samen met zijn kameraden te herpakken. De Albert Verlinde onder de klooien had het spelletje echter te goed door, maar dat nam niet weg dat hij al snel in de duikboot belandde. Datzelfde gold ook voor Strüdel, die zich plots manifesteerde als de Limburgse Che Guevara met een groeistoornis. De Belgische stressklooi had het gelukkigerwijs wel naar zijn zin, terwijl hij van tevoren nog kotste van het idee om te moeten borrelen. De zoete vloeistof bracht de klooien uiteindelijk weer op de been en zo belandden ze allemaal dansend in hun bed.

De dag erna zat vrijwel iedereen weer fris en fruitig aan het ontbijt. Carnaval viel schijnbaar vroeg dit jaar, want de klooien zagen er merkwaardig uit aan de ontbijttafel. RINTJJJ wist het dispuut zelfs te verblijden met een hommage aan zijn grootste angst, terwijl Paddoef het hart van de Praeses wist te veroveren met een opmerkelijke opvoering van zijn lijflied. Hand in hand vertrokken de klooien vervolgens naar de plaats van bestemming. Op hetzelfde moment vertrok de WeeCo ook om tijdig alle boodschappen in te slaan voor het weekend. Daar deden ze echter nog langer over dan Hubert Bruls over een volledige marathon, waardoor de Helden zich net zo verhongerd waanden als Quen die een halfuur geen fastfood krijgt. Gelukkig werkte de tap wel kon het Collectief bij een aftands wegrestaurant terecht om de honger te stillen. Aldaar regeerde de gezelligheid en bij terugkomst bij het huisje werd menig lichtingsband vervolgens verder aangesterkt. Na afloop werd door de klooien nog gretig gebruik gemaakt van Grind zijn meesterwerk dat nog minder warmte vasthield dan de ziel van de PSS. Na een kort maar krachtig nachtje werden de klooien wakker geschud door een warm onthaal van de Helden. Ploert kreeg van de schrik opeens de neiging om zich te verkleden als albino, waarna de klooien mochten laten zien wat ze in petto hadden bij hun eigen versie van kruistocht in onderbroek. De klooien wisten zich naarmate het weekend vorderde op te klimmen en ergens in de nacht van donderdag op zondag mochten Thijmen Adriaansen, Luke Kemps, Thijs van Weezel, Philip Diederen, Jort de Jong, Bart Schellekens en Gijs Mariёn hun trui in ontvangst nemen. Maak er een geweldige tijd van Heeren!

´´Hij is geen mens meer voor mij“

Twee dagen nadat het dispuut der disputen was teruggekeerd uit het gehandicapte broertje van Athene Thessaloniki, stond de eerste borrel op de planning voor de Helden. Met de ouzo nog vers achter de kiezen stond er weer een avond op de planning die regelrecht tegen de principes van Snof ‘appelsap is ook best lekker’ Molotov in zou gaan. Van tevoren was gelukkig alles – los van een begroting die zes weken eerder af had moeten zijn – geregeld, dus de rest van het dispuut kon met een gerust hart toeleven naar de borrel. De enige voor wie dat niet gold was Asstressor Heuj. Hoewel hij dagenlang kon genieten van een reis die zelfs Jort Kelder  ‘’bijzonder decadent’’ zou noemen, wond hij zich op de dag van de borrel nog steeds op over de ellenlange discussies met de gele muur over zeemeerminvlaggetjes en broodjes knak. Nadat met de borrelcom van Conserva ook die discussies uiteindelijk waren beslecht tijdens het aankleden van de KB, kon uiteindelijk iedereen met een goed gevoel toeleven naar het begin voor de borrel.

Quen kon in zijn eerste weken als Prins Carnaval de vereniging nog niet naar zijn hand zetten, waardoor de Helden waren uitgeloot om de borrel te mogen beginnen in het café. Slagzahn bleek gelukkig weer een fijn toevluchtsoord om wat speciaalbakken te proeven. De bakken bevielen zó goed dat iedereen besloot om er langzaam van te genieten. Gevolg was echter wel dat Frommel en Krik de helft van het bier moesten wegspoelen, want Kees stond al enige tijd bij het Piusplein te wachten. Een eerste borrel zonder huifkar is tegenwoordig net zo normaal geworden als dat Donar vieze trucjes uithaalt in de introperiode, dus voor de genodigden was de rit an sich niks nieuws. Wat wél nieuw voor hen was, waren de inspirerende nummers over tripjes naar Brussel en boertjes in het ziekenhuis. Nadat de tocht klaar was en de inwoners van Groningen al op het punt stonden om op de tractor naar Den Haag te stappen vanwege aardbevingsgevaar, stond boertje Krik ook op het punt om naar het ziekenhuis afgevoerd te worden vanwege overmatig rietbakgebruik.

Gelukkig werd de borrel rustig voortgezet in het walhalla der keukens. Daar kregen de genodigden de kans om hun mannetje te staan voor de Helden. Voordat zij het woord mochten nemen, nam Zizoef het woord om het goede voorbeeld te geven door ladderzat wat woordjes te brabbelen een mooi verhaal te vertellen over het karakter van het dispuut der disputen. Daarna was het de beurt aan de eerstejaars. Hierbij viel op dat er vaker werd gesproken over meisjes in rolstoelen dan over avonturen in Lloret. Nadat de genodigden opgelucht waren dat het tribunaal erop zat, konden ze meteen een wit shirt aantrekken.

Dat witte shirt kwam namelijk goed van pas voor de neon-blacklight-borrel met de tafelfrietfanaten. De sfeer zat er vanaf het begin al goed in en na een paar minuten was er al weinig wits meer te zien in de borrelruimte. Floyd raakte al wel snel opgewonden door een opgewonden Moes, maar dat bleek voor de sfeer in de borrelruimte gelukkig loos alarm. Er werd tot laat geborreld, waarna Zizoef tot ontsteltenis van Etta de borrel op het schappelijke tijdstip van half zes afkapte. De dag erna kwamen de Helden erachter dat het boertje nog een onverwachts succesje had geboekt, waarna er al helemaal met een tevreden gevoel werd teruggeblikt op de avond.

‘’Toen heb ik haar in het water geduwd’’

Anderhalve dag na de wissel stond er voor de Helden alweer een borrel op de planning. De nieuwe Ab wist het dispuut in zo’n kort tijdsbestek schijnbaar nog niet genoeg naar zijn hand te zetten, want het collectief diende op deze zomerse dag af te reizen naar zijn gevreesde Limburg. De jongste lichting had de dag ervoor gelukkig wel de nacht van hun leven gehad met het veroveren van de spouwen-en- draken-douwen-trofee jaarclubtrofee. Deze heftige nacht zorgde er echter wel voor dat Brum nog slechter was in zien dan Moes incapabeler bleek dan normaal. Met zijn vermoeide lichaam – een kwartiertje inspanning voelt voor de Ali-express Kirk Hammett immers al net zo zwaar als een SS-bootcamp – kreeg hij het namelijk in een uur tijd niet voor elkaar om het gevraagde borrelcadeau te halen. Het leidde tot paniek bij het nieuwe bestuur. Krik besloot derhalve om bij te springen, maar vergat derhalve zijn belangrijkste accessoire. De gloednieuwe Praeses was zowaar nog vergeetachtiger dan zijn rechterhand. Wist u, waarde lezer, namelijk dat drie A4 ́tjes printen langer duurt bij de printshop dan bij de printer van de man met zes virtuele zetels? De afgesproken tijd en daarmee de afgesproken trein werden dan ook niet door iedereen gehaald.

J tot de O tot de SSA – die gelukkig wél op tijd was na zijn kappersafspraak – probeerde het collectief nog wel bij elkaar te houden. De nestor en de opperdildo trokken echter hun eigen plan. Zij sprongen namelijk à la Ronald Koeman op een trein die deze donderdag slechts twintig één keer voorbij zou komen. Daarmee leverden ze net zo’n krachtig statement af als de UEFA onlangs deed tegen de Hongaarse Thierry. Het viel ze echter niet kwalijk te nemen. Kjak – wiens meest revolutionaire beleidspunt als TOCK-Praeses was dat hij de coronasituatie nauwlettend in de gaten zou houden – bleek na zijn zware kritiek op de ‘’inhoudsloze’’ beleidsplannen van het nieuwe bestuur namelijk simpelweg gelijk te hebben. Snof was natuurlijk al helemaal ontdaan van het ondermaats handelen van het bestuur en liet dan ook terecht van zich gelden. Afijn, nadat de nestor een hartig woordje had gesproken met El Zizelinho was het allemaal weer koek en ei. De rit in de burgerrups was vanaf vervolgens weer als vanouds gezellig. Brum wist in dit traject zelfs meer actie uit zijn mouw te schudden dan in zijn eerdere treinrit naar Venhorst. Na een warm welkom van het ontvangstcomité vervolgden de Heeren de weg naar het terrein waar Willem Holleeder opgesloten zou kunnen zitten de soos van KoKo aan gelegen lag.

Waar de Helden in de veronderstelling waren dat iedere vereniging net zo onverantwoordelijk en losbandig met de coronaregels om zou gaan als het Plateau-bestuur, bleek in Mestreeg niets minder waar. De BarCommers van KoKo – die ongeveer net zoveel gezag en autoriteit uitstraalden als Stift tijdens de wissel – zaten de integratie namelijk sterk te ondermijnen. Door de dictatoriale stuiptrekkingen van de afgekeurde politieagenten leek de gezelligheid namelijk nogal de duikboot in te gaan. Nadat iedereen vervolgens maar besloot om kansloos te zuipen, vond er een kentering plaats. Plots was het gezellig, vonden er serieuze gesprekken plaats én leek de nestor van zijn dozijn pandapunten af te komen. De nieuwe Praeses ontroerde vervolgens de aanwezigen met zijn gulle donatie aan de plaatselijke AC wiens hoofdprijs nog treuriger was dan Kriks charme-offensief bij een dame die zijn moeder had kunnen zijn eerste speech. Erna besloot het collectief om Kamp Koko te verlaten om de stad te verkennen. Eenmaal beland bij een huis dat veel weg had van een Centerparcs-onderkomen, besloot Heuj om het zekere voor het onzekere te nemen en alvast het loodje te leggen voor de avond. De rest van het gezelschap borrelde nog door tot de integratie definitief verdwenen was, waarna de grond bedden maar eens werden opgezocht. De ochtend erna mocht heel treinreizend Nederland zien dat Moes zich nogal opgelucht voelde, maar dat mocht de pret voor de meesten juist niet drukken. Eenmaal terug in Tilburg werd de avond nog even geanalyseerd, waarna het collectief weer over ging tot de orde van de dag.

‘’Heb je een vriend?!’’