T.H.D. BRAQUE

Ook dit jaar werd er weer dikwijls aan de bel getrokken tijdens de jaarlijkse Sinterklaasavond van Heldiaal Heerendispuut Braque. Soms door klooien die uit hun ‘na Sesamstraat naar bed’-ritme werden getrokken, en soms uit pure gratie jegens de gulle Sint. Fraaie cadeaus werden uitgedeeld, geaccompanieerd door enkele poetische noten.

Ondanks de gebrekkige kwaliteit van enkele gedichten, het falen der klooien en een gebrek aan fatsoenlijke snacks was het wel, in heuse Sinterklaas-traditie, Feest! Gelukkig maar, want plots was dhr. Mulder zijn Brits accent kwijt, zat dhr. Van Tankeren tóch wel op de bühne en bleek een spel uit den ouden doosch de gangmaker.

Verder kunnen wij u niet teveel mededelen omtrent deze heuglijke avond. Dat dhr. Lagas de inleg van alle Braquers bij mocht houden en onze paarse vrind dit keer bij dhr. Freling terecht kwam had u bekend kunnen zijn.

Of je worst lust.

 Wat heeft uw voorkeur:

O   Dik papier

O   Dun papier

Kijk de komende week op de website voor de uitslag van deze poll. Voor grappige stukjes, geestige foto’s of andere vormen van digitaal vermaak verwijzen wij u graag door naar St. Juttemis!

… trek maar dikwijls aan de bel! Wat vroeg dit jaar, maar ook dit jaar zijn we weer goed verwend.

Vrijdag jongstleden werd namelijk duidelijk dat vier mannen hebben besloten niet te kiezen voor middelmatigheid of derde borrels op het toilet. In plaats daarvan zeiden Dorus van Mosselveld, Humberto Levarht Lopez en Tim Jansen volmondig ‘Ja’ tegen een traject ter kennismaking bij T.H.D. Braque.

Heren, heel veel succes de komende tijd…

Het wezenlijke afstuderen van De heer Van Den Brand nam al wat tijd in beslag… zo zijn er in zijn studententijd twee wereldoorlogen uitgevochten, heeft Holland drie vorstinnen gehad, stond de provincie Zeeland een keer onder water en werd er nog wel eens de finale van een groot Europees voetbaltoernooi gewonnen. Wat maakt het dan dus uit om de afstudeerbórrel dan ook nog een tijdje te rekken, moet Gijs hebben gedacht? Nou, als je twee weken eerder een gaatje had gevonden, had je je horloge nog voor het lustrumgala gehad. Maar dat terzijde.

Dat de happening niet alleen voor Gijs zelf, maar voor de hele familie Van Den Brand de nodige impact bleek uit een kort gesprek wat de heer La Grouw voerde met Gijs’ moeder.  

“Mevrouw Van den Brand, gefeliciteerd met de prestatie van uw zoon!”
-“Dankjewel, Paul!”
“Nee, mijn naam is Martijn, mevrouw”
– “Echt waar? De vorige keer dat ik je zag heette je Paul!”
“Nee mevrouw, we spreken elkaar eigenlijk voor de eerste keer.”
– “Och jee. Hoe lang ben jij al lid van Braque?”
“Sinds 2006 mevrouw.”
– “Ah, net zo lang als Gijs dus!”
“Nee, mevrouw ik heb Gijs nog ontgr… is dat de bar?”

De avond was een aaneenschakeling van moeilijke melodieën, genante verhalen, de ‘jonnons-ik-heb-echt-wel-nagedacht-over-m’n-grappen’-speech van Kiki en de vraag waarom er in Godsnaam een foto van Martijn La Grouw in de powerpoint zat. Jammer alleen dat Mariëlle schitterde door afwezigheid. Beffen op de vlaktebank heeft tegenwoordig ook geen waarde meer…

Opa, namens het hele dispuut; bedankt voor een goei’n borrel en succes met de hel die ‘het werkende leven’ heet!

“Gijs, kende gij ‘ne parkeergarage moaken? Nou en of!”

Woensdag 3 november was het wederom zover: zo rond negen uur om 20.57 exact werden de uitverkorenen onder de jongste Plato-lichting verwacht te Groot Kafee ’t Vaticaan. Aldaar zou hen niet alleen Tilburgs meest Heldiaal Heerendispuut wachten, maar ook één van de mooiste en meest beslissende avonden uit hun leven!

Groepjes klooien druppelden beetje voor beetje binnen alwaar enkele bescheiden bakken gerstenat de kelen konden doen smeren. Immers, er was een lange avond voor de boeg. Zo’n avond vangt meestal aan bij het begin en zoals bij velen bekend: geen spetterende start zonder een propere speech van dhr. Van der Kroon. Hierbij werd tevens van de gelegenheid gebruik gemaakt om Suikeroom Frank nog eens een eervolle vermelding en een heuse Lustrumalmanak toe te kennen!

Iedereen, voorzien van een nieuwe, up-to-date liederenbundel, dook vervolgens de huifkar naar Huize Hooijen in om wanneer aangekomen een beroep te doen op het voltallig barpersoneel. Lichte regen die op het raam tikt, kaarslicht, twee toiletten en bakken snacks verzorgd door dhr. Mulder: wat wil men nog meer? Wellicht dat de nieuwe garde genodigden zich genoodzaakt voelt om zich even op de juiste wijze voor te stellen. En zo geschiedde volgens oud-Braqueriaans (en tegenwoordig door menig copycat gebezigd) gebruik: de stoel werd naar voren geschoven en de zwart-witte muur nam haar plaats als aandachtig publiek in.
     
Op deze stoel konden sommigen zich van de jongens onderscheiden, anderen konden hun potentieel wat minder prominent onder de aandacht brengen. Wat zweetdruppels, trillende stembanden en knikkende knieeën later had iedereen zijn zegje gedaan en konden we de balans opmaken: 7 zusjes, waarvan 3 met de juiste leeftijd om voor het eerst een alcoholhoudend flesje ranja bij de Clochard te gaan proeven.

Na enkele uren van gezelligheid, dynamiek en verhitte gesprekken was het dan toch eindelijk tijd om de resterende flessen te ontkurken en aan de terugreis te beginnen. Het eind van een geslaagde avond, vraagt u? Natuurlijk niet. Er moet immers nog gedanst worden! En waar kan dat beter dan feestcafe Philip…

Bij binnenkomst stonden de ingrediënten voor een fraaie finale al klaar: een jukebox, een volledige afgekochte voorraad drank en damesdispuut Conserva dat zich van haar beste kant liet zien. Ondanks de toch beperkte ruimte van de immer sfeervolle kelder kon men volop converseren met bijbehorende armbewegingen (nee, Appelhof was er niet) en zowaar dook er her en der een spaarzaam danspasje op! Enkele bollebozen besloten toch om van hun Ice Tea-kuur af te komen en hun intenties duidelijk te maken door een handvol dames vol te gieten met alcohol. Dhr. Van der Kroon vond het toch nodig om een aanslag op de bankrekeningen van beide disputen te plegen door 6 volle bladen afgeladen met glazen Vodka te bestellen.
     
Maar aan aan al het moois komt een eind: om 5 uur sprongen de lichten aan en hoorden we het welbekende ‘Piano Man’ aan. Dat het Philip-personeel de ‘kwaaisten’ niet zijn bleek uit het feit dat sluitingstijd ook voor hen een zeer ongedefinieerd en rekbaar begrip was. Na een heuse stijldans van o.a. duo Adriaans-Lagas moest om 6 uur de toko toch eindelijk verlaten worden. Tijd voor de jaarlijkse naborrel, die zeer traditioneel werd bijgewoond en afgesloten door dhr. Niekoop. Nu dient er slechts nog ondervonden te worden wie zich tot het selecte gezelschap mogen rekenen om hun snuffeltijd bij dispuut Braque te kunnen verlengen en nogmaals van zich kunnen doen spreken op de 2^e borrel. Bijzijn is meemaken? Dat geldt waarschijnlijk niet voor u. Maar wees niet getreurd, het verslag komt u tegemoet.

Taxi!

Lange tijd was het de vraag welk jong hertje, naïef kippetje, notoir sletje, wisseltrofee… enfin meisje de onbeschrijflijke eer te beurt zou vallen de nacht met de heer Niekoop door te mogen brengen. Dat leverde een aantal jaar mooie verhalen, powerpoints, ruzies en dubbele agenda’s op, maar uiteindelijk zag zelfs Mike in dat het anders moest. Goed, hij was dan wel steeds oprecht verliefd, maar steeds bleek geen van de meisjes een baan te willen zoeken om hem voor de rest van zijn leven te onderhouden. Dus diende er gas gegeven te worden en dat resulteerde in een puike afstudeerpresentatie en aansluitende afstudeerborrel. Mike geeft een feestje… leuk! Zouden de meisjes er allemaal zijn? Of alleen de meerderjarigen? Anders wordt het ook zo’n Tina-dag natuurlijk… spannond!Dat de vrouwelijke opkomst uiteindelijk tegenviel en de aanwezige vrouwmensen meer oog hadden voor Mike’s sexy vader mocht de pret uiteindelijk niet drukken. Het dispuut had het lied verzorgd, Mike was weer eens uit zijn Amsterdamse sociale isolement en in tegenstelling tot Steven is Mike nu écht lid van LAB geworden. Oh en komisch duo Thijs en Bart zijn na hun glansoptreden van die avond nu ook te boeken als headliner voor uw bruiloft of bedrijfsfeest.  Verfrissend trouwens om Mike eens te horen lachen om grappen die hij niet net daarvoor zelf had gemaakt.
     

Enkele schermutselingen en rivaliteiten daargelaten was de avond zeer geslaagd, was de drankrekening bijna net zo hoog als de kale gage van Paul Appelhof en heeft ook Mike díe avond een bank gevonden waarop ie kon slapen.

Mike, succes met je nieuwe carrière in het recht; zware baan hoorden we al. Die Efteling-congressen gaan je niet in je kouwe toga zitten…

*grinnik*

Aan alles komt een eind. Ook aan de Heldiale lustrumactiviteiten van T.H.D. Braque. Stuk voor stuk waren het geslaagde evenementen, tot in de puntjes verzorgd. Natuurlijk, soms kom je dan achteraf tot de conclusie dat je hier en daar een paar euro meer uitgeeft dan voorzien. Het doet er niet toe, het was het waard.

Maar er mistte nog iets. Een waardige afsluiter van ons lustrum. Zo geschiedde dat op 23 oktober jongstleden een bus Braquers, LAB’ers en dates zich begaven naar het rustieke Oud-Turnhout, België. Het was tijd voor het lustrumgala.
Het begrip ‘gala’ is menig Platoon niet onbekend. Echter staat menig gala van CV Plato louter garant voor een goed dronken avond, begeleid door een kneuterige band en een sloot japie’s. Het mag allemaal niet te veel kosten.
Bij het lustrumgala der T.H.D. Braque lag het net wat anders, dat bleek al bij aankomst op de locatie. Bij het verlaten van de bus spreidde zich het zicht op een goed verzorgd oud klooster uit. Ieder koppel kreeg de beschikking over een grote luxe kamer, voorzien van ligbad en kingsize bed. De ingrediënten voor een geslaagde ‘afterparty’ op de kamer waren dus al aanwezig.
Nadat eenieder zich had gesettled op de kamer en zich in zijn of haar galakledij had gehesen, was het eerst tijd voor een rustig drankje in de kelder van het hoofdgebouw. Na een glaasje bubbels en een Oud-Turnhouts speciaalbiertje, mocht het gezelschap een etage hoger plaatsnemen voor het galadiner. Alhoewel de inspirerende speech van onze praeses maakte dat eenieder niet kon wachten tot het diner zou beginnen, werd het geduld beloond met een grandioos feestmaal. Tussendoor passeerden meerdere sprekers de revue, waaronder één van de mannen die in 1990 nog aan de wieg van ons dispuut stond. Tevens werd na maanden hard werken de eerste lustrumalmanak sinds 15 jaar gepresenteerd, waar bij de koffietafel gretig gebruik van werd gemaakt.

     

Nu eenieder een goedgevulde maag bezat, was het tijd voor feest. Coverband That’s Live, een begrip voor eenieder die wel eens een avondje live-muziek in Tilburg meepikt, maakte haar reputatie waar door ook menig oud-lid van de barkruk af te krijgen. Dhr. Appelhof, bekend om zijn uitgesproken voorkeur voor livemuziek, mocht rond een uurtje of 2 het stokje overnemen met de betere pingpong muziek. Dat het Vlaamse barpersoneel dat ons bediende er zin in had was wel duidelijk, aangezien de hoeveelheid drank per glas bij elk volgende rondje rum, jenever of whiskey leek te zijn verdubbeld. U kunt dus vast begrijpen dat ook voor mij de rest van de avond geschiedenis is. Dhr. Courbois maakte echter nog wel een onvergetelijke indruk, door na het proberen van zijn kamersleutel maar te besluiten dat je met een rake high kick ook je kamer binnen kunt komen.

De volgende ochtend bij het ontbijt deelde men, naast een flinke kater, echter wel dezelfde mening: het was goed. Heren, oud-lid en actief, dank voor uw inspanningen. Ik kan nu al niet wachten op het gala ter ere van lustrum V…