T.H.D. BRAQUE

20.27u. We schrijven woensdag 2 November 2011, als een grote menigte Heeren van varia leeftijden gehuld in het tijdloze zwart-wit zich heeft verzameld in thuishonk ‘t Vaticaan. Bijna vier handenvol eerstejaars van Plato hebben zich inmiddels gemeld als de zeer zorgvuldig gekozen selectie van genodigden van de eerste borrel van Braque anno 2011. Omdat men nu eenmaal nooit een zusje, maar zeker een broertje dood schijnt te hebben aan laatkomers, was iedereen keurig op tijd. Een enkeling nam zelfs het zekere voor het onzekere en besloot, tot groot genoegen van globetrotter Mulder, een goed uur vantevoren op te komen dagen. De tap wacht echter niet, en de eerste druppels vloeien op een steeds gangbaarder tempo naar binnen. Het is een goed en veelbelovend begin van de avond. Een avond die memorabel werd, is, en zal blijven, ondanks dat niet iedereen zich alles meer zal herinneren…

21.48u. Commotie. Licht verontruste, nieuwsgierige, enthousiaste blikken werpen zich richting uitgang van ‘t Vaticaan. Het nieuws is ons zojuist ter ore gekomen dat er voorgereden is. Bij uittreding staat hij daar dan toch weer, de ouderwetse huifkar van Kees. Gekke Kees toch, met z’n wagen. Heeft besloten er een discolamp in te hangen en alwijl men binnentreedt schallen de harde klanken van een te harde bass/beat ons tegemoet. Nu is dat geen traditie, en al snel wordt de geluidsinstallatie onklaar gemaakt. Er mag immers weer gezongen worden! 

Naar Brussel willen we niet, dus doen we de paardenstal de kroeg van Hooijen aan. Hier wachten ons de gemoedelijke sfeer, de prachtige en zorgvuldig geselecteerde attributen aan de muur en natuurlijk het barmeisje wat er al sinds mensenheugenis werkt/leeft/woont… T.H.D. Braque acht het niet nodig om drankspelletjes te spelen om sfeer te brengen en gang te maken, dus kon er geborreld worden onder het genot van de immer plezante stoelsessie. Een mooie gelegenheid voor de genodigden om het dispuut kennis te laten maken met hun verbale kunsten, familiebanden en aimabele anecdotes, onder het toeziend oog en vragenvuur van dhr. Adriaans. Over vuur gesproken; witte sokken zijn al gelange tijd uit den boze en daar kent men slechts 1 enkele oplossing voor…

01.11u. Ongeveer. Langzaam aan wordt het begrip ‘tijd’ gerekt tot een ietwat vaag begrip. Maar dat mag de pret absoluut niet drukken, na een avond van stevig doordrinken, zweet en opgekropt testosteron is het tijd voor de natuurlijke tegenpool van dit alles: er smacht wacht immers een damesdispuut bij de lokale Tilburgse Studentendisco. De huifkartocht richting Plato doet denken aan een combinatie van een circus, de harde kern van FC Porto en een horde vuvuzela’s. Of beter gesteld: een hok van 3 bij 3 gevuld met 4 hippie’s, een paar bavianen en dhr. Appelhof. Anarchie ten voeten uit. Het wordt dhr. van der Maat allemaal iets teveel en dus besluit hij om uit een toch niet bijster langzaam rijdende huifkar te springen, om bijna geschept te worden door een willekeurige vrouw op brommer. 

Eenmaal (veilig) aangekomen bij het Studentencircus mengt het dispuut zich tussen de dames van DOT., om een kleine galavoorstelling feest te vertonen. En gefeest werd er. De platen werden gedraaid door Jos DJ But, het dak eraf! Dat hoefde niet onder stoelen of banken geschoven te worden; sterker nog, elke barkruk, borrelton of bar veranderde voor menig aanwezige in een slecht excuus om niet op de vloer te hoeven dansen. Als u wilt weten of dat een slim idee is, dan kunt u navraag doen bij de trui van dhr. Freling voor verdere inlichtingen. Men zegt wel eens dat scherven geluk brengen, wat aantoont wat een relatief begrip ‘geluk’ toch is… 

??.??u. Cliches, wie kent ze niet. Te gewoontjes om er enthousiast van te raken, te vanzelfsprekend om over te slaan. Dus kwam na dispuutshit ‘Lekker in de zon’ het gebruikelijke repertoire van ‘Lopen tot de zon komt’ en de ‘Piano Man’ weer eens kijken. Normaal gesproken symbolisch voor het eind van de avond. Maar wees niet getreurd, het eind van de avond is ook altijd het begin van de ochtend. En masse vertrok men richting het APH om aldaar de festiviteiten voort te zetten. Uiteindelijk kon men dan toch zeer tevreden, na een geslaagde naborrel slaapfeestje zijn/haar bed opzoeken.

Huld!

De 22ste van oktober, jongstleden, was het podium voor alweer de derde editie van de Braque Ouder-Kroost Dag. Een dag, waarop sommige ouders op herhaling mogen en anderen voor het eerst kennis maken met het dispuut. Waarop ze eindelijk ondervinden waar al die maandelijkse bijdrages dan toch aan op gaan, en waarom het toch echt noodzakelijk is die te nog eens op te krikken. Waarop niemand minder dan onze entertainer pur sang, Foef, de lijnen had uitgezet en een grootse dag voor ons en onze ouders had geregeld. 

Deze grootse dag ving aan bij ‘de huiskamer van Braque’, het Vaticaan, waar onze ‘tweede vader’ Frank allen een warm welkom gaf. Aangezien cake leuk is voor op begrafenissen, had de organiserende commissie besloten een halve taartenwinkel leeg te kopen en de aanschaf in het Vaticaan te plempen. Overdaad schaadt normaal gesproken, maar hier was dhr. Speksma het toch niet helemaal mee eens. Want: 1 stuk taart is geen stuk taart, volgens de overlevering. In tegenstelling tot elders op de website te vinden episodes was er nu wel een bus geregeld, die ons meenam naar een van de mooiere stukjes Tilburg, alwaar wij de Schrobbeler-fabriek troffen. Een uiterst interessante rondleiding volgde, voorzien van genoeg jargon om ons te leren dat na zorgvuldig destilleren, copuleren, profileren, pennicilleren, bureaucratiseren en vele andere fascinerende processen we ons tegoed mochten gaan doen aan drank. Veel drank. Naast het oud-Tilburgsch Piuswater ontdekten enkelen na enige tijd flessen rum a drieeneenhalve snip de fles, waarna het niet lang duurde eer we weer met de bus mochten vertrekken richting Akademeia.

Na een diner te hebben geconsumeerd, wat dhr. Appelhof waarschijnlijk zou hebben afgedaan als ‘te goedkoop’, waarbij het dusdanig snel legen van enkele dozen rode wijn een waarschuwing had moeten geven voor het toekomstig gedrag van nader te noemen ouders, kon dan eindelijk de quiz beginnen. Een terugkerend begrip, de quiz. Boordevol joviale vragen specifiek over Braquers. Zoals het geboortejaar raden van Amalia (zus van?), of het sterftejaar van LAB’er(??) Vincent van Gogh. De o zo bitse taak was daar aan ‘u’ quizmaster, dhr. Freling, om er een spetterende show van te maken. Gelukkigerwijs was dit niet nodig, hier hadden de flessen wijn immers al voor gezorgd. De beer was los, zo te zeggen. Team 1, hierna ‘Team Laurentius’ te noemen, bewees zich sedert de eerste vraag al als gangmaker. Sfeer, die niet alleen de quiz zou behelzen, maar ook de afloop ervan. 

Nadat Tafel 1 de overwinning in de wacht sleepte middels het geven van treffende antwoorden, het juist benamen van het ‘meisje‘ van ons dispuut en het plaatsen van enkele luttele kritische noten, mocht zij haar prijs in ontvangst nemen. Precies wat zo’n avond nu nodig heeft, meer drank. De prosecco bleef echter ongeopend, in tegenstelling tot de overgebleven flessen wijn en de tap. Aan het eind van de avond vond dhr. van der Kroon sr. het wel welletjes, en besloot zich op zijn ancienniteit te beroepen. Eerst werd het voltallig Braque-bestuur door hem persoonlijk ontbonden en de laan uitgestuurd, waarna het zojuist ontstane pandemonium zich volledig ontpopte door de inhoud van een glas bier, inclusief glas, richting dhr. Freling te strepen. 

Al met al een zeer geslaagde dag, met een waardig einde. Een dag, waarop ouders naam en faam hebben gemaakt, en zeker over twee jaar weer op herhaling mogen. 

Dus jij denkt dat je naar huis mag, jongeman?

Donderdag 28 September 2011; T.H.D. Braque verzamelt zich op de universiteit, en wel in wokrestaurant A! Gelooft u in sprookjes? Nee? In spookverhalen dan wellicht? Vandaag is immers de dag dat dhr. Wolfs mag gaan tonen wat hij de afgelopen maanden zoal heeft uitgespookt, en zijn geesteskind presenteren aan enkele hooggeleerden en een ruim publiek. In tegenstelling tot de daarvoor bestemde periode van 21 Juni tot en met 20 September, is het vandaag een heuse zomerdag. Dat belooft heel wat!

Een man een man, een woord en woord, en dhr. Wolfs slaagt met vlag en wimpel. Wat heet; met een heuse 9 weet hij af te studeren! Met verve en brille prijkt hij er ook het etiket ‘cum laude’ op. Zoals dhr. Appelhof zou proclameren: “Schappelijk!”. Nu mocht bij dit afstuderen een passende outfit uiteraard niet ontbreken, en Mark wist die zelf op te sieren door aan te tonen dat Noorwegen niet het enige land met fjorden is… Gewapend met talloze accesoires en spelershemd maakte Mark zich klaar om de huifkar te betreden. Deze schitterde echter in afwezigheid, en onder luid gebrom (Hier stond een huifkar!) konden de genodigden dan toch proosten op het succes van Mark in de immer gezellige Esplanade. Ruim een uur vertraagd kwam Kees dan toch eindelijk de trekker voorrijden, en kon het dispuut zich richting thuishonk ‘t Vaticaan begeven.

Huld!

Het zijn roerige tijden; dat niet alleen het archief dynamisch is blijkt want ook T.H.D Braque en haar Leden hebben niet stilgezeten tijdens afgelopen weken. Naast het onvolprezen doch alom bekende feit dat het Zwart-Wit het interieur van Akademeia weer kon verzorgen, zijn er ook buiten Plato om weer enkele heuglijke feiten die gevierd konden worden!

Na een uiterst amusante Open Tijd te hebben ervaren, konden enkele Helden zich opmaken voor het jaarlijkse Platokamp. Omdat een kamp zonder Braque nu eenmaal een kamp niet geleefd is, werd ook hier traditiegetrouw de ouderwetse stempel weer op het kamp gedrukt, waar hedendaagse begrippen als ‘Borrel in de kelder’, ‘Lekker in de zon’ en anderen de revue mochten passeren. Ook de Gesloten Tijd werd uiteraard niet overgeslagen!

Stilstand is achteruitgang, en meteen op de Gesloten Tijd volgde er het groots afstudeerfeest van dhr. van der Maat. Een feest, van al uw gemakken voorzien, hapjes voorzien door lieftallige vrouwen, enthousiaste tappers en dhr. van der Kroon die wat hits aan elkaar draait. Uiteraard werd er ook een mooi, passend lied voor Rood-Wit Roel gezongen! En wie anders dan dhr. van der Maat had het kunnen bedenken om de volgende ochtend met een schappelijk tempo een Mercedes Limo over de Duitse autobahn te scheuren? Enkele Helden mochten dit jaar wederom bewijzen in het olijke Munchen wie nou de mannen en wie de jongetjes zijn. Munchen: een stad waar termen als ‘kopkluiven’, ‘snuiven‘ en ‘attracties’ toch een hele andere betekenis krijgen…

Maar ook eenmaal terug in het immer rustieke Tilburg ging de marathon vrolijk door. Fame werd dispuut, en had enkele Braquers nodig om op hun eigen feestje de bar overeind te houden… Geen probleem dames, wij zijn de kwaadste niet. Ook niet door twee dagen later met diezelfde dames een zeer geslaagde borrel neer te zetten, waarin de dobbelstenen weer eens aan het langste eind trokken, en de kale klets van dhr. Mulder het wederom moest ontgelden…

Tot in de pruimentijd!

Na de dies op 6 September op bijzonder fraaie wijze te hebben ingeluid, mocht een passende viering met de mannen die het allemaal mogelijk hebben gemaakt uiteraard niet ontbreken. En zo geschiedde.

Zaterdag 10 September, 13.00u stipt, verzamelt zich een meer dan schappelijk aantal Helden van uiteenlopende leeftijden bij café Slagroom, alwaar meteen de eerste cilinders gouden vocht besteld worden. Lekker in de zon, op het terras. Gezien de ruime personeelsbezetting van de Slagroom konden we wel wachten tot zelfs de heeren Adriaans en Beeksma een ons zouden wegen, alvorens er voor het eerst genipt kon worden.

Na een hapje en een drankje mogen we eindelijk beginnen aan een middagactiviteit van jewelste; een heuse pot Streetgolf! De organisatie bezorgde ons een delicate mix van LAB’ers en Braquers per team, waaronder tien man eersteklas golfers. Dat techniek bij golf op straat geen vereiste is bleek, want het eeuwenoud devies ‘lange halen, gauw thuis’ ging ook hier op. Golfen dwars door het stadscentrum op een drukke zaterdagmiddag is overigens niet aan te raden, aldus een boze parkeerwachter, een volle bus invaliden, talloos voetvolk en een man op leeftijd die een bal op zijn kruin mocht verwelkomen. Toch kon er maar 1 koppel winnen, en zo mochten heeren van Veen en Groenhuijsen hun welverdiende mooie fles wijn bocht ophalen.

Na dit pandemonium van plezier rukt de groep uit naar Burgemeester Jansen, alwaar ons een bierproeverij te wachten stond. Gelukkig werd deze activiteit voorzien van het nodig vermaak in de vorm van speeches en uitreikingen, en een nauwkeurige geschiedenisles over de oprichtingsdatum van T.H.D. Braque  door niemand minder dan de Praeses LAB.

Traditiegetrouw werd de dag afgesloten met een stevige maaltijd bij ome Frank, die speciaal voor ons een halve legbatterij aan pluimvee had laten slachten, opdat niemand met een lege maag richting huis zou vertrekken. Al met al kon men met een riante lach op het gelaat terugkijken op wederom een geslaagde dies!

Het was in 1989…

Waar men aan begint, dient men ook af te maken. Wellicht dat u nooit een fatsoenlijke opvoeding heeft genoten, maar T.H.D. Braque schuwt gelukkig niet om de voorbeeldfunctie wederom op zich te nemen. Omdat een lustrum nou eenmaal geen lustrum zou zijn als het niet na een jaar zou eindigen, werd dit jaar de mogelijkheid beschikbaar gesteld om op exact dezelfde wijze af te sluiten als waarop we het lustrum ingingen: jazeker, de TUC.

Eens te meer maar wel voor de laatste keer werden de welbefaamde lustrumgilets uit allerhande kasten getrokken en kon men zich opmaken voor een heuglijke afsluiting van een goed jaar. Mocht u in de categorie spoorstudent dan wel non-student vallen, of alleen voor tentamens onder uw steen vandaan kruipen, verwijs ik u door naar het verslag van de TUC van afgelopen jaar voor een impressie hoe zo’n avond dan precies verloopt.

Ondanks de financiële zorgen van de laatste jaren en het smakeloos vooruitzicht van duizenden euro’s boete, waren de prijzen gelukkig dit jaar maar eens verdubbeld. Uiteraard alles voor een goed doel, want Pater Poels ging er na een innemende speech met de zak duiten vandoor. Na overhandiging van de ‘shag’, mochten we eindelijk los. In het bijzonder onschappelijke kader van het snel afstuderen besloot de leiding dat er na zes liederen pas gedronken mocht worden, waarna vervolgens 20 minuten pauze werd ingelast… Uiteraard volgde desondanks een prima avond die gesierd werd door een treffende ode aan Paul.

Waar sommigen na de cantus de stad opzochten om een imitatie van Jackson Pollock tegen de bar aan te fabriceren, stond Heldiaal Dispuut Braque op het punt haar dies in te luiden. Onder de bezielende leiding van de afzwaaiende Eeuwige Praeses werd 013-bubbels ingeschakeld en kon er geproost worden op wederom een mooi jaar.

Vooruit dan, een laatste keer: Lústrúm! Lústrúm! Lústrúm!

Midden in de inmiddels welbefaamde regenmaanden van het Nederlandse zomerreces, besloot dhr. Van der Maat zijn strikdiploma van enkele jaren terug toch maar een upgrade te geven en een gooi te doen naar het Masterschap aan de KUB.

Het zelfs door Hooijen erkende gebouw K mocht als toneel dienen voor deze gebeurtenis, en zo geschiedde dat voltallig dispuut Braque de lange trappen naar de 10^e etage beklom. Na een serie paniekaanvallen, wanhoopskreten, chaotische praktijken (waar is dhr. Appelhof als je hem nodig hebt?) die leidden tot een staat van pure anarchie, bleek dat we het afgelopen uur toch wél voor de juiste kamer stonden te wachten. Dezelfde kamer waar even later de zelfbetitelde ‘Lord of the games’, uit kwam gelopen om met gepaste trots mede te delen dat hij met een heuse 6.5 zijn diploma heeft gehaald! Van harte, Roel!

      m   

Helaas komt daarmee meteen ook een einde aan een tijdperk van voetballeuzen, Text Expressen en reisjes naar allerhande locaties waar het bier rijkelijk vloeit… Tegelijkertijd het begin van een droogte voor o.a. de broek van dhr. Adriaans, bars, statafels en prullenbakken in treins. Tevens zullen de familieleden van Roel op zoek moeten naar een nieuw onderkomen. Alhoewel….??? En zoals een groots man ooit zei:

Het mag wel eens afgelopen zijn met dat lieve gedoe!