T.H.D. BRAQUE
Welkom op de site van Tilburgs Heerendispuut Braque
Belangrijke mensen maken geen tijd, daar wordt tijd voor gemaakt. Dat geldt ook voor de Goedheiligman. Zo moest de beste man ook dit jaar weer speciaal voor ons terugkomen naar Nederland, helaas ietwat vertraagd omdat een Utrecht-supporter het nodig vond de fiets van de Sint te molesteren. Het toneel voor deze avond was ditmaal een klein klooienkamertje, ongetwijfeld vanwege het succes van de vorige keer toen er 20 mannen op negen vierkante meter gepropt werden. Maar wat kan je nou gebeuren als de Heeren langskomen?
Voor de Oud-Praeses en de Praeses begon de avond goed met een doosje bubbels en een persoonlijke koeler die enkel en alleen met verse sneeuw gevuld diende te worden.
Nadat de gedichten met niets anders dan lof over elkaar weer waren tentoongespreid en de cadeaus waren uitgewisseld was het tijd voor de bekendmaking van de beste dichter der T.H.D. Braque. Hoe kon het anders dan dat onze Scriptor Domus II hiermee aan de haal ging, ondanks dat hij schitterde in afwezigheid.
Na het torenhoge niveau van de A-A-B-B rijmschema’s vonden de heren Van Tankeren en Freling het wel tijd voor wat educatie; het viel ons ook tegen dat de fruitige neuzen niet wisten dat Dushanbe de hoofdstad van Tajikistan is. Menig klooi stak van deze lessen wat op, in tegenstelling tot Koning Nasi, die immers koning is en dus niks hoeft te doen. Maar om ook een glimlach op het gezicht van Koning Nasi te toveren werd de ouderwetse 2005-Schminkhoek weer van stal gehaald. Initieel schrok onze Foef hier nogal van, wat later omsloeg in nijd en jaloezie.
Het fanatisme droop er al helemaal af bij het jaarlijkse hoogtepunt van deze avond, een klassiek sporttoernooitje waar menig Plato-dispuut nog een puntje aan kan zuigen. Koning Nasi zag het allemaal aan vanaf zijn troon in zijn statige ivoren toren, ervoor zorgend dat de helft van de leden zijn geld kwijt raakte aan de belchinezen, omdat hij het niet nodig vond om serieus deel te nemen. Sport is immers voor het volk, aldus de koning.
Pas diep in de nacht was Braque uitgespeeld, en kon de Goedheiligman dan eindelijk weer terug keren…
Voor het derde jaar op rij was er weer een behoorlijke delegatie Braquers bereid gevonden de lange reis richting het buitenland te maken: In Mosae stond weer voor de deur! Een team van klooien had weer een flitsende outfit geregeld die perfect aansloot bij het thema van dit jaar: Arbeiders. Waar dhr. Mulder vorig jaar een heel scala aan arbeiders en vakgebieden vertegenwoordigde, schitterde helaas zijn bleke huid dit jaar in afwezigheid.
Desalniettemin vertrok een zestal Helden, onder fanatieke aanvoering van dhr. van der Maat en vergezeld door Laurel en Hardy, richting het altijd mooie Maastricht. Om iedereen een beetje warm te houden waren er een paar drankjes fusten geregeld voor in de trein, waardoor het aantal liters per uur hoger kwam te liggen dan bij menig cantus of estafette. Of dat de avond ten goede zou komen? Leest u vooral door.
Allicht werd er bij aankomst in Maastricht koers ingezet richting studentencafe de Uni, waar ouderwets de avond ingeluid kon worden, om vervolgens dan toch te vertrekken richting het wederom fraai aangeklede pand van SV Circumflex. Aldaar boden de verschillende zalen weer vele mogelijkheden, en werd er volop geflasht en het ouderwetse koehandel kwam nogmaals boven tafel.
Na afloop van het feest, toen we met camera op zak het pand dienden te verlaten, bleek dat het ontluikende zonlicht klooi Donny geen goed deed… Schermutselingen volgden, en een lidmaatschap bij Koko bleek voldoende om de beste knul te doen ontsporen. Na een kleine, ongeplande randonnee door het Maastrichtse, was daar eindelijk het vertrouwde geel-blauw van onze spoorvrienden. Tim “hier stond een kaartje” Janszma tastte nog eens diep in de buidel en omdat kazen halen zo 2011 is, besloot een duo in plaats van uit te stappen in Tlburg nog maar eens bij Pierre Kartner op de koffie te gaan.
Koko!
Na een goed begin van het nieuwe jaar waait er weer een frisse wind door T.H.D. Braque: het borrelseizoen is weer geopend! Tradities zijn er om in stand gehouden te worden, maar tegelijkertijd betekent stilstand ook achteruitgang en daarom is besloten om bij onze vrienden van Vidar nieuwe ingangen te vinden; en de dames van Papillon hapten toe.
Op de laatste dag van Januari kon men zich opmaken voor een goedgeplande avond bij Hooijen ouderwetse (foute) kroegentocht in het Tilburgse! De borrel ging meteen goed van start en na een introductie bij ‘t Vaticaan met de bijbehorende uitwisselingen van geschenken en scheefgeknipte vodjes doken we de een na de andere kroeg in. Cas Spijkers verzorgde de hapjes bij Heuvel 15, waarna Cafe Joris het volgende slachtoffer was. Helaas was zo rond de klok van twaalf daar al het gerstenat verdwenen en werd het gezelschap gedwongen zich richting cafe het Gangpad te begeven.
Eenmaal aangekomen kon men her en der Braquers en Papi’s zien die enkele danspasjes waagden, een enkeling hing in een lamp en na een uur of 4 was daar eindelijk Bouncer Donny met de beloofde buizen bier, opdat de lange droogte op kon houden. Toen ook aldaar de lichten aangingen, loodste dhr. de Greef ons richting ‘t Vaticaan om even af te bouwen. Wat heet? De klassieke kledingwissel vond wederom plaats, het meubilair werd op onkuise wijze geschoffeerd en enkele handjes werden vastgehouden. Toen echter de eerste zonnestralen de bevroren straten weer toucheerden, en de laatste schoonmaaksters de overgebleven zakken hotwings uitdeelden, ging men weer op huis aan. Een eervolle vermelding voor de Papi’s, voor deze uiterst geslaagde borrel!
Près du coeur!
December bracht ons ook dit jaar wederom veel festiviteiten; Sinterklaas, Kerst, Oud en Nieuw, tentamens en het afstuderen van dhr. van Schaik! We schrijven vrijdag 16 december wanneer het door studie geteisterde dispuut zich begeeft in de richting van het immer imposante Dante gebouw van de Universiteit, alwaar de koffieautomaten maar weer eens geplunderd kunnen worden. Grauwe wolken bekleden de lucht, een snerpende wind waait en het zachte getik van druppels op prullenbakken doet vermoeden dat ook dhr. van der Maat aanwezig is. Slechte voortekenen, zou blijken. Iedereen is immers in spanning, en gedurende het proces wacht men duimend, kruisjesmakend, biddend, nagelbijtend, zwetend als dhr. Mulder, met trillende handen in spanning af. Dan is daar dan het resultaat. De meesten zien het somber in, en teleurstelling heerst. Een ander spreekt van een ‘schappelijke uitkomst’. Echter, ook na de Europa League-loting is er nog wat om naar uit te kijken…
Wat heet! Een emotionele begeleider spreekt van het vlammend betoog van dhr. van Schaik, die studietijd kan sieren met een grandioze 8 voor zijn afstuderen! Ondanks het feit dat dit toch een geweldig cijfer is, vertrekt Mark zoals altijd geen spier, en broedt hoogstwaarschijnlijk al op zijn eerstvolgende vraag. Dan is daar toch een brede lach, een grijns zo je wilt, die tekenen van emoties doet vermoeden. In zijn speech is er ruimte voor een kleine ode aan dhr. Appelhof, en kan hij vervolgens ‘beloond’ worden met een letterlijk slecht passende outfit. Een outfit die sommigen op dat moment een trauma oplevert en anderen knakt en aan trauma’s doet herinneren… Dit keer stond er wel degelijk een huifkar, waarin men luidkeels zingend naar ‘t Vaticaan vertrok, alwaar (wie goed gekleed is, moet…) een paar flessen bubbels de pret niet mochten drukken! En zoals Schaik’s favoriet Koentjeee zou zeggen:
Stop!
De Heldiale Assessor is weer in ‘t land, en heeft ons dit keer verblijd met 4 bange eerstejaars, de oogst van dit jaar. Zij mochten zich bewijzen om aan te tonen of ze het kennismakingstraject van Braque aan konden gaan. Een avondvullend programma vol liedjes, danspasjes, slechte verhalen maar vooral heel veel excuses en gestamel was het gevolg. Echter, na veel gezelligheid en wat kritische vragen, waar sommigen zich niet dik om hoefden te maken, werd ook de laatste door middel van een bitterbal over de streep getrokken.
Ondanks de rommelende maag van dhr. Beeksma heeft het dispuut het toch aangedurfd om de ‘jongens van de dropveter’ te promoveren tot klooi, ofwel Beagle, der T.H.D. Braque.
Een kleine felicitatie is dus gepast richting de nieuwe garde, in uiteraard uiterst peremptoire volgorde: Hidde Mattheeuwse, Daan Verhofstad, Daan Dingemans en Joan Achmed.
Gelukkig is de weg nog lang, en is er genoeg tijd om de verse klooien wat bij te brengen.
En dat is hard nodig…
Waar een doorsnee Woensdag nog wel eens in het kader van ‘gehakt’ of ‘wokken’ wil staan, stond er Woensdag 30 November jongstleden toch wel een uitgebreid maal op het menu. Een waar scala aan culinariteiten lag te wachten voor het selecte gezelschap dat zich de trotse eigenaar mocht noemen van een uitnodiging voor de tweede borrel van T.H.D. Braque.
Een voor een stroomden de genodigden binnen, alwaar hun een behoorlijk 7-gangen diner te wachten zou staan. De Vaticaner Keukenploeg had zich bereid gevonden om zich weer eens van hun beste kant te laten zien. Dhr. Adriaans was zelfs niet te beroerd om elk gerecht meerdere malen voor te proeven. Na een intiem diner bij kaarslicht waarbij zelfs dhr. Appelhof zijn vingers zou hebben afgelikt en een zeer treffende spiets van Praeses van der Zwan was het echter nog geen tijd om ons richting pittoresk Tilburg’s centrum te begeven; er was immers nog een dessert! Geflambeerd of niet; Mo moest toch een kleine tussenstop op het toilet maken na het zien van de overheerlijke warme kersjes die daar onderdeel van waren. Voor ons vermaak was er een leuke quiz Gelukkig was het bezoek van Beeksma aan Alkmaar een ruim halfjaar geleden niet voor niets geweest en lag de halve kaasmarkt uitgestald, waarbij een fruitig glaasje port uiteraard niet mocht ontbreken.
Omdat een kleine ruimte gevuld met een man of veertig nu eenmaal niet lang stand kan houden zonder de testosteron-grenzen de doorbreken, zouden we ons zoals elk jaar keurig op tijd bij de dames van Conserva in de Philip melden. Cafe de Philip, een soort Plato zonder leden, bood ons het genoegen om de oud-Braqueriaanse borrel in de kelder te houden. En geborreld werd er. Het gebrekkige personeel, wat dacht dat shotjes van Apfelklooikorn gemixt met Schrobbeler ons wel zou smaken. Helaas tapte dezelfde man nog langzamer dan dhr. Adriaans de Batavierenrace uitliep, nog slomer dan een afgeladen MDLOoto en bovenal nog trager dan de studievoortgang van dhr. Beek. Ondanks dat gegeven werden we na enkele fusten bier, sloten whisky, bladen shotjes, tongen op de trap, Foefelen op de toiletten en vreemde escapades van klooien toch om 4u de kelder uitgeveegd.
Omdat een borrel nou eenmaal geen borrel is zonder naborrel, werd ‘t Vaticaan opgezocht om nog even rustig na te borrelen drie keer zo hard feest te vieren. Scouting blijft voor jongetjes, en alcohol en jongetjes gaan slecht samen. Ons aller Akela besloot zich daarom met een niet nader te noemen Conserva terug te trekken in het drankhok om zich daar te laten opsluiten. Nadat het dispuut schappelijk was geweest en ze dan toch maar bevrijd had, bleek dispuut Braque toch weer een gemiddelde cupmaat rijker te zijn. Goed voorbeeld doet volgen, en niet veel later had nagenoeg half Braque, onder toeziend oog van nieuwbakken Praeses van der Maat (die zag dat het goed was), van dispuutskleding geruild met een dame van Conserva. Uiteraard tegen het zere been van de Eeuwige Praeses. Lang nadat de zon op was gekomen, moest men dan toch eindelijk een keer op huis aan, maar schoten superlatieven tekort voor de kwaliteit van deze borrel!
Godlike!
20.27u. We schrijven woensdag 2 November 2011, als een grote menigte Heeren van varia leeftijden gehuld in het tijdloze zwart-wit zich heeft verzameld in thuishonk ‘t Vaticaan. Bijna vier handenvol eerstejaars van Plato hebben zich inmiddels gemeld als de zeer zorgvuldig gekozen selectie van genodigden van de eerste borrel van Braque anno 2011. Omdat men nu eenmaal nooit een zusje, maar zeker een broertje dood schijnt te hebben aan laatkomers, was iedereen keurig op tijd. Een enkeling nam zelfs het zekere voor het onzekere en besloot, tot groot genoegen van globetrotter Mulder, een goed uur vantevoren op te komen dagen. De tap wacht echter niet, en de eerste druppels vloeien op een steeds gangbaarder tempo naar binnen. Het is een goed en veelbelovend begin van de avond. Een avond die memorabel werd, is, en zal blijven, ondanks dat niet iedereen zich alles meer zal herinneren…
21.48u. Commotie. Licht verontruste, nieuwsgierige, enthousiaste blikken werpen zich richting uitgang van ‘t Vaticaan. Het nieuws is ons zojuist ter ore gekomen dat er voorgereden is. Bij uittreding staat hij daar dan toch weer, de ouderwetse huifkar van Kees. Gekke Kees toch, met z’n wagen. Heeft besloten er een discolamp in te hangen en alwijl men binnentreedt schallen de harde klanken van een te harde bass/beat ons tegemoet. Nu is dat geen traditie, en al snel wordt de geluidsinstallatie onklaar gemaakt. Er mag immers weer gezongen worden!
Naar Brussel willen we niet, dus doen we de paardenstal de kroeg van Hooijen aan. Hier wachten ons de gemoedelijke sfeer, de prachtige en zorgvuldig geselecteerde attributen aan de muur en natuurlijk het barmeisje wat er al sinds mensenheugenis werkt/leeft/woont… T.H.D. Braque acht het niet nodig om drankspelletjes te spelen om sfeer te brengen en gang te maken, dus kon er geborreld worden onder het genot van de immer plezante stoelsessie. Een mooie gelegenheid voor de genodigden om het dispuut kennis te laten maken met hun verbale kunsten, familiebanden en aimabele anecdotes, onder het toeziend oog en vragenvuur van dhr. Adriaans. Over vuur gesproken; witte sokken zijn al gelange tijd uit den boze en daar kent men slechts 1 enkele oplossing voor…
01.11u. Ongeveer. Langzaam aan wordt het begrip ‘tijd’ gerekt tot een ietwat vaag begrip. Maar dat mag de pret absoluut niet drukken, na een avond van stevig doordrinken, zweet en opgekropt testosteron is het tijd voor de natuurlijke tegenpool van dit alles: er smacht wacht immers een damesdispuut bij de lokale Tilburgse Studentendisco. De huifkartocht richting Plato doet denken aan een combinatie van een circus, de harde kern van FC Porto en een horde vuvuzela’s. Of beter gesteld: een hok van 3 bij 3 gevuld met 4 hippie’s, een paar bavianen en dhr. Appelhof. Anarchie ten voeten uit. Het wordt dhr. van der Maat allemaal iets teveel en dus besluit hij om uit een toch niet bijster langzaam rijdende huifkar te springen, om bijna geschept te worden door een willekeurige vrouw op brommer.
Eenmaal (veilig) aangekomen bij het Studentencircus mengt het dispuut zich tussen de dames van DOT., om een kleine galavoorstelling feest te vertonen. En gefeest werd er. De platen werden gedraaid door Jos DJ But, het dak eraf! Dat hoefde niet onder stoelen of banken geschoven te worden; sterker nog, elke barkruk, borrelton of bar veranderde voor menig aanwezige in een slecht excuus om niet op de vloer te hoeven dansen. Als u wilt weten of dat een slim idee is, dan kunt u navraag doen bij de trui van dhr. Freling voor verdere inlichtingen. Men zegt wel eens dat scherven geluk brengen, wat aantoont wat een relatief begrip ‘geluk’ toch is…
??.??u. Cliches, wie kent ze niet. Te gewoontjes om er enthousiast van te raken, te vanzelfsprekend om over te slaan. Dus kwam na dispuutshit ‘Lekker in de zon’ het gebruikelijke repertoire van ‘Lopen tot de zon komt’ en de ‘Piano Man’ weer eens kijken. Normaal gesproken symbolisch voor het eind van de avond. Maar wees niet getreurd, het eind van de avond is ook altijd het begin van de ochtend. En masse vertrok men richting het APH om aldaar de festiviteiten voort te zetten. Uiteindelijk kon men dan toch zeer tevreden, na een geslaagde naborrel slaapfeestje zijn/haar bed opzoeken.
Huld!
De 22ste van oktober, jongstleden, was het podium voor alweer de derde editie van de Braque Ouder-Kroost Dag. Een dag, waarop sommige ouders op herhaling mogen en anderen voor het eerst kennis maken met het dispuut. Waarop ze eindelijk ondervinden waar al die maandelijkse bijdrages dan toch aan op gaan, en waarom het toch echt noodzakelijk is die te nog eens op te krikken. Waarop niemand minder dan onze entertainer pur sang, Foef, de lijnen had uitgezet en een grootse dag voor ons en onze ouders had geregeld.
Deze grootse dag ving aan bij ‘de huiskamer van Braque’, het Vaticaan, waar onze ‘tweede vader’ Frank allen een warm welkom gaf. Aangezien cake leuk is voor op begrafenissen, had de organiserende commissie besloten een halve taartenwinkel leeg te kopen en de aanschaf in het Vaticaan te plempen. Overdaad schaadt normaal gesproken, maar hier was dhr. Speksma het toch niet helemaal mee eens. Want: 1 stuk taart is geen stuk taart, volgens de overlevering. In tegenstelling tot elders op de website te vinden episodes was er nu wel een bus geregeld, die ons meenam naar een van de mooiere stukjes Tilburg, alwaar wij de Schrobbeler-fabriek troffen. Een uiterst interessante rondleiding volgde, voorzien van genoeg jargon om ons te leren dat na zorgvuldig destilleren, copuleren, profileren, pennicilleren, bureaucratiseren en vele andere fascinerende processen we ons tegoed mochten gaan doen aan drank. Veel drank. Naast het oud-Tilburgsch Piuswater ontdekten enkelen na enige tijd flessen rum a drieeneenhalve snip de fles, waarna het niet lang duurde eer we weer met de bus mochten vertrekken richting Akademeia.
Na een diner te hebben geconsumeerd, wat dhr. Appelhof waarschijnlijk zou hebben afgedaan als ‘te goedkoop’, waarbij het dusdanig snel legen van enkele dozen rode wijn een waarschuwing had moeten geven voor het toekomstig gedrag van nader te noemen ouders, kon dan eindelijk de quiz beginnen. Een terugkerend begrip, de quiz. Boordevol joviale vragen specifiek over Braquers. Zoals het geboortejaar raden van Amalia (zus van?), of het sterftejaar van LAB’er(??) Vincent van Gogh. De o zo bitse taak was daar aan ‘u’ quizmaster, dhr. Freling, om er een spetterende show van te maken. Gelukkigerwijs was dit niet nodig, hier hadden de flessen wijn immers al voor gezorgd. De beer was los, zo te zeggen. Team 1, hierna ‘Team Laurentius’ te noemen, bewees zich sedert de eerste vraag al als gangmaker. Sfeer, die niet alleen de quiz zou behelzen, maar ook de afloop ervan.
Nadat Tafel 1 de overwinning in de wacht sleepte middels het geven van treffende antwoorden, het juist benamen van het ‘meisje‘ van ons dispuut en het plaatsen van enkele luttele kritische noten, mocht zij haar prijs in ontvangst nemen. Precies wat zo’n avond nu nodig heeft, meer drank. De prosecco bleef echter ongeopend, in tegenstelling tot de overgebleven flessen wijn en de tap. Aan het eind van de avond vond dhr. van der Kroon sr. het wel welletjes, en besloot zich op zijn ancienniteit te beroepen. Eerst werd het voltallig Braque-bestuur door hem persoonlijk ontbonden en de laan uitgestuurd, waarna het zojuist ontstane pandemonium zich volledig ontpopte door de inhoud van een glas bier, inclusief glas, richting dhr. Freling te strepen.
Al met al een zeer geslaagde dag, met een waardig einde. Een dag, waarop ouders naam en faam hebben gemaakt, en zeker over twee jaar weer op herhaling mogen.
Dus jij denkt dat je naar huis mag, jongeman?