T.H.D. BRAQUE

Tot bij het beachvolleybal!

De Tilburgse Open Croquet Kampioenschappen. Niet meer weg te denken uit de Tilburgse evenementen-‘scene’, en al tijden niet alleen een begrip in Tilburg zelf, maar in alle studentensteden die Nederland rijk is. Dit jaar was het aan T.H.D. Braque om onder de bezielende en opvliegerige leiding van dhr. Mulder de stijgende lijn verder voort te zetten en van de inmiddels zevende editie een succes te maken! 

De vooruitzichten waren zeer somber; het was immers al weken zo vochtig als het voorhoofd van dhr. Chucko, en plensbuien gelijkend aan de gemoedstoestand van laatstgenoemde werden voorspeld. Omdat de weergoden ook van tradities houden, werden de aanwezigen op de dag zelf aangenaam verrast door een prettig zonnetje en kamertemperaturen. In principe waren daarmee alle benodigde ingrediënten in huis om er weer een legendarische dag van te maken; het veld lag er goed bij (ondanks de fles wodka die Adje had genuttigd alvorens het trekken van de lijnen), de rosé lag koud, de rode loper deurmat lag klaar: niets kon een succes belemmeren!

Tegen twaalven stroomden de deelnemers toe en konden de eerste glazen prosecco of rosé worden ingeschonken. Enkele uren later zitten er clubjes verspreid over het gehele veld, worden er her en der steekpenningen toegeschoven aan tegenstanders om de overwinning vast te stellen, zijn de meeste wangen flink gekleurd door de alcohol, staat er ergens een verdwaalde Braquer wortel te schieten, heeft de T.O.C.K.-voorzitter derdegraads brandwonden en groeit de groep culinaire fijnproevers die de frituur laten voor wat het is, en aansluiten in de rij bij de Cookaholics voor een lekker stukje Wagyu of andere lekkernijen. Uiteindelijk beslist oud-lid Wolfs het toernooi en gaat er met de gouden hamer vandoor. 

Na een voedzame maaltijd te hebben genuttigd kan men zich opmaken voor het avondprogramma, waarbij dit jaar groter is uitgepakt dan ooit tevoren! Heeft dhr. Appelhof de lichten weer besteld? Komen die doedelzakken dan toch nog? Nee, naast Martijn! La Grouw (#SLAMFM, bekend van tv) waren dit jaar ook Jeff Doubleu en Skitzofrenix van de partij om een paar uur lang plaatjes te draaien. Dat was ook wel nodig, want de Appeltoren bleek al gauw niet meer in staat om op de been te blijven, dus is hij maar een beetje gaan touren door de stad. Zoals ieder jaar was het feest weer zeer geslaagd te noemen; dhr. van Schaik ging nog wat stagediven, tribunes werden onveilig gemaakt door menig stel, dhr. Leys was toch wél nog aanwezig en een enkeling schoot nog wat wortel. Uiteindelijk kon iedereen met een zeer tevreden gevoel naar huis. Behalve Paul, die zat nog in de taxi.

Graag hopen wij volgend jaar nog weer wat grootser uit te pakken, en willen daarom dan ook alle aanwezigen en sponsoren bedanken, en we zien u graag volgend jaar weer bij de T.O.C.K.!

6 April was een gedenkwaardige dag voor velen, een mijlpaal zo u wilt. Een mijlpaal die boven het zeeniveau uittorent als Appelhof boven het voetvolk. De kranten stonden er vol van, de autocue van Astrid Kersseboom maakte overuren en de man op straat wist niets anders uit te kramen: Het Grote Rabobank Hockeytoernooi vond plaats! Fameuzer dan dhr. La Grouw, trotser dan dhr. van der Zwan, grootser dan de maaginhoud van de Heeren Beek en Dingemans en spetterender dan de handen op het met zweet beklede hoofd van dhr. Mulder. Vol bombarie aangekondigd, en grandioos uitgevoerd. Een toernooi wat haar gelijke niet kent. Talloze innovaties en verbeteringen t.o.v. de ‘simpele’ Pascie-versie. Wat dan zoal, vraagt u zich af? Wat u heeft gemist? Niet alleen kwam dit jaar La Fuente draaien, maar ook was er ehm… 

HC Tilburg wilde dit jaar haar 473 velden wel met ons delen, en na het onverdeeld succes van vorig jaar wilde T.H.D. Braque dit jaar slechts 1 ding: Goud! Onder de vurige leiding van dhr. Lagas en het toeziend oog van de Bodie onstond een miraculeus sprankelstuk waar men u tegen had kunnen zeggen. De gelegenheid was er toe. Met een beetje hulp van lentelichting Simons, zijn ‘moat’, de bezopenheid van dhr. Freling, de dikkere versie van Tom, de agressie van dhr. van Tankeren en de kraaloogjes van dhr. van Loon verpletterde men het ene na het andere clubje in de poulefase. 

Zonnetje erbij, kleine tostimania, af en toe een paar buisjes bier voor tussen de ritten door en voor je het weet liggen ook Equilibre en angstgegner Primus in het hockeymassagraf. Voor het eerst in de historie van Braque stond er zwart-wit op de plek waar het hoort: de finale! Helaas bleken de kwajongensstreken van Bierdispuut BIB fataal en moest men met zilver genoegen nemen. Ach ja, goud is toch maar voor mensen die zwijgen. 

Wie er die dag wel winnaars waren? Iedereen die niet bij het Hockeytoernooi hoefde te dineren. David Meul. De pinautomaten van de Pascie. De bankrekening van Plato. Mensen die zich het feest niet meer wilden herinneren. Mensen die La Fuente wel opgemerkt hebben. Dhr. Swieringa die optimaal gebruik maakte van zijn taxidiensten. Dhr. Achmed die met scherp schoot. Niet degene die de gaten in de kleding van Kay en Kay zelf mocht maken. Wie weet wat er volgend jaar kan gebeuren…..

Geen stick?

Na eerder al zijn afscheid aan te hebben gekondigd bij de Dordtse scouting, was het nu voor dhr. van der Kroon tijd om zijn laatste dagen op de UvT te slijten. Op 22 Maart jongstleden mocht onze Laurens een gooi doen naar het ‘Master of Science’-schap, en zou men bekijken of hij ditmaal wel zijn feiten op orde zou hebben. Dit mocht plaatsvinden op een schappelijk tijdstip, op een obscure afdeling in wolkenkrabber K. 

Met het zonnetje blinkend op de kale kruinen van enkele leden, een verse banaan voor de afstudeerder en de absentie van dhr. Appelhof waren er louter voortekens voor een geslaagd einde van dit treffen. Helaas was alles besloten en konden we de kwaliteit van het afstuderen slechts peilen aan de hoeveelheid roodtinten op het gelaat van Laurens. Na lang wachten was daar eindelijk het verlossende woord van dhr. van der Kroon zelf: hij is afgestudeerd in Strategic Management met een zeer behoorlijke 7! Om hem te bedanken voor deze middag kon dhr. van der Zwan hem alvast het eerste attribuut voor de BBB-bar aanbieden, alsmede de sporen van ouderdom en een prettige herinnering aan Jade.

Daar dit goed gevierd mocht worden werd de huifkar van Hooijen weer voorgereden en kon Praeses Beeksma de liederen nog eens voorzingen. Het solo-optreden van dhr. Verhofstad was er weer eentje om in te lijsten! Naderhand kon er nog een klein etmaal op getoast worden bij ‘t Vaticaan.

Zo zeker als hij van zijn zaak was, had onze Laurentius zijn afstudeerfeest gewoon de dag erna gepland. Omdat het kon. De kleine elite van Dordrecht was speciaal voor zijn feest uitgelopen en richting het fraaie Plato-pand gekomen. Dat je het van je familie moet hebben bleek uit de speech van vader van der Kroon. Na het toch vrij vrolijke lied volgden eindelijk de tranen, de bedankjes en cadeaus. Laurens, die normaal gesproken vaak met de deur/muur in huis valt, hield het dit keer vrij lang vol tot hij Kiki’s pingpongpodium veroverde en een kek plaatje aanzette, om daar vervolgens met de Bunkergenoten een groot schuur- en dagger-festival van te maken. But, afgezien van de volgende ochtend hebben we weer van je genoten!

Investeren is afstuderen!

Bij het aanschouwen van deze titel zal het inmiddels geen verrassing meer zijn; een weekend gekenmerkt door Gezelligheid ligt weer achter ons! Omdat het zonnige Libië vorig jaar niet helemaal goed bevallen was, daalde het dispuut ditmaal neer in een afgebladderd chalet in het koude Syrië. Ergens in de nacht van 16 op 18 maart boodt het dispuut haar klooiengespuis dan toch een kans om de trui in de wacht te slepen. Zouden Nasi, Donny, Bubba en Basta er iets van bakken?

Het viertal domme en vergeetachtige klooien mocht zich weer verzamelen om de Leden te tonen wat zij wel niet opgepikt hadden tijdens hun traject. Klooi Blokboezem toonde weer aan goed in contact te staan met zijn vrouwelijke kant, klooi Assad was vooral heel bang om ‘meegenomen’ te worden, klooi Donny had zijn buik er vol van en klooi Basta ging duidelijk met de billen bloot. Toen het stinkende kwartet eenmaal was vertrokken, reed de limo voor en kon ook het bestuur de reis gaan inzetten.

De Weekendcommissie had dit jaar een puik weekend voor ons in petto; zelfs de Menopausal Moodswinger of Manchester kon daar niks aan afdoen! Goed gekleed is goed gegeten, en op een afgelegen zolderkamer wist Oma ons haar maaltijden voor te schotelen. Zelf gebakken borden, eigenhandig geslachte runderen, huisgebrouwen bier en dan ook alle afwas, driewerf hoezee! Dat de buschauffeur helemaal de weg kwijt was, en er na een half uur touren achterkwam dat hij toch echt een eindbestemming nodig had, mocht tevens de pret niet drukken.

Echter kon niet iedereen het waarderen. Bij onze klooienvrinden was de glimlach ver te zoeken, er werd flink gepruild, gekrijst en gejammerd. Klooi Bubba toonde nog ballen, maar waar parkieten normaliter ‘gezellig en vrolijk’ schijnen te zijn, was daar dit weekend geen sprake van. Stefan bleek uiteraard de slechtste klooi en werd naar huis gestuurd. Er was geen zon, maar wel Sol; geen hotwings, maar wel Mexico-mix; Beeksma zat op een boot en dhr. van Oosterhout spoot te diep in het glaasje. En voor de moeilijklerenden onder ons was dhr. van der Kroon zo aardig om een Tour des Ardennes Bleues neer te zetten.

Maar, na een beetje sparren, miauwen, homo-erotisch-picknicktafel-worstelen, tippelen en noest buffelen mochten dan eindelijk de Heeren Joan Achmed, Hidde Mattheeuwse, Daan Dingemans en Daan Verhofstad zich Lid der Heldiaal Heerendispuut Braque noemen. Mannen, gefeliciteerd en maak er een gedenkwaardige, schappelijke, godlike en bovenal Heldiale tijd van!

Weekendcommissie!

Een van de mooiere tradities die Braque rijk is is de jaarlijks terugkerende na-Carnavalse vakantie. Dit jaar keerden we terug aan de verkeerde kant van het welbefaamde Ijzeren Gordijn en mocht de hoofdstad van Tsjechië dienen als toneel voor deze reis. Dit reisgezelschap wacht op niemand, dus moest de delegatie Braquers en klooien al vroeg verzamelen onder het golfdak van Tilburg CS. Na een treinrit en een tijdreis met een hypermoderne superbus kwamen wij ruim op tijd aan op het debiele neefje van Schiphol, alwaar Jizz Air ons weer van alle gemakken, films, hapjes en beenruimte zou voorzien. De reiscommissie, die onder een schuilnaam wilde vliegen, doneerde nog een laatste leuke fooi aan de vriendelijke uitzuigers van Eindhoven Airport, waarna we dan toch konden vertrekken…

In de taxirit naar het hostel bleek al wat een schitterende stad Praag wel niet was. Bomen, hekken, voetgangers, een grote verscheidenheid aan geeltinten op de muren; prrrachtig! We waren er 6 minuten, 5 hooguit. Dat het mis zou gaan deze vakantie stond al sinds het begin vast: direct naast de ingang bevond zich zedenclub Rio. Maar daarover later meer. Na de koffers op de stapelbedden te hebben gedeponeerd, vertrokken we naar de kelders van “The Pub”. Een stuk origineler dan de naam was de inrichting; elke tafel had zijn eigen tap, jukebox en speciaal voor Donny: spoelbakken. Helaas was dit ook de eerste kennismaking met het fenomeen genaamd ‘Boterbier‘. Direct schoot het door naar het hoofd van dhr. van Schaik, die er lustig op los bestelde: frietjes, nacho’s, wortels en met de minuut werd dhr. Janzens bleker… Na het verbreken van enkele Europese records werd er verder gegeten, en voor een schappelijke 70 kronen de neus kreeg je er ook nog eens onbeperkt ketchup bij!

De zelfbenoemde grootste club van Europa was het toneel van de eerste avond in het Tsjechische. Toen je binnenkwam wist je niet waar je het moest zoeken! Letterlijk, dat is, want op drie verdwaalde prostituees en een handjevol gekke Finnen na was er geen kip. Uiteindelijk was er een kleine Arena die nog enigszins gezellig leek, en waar we menig bekende troffen. Zo was daar Jasper uit Vianen, met wie we kennelijk de avond ervoor nog ruzie hadden gemaakt elders in Praag (wat klopt hier niet?) en een lid van de AVC die een kleine behandeling met de tondeuse had gekregen maakte zijn opwachting. Toen ook aan het eind van de avond nog enkele zakken geleegd waren, keerde men hostelwaarts.

Dag 2. Een goed ontbijt is het halve werk, maar bij Grease-lunchroom James Dean was het eten ook zeker heilig! Enkele met sla, tomaat, ui en spek bedekte koeien later zat de buik wederom ramvol. Ook zonder de Uil kan er getourd worden, helaas probeerde een fanatieke supporter uit Seattle deze pracht te verpesten. Na de Sight-Seeing met Siert en enkele luttele boterbakken ging men dineren bij restaurant Rott: waar kwaliteit nog hoog in het vaandel staat. ‘s Nachts had de lokale bevolking voor ons een Climax-feest georganiseerd met meer lichtjockey’s dan aanwezigen in de zaal. Vrouwen met kinderen opgepast; klooi Basta lag op ramkoers, ondanks het urenlang durende politieke debat wat Bubba besloot te voeren op de dansvloer.

Was er nog een toetje? Jawel! Dhr. van Schaik had een Russenhatende Oostblokker opgepikt aan de bar, die vroeg of we hem wilden vergezellen naar een afterparty-club. Na zijn entree en taxi te hebben betaald en hem nooit meer teruggezien te hebben, ontdekte het selecte gezelschap al gauw dat bontjassen ook gewoon in clubs gedragen mogen worden in Praag. De vrouwen kostten er slechts een handjevol zlotty’s, en de coke bestel je per ons. Echter, zo’n lange nacht verdient ook een goed slot, en een lekker ontbijt. Het keurkorps, onder de bezielende leiding van dhr. van Schaik en chef-kok van Oosterhout bezocht een paar fraaie vijfsterrenhotels, om aldaar de kaviaar, kreeft en de zwembaden te testen. Met pit. En dat alles te danken aan dhr. Mulder, die op kamer 203 vertoefde.

Nadat ook het klaverjas-virus zich in een rap tempo had verspreid, kwam er dan toch een einde aan deze fraaie trip. Waar sommigen onder ons wellicht nog genoemd worden in een brief van dhr. Foef, mag de knaap die op het vliegveld broodjes in elkaar flanste ook genoemd worden. In “de oorlog” zou hij NSB’er zijn geweest maar nu was het vrij duidelijk dat hij goed binnen lichting 2012 zou hebben gepast.

Sure, why not?!  

Carnaval. Een marathon aan bier, weinig slaap, “gezond” eten, schrob, liederen met diepgaande teksten en gekke outfits. Achteraf zijn er slechts 2 dingen zeker: in de agenda staat een dikke streep door de woensdag, en de portemonnee is leeg. 

Desondanks was de harde kern van Willem II dit jaar weer bereid gevonden om Tilburg en omstreken onveilig te maken. Vrijdagavond werden de festiviteiten op z’n Spaans ingeluid met een kleine kroegen- en pleinentocht, waarbij ook het oud-carnavalsch sjaals-uitdelen op het programma stond. Mede dankzij gulle buien van de medewerkers van cafés Babbus en ‘t Vaticaan werden zowel kosten als herinneringen gespaard…

Omdat indrinken slechts een simpele hobby voor kalende mannen is, kon zaterdagochtend het echte werk beginnen. Hier kon ook het grote Mysterie der Pannen- en Krattendieven te Huize Snellius niks aan veranderen. Iets later dan gepland, en zonder kleer- maar zeker met fles-scheuren, belandden enkele Heeren in het immer afgeladen Ballefruttersgat. Nadat de overweldigende optocht weer was gepasseerd sloten Dikke Tom en dhr. Swinkels aan om het feest in d’n Brands voort te zetten.

   Zondagochtend. Taai als trekdrop, maar zodra de eerste schrob er in zit gaat het weer als een tornado. De enige echte carnavalsvereniging van Tilburg staat op het programma, en bij binnenkomst blijkt al gauw dat vele externen hun weg hebben gevonden naar de Schouwburgring. Of het iets met de lage bierprijs te maken heeft blijft vooralsnog een mysterie… Evenals het feit of er schobbejakken danwel kwajongens danwel Utrecht-hooligans in rook opgingen op de koningsrots.

Verandering van spijs doet eten. Maar dat terzijde, de maandag was het toneel voor een klassieke streekderby en ging men op bezoek bij onze wit-rood-geel gekleurde Brabantburen te Oeteldonk. Na wederom een optocht, met zon in overvloed, en een treffen met de gehele familie van der Maat, was het tijd voor, jawel, een kroegentocht. De eerste underground graffitibunker, voorzien van 40.000 watt tl-buizen, langharig tuig en snuivende vleermuizen, viel niet in de categorie ‘beste carnavalskroeg 2012’. Vervolgens deden we een heuse grot aan, waar sfeer geen prioriteit kende, en ondanks de gezellige aanblik van bakstenen verkasten we toch maar. Uiteindelijk kregen we dan toch onze eieren voor het geld in ‘t Pumpke. Een kroeg, waar de vrouwen nog vrouw zijn en het bier koud, en gevuld met munten. Verf vloog in het rond in de afgeladen kroeg, er werd gebouncet in de tent, en we hadden de eer een vrouw van achter in de veertig op sleeptouw te nemen. Eenmaal afgeschud trok het gezelschap zich weer terug richting 013. Dat het feest nog moest beginnen was duidelijk; Rinus was immers nog niet binnen! Niet veel later was de Stoffel gevuld met bardansers, hevig kopkluiven, de buik van Rinus, feestvreugde en gul personeel. Een ‘godlike‘ einde van de avond ontbrak tevens niet.

Het zat er bijna weer op, maar niet voor de klassieke Kuukse Kroegentocht was volbracht. Er stond een bus, en dus konden Conserva, Braque en bijna het Donar onder vurige leiding van dhr. Verhoeven richting Cuijk vertrekken. Klooi Bubba besloot een boekje open te doen over zijn iets te mannelijke escapades van de nacht ervoor, maar ook dat mocht de pret niet drukken. Eenmaal in Cuijk volgden al gauw de gezellige carnavalsmuziek stampende beats en voor je het wist waren menig Braquer elkaar kwijt, te jonge meisjes onder trailers vandaan aan het trekken, aan het stiften of AVC’ers aan de mouw aan het sjorren. Het was weer zeer geslaagd!

Carnaval. Een marathon aan schrobbeler, veel feest, nacho’s, vertier, anders geaarde personen, koene ridders, vedettes, koeien en ananassen. Achteraf zijn er slechts 2 dingen zeker: het was weer supermooi, en volgend jaar gaan we weer!

Waar rook is…