T.H.D. BRAQUE

Het begon allemaal begin mei op een mooie lenteochtend. Hemelvaartsdag 2013. Een dag waar heel burgerlijk Nederland weer stond te popelen om de Woonboulevards te bestormen om slappe bakken koffie te drinken en hun zuurverdiend geld uit te geven aan meubels die net zo kleurloos zijn als de personen die ze uiteindelijk in huis hebben staan. Voor studerend Nederland was er gelukkig wel iets om naar uit te kijken. De jaarlijkse terugkerende Tilburgs Open Croquet Kampioenschappen. Om daar ons veel te makkelijk verkregen geld van de staat weer te spenderen aan drank die we de volgende ochtend zoals altijd weer vervloeken. Dat mag de pret echter niet drukken want net zoals voorgaande jaren beloofde de T.O.C.K. wederom een groots succes te worden met een zon die net zo straalde als de vleeskeppel van dhr. Mulder, het weer dat net zo droog zou blijven als dhr. Wesdijk en met een rosé zo soepel en toegankelijk als dhr. Verhofstad stond ons een meer dan mooie dag te wachten.   

Ook aan de nevenactiviteiten lag het niet. Net zoals vorig jaar stonden de heren van Underpar er weer om de nodige golftechnieken bij te brengen en hun bonnen op te drinken en wisten de Cookaholics wederom te verbazen met hun culinaire hoogstandjes. Vernieuwing was er dit jaar onder andere met de tostikraam van Top Croque (ziet u de connectie?) die voor het eerst aanwezig waren op de legendarische velden van SV Longa. Niet alleen om ook de scholieren van de ROC en Fontys kennis te laten maken met een overgewaardeerde boterham met kaas maar ook om een minimale bodem te leggen voor de eerste fles vloeibare soepelheid naar binnen kon worden gegoten. Zoals een beetje evenement betaamt zat het ook dit jaar weer weken van tevoren helemaal vol. Met een ruime 700 eters was het ook een logistiek gepuzzel om dit allemaal in goede banen te leiden. Dat mensen na drie flessen rosé tekenen van kleurenblindheid vertonen was slechts een extra moeilijkheidsgraad evenals de wijnimporteur en zijn even clownesk gedragende compagnon die de prettige samenwerking nogmaals aan de commissie wilden benadrukken. Gelukkig voor hem wordt het nog mooier weer om te fietsen en zoals Adje altijd zegt: “Ge zuukt ut moar uit meej oewen lijnen.” “Karma is a bitch!”

Na een dag vol jolijt, decadent dwaas gedrag en geplunderde bankrekeningen was er natuurlijk maar een manier om deze af te sluiten. Dan hebben we het niet over het vasthouden van handjes op de Henk Pellikaan, het zoeken naar muntjes in missionarishouding op de middenstip maar over het feestje dat de hele dag naar een waar mogelijk nog hoger niveau tilt. Het budget was dit jaar niet toereikend om de Appelboor in te vliegen maar al met al hebben huisdj’s Martijn La Grouw, QuiQui, Jeff Doubleu en Skitzofrenix een grandioze avond weten neer te zetten. Dit jaar werd ook talentje Alvita op de valreep aan deze line-up toegevoegd die met louter hits als een ware Rattevanger van Hamelen van de velden naar de kantine wist te lokken. De rosé werd verruild voor bier of voor de welgestelden onder ons ander vloeibaar goud, de nog fijner gesneden Nesquick werd verruild voor wodka en de hoge standaarden werden ingeruild voor schrikbarend lage standaarden en slechte keuzes. Wat wil een mens nog meer? U leest het al. We hebben weer een grandioze T.O.C.K. weten neer te zetten. Waarvoor alle lof natuurlijk uit gaat naar de commissie, de vrijwilligers van Longa, de sponsoren en de deelnemers. En niet getreurd, volgend jaar doen we het nog eens dunnetjes over..

Weet je wel wie ik ben?

Wat is er de afgelopen weken maanden met Heerendispuut Braque gebeurd vraagt u zich af? Heeft de laatste lichting definitief het licht uit gedaan bij de Heeren van weleer? Is tikkende tijdbom Achmed dan eindelijk af gegaan? Is het hele dispuut verwend met ieder hun eigen Sammie? Niets van dit alles waarde lezer, een veel te luie ietwat comateuze trekjes vertonende huisschrijver is wat er aan scheelt! Want er is genoeg gebeurd de afgelopen tijd;

Zo waren er weer tradities om in ere te houden. Het oudste sporttoernooi dat onze vereniging rijk is heeft wederom plaatsgevonden; het Braque Squashtoernooi wordt ook dit jaar nog niet begraven maar mocht zelfs zijn 4e lustrum vieren. Gelukkig voor de Praeses Squash was dit alles binnen een middag geregeld, helaas voor de rest van Braque betrof het dan ook diezelfde middag. Onder toeziend oog van enkele Helden die een twintig jaar terug dit concept uit de grond hadden gestampt werd ook dit jaar weer tot zichtbaar ongenoegen van de Quaestor het fustje leeg getapt en tot in de late uurtjes door geborreld en dat vroeger alles beter was daar werden we nog even vriendelijk aan herinnerd.

Daarnaast werden ook de banden buiten Plato eens flink aangehaald. Zo werden we uitgenodigd om met de dames van Keiretsu mee te gaan naar het A One Kart-toernooi. Na een borreltje op huis werd er ook nog een poging gedaan tot het zingen van een liedje. Dat de ontgroening voor enkelen te vroeg was afgelopen bleek wederom maar goed vroeger was toch alles beter. Na de kelen eens even flink te hebben gesmeerd en daarna weer schor te hebben gezongen werd er afgereisd naar de Voltage. Onze hoop werd gevestigd op Humberto Alonso die zijn reputatie meer dan waar maakte en reed keurig de snelste ronde. Gelukkig waren de dames van Keirtetsu er om de tijd te verdriedubbelen zodat we niet met prijzen huiswaarts hoefden te keren. Hulde! 

Een kleine week erop was het alweer tijd om de spelersblouse te verruilen voor het rokwit maar niet voordat er een borreltje of wat op het terras waren gedaan. De weergoden waren ons namelijk bijzonder goed gezind die dag en waardoor het kwik zelfs boven de 25 graden steeg. Dus leek het een enkeling verstandig om een biertje of wat op het terras te doen, even later werden we door Braque’s eigen hofleverancier gebeld om maar even een rosé te proeven voor aankomende T.O.C.K. Nu waren Kwik, Kwek en Kwak ook de beroerdste (nog) niet en moest dat er ook nog wel bij kunnen. Na een flesje of wat werd er toch maar aangedrongen dat we huiswaarts moesten keren en een bodem met terugwerkende kracht moesten gaan leggen. Immers moest er enkele uren daarna op de jaarlijks terugkerende whisky-trein gestapt worden bij het Bal Masque. Eenmaal aangekomen op thuishonk ‘t Vaticaan bleken de gezichten flink verbrand te zijn, de zin was ver te zoeken en de whisky-trein werd een uurtje uitgesteld. Wel waren er maskers in overvloed en wel in de kleuren rood en blauw! De gedachte achter deze primaire kleuren is nog steeds zoek maar dat mocht de pret niet drukken. En gelukkig was bijna iedereen aanwezig dus kon onze reputatie weer even flink worden opgepoetst.         

Jammer genoeg lag het peil op locatie zelf iets minder hoog, disputen die nog steeds niet snappen dat je op een gala niet in das loopt, disputen die in plaats van een masker een driejarige hun gezichten laten volkalken of disputen die zo nodig een statement moeten maken en allemaal een avond in hun lievelingsbroeken mogen lopen. Hilariteit gegarandeerd. Het waren ook de leden van datzelfde dispuut die een nog groter stempel willen drukken op de avond door te tonen dat men wel degelijk van een herenmannendispuut kan spreken. Dat dhr. Lagas het allemaal niet meer aankon bleek wel toen hij als held op sokken meteen op STOP drukte, helaas van hem was er geen brand om te blussen. En of meneer even €600 kon aftikken, helaas voor hem was ook voor terrastijger Lopez een vaatje teveel van het goede dus was er geen geld zat. Zat werd er ook gedronken, met name van de rosé die de T.O.C.K.’s eigen Ballotagecommissie niet was gepasseerd. Maar ach, het bier ging ook vervelen en morgen kwam de stufi weer binnen. Sommige leden hadden het helaas niet in zich op het einde van de avond te halen en werden ‘headfirst‘ de taxi in geKwakt en richting huis gebracht. Dat uw beste vriend de taxichauffeur hiervoor eerst drie keer de ringbaan rond was gereden bleek de volgende morgen wel aan de portemonnee. Maar goed, de stufi was weer gestort.     

Dat er niet alleen geborreld werd bleek wel een week later toen er nog geen half elftal afreisde naar de velden van S.C. Olympus. Daar vond het PIOT Voetbaltoernooi plaats waar ook de gemiddelde burger zich een dagje kon vermaken met sport en spel (lees: kan vermaken met het uitdelen van doodschoppen van een aantal studentikoze gezelschappen). U merkt het al, een dag gevuld met louter gezelligheid. Maar dat mag je ook wel verwachten als men €10 betaald voor een bak lauwe lasagne en een gedeelde laatste plek. Na het eten werd team Braque 1/2 versterkt door nog een handvol Heeren waardoor Braque op volle oorlogssterkte weer dansjes kon gaan dansen in de kantine. Toen dan ook foetusneus Freek van de grond was getrokken, er weer oud Braqueriaans een stel burgerlijke paupers werden geprovoceerd en het hele plafond was omgetoverd in een ware sterrenhemel kon er weer huiswaarts gelift worden.

Met vlijt en liefde?!

Het zal u de afgelopen tijd vast niet ontgaan zijn maar tegenwoordig springen de ‘lichtingen’ als paddestoelen uit de grond in de Circustent der T.S.V. Plato. Helaas voor hen heeft goed werk tijd nodig daarom mag er bij dispuut Braque vanaf eind maart pas worden gesproken van een lichting 2013. En wat voor een… Na maanden van hopeloos geklungel, vreselijk gestuntel en vooral ongegeneerd gefaal werden zij toch beloond op een weekend weg met de immer gezellige Heeren van dispuut Braque. Niet zo maar weg met de jongens maar om te laten zien dat het na die maanden wel een keer goed kan gaan. Dus in de nacht van 15 op 17 maart konden ze hun opgedane kennis met ons delen, konden ze laten zien of er wellicht meer in ‘t Vat zat en konden ze laten zien dat ze het Heldiale Zwart-Wit waard waren.

Uiteraard zouden we allen weer afreizen naar een nog warmer zuiden dichtgesneeuwd chalet midden in de bossen. Dit jaar zonder de kerosine-slurpende sleeën uit Aalsmeer want zelfs Braque kent een crisis! Gelukkig gaf ook dispuutsvriend Bernhard ons daarvolkomen gelijk in. De maanden van voorbereiding door de weekendcommissie dhr. Dingemans kwamen nu allemaal bij elkaar en kon er niets meer mis gaan. Ware het niet dat de Drunken Duke of Driffield er na 100 kilometer pas achter kwam dat ze in buiten Brabant ook de rechterbaan gebruiken waardoor het ‘lekker bieren met het dispuut’ nog even op zich liet wachten. Dat mocht de pret niet drukken aangezien Pauper & Co hun ghettoblaster met louter hits bij zich hadden en er ook nog even gedaanst kon worden. “Wat zijn we toch lekker eloquent…” Niet alleen hits maar ook goed eten is belangrijk bij Braque dus tussen de liedjes door kon er goed maar vooral duur worden gegeten in een veredeld frietkot alvorens we onze grootste sponsorkroeg van de Benelux op zouden zoeken. Na een warm onthaal door de immer goedgemutste spreekstalmeester konden de banden weer eens flink worden aangehaald. Dit alles werd begeleid door nog meer bagger uit de speakers van Terror Rules van der Maat. Toen uiteindelijk zelfs die installatie ook in duigen viel werd er weer richting eigen skihut gegaan om het oud-Braqueriaans Koentje zoek, Barry in de Hoek te spelen.

Achteraf bleek de Schaduwstaf zijn handen meer dan vol te hebben aan de vijf vier drie vier klooien want naast klagen, zuchten en boos kijken konden we aan het gesis van Spons horen dat hij ieder moment kon bevallen, Q had 70 jaar geleden blijkbaar twee knieschoten gekregen, Kist was na een gevonden blikje bier uiteraard al dronken en Mayday de Zwijger was nog altijd evenkoud van binnen en vond het allemaal niet zo gezellig als verwacht. Uiteindelijk wisten de klooienboeven op sporadische momenten wel de broek aan te trekken in tegenstelling tot de heren die lid waren van dispuut Braque. Waardoor er eindelijk eens iets werd gedaan voor de trui. Na een weekend zonder buitenspelen, neusbal of glazen lid maar vooral met een hoop getob, getril en gedans konden de Heeren Jochem van Vuren, Stefan Wesdijk, Mark Duijker en Michiel Aarts zich alsnog lid van Heldiaal Heerendispuut Braque noemen.

Mannen, van harte gefeliciteerd!

Oohh herroo Hanss Bwrixx!

In de barre winter van ’13 mochten de leden van dispuut Braque zich na de jaarlijkse carnavalsmarathon weer melden; de Braquantie stond immers weer voor de deur! Wat doe je dan, als iedereen vijf dagen lang heeft staan vernikkelen van de kou? Even opwarmen en bijkomen van al het alcohol?Juist! En waar kan dat beter dan in het zonovergoten Krakau?!

Zodoende verscheen er vrijdag 15 Februari een kleine groep Braquers en klooien onder het prachtige golfdak van Tilburg Centraal. Een kleine groep, zegt u? Helaas konden er dit jaar maar weinigen mee, een enkeling geveld door carnaval, menig Braquer diep in de portemonnee getroffen door de crisis, en klooi Barry? Die was spoorloos… Desondanks vertrok een negental onder de bezielende leiding van Praesusje-van-alles Beeksma naar Eindhoven Airport. Al gauw bleek dat Q zich goed had voorbereid op deze trip; de een na de andere woordgrap vloog door de stiltecoupe, en ook aan een Poolse vocabulaire en saillante feiten en weetjes ontbrak het hem niet. Als dat maar goed zou gaan…

Niet veel later landden we op het besneeuwde vliegveld van Krakau, waar onze gezellige Oostblokchauffeur al stond te wachten op ‘Mr. Beek‘. Een prachttocht door het fraaie landschap van Polen bracht ons niet veel later bij ons hostel, genaamd ‘Mosquito‘. Altijd handig om een slaapplek naar een mug te vernoemen. Desalniettemin troffen we aldaar een verrassing aan; niemand minder dan klooi Barry was al op onze slaapkamer aanwezig! Daar het al donker werd buiten, en onze hostel-gastvrouw ons vertelde dat we omsingeld waren door een park waar nog nooit iemand levend uitgekomen was, moesten we toch maar eens op pad. 

Je bent maar eens in de zoveel tijd in Polen, en daar moet je goed gebruik van maken. Echter was het Beeksma’s reis en gingen we dus naar de pizzeria. Het menu was er vrij apart, ze serveerden er louter knoflook, al dan met pizzasmaak of pasta erbij. Nadat we onze complete samenstelling aan smaakpapillen harder hadden gesloopt dan Hiroshima ooit te verduren heeft gehad, stond ons het beruchte nachtleven van Krakau te wachten. Helaas bleef het die avond bij een halflege club, sfeervol verlicht door een stuk of 1200 TL-buizen. De paar mensen die er waren werden vakkundig weggewerkt door de windmill-skills van de aanwezige Braquers, waar zelfs dhr. Appelhof nog een puntje aan had kunnen zuigen. De motoriek van Kist zorgde er gelukkig ook nog voor dat ongeveer 65% van het bier over de grond heen kletterde… Gelukkig had de club een local ingehuurd die elke vijf seconden een bezem langs je voeten haalde. Na het nuttigen van enkele glazen vodka bleef alleen de harde kern over en kon de tientallen jare oude Single Malt uit de kast getrokken worden. Gezien er de volgende dag een activiteit op het programma stond die weinig katerproof was, zocht men dan toch hun bed of asfalt op om te beginnen aan de welverdiende nachtrust.    

Bij het ochtendgloren kon men zich opmaken voor een reis naar een locatie die grimmiger was dan de grijze, vervuilde hopen sneeuw die het Poolse asfalt sierden. De bestemming van deze dag? Auschwitz. Hiervan geen gedetailleerd verslag gespekt met onsmakelijke grappen. U bezoekt het zelf maar eens. Na afloop konden we onze gemoedstoestanden weer een positieve impuls geven, en hoe dat beter te doen dan met het lokale bocht: Schnapski’s! Maar eerst diende er een degelijke bodem gelegd te worden, waarvoor we een Poolse boshut-kelder aandeden. Hier kon men allerlei Poolse delicatessen verorberen, onder het genot van een discussie over wie nou wiens moeder is, en zo geschiedde. Behalve Kapitein Kameel, die een overheerlijk stuk varkens-nek wist te bestellen, die zo mogelijk nog vetter was dan de ongewassen haren van Barry. Na dit feestmaal leidde de akela van ons hostel ons naar een nieuwe club, of eigenlijk eerder een veredeld ondergronds cafe. Hier nam het collectief het concept ‘voetjes van de vloer’ iets te serieus, en naar goed voorbeeld van claimkoning Beek had iedereen al gauw een object gevonden om op te staan en zijn danskunsten te etaleren. Kunsten, zegt u? Jazeker, dansen als Q en Kist mag zeker worden bestempeld als een kunst. ‘Uit de maat’ is in principe nog een compliment voor het geheel aan spastische uitspattingen wat het koddige duo wist te produceren. Gelukkig kwam Barry ons ook nog even opzoeken en vergezelde hij ons aan het eind van de avond terug naar het hostel, om aldaar al onze wodka op te drinken en de gangvloer te bezemen, en ons daarvan het nodige filmmateriaal aan te leveren.

Een klein zwart gat later bevinden we ons op zondag, aan het begin van de middag, bij een prachtige burcht. Zonder de Uil kom je niet zoveel te weten over een stad, dus hebben we ons laten vertellen dat er hier ergens een draak aanwezig was, waarachter een bijzonder slecht verhaal stak. Na enkele verwoede pogingen om zowel de draak alsmede het kasteel te kopen, was de cultuur van Krakau alweer bijna op. Het laatste stukje cultuur besloten we dus maar te consumeren; meer Schnapski’s! Na een schitterende speech van Q, een soort paniekdelerium van dhr. van Loon en enkele kanongeluiden was de dag eigenlijk al niet meer te redden. Gelukkig besloot dhr. van der Zwan wijs te zijn en ons te redden van een zekere ondergang: Doe nog maar zo’n blaadje!    

“Even bijkomen in het hostel”, zeiden ze… “Zo’n drankspelletje, daar wordt je echt niet extra dronken van”, zeiden ze… “Spicy food in een Indiaas restaurant is niet zo pittig”, zeiden ze… Gelukkig konden we ‘s avonds eindelijk weer een club aandoen, want meer drank was precies wat we nodig hadden. De lokale bevolking en een groepje Fransen (waar de meningen over verdeeld waren) kregen al gauw te maken met de kamelen-pasjes van dhr., Achmed en het fenomeen ‘Naked Chest Drinks’. Na sluitingstijd was er elders nog een licht incident met betrekking tot een jas, waarna het jongste bestuur dat Braque rijk is besloot om een van hun meest gerespecteerde leden compleet de vernieling in te schoppen. De moordneigingen hielden daar echter niet op, gelukkig konden de plannen om hem van een tien meter hoge trap af te donderen tegengehouden worden. Een vergetelijke avond!

Aan al het mooie komt een eind, en na een lange dag vol wachten, hitjes, stiekem scharende scharrels, fatboys en kroelende en knuffelende Assessoren vertrok de taxi weer richting vliegveld. Zo besloot de reis, en was het eloquent, elitair en bovenal beschaafd gezelschap van T.H.D. Braque weer terug op het oude nest.

Ey man, how is it? Naaathing!

Elk willekeurig beroep in pikante vorm, mannen als vrouwen, bovensloters die het zuiden ineens bezoeken. Het was in het voor sommigen te lange weekend van 8 tot en met 12 februari weer tijd voor het feest dat meer ongewenste zwangerschappen met zich meebrengt dan in heel India: Carnaval! Waar menig persoon het na een weekendje snel laat afweten treedt dispuut Braque traditiegetrouw buiten de grenzen van Kruikenstad om daar de gemeentekas van Cuijk te spekken.     

Verzamelen gebeurde daarom vroeg op het Centraal Station. Niet zo zeer omdat we daar moesten zoeken naar een 5e klooi verkleed in onzichtbaarheidsmantel en ook niet omdat het zien van haastende arbeiders nu eenmaal prettig is voor de kater. Nee, omdat er dit jaar een eeuwig durende reis met het OV moest worden gemaakt.  Aangekomen op het station werden we onthaald door broodjes kaas, bier en nog meer broodjes kaas. Meteen maar doorgaan was dan ook het motto om vooral niet te hoeven denken aan de man met de hamer die na een keer of vier te hebben afgezegd de volgende morgen onvermijdelijk en onwaarschijnlijk hard zou aankloppen. Na een treinrit vol afkeurende blikken te hebben gehad werden we in Nijmegen Centraal onthaald door nog 200 andere malloten. Die het net zoals wij het in hun hoofd hadden gehaald om weer in het zichzelf overeind houdende smerige en stinkende pak te stappen. Vanuit daar werd de sprinter richting Cuijk aangedaan en alsof ze erop getraind waren wisten de ‘sfeerbegeleiders’ het sprintertje vol te duwen met nu al dronken tienerbollen, studenten, tafels en alles wat daar tussen past. Die allemaal met maar één doel voor ogen, deelnamen aan de tocht der tochten, door weer en wind en dat er slachtoffers gaan vallen staat vooraf al vast. De climax van het Carnaval, de Kuukse Elfkroegentocht.

Echter begon deze editie van de Kuukse Elfkroegentocht met een klein probleempje, er waren namelijk geen kaarten gehaald voor dit uitverkochte evenement. Afaal! Een mooi man zei ooit; “Je moet niet in problemen denken maar in oplossingen!”. Zodoende kon ook deze traditie weer worden voortgezet, echter niet voordat we hadden gekeken naar: de achterkant van een hamburgerkraam, de achtertuin van de burgemeester van Cuijk en meneer Pastoor en zijn mooie grafzerken. Toch wist uiteindelijk het volledige mee afgereisde dispuut inclusief tafel, rookdoos, geforceerd lachende klooien en meters bier zichzelf binnen de hekken te werken.

Dat achter de rug hebben beloofde het uiteindelijk toch nog de dag te worden waar we al zolang naar hadden uitgekeken. Maar met tientallen kroegen, pleinen en andere gezellige gelegenheden zou dit weinig problemen gaan opleveren. Althans dat zou je zeggen, ware het niet dat na een zeven bier een stel Braquers de drang had om zich van de groep te distantieren en het in zijn eentje ontzettend leuk te hebben. Gelukkig deed het meerendeel niet mee aan de Elfslettentocht en werden er gewoon kroegen binnengewipt bezocht in plaats van Jokerverslindende vrouwen. En met succes! De enige stempelkaart die Braque rijk was werd verzilverd en zodoende kon men weer huiswaarts gaan. Ware het niet dat heel Zuid-Nederland via hetzelfde boemeltreintje richting huis wilde. De twee uur wachten hebben we onszelf maar bespaard en omdat het weekje toch al niet zo duur was werden we middels taxi’s keurig bij station Nijmegen afgezet. Na een man verkleed als oom Agent ervan te hebben overtuigd dat de Braque statafel toch echt van ons was konden we dan toch richting het echte Zuiden afreizen. De een wat eerder dan de ander maar dat mocht de pret niet drukken. We konden met een goed gevoel en godzijdank het volledige gezelschap minus een aantal accessoires weer terug naar Tilburg. Die komen we volgend jaar wel ophalen!

Oh, je hebt gewoon geen zin om op de tafel te klimmen?

Jawel, sinds een half jaar is er weer sprake van 21 diners bij dispuut Braque. Van het ene gehucht naar het andere, dit keer waren we welkom in wereldstad Waalwijk. Volgens Wikipedia is dit nog altijd een stad maar inmiddels weten we wel beter. Daan Dingemans was zoals het hoort alweer bijna 22 maar dat mocht natuurlijk de pret niet drukken. Na maanden van zeuren, plechtig beloven dat Braque de kwaadste nog niet is en dat Jokers alleen van waarde zijn bij een kaartspel kon het hele dispuut dan toch afreizen naar het pittoreske Waalwijk. Eenmaal aangekomen werden we verwelkomd middels een woordje van de verjaarde job himself en zodoende werd ook de borrel in de kelder weer eer aan gedaan.  

Nadat ook enkele oud-leden zich bij de jongere honden hadden geschaard kon er aan tafel worden gegaan. Tegen ieders verwachting in was er geen tafelschikking gemaakt waarbij het zusje strategisch een veilige plek kreeg toegewezen. Nu hoeft dat natuurlijk ook helemaal niet want Braque gedraagt zich altijd, toch? Na een speech van mevrouw Dingemans waar onze Praeses nog een puntje aan kan zuigen was het tijd voor een meer dan Heldiaal diner. Marianne Thieme schijnt nog steeds wakker te liggen op haar tofu matje na het zien van de vele kilo’s vleesch die daar maar al te graag zijn genuttigd. Nu begrijpen we ook ineens waarom Daan is afgevallen sinds hij in Tilburg woont.

Een 21 diner zou geen 21 diner zijn als er niet een lied geschreven was. Het was geschreven, geprint en gezongen maar daar zullen we het bij laten. Gelukkig konden we voor beter vermaak dan liederen geschreven door lichting 2012 richting het centrum van Waalwijk. Als eerste werd het gezellige plaatselijk poolcentrum aangedaan alwaar volgens oud-Waalwijkse gebruiken iedereen in das bekogeld werd met sneeuwballen. Gelukkig waren we nog altijd in het gezelschap van de gehele familie Dingemans dus ons kon weinig gebeuren. Echter, gewiekst als altijd had Daan ervoor gezorgd dat deze exact 30 minuten mee mochten. Daarna konden ze Ella mee naar huis nemen en namen de gebroeders Dingemans het volledige dispuut zonder microfoon, sorry Dorus ‘Waar is je pak?’ van Mosselveld, mee op sleeptouw. De twee andere kroegen van Waalwijk moesten eraan geloven. Omdat de eerste kroeg gevuld was met allerlei volwassen types en er veel te degelijk uit zag was alles behalve geschikt voor een avond als deze.

Daarom werd de avond doorgezet in café Goodfellas. Een mooie naam voor een nog mooiere kroeg. Want wat is er nu mooier dan in je goede hemd en smerige das tussen strakke minder soepele neven van Joan te staan? De bladen bier waren daarom niet aan te slepen en ook buckets werden niet gemeden door de jarige. De avond kon niet lang genoeg duren, zelfs niet voor de vele fashiontips van dhr. van der Maat die weer eens de bloemetjes kon buiten zetten. Maar uiteindelijk heeft alles een einde en zo ook het Braque avontuur in Waalwijk en gingen we lijnrecht naar huis. Behalve voor een enkeling die alles van hotels schijnt te weten, doch nooit eentje boekt.

Dus jullie hebben een bedrijfsuitje?

We schrijven alweer 2013, het jaar is weer voorbij gevlogen en dat betekent maar één ding; de Braque Nieuwjaarsborrel staat weer in het verschiet. Zoals u van ons gewend bent is dit traditioneel op de derde zaterdag  van januari, of van het jaar zo u wilt. Dit jaar werd deze iets vroeger op de avond gepland omdat het dispuut en haar leden natuurlijk ook weer een jaartje ouder zijn geworden.En rond kwart over 6 stond ‘ons’ Vaticaan dan ook gevuld met een vijftigtal Helden. Een nachtmerrie voor de gemiddelde (mannelijke) Platoon en een verrijking voor de stad Tilburg. Althans dat zou men vooraf hebben gezegd. Na de magen gevuld te hebben en de kelen gesmeerd was het natuurlijk tijd voor een woordje. Niemand minder dan iQuist tilde de verfijnde kunst van het redevoeren wederom naar een hoger niveau. Sorry Martijn La Grouw…

 Zoals ieder jaar mochten ook de vijf nieuwelingen aan de bel trekken om zichzelf voor te stellen ten overstaande van het oudere gevestigde dispuut. Na een georganiseerde chaos waarin er vast wel iets voorgesteld is, kon er sociaal gedaan worden tot de kleine uurtjes. Na dit besloot een klein dozijn daarvan minder traditioneel af te sluiten in de Clochard. Nu vult naar ons idee niets een kroeg mooier dan een zwart-witte muur maar blijkbaar zijn de meningen hierover nog altijd verdeeld. Nadat we weer voor het gas,water en licht hadden betaald vonden de sfeerbegeleiders het wél al mooi geweest. Gelukkig staat het nachtleven van Tilburg bol van geciviliseerde uitgaansgelegenheden en werd aan den lijve ondervonden hoe het Zwart-wit het deed onder de blacklights van de Nacht. Na een tal van uiteraard goede gesprekken, het uitgeven van veel te veel euro’s en het per opbod verkopen van een willekeurige passant werd dan nog een ‘kleine’ naborrel geïnitieerd.  “Jij stelt helemaal niks voor! Wij maken louter kennis!”