T.H.D. BRAQUE

U hoort het al, de Sint is weer in het land. Maar nog voordat de Sint ook maar een stap had gezet in Roermond werd natuurlijk eerst ‘t Vaticaan bezocht. Nu valt te verwachten dat hiervoor een verzameling leuke liedjes, een hoeveelheid lekkernijen maar bovenal een gezellige avond werd geregeld. Niets bleek echter minder waar.

Gelukkig heeft de Sint ons niet voorzien van een grote hoeveelheid bij elkaar geraapt strooigoed maar hebben maar liefst 5 heren het weten te schoppen tot klooi van dispuut Braque;

De heren Bas Aumer, Stefan Wesdijk, Michiel Aarts, Jochem van Vuren en Mark Guus Meeuwis Duijker hebben met trots het Beagle-shirt mogen ontvangen.

De Sint is nog wel even in het land en daarom is er nog genoeg tijd om ‘t heerlijk avondje nog eens dunnetjes over te doen.

Heren, succes…

Normaliter is de Goedheiligman al weer bijna het land uit en vullen paaseieren de schappen van de plaatselijke drogist, dit jaar mag een zorgvuldig geselecteerd groepje eerstejaars zich een maandje eerder bewijzen; het is immers weer tijd voor de Tweede Borrel van T.H.D. Braque! We typen 7 November 2012, wanneer twaalf jongemannen danwel heren in de dop zich bij het zwart-witte collectief voegen bij ‘t Vaticaan. Met knikkende knieën en een geveinsde glimlach beginnen zij aan een avond die wellicht een zwaar stempel zal drukken op hun studententijd. Wat staat hen te wachten? Heeft bestuur XXIII dan toch iets geregeld? Is dhr. Achmed al met vakantie? En moet dhr. Freling zich zorgen maken?

Na enkele wilde verhalen over negerinnentetten en goedkope pijpbeurten op de borrel van Excessive moest het vervoer zich aandienen. Waar bussen en Braque niet altijd twee handen op een buik zijn, verschijnt er dan toch een fraaie bus inclusief goedgeluimde chauffeur op tijd voor ‘Batcave’ 013. De ijsberende, nagelbijtende, peentjeszwetende Haatbaard had voor een klein drankje onderweg gezorgd, wat heet, de lokale slijter bleek te zijn geplunderd. Zelfs op het tempo van dhr. van Mosselveld zou een dergelijk aantal kratten niet kunnen zijn genuttigd. Tevergeefs had dhr. van Oosterhout ons natuurlijk niet lang geleden nog gewezen op het feit dat dit bier het daadwerkelijke doel van de reis was…

Eenmaal aangekomen op Priorij Corsendonk kwamen bij velen de mooie herinneringen al weer bovendrijven. Er was weinig veranderd, her en der waren weer wat schilderijtjes rechtgehangen en was er een deurtje vervangen, of een minibar aangevuld. Onze entree werd beklonken met een kleine borrel in de gewelvenkelder alwaar Pr3mus ons bier scheen te hebben gesponsord. De Vrindenkrieng weet immers hoe je dat aanpakt, een borrel of wat met eerstejaars! Maar we dwalen af, het tempo waarmee de dubbele en quadrupele bieren ons werden voorgeschoteld door enkele lakeien was moordend en de amuse werd dan ook maar wat graag naar binnen gewerkt. Gelukkig konden we nog geen 5 minuten aan tafel gaan om de bodem van onze magen te voorzien van kaas met hier en daar een stukje kabeljauw als je geluk had. Na deze nu al legendarische tosti begon dhr. van der Zwan aan zijn betoog dat nog steeds rondgalmt in Turnhout. Hierna volgde een uitstekend stukje rund vergezeld door enkele luttele flesjes rood en wit, op de hielen gezeten door een fraai bereid dessert. Na al deze lekkernijen kon er gelukkig een lokale Molukker gecharterd worden om op een voor velen memorabele plek een kiekje te schieten van het gezelschap. 

Maar om dit jaar de ban eens te doorbreken en schappelijk te zijn t.a.v. de vrouwen van Conserva, stond de bus alweer op tijd klaar om terug te reizen naar wat velen van ons het vaderland mogen noemen. Volledig tegen alle tradities in waren we dit jaar zelfs eerder aanwezig dan Conserva, en ook dit jaar mocht de kelder van Spoorstudentendisco Philip toneel bieden aan een waar schouwspel. Alhoewel, schouwspel? Door het opsteken van een Cubaantje her en der stond de kelder nog blauwer dan de auto van dhr. Deisz. Om middernacht was er ook nog extra reden tot fiesta; onze huisspanjaard Humberto mocht weer een jaartje optellen bij zijn leeftijd, met de nodige cocktails tot gevolg! Dat ook dhr. Freling al een jaartje ouder is bleek ook al gauw, hij vestigde een recordtijd om zijn imposante torso in een kanariegeel hesje te steken. Dat dit hem geen windeieren zou opleveren zou later nog blijken…

Omdat aan het eind van de avond kelders toch meer iets voor onze oosterburen zijn, wordt er afgesloten in de warmte van ‘t Vaticaan. Al snel heeft dhr. Jansen een soort apenrots bestaande uit tafels geclaimd en ziet dat het goed is. Dat nieuwbakken DJ van Mosselveld nog een paar cursusjes bij “Dag Roosendaal” kan gebruiken bleek al gauw; hits van boybands en Treble schalden door de tent. Na een uur of wat stuiterden nog enkelen door het cafe, werden sommigen opgesloten en verhoord op de toiletten, gebruikte dhr. Freling het drankhok voor een hapje ipv een drankje en was er een soort klooien-inquisitie die lichtinsgenoten probeerden te ronselen. Toen ook het alcoholpromillage van dhr. Adriaans de pan uit rees zat het er dan toch echt op. De aansluitende naborrel bleek nog toneel te bieden aan illusionist Foef, voor al uw pizzaverdwijnshows, en kon afgesloten worden om 11.00u te Bolle met een biertje koffie voor dhr. Dingemans. Amen.

Tien! Tien! Tien!

We schrijven 24 oktober 2012, een avond die menig persoon zich nog wel weet te herinneren, of juist niet natuurlijk. Op 20.27, om te precies te zijn, weten welgeteld 14 eerstejaars zich bij de gevestigde orde in Grootkafee ‘t Vaticaan te voegen. Slechts 14 vraagt u? Juist, bij ons geen overvolle recepties of het flyeren met uitnodigingen. Een weloverwogen en select gezelschap mocht kennis maken met dispuut Braque. Een voor een kwamen ze dan ook binnen lopen en werden weinig heren afgeschrikt door tentamens de volgende morgen. Na een klein borreltje bij café ‘t Vaticaan zouden we rond kwart over 9 vertrekken om onze borrel te vervolgen op een andere locatie, ware het niet dat onze chauffeur na 15 jaar de weg nog niet kon vinden. Toen de huifkar dan eindelijk het centrum van Tilburg had bereikt was het tijd om aan boord te gaan van dit gevaarte.

Toen de Praeses Liederencommissie dan ook eindelijk op zijn troon in de huifkar plaats had genomen konden we dan ook echt vertrekken. Het ene na het andere lied werd ingezet met een tempo waar Kees, Praeses Discohuifkar, nog een puntje aan kan zuigen. Na een zeer korte doch vermakelijke rit kwamen we aan op het welbekende Hooijen alwaar we onthaald worden door de Amsterdamse tak van Braque. Na de nodige hoeveelheid vloeibaar moed klom de Praeses uiteindelijk op de stoel om het goede voorbeeld te geven. Gelukkig is een speech geen doel, maar een middel. En waren er genoeg heren die hem volgden en wel wisten hoe het hoorde. Verhalen over clowns, verloren mobieltjes maar vooral ontzettend veel zusjes, bekend én onbekend, passeerden de revue. De witte sokken werden verrassend genoeg niet gevonden, wellicht dat het gestaag groeiende biggetje achter de bar hier iets meer van wist? Gelukkig komt aan alles een eind en zo ook aan de penetrante paardenlucht, rond 1 uur konden we dan ook weer plaatsnemen in de Disco-huifkar. Inmiddels waren de kelen iets beter gesmeerd en konden  ‘Alle 13 fout’ van T.H.D. Braque’ met nóg meer jeux en volume worden ingezet.

Eenmaal bij onze immer gezellige sociëteit aangekomen werden we opgewacht door de dames van DOT. Het ontvangstcomité van maar liefst 2 dames stond ons op te wachten en tezamen met de aanwezigheid van onze huis-dj Jeff Doubleu kon de borrelavond worden omgetoverd in een topfeest te Akademeia. Alsof het niets was wist hij louter hits te draaien in tegenstelling tot de rest van de line-up die avond. Na deze publiekstrekker was het tijd voor Plato’s eigen 2Unlimited, en dat hebben we geweten. Gelukkig wist een willekeurige Oud-Praeses daarom op genuanceerde manier duidelijkheid te scheppen en konden we over naar de orde van de dag, bierestafette tegen de dames van DOT. Tot twee keer toe moesten de dames het onderspit delven. En dit ondanks verontrustende voordelen als het hebben van een oud-bestuurder of het te letterlijk nemen van ‘een biertje in je nek gooien’. Maar de afgedropen dames lieten zich niet kennen en de borrel ging vrolijk verder. Ook de Heldiale Praesesjas liet weer van zich spreken toen deze bij menig oud-praesi of praeseskandidaten om de schouders werd gehangen.Nu verloopt zo’n avond nooit vlekkeloos en is een glippertje zo gemaakt. Kattenfluisteraar Bubba kreeg het diep in de nacht voor elkaar de sociëteit te veranderen in waar Thialf door de vloer te bezaaien met een schaal vette snacks. Was het een schwalbe of was het dhr. Freling die met een sliding een eind maakte aan de voederdrang van Bubba? Niemand zal het ooit weten.

De avond eindigde daar niet voor velen van ons. Ook dit jaar werd het loft van de heren Lopez en Freling opengesteld voor de altijd fraaie naborrel. Er ging niemand naar huis voordat; niet de voordeur maar het balkon dienst deed als entree, de scootmobiel van de buurman werd verbouwd en alle alarmen in de Anna Paulownahof waren afgegaan. Kortom de rust keerde pas in de vroege uurtjes weer terug waarna iedereen met een voldaan gevoel zijn bed kon gaan opzoeken.

Verrassing!

Hockeytoernooien en feesten zijn inmiddels uitgegroeid tot meer beruchte dan befaamde evenementen. Laat hier enkel studenten op af komen en men een gouden formule waar de meest corpulente, conditieloze en luie student zonder enige schaamte zijn of haar nu nog gesubsidieerde bankrekening leegt. Vandaar dat het Pallieter met vlijt en liefde dit hockeytoernooi al voor de 45e keer organiseerd.

Hockey is voor velen een sport om plezier te hebben, echter is een mooi feest ook iets wat hetzelfde resultaat genereert. Hockey is ook voor dispuut Braque louter een sport en als het afgewogen wordt tegen een borrel met een club dames, wordt de laatstgenoemde unaniem boven de ander verkozen. Dit jaar geen dominerende rol op de velden rondom dit volgepropte clubhuis. Nee, de truien werden aangetrokken en dispuut Braque zocht een alternatieve activiteit bij ‘t Vaticaan waar een verfrissend biertje gedronken werd, opdat de wedstrijden maar vol vreugde mochten verlopen!

Op de hockeyvelden van de grootste hockeyclub die Tilburg rijk is waren de wedstrijden ondertussen afgelopen en begonnen de uitgeputte sportievelingen ook maar aan hun voortzetting van de dag in de vorm van een feest. Menig lid van zowel dispuut Braque als dispuut Furiae had ondertussen ook zin om de feestsfeer te gaan proeven, alsmede het avondeten. De één was succesvol, namelijk het feest. Aangekomen op de locatie was duidelijk dat de aanwezigen de wedstrijden zeker niet zonder het goudgele goed hebben moeten spelen, de sfeer zat er al lekker in.

Het was druk, dat vooral. Voortent, kantine, tent achter het complex en zeker ook sommige bosjes. Maar dat mocht de pret niet drukken, alle ingrediënten voor een mooie avond waren immers aanwezig. Echter, als iedereen sneller naar buiten gaat dan dat de haarlijn van Freling zich terugtrekt is er iets aan de hand. En dat was er, van vreugde vervult van het nieuws dat het diner gepresenteerd werd liepen de mannen in zwart-wit naar buiten. Echter, was de hoop op een vullend en vooral smakelijk avondmaal snel vervlogen, een prakje wat meer weg had van een combinatie van drop, kaas, ketchup vergezeld door enkele niet geïdentificeerde ingrediënten werd in een prachtig glimmend bakje aan ons voorgeschoteld. Afijn, na de Chinese fabriekslunch weggewerkt te hebben konden we weer verder met wat een mooie avond beloofde te worden.

En of het een mooie avond werd! Na de traditionele kleding- en cameraruil kon het gezelschap onder het genot van een spetterend live optreden van wie anders dan Dries Roelvink zich weer naar binnen verplaatsen. Gezien de gemiddelde Spoor(laan)student aan chronische overcompensatie doet en derhalve blij mocht zijn als hij/zij het avond”eten” had gehaald, was het gelukkig een stuk rustiger binnen. Alhoewel? Rustig?! Er was chaos, crisis in de zaal! Zijn er Marokkanen? Nee het is Jansma! Alsof je een orchydeëen-kas inloopt voelde je het vochtgehalte in de lucht stijgen. Zodoende liepen de temperaturen hoog op in het clubkot van HC Tilburg, en het kwik schoot door het dak zodra ook dhr. Van der Zwan zijn motoriek etaleerde middels zijn uitgebreide dansrepertoire. Niet veel later bood de dansvloer enkel nog toneel aan Platonen; het was immers al donker buiten en de taxi’s afgeladen met “echte” leden waren al naar huis. Op Pallieter na dan. Die stonden al jengelend de bedroevende zangkwaliteiten van dhr. Roelvink eer aan te doen om op eigen karakteristieke wijze te trachten de overgeblevenen de deur te wijzen. En zo geschiedde.

Leden, bedankt!

We schrijven 6 september 1990, toen was daar dispuut Braque. 6 toentertijd jonge honden startten een collectief dat 22 jaar na dato nog springlevend is. Inmiddels is het 6-tal veranderd in volwassen, werkende, getrouwde en ietwat kalende mannen en zijn er nieuwe jonge honden opgestaan. Zaterdag 8 september jongstleden was de dag dat jong en oud zich herenigden om onze 22e Dies te vieren. Toevallig was dit ook een van de mooiste zomerdagen dit jaar. Toeval? Nee hoor, zoiets dwing je af.

Afijn, de Diescommissie onder aanvoering van Generaal Groenhuijsen had een prachtig programma voor ons in petto. Traditiegetrouw verzamelden we bij `t Vaticaan om daar alvast een klein drankje te nuttigen. Terwijl papa Frank nog op een oor lag, stroomden er steeds meer zwart-witte truien binnen. Vooral de oudere Braquers onder ons besloten om onze verjaardag lekker casual gekleed te vieren. De een in polo, de ander in een net overhemd en de ander in een t-shirt van een Rockband. Ieder zijn ding natuurlijk.

Eenmaal compleet begaven we ons richting de partybus om naar de op dat moment nog onbekende locatie te vertrekken. De gehele bus scandeerde de naam van dhr. Van Loon, die ook deel uit maakte van de bejubelde Diescommissie. Een volwaardige speech bleef helaas uit, maar al snel werd duidelijk dat we ons richting het altijd zonnige Heusden begaven. Een aangename verrassing. Omringd door water, het gevoel van een oude binnenstad, gezellige terrassen, kortom, een ideale locatie voor de levensgenieters die wij zijn. Maar wat te doen in een dorp omringd door water? Juist ja, bootje varen! En met bootje bedoel ik uiteraard een kolossaal jacht voorzien van alle nodige luxe. De ambiance was fantastisch. Verhalen over vroegah werden aangehaald, politieke debatten werden gevoerd en uiteraard werden we vermaakt met de vunzige verhalen van dhr. Courbois. Dit alles onder het genot van ijskoude biertjes waarvan we vrijwel om de minuut met een nieuw blad verblijd werden. Na 2 uur lang door het pittoreske Heusden te hebben gevaren hebben we de nodige bezienswaardigheden morgen aanschouwen. Oeroude gebouwen, schitterende bruggen, overvliegende helikopters en natuurlijk ook zwemmende koeien! Afijn, na 2 uur varen begon de brommende maag van Beeksma meer decibel te produceren dan de overvliegende helikopters. Kortom, tijd om een lekker hapje te eten. Snel aan wal!

In restaurant Havenzicht, waar alle ogen op de serveerster gericht waren, bereidden we ons voor op een 3–gangen diner. Een dag als deze is natuurlijk niet compleet zonder een aantal mooie speeches. Waar dhr. Van Loon nog steeds de moed niet kon verzamelen om het dispuut te voorzien van een mooie speech deden anderen dat wel. Allereerst Praeses LAB op de praatstoel, met mooie woorden over het dispuut, een eerbetoon aan Kaai van der Zwan en gelukkig kon dhr. Quist ditmaal wel het oprichtingsjaar van T.H.D. Braque herinneren. Na nog wat mooie woorden van dhr. Van Oosterhout konden we aan het hoofdgerecht beginnen en zo geschiedde. Na het eten was het moment daar om terug te keren naar onze thuisbasis in Tilburg. Na eerst 3 keer verkeerd te zijn gereden kwamen we eindelijk aan bij `t Vaticaan waar we de draad weer oppikten. En gezellig was het. Inmiddels zat er alcohol in het bloed en konden we nog even klossen! Mede dankzij Roel en Etienne die met hun onbekwame dansmoves de hele kroeg onveilig wisten maakten, wisten we binnen enkele seconden de hele tent te confisqueren . Verder verliep de avond zoals gewoonlijk; Pauperflesjes bier in de klauwen, Siert achter de vrouwen aan, Wuppie hand in hand met Hocher het Willem 2 lied aan het zingen, je kent het. Inmiddels moge duidelijk zijn, het was een meer dan geslaagde dag en we kijken uit naar 6 september 2013 en de speech van dhr. Van Loon.

WUPPIE SPEECH!!!

Zo eens per jaar, als het Plato-seizoen weer voorbij is en mensen van hun rust kunnen gaan genieten, mag men massaal afreizen richting het Hoge Noorden. Om onbegrijpelijke redenen mochten we na vorig jaar niet meer aanleggen in wereldstad Snits, maar zouden Langweer en Grou dit jaar het decor gaan worden van het Pascie Zeilweekend. 

Dat er niet gezeild zou worden stond vooraf al vast. De zelfbenoemde Heldiale Zeilpraeses Beek had een zeer schappelijk alternatief voor het reisgezelschap geregeld: een klein jacht lag op ons te wachten in de haven van Heeg. Vierpersoonsbedden, koelkasten, uitgebreide jukeboxen… Alleen de hoeren-uit-een-kastje (zonder gerimpelde handen) ontbraken in feite nog. Het beviel in ieder geval iets beter dan de ‘knieën-in-je-nek-tussen-de-natte-chips” Valkjes die er normaal gesproken waren geregeld. Ondanks het feit dat dhr. Wolfs kwijt was, en dhr. Appelhof lichtelijk boos, konden de trossen los!

Eenmaal onderweg, en een paar ginevers en omwegen later, werd Plato toch nog met een bezoekje vereerd, helaas wel zonder radiografisch bestuurbare meeuwen. Het eigen vleesje wat we mee hadden genomen werd niet genuttigd, maar de Pascie had het een en ander aan barbecue geregeld voor ons. Waar dhr. Wolfs zich bevond? Of Paul nog boos was? We blijven het antwoord u nog even schuldig. Alvorens we de beruchte kelder van Langweer aan zouden doen was er nog wat ruimte voor een klein borreltje/hijsje op de boot. De dames van Conserva kwamen ons ook nog verblijden met hun aanwezigheid, en vooral met de superlekkere en helemaal niet zure danwel naar braaksel smakende fles drank die ze bij hadden! Nadat een enkeling nog een klein uiltje had geknapt, was het tijd om de lange wandeling naar Het Keldertje af te leggen. Men kon er een dansje wagen, hier en daar wat meisjes optillen, zich ergeren aan paupers met hempjes aan of een klein biertje nuttigen aan de bar. En uiteraard was er nog ruimte over voor een naborrel op Hotel Experience Two. Vooral handig als je boot verdwenen was, omdat een zeker persoon nog even zijn ‘boot’ in ‘ander vaarwater’ wilde brengen.

Wat doe je als je veel gedronken hebt, pas laat naar bed gaat en nog een heel weekend moet? Juist! Je dispuutsleden om 9 uur ‘s ochtends uit bed schreeuwen. Waarvoor dank. Vooral namens dhr. Wolfs, die qua huidskleur toch wel angstvallig veel op dhr. Mulder begon te lijken. Een goed ontbijt deed echter wonderen, zeker als je de tijd nam er eens goed van te genieten. En na wat extra Boomsma in te slaan, en Mark te hebben geholpen zijn tent op te ruimen, konden we weer vertrekken!

Wat ons te wachten lag was een prachtige zonovergoten dag. Dhr. Appelhof knoopte zijn band achter de sloep, deed een goede impressie van Kabouter Spillebeen, verloor zijn zonnebril en daarmee tevens zijn humeur. Tussen het boeien beklimmen door was er zelfs tijd om een eilandje aan te doen. Aldaar kon men ‘smakelijk vreten’, een ‘zalmpie’ nuttigen, het duurste buiten de kaart om bestellen, en je terrastaal een beetje bijspijkeren. Het pittoreske Grou was de volgende bestemming. De lokale culinariteiten aldaar waren om te smullen! 

Nu rest natuurlijk de vraag: wat kan men verwachten van het nachtleven van een plek als Grou? Als er al verwachtingen waren, werden die zwaar overtroffen. Bewapend met enkele extra Jokers betraden we de plaatselijke club. Of, zoals beschreven in Kiki’s binnenkort te verschijnen epos: Het Tienerbollenparadijs. Jawel, het voltallige 4-VWO uit Wassenaar had besloten hun minst verhullende outfits aan te trekken om zich eens flink te laten gaan. Podia, palen en immense kooien werden bezet en beklommen door hele hordes minderjarigen. Wat doe je dan in zo’n geval? Juist, veerkracht tonen! DJ Bauke draaide al je verzoekjes, de 56-jarige vriend van Dennis was er, Paul was nog steeds boos, en voor zover nodig vloeide de alcohol nog rijkelijk; kortom, allemaal ingrediënten voor een topfeest! Het zag er niet fleurig uit, maar toen ook Kiki nog een ‘privé-zeilinstructie’ had gegeven en meer hallo dan doei had gezegd, mocht het licht uit.

  Op de terugweg, vakkundig begeleid door Kapitein Appelhof en Bootsjongen Beek, kon men terugkijken op een zeer geslaagd weekend. Een weekend, wat toch vooral op eerlijkheid berustte. Een weekend waarin Kiki toch weer meer in, dan buiten vrouwen zat. Een weekend, waar de neuzen weer gereinigd werden met gin, je goed je best moest doen om geen bal te verliezen, en Esmee weer ouderwets hard to get speelde. En Paul? Die was boos. Maar zoals de Grote Spelleider zou zeggen:

Knowing is participating!