T.H.D. BRAQUE

Eens per jaar maakt de Quaestor een onbekende som geld over naar een bankrekening ergens in het verre Spanje. Voor niks komt de zon op, echter onderbreekt de goedheiligman zijn overwintering natuurlijk niet zomaar. “Gewoon schuiven met uw mars” zei een bekende Tilburger ooit. Gelukkig had het geld ditmaal de juiste rekening wel bereikt en kon het Heldiale collectief afreizen naar Tilburg-Zuid voor de enige echte Sinterklaasavond. De appel kruimelvlaai stond bij binnenkomst klaar. De Sint had kunnen weten dat Dispuut Braque voornamelijk met het Brabantse bekend is dus zodoende werd met frisse tegenzin het welkomstdrankje weggewerkt. Gedichten volgde elkaar in rap tempo op en nadat alle cadeaus verdeeld waren was het als vanouds feest! Dhr. Van de Pol besloot evenals Sint en Piet, te laat en zonder outfit te verschijnen dus kon mooi retour met de zak naar de Nijverstraat. Dat de heren van Bubba’s klooien palace sowieso aanwezigheid laag in het vaandel hebben staan bleek toen dhr. Kaufmann ook eindelijk zijn gezicht liet zien. Dhr. Verhofstad mocht zichzelf echter gelukkig prijzen doordat hij volgens de Praeses het collectief het leukste gedicht had geschreven. Voor het immer competitief ingestelde Braque was daarmee de avond nog lang niet klaar. De winst van de Gouden Bitterbal werd dit jaar snel gewonnen opgeraapt door Team Marrél met als protegé Barfdrep. Echter zat het koningskoppel iets te goed bij de boekingskantoren en was de winst voor de rest van het collectief laag. Gedurende de avond deed Dhr. Van de Pas vast een open sollicitatie voor de nieuwe Ab Actis. Dhr. Duif besloot daarna om dezelfde Él Paso naar de maan te verwensen om vervolgens Dhr. Molenaar in een uiterst stressvolle situatie te maneuvreren. Daarnaast bleek het klooiengespuis zeer bedreven in het luiden van de bel. De Praeses zat ondertussen lekker op de bank en dacht even dat hij in de ALV was. Maar toen Sinterklaasje bij ochtendgloren was bedankt, kon de rust wederkeren in Zuid en kon het collectief huiswaarts reizen. “Nee, misschien heeft Hidde wel gewoon gelijk”

Als een oer-hollandse dag kan de derde zaterdag van het jaar al enige tijd worden omschreven. Voor enkelen betekent het namelijk het begin van het tulpenseizoen, dat bloemetje dat we uit Turkije hebben geïmporteerd en nu onder nationaal erfgoed scharen zodat de PVV gecultiveerde hectares bloemenrijen kan laten zien in reclames om te visualiseren wat ‘Nederlands’ is. Onder de ruimdenkende bovenlaag van de samenleving staat de derde zaterdag van januari voor de Braque Nieuwjaarsborrel.

Dus in plaats van bloemetjes uit de grond werden truien uit de kast geplukt en mocht bij Bakker het glas worden geheven op een voorspoedig jaar. Terwijl de klooien hard hun best deden te leren hoe ze een blad moesten lopen werden er LEB-rompertjes uitgedeeld en zilveren lepels uitgereikt en meteen weer ingenomen om de reproductieve successen van menig Lid te vieren. Dhr. Baba vond het nodig zijn afwezigheid te expliqueren door eeuwig toekomstig oppositieleiders een filmpje in te laten spreken en daarmee het disputaire politiek debat aan te wakkeren voor de avond. Met de elite gaat het nooit slecht en met genoegen mocht men kennis nemen van nieuwe functies, optrekjes en kinderen van de jongens die je kent sinds als sinds ze hun eerste metertje bestelden op Plato. Pedagogisch instituut Braque bewijst haar waarde, maar voor verbetering is altijd ruimte: Dhr. Aarts en Duijker bogen zich over de inburgeringscursus van de aspirant-leden en het dispuut waagde zich langzaam aan het debat of er nou meer of minder klooien moesten zijn. Dhr. Freling moest zijn beklag doen over het potten financiële huishouden terwijl dhr. Kaufmann tevreden vaststelde dat hij zijn kaartje voor het Lustrumbal er wel degelijk efficiënt had uitgezopen. Ondertussen zat @realHampie100 enthousiast zijn mening in 140 tekens samen te vatten over hoe Bafdrab Mexicanen het land uit moesten worden gezet zodat opperklooi Kwakkernoot zijn baan nog een jaar langer voor kon zetten (scheer je baard man, je ziet eruit als een republikein die sinds het sluiten van de kolenmijnen geen inkomen meer heeft gehad).

Toen langzaamaan het beleid voor de komende jaren was uitgestippeld door opiniemaker Tsjarko en de glazen nogmaals werden bijgevuld kwamen de sterke anekdotes van menig studententijd bovendrijven, die we zullen scharen onder achterkamertjes-politiek en daarom niet verder zullen benoemen. De tap ging dicht, d’n Praeses lachte in zijn vuistje omdat hij liefst één euro onder budget was gebleven en het dispuut der disputen ging de kou in, op naar wat een schitterend jaar gaat worden.

“Missen we niet iemand?”

Op een stoffige dag in oktober kreeg d’n Asstressor, vlak voor het openen van de vergadering, een appje brief met daarin de formele uitnodiging of het zwart-witte collectief het vermakelijk zou vinden de Dames van Otium te vergezellen naar het Openingsbal van het XVIIIe Lustrum van Tilburgs Studenten’corps’ Olof. Uiteraard kan men nooit genoeg gelegenheden bijwonen waarop het dragen van een rokkostuum de norm is. De uitnodiging werd dan ook met veel enthousiasme ontvangen en Balvin zag eindelijk een lichtpuntje in zijn bestuursjaar.

Congruent met de verwachtingen een Bal, werd er natuurlijk eerst nog geborreld en pizza gegeten gedineerd op het idyllische Otiumhuis, waar de banken en sofa’s netjes tegen de wand waren gestapeld en de escalatiemix al uit de boomboxen de ramen deed laten trillen. Verschillende malen reassureerde men elkaar dat er wel echt genoeg kaarten waren voordat de lokale vervoersspecialist zijn glanzende bolide voorreed om ons onder het genot van de klassiekers van Boef naar het gala te spoeden.

Eenmaal bij de PhilHarmonie te Tilburg aangekomen werden er vanzelfsprekend eerst een aantal kritische kanttekening geplaatst, maar na het nuttigen van een goed stel japies was menig lid al snel tevreden over het bal. De Wodka-7-up smeerde de dorstige keeltjes en contemporaine danspasjes en men moest concluderen dat ook hier niet iedereen het concept dresscode begrepen heeft. Terwijl dhr. Kaufman de zoveelste poging deed de dialectiek van het diepe zuiden te doorgronden en dispuuts-gluipers om zich heen aan het turen waren, moest men concluderen dat de dames waarmee we het event bezochten al enige tijd zoek waren. Het enige andere Plato-clubje dat ook acte de presence gaf zat met hetzelfde probleem en zocht daarom maar haar heil bij ons, wat dispuutsherder Blobba met een goedkeurend knikje accepteerde. De hoffelijke manier die men van een corps mag verwachten verslapte naar mate de promillages stegen, terwijl het collectief uiteraard gewoon zijn identiteit trouw bleef door met stoïcijnse kalmte in een hoek staan.

De gezichten van het personeel werden stroever naarmate de avond vorderde waarop de bar werd geplunderd en lang niet alles ook daadwerkelijk werd geconsumeerd. Al soppend over de vloer werden nog enkele uurtjes de galajurken en lakschoenen gesleept alvorens het gala ten einde liep en de klok twee uur sloeg. Gelukkig verliep het retourneren van de jas allemaal zonder enig geduw of getrek en konden wij als collectief het geslaagde bal binnen enkele minuten weer verlaten.

“Ik moet ook alles zelf halen”

Waar de Confucianistische volgers van Dhr. Mao Balders naar 2017 verwijzen als het jaar van de haan, verwijst dispuut Braque naar het jaar van de hectiek. Met al bijna 2 weken verstreken in dit kalenderjaar hadden onze leden nog maar weinig momenten van rust gekregen van onze gestreste aardappelindekelige saaie ambitieuze Assessor. Want alles moest wijken voor deze doldwaze 52 weken!

De semi-jaarlijkse traditie van dineren onder het genot van een drankje met de dames van AA, onder leiding van de smurfen, paste natuurlijk prima in deze trend van borrels, borrel, borrels. Waar de Heeren van Team Thomas de vorige editie passend plaats namen aan de zogeheten klooientafel bleek dit zo goed bevallen te zijn dat dit dynamische duo ook dit jaar de klooien van AA mocht verblijden met hun aanwezigheid. Waarom Dhr. Neijenhuijs niet was benaderd om de avond voor de kandidAAtjes gezellig aan elkaar te praten werd pijnlijk duidelijk tijdens zijn nu al legendarische speech.

Na een prima dinertje bij Studio met niet één, niet vijf, niet tien, maar twee consumpties per persoon was het dan tijd om ons richting het hart van Tilburg te begeven om daar eens flink te gaan zuipen integreren pubquizen. De klooien hadden de stoute schoenen aan en wilden de leden wel een testen op de kennis van het studentenleven. Na lastige vragen als wat nou precies een BVO is, werd al meteen het kaf van het corps-en gescheiden. Met alle vragen achter de rug konden we de festiviteiten voortzetten bij Bolle. Waar er nog een fustje werd aangesloten om zo op correcte wijze weer een avondje pilsharken af te sluiten.

“Hallo! Cadeau!”

4 januari, menig lid kampt nog met de naweeën van de Heldiale Leffe Blond vergadering van de dag ervoor. Desondanks druppelen de mannen, want Heeren lijkt me op dit moment niet zo toepasselijk, langzaam binnen. Als de trein gehaald is kan de balans worden opgemaakt: slechts 2 leden geezers verloren aan dan wel een reserve dagje, dan wel aan een gebroken poot.

Vol goede moed reist de club vervolgens richting het communistisch bolwerk dat zich Noviomagus noemt, daar staan immers de dames van Femme Fatale op ons te wachten. Dispuutsdyslect Baldo is enigszins teleurgesteld zodra blijkt dat we daadwerkelijk gaan bowlen, deze teleurstelling verdwijnt echter wanneer blijkt dat hij met hetzelfde gemak zijn ‘kegels’ omver maait als zijn illustere naamgenoot dat vroeger deed. Zodra de hippe klittenband sneakers weer veilig opgeborgen zijn kunnen de pitchers spraakwater eindelijk fatsoenlijk soldaat worden gemaakt en kan het integreren beginnen.

Waar onze assessor geheel in de lijn van zijn voorgangers zich haperend door het officiële moment van de borrel werkt, steelt zijn vrouwelijke tegenhanger de show. De dochter van Henk Brueren  Fleurtje Carolien Carmen Karmeliet‘Car’ blijkt de nodige research gedaan te hebben en overtreft daarmee ruimschoots de pogingen van ons eigen engeltje Duif. Klokslag 12 uur kan er wederom gezongen worden, ware het niet dat het gehele dispuut collectief de uitgereikte handen van de bakermatten van het huidige kader weigert; soit.

Na het fiasco van 5 januari volgt een chaotische huizentombola, slaapplekken worden verdeeld, vrouwen matrassen geclaimd en huissleutels uitgewisseld. Als terracottagezicht LBL iedereen klaar is kan het bruisende uitgaansleven van de rode stad eindelijk aangedaan worden.

Nu is bruisende uitgaansleven wellicht wat kalmpjes omschreven maar na wat bletjes goedkoop bier, gifbekertjes en het maken van een paar staatsportretten van Mao Zedong werd het tijd om het provinciaals hol te verlaten en de “echt mooie kroegen” onveilig te maken. Bij het potten van geld legitimatiebewijzen werd al snel duidelijk dat hier weinig feest te maken was. Malle Babbe’s eigen bedrijfsleider, ere wie ere toekomt, wist ervoor te zorgen dat het niet de Braque-camera of de studentikoze bankrekening stuksloeg maar de complete avond wist te dompelen in een anticlimax waar zelfs Koek nog een puntje aan kon zuigen. “Kutwijf wilde niet.” – 2015

Geheel volgens marxistisch gedachtegoed, het blijft per slot van rekening toch Nijmegen, keren we de dag erna als groep terug naar Tilburg (een enkele verstekeling daargelaten). En nadat de machinist zich eindelijk zelf voor de trein geflikkerd had, kan er met een verzadigd gevoel teruggekeken worden op een mooie borrel. DamesBeekvliet bedankt!

‘Pleur op met je bed, ik slaap onder de heldiale Braquedeken’

De Nederlandsche taal kent verschillende benamingen voor combinaties van woorden die balanceren op de dunne grijze lijn tussen stijlfiguur- en fout. Men spreekt van een pleonasme wanneer een eigenschap, die al onlosmakelijk verbonden is aan het zelfstandig naamwoord, ook vermeld wordt door een ander woord. De houten boomstam, de witte sneeuw, onverzorgde Kjoek, de uiterste limiet. Zo ook de Braque Elite Avond, kortweg BEA, waarbij het Latijnse woord voor ‘de uitgekozenen’ slechts dient te benadrukken hoe iedere avond met het dispuut der disputen is; elitair, lul.

Een gerenommeerde delegatie onder het toeziend oog van dhr. Aarts hoorde de roeping vanuit het dispuut om de drank en spijzen van de avond op zich te nemen en terwijl dhr. Balders menig wijnkelder afstruinde om drank te kopen en kinderen te bevrijden vulde Sociëteit Akedemia zich met hemelse aroma’s die de immer overheersende zweetwasem van twee lustra Platonen bijna wist te overwinnen. Vijf gangen maar liefst stonden te wachten op de Heeren die stipt ongeveer op tijd een uur te laat compleet waren. Een bodem leggen, noemt de onderlaag van de maatschappij dat, terwijl ze het maandelijkse blaadje van de plaatselijke grootgrutter doorspeuren op zoek naar ‘iets verrassends voor komende week’ in de pijnlijke wetenschap dat het toch wel hetzelfde zou worden als wat je het gezin al 15 jaar durft voor te schotelen. Dat het niveau bij het dispuut der disputen hoger ligt dan het kerstdiner bij de vriendin die je eigenlijk niet meer leuk vond maar niet meer durfde te lozen voor de feestdagen zodat je noodgedwongen gesprekken voert over die hippe jongen van GroenLinks terwijl je je erwtjes wat over je bord schuift, moge duidelijk zijn.

Odde’s vrouwtje was terug in het land dus hij had zijn eitjes juist op tijd gelegd om te gebruiken in het aperitiefje, de vis was vettiger dan het haar van Kaufmann en de kaasplank zo uitgebreid dat dhr. Kwakkernoot er spontaan een lactose-intolerantie van zou ontwikkelen om zijn lichting 4 maanden later te vertellen dat hij ‘kaas gewoon niet zo lekker vind’. Geslaagd waren ook zeker de flesjes die Balders met zwichtelen, duistere praktijkjes, handjeklap, mensenhandel en ander onguur clandestien gedrag op de kop had getikt. Toen de Heldikale Praeses om 12 uur het woord nam om zijn geboortedag bijspraak te geven had d’n Assessor al een praatgroepje opgericht over onzedelijke zaken en hield d’n Blobvis een betoog over de zoektocht naar Marrel liefde.

Toen het collectief eenmaal in de stad aankwam en Praeses Neijenhuijs een wonderdrankje dat zijn haar moest laten terugroeien was aangeboden, verraste dhr. De Wit het land door aan te tonen dat Helmond redelijk capabel kan zijn. Toen het zusje van Frenken Brandpunt binnenstrompelde met nog meer 16 jarige meisjes in haar kielzog was de avond compleet en kan het middelste woord in de naam van deze briljante avond even worden vergeten.

‘Ik heb haar drie avonden geneukt hoor, en na een tijdje verdwijnt echt de meeste schaamte.’

Onze ver weggestopte tegenhanger in de Beekse Bergen pronkt er vaak mee: “Wel lid, tóch fit!”. Wanneer een bezoeker van onze site de stukjes afstruint zou niet meteen te binnen schieten dat ook THD Braque niet vies is van wat lichaamsbeweging buiten de slaapkamer. Met de kerstkilootjes nog vers op de heupen reisden de Heeren van zowel LAB als Braque af naar het meest ongure stukje dat Tilburg te bieden had. Nee hiermee bedoelen we niet dat ziekte dragende pand aan de Spoorlaan maar het verborgen pareltje de Drieburcht, te vinden in een wijk slachtoffer van verpaupering en Balders’ oplichtingspraktijkjes. Niet na, maar tijdens het toetreden van de arena waar het allemaal zou gaan gebeuren, zorgde Koek al voor het amusement door zijn gezichtsafdruk achter te laten in de ingang het goed gepoetste raam van de Drieburcht.

In het Koninklijk wit betraden de Heeren van LAB het veld, gevolgd door de Helden in het zwart. Dat ook bij LAB flink genoten was van al het goeds dat de voorgaande dagen geserveerd was, werd onuitwisbaar van onze netvliezen nog wat extra benadrukt door de ietwat strakke shirtjes die Dhr. Niekoop had meegebracht voor de mannen. Waar de New York Yankees hun tegenstanders imponeren met de bekende krijtstrepen op de shirts was het LAB dat met hun corpulente voorkomen al voor aftrap met 1-0 voorstond.

Na een sterk begin van beide kanten en een gelijk opgaande stand bleek de toekomst toch een maatje te groot en ontketende er zich een regen van doelpunten voor de kant van Braque; De rokerscondities van de vele Braquers bleken toch toereikend om de klus te klaren. Uiteindelijk na 2 uur lang strijd van beide kanten kon er geproost worden op een mooie avond en een nog mooier eindresultaat: 24-17 in het voordeel van ondergetekende.

“Godverdomme Jansen, neem nou eens een keer aan!”

Al ruim 28 jaar siert TSV Plato het Tilburgse studentenleven. Via de mail verscheen dat het weer tijd voor feest was. Dhr. Kanters spoedde zich naar de Feestspecialist en dhr. Grobbe besloot alvast een nieuwe stofzuiger aan te schaffen. Iets met oud zeer, vreest uw huisschrijver. Gelukkig kon de Praeses de gemoederen bedaren met zijn immer saaie rustige voorkomen en bleek het om feest in de andere zin van het woord te gaan. De viering van de Dies Natalis van onze mooie vereniging stond namelijk op de planning.

De diesweek diesweken, stonden onder vakkundige leiding van dhr. Van Munnen. Dhr. Knoops vreesde dat zijn stijgende lijn van vorig jaar doorbroken zou worden middels een programma dat zou bestaan uit een wedstrijd van Ajax, diesdiner in de Mac en een gala op de DBS. Gelukkig bleek niets minder waar en had de commissie de zaakjes redelijk voor elkaar. Met een diner bij RAW, een receptie, een open feest én een gala bij het KlasseTheater(U hoeft zich niet te schamen, het was bij ons ook een onbekende locatie) zag het programma er schappelijk uit.

Het thema voor de dies was: “De Zeven Zonden” en deze nemen we graag even met u door.
Allereerst was natuurlijk het thema zelf zonde Eén. Een thema nemen dat exact gelijk is aan het lustrumthema van een clubje dat slechts één zonde kent, haar bestaan, is natuurlijk vragen om moeilijkheden. Zonde twee vond plaats gedurende de lustrumreceptie waarbij dhr. Neijenhuijs de controle over de rookmachine overgenomen had tijdens de almanakpresentatie. Zonde drie vonden het Heldiale Taalkundige Genootschap  GrammarNazi’s dhr. Neijenhuijs en dhr. Van Vuren op de pagina’s 1 t/m 234 in de almanak. Zonde vier was kipsaté op het diesdiner. Hier zullen we maar weinig woorden aan vuilmaken. De dansmoves op het podium gedurende het Dies Open Feest van dhr. Van de Pol beslaan zonde vijf. Zonde zes waren de reacties op het gekozen goede doel van de zeikerds moraalridders der TSV Plato én zonde zeven was het kopieergedrag op het diesgala. Echter is ook het Heldiale gezelschap bekend met het gezegde “goed voorbeeld doet volgen”, dus beschouwen we het maar als een compliment.

Al met al was het gezellig, hebben we voor het gala wél genoten van het diner en zijn we weer een jaartje verder.

“Mijn almanak is mooier”