T.H.D. BRAQUE

Veel studenten mogen het maar eenmaal meemaken, maar prominenten als dhr.
Mattheeuwse, dhr. Verhofstad en dhr. Duijkerman stonden alweer voor hun tweede mijlpaal.
Confronterend? Ja. Maar deze doorgewinterde pilsvogels zouden zich in deze drie weken vol strijd
ontpoppen tot rolmodellen voor alles wat daarna kwam. De rest van de aan lager wal geraakte strijders
volgden gedwee het baken van licht dat deze monarchen tentoonspreidden in een verder maar grauw
kader.
Het een en ander begon nogal tam. De prelude van het Lustrum was in de vorm van een openingsfeest
niet echt heel spectaculair. De fraaie lustrumdassen maakten echter (samen met het feit dat de
vatsquad club er al een paar heftige uurtjes op had zitten bij de hertjes van Luna) veel goed. Op de
receptie mochten wij na een behoorlijk karige presentatie dan de almanak ontvangen. 5 jaar Plato
samengevat in een kleurrijk zwembroek boek, de weg omhoog leek ingeslagen.
Wij hebben in het recente verleden ook via dit medium vaak forse kritiek geleverd op het vermogen van
onze CV om fatsoenlijke activiteiten neer te zetten. Maar ere wie ere toekomt: het Lustrumbestuur
heeft een aantal puike feesten neergezet. Zo ook het fustenfeest, confetti, feest en iedereen die er
moest zijn was er. Ik denk dat de stal zelden zo druk is geweest op een intern partijtje. Hulde!
Rico tegen Badr, David tegen Goliath, Hidde tegen studiepunten en Matthijs tegen deurwaarders. Aan
epische 1 op 1 gevechten hebben we bij Dispuut Braque geen gebrek. Toch is er daar een aan
toegevoegd, onze enige echte beul stapte namelijk de ring in. Niet om het als Sluwe Strijder op te
nemen tegen de neofieten, maar om met zijn magere worstenbroodjescorpus Stefan W. even een les
Maaskantje te geven. Het een en ander liep niet geheel volgens de planning met als gevolg dat we
binnenkort een biertje gaan drinken met onze kauwgomkleurige vrienden. Zin aan!

De apotheose van het Lustrum was uiteraard het Gala. Een prachtige externe locatie waar we helemaal
met de bus naartoe moesten! U kunt zich wel voorstellen hoe erg onder de indruk wij waren toen we na
20 kilometer alweer stopten bij een locatie die een kwart van de aanwezige Braquers al eerder bezocht
had. Tip voor de volgende keer: ‘Boer Goossens’. Is maar 5 minuten langer met de auto en het schijnt
dat je daar wel wat te eten krijgt. Enfin, ‘gratis’ bakken vouwen in rokkostuum is altijd wel vermakelijk
en het duurde dan ook niet lang voor het spraakwater zijn tol begon te eisen. Na middernacht stonden
overal waar je keek vrouwen ofwel te huilen of te braken, terwijl Hidde er niet eens bij was. Toen
vestjeslikker Weber in de bus echter ook zijn eigen Kodakmomentje had was het wel klaar met de pret.
De heeren gingen op huis aan en konden tevreden terugkijken. Boven verwachting; 546.

“Kunnen we niet gewoon een vluchteling aanbieden?” 

Diep in de temporale kwak kwab van de hersenen bevinden zich de amandelvormige amygdala, sterk verbonden met de cortex orbitofrontalis en ventromediale prefrontale cortex. Als onderdeel van het limbisch systeem is deze kern van neuronen verantwoordelijk voor de verwerking van obscene, tegenzin oproepende prikkels en de regulatie van angst. Ieder mens heeft er in principe twee, maar dat alles wist u als lezer natuurlijk allang. Dat Heldiaal Heerendispuut Braque gisteren het medisch wonder mocht aanvaren hoe iemand reageert die dergelijke negatieve prikkels ontvangt reageert als zij niet twee, maar waarschijnlijk wel een stuk of 8 amygdala’s in zijn grijze massa hebben zitten, wist u misschien nog niet. Dat kan natuurlijk maar een iets betekenen: er zijn weer klooien gesignaleerd!

Gestotter, gehakkel en gestamel waren meer regel dan uitzondering als in het hoofdje van de aspirant weer een overschot neuronen zich geen uitweg wist. En dan vroeg je hem alleen vriendelijk wat hij nou precies kwamen doen op zo’n maandag avond. Dat het allemaal ontzettend lastig was en er nog veel werk aan de winkel is staat als een paal boven water. Na veel ongemakkelijke stiltes en een lied waarvan je oren gaan bloeden heeft Mees Janssen zijn klooienshirt in ontvangst mogen nemen.

Klooi, succes komende tijd!

Daags na het fenomenaal succes dat ‘Groot Feest’ heet, waarop enkele novieten zich van het andere plebs hebben kunnen distingeren, differentiëren zo u wilt, vond het uiterst fraaie vervolg op de eerste borrel der T.H.D. Braque plaats. De vereremerkde sjaars die hun flesje bruis toen al  over een paar Conserva’s heen leegspoot kregen een kans het dispuut der disputen en haar perikelen minutieus te leren kennen.

Een symfonie van kruidige spijzen, gerijpte wijnen en Unoxsoep uit zak sloeg de visiterende sjaars in het gezicht bij het moment van binnenlopen. Volgens de overleveringen was zo de ervaring op de Nijver, dat men ook wel kent als het Klooienpaleisch of die toko waarvan het geen jaren maar maanden meer zijn dat hij in de fik vliegt. Onder andere bekent van Zaag’s creatieve vuilnisbelt werkhoek en het feit dat je in hoeken daar etensresten van zou vinden die zelfs de ratten straal voorbij lopen. In de waanzin van het eerste uur is daar toen al een noviet gesneuveld, stante pede was dit niks voor hem.

Nee, dan de Joris. Een huis waar veel op valt aan te merken, maar waar soep wordt gemaakt van pompoenen en vaker afwas wordt gedaan dan er mensen afstuderen bij PIOT.  Maar bovenal, een huis waar één illustere geest huist. Bacchus, Odde, Olvin, Mr. Matthew, de Nestor, onze elysische Hidde. De man die ’s ochtends al op de fiets zat om voor een maandsalaris snerpend hertenvlees te kopen. Die de belichaming is van de Tele-2 spreuk: ‘Niet omdat het moet, maar omdat het kan’, en dit uit door een bel wijn in zijn nek te gieten, met een kattenshirt aan onder snoeiharde techno in de keuken tot excellente dis bereidt. Goed eten is immers belangrijk, zo luidt het gezegde.

De donkerrode bakken spa Cranberry (ha-ha) werden achterover geslagen met hetzelfde heilloze tempo waarin het aantal vrouwenleden bij Plato afgelopen jaar is afgenomen. Men verzamelde bij de stamkroeg waar we immer verzamelen wanneer we niet op Plato resideren: Stoffel Slagroom, waar het bier rijkelijk vloeit en het personeel net zo sociaal toegankelijk is als Baldo. Onze Kees reed voor en met LAB deden we de plek aan waar we sinds ledenheugenis Plato-debutanten aan de tand voelen en hun dictie, taaluiting en eloquentie examineren. Verhalen over wildwaterbanen en walk-of-kwakshame’s passeerden de revue, brommend nagevorst door leden van weleer.

Eenmaal terug in de Kruikenstad had Conserva zich bereidt getoond hun persoonlijke FEBO, liefkozend DBS genoemd, open te stellen aan de leden. De Bacotrein vertrok nog eerder dan Tuba op de eerste borrel en ware het niet voor Anne Engels, die met haar afgrijselijke gekrijs iedereen op de grond schreeuwde, had men er misschien niet eens hoofdpijn van aan overgehouden. Het frituurvet droop uit de kraan en het speeksel droop van de kinnen van menig lid en niet veel later werden de eerste pandapunten weggescholden. Uw scribent zal zich verschonen van uitlatingen over verdere buitensporigheden en uitwassen, had je er maar bij moeten zijn pik.

Conserva, Keessie, waarde novieten, ontzettend bedankt voor een schitterende avond!

“Kut, ik heb mijn telefoon en onderbroek bij haar laten liggen”

Dat Braque en clubjes uit Nijmegen een betere combi zijn dan Simon and Garfunkel, Ben en Jerry, Willy en de Zaag en zelfs Hidde en dwangbuizen moge ondertussen duidelijk zijn. Waar bij de Heeren van het zwart witte ensemble vaak wordt gezocht naar spectaculaire novieteiten, bleken een aantal tradties niet weg te denken uit de jaarlijkse activiteitenkalender. Zo werden de dames van genootschap Vonk overgevlogen uit het verre Noviomagus en werd de rosé zowaar weer eens een keer koud gelegd. De Assessor deed zijn wekelijkse rondje Solow en zo werd er er weer een ‘Red de Borrol met Braque pakket’ op de kop getikt.

Dat er van te voren al wat bakken spa roze werden genuttigd om de nodige moed in te drinken spreekt voor zich en zodoende dat de Heeren bij aankomst van het vurige genootschap al dubbel zagen. Met een aantal vrouwen dat zou voldoen om 3 korfbalteams, 6 AZC’s en zelfs de balzaal van Dhr. Meulenbroek mee te vullen, waren de Heeren voor de verandering eens in het ondertal. Dat mocht de pret niet drukken en zo waren er dubbel zoveel overgeslagen vonken, dubbel zoveel vurige dialogen en dubbel zoveel bakken roze Jenever voor de Senator de Ridder. Waar buiten nog even de lokale flora en fauna werd bewonderd, waren binnen mensen druk aan het ragecagen alsof er een peper in hun red cup gevuld met melk reet zat.

Alsof dat nog niet alles was, werd een oude bekende van de Leden des Levensch traditiegetrouw weer aangedaan. De meest befaamde trekker-chauffeur van het Zuiden had ons vereerd met een bezoekje op zijn veredelde paard en wagen. Wat dozen roze spraakwater werden mee de huifkar ingetrokken en het feestje door de binnenstad kon losbarsten! Na wat hete hitjes, vlammende dancemoves en brandende verlangens was het vuur nog lang niet gedoofd en werd het feestje verder voortgezet op PMHT. Wat hier nog de revu heeft gepasseerd is geschiedenis en zullen de aanwezigen in kwestie zich om een goede reden niet meer kunnen heugen. Was u erbij, dan kunt u hier vast aan relateren. Was u hier niet bij, dan was u vast een Front bestuurder die verloren had met steen-papier-schaar bijzonder sip.

“Gaan we in die tractor naar het hockeyfeestje?”

Het licht brandt in de soos. De quasi antieke herberg, luisterend naar de naam ‘Het Café’, is weer zwart met wit gekleurd en de glazen bier staan rijkelijk gevuld op de bar. Uit de keuken kronkelt een appetijtelijke, aromarijke geur de zaal binnen waar menig lid van staat te watertanden met op de achtergrond een verrukkelijke chanson van onze eigen Ramses die sierlijk opgaat in de gecreëerde sfeer. Helaas verklapt de titel van dit stuk al het een en ander, maar om deze inleiding nog wat deugdelijker af te ronden zal ik nog even benadrukken dat dit betekent dat het weer tijd was voor de jaarlijkse rendez vous eerste borrel der THD Braque.

Het is dinsdag en de nietsvermoedende neofieten besluiten, ondanks hun aankomende tentamenperiode, toch om de tijd van 16:57 uur uiterst serieus te nemen. Onstuimig stroomden de delegatie kersverse Platonen het café binnen om hun debuut te maken als ‘eerste borrel genodigde’.

Onverhoeds wezen alle neuzen dezelfde richting in, nadat Senator Moresman Praeses Kaufmann zijn stem verhief om een ieder te verwelkomen. Om de aanwezigen, tijdens het geblaat, niet op een houtje te laten bijten werden er verschillende culinaire hoogstandjes de ronde gedaan. Dit alles gecombineerd met diverse speciaalbieren, natuurlijk ingeleid door de WvT, om alvast de toon te zetten voor de rest van de avond. De promillages stegen mettertijd aanzienlijk en aangezien de Assessor een redelijke reputatie heeft opgebouwd met zijn gezwijmel de laatste jaren moest de tijd secuur in de gaten worden gehouden. Gelukkig bleek Kwak nog op zijn qui-vive te zijn en gaf het signaal dat de laatste slokken soldaat gemaakt moesten worden. Een blik op de klok verraadde namelijk dat het tijd was voor fase twee.

Bemand met kilo’s bier, een paar treetjes Baco, Hamlaps yolo-nihilistische ‘sgewoonboefman’ New Waveplaten en Luuk van der Pas ontfermden wij ons over een ronkende touringcar waar, voor wat het nog waard is, het Nederlands Elftal en STUKTV nog tijdens hun gloriejaren in werden rondgereden. Geen mens aanwezig die zich dat nog kon herinneren, wat natuurlijk de schuld kan zijn van de WvT, maar wij weten beter. Helaas.
Afijn, de novices hadden zich al aardig aan ons voorgesteld, dus werd het tijd dat zij ook eens louter kennis gingen maken met de leden van Braque. Het was de eer aan Frank en Zaagmans om eerlijke, humane en ook zeker geen vrouwonvriendelijke anekdotes te vertellen per lid, maar aangezien dit niet te doen was werd het tijd voor een pauze. De pauze, oftewel het tankstation festival langs de A2. Wat opvallend genoeg klinkt als een geloofwaardige naam voor een technofestival, maar dat geheel terzijde. Na het afknijpen kon het feest beginnen met vanzelfsprekend de ‘Dom, lomp en famous’ die vol volume uit de buitenboxen werden geknald. Twee mic’s, één kring en tien filmende ‘snapchat story’ telefoons was het beeld langs de snelweg. Het was weer een memorabele editie.

Na dit tumultueuze tafereel werd het tijd voor een iets meer onbezwaarde sfeer. In café De Ebeling te Amsterdam stond een gezelschap oud-leden op ons te wachten. Genoeg tijd voor de nicotineslurpers om de afgelopen anderhalf uur in te halen en natuurlijk voor de sjaars om kennis te maken met de andere kant van Braque, Les Anciennes Braque, de oudledenvereniging. Inmiddels werd duidelijk dat Oranje op miraculeuze wijze het WK toch niet heeft gehaald, dus om dit verdriet weg te drinken besloten we om de bus weer in te stappen en ons over te geven aan de nacht.

Het plaatsje ‘U’ bleek wel te voldoen aan onze honger naar vertier en lopend achter een tipsy navigatie manoeuvreerden wij ons dwars door de domstad. Na een half uur banjeren hadden we ten langen leste de kroeg gevonden waar alle drank was. De uren die hierop volgen staan in onze gedachten beter bekend als de grote zwarte waas. Onze dank aan alle aanwezige sjaars die obstinaat deze formidabele nacht met ons hebben overleefd. Wellicht tot de volgende…

‘Ergens loopt een jongen aan de dingen en zichzelf voorbij…’

Onlangs kwam ik thuis, lang na zonsondergang
Ik stommelde naar de wc, maar hield mijn gal nog in bedwang
Het diner duurde wel tot 2 uur, en daar schrok ik nogal van
Het werd gegeven door Matthijs, die trekt toch zijn eigen plan

Het zag er verrassend fris uit, toen we om half 6 arriveerden
Strak in ’t pak de deur uit, om voor Merel te flaneren
Geld werd heimelijk ingezet, wie zou haar dit keer onteren?
Een enkeling deed niet mee, wilde Sophie proberen.

De ouders werden ontmoet, en we gingen langzaam de tuin in
Daar troffen we een tafereel aan, dat ons vervulden met weerzin
Nog tien lubrieke heren, wat is dit voor groot gezin?
Heeft Zaag nog een ander dispuut? Stak hij daar dan al ons geld in?

Na een kleine borrel, werd ons gevraagd plaats te nemen
Wat was die tafel lang zeg, te lang om waar te nemen
Op tafel lag het menu, met daarop wel zeven gangen
Zijn moeder had haar best gedaan, leek door een kok bevangen

Mieke maak u niet druk, ik zeg het u nu eerlijk
Het eten heeft ons goed gedaan, niet slechts uw dochters zijn heerlijk
Tussen de gangen door, was er tijd voor een paar zinnen
En het was aan maatje Willy, om de eerste woorden te verzinnen

Hierna kwam dan de lichting, klaar om een lied te zingen
Wie is nu Matthijs? Een lied vol herinneringen
Een illusie armer, enkele minuten later
Was het gelukkig voorbij, net als de pen een flater

Maar moeder was geschrokken, betaalt mijn zoon dan niemand?
Dat stukje over verkrachten, vond ze wat minder relevant
Matthijs kalmeerde haar en riep: het zijn louter loze kreten
Dat laatste was een leugen, maar dat hoefde ze niet te weten

Toen was daar de vader, hij kwam zijn plicht vervullen
Zoon had uitgelegd, je moet het eten koud lullen
38 minuten lang, bleef hij ons vermaken
En kwam tot een conclusie: Zoon, je bent een varken

Na een quizje van de geschwester, was ook het diner eindig
De vuist werden gebald, want zijn zussen waren veilig
De groep heeft het nog laat gemaakt, een kaartje volgde weldra
U krijgt de hartelijke groeten en een druiper uit de Boeka.

Ouders en Matthijs, bedankt!

In een grijze uithoek van Nederland ontving de familie Nijmeijer het collectief Heeren met zwart-witte das ter ere van de 21^e verjaring van ons aller Assessor.  De reis van bijna 3 uur in de burgerrups deed het sublieme eten mogelijk nog beter smaken en de geselecteerde vino’s voorzagen menig lid van hun dagelijkse dosis vitamine C.

Een 21 diner staat normaal vol tradities, maar helaas kwamen die ditmaal in conflict met de nu al anderhalf jaar durende traditie van Ab Acti die hun zaken niet op orde hebben. Om daar verder niet al te veel over uit te wijden is eigenlijk het enige wat op dat vlak goed ging het feit dat de Albert Heijn nog open was en d’n Ab een tweewieler kon lenen. Met zes man om een lied te schrijven kon dat niet anders zijn dan fenomenaal: hip, gewiekst taalgebruik en niet altijd gepast voor de oren van ouders, wat ook meteen een aardige samenvatting is van de schrijvende lichting. Verwarrend was dat singer-songwriter Van de Pol zijn gebrek aan inzet het afgelopen jaar in een keer probeerde recht te zetten door de avond tevoren de helft van de chanson te herschrijven, gelukkig slechts ten goede.

Terwijl de alcohol langzaam werd opgenomen in het bloed maakte de club zich klaar om de metropool Zwolle een vleugje elan te geven. Het lekkerste hapje van de avond, weddenschapobject Janieke Nijmeijer, was zich de broertjes-zusjesdag van vorig jaar nog niet vergeten en durfde het niet aan nogmaals mee de stad in te duiken. Dat de TOCK een gerenommeerd begrip is in Tilburg en omstreken was bekend, maar dat het gevleugelde idioom voor een evenement van excellentie ook de uithoeken van ons land heeft bereikt werd bewezen door het groepje dames dat stond te popelen de mannen achter dit fenomeen te ontmoeten. Dat de klasse van de TOCK een afspiegeling is van Heeren wier naam eraan wordt verbonden bleek uit het feit deze mannen niet onwillig waren deze vrouwen hun finesse te laten proeven.

De geur van verse croissantjes maakte het de Heeren mannen wakker de volgende ochtend. De slaapzakjes werden opgerold, oogjes werden uitgewreven en Bal moest uitleggen waarom er drie banners in de achtertuin lagen. De heldiale sfeer-spons besloot zijn ingewanden uit te knijpen tegen de ruiten van Franks beunmobiel op de terugweg, wat hem aanspoorde het gaspedaal nog iets dieper in te duwen en voor men het wist was men weer terug in het ons bekende Tilburg.

Familie Nijmeijer, bedankt!

“Zou jij anders misschien met mij willen zoenen?”

Het zal u vast niet ontgaan zijn als trouwe lezer van het Heldiale interweb. Onze eeuwige Nestor mocht na het afstuderen met een 9, zijn wettenbundels in de wilgen hangen. Iets wat bijzonder onpraktisch bleek nadat hij vrijwel direct hierna verwelkomd werd als nieuwste lid van de Clifford familie. Dit moest natuurlijk groots gevierd worden en zo werd de sociëteit, midden in de komkommertijd, weer omgetoverd tot feestzaal voorzien van licht, rookmachines, een werkende DJ booth en bier.

Traditiegetrouw werden de exceptionele capriolen van het lid in kwestie nog even opgehemeld. Wellicht kent het huidige abonederland deze stukosauriër louter als de beschaafde rechtenstudent die zijn tijd het liefste slijt in de UB, toch bleek niets minder waar. In het bijzijn van vrienden en familie werden alle oude koeien nog even uit de bevroren sloot van Vidar gehaald. Waar menig burger vaak nuancerend opmerkt “Gelukkig hebben we de foto’s nog”, zal dit bij Luc ogenschijnlijk niet door zijn hoofd zijn geschoten. Veroveringen werden aangehaald, verwondingen werden geridiculiseerd en ook maakte Limburgse Rapper Sjors nog een verschijning. Gelukkig werd dit niet al te wrokkig onthaald en kon er van onze Moskowicz nog wel een geforceerd lachje vanaf.

Na nog wat speeches en liederen, als vanouds ook op maat gemaakt voor de man van het uur, was het nu echt tijd om de steken onder water te laten waar ze horen (boven water). De klooien mochten de tap wederom bemannen zodat de Herenleden gezellig met elkaar een biertje en neutje konden nuttigen en proosten op de mooie, ietwat lange, spraakmakende studententijd van onze oud-Assessor, -Praeses, -Lustrumpraeses en eeuwige nestor om vervolgens te zien waar De Nacht ons zou brengen. Luc, bedankt en we wensen je het allerbeste!

“ik trachtte een alternatieve route te nemen en ben danwel van het balkon, danwel van het hek gevallen”