T.H.D. BRAQUE
Welkom op de site van Tilburgs Heerendispuut Braque
’s Landsch moderne geschiedenis is gebouwd op het kapitaal dat in de 17e eeuw werd vergaard op koopvaardijschepen, de lange route naar het Oosten afleggend wijl getart door vele ontberingen. In een poging de bekende route om de Kaap te verkorten deed ene Willem, die later een zee naar zichzelf vernoemd kreeg, de route over het noorden af te leggen. Die poging werd zo’n drie eeuwen later geëerd door een collectief Heeren dat naar het hoge noorden afreisde; hun goud waren de Amigo’s, de vrouwen hadden ze zelf meegenomen, de bestemming was de Friesche Meeren. Het was weer tijd voor Plato’s jaarlijks zeilweekend.
Voorbereidingen werden getroffen en het Dispuut’s stuurman Frenken reserveerde een boot die zijn gelijke niet kende behalve die van de Uileballen waardoor gelijk het verschil kon worden opgetekend tussen Platonen en zij die de woeste brandingen van het leven niet schuwden. De baco’s werden gekenterd bij een Heldiaal spelletje dat uit de oude doos werd getrokken en daarna daar keurig weer terug werd opgeborgen in de vergetelheid. Djarnilo bleef die avond ondanks stoere verhalen de tafelmaagd van het collectief omdat als door een wonder Hampie100 zijn mollige vingertje in een vrouwelijke donut had gestoken.De regen die die nacht de Helden teisterde bracht kou tot op het bot dat het Nova Zembla van bovengenoemde avonturier tot een tropische trekpleister deed verbleken, al bracht een geel zonnetje en een gouden dorstlesser op de vroege ochtend verlichting. Toen men zijn opwerptentje in de zak had gefrommeld en de trossen waren gelost manoeuvreerden de mannen die hun vaarbewijs onnodig hadden verdiend de boot uit de haven. De volgende bestemming werd aangedaan, maar niet voor een ontmoeting met d’n Uileballen was gerealiseerd. Hun keteltje vocht werd ook leeggedronken terwijl Ronald in het diepe zijn zonnebril zocht. Die avond ging de club inclusief oud-leden het pand te lijf waar ook de rest van Plato te vinden was en uw schrijver zou met liefde willen uitweiden over wat er die avond afspeelde moet hij u het antwoord verschuldigd blijven. De enkelen die nog wel fragmenten konden ophalen van de betreffende avond worden bestempeld tot laffe borrelaars, waarvoor in de geschiedenisboeken geen plek is.
De globetrotters die weer een illusie armer, maar een ervaring rijker terugkeerden in Tilburg brachten hun huurautootje terug naar de garage, keerden de laatste flessen om in hun strot en staken hun gage in hun zak. Al snel zouden de leden weer verlangen naar de witte schuimkoppen op het donkere water daar in het hoge Noorden, vastbesloten om komend jaar weer terug te keren.
“Kennen jullie het oud-Braqueriaanse ‘jij-een-slok,-ik-een-slok’?”
Wanneer men denkt aan Maaskantje gaan de gedachten al vrij vlot naar de New Kids. Echter is dit niet het enige wat Maaskantje heeft voortgebracht. Ruim 21 jaar geleden stond hier de wieg van niemand minder dan dhr. Meulenbroek. In het Tilburgse staat dhr. Meulenbroek bekend als welbespraakte student. Initiator van onder andere het ‘stappen met’, ‘laat maar zien’ en bakkies op de brug. Zijn roots is hij echter nooit uit het oog verloren. Op 24 juni jongstleden werd het dispuut bij dhr. Meulenbroek thuis genodigd om kennis te maken met deze roots.
Dhr. Meulenbroek senior besloot om deze avond niets aan het toeval over te laten. Speciaal voor de gelegenheid werd er daarom een prima tapinstallatie ingevlogen. De bakkies op de brug werden ingewisseld voor bakkies in de tuin en als aperitief ontbrak ook de traditionele Maaskantse lekkernij niet. Uiteindelijk bleek dit de voorbode van een uitstekend verzorgd diner. Daar waar de Praeses schitterde in afwezigheid zag de Ad Koektis zijn kans schoon. De kaalslag van de Praeses werd vakkundig opzij gezet en prompt volgde en vermakelijke speech dito lied.
Tot teleurstelling van sommigen maar tot opluchting van velen werd niet de Majorcabar aangedaan, maar zette het collectief koers naar Den Bosch. De laatste keer dat het collectief Oeteldonk aan had gedaan was de avond geëindigd met Mo die constateerde dat hij nog liever een gloeiend hete breinaald in zijn oog stak dan ooit weer een voet in het Bossche te zetten daarnaast liep Frank in De Opium een collectieve horecaontzegging op. Gelukkig bepaalde dit niet het niveau van de avond.
Als vanouds werd er koers gezet op ’t Pumpke De Opium, helaas bleek dat zonder minderjarige meisjes de tent nog minder sfeer heeft dan de keuken van de Nijverstraat. Nadat ’t Pumpke via een korte uitstap naar de gezelligste steeg van het zuiden was bereikt leerde de avond het Dispuut dat dhr. Jesper onbekend was met het fenomeen kopervergifting, dhr. Molenaar weer moeite had met de weg naar huis in een vreemde stad en dat taxi’s in de binnenstad van de ’s-Hertogenbosch zeldzamer zijn dan Braque-Vivezza borrels.
“Ik heb eigenlijk nog nooit een taxi bestuurd”
Het blijft een jaar vol onverwachte gebeurtenissen voor dispuut Braque. Er zijn twee klooien over de streep getrokken, de Praeses is kaal, Koek is nog steeds lid en soms zegt Tsjarko spontaan iets in de vergadering. D’n Assessor besloot volledig in lijn met deze onorthodoxe voorvallen een clubje én locatie aan te doen waar het collectief nooit eerder voet had binnengezet, althans, het studerend deel van het collectief. Zoals het een goed student betaamt, is een analyse in retrospectief na een geslaagde borrel nooit een kwaad plan en zal de huidige Assessor, met het oog op het einde van zijn bestuursjaar, een aantal aspecten van de borrel belichten die het verschil hebben gemaakt voor een uiterst geslaagde avond.
- Alcohol vóór de borrel. Vooraf aan een borrel werd een kleine alcoholische versnapering genuttigd bij onze gepensioneerde plantagehouder. Op enkele luttele meters afstand van het bolwerk van de educatieve elite liet deze landheer ons de plek zien waar hij, ondanks een minimale afstand, zich nooit meer vertoonde op de campus.
- Een vrijbrief dat Braque niet voor schade aansprakelijk was. Enkele uren voor de borrel kreeg de Heldiale Spons een bericht van de dames van Lola dat zij verantwoordelijk waren voor ons en of we ons daarom toch alsjeblieft wilden gedragen. Laten dat net de woorden zijn die je een normaliter keurig geheel Heeren niet moet vertellen: Frank lachte er zijn ingewanden uit terwijl La Senator de rest van het toilet tot hetzelfde kwaliteitsniveau degradeerde als dat op onze CV. Ach.
- Naïevere, leuke, jongere meisjes dan het collectief gewoonlijk gewend is. Stereotypes bestaan omdat ze helaas vaak waar zijn. Niet alleen is het gemiddelde meisje een jaartje jonger als ze naar het HBO gaat, ook doet ze het vaak in IQ-punten net iéts onder. En resulté lukte het Kjoek sociaal minder begaafde mannen om dan ook deze keer hun slag te slaan.
- Een heilig ontzag voor het collectief. Het hele Totus komt al sinds jaar en dag op d’n TOCK (hulde daarvoor overigens) en had nu eindelijk de kans om de mannen achter dit ongeëvenaarde evenement de tong hand te schudden. Zelfs Plato werd gezien als iets fenomenaals. Braque bleef hieronder zoals altijd natuurlijk erg bescheiden.
- C2H6O. Alcohol, wist je dat niet cursist? Kletterende bakken spa-geel werden afgetopt door buckets waarvan niemand de inhoud meer weet.
Terwijl d’n Assessor deze waarheden langzaam tot zich liet inzinken en hij het collectief gadesloeg, ging het enerzijds fysieke licht, op kamertjes verspreid over Tilburg, en anderzijds het mentale licht uit door hiervoor genoemde reden. Dames van Lola, bedankt voor de borrel!
“Ik ben echt alles kwijtgeraakt”
Ergens midden april krijgen de WO’ers der studerend Tilburg weer de kans om hun stem te laten gelden. De verkiezingen voor de studentenraad stonden weer voor de deur en dit jaar stond onze eigen Luukie van der Pas op de lijst van Front. Traditiegetrouw werd het telefoonboek weer afgebeld om zo met een zo groot mogelijke club de studenten lastig te vallen tot ze stemmen te overtuigen van de standpunten van Luuk. Helaas belandde het mailtje naar helden@dispuutbraque.nl klaarblijkelijk bij vele Braquers in het verkeerde postvak.
Op dinsdagochtend 9:00 werden de verkiezingen geopend en kon de hel losbarsten. Een heerlijk zonnetje op het gelaat, de geur van democratie, dispuutsHBO’ers navigerende richting campus via GoogleMaps en rennende studenten in angst voor de gele muur het groene leger tekende deze dag. Ook had Jort Volenaar een nieuwe manier gevonden om zijn knorporale gebral via de media te verspreiden. De beste man had namelijk zijn eigen radio programma gekregen op Frequentie Front om zo de Tilburgse student op de hoogte te houden van onzin rollenspellen met Hampert Fractie Front en de verkiezingen.
Donderdagmiddag, na korte nachten, blaren op de voeten, douchesessies van Koek en gemiste oproepen van campagneleider Meul was het dan tijd om de stemmen te tellen. In gebouw C hadden de groene en blauwe politici zich verzameld om te wachten op nieuws dat het komende collegejaar kon maken of breken. Het was zover…
En ja hoor, Fractie Front had een historische overwinning geboekt op SAM met de verpletterende zetelverdeling 6 tegen 3! Luukie van der Pas mocht dus plaats nemen in het torentje van de UvT. We feliciteren daarom onze eigen El Paso met deze prestatie en wensen hem veel succes om de belangen van de studenten te behartigen aankomend collegejaar.
“Onzeker over je lijf? Stem op nummer 5. Elk lekker wijf stemt op nummer 5”
Na maanden vol met bloed, zweet en tranen hadden de klooien het dan tóch tot het gezelligheidsweekend weten te schoppen. Twee man sterk gingen de klooien er alles aan doen om de befaamde zwart-witte trui in de wacht te slepen. Waar bij Braque tradities hoog in het vaandel staan leek er vorig jaar één gebroken. Niets bleek minder waar en zo werd de gele muur dit jaar weer opgetrommeld om voltallig met ons een lekker biertje te nuttigen bij Tapperij De Prins.
Dat hoogmoed vaak voor de val komt kwamen de klooien op een wat misselijke wijze achter. Goed eten is belangrijk en de maaltijd is heilig, zo luidt de spreuk rond etenstijd. Dat dit kwam als mosterd na de maaltijd voor klooi Bafdrap was te zien aan de gedeponeerde bami in een trog waar menig Platoon zijn diner juist in verorberd. Een hechte club als die van Braque maakt op memorabele borrel als deze wat emoties los. Ook klooi Duif moest hieraan geloven en keek wat te diep in het glaasje waar hij na zijn ad de fundum bereikte.
De weekendcommissie onder leiding van Big Four Van de Goor besloot het zekere voor het onzekere te nemen en bekend terrein werd aangedaan. Een felle zon die haar stralen liet vallen op een groene weide deed denken aan een canvas dat Walt Disney nog niet zou hebben kunnen beschrijven. Helaas bleek dit sprookje 101 dalmatiërs (is ook met zwart met witte honden) een verwijfde versie van Dombo waar de klooien louter zaken enkelzijdig bekeken. Na dit gefaal mochten de klooien even stoppen met al dat geslijm en mochten ze tot hun verassing en die van het restaurant dineren op niveau en zich even gelijk voelen.
Vaak wordt er bij Braque geroepen dat bier een doel is en geen middel. Wat bijna traditiegetrouw niet lukt op de zaterdagmiddag is nog iets van dat doel ter beschikking te hebben. Gelukkig had de Weekendcommissie haar zaakjes goed op orde een auto ter beschikking en konden er nog wat blikken weggetrokken worden uit de lokale supermarkt. Met het juiste gezelschap kan zelfs een lauw glas water leiden tot de gesprekken en gezelligheid waar menig clubje een vrachtlading aan verboden middelen voor nodig heeft. Waar een aantal aan het bepalen waren wie nu de echt koning was wisten anderen in een halve minuut verboden woorden aan elkaar duidelijk te maken. Onder leiding van ICTefan ha-ha woordgrapje werd er voor de sfeersponzen ook wat op touw gezet en is er een goed verzorgd uitje geregeld.
Uiteindelijk besefte het klooiengespuis dat er meer gevraagd werd dan de afvinkmentaliteit en gingen de knoppen om. Bergen werden beklommen, kolen werden gedragen en Facebook werd op de hoogte gehouden. Ergens in de nacht van 10 op 12 maart hebben de klooien zich zwart-wit waardig bewezen en hebben zij de trui weten te bemachtigen. Wij feliciteren dan ook de Heeren, Jesper en Alexander Smaal met behalen van de zwart-witte trui. Heeren, maak er een Heldiale tijd van.
“Zou je dan wél bestuur IX kunnen opnoemen?”
Men zal bij een dispuutsvakantie gauw denken aan secundaire oorden gekozen op basis van prijs. Dat het dispuut Braque het daarentegen weer lukt om een onderscheid te maken blijkt uit het feit dat het collectief, daags na carnaval, afreisde naar het oude Athene. Een uitgebreide geschiedenis, waardering voor tradities en een overvloed aan historische relikwieën waren daar eeuwen lang de norm en het viel dan ook op de schouders van het collectief deze stad weer even te doen herinneren aan haar gloriedagen. Met dit bezoek van welbespraakte mannen aan de bakermat voor de hedendaagse democratie liet het collectief vier dagen zien dat glorie en welvaart in Griekenland weliswaar goeddeels is vervlogen, maar niet overal is verdwenen.
Onder leiding van een collectie uberdrivers d’n Tuub werd het zwart-witte geheel door een Athene geleid dat doorspekt was met door tripadvisor bij toeval gevonden pittoreske dineeretablissementen en barretjes bij archeologische opgravingen. Al op de eerste avond stonden alle Marlboro dames (de Griekse variant van Red-Bull meisjes) dansend op tafel voor de dinerende Heeren. Onder het genot van een maaltijd waarvan vegahippie Kauf slechts twee happen van kon eten openbaarde voor het eerst tijdens dit uitstapje het alterego Bacchus zich aan de club dat verscholen zat in het godenlichaam van Odde. Dat deze geest later nog vele malen zou ontsnappen na het consumeren van donkerrood druivenvocht moge vanzelfsprekend zijn, de gelijkenis tussen deze Goddelijkheid en de Vakantie-nestor spreekt daarentegen nog steeds tot te verbeelding van velen. Met hoofden rood van de wijn zon dook het dispuut nog een kroeg in om handjes te schudden met de locals en verdiende quaestor Luuk zonder Pas zijn bijnaam. Disuutsproleet Zaag had zijn huur een maand lang niet betaald om enkele centen te kunnen uitgeven tijdens het uitstapje van het jaar maar zag deze droom in een prostitué haar nek in ijdele rook opgaan nadat hij per abuis een fles champagne had besteld met de waarde van een jaar ledencontributie.
De volgende dag konden de korte broekjes aan, haartjes naar achter en zonnebrillen op; de Akropolis zou worden bestormt. Een uiterst onsamenhangend gewauwel van een gids die nog minder zinnigs wist te vertellen als Duif op een goede avond zorgde voor geruis op de achtergrond terwijl men zich verwonderde over de tempel die de doorgang naar de Olympus zou zijn geweest. Sfeerspons Maxim daarentegen zag zijn kans schoon om zich af te zonderen en met zijn hoofd tussen zijn benen de marmerwerken van dichterbij te inspecteren en toen men er daarna voor koos om nogmaals de lokale druivensappen onder de loep te nemen heeft niemand hem 24 uur meer gezien. Een avond vol hoogstaand vertier daarentegen stond voor de rest op het programma, een eredivisie waardige match tussen de Griekse grootheid Panathinaikos en Veria stond op het program in een stadion dat bekend stond om zijn trots, euforische uitingen en rellen. Een 5-0 voor de Atheense ploeg daarentegen riep weinig verontwaardiging op aan beide zijden en de beloofde knokpartijen bleven uit, wat voor sommigen aanleiding was deze in de stad te zoeken, waar anderen huiswaarts keerden.
Dag 3 betekende wederom een uitgebreid ontbijt in de stad gevolgd door het bezoek van enkele musea. Zuipen kan men immers overal en als je niet gebruik maakt van de mogelijkheden je horizon te verbreden in vreemde oorden kan je maar net zo goed een blik opentrekken op de bank, knor. Gevoed met wijsheden en nieuwe inzichten na een bezoek aan het oud Olympisch stadion dineerde men na enkele speciaal biertjes opnieuw in een uiterst Helleens restaurant. Na het snuiven van wodka nuttigen van enkele alcoholische consumpties werd wederom een club opgezocht waar Kwakkernoot, scheel van de drank, kennismaakte met het Griekse schoon, later gevold door oud geld Molenaar. Toen het dispuut de bewakers Kwak enkele uren later volgde naar huis volgde een verdwaaldheid, geswitch tussen taxi’s en een ellenlange terugtocht waarmee vergeleken de Odyssee een ritje naar de lokale super was.
Mocht men zich nog afvragen hoe de Nijver in zijn huidige staat terecht is gekomen kon het antwoord worden gevonden in de manier waarop Ziggoe van de Pol zijn kamer in enkele dagen een griekse Augisstal heeft kunnen maken, die kundig uitgemest werd door onze aspirant-leden. Nog enkele musea werden aangedaan en de straten van Athene werden bewandeld voor men naar de haven toog om daar een nieuwe lichting klooien te inaugureren hippe fotootjes te maken, alvorens weer naar de luchthaven te trekken en de stad vaarwel te wensen. Neijmeijer besloot zijn slag te slaan en met het weekend in aantocht het item dat hij daar ten zeerste miste afgelopen jaar voor een uiterst ruim bedrag in te slaan. Kaufmann beoogde in het vliegtuig nog zijn leerachterstand goed te maken door het spelen van 30-seconds en voor men het wist wat het vliegtuig alweer veilig geland en het collectief terug in Nederland
“Bacchus”
Naam:
Mees Janssen
Lichting:
2018
Bijnamen:
Weber, Miske, MAST
Prestaties:
– Lichtingsband
– Verorbert het liefst zijn Big Mac na een borrel in zijn eentje
Uitspraken:
– “Anders Breivik, de Noorse kunstenaar?
– “Laten we bij deze dönertent even stoppen”