T.H.D. BRAQUE

Dinsdag 16 juli 2013, de dag dat een van de vele tradities die dispuut Braque rijk is in ere werd hersteld. Na een jaar te hebben overgeslagen werd de Braque Elite Avond dit jaar weer in volle glorie beleefd. En hoe! Het was een avond waarin menig kok met jaloezie in de ogen zou kijken naar de culinaire hoogstandjes van chef van Oosterhout en zijn rechterhand dhr. Aarts. Dat de eeuwige Praeses een passie heeft voor de edele kookkunst is alom bekend en de aanwezigheid van dhr. Adriaans was dan ook een zekerheid. Het bekende onderkomen aan de St. Josephstraat werd omgetoverd tot een waar Oud Sluis. De Heldiale fijnproevers werden in de watten gelegd met een schappelijk 5 gangen-diner incluis een ruim wijnarrangement. De sfeer was uitstekend, de verhalen waren sterk, het eten was overheerlijk en de speech van de vervangend Praeses was kort maar krachtig. Aan de lokale gemeenschap werd ook gedacht. Het geld moet nou eenmaal rollen, dus vertrok het gezelschap richting het centrum om een befaamde sauna kroeg te slopen sponsoren. Na 10 minuten binnen te hebben gestaan waren alle calorieën van het eten alweer verbrand. Het tropisch klimaat weerhield de heren er echter niet van enkele soepele dansjes te wagen. De ogen waren snel op ons gericht. Met een groep dames die ons enigszins bekend voorkwamen werd de toon snel gezet. Gelukkig weet dispuut Braque, in tegenstelling tot bepaalde andere disputen, wél hoe je een mooie borrel neer moet zetten en de dames werden uit hun lijden verlost. Het was weer een avondje ouderwets genieten. Het nieuwste model zonnebril uit de Duijkerman-collectie werd uitgebreid tentoongesteld, kleutertje wist een meisje te strikken voor een date bij de McDonalds in Eindhoven, haatbaard werd onheus bejegend door een echte topper en de clown der T.H.D. Braque was gewoon weer lekker zichzelf. Ergens diep in de nacht werd de BEA met een voldaan gevoel afgesloten en kijkt men nu al uit naar de volgende editie! `Het lijkt me vervelend…. om een lekkere zus te hebben`

Dat de renners van de Tour de France 2 maal de Alp d`Huzes weten te beklimmen, zal niemand verbazen. Dat mag ook wel als je weet dat 99% van de deelnemers helemaal platgespoten is met doping. Echter, wanneer je als `amateur` renner de Alpe D`huzes maar liefst 6 keer weet te beklimmen kan je daadwerkelijk spreken van een ongelooflijke prestatie. Niet voor prijzengeld, niet voor roem, maar voor het goede doel! Enkele tientallen dappere renners hebben deze missie volbracht, waaronder onze eigen Martijn La Grouw. Na maandenlang te hebben getraind, zijn benen te hebben geharst voor de camera en het ervaren van een mental breakdown, wist Tinus zich te plaatsen in het illustere rijtje van deelnemers die 6 keer de top heeft weten te bereiken. Dan ben je pas een held. Sorry, René Quist! Nogmaals hulde voor Martijn en alle andere vrijwilligers!

 

Vanzelfsprekend voelde dispuut Braque zich geroepen om ook een steentje bij te dragen. Een dagje werken bij A Day At The Park in Amsterdam en de opbrengst te doneren was dan ook een puik plan. Voordat de werkactie plaatsvond moest er al een tripje naar Rotterdam gemaakt worden. Daar hebben we kennis gemaakt met de super enthousiaste, gastvrije en bovenal capabele werknemers van SS! De voorbereiding voor de werkactie van 20 13 juli verliep dan ook zeer moeizaam vlekkeloos!

Zaterdag 13 juli, het weer was heerlijk en iedereen was op tijd op het station. Vol goede moed gingen we richting Amsterdam. Enkel Duijkerman was enigszins gepikeerd. Een combinatie van het korte termijn geheugen van Konald en het gehoor van Dorus kan nog wel eens problemen opleveren bij het onthouden van bestellingen achter de bar. Hoeveel bestellingen zal Duijkerman weten te onthouden? Een nieuwe toto was dan ook snel geboren. De stemming in de trein zat er goed in, tot er iemand roet in het eten kwam gooien. De lichtelijk aangebrande chef van de trein kwam ons verblijden met een onterechte boete. Helaas voor ons stond Royston niet open voor een discussie, griste het geld uit onze handen en nam de benen.

Eenmaal gearriveerd in het park haastten we ons snel naar de bar om alle snoeperts te voorzien van liters water. Veel ruimte om te pauzeren was er niet en dat we hard moesten werken was snel duidelijk. Toch had de een het zwaarder dan de ander. Helaas waren de barhoofden niet bekend met het ancienniteitsbeginsel en benoemde uitgerekend Jansma tot runner klooi van de bar. Haatbaard liet het hier niet bij zitten en had het gemunt op de irritantste barhoofd. Dat ze niet tegen een grapje kon bleek al snel en enkele tranen waren dan ook onvermijdelijk. De wraak was zoet!

Al met al was het een top dag. De ping pong muziek bleef spelen en we werden aangenaam verrast met enkele collega`s van Dionysos! De tijd ging snel en voor we het door hadden zat het er alweer op. Michieltje versierde nog een milf door zijn shirt af te staan, in ruil voor een tongzoen. Soepele baas! Om de dag gepast af te sluiten besloten we nog enkele halve liters te drinken op het Leidseplein. Het was dan ook maar de vraag of we de laatste trein wel zouden halen. Dankzij de medewerker van de maand bij de Burger King, die in recordtijd 8 menu`s wist klaar te maken, konden we zelfs nog een vette hap meenemen voor onderweg! Eind goed, al goed!

 

`Dat is jouw mening, en die mag je hebben`

Dit jaar zette een van T.H.D. Braque’s jongste, en in de wandelgangen al bestempeld als een van de beste, tradities zich voort: het Zeilweekend werd weer verruild voor het Heldiale Sloepweekend! Waar dit afgelopen jaar nog een podium bood aan een select gezelschap yuppen, mochten dit jaar ook een aantal jongere lichtingen aansluiten. De Experience Two lag alweer voor ons klaar, natuurlijk tip top geregeld door Omnipraeses Beeksma. Helaas waren de beloofde upgrades van vorig jaar zoals een rimpelloze-hoeren-jacuzzi niet van de partij, maar dat mocht de pret niet drukken. Toen ook dispuutsnomaad Achmed na een lange reis was aangesloten, en dhr. Lopez de plaatselijke slijterij enkele honderden euro’s had gesponsord, kon de lange tocht naar Langweer worden ingezet!

Nederland liet zich dit weekend van haar beste kant zien, door ons te verwelkomen met een hemels zonnetje en een bijzonder schappelijke temperatuur. Kapitein Bleeksma bevoer ons als een paling door de wateren van Friesland, wijdbeens, een hand aan het roer, en de ogen op de kim. Ook het achteruit inparkeren in de haven van het toch zeker pittoresk te noemen Langweer ging prima. Eenmaal daar aangelegd ging het mis de dure fles Borrel van dhr. Wolfs open. Wat daarop volgde was het best te omschrijven als een slagpartij, waar het Tahrirplein nog veel van kan leren. Bij de BBQ kon vooral de saus een grijns toveren op het gezicht van dhr. Lagas, die vervolgens tevens een reconstructie van 11 September liet zien aan de hand van een toren Jupiler. Omdat dhr. Wolfs toch al wel een half uur in z’n eentje in het Keldertje stond, besloot de rest van het dispuut zich er ook bij te voegen. En dat hebben ze geweten.

Men zegt wel eens dat foto’s meer zeggen dan duizend woorden. Dat ging niet helemaal op voor de foto’s die deze avond ons heeft gebracht. Niet heel verwonderlijk misschien, gezien er met 412 foto’s een keurig gemiddelde van een 100-tal foto’s per uur is neergezet. Rondom dit schrijven kunt u een beschaafde impressie krijgen van wat er die avond zich allemaal heeft voltrokken. Bijzijn was hierin zeker meemaken want onttrekken aan de aanwezigheid van Braque was er niet bij in deze krappe ruimte. Een handjevol onschuldige tienerbollen ontkwam hier dan ook niet aan, en hen werd een spoedcursus neo-Braqueriaans feesten tentoon gesteld. Dhr. Achmed strooide met kusjes en duckfaces, en ook mocht het gezelschap ruiken aan het studentenleven door de bar over te nemen worden gegooid; wellicht liep het soms wat uit de hand. Wat juist ín de hand liep, was de ‘slaapzak‘ van een niet nader te noemen Conserva. Als dank werd er na afloop (zoals dat vaker gebeurt) een fles drank naar het hoofd van dhr. Freling gesmeten. Een paar bellyshots knoflooksaus, cockblock-acties van 2008, semi-orgies op de boot en de behaarde ballen van ons zandmannetje later raakte het gezelschap dan toch eindelijk in coma…

Dag 2. De schade valt mee. Alle Jokers nog op zak, dhr. Swieringa een been vol scherven, dhr. van Loon een gebroken neus; een doorsnee zaterdagochtend dus! Omdat er nu eenmaal niets anders is in Langweer, belandden we weer op het terras van het cafe waar je je voor tientallen euro’s kan laten afzetten voor verse jus d’orange uit een pak en verse houdbare melk. Het was dan ook niet onverwachts dat dhr. Lopez de nieuw aangenomen Oostblokserveerster compleet afkafferde toen hij niet als eerste zijn uitsmijter kreeg. Het weer liet het echter niet toe om nog langer te blijven, in de zengende hitte was het noodzaak zo spoedig als kon het water op te gaan! Maar dat alles natuurlijk niet voordat dhr. Beek even zijn tanden kon poetsen met gin, en voor de 3742e keer de mix van Solomun op kon zetten. De twee foto’s hieronder laten goed zien dat de sfeer op zo’n sloep fantastisch is!

Eenmaal weer aan land kon het feest zich gewoon weer voortzetten, en sinds vorig jaar hebben we daar het ultieme drankspel voor natuurlijk. Toen er elke 5 minuten “bodem” schalde over de haven wist iedereen al wel hoe laat het was. Dhr. van der Zwan vulde de apenrots met zijn linker- en rechteraap, en na de treffende imitatie van Andre Rieu was het vermaak op de boot wel op, en moest het lokale uitgaansleven slachtoffer worden.  Helaas geen 4VWO Wassenaar dit jaar, het was toch voornamelijk weer Plato wat hier rondhing. Bij binnenkomst kregen we van Flugel nog mee dat het credo van deze avond “Drink Responsibly” was. En zo geschiedde. Het sterkste van de kaart graag, en dat bleef helaas niet bij 1 keer… Een gapend zwart gat later wekte het ochtendgloren ons, en was het tijd om maar weer eens op huis aan te gaan. Het was weer een buitengewoon geslaagd weekend!

Clearly you’re not a turtle!

 

Waar men bij Braque al gauw aan de T.O.C.K. denkt, hoort bij de T.O.C.K. ook vaker aan het spelletje Croquet. Dat dit nog wel eens kan leiden tot misvattingen is natuurlijk begrijpelijk, wat minder begrijpelijk is dat de gemiddelde student het woordje Croquet amper over zijn lippen krijgt. Zo hebben we de mensen van Flabber 0.3 (lees: FArty Party)die het uitspreken van een Frans woord met twee lettergrepen een hele docu kunnen maken met de nodige hilariteit, alleen Hans Kaaayj jr. ontbreekt. Misschien is dat de reden dat de video nog niet heel veel bekijks heeft getrokken en dat was boven de rivieren ook merkbaar.

Immers kennen ze sinds een aantal jaar ook de jolijt van hetzelfde spelletje van de bal en de hamer. Dat Nijmegen verder van Frankrijk of het Franstalig deel van België af ligt weet ieder lid maar dat dit de formulering van het woord Croquet zo ten nadele komt had niemand verwacht. Dus naïef als we waren was een select doch eloquent genootschap afgereisd om cultuur te snuiven te proeven op een dag in het teken van Nederlands populairste snack; de kroket. We waren op weg naar het Nijmeegse Croquet et Croquettes Kroket en Krokets. De aankomst van deze jonge honden was nu al legendarisch te noemen en alleen een soundtrack van George Baker ontbrak nog. Eenmaal aangekomen op de bijna Afrikaanse savanne dat zich in Nijmegen een heuse hockeyclub mag noemen werd er een potje gemaakt om ‘mee te beginnen’. Na terugkeer van dhr. van Vuren bleek dat er een net zo Afrikaanse wisselkoers op nagehouden werd. Vol ongeloof werden de “vele tientallen euro’s”  omgewisseld in een zak munten waar een beetje TOCK zowat op draait… Een zak plastic munten die niet zomaar over het hoofd kon worden gezien… Een zak munten die een eigen berging nodig zou hebben gehad. 

Enfin, met vijfhonderd munten op zak zou Quaestor in spe, dhr. van Vuren dan wel even wat te drinken gaan halen. Een simpele berekening bij de bar maakte ons duidelijk dat we de dag erop een grotere kater zouden hebben dan ons lief was. De Migraine Frizzante of Spouwmante was namelijk van dezelfde prijsklasse als de gigantische zak met flippo’s die we bij binnenkomst hadden gekocht. Na deze inflatie praktijken moest natuurlijk ook het simpele spelletje met de bal en de hamer er aan geloven. Vol goede moed zouden wij het volk even laten zien hoe dit spelletje in zijn werk gaat. Al gauw werd ons duidelijk dat een dergelijk toernooi makkelijker georganiseerd dan gewonnen wordt en zodoende wisten we onze enige wedstrijd dan ook te verliezen. Voordeel was dan wel er op ons VIP-deck gewerkt kon worden aan de zak met munten waar naar alle waarschijnlijkheid een extra kaartje voor moest worden aangeschaft op het station. Kortom de munten moesten op! Gelukkig zou na het meer dan schappelijk avondmaal de bar opengaan voor andere versnaperingen dan de flessen mouserend maagzuur waar nu al 8 uur op geteerd werd. Helaas verliep dit niet volgens plan aangezien de Nijmeegse neef van Adje niet gebeld was en omdat het sabreren van een fustje blijkbaar teveel gevraagd was. Na lang wachten kon de bar dan geopend worden en kon het feest los barsten. Gelukkig voor ons was de allejezus grote zak met munten door het bizar dure bier dan toch echt op en kon er huiswaarts gekeerd worden. Maar niet voordat we aan de gehele trein hadden laten weten dat dhr. van Vuren toch echt jarig was. Dat niet iedereen die vreugd met ons deelde werd al snel duidelijk maar dat mocht de pret niet drukken. Gelukkig had dhr. Verhofstad als een van de weinigen wel aan de verjaardag gedacht en werd er bij de AH-to-Go nog een flesje rosé weggekocht voor €382. Want ja, je wordt maar een keer 20. En volgend jaar dan zijn we er gewoon weer, hopelijk wel op een andere datum want dan hebben we een 21 diner!

“No shut up and drive miss Daisy home!”

 

Het begon allemaal begin mei op een mooie lenteochtend. Hemelvaartsdag 2013. Een dag waar heel burgerlijk Nederland weer stond te popelen om de Woonboulevards te bestormen om slappe bakken koffie te drinken en hun zuurverdiend geld uit te geven aan meubels die net zo kleurloos zijn als de personen die ze uiteindelijk in huis hebben staan. Voor studerend Nederland was er gelukkig wel iets om naar uit te kijken. De jaarlijkse terugkerende Tilburgs Open Croquet Kampioenschappen. Om daar ons veel te makkelijk verkregen geld van de staat weer te spenderen aan drank die we de volgende ochtend zoals altijd weer vervloeken. Dat mag de pret echter niet drukken want net zoals voorgaande jaren beloofde de T.O.C.K. wederom een groots succes te worden met een zon die net zo straalde als de vleeskeppel van dhr. Mulder, het weer dat net zo droog zou blijven als dhr. Wesdijk en met een rosé zo soepel en toegankelijk als dhr. Verhofstad stond ons een meer dan mooie dag te wachten.   

Ook aan de nevenactiviteiten lag het niet. Net zoals vorig jaar stonden de heren van Underpar er weer om de nodige golftechnieken bij te brengen en hun bonnen op te drinken en wisten de Cookaholics wederom te verbazen met hun culinaire hoogstandjes. Vernieuwing was er dit jaar onder andere met de tostikraam van Top Croque (ziet u de connectie?) die voor het eerst aanwezig waren op de legendarische velden van SV Longa. Niet alleen om ook de scholieren van de ROC en Fontys kennis te laten maken met een overgewaardeerde boterham met kaas maar ook om een minimale bodem te leggen voor de eerste fles vloeibare soepelheid naar binnen kon worden gegoten. Zoals een beetje evenement betaamt zat het ook dit jaar weer weken van tevoren helemaal vol. Met een ruime 700 eters was het ook een logistiek gepuzzel om dit allemaal in goede banen te leiden. Dat mensen na drie flessen rosé tekenen van kleurenblindheid vertonen was slechts een extra moeilijkheidsgraad evenals de wijnimporteur en zijn even clownesk gedragende compagnon die de prettige samenwerking nogmaals aan de commissie wilden benadrukken. Gelukkig voor hem wordt het nog mooier weer om te fietsen en zoals Adje altijd zegt: “Ge zuukt ut moar uit meej oewen lijnen.” “Karma is a bitch!”

     

Na een dag vol jolijt, decadent dwaas gedrag en geplunderde bankrekeningen was er natuurlijk maar een manier om deze af te sluiten. Dan hebben we het niet over het vasthouden van handjes op de Henk Pellikaan, het zoeken naar muntjes in missionarishouding op de middenstip maar over het feestje dat de hele dag naar een waar mogelijk nog hoger niveau tilt. Het budget was dit jaar niet toereikend om de Appelboor in te vliegen maar al met al hebben huisdj’s Martijn La Grouw, QuiQui, Jeff Doubleu en Skitzofrenix een grandioze avond weten neer te zetten. Dit jaar werd ook talentje Alvita op de valreep aan deze line-up toegevoegd die met louter hits als een ware Rattevanger van Hamelen van de velden naar de kantine wist te lokken. De rosé werd verruild voor bier of voor de welgestelden onder ons ander vloeibaar goud, de nog fijner gesneden Nesquick werd verruild voor wodka en de hoge standaarden werden ingeruild voor schrikbarend lage standaarden en slechte keuzes. Wat wil een mens nog meer? U leest het al. We hebben weer een grandioze T.O.C.K. weten neer te zetten. Waarvoor alle lof natuurlijk uit gaat naar de commissie, de vrijwilligers van Longa, de sponsoren en de deelnemers. En niet getreurd, volgend jaar doen we het nog eens dunnetjes over..

Weet je wel wie ik ben?

Wat is er de afgelopen weken maanden met Heerendispuut Braque gebeurd vraagt u zich af? Heeft de laatste lichting definitief het licht uit gedaan bij de Heeren van weleer? Is tikkende tijdbom Achmed dan eindelijk af gegaan? Is het hele dispuut verwend met ieder hun eigen Sammie? Niets van dit alles waarde lezer, een veel te luie ietwat comateuze trekjes vertonende huisschrijver is wat er aan scheelt! Want er is genoeg gebeurd de afgelopen tijd;

Zo waren er weer tradities om in ere te houden. Het oudste sporttoernooi dat onze vereniging rijk is heeft wederom plaatsgevonden; het Braque Squashtoernooi wordt ook dit jaar nog niet begraven maar mocht zelfs zijn 4e lustrum vieren. Gelukkig voor de Praeses Squash was dit alles binnen een middag geregeld, helaas voor de rest van Braque betrof het dan ook diezelfde middag. Onder toeziend oog van enkele Helden die een twintig jaar terug dit concept uit de grond hadden gestampt werd ook dit jaar weer tot zichtbaar ongenoegen van de Quaestor het fustje leeg getapt en tot in de late uurtjes door geborreld en dat vroeger alles beter was daar werden we nog even vriendelijk aan herinnerd.

Daarnaast werden ook de banden buiten Plato eens flink aangehaald. Zo werden we uitgenodigd om met de dames van Keiretsu mee te gaan naar het A One Kart-toernooi. Na een borreltje op huis werd er ook nog een poging gedaan tot het zingen van een liedje. Dat de ontgroening voor enkelen te vroeg was afgelopen bleek wederom maar goed vroeger was toch alles beter. Na de kelen eens even flink te hebben gesmeerd en daarna weer schor te hebben gezongen werd er afgereisd naar de Voltage. Onze hoop werd gevestigd op Humberto Alonso die zijn reputatie meer dan waar maakte en reed keurig de snelste ronde. Gelukkig waren de dames van Keirtetsu er om de tijd te verdriedubbelen zodat we niet met prijzen huiswaarts hoefden te keren. Hulde! 

Een kleine week erop was het alweer tijd om de spelersblouse te verruilen voor het rokwit maar niet voordat er een borreltje of wat op het terras waren gedaan. De weergoden waren ons namelijk bijzonder goed gezind die dag en waardoor het kwik zelfs boven de 25 graden steeg. Dus leek het een enkeling verstandig om een biertje of wat op het terras te doen, even later werden we door Braque’s eigen hofleverancier gebeld om maar even een rosé te proeven voor aankomende T.O.C.K. Nu waren Kwik, Kwek en Kwak ook de beroerdste (nog) niet en moest dat er ook nog wel bij kunnen. Na een flesje of wat werd er toch maar aangedrongen dat we huiswaarts moesten keren en een bodem met terugwerkende kracht moesten gaan leggen. Immers moest er enkele uren daarna op de jaarlijks terugkerende whisky-trein gestapt worden bij het Bal Masque. Eenmaal aangekomen op thuishonk ‘t Vaticaan bleken de gezichten flink verbrand te zijn, de zin was ver te zoeken en de whisky-trein werd een uurtje uitgesteld. Wel waren er maskers in overvloed en wel in de kleuren rood en blauw! De gedachte achter deze primaire kleuren is nog steeds zoek maar dat mocht de pret niet drukken. En gelukkig was bijna iedereen aanwezig dus kon onze reputatie weer even flink worden opgepoetst.         

Jammer genoeg lag het peil op locatie zelf iets minder hoog, disputen die nog steeds niet snappen dat je op een gala niet in das loopt, disputen die in plaats van een masker een driejarige hun gezichten laten volkalken of disputen die zo nodig een statement moeten maken en allemaal een avond in hun lievelingsbroeken mogen lopen. Hilariteit gegarandeerd. Het waren ook de leden van datzelfde dispuut die een nog groter stempel willen drukken op de avond door te tonen dat men wel degelijk van een herenmannendispuut kan spreken. Dat dhr. Lagas het allemaal niet meer aankon bleek wel toen hij als held op sokken meteen op STOP drukte, helaas van hem was er geen brand om te blussen. En of meneer even €600 kon aftikken, helaas voor hem was ook voor terrastijger Lopez een vaatje teveel van het goede dus was er geen geld zat. Zat werd er ook gedronken, met name van de rosé die de T.O.C.K.’s eigen Ballotagecommissie niet was gepasseerd. Maar ach, het bier ging ook vervelen en morgen kwam de stufi weer binnen. Sommige leden hadden het helaas niet in zich op het einde van de avond te halen en werden ‘headfirst‘ de taxi in geKwakt en richting huis gebracht. Dat uw beste vriend de taxichauffeur hiervoor eerst drie keer de ringbaan rond was gereden bleek de volgende morgen wel aan de portemonnee. Maar goed, de stufi was weer gestort.     

Dat er niet alleen geborreld werd bleek wel een week later toen er nog geen half elftal afreisde naar de velden van S.C. Olympus. Daar vond het PIOT Voetbaltoernooi plaats waar ook de gemiddelde burger zich een dagje kon vermaken met sport en spel (lees: kan vermaken met het uitdelen van doodschoppen van een aantal studentikoze gezelschappen). U merkt het al, een dag gevuld met louter gezelligheid. Maar dat mag je ook wel verwachten als men €10 betaald voor een bak lauwe lasagne en een gedeelde laatste plek. Na het eten werd team Braque 1/2 versterkt door nog een handvol Heeren waardoor Braque op volle oorlogssterkte weer dansjes kon gaan dansen in de kantine. Toen dan ook foetusneus Freek van de grond was getrokken, er weer oud Braqueriaans een stel burgerlijke paupers werden geprovoceerd en het hele plafond was omgetoverd in een ware sterrenhemel kon er weer huiswaarts gelift worden.

 

Met vlijt en liefde?!

Het zal u de afgelopen tijd vast niet ontgaan zijn maar tegenwoordig springen de ‘lichtingen’ als paddestoelen uit de grond in de Circustent der T.S.V. Plato. Helaas voor hen heeft goed werk tijd nodig daarom mag er bij dispuut Braque vanaf eind maart pas worden gesproken van een lichting 2013. En wat voor een… Na maanden van hopeloos geklungel, vreselijk gestuntel en vooral ongegeneerd gefaal werden zij toch beloond op een weekend weg met de immer gezellige Heeren van dispuut Braque. Niet zo maar weg met de jongens maar om te laten zien dat het na die maanden wel een keer goed kan gaan. Dus in de nacht van 15 op 17 maart konden ze hun opgedane kennis met ons delen, konden ze laten zien of er wellicht meer in ‘t Vat zat en konden ze laten zien dat ze het Heldiale Zwart-Wit waard waren.

Uiteraard zouden we allen weer afreizen naar een nog warmer zuiden dichtgesneeuwd chalet midden in de bossen. Dit jaar zonder de kerosine-slurpende sleeën uit Aalsmeer want zelfs Braque kent een crisis! Gelukkig gaf ook dispuutsvriend Bernhard ons daarvolkomen gelijk in. De maanden van voorbereiding door de weekendcommissie dhr. Dingemans kwamen nu allemaal bij elkaar en kon er niets meer mis gaan. Ware het niet dat de Drunken Duke of Driffield er na 100 kilometer pas achter kwam dat ze in buiten Brabant ook de rechterbaan gebruiken waardoor het ‘lekker bieren met het dispuut’ nog even op zich liet wachten. Dat mocht de pret niet drukken aangezien Pauper & Co hun ghettoblaster met louter hits bij zich hadden en er ook nog even gedaanst kon worden. “Wat zijn we toch lekker eloquent…” Niet alleen hits maar ook goed eten is belangrijk bij Braque dus tussen de liedjes door kon er goed maar vooral duur worden gegeten in een veredeld frietkot alvorens we onze grootste sponsorkroeg van de Benelux op zouden zoeken. Na een warm onthaal door de immer goedgemutste spreekstalmeester konden de banden weer eens flink worden aangehaald. Dit alles werd begeleid door nog meer bagger uit de speakers van Terror Rules van der Maat. Toen uiteindelijk zelfs die installatie ook in duigen viel werd er weer richting eigen skihut gegaan om het oud-Braqueriaans Koentje zoek, Barry in de Hoek te spelen.

Achteraf bleek de Schaduwstaf zijn handen meer dan vol te hebben aan de vijf vier drie vier klooien want naast klagen, zuchten en boos kijken konden we aan het gesis van Spons horen dat hij ieder moment kon bevallen, Q had 70 jaar geleden blijkbaar twee knieschoten gekregen, Kist was na een gevonden blikje bier uiteraard al dronken en Mayday de Zwijger was nog altijd evenkoud van binnen en vond het allemaal niet zo gezellig als verwacht. Uiteindelijk wisten de klooienboeven op sporadische momenten wel de broek aan te trekken in tegenstelling tot de heren die lid waren van dispuut Braque. Waardoor er eindelijk eens iets werd gedaan voor de trui. Na een weekend zonder buitenspelen, neusbal of glazen lid maar vooral met een hoop getob, getril en gedans konden de Heeren Jochem van Vuren, Stefan Wesdijk, Mark Duijker en Michiel Aarts zich alsnog lid van Heldiaal Heerendispuut Braque noemen.

Mannen, van harte gefeliciteerd!

 

Oohh herroo Hanss Bwrixx!