T.H.D. BRAQUE
Welkom op de site van Tilburgs Heerendispuut Braque
We schrijven 13 november jongstleden. Na al het geborrel van de eerste periode was de kleine rustperiode van de afgelopen weken voor menig sjaars een broodnodige pauze. Het valt natuurlijk ook allemaal niet mee om op iedere borrel even clean fris en fruitig te verschijnen. Menig logisch denkende sjaars zal dan ook wel geschrokken zijn van het aantal excentrieke uitstapjes . Het is immers de laatste borrelperiode en verwacht mag worden dat disputen deze mogelijkheid aangrijpen om hun potentiële nieuwe aanwas zo goed mogelijk te leren kennen. Er wordt immers naar een nieuwe lichting toegewerkt. Een setting waar je een fatsoenlijk gesprek kan voeren met de eerstejaars ligt zou dan ook een goede optie zijn. Sommige disputen denken daar anders over. Het verbaast ons dan ook niet dat er weer menig biercantus heeft plaatsgevonden, partybussen zijn afgehuurd en dat de bloemetjes zijn buitengezet aan de overkant van de Noordzee. Gelukkig doorstond een selecte keuze jongens deze escapade naar het land van de Cunt of Chuckchester, zij het met wat minder slaap dan normaal, en hadden zij de juiste keuze genomen om om 17:27 uur bij Grootkaffee ’t Vaticaan op de tweede borrel van T.H.D. Braque te verschijnen.
Na een klein hapje bij ’t Vaticaan was het alweer tijd om naar de volgende locatie te vertrekken. Onder het gezelschap van buschauffeur Peerke, die verdacht veel leek op een oud lid van onze vrienden in het blauw, werden we naar de volgende bestemming gebracht. Helaas werd hier door sommige sjaars nog even geen gebruik van gemaakt omdat ze toch nog bezig waren met het verwerken van de laagschuimende pints van gister. Dat dat verteren voor een enkele jongen niet helemaal goed was gegaan bleek uit het feit dat hij tijdens de reis, na een verdacht lang toiletbezoek, zijn maaginhoud in het potje had geleegd. Of de aanzet hiertoe de pokdalige Belgische N-wegen waren of de onvrede met de Praeses over diens onvermogen om het verschil tussen abdij- en trappistenbier te kennen zullen we nooit weten. Om de arme jongen een beetje op te fleuren heeft de Praeses hem een paar witte sokken cadeau gedaan, aldaar wij zijn vorige paar witte sokken op de eerste borrel afgebrand hadden.
Na het afleggen van ongeveer 95% van de afstand tot aan de bestemming vond onze Peer het wel welletjes en parkeerde hij de bus in de berm. Pas nadat enkele kilo`s er af hadden gejogd arriveerden we dan uiteindelijk alsnog bij Priorij Corsendonck. Dat er geen ontvangstcomité stond om ons te ontvangen maakte natuurlijk niet veel uit daar iedere Braquer inmiddels toch wel de weg kent in het heuze kasteel. De gewelvenkelder lag er zoals ieder jaar weer mooi bij en dus stond niets ons in de weg om de eetlust wat verder op te wekken middels een geel of bruin biertje of twee. Nadat er een flinke delegatie oudgediende heeren gearriveerd waren, zag dhr. Van Tankeren zijn kans schoon om de sjaars nog wat bij te brengen over de geschiedenis van het klooster en het bier dat daarvan de naam draagt. Wederom bewijs dat borrels ook leerzaam kunnen zijn.
Het subtiel gebrachte verhaal van dhr. Van Tankenen was een mooi opwarmertje voor het koningsmaal. Gekarameliseerd Brussels lof en geschoten fazant zijn slechts een greep uit de culinair verantwoorde gerechten die ons voorgeschoteld werden. Terwijl ook de rode en witte wijnen weer rijkelijk vloeiden was het tijd voor de Praeses om het hoofdgerecht koud te lullen een mooie speech te delen met de aanwezigen. Zoals verwacht was de Praeses niet bang om zijn mening onder stoelen of banken te steken en zijn er enkele rake klappen uitgedeeld. Na een schappelijk maal, in een meer dan schappelijke locatie en enkele kiekjes van het Praesidium, werd het tijd om terug te keren naar Tilburg om de koppen eraf te zuipen! Want ook dat hoort erbij. Peerke wist de bus gelukkig uit de berm te manoeuvreren en ons veilig thuis te brengen.
Eenmaal gearriveerd was het de hoogste tijd om naar het beroemde keldertje van de Philip te gaan alwaar de vrouwen en sjaars van Conserva ongeduldig op ons stonden te wachten. Tradities werden weer in ere hersteld. Shotjes vlogen over de bar, dhr. Achmed hield zich weer heel de avond bezig met het maken van selfies, het startschot van de kleding ruil werd gegeven en het begrip meeroken werd naar een nieuw niveau getild. Al na een half uur hadden we de zaal namelijk zo vakkundig blauw geblazen dat louter dhr. Deisz nog een sigaret zou moeten opsteken om in zijn nicotinebehoefte te voorzien. Voor sommigen werd het daarom ook allemaal even teveel en dus werden er ook nog uiltjes geknapt op het toilet en besloten we te vluchten naar `t Vaticaan. Dat deze escapade garant staat voor een legendarische naborrel bleek maar weer. Binnen no-time werden alle barren en tafels gesloopt overgenomen en kon het feest losbarsten. Het startschot van de kledingruil was eerder op de avond al gegeven en voor we het wisten hadden menig sjaars en Braquers een Conserva jas om de schouders. Dat niet elke sjaars even begripvol is bleek wel, aldaar deze besloot de jas als souvenir mee naar huis te nemen! Afijn, dat mocht de pret niet drukken. Tot diep in de nacht werden er dansjes gewaagd, dassen aan elkaar geknoopt, telefoons geleend, toonden Braquers weer hun liefde voor elkaar en schitterde Chuck in een gouden jas even glimmend als zijn kale kruin! Aan alles komt een eind en waar sommigen besloten nog een na-naborrel te houden in ` Vat, gingen de meeste eindelijk hun bed opzoeken. Het was weer een Heldiale borrel!
`Oost west thuis best`
23 Oktober. Net als bij de discussie die Nederland in haar greep houdt draait het vandaag maar om één ding: zwart-wit. Vandaag vindt de Eerste Borrel weer plaats; een ideale mogelijkheid voor eerstejaars om een kijkje te nemen in de sterrenkeuken van T.H.D. Braque, en voor de Heeren een kans om te zien wie genoeg in huis heeft om aanspraak te maken op een tweede borrel. Om 20.24 is er nog niemand binnen, maar al gauw blijkt dat de eerstejaars dit jaar zeer punctueel zijn, een hele meute staat buiten te wachten alvorens zij tezamen naar binnen gaan. De jaarband zit er vroeg in dit jaar!
De twee elftallen aan nieuwbakken Platonen krijgen eerst de kans om een kleine indruk op te doen van Braque’s tweede huis: Groot Kafee ‘t Vaticaan. Nadat de kelen gesmeerd zijn met enkele fluitjes en Bocken kan er gezongen worden! Geen geschiktere locatie daarvoor dan de huifkar van Ome Kees, alwaar dhr. van Mosselveld op rap tempo het ene na het andere lied er doorheen joeg. Het ging zelfs zo hard dat Victoriaanse klassiekers als ‘My Chuckie’ de revue passeerden. Helaas voldeed dit niet aan het motto van dhr. Mulder: “Anything worth doing is worth doing right”. Gelukkig komen we snel aan bij skihut Hooijen, waar sommigen hun 50-jarig huwelijk vieren, maar wij traditiegetrouw onze eerste borrel houden. Een blik op het barmeisje deed velen schrikken, was ze nou afgevallen? Tot opluchting bleek het al gauw om een ander meisje te gaan dan het varkentje dat we normaal moesten wassen.
Na de mooie speech van de Raeses was het de beurt aan de eerstejaars om de stoel op te klimmen en hun zegje te doen. Het was meteen raak, want bij het optrekken van de eerste broekpijp schitterde daar een paar witte sokken. Wat doet een beschaafd, eloquent en fatsoenlijk dispuut daar mee? Juist! De fik erin! De toon was meteen gezet voor een degelijke stoelsessie. Zo bleek dat er dit jaar een hoop ‘zusjes van’ in de Clochard zullen staan op de vrijdagmiddag, dat er veel nieuwe kanshebbers op de MILF-award bij kunnen komen, dat Dorus overduidelijk zijn klassiekers niet kent, dat de meeste dromen bedrog zijn, dat niemand bestand is tegen het bizarre vragenvuur van Stefan, dat iemand graag een vogelbekdier zou zijn en dat hoe hard je ook knijpt, zo’n glas niet kapot gaat. Ook het oud-Hollands gezegde ‘geef die boer een stoel’ werd door een van de sjaars te letterlijk genomen.
Na al dit vertier bracht de huifkar ons weer terug bij het vertrouwde Spookslot Akademeia. Naast de dames van Fame wachtte er deze avond ons nog een dispuut op; Equilibre had zich extra goed opgetut om goed voor de dag te komen als welkomstcomité. Na onder het genot van een paar flessen sterk het bal te hebben geopend, kon het feest losbarsten. Waar afgelopen weekend enkele van de aanwezigen nog een halve marathon hadden gelopen, werd er nu ook genoeg tijd ingeruimd voor estafettes. Hier liet dhr. Wesdijk zien dat hij net zo snel adt als dat hij praat, gelukkig werd de eer gered middels enkele nipte overwinningen. Gelukkig had Fame daarna een zorgvuldig ingestudeerd stukje choreografie in huis, waartussen zelfs Duijker een prima ballerina had kunnen zijn. En wat bleek nou, het was ook nog eens volle maan!
Na deze galavoorstelling aan soepelheid en finesse zat, zoals wel vaker dit jaar, de rem er niet meer op. De oud-praesi pronkten weer met de rood-witte jas en de met gaten gevulde lap stof van dhr. Adriaans hing om menigeen hun schouders. Waar het zwart-wit collectief deze avond echter redelijk beheerst bleef, was niks te dol voor de aanwezige vrouwen. Ze vlogen door de zaal heen, zaten in de spoelbakken, klommen over de bar heen, strooiden met stiften en bleken zeker ook niet vies van elkaar. Café de Wijn was er niets bij. Na de roes die de rest van de avond voortbracht klonken echter weer de bekende klanken van de Pianomeneer en kon men in alle rust het daglicht opzoeken om richting Achmed’s huis te vertrekken voor de naborrel.
Bram en Roel, trek die portemonnees maar gauw!
U kent dat wel. Ouders die soms vragen wat er nou allemaal wordt uitgespookt in studentikoos Tilburg. Wanneer dit afgedaan wordt met de mededeling dat we gewoon onze colleges gevolgd hebben en in de universiteitsbibliotheek netjes onze sommetjes en casussen voorbereid hebben, dan kan dit soms tot sceptische blikken op de ouderlijke gezichten leiden. En ondanks dat de Heeren van Dispuut Braque een standvastige UB-presentie hebben, kunnen ook wij niet ontkennen dat we zo nu en dan ook extra-curriculaire activiteiten ondernemen met het collectief. Om het thuisfront te laten zien dat deze activiteiten niet louter bestaan uit nachtelijke escapades op onze sociëteit maar ook eloquente en fatsoenlijke activiteiten omvatten, organiseert het dispuut om het jaar de Ouder-Kroost Dag. Dit jaar was het alweer de vierde editie van deze A++ activiteit die deze keer plaatsvond op 19 oktober jongstleden.
Daar de organisatie van een dergelijke activiteit niet uit de lucht komt vallen besloot het dispuut om niemand minder dan olijke krullenbol Mattheeuwse aan te stellen als organisator van deze mooie activiteit. De dag ving aan op eerdergenoemde sociëteit Akademeia. Ondanks dat het Plato-koffiezetapparaat niet in staat was om de cafeïnebehoefte van 12 Braquers en bijbehorende ouders bij te houden begon de dag alsnog kleurrijk en vrolijk. Ondanks het feit dat de Praeses zijn mooiste trui had aangetrokken was de aanwezigheid van het Heldiale Gebak de grootste kleurmaker van de ochtend. Toen uiteindelijk bepaald was wie het hoofd van dhr. Beeksma mocht verorberen en we enkele liters koffie en een paar duizend calorieën verder waren kon de rondleiding door het Platopand beginnen. Natuurlijk kon deze niet beter verzorgd worden dan door Plato’s eigen super-tof-bedankte-kind-aan-huis Van Der Zwan. Enkele verbaasde blikken op de gezichten van de ouders bij het aanzien van onze ruime sociëteit bleven ook niet uit. Duijker Sr. wist op subtiele wijze de algemene mening dan ook wel te verwoorden: ‘Dit is wel wat meer dan de veredelde zuipkelder die ik verwacht had!’.
Na deze vernieuwende blikken was het alweer tijd om de sociëteit achter ons te laten en te vertrekken naar een tweede veredelde zuipkelder te weten Abdij de Koningshoeven te Berkel-Enschot. Vanzelfsprekend werd er met de ouders aanwezig in stijl gependeld en dus stonden onze vrienden van Hooijen voor de deur met hun vers geverfde partyhuifkar. Het feit dat dispuut Braque zelf wel de ‘party’ organiseert werd al snel onderkend door de chauffeur die vlug de Hollandse klassiekers die door de speakers galden het zwijgen oplegde.
Vanzelfsprekend stond de tour door de abdij in teken van het brouwen van de ons niet onbekende La Trappe. Het afgedwongen goede weer en de humoristische, Bourgondische gids maakte deze rondleiding tot een groot succes. Dat hij ook precies wist hoe hij de bezoekers lekker kon maken voor de uitgebreide catalogus La Trappe-memorabilia, variërende van brood vervaardigd uit bierresten en bierkelken die zelfs door dhr. Van Mosselveld als ‘fors’ bestempeld werden, bleek uit de afsluitende bierproeverij. Gelukkig bleef openbaar dronkenschap vooralsnog uit.
De dag werd afgesloten met een koningsmaal bij stamkroeg ‘t Vaticaan bereid door Pr½mus Inter Pares Frank. De rustige naborrelsfeer die na de maaltijd door de zaal hing, gaf nog maar eens aan dat iedereen verzadigd was. Dat het een geslaagde dag was dat was wel zeker en daarom ook alom hulde voor dhr. Mattheeuwse. Dat echter voor sommigen de avond pas net begonnen was bleek later…
“Heineken gebruiken we hier om de ketels mee schoon te spoelen.”
Wellicht vermoedt u dat er bij T.S.V. Plato louter onder de ‘zet-die-tap-maar-open-en-laat-het-bier-stromen-tot-ik-eronderuit-val’-vlag gevaren wordt. Dat ‘vergeven en vergeten’ geldt na een studententijd uzelf afvullen met bier, schandalige taferelen en ander simplistisch vermaak. Wees gerust, een delegatie leden én oud-leden der T.H.D. Braque wist zich tijdens de disputentochten te verenigen in het café van sociëteit Akademeia om het tegendeel te bewijzen. Want waar menig clubje denkt iemand te leren kennen door laarzen vol drank door de kelen van onwetende eerstejaars en eigen leden te proppen denkt dispuut Braque daar heel anders over. De adtjes-vleermuis bleven uit, de vleermuizen daarentegen niet. De tijd doden door dit soort geestdodende zuippartijen neer te zetten op een dergelijke avond kan namelijk iedereen, iemand wat beter leren kennen in een kort tijdsbestek is echter weggelegd voor de weinigen die daadwerkelijk capabel genoeg zijn om een goed gesprek te kunnen voeren.
U was in groten getale. Wij waren in groten getale. Afijn. Het aantal eerstejaars was wederom voorzien van een groot diversiteit. Dat een foto van een foto maken een hele klus blijkt te zijn, is een feit. Maar goed voor de dag komen blijkt voor sommigen haast onmogelijk.. De een weet vrij aardig uit zijn woorden te komen, de ander heeft al moeite met het verwoorden van de eigen naam. Sommige laten zien dat ze beschikken over inhoud, anderen laten hun inhoud gewoon zien. Godzijdank was er een grote zwart-witte muur inclusief praeses LAB in hoogsteigen persoon om te laten zien hoe het wél heurt.
Al met al zijn we toch nog wel te vangen voor een feestje, dus werd er na het geplande programma verkast naar de zaal. Het Heldiaal zwart-wit verzamelde zich als vanouds weer in grote getale rond de gerepareerde gerestaureerde borrelton om de avond voort te zetten met stampmuziek, een mindervalide tv-presentator en een dronken Afrikaanse stukadoor.
En zo geschiedde, een geciviliseerde, sfeervolle borrelsfeer op niveau werd gecreëerd en er werd met genot gezongen, gelachen, gepraat enzovoorts enzoverder. De drank maar vooral ook de spijs ging in rook op. En zo kwam er een eind aan de immer fraaie disputentochten.
´Dat niet iedereen mode studeert is wel duidelijk!`
Heldenpost! En wat voor post. De oudgediende heren helden Leon Franssen en Peter Brouwer wisten ieder voormalig en huidig lid te verrassen met een Heldiale Braque vlag. Een vlag die vanaf heden iedere 6 september op onze dies fier zal wapperen, hangend aan een vlaggenmast, -stok of balkonnetje (sorry René Quist). Hiervoor gaat alle hulde natuurlijk naar beide heren die dit in het diepste geheim mogelijk hebben gemaakt.
Uiteraard werd in de nacht van 5 op 6 september ook zoals het hoort getrakteerd. Helaas werd tegen alle traditie in dit jaar geen fust aangeboden door de belangrijkste man van het dispuut, die lag door omstandigheden alweer op een oor. Aan zijn rechterbalhand daarom de eer om tussen tussen alle happy hardcore, Neophyte en carnavalskrakers een woordje te houden. Hierna schoof de zwart-witte muur voor de verandering eens achter de bar om zo het aangeboden fustje leeg te tappen. Die nacht werden de banden binnen het dispuut nog een warmpjes aangehaald, werd er heel wat af geknuffeld en kon iedereen met een glimlach op zijn gezicht dan ook eindelijk in slaap vallen. Traditiegewijs vierden we de zaterdag daarna dan ook onze Dies met al onze oud-leden. Immers wist iedereen dat de eerste zaterdag na 6 september er een gezellig dagje van huis in het verschiet stond. Iedereen behalve de persoon die cruciaal bleek voor de hele middag. Praeses Diescommissie Een slap aftreksel van mevrouw Reinildis van Ditzhuyzen zou namelijk een etiquettecursus voor ons in petto hebben. Voor de kijkers thuis, etiquette is een duur woord voor simpelweg het hebben van manieren. En duur was het. De dame in kwestie wist de vooroordelen van vrouwen in auto’s “Vrouwen achter het stuur, bloed aan de muur!” niet te ontkrachten en was op weg naar de cursus toen bleek dat een ongeluk in een klein hoekje zat. Geen nood, ontzettende Praeses Diescommissie wist op afstand te voorkomen dat de hele dag alsnog in de spreekwoordelijke soep zou lopen. DUitjes.nl was ook niet voor een gat te vangen dus werd een v€rvang€r opgeroepen die aan een uur meer dan genoeg had om de heren van Braque wel even uit te leggen hoe het hoorde. Dat hij de heren Heijman, Collignon, Nijhuis etc. niet kende was dus duidelijk. Na een kwartier was al duidelijk dat Barry zijn Braque Bijbel aan de eerste de beste Etiquette dummy had verkocht om deze de nodige manieren bij te brengen. Uiteindelijk was het na een uur wel welletjes geweest en mocht al het eloquente dat we het afgelopen uur geleerd hadden in de praktijk worden gebracht. En waar kan dat dan beter dan in een verkapt frietkot in Hoog Catharijne. Aldaar werden we in de watten gelegd met culinaire hoogstandjes als een cracker met zalm, biefstuk met friet en een bakje chocoladepudding. Wat zijn we toch weer lekker eloquent. Voor het koud lullen van het vlees was dhr. Quist niet nodig, toch wist de geliefde leider bijna iedereen persoonlijk te benaderen. Nadat uiteindelijk ook iedereen zijn bordje friet gekregen en op had kon er ergens anders genoten worden van de Utrechtse gastvrijheid. Waar een dag bol moest staan van hoe het wel hoorde, hebben we vooral gezien hoe een dies niet hoorde. Gelukkig hebben we de foto’s nog. “Galaplicht?! Daar zijn die wijven toch voor?”
We schrijven augustus twintigdertien, de zomervakantie zit er bijna op en het nieuwe collegejaar staat weer voor de deur. De een gaat zijn 6e studiejaar in en de ander begint aan zijn 1e studiejaar, wat een contrast. Voor de verse studentjes, die elk jaar jonger lijken te worden, is er geen betere manier om studerend Tilburg te leren kennen dan door de TOP-week te lopen. De oude rotten zijn er om de jonkies te begeleiden, ze alle aspecten van het studentenleven mee te geven en ze vooral erg dronken te laten worden. Verantwoordelijk als we zijn, nemen wij deze taak ieder jaar graag op ons. Zo heeft een delegatie kampmentoren zich weer van hun beste kant laten zien. Top-kindjes zijn in de steek gelaten, mensen zijn over de bar gegooid en de voetafdrukken van de dispuutnar nog op het plafond van de CV. Maar niet alleen de kampmentoren waren nadrukkelijk aanwezig. Zo zijn er meerdere Braquers actief geweest tijdens de TOP-week. IC, Promocie, Word Lid Commissie, Bolle Promoteam en Biermannen, ze hebben allemaal hun visitekaartje afgegeven. Uiteraard was er elke avond ook nog een handvol Braquers die gewoon langskwam om een biertje te drinken. De zwart-witte muur stond weer als vanouds binnen Plato, waar andere clubjes onzichtbaar waren. Sommige clubjes waren nou niet bepaald haantje de voorste. Zo waren er oud-leden die zelf hun rollator de toko in moesten rollen, omdat die wel een biertje wilde drinken, waar het actieve kader van het dispuut nergens te bekennen was. Gelukkig staat aanwezigheid bij ons wel hoog in het vaandel. En aanwezig waren we. Tot in de late uurtjes werden er dansjes gewaagd, barren overgenomen, de barcom het vuur aan de schenen gelegd, Bavaria promotiemeisjes gedrogeerd met Sourz, wc brillen verloot, Barry weer gevonden, enkels verbrijzeld en is er hier en daar nog `hallo` gezegd. We kijken nu al uit naar de komende TOP-week
Daar houdt het echter niet op voor de nieuwe studentjes. Er volgen namelijk nog 2 weken met karige themafeestjes bij Plato. Iets met mosterd na de maaltijd. Desalniettemin staan we er toch weer. Op de grote leider lijder na, die viste helaas achter het net. Hij voelde zich namelijk niet zo best na een avondje shotjes drinken. Het laatste shotje was de druppel die de emmer deed overlopen. Echter niet met de intentie om ergens munt uit te slaan. Zodoende besloot de P. een rustmoment van 2 weken voor zichzelf in te lassen. En zo geschiedde. Maar dat mocht de pret van de open tijd niet drukken. Zoals gewoonlijk wordt deze afgesloten met de `legendarische` playboyparty. Allemaal bijzaak. Het geval wilde namelijk dat T.H.D. Braque die nacht haar 23e dies vierde! Zoals het heurt vieren wij dat graag met de vereniging door een fust aan te bieden. Het feest ging door tot vroeg in de ochtend en zo werd er op gepaste wijze afscheid genomen van 3 lange introweken.
Na wat hobbels en obstakels verder, is de tijd dan eindelijk aangekomen voor dhr. Freling om zijn ellenlange studentenbestaan in te ruilen voor het burgerschap. Een gemis, maar hopelijk voor Freling slaan zijn shockerende verhalen ook aan bij de proletariers van het grijze burgerleven.
Gelukkig was iedereen fris en fruitig in kostuum om Marcel een hart onder de riem te steken voordat hij aan zijn verdediging begon. Terwijl een zwart-witte, licht beschonken muur zich bijeen hield in de wolkenkrabber van de Tilburgse campus maakte Marcel zich enorm veel zorgen. Opgesloten in een klein kamertje met een niet onprettig ogend blonde dame, moest het er dan toch echt van komen. En gelukkig, op woensdag 21 augustus jongstleden, notabene in de TOP-week, mocht ons eigen kuikentje dan toch zijn verdiende MSc in onvangst nemen.
Traditiegetrouw werd onze o zo snel volwassen geworden Flosje in een pracht van een tenue gehesen, inclusief badmuts, pantoffeltjes en nog een laatste joker om het af te leren. Compleet was het outfit nog niet. Want wat is een hooligan zonder stadionfakkel? Dus na het vakkundig inrichten van de campus van zijn geliefde UvT als een bepaalde stad in een bepaald land waar een bepaalde haatbaard goed ligt konden we door. Eveneens geheel volgens traditie gingen we vervolgens met de horkmobiel van Hooijen door naar `t Vaticaan. Maar niet voordat de tractor, geheel in lijn met Freling z`n schrijfproces, met wat lomp stomp duw en trek werk op een sukkeldrafje op gang kwam. Daar aangekomen stonden ons een fris glaasje bubbels en een koud glas bier te wachten om de kater systematisch weg te werken en om het feestgedruis op gang te brengen. Freling zijn populariteit is natuurlijk ongekend. Niet voor niets stond er dan ook een daadwerkelijke cameraploeg voor hem klaar om alles vast te leggen. Na nog wat biertjes, kokhalsjes en snacks was het dan toch echt tijd voor de heeren in zwart-wit om door te gaan naar een diner om vervolgens de avond, nacht en ochtend door te zetten op Akademeia.
`Wir sind keine Fussballfans`
