T.H.D. BRAQUE
Welkom op de site van Tilburgs Heerendispuut Braque
Vrijdagavond, 11 februari 2011. Een select gezelschap van Braquers en klooien verzamelt zich op Tilburg Centraal. Ditmaal niet om onze oosterburen te bezoeken, maar voor een activiteit die we intussen wél een traditie mogen noemen: de Braquantie. Ditmaal is de keuze gevallen op de stad Porto. Deze stad zou niet alleen een interessant nachtleven te bieden hebben, maar is tevens door de daar gevestigde porthuizen een interessante bestemming voor het elitaire gezelschap van Braque.
Vanaf het kleine vliegveld te Maastricht wordt de reis ingezet, met hulp van onze oude vrienden van Ryanair. Na een vlucht van twee uurtjes en een dollemansrit in de taxi staan wij in ons hostel tegenover de receptioniste. Deze wil direct geld zien, aangezien dit de eerste maal zou worden dat er voor onze sleutels borg betaald dient te worden. Dat dit voor ondergetekende een reden was om op te letten, blijkt wel uit het feit dat er thuis nog drie sleutels van voorgaande hostels liggen verstopt. Nadat deze formaliteiten zijn afgehandeld, is het dan tijd het bruisende nachtleven van Porto in te duiken. Ten minste, dat is het plan. Al gauw blijkt dat de gemiddelde Portugese student(e) niet veel te makken heeft, aangezien iedereen zijn of haar bier, verkregen bij een loketje met TL-verlichting, op straat staat te nuttigen. Integrerend als zij zijn staat ook Braque al snel met een plastic glas op straat lekker te borrelen. Alhoewel dit in eerste instantie een gezellig (en goedkoop) tijdverdrijf lijkt te zijn, wordt op een gegeven moment toch maar besloten de warmte van een kroeg op te zoeken. De tweede reden waarom de Portugezen niet graag in de kroeg staan, wordt al gauw duidelijk wanneer we een geschikte kroeg gevonden denken te hebben. De pikdonkere ruimte, die enkel elke halve seconde verlicht wordt door een enkele stroboscoop, maakt converseren en elkaar ontwijken tijdens het doorkruisen van de kroeg namelijk niet bepaald gemakkelijk. Gelukkig zorgen het Paasei, de drang tot een kledingswitch van dhr. Freling en het humeur van dhr. Mulder voor een geslaagde afsluiting van deze eerste dag in Portugal.
Na een goede nachtrust in onze stapelbedden was het tijd voor het ontbijt. Hierbij was menigeen zo verstandig één van de drie bakkers naast het hostel binnen te stappen. Dhr. Groenhuijsen en dhr. van der Zwan wilden echter toch iets meer de cultuur proeven, en besloten op een terrasje de beroemde Portugeze jumbo ham-kaas-tosti te bestellen die bij een ‘epic meal time’ eigenlijk niet zou mogen ontbreken. Dat de Portugese cuisine het nooit ver geschopt heeft in Nederland wordt deze twee heren dan ook al vrij snel duidelijk.
Dat Porto een mooie stad is, blijkt uit de lange stadswandeling onder leiding van dhr. Rombouts die hierna volgt, en na een goed diner met een flinke sloot port is het dan alweer tijd om het nachtleven een tweede kans te geven. Alhoewel de helft van het gezelschap in één van de beste uitgaansgelegenheden van Porto al lekker staat te clubben, draagt klooi Foef er persoonlijk zorg voor dat de andere helft na die club ook bij ‘Plan B’ wordt geweigerd. Uiteindelijk wordt er nog een andere club gevonden waar je niet meer weg mag voor er een minimaal aantal bier is genuttigd. Hierdoor werd het toch nog een latertje, aangezien je je het bier voor vijf euro per stuk natuurlijk goed wil laten smaken.
De volgende dag is het tijd voor de volgende twee hoogtepunten. Want op weg naar een porthuis krijgen wij door dat er eventueel een uit-wedstrijd van FC Porto tegen SC Braga bezocht kan worden. Dhr. Groenhuijsen kent namelijk nog wel een mannetje dat kaarten voor ons wil gaan halen. Omdat hierop wachten beter gaat als je kunt genieten van een neut, melden wij ons porthuis Sandeman voor een rondleiding. Na een tocht door zalen vol met vaten Port en een kennismaking met de schaduw van dhr. van Loon is het tijd voor een proeverij. Helaas gaat het niet zover komen, want de kaarten voor de voetbalwedstrijd zijn inmiddels binnen. Er wordt dus maar besloten de proeverij te laten voor wat is, en dhr. Chucko wordt samen met een arme, arme klooi achtergelaten met glazen port voor een mannetje of 10.
Na een treinreis en taxirit staat een select groepje voetbal-enthousiastelingen voor het gemeentelijk stadion in Braga. Dat de sfeer net iets grimmiger is dan bij een potje ballen bij Willem II blijkt al snel, wanneer er na driekwart wedstrijd twee Braquers plaats hebben mogen lenen in de ambulance. Alleen daarom al was dit weer een Braquantie om niet snel te vergeten…
Zo! En nu ben ik de oudste! Drr Tkrr Urrrr Jrrr!
Het jaarlijkse Maastrichtse hoogtepunt, In Mosae, was weer aangebroken en uiteraard was T.H.D. Braque voor de 2de keer op een rij weer aanwezig, waardoor er dus over een traditie gesproken kan worden. Mogen wij dat zeggen? Nee dat mogen we niet zeggen. In grote getale reisden op 11 februari 2011 de vertegenwoordigers van al dat mooi is aan Tilburg naar onze oosterburen.
Uitgerust met theedoeken, zonnebrillen, veulll pistolen en bloedeigen native en tevens tolk, dhr. Wolfs, begon de avond rustig door de eerste Maastrichtse cultuur rustig op te snuiven in café de Uni. Rustig leest u? Gillende, instemmende vrouwen en een levensgenietende clochard (wel een sportieve!) zorgden voor het vermaak.
De tijd brak aan om naar In Mosae te gaan. Stampende muziek, lichtshows waar dhr. Appelhof bang van zou worden, dronken dames, dhr. Lagas die munten verduistert, verschillende varianten op de pitspoezen, geweldloze klooien, een overenthousiaste Van der Maat, geplek in de hoek, klooiendansjes en vooral veel attributen. Uiteraard was het dhr. Beek gelegen om nog eens flink met zijn knuppel in de rondte te zwaaien, en was dhr. van Loon niet te beroerd voor een half uur de speler uit te hangen op het podium. Hier had u bij moeten zijn, en u mag uzelf dan ook uw absentie kwalijk nemen.
Aan de terugreis maken we maar niet teveel woorden vuil. Hier kende dhr. Van der Maat in ieder geval een hoofdrol. Hij gaf een hele nieuwe betekenis aan het gezegde ‘naast de pot pissen’, verklaarde een man waarom arbeid op de vroege ochtend niet loont, en stuurde dhr. Beek naar Alkmaar om wat kazen in te slaan.
Ten laatste dan nog een saillant feit: dhr. Mulder kreeg het voor elkaar om zichzelf gedurende de avond te ontpoppen als een man met vele gezichten: Chuko de boer, Pr1matt, Duitse officier, Matt the builder 2000, Cowboy Chuck.
Drr Tkrr Urrrr Jrrr!
Ook dit jaar werd er weer dikwijls aan de bel getrokken tijdens de jaarlijkse Sinterklaasavond van Heldiaal Heerendispuut Braque. Soms door klooien die uit hun ‘na Sesamstraat naar bed’-ritme werden getrokken, en soms uit pure gratie jegens de gulle Sint. Fraaie cadeaus werden uitgedeeld, geaccompanieerd door enkele poetische noten.
Ondanks de gebrekkige kwaliteit van enkele gedichten, het falen der klooien en een gebrek aan fatsoenlijke snacks was het wel, in heuse Sinterklaas-traditie, Feest! Gelukkig maar, want plots was dhr. Mulder zijn Brits accent kwijt, zat dhr. Van Tankeren tóch wel op de bühne en bleek een spel uit den ouden doosch de gangmaker.
Verder kunnen wij u niet teveel mededelen omtrent deze heuglijke avond. Dat dhr. Lagas de inleg van alle Braquers bij mocht houden en onze paarse vrind dit keer bij dhr. Freling terecht kwam had u bekend kunnen zijn.
Of je worst lust.
Wat heeft uw voorkeur:
O Dik papier
O Dun papier
Kijk de komende week op de website voor de uitslag van deze poll. Voor grappige stukjes, geestige foto’s of andere vormen van digitaal vermaak verwijzen wij u graag door naar St. Juttemis!
De oliebollen zijn verdwenen, het vuurwerk is de mist in geschoten en de nieuwjaarsborrels vliegen je om de oren: het nieuwe jaar is begonnen!
Dispuut Braque ging het jaar 2011 direct goed van start. Dhr. Deisz was zo vriendelijk geweest zijn woning beschikbaar te stellen om gezamenlijk het nieuwe jaar met drank en spijs te beginnen. Al snel was duidelijk dat het ons aan niks zou ontbreken: bier, goed eten en uiteraard de bubbels waren in grote hoeveelheden aanwezig. Daarnaast had vriendin Linde ook haar dispuut uitgenodigd. Later zou blijken dat de banden met Furiae deze avond weer in haar volle glorie zouden worden hersteld, zoals vanouds.
Toen uiteindelijk de klok middernacht sloeg en het gezelschap zich naar buiten begaf, bleek echter al snel dat de traktatie op mooi vuurwerk die avond zou uitblijven. Helaas was deze ingewisseld voor buskruit happen en was daarnaast waakzaamheid geboden. Niet alleen voor de luide kanonslagen die bepaalde personen drie meter de lucht in lieten schieten, maar ook het risico elkaar kwijt te raken door de halve meter zicht behoefde de aandacht.
Natuurlijk mocht dit de pret niet drukken en werd het feest voortgezet in kroegen Vaticaan en Babbus. Los van een halve knokpartij en een enorm dronken klooi werd het een gedenkwaardige New Years Eve die pas laat de volgende morgen zou worden afgesloten.
Ah, nu het toch ter sprake komt: klooien. Ze zijn er weer! Want enige tijd terug hebben Tim Jansen, Dorus van Mosselveld en Humberto Levarht Lopez het gepresteerd, na veel gesteun, geklaag, zwakke knieën en een knap ingestudeerd lied, de status van Beagle te behalen. Felicitaties zijn absoluut op zijn plaats, maar zullen nog even op zich moeten laten wachten.
Jullie zijn er namelijk nog lang niet.
… trek maar dikwijls aan de bel! Wat vroeg dit jaar, maar ook dit jaar zijn we weer goed verwend.
Vrijdag jongstleden werd namelijk duidelijk dat vier mannen hebben besloten niet te kiezen voor middelmatigheid of derde borrels op het toilet. In plaats daarvan zeiden Dorus van Mosselveld, Humberto Levarht Lopez en Tim Jansen volmondig ‘Ja’ tegen een traject ter kennismaking bij T.H.D. Braque.
Heren, heel veel succes de komende tijd…
Het wezenlijke afstuderen van De heer Van Den Brand nam al wat tijd in beslag… zo zijn er in zijn studententijd twee wereldoorlogen uitgevochten, heeft Holland drie vorstinnen gehad, stond de provincie Zeeland een keer onder water en werd er nog wel eens de finale van een groot Europees voetbaltoernooi gewonnen. Wat maakt het dan dus uit om de afstudeerbórrel dan ook nog een tijdje te rekken, moet Gijs hebben gedacht? Nou, als je twee weken eerder een gaatje had gevonden, had je je horloge nog voor het lustrumgala gehad. Maar dat terzijde.
Dat de happening niet alleen voor Gijs zelf, maar voor de hele familie Van Den Brand de nodige impact bleek uit een kort gesprek wat de heer La Grouw voerde met Gijs’ moeder.
“Mevrouw Van den Brand, gefeliciteerd met de prestatie van uw zoon!”
-“Dankjewel, Paul!”
“Nee, mijn naam is Martijn, mevrouw”
– “Echt waar? De vorige keer dat ik je zag heette je Paul!”
“Nee mevrouw, we spreken elkaar eigenlijk voor de eerste keer.”
– “Och jee. Hoe lang ben jij al lid van Braque?”
“Sinds 2006 mevrouw.”
– “Ah, net zo lang als Gijs dus!”
“Nee, mevrouw ik heb Gijs nog ontgr… is dat de bar?”
De avond was een aaneenschakeling van moeilijke melodieën, genante verhalen, de ‘jonnons-ik-heb-echt-wel-nagedacht-over-m’n-grappen’-speech van Kiki en de vraag waarom er in Godsnaam een foto van Martijn La Grouw in de powerpoint zat. Jammer alleen dat Mariëlle schitterde door afwezigheid. Beffen op de vlaktebank heeft tegenwoordig ook geen waarde meer…
Opa, namens het hele dispuut; bedankt voor een goei’n borrel en succes met de hel die ‘het werkende leven’ heet!
“Gijs, kende gij ‘ne parkeergarage moaken? Nou en of!”
Woensdag 3 november was het wederom zover: zo rond negen uur om 20.57 exact werden de uitverkorenen onder de jongste Plato-lichting verwacht te Groot Kafee ’t Vaticaan. Aldaar zou hen niet alleen Tilburgs meest Heldiaal Heerendispuut wachten, maar ook één van de mooiste en meest beslissende avonden uit hun leven!
Groepjes klooien druppelden beetje voor beetje binnen alwaar enkele bescheiden bakken gerstenat de kelen konden doen smeren. Immers, er was een lange avond voor de boeg. Zo’n avond vangt meestal aan bij het begin en zoals bij velen bekend: geen spetterende start zonder een propere speech van dhr. Van der Kroon. Hierbij werd tevens van de gelegenheid gebruik gemaakt om Suikeroom Frank nog eens een eervolle vermelding en een heuse Lustrumalmanak toe te kennen!
Iedereen, voorzien van een nieuwe, up-to-date liederenbundel, dook vervolgens de huifkar naar Huize Hooijen in om wanneer aangekomen een beroep te doen op het voltallig barpersoneel. Lichte regen die op het raam tikt, kaarslicht, twee toiletten en bakken snacks verzorgd door dhr. Mulder: wat wil men nog meer? Wellicht dat de nieuwe garde genodigden zich genoodzaakt voelt om zich even op de juiste wijze voor te stellen. En zo geschiedde volgens oud-Braqueriaans (en tegenwoordig door menig copycat gebezigd) gebruik: de stoel werd naar voren geschoven en de zwart-witte muur nam haar plaats als aandachtig publiek in.
Op deze stoel konden sommigen zich van de jongens onderscheiden, anderen konden hun potentieel wat minder prominent onder de aandacht brengen. Wat zweetdruppels, trillende stembanden en knikkende knieeën later had iedereen zijn zegje gedaan en konden we de balans opmaken: 7 zusjes, waarvan 3 met de juiste leeftijd om voor het eerst een alcoholhoudend flesje ranja bij de Clochard te gaan proeven.
Na enkele uren van gezelligheid, dynamiek en verhitte gesprekken was het dan toch eindelijk tijd om de resterende flessen te ontkurken en aan de terugreis te beginnen. Het eind van een geslaagde avond, vraagt u? Natuurlijk niet. Er moet immers nog gedanst worden! En waar kan dat beter dan feestcafe Philip…
Bij binnenkomst stonden de ingrediënten voor een fraaie finale al klaar: een jukebox, een volledige afgekochte voorraad drank en damesdispuut Conserva dat zich van haar beste kant liet zien. Ondanks de toch beperkte ruimte van de immer sfeervolle kelder kon men volop converseren met bijbehorende armbewegingen (nee, Appelhof was er niet) en zowaar dook er her en der een spaarzaam danspasje op! Enkele bollebozen besloten toch om van hun Ice Tea-kuur af te komen en hun intenties duidelijk te maken door een handvol dames vol te gieten met alcohol. Dhr. Van der Kroon vond het toch nodig om een aanslag op de bankrekeningen van beide disputen te plegen door 6 volle bladen afgeladen met glazen Vodka te bestellen.
Maar aan aan al het moois komt een eind: om 5 uur sprongen de lichten aan en hoorden we het welbekende ‘Piano Man’ aan. Dat het Philip-personeel de ‘kwaaisten’ niet zijn bleek uit het feit dat sluitingstijd ook voor hen een zeer ongedefinieerd en rekbaar begrip was. Na een heuse stijldans van o.a. duo Adriaans-Lagas moest om 6 uur de toko toch eindelijk verlaten worden. Tijd voor de jaarlijkse naborrel, die zeer traditioneel werd bijgewoond en afgesloten door dhr. Niekoop. Nu dient er slechts nog ondervonden te worden wie zich tot het selecte gezelschap mogen rekenen om hun snuffeltijd bij dispuut Braque te kunnen verlengen en nogmaals van zich kunnen doen spreken op de 2e borrel. Bijzijn is meemaken? Dat geldt waarschijnlijk niet voor u. Maar wees niet getreurd, het verslag komt u tegemoet.
Taxi!