T.H.D. BRAQUE

In de barre winter van ’13 mochten de leden van dispuut Braque zich na de jaarlijkse carnavalsmarathon weer melden; de Braquantie stond immers weer voor de deur! Wat doe je dan, als iedereen vijf dagen lang heeft staan vernikkelen van de kou? Even opwarmen en bijkomen van al het alcohol?Juist! En waar kan dat beter dan in het zonovergoten Krakau?!

Zodoende verscheen er vrijdag 15 Februari een kleine groep Braquers en klooien onder het prachtige golfdak van Tilburg Centraal. Een kleine groep, zegt u? Helaas konden er dit jaar maar weinigen mee, een enkeling geveld door carnaval, menig Braquer diep in de portemonnee getroffen door de crisis, en klooi Barry? Die was spoorloos… Desondanks vertrok een negental onder de bezielende leiding van Praesusje-van-alles Beeksma naar Eindhoven Airport. Al gauw bleek dat Q zich goed had voorbereid op deze trip; de een na de andere woordgrap vloog door de stiltecoupe, en ook aan een Poolse vocabulaire en saillante feiten en weetjes ontbrak het hem niet. Als dat maar goed zou gaan…

Niet veel later landden we op het besneeuwde vliegveld van Krakau, waar onze gezellige Oostblokchauffeur al stond te wachten op ‘Mr. Beek‘. Een prachttocht door het fraaie landschap van Polen bracht ons niet veel later bij ons hostel, genaamd ‘Mosquito‘. Altijd handig om een slaapplek naar een mug te vernoemen. Desalniettemin troffen we aldaar een verrassing aan; niemand minder dan klooi Barry was al op onze slaapkamer aanwezig! Daar het al donker werd buiten, en onze hostel-gastvrouw ons vertelde dat we omsingeld waren door een park waar nog nooit iemand levend uitgekomen was, moesten we toch maar eens op pad. 

Je bent maar eens in de zoveel tijd in Polen, en daar moet je goed gebruik van maken. Echter was het Beeksma’s reis en gingen we dus naar de pizzeria. Het menu was er vrij apart, ze serveerden er louter knoflook, al dan met pizzasmaak of pasta erbij. Nadat we onze complete samenstelling aan smaakpapillen harder hadden gesloopt dan Hiroshima ooit te verduren heeft gehad, stond ons het beruchte nachtleven van Krakau te wachten. Helaas bleef het die avond bij een halflege club, sfeervol verlicht door een stuk of 1200 TL-buizen. De paar mensen die er waren werden vakkundig weggewerkt door de windmill-skills van de aanwezige Braquers, waar zelfs dhr. Appelhof nog een puntje aan had kunnen zuigen. De motoriek van Kist zorgde er gelukkig ook nog voor dat ongeveer 65% van het bier over de grond heen kletterde… Gelukkig had de club een local ingehuurd die elke vijf seconden een bezem langs je voeten haalde. Na het nuttigen van enkele glazen vodka bleef alleen de harde kern over en kon de tientallen jare oude Single Malt uit de kast getrokken worden. Gezien er de volgende dag een activiteit op het programma stond die weinig katerproof was, zocht men dan toch hun bed of asfalt op om te beginnen aan de welverdiende nachtrust.    

Bij het ochtendgloren kon men zich opmaken voor een reis naar een locatie die grimmiger was dan de grijze, vervuilde hopen sneeuw die het Poolse asfalt sierden. De bestemming van deze dag? Auschwitz. Hiervan geen gedetailleerd verslag gespekt met onsmakelijke grappen. U bezoekt het zelf maar eens. Na afloop konden we onze gemoedstoestanden weer een positieve impuls geven, en hoe dat beter te doen dan met het lokale bocht: Schnapski’s! Maar eerst diende er een degelijke bodem gelegd te worden, waarvoor we een Poolse boshut-kelder aandeden. Hier kon men allerlei Poolse delicatessen verorberen, onder het genot van een discussie over wie nou wiens moeder is, en zo geschiedde. Behalve Kapitein Kameel, die een overheerlijk stuk varkens-nek wist te bestellen, die zo mogelijk nog vetter was dan de ongewassen haren van Barry. Na dit feestmaal leidde de akela van ons hostel ons naar een nieuwe club, of eigenlijk eerder een veredeld ondergronds cafe. Hier nam het collectief het concept ‘voetjes van de vloer’ iets te serieus, en naar goed voorbeeld van claimkoning Beek had iedereen al gauw een object gevonden om op te staan en zijn danskunsten te etaleren. Kunsten, zegt u? Jazeker, dansen als Q en Kist mag zeker worden bestempeld als een kunst. ‘Uit de maat’ is in principe nog een compliment voor het geheel aan spastische uitspattingen wat het koddige duo wist te produceren. Gelukkig kwam Barry ons ook nog even opzoeken en vergezelde hij ons aan het eind van de avond terug naar het hostel, om aldaar al onze wodka op te drinken en de gangvloer te bezemen, en ons daarvan het nodige filmmateriaal aan te leveren.

Een klein zwart gat later bevinden we ons op zondag, aan het begin van de middag, bij een prachtige burcht. Zonder de Uil kom je niet zoveel te weten over een stad, dus hebben we ons laten vertellen dat er hier ergens een draak aanwezig was, waarachter een bijzonder slecht verhaal stak. Na enkele verwoede pogingen om zowel de draak alsmede het kasteel te kopen, was de cultuur van Krakau alweer bijna op. Het laatste stukje cultuur besloten we dus maar te consumeren; meer Schnapski’s! Na een schitterende speech van Q, een soort paniekdelerium van dhr. van Loon en enkele kanongeluiden was de dag eigenlijk al niet meer te redden. Gelukkig besloot dhr. van der Zwan wijs te zijn en ons te redden van een zekere ondergang: Doe nog maar zo’n blaadje!    

“Even bijkomen in het hostel”, zeiden ze… “Zo’n drankspelletje, daar wordt je echt niet extra dronken van”, zeiden ze… “Spicy food in een Indiaas restaurant is niet zo pittig”, zeiden ze… Gelukkig konden we ‘s avonds eindelijk weer een club aandoen, want meer drank was precies wat we nodig hadden. De lokale bevolking en een groepje Fransen (waar de meningen over verdeeld waren) kregen al gauw te maken met de kamelen-pasjes van dhr., Achmed en het fenomeen ‘Naked Chest Drinks’. Na sluitingstijd was er elders nog een licht incident met betrekking tot een jas, waarna het jongste bestuur dat Braque rijk is besloot om een van hun meest gerespecteerde leden compleet de vernieling in te schoppen. De moordneigingen hielden daar echter niet op, gelukkig konden de plannen om hem van een tien meter hoge trap af te donderen tegengehouden worden. Een vergetelijke avond!

Aan al het mooie komt een eind, en na een lange dag vol wachten, hitjes, stiekem scharende scharrels, fatboys en kroelende en knuffelende Assessoren vertrok de taxi weer richting vliegveld. Zo besloot de reis, en was het eloquent, elitair en bovenal beschaafd gezelschap van T.H.D. Braque weer terug op het oude nest.

Ey man, how is it? Naaathing!

Elk willekeurig beroep in pikante vorm, mannen als vrouwen, bovensloters die het zuiden ineens bezoeken. Het was in het voor sommigen te lange weekend van 8 tot en met 12 februari weer tijd voor het feest dat meer ongewenste zwangerschappen met zich meebrengt dan in heel India: Carnaval! Waar menig persoon het na een weekendje snel laat afweten treedt dispuut Braque traditiegetrouw buiten de grenzen van Kruikenstad om daar de gemeentekas van Cuijk te spekken.     

Verzamelen gebeurde daarom vroeg op het Centraal Station. Niet zo zeer omdat we daar moesten zoeken naar een 5e klooi verkleed in onzichtbaarheidsmantel en ook niet omdat het zien van haastende arbeiders nu eenmaal prettig is voor de kater. Nee, omdat er dit jaar een eeuwig durende reis met het OV moest worden gemaakt.  Aangekomen op het station werden we onthaald door broodjes kaas, bier en nog meer broodjes kaas. Meteen maar doorgaan was dan ook het motto om vooral niet te hoeven denken aan de man met de hamer die na een keer of vier te hebben afgezegd de volgende morgen onvermijdelijk en onwaarschijnlijk hard zou aankloppen. Na een treinrit vol afkeurende blikken te hebben gehad werden we in Nijmegen Centraal onthaald door nog 200 andere malloten. Die het net zoals wij het in hun hoofd hadden gehaald om weer in het zichzelf overeind houdende smerige en stinkende pak te stappen. Vanuit daar werd de sprinter richting Cuijk aangedaan en alsof ze erop getraind waren wisten de ‘sfeerbegeleiders’ het sprintertje vol te duwen met nu al dronken tienerbollen, studenten, tafels en alles wat daar tussen past. Die allemaal met maar één doel voor ogen, deelnamen aan de tocht der tochten, door weer en wind en dat er slachtoffers gaan vallen staat vooraf al vast. De climax van het Carnaval, de Kuukse Elfkroegentocht.

Echter begon deze editie van de Kuukse Elfkroegentocht met een klein probleempje, er waren namelijk geen kaarten gehaald voor dit uitverkochte evenement. Afaal! Een mooi man zei ooit; “Je moet niet in problemen denken maar in oplossingen!”. Zodoende kon ook deze traditie weer worden voortgezet, echter niet voordat we hadden gekeken naar: de achterkant van een hamburgerkraam, de achtertuin van de burgemeester van Cuijk en meneer Pastoor en zijn mooie grafzerken. Toch wist uiteindelijk het volledige mee afgereisde dispuut inclusief tafel, rookdoos, geforceerd lachende klooien en meters bier zichzelf binnen de hekken te werken.

Dat achter de rug hebben beloofde het uiteindelijk toch nog de dag te worden waar we al zolang naar hadden uitgekeken. Maar met tientallen kroegen, pleinen en andere gezellige gelegenheden zou dit weinig problemen gaan opleveren. Althans dat zou je zeggen, ware het niet dat na een zeven bier een stel Braquers de drang had om zich van de groep te distantieren en het in zijn eentje ontzettend leuk te hebben. Gelukkig deed het meerendeel niet mee aan de Elfslettentocht en werden er gewoon kroegen binnengewipt bezocht in plaats van Jokerverslindende vrouwen. En met succes! De enige stempelkaart die Braque rijk was werd verzilverd en zodoende kon men weer huiswaarts gaan. Ware het niet dat heel Zuid-Nederland via hetzelfde boemeltreintje richting huis wilde. De twee uur wachten hebben we onszelf maar bespaard en omdat het weekje toch al niet zo duur was werden we middels taxi’s keurig bij station Nijmegen afgezet. Na een man verkleed als oom Agent ervan te hebben overtuigd dat de Braque statafel toch echt van ons was konden we dan toch richting het echte Zuiden afreizen. De een wat eerder dan de ander maar dat mocht de pret niet drukken. We konden met een goed gevoel en godzijdank het volledige gezelschap minus een aantal accessoires weer terug naar Tilburg. Die komen we volgend jaar wel ophalen!

Oh, je hebt gewoon geen zin om op de tafel te klimmen?

 

Jawel, sinds een half jaar is er weer sprake van 21 diners bij dispuut Braque. Van het ene gehucht naar het andere, dit keer waren we welkom in wereldstad Waalwijk. Volgens Wikipedia is dit nog altijd een stad maar inmiddels weten we wel beter. Daan Dingemans was zoals het hoort alweer bijna 22 maar dat mocht natuurlijk de pret niet drukken. Na maanden van zeuren, plechtig beloven dat Braque de kwaadste nog niet is en dat Jokers alleen van waarde zijn bij een kaartspel kon het hele dispuut dan toch afreizen naar het pittoreske Waalwijk. Eenmaal aangekomen werden we verwelkomd middels een woordje van de verjaarde job himself en zodoende werd ook de borrel in de kelder weer eer aan gedaan.  

    

Nadat ook enkele oud-leden zich bij de jongere honden hadden geschaard kon er aan tafel worden gegaan. Tegen ieders verwachting in was er geen tafelschikking gemaakt waarbij het zusje strategisch een veilige plek kreeg toegewezen. Nu hoeft dat natuurlijk ook helemaal niet want Braque gedraagt zich altijd, toch? Na een speech van mevrouw Dingemans waar onze Praeses nog een puntje aan kan zuigen was het tijd voor een meer dan Heldiaal diner. Marianne Thieme schijnt nog steeds wakker te liggen op haar tofu matje na het zien van de vele kilo’s vleesch die daar maar al te graag zijn genuttigd. Nu begrijpen we ook ineens waarom Daan is afgevallen sinds hij in Tilburg woont.

    

Een 21 diner zou geen 21 diner zijn als er niet een lied geschreven was. Het was geschreven, geprint en gezongen maar daar zullen we het bij laten. Gelukkig konden we voor beter vermaak dan liederen geschreven door lichting 2012 richting het centrum van Waalwijk. Als eerste werd het gezellige plaatselijk poolcentrum aangedaan alwaar volgens oud-Waalwijkse gebruiken iedereen in das bekogeld werd met sneeuwballen. Gelukkig waren we nog altijd in het gezelschap van de gehele familie Dingemans dus ons kon weinig gebeuren. Echter, gewiekst als altijd had Daan ervoor gezorgd dat deze exact 30 minuten mee mochten. Daarna konden ze Ella mee naar huis nemen en namen de gebroeders Dingemans het volledige dispuut zonder microfoon, sorry Dorus ‘Waar is je pak?’ van Mosselveld, mee op sleeptouw. De twee andere kroegen van Waalwijk moesten eraan geloven. Omdat de eerste kroeg gevuld was met allerlei volwassen types en er veel te degelijk uit zag was alles behalve geschikt voor een avond als deze.

    

Daarom werd de avond doorgezet in café Goodfellas. Een mooie naam voor een nog mooiere kroeg. Want wat is er nu mooier dan in je goede hemd en smerige das tussen strakke minder soepele neven van Joan te staan? De bladen bier waren daarom niet aan te slepen en ook buckets werden niet gemeden door de jarige. De avond kon niet lang genoeg duren, zelfs niet voor de vele fashiontips van dhr. van der Maat die weer eens de bloemetjes kon buiten zetten. Maar uiteindelijk heeft alles een einde en zo ook het Braque avontuur in Waalwijk en gingen we lijnrecht naar huis. Behalve voor een enkeling die alles van hotels schijnt te weten, doch nooit eentje boekt.

Dus jullie hebben een bedrijfsuitje?

We schrijven alweer 2013, het jaar is weer voorbij gevlogen en dat betekent maar één ding; de Braque Nieuwjaarsborrel staat weer in het verschiet. Zoals u van ons gewend bent is dit traditioneel op de derde zaterdag  van januari, of van het jaar zo u wilt. Dit jaar werd deze iets vroeger op de avond gepland omdat het dispuut en haar leden natuurlijk ook weer een jaartje ouder zijn geworden.En rond kwart over 6 stond ‘ons’ Vaticaan dan ook gevuld met een vijftigtal Helden. Een nachtmerrie voor de gemiddelde (mannelijke) Platoon en een verrijking voor de stad Tilburg. Althans dat zou men vooraf hebben gezegd. Na de magen gevuld te hebben en de kelen gesmeerd was het natuurlijk tijd voor een woordje. Niemand minder dan iQuist tilde de verfijnde kunst van het redevoeren wederom naar een hoger niveau. Sorry Martijn La Grouw…

 Zoals ieder jaar mochten ook de vijf nieuwelingen aan de bel trekken om zichzelf voor te stellen ten overstaande van het oudere gevestigde dispuut. Na een georganiseerde chaos waarin er vast wel iets voorgesteld is, kon er sociaal gedaan worden tot de kleine uurtjes. Na dit besloot een klein dozijn daarvan minder traditioneel af te sluiten in de Clochard. Nu vult naar ons idee niets een kroeg mooier dan een zwart-witte muur maar blijkbaar zijn de meningen hierover nog altijd verdeeld. Nadat we weer voor het gas,water en licht hadden betaald vonden de sfeerbegeleiders het wél al mooi geweest. Gelukkig staat het nachtleven van Tilburg bol van geciviliseerde uitgaansgelegenheden en werd aan den lijve ondervonden hoe het Zwart-wit het deed onder de blacklights van de Nacht. Na een tal van uiteraard goede gesprekken, het uitgeven van veel te veel euro’s en het per opbod verkopen van een willekeurige passant werd dan nog een ‘kleine’ naborrel geïnitieerd.  “Jij stelt helemaal niks voor! Wij maken louter kennis!”   

U hoort het al, de Sint is weer in het land. Maar nog voordat de Sint ook maar een stap had gezet in Roermond werd natuurlijk eerst ‘t Vaticaan bezocht. Nu valt te verwachten dat hiervoor een verzameling leuke liedjes, een hoeveelheid lekkernijen maar bovenal een gezellige avond werd geregeld. Niets bleek echter minder waar.

Gelukkig heeft de Sint ons niet voorzien van een grote hoeveelheid bij elkaar geraapt strooigoed maar hebben maar liefst 5 heren het weten te schoppen tot klooi van dispuut Braque;

De heren Bas Aumer, Stefan Wesdijk, Michiel Aarts, Jochem van Vuren en Mark Guus Meeuwis Duijker hebben met trots het Beagle-shirt mogen ontvangen.

De Sint is nog wel even in het land en daarom is er nog genoeg tijd om ‘t heerlijk avondje nog eens dunnetjes over te doen.

Heren, succes…

 

 

 

Normaliter is de Goedheiligman al weer bijna het land uit en vullen paaseieren de schappen van de plaatselijke drogist, dit jaar mag een zorgvuldig geselecteerd groepje eerstejaars zich een maandje eerder bewijzen; het is immers weer tijd voor de Tweede Borrel van T.H.D. Braque! We typen 7 November 2012, wanneer twaalf jongemannen danwel heren in de dop zich bij het zwart-witte collectief voegen bij ‘t Vaticaan. Met knikkende knieën en een geveinsde glimlach beginnen zij aan een avond die wellicht een zwaar stempel zal drukken op hun studententijd. Wat staat hen te wachten? Heeft bestuur XXIII dan toch iets geregeld? Is dhr. Achmed al met vakantie? En moet dhr. Freling zich zorgen maken?

Na enkele wilde verhalen over negerinnentetten en goedkope pijpbeurten op de borrel van Excessive moest het vervoer zich aandienen. Waar bussen en Braque niet altijd twee handen op een buik zijn, verschijnt er dan toch een fraaie bus inclusief goedgeluimde chauffeur op tijd voor ‘Batcave’ 013. De ijsberende, nagelbijtende, peentjeszwetende Haatbaard had voor een klein drankje onderweg gezorgd, wat heet, de lokale slijter bleek te zijn geplunderd. Zelfs op het tempo van dhr. van Mosselveld zou een dergelijk aantal kratten niet kunnen zijn genuttigd. Tevergeefs had dhr. van Oosterhout ons natuurlijk niet lang geleden nog gewezen op het feit dat dit bier het daadwerkelijke doel van de reis was…

    

Eenmaal aangekomen op Priorij Corsendonk kwamen bij velen de mooie herinneringen al weer bovendrijven. Er was weinig veranderd, her en der waren weer wat schilderijtjes rechtgehangen en was er een deurtje vervangen, of een minibar aangevuld. Onze entree werd beklonken met een kleine borrel in de gewelvenkelder alwaar Pr3mus ons bier scheen te hebben gesponsord. De Vrindenkrieng weet immers hoe je dat aanpakt, een borrel of wat met eerstejaars! Maar we dwalen af, het tempo waarmee de dubbele en quadrupele bieren ons werden voorgeschoteld door enkele lakeien was moordend en de amuse werd dan ook maar wat graag naar binnen gewerkt. Gelukkig konden we nog geen 5 minuten aan tafel gaan om de bodem van onze magen te voorzien van kaas met hier en daar een stukje kabeljauw als je geluk had. Na deze nu al legendarische tosti begon dhr. van der Zwan aan zijn betoog dat nog steeds rondgalmt in Turnhout. Hierna volgde een uitstekend stukje rund vergezeld door enkele luttele flesjes rood en wit, op de hielen gezeten door een fraai bereid dessert. Na al deze lekkernijen kon er gelukkig een lokale Molukker gecharterd worden om op een voor velen memorabele plek een kiekje te schieten van het gezelschap. 

    

Maar om dit jaar de ban eens te doorbreken en schappelijk te zijn t.a.v. de vrouwen van Conserva, stond de bus alweer op tijd klaar om terug te reizen naar wat velen van ons het vaderland mogen noemen. Volledig tegen alle tradities in waren we dit jaar zelfs eerder aanwezig dan Conserva, en ook dit jaar mocht de kelder van Spoorstudentendisco Philip toneel bieden aan een waar schouwspel. Alhoewel, schouwspel? Door het opsteken van een Cubaantje her en der stond de kelder nog blauwer dan de auto van dhr. Deisz. Om middernacht was er ook nog extra reden tot fiesta; onze huisspanjaard Humberto mocht weer een jaartje optellen bij zijn leeftijd, met de nodige cocktails tot gevolg! Dat ook dhr. Freling al een jaartje ouder is bleek ook al gauw, hij vestigde een recordtijd om zijn imposante torso in een kanariegeel hesje te steken. Dat dit hem geen windeieren zou opleveren zou later nog blijken…

    

Omdat aan het eind van de avond kelders toch meer iets voor onze oosterburen zijn, wordt er afgesloten in de warmte van ‘t Vaticaan. Al snel heeft dhr. Jansen een soort apenrots bestaande uit tafels geclaimd en ziet dat het goed is. Dat nieuwbakken DJ van Mosselveld nog een paar cursusjes bij “Dag Roosendaal” kan gebruiken bleek al gauw; hits van boybands en Treble schalden door de tent. Na een uur of wat stuiterden nog enkelen door het cafe, werden sommigen opgesloten en verhoord op de toiletten, gebruikte dhr. Freling het drankhok voor een hapje ipv een drankje en was er een soort klooien-inquisitie die lichtinsgenoten probeerden te ronselen. Toen ook het alcoholpromillage van dhr. Adriaans de pan uit rees zat het er dan toch echt op. De aansluitende naborrel bleek nog toneel te bieden aan illusionist Foef, voor al uw pizzaverdwijnshows, en kon afgesloten worden om 11.00u te Bolle met een biertje koffie voor dhr. Dingemans. Amen.

Tien! Tien! Tien!

 

 

We schrijven 24 oktober 2012, een avond die menig persoon zich nog wel weet te herinneren, of juist niet natuurlijk. Op 20.27, om te precies te zijn, weten welgeteld 14 eerstejaars zich bij de gevestigde orde in Grootkafee ‘t Vaticaan te voegen. Slechts 14 vraagt u? Juist, bij ons geen overvolle recepties of het flyeren met uitnodigingen. Een weloverwogen en select gezelschap mocht kennis maken met dispuut Braque. Een voor een kwamen ze dan ook binnen lopen en werden weinig heren afgeschrikt door tentamens de volgende morgen. Na een klein borreltje bij café ‘t Vaticaan zouden we rond kwart over 9 vertrekken om onze borrel te vervolgen op een andere locatie, ware het niet dat onze chauffeur na 15 jaar de weg nog niet kon vinden. Toen de huifkar dan eindelijk het centrum van Tilburg had bereikt was het tijd om aan boord te gaan van dit gevaarte.

Toen de Praeses Liederencommissie dan ook eindelijk op zijn troon in de huifkar plaats had genomen konden we dan ook echt vertrekken. Het ene na het andere lied werd ingezet met een tempo waar Kees, Praeses Discohuifkar, nog een puntje aan kan zuigen. Na een zeer korte doch vermakelijke rit kwamen we aan op het welbekende Hooijen alwaar we onthaald worden door de Amsterdamse tak van Braque. Na de nodige hoeveelheid vloeibaar moed klom de Praeses uiteindelijk op de stoel om het goede voorbeeld te geven. Gelukkig is een speech geen doel, maar een middel. En waren er genoeg heren die hem volgden en wel wisten hoe het hoorde. Verhalen over clowns, verloren mobieltjes maar vooral ontzettend veel zusjes, bekend én onbekend, passeerden de revue. De witte sokken werden verrassend genoeg niet gevonden, wellicht dat het gestaag groeiende biggetje achter de bar hier iets meer van wist? Gelukkig komt aan alles een eind en zo ook aan de penetrante paardenlucht, rond 1 uur konden we dan ook weer plaatsnemen in de Disco-huifkar. Inmiddels waren de kelen iets beter gesmeerd en konden  ‘Alle 13 fout’ van T.H.D. Braque’ met nóg meer jeux en volume worden ingezet.

Eenmaal bij onze immer gezellige sociëteit aangekomen werden we opgewacht door de dames van DOT. Het ontvangstcomité van maar liefst 2 dames stond ons op te wachten en tezamen met de aanwezigheid van onze huis-dj Jeff Doubleu kon de borrelavond worden omgetoverd in een topfeest te Akademeia. Alsof het niets was wist hij louter hits te draaien in tegenstelling tot de rest van de line-up die avond. Na deze publiekstrekker was het tijd voor Plato’s eigen 2Unlimited, en dat hebben we geweten. Gelukkig wist een willekeurige Oud-Praeses daarom op genuanceerde manier duidelijkheid te scheppen en konden we over naar de orde van de dag, bierestafette tegen de dames van DOT. Tot twee keer toe moesten de dames het onderspit delven. En dit ondanks verontrustende voordelen als het hebben van een oud-bestuurder of het te letterlijk nemen van ‘een biertje in je nek gooien’. Maar de afgedropen dames lieten zich niet kennen en de borrel ging vrolijk verder. Ook de Heldiale Praesesjas liet weer van zich spreken toen deze bij menig oud-praesi of praeseskandidaten om de schouders werd gehangen.Nu verloopt zo’n avond nooit vlekkeloos en is een glippertje zo gemaakt. Kattenfluisteraar Bubba kreeg het diep in de nacht voor elkaar de sociëteit te veranderen in waar Thialf door de vloer te bezaaien met een schaal vette snacks. Was het een schwalbe of was het dhr. Freling die met een sliding een eind maakte aan de voederdrang van Bubba? Niemand zal het ooit weten.

De avond eindigde daar niet voor velen van ons. Ook dit jaar werd het loft van de heren Lopez en Freling opengesteld voor de altijd fraaie naborrel. Er ging niemand naar huis voordat; niet de voordeur maar het balkon dienst deed als entree, de scootmobiel van de buurman werd verbouwd en alle alarmen in de Anna Paulownahof waren afgegaan. Kortom de rust keerde pas in de vroege uurtjes weer terug waarna iedereen met een voldaan gevoel zijn bed kon gaan opzoeken.

Verrassing!