T.H.D. BRAQUE

Ik word niet met grote regelmaat gebruikt, ik ben in donkerte gehuld voor het grootste deel van het jaar en als ik gebruikt word staan er allerlei ongezonde, opmerkelijke en ongure dingen te gebeuren. Wie of wat ben ik? Het verstand van het monster van de Nijverstraat? Het geslachtsdeel van de Framboos? Of toch de porno collectie van Utrechts’ eigen Clooney? Neen beste lezer, het betreft hier de  beschrijving van het rokkostuum.

Dit mooie stukje kledij mocht namelijk weer uit de kast getrokken worden voor het Bal Masqué, alwaar dispuut Braque zich wederom van haar beste kant zou laten zien. Er werd gehoopt op een mooie avond, en hoe kan het nou minder dan dat worden, ze hebben immers een whisky sigaren rosébar!

Echter lopen we al op de zaken vooruit. Voor we het Bal Masqué zouden verblijden met onze aanwezigheid, zouden we de dames van Papillon treffen bij huiskamer ’t Vaticaan. Het is niet de eerste borrel met de dames van het roeiende gezellige clubje, echter kon dat tradities niet drukken en werden er natuurlijk cadeaus, liederen en speeches gewisseld. Een natte penetrante verse hamer van een aantal jaar geleden liet ons prettige herinneringen ophalen. Niet geheel ongegrond zou later blijken, de borrel was geslaagd en het ensemble besloot zich een enkele honderden meters verder bij het gemaskerde grut te voegen.

De trein vertrekt! Inzittenden: Kay ‘De basta expres is een doodrijder’ van der Zwan, Hidde ‘haastige spoed is een hand vol bloed’ Mattheeuwse en Mark ‘hoe ging dat ene spreekwoord ook alweer?’ Duijker. Verder niet bijzonder interessant, enfin, we zijn gearriveerd. Al snel blijkt dat de interpretatie van de term ‘masker’, breder is dan de morele horizon ‘’haha’-schaal’ van Wesdijk. Gelukkig staat T.H.D. Braque er weer piekfijn op, reden voor een plaatje. Makkelijker gezegd dan gedaan. De trein heeft een deels alternatieve route door Frankrijk gemaakt, het arsenaal van danspassen wordt op de proef gesteld, evenals de het doorzettingsvermogen van de kale adonis. Er werd nog wat gefeest, gedronken, gelald en gebrald alvorens huiswaarts te gaan en alvast te balen van de geplande afspraak met de man met de hamer op de middag van 11 april.

“Praesszuuss asszjeblief laaa mee blijjvuuu?!?!”

Na maanden van gezeur, geklaag en onkunde om vier jongetjes klaar te stomen voor het studentenleven is het dan gelukkig weer tijd voor echte leuke dingen: er mag weer geborreld worden. Een van de velen borrels in het verschiet maar we trappen af met de lieftallige dames van Vidar die gaan onder de naam van Lieve Lust. Om klokslag half 10 op 1 april worden de dames verwelkomd in onze altijd vertrouwde huiskamer ’t Vaticaan.

Dat aanwezigheid hoog in het vaandel staat bij Braque moge bekend zijn, maar sommigen namen dit wel erg serieus. Na het uitwisselen van cadeaus en het zingen van de liederen kon er doorgehamerd worden naar het altijd gezellige Brandpunt. De temperaturen stegen weer tot ongekende hoogte in de alom bekende sauna van Tilburg. Maar dit keer had de temperatuursstijging een andere oorzaak. Bij het lezen van deze zinnen weet de oplettende lezer allang hoe laat het is. Pim Sjansbal was namelijk weer eens van de partij!Tot diep in de nacht was Rim sterke verhalen aan het ophangen en diepe geheimen aan het uitwisselen op een veilige 2 meter afstand van het dispuut. En zoals het niemand moge verrassen was Sjansma wederom de matchwinner.

“We gaan hem missen..”

Daar waar sommige clubs al problemen ondervinden om hun enige activiteit vol te krijgen, organiseert dispuut Braque, naast de T.O.C.K., ook reeds 21 jaar haar Squashtoernooi. Ondanks dat het altijd weer lastig opboksen is tegen de Champions League, weet toch ieder jaar een grote groep Platonen hun weg naar dé squashtempel van Tilburg te vinden, te weten Squashcentrum de ’T gevestigd aan het evenzo bekende rode lint van de uni naar het centrum. Met bloed, zweet en tranen wordt er gestreden om de felbegeerde beker binnen te slepen. Dit jaar trokken zelfs enkele Braquers hun witte sportsokken uit de kast om er wat kilo`s af te werken. Behalve dhr. Achmed uiteraard, die traditiegewijs zijn luie stoel niet uitkomt om geen seconde van de kwart finale van de CL te missen.

Een van de mooiste fenomenen in de sportwereld is wanneer de underdog het wint van de favoriet, de clichématige strijd tussen David en Goliath, zo u wilt. Het was vast met die gedachte dat ‘1^st round draft picks’ Freling, Jansma en De Regt onder de wel klinkende naam ‘Squashma’ een gooi deden naar het kampioenschap om de gevestigde orde eens flink op te schudden. Met zo`n naam ben je bij voorbaat al bestempeld tot de gedoodverfde favoriet uiteraard. Maar helaas, al in de eerste ronde ging het al fout tegen het A-elftal van LAB bestaande uit Tonnie, Sammy en Pelle. Team Squashma werd gedegradeerd tot een pupillenelftal en Sjansma voelde zich in de steek gelaten door zijn kale kameraden. De Vr!ndenkr1eng gaf team Squashma de genadeslag en ging uiteindelijk ook weer met de prijzen vandoor na een heuse titanenstrijd tegen Feutos. Wel was er toch een verrassing in de vrouwenpoule, niemand minder dan Conserva ging er hier vandoor met het goud, een unicum in de Tilburgse squashwereld. Alhoewel, dat zij goed met ballen om kunnen gaan is wellicht niet zo zeer een verrassing te noemen…

Afijn, wij bedanken alle deelnemers en zien iedereen graag volgend jaar weer terug!

“Hee Joan, ben je aangespoeld?”

This is a test post

Het is weer eens zo ver. Het Heldiale collectief heeft een weekend achter de rug dat louter gekenmerkt wordt door gezelligheid! Uiteraard waren er ook weer een stel klooien van de partij die zo nodig de gezelligheid moesten verpesten. Chagrijnige blikken, enkele traantjes en vooral veel geklaag. Maar dit alles met een hoger doel. Weet het dispuut van deze natte herders echte mannen te maken? Ergens in de nacht van 14 op 16 maart kregen de pissenbakken de kans om te bewijzen het lidmaatschap waard te zijn.

Vrijdag ochtend stipt om 10.03 uur mochten de klooien zich presenteren na een ware slijtage slag de avond ervoor. Dat ze nog niet helemaal hersteld waren was wel te merken. Onze pauper uit Helmond moest weer aan de lijn worden gehouden en dat Abba nog nooit `DD` borsten in zijn handen heeft gehad was ook meteen duidelijk. Uuuuuuuh Dixo, de gedoodverfde opvolger van dhr. Freling in The League Of Extraordinary Baldness, moest het weekend bijna afzeggen na een klein ongelukje. Klooi Teringventje had het principe van `kaalheid` duidelijk niet goed begrepen. Gelukkig was er een tondeuse meegenomen. Afijn, nadat ook de weekendcommissie zich 2 uur te laat had gemeld konden we eindelijk vertrekken.

Wonder boven wonder had de weekendcommissie haar zaakjes goed op orde! Er was weer genoeg dood bier, koffie, snacks en met name heel veel spek! Er was zelfs 90 kilo aan extra SPEK meegenomen, voor het geval dat het op zou raken! Het eloquente gezelschap liet zich weer van haar beste kant zijn. De traditionele blote ballen basten borrel  werd weer eer aan gedaan, de oren werden weer verdoofd door het helse geschreeuw en er liep een groot zwijn met een appel in zijn mond op de eettafel!? De kookcommissie wist weer een maal te bereiden waar zelfs dhr. Appelklooi nog tevreden mee zou zijn. De vingers werden afgelikt bij de zelfbereidde stoofvlees schotel op zaterdag, die de vieze nasmaak van het eten op vrijdag enigszins deed vergeten.  De boefjes waren echter niet zo dankbaar en gelukkig waren er genoeg baggerbakken beschikbaar op het weekend.

Dhr. Lagas wilde uiteraard louter vermaakt worden en droeg zijn kennis van het dierenrijk over op de klooien. Ook was het gemis van klooi Barry bij lichting 2013 duidelijk nog niet verwerkt en er werd dan ook op gepaste wijze afscheid van hem genomen. En wat is er eigenlijk met dr. Evil gebeurd? Afijn, na een weekend vol gehuil, vastgeboeide klooien, krab-lopen, apporteren, gebroken enkels en eenden waar de dierentuin in Berlijn nog een puntje aan kan zuigen wisten de Heeren Maxim Neijenhuijs, Erik Knoops, Laurens de Wit en Stijn Frenken die felbegeerde zwart-witte trui in de wacht te slepen! Nogmaals proficiat en maak er een mooie tijd van!

“Ik ben een zwijntjeeeee”

Eenmaal per jaar, staat het fraaiste deel van het land volledig in het teken van bier, polonaises, jonge meisjes tieners in kekke pakjes, stappen met BN-ers, goede muziek, schrobbelèr en nog veel meer bier.  Een periode waarin de prins met zijn adjudanten de volledige regie in handen heeft. U raadt het al. Carnaval. De tijd waar alles kan, alles mag en alles weer vergeten wordt. Hetgeen wat u de Zwart-Witte helden maar eenmaal hoeft te vertellen. Dit jaar hebben de heeren een ware carnavalstrip gemaakt door het Brabantse land, waarin onder andere Kielegat, Lampegat, Oeteldonk, Nölersriek en last but zeker not least Tilburg zijn aangedaan.

Zondag. Nadat de grote Volkswagen-, BMW-, Audicommercial voorbij gedenderd was begon d’n opstoet langs de St. Josephstraat. De straat die garant staat voor één groot feest. De kleine mannetjes werden dit jaar eens niet opgetrommeld om het feest te verspreiden, waardoor er weinig feest te vinden was in het ganse huis, iets waar dhr. de Wit zich volkomen in kan vinden. Terwijl klooi Fret nog in de steigers stond, besloten de Helden door te gaan naar het feestje bij carnavalsvereniging Plato. Uiteraard wisten sommige heren zich bar slecht te gedragen in de zelfs voor Plato bizarre drukte. Waardoor zelfs in de rijen voor het toilet geen beweging te krijgen was. Met als gevolg dat dhr. van der Zwan het zicht even kwijt was.

Uiteraard is carnaval niks zonder de Kuukse kroegentocht. En dus ging het Braqueriaanse Carnavalscollectief met delegatie én de praeses middels een eigen bus richting Cuijk. De volledige bus werd voorzien van de broodnodige carnavalskrakers door onze eigen Freddy van de Zaande & Veul chagrijnige klooien dat zelfs de oude garde kon bekoren. Helaas voor de sportievelingen, ditmaal geen stormbaantaferelen, maar de helden zijn gewoon keurig via de entree gegaan. Nadat ome Humberto half Cuijk had leeg getrokken konden we eindelijk beginnen aan het grote festijn. Het was een tocht waar klooi Dixo het achterste van zijn tong liet zien, dat er altijd te weinig hamburgers zijn en dat de Ikea vooral weinig degelijke troep verkoopt.

Alaaf!

Normaliter vertrekt het dispuut op de jaarlijkse Braquantie, als de liters Schrobbelèr nog door de aderen gieren en de herkenbare wijsjes van carnavalsmuziek nog door het hoofd gonzen. Dit jaar zijn de plannen echter iets gewijzigd, en vertrekt een grote delegatie een paar weken eerder. De keuze voor de locatie is dit jaar geen vreemde; gezien de techno-propaganda en de ietwat fascistische leuzen van de Heren van Tankeren en Mulder is er maar 1 stad de juiste keuze: Berlijn.

Zodoende vertrekt men, 16 man sterk, op vrijdag 14 februari richting Schiphol om vanuit daar naar onze oosterburen te vliegen. Dhr. Verhofstad hoopte ook Berlijn door te stuiteren maar moest helaas achterblijven. De koffers volgeladen met v-halsjes, spijkerblouses, kersttruien en een hoop goede moed is het te hopen dat het Berlijnse nachtleven bij ons een onuitwisbare indruk zou achter laten. De eerste avond zouden we echter een commerciële club opzoeken, waar we in ieder geval zeker binnen zouden komen. En dat hebben we geweten. Club Matrix, door de Duitsers ook wel ‘het rioolputje van de Berliner Clubscene’ genoemd. Een soort verzamelplaats van sociale paria’s, uitgekotst door elke andere club waar ze het geprobeerd hadden, is waar we terechtkwamen. Gelukkig stonden Beeksma en Chuck ons al op te wachten daar, en was het feest compleet. Toen dhr. Wesdijk ook nog zijn harpoen in stelling bracht en vijf welverdiende euro’s binnenhengelde was het volgens iedereen de hoogste tijd het toneel te verlaten. De Raeses werd nog even van het toilet afgesleurd en vervolgens, met een bucket in de hand, werden de “Kebab & Jaegermeister”-combi’s van de lokale Turk nog even naar binnen gewerkt en konden uiteindelijk zelfs Carlo & Irene eindelijk naar bed.

Dag 2. Vorig jaar hadden we Auschwitz al bekeken dus nu kon er een ander stuk historie bekeken worden. Ook zonder de Uil lukte het om alle bezienswaardigheden van Berlijn onder begeleiding van enkele saillante feitjes en weetjes te bezoeken. Na een middagje slenteren beproefden enkelen hun geluk, maar een uurtje later verzamelde men wederom in Das Grosses Brauhaus. Waar we hier op de vrijdag ook even kort binnen waren geweest en de sfeer deed denken aan Kiev, was het nu een stuk gezelliger. De tent had alles: een onuitputbare bron aan literpullen, vliegende halve hanen, lederhosen, duitse volksmuziek, milfs, schnitzelfs ter grootte van pizza’s, kortom; een groot feest! Rond de klok van twaalf besloot iedereen deze Duitse gezelligheid om te ruilen voor grimmige technokelders, en wegens het stricte deurbeleid besloot iedereen een club te kiezen in paren van twee en elkaar op de hoogte te houden. Een half uur later druppelde de ene Braquer na de andere, zonder enig overleg, dezelfde club Tresor binnen en waren we toch weer compleet. Een soort oude fabriek was het toneel voor stroboscopen, rook, chaos, en harde techno. Dhr. Aarts ging de Franse culinaire tour op en dhr. Swieringa een heel ander soort tour, een bijzonder geslaagde avond!

De laatste dag brak aan, en het ging meteen verkeerd. Het ontbijt vond plaats in een omgebouwde huiskamer, waar de eigenaar de tijd nam om iedereen vooral niet te helpen. Doodleuk haalde hij een broodje kebab bij de buren waarvan hij meerdere malen stukjes sla, saus of vlees in je bier liet vallen. Dat bier schonk hij vervolgens weer in de koffie van dhr. Lopez, en bediende je met een mandje  bakstenen brood en een soort eierprut in een liter olie. Maar na regen komt zonneschijn, want de dierentuin kon bezocht worden! Bij de entree vroeg de bewaker of we aan een halve liter bier wel genoeg zouden hebben en of we niet meer mee moesten nemen; een garantie voor een topmiddag. Helaas had Duijkerman een van zijn vele bacteriële infecties losgelaten op deze diereneendentuin,  en waren alle beesten uitgeroeid. Twee apen, een flamingo, een doorgedraaide emoe, een paar eekhoorns en vooral heel veel eenden waren de enige inwoners van dit park. De Jupiler League wedstrijd tussen Hertha BSC en VFL Wolfsburg die daarna bezocht werd kon ook niet voor een spectactulaire verrassing zorgen, maar was desondanks zeker de moeite waard.

Ondertussen had dhr. van der Zwan zijn minions meegenomen naar The Pub, enkelen van ons welbekend uit Praag, waar binnen no-time de records sneuvelden en de Pubs uit andere steden ook zoals zo vaak tegenwoordig het podium aan de Nederlanders moesten laten. Enkele Scandinavische schoon- en minder schoonheden, die toevalligerwijs in hetzelfde hostel zaten, dienden voor sommigen nog als nachtelijk vermaak. Hierna waren enkele mensen de weg kwijt en volgde er een free-for-all Rat Race door de stad, op zoek naar clubs die ook toeristen binnenlieten. Enkele tientallen taxiritjes later bleek dat er die avond kennelijk alleen maar ‘private parties’ waren en waren voor de meesten de Berlijnse straten het enige toneel van die avond. Slechts dhr. van Oosterhout en dhr. Lagas wisten een uitsmijter met een verentooi om te kopen en belandden in een van de meest wazige clubs ooit. Klooi Tuba moest in het hostel zo nodig dat hij alles maar over de dansvloer liet lopen; tijd om de mand op te zoeken dus. De volgende dag keerden we terug naar Nederland, met een uitstekende Braquantie op zak. Dhr. Duijker besloot het concept van een souvenir meenemen eens om te draaien, en liet een presentje achter voor de lieve mensen van het One80 Hostel.

“Het was tenminste een mens”

Net voor we de langverwachte oversteek zouden maken naar onze immer geliefde Oosterburen moest en zou dhr. Tim Jansen gaan afstuderen. Op vrijdagmiddag 14 februari, Valentijnsdag, zou onze eigen Casanova, Don Juan of Romeo zijn scriptie verdedigen in het bijzijn van het voltallige dispuut. En zo geschiedde, een dik dozijn heren in pak stonden hier en daar met een fikse kater paraat om Tim dan ook een hart onder de riem te steken. De koele kikker als altijd vertelde wel even hoe alles in elkaar stak en waar het hele dispuut na de 3e slide de draad volledig bijster was kon er à la Jansma zelve vooral verbaasd worden geglimlacht. Nadat ook lichtingsgenoot van Mosselveld zijn behoeften had gedaan kon er een met recht worden gesteld dat Tim Jansen was afgestudeerd. Geen zesjes meer voor Rim Bamsma maar met trots kon er een handtekening worden gezet onder een heuse 7,5!

 Na Jansma weer in zijn dagelijkse kloffie te hebben gehesen en een klein spelletje trefbal werd gedaan met een aantal nietsvermoedene Jappen stond Kees alweer te wachten.De motor liep al dus kon er weinig mis gaan en onder luidkeels gezang werd wederom het Tilburgs verkeer weer heerlijk ontregeld door de stapvoets rijdende trekker en aanhanger. Mooie man als Kees was werd er traditioneel een extra rondje gedaan, geheel de bedoeling toch? Eenmaal aangekomen in het immer gastvrije Vaticaan werd er geproost op de afstudeerder en werd de avond vervolgd in een andere stad.