T.H.D. BRAQUE

Waar de woensdagavonden normaal gesproken worden gevuld met bankhangen, pogingen tot fysieke inspanning in een stinkende sportzaal en bijeenkomsten van de vele sub-clubjes die het collectief rijk is, stond vanavond in het teken van Tuba’s turbulente borrelbeleid. Want vandaag was het voor ons niet onbekende Slagroom aangedaan als speelveld waar de Heeren samen met de Dames van Lieve Lust de strijd aan gingen met een aantal fusten Tripel Kanunink. Waar menig clubje al snel grijpt naar de bekende dobbelstenen en kaartspelletjes om de avond wat soepeler te doen verlopen zagen wij hier maar gevaar voor eigen lever weinig in en behielden ons op converseren met de dames om ze wat beter te leren kennen.

Na een korte speech van de Praeses waarin nog even onderhandeld werd over hoe lang het nu geleden was dat er weer voor het laatst was geborreld en hoe lang Poet nou daadwerkelijk bij Braque zit, werd nog even een kort momentje aangehaald over de recente toevoeging van zeven nieuwe Helden. Dat lichting 2016 er naar uit keek om dan eindelijk de Braquerap het Heldiale Braquelied te mogen zingen was wel te zien aan dat ze zich niet van hun stuk lieten krijgen door het afsluitend applaudisseren na couplet 2,3 én 4 want “Dat lied zal nu toch wel een keer klaar zijn?”.

Dat de Kanunink zijn werk goed deed bleek wel uit het feit dat verscheidene Heeren nog voor middernacht al stamelend en vloekend het strijdveld verlieten. Met anticliMaxim’s boombox waar de Nederlandstalige platen en nostalgische rap hitjes uit klonken was het voor degene die er nog wel waren een schitterende borrel. Er werd gezongen, getwerkt, gevallen, opgestaan en genoten. Om klokslag twee vonden we het wel welletjes en werd het embalagehok van Slagroom verlaten om nog even een afzakkertje te doen in de Polly.

“Nog een pitcher!”

Na maanden van afzien gezelligheid was het eindelijk weer zover, de apotheose in de vorm van het gezelligheidsweekend heeft weer plaatsgevonden! Alle ingrediënten voor een geslaagd weekend waren aanwezig, ware het niet dat een zevental klooien de gezelligheid flink verstierden in een poging om eindelijk eens te bewijzen dat ze meer hebben te bieden dan gestamel en geklaag.
In tegenstelling tot voorgaande jaren werd het weekend dit keer niet afgetrapt met de dames van Conserva, maar met de dames van Beschuit. Voor de tweede keer binnen zeven dagen werd feestcafé de Prins aangedaan. Ook Pulp was van de partij, ondanks zijn glazige blik van een week eerder. Waar de bierspellen, zoals wel vaker het geval is, goede invloed hadden op de sfeer speelde klooi Zaag zijn eigen spelletje ‘klooi verstoppertje’. Waar klooi Zaag een half uur later gevonden werd op het vrouwentoilet bleek zijn waardigheid al een tijdje door de plee gespoeld. Het wel vaker voorkomende fenomeen van de kledingwissel kreeg wel een heel raar tintje toen klooi Pulp slechts kleding af droeg maar daar verder weinig voor terug zag. Desondanks het gebrek aan gezelligheid bij de klooien werd er lekker geïntegreerd en gezongen. Ergens diep in de nacht zochten we de bedjes weer op om toch nog even een uurtje slaap te pakken.
De naweeën van de borrel werden op vrijdagochtend direct duidelijk. Klooi Slurf had niet helemaal begrepen wat men verstaat onder een pak terwijl Gerrit duidelijk last had van een bad hair day. Verder bleek dat Tsjøærdt een jasje uit had gedaan en dat Kwak nog last had van zijn dirty job. Gelukkig voor ons bleef de vislucht achterwegen. Desalniettemin wist Bal toch nog het een en ander zwart te maken, gelukkig was Pulp daar om het geheel in het gareel te houden. Nadat Zaag zijn water uitstortte over zijn medeklooien liet men Tilburg achter zich. Enfin, dit alles viel in het niets bij de aanwezigheid van niemand minder dan dhr. Lopez, die in zijn drukke schema een gaatje had weten te maken voor een weekend met het collectief.
Ook dit jaar begaf het collectief zich weer richting pittoresk chateau. Het idyllische landschap van weleer maakte dit jaar plaats voor een omgeving die zich vooral kenmerkte door modder en bunkers. Toen echter bleek dat het huisje over een heuse technokelder beschikte waren alle sores direct vergeten. Dhr. Meulenbroek De Weekendcommissie had alles in de puntjes geregeld. Dat echter niemand verder had gekeken dan zijn neus lang is, werd pijnlijk duidelijk toen na 3 uur zuipen gezelligheid al meer dan de helft van de ingeslagen hoeveelheid bier leeg was. Gelukkig bood de lokale variant van Schultenbraü uitsluitsel.
Op zaterdagmiddag wist the only one on the one o two het middagprogramma van nieuw elan te voorzien in de vorm van een heuse muziekquiz zoals alleen hij dat kan. Uiteraard mocht een prijs voor de winnaars niet ontbreken en dus maakte men kans op een gesigneerde kaart van ’s lands bekendste radio-DJ, Martijn La Grouw Dorus van Mosselveld Edwin Evers. In tegenstelling tot de klooien wist de keukenbrigade wél te imponeren en dus werd er genoten van heerlijk zelfbereide spareribs. Dat een enkeling niet had begrepen hoe een frituur werkt was slechts een kleine smet op het geheel. Dat het vervolg van de avond vlekkeloos verliep, was echter wel een grote verrassing.
Toch schortte het aan hectiek en paniek ook dit jaar niet. Navigeren bleek een hele opgave en zelfs een pak sneeuw ontbrak niet. Waar heel het weekend meer tranen dan zweet te zien was, begrepen de klooien uiteindelijk dat er toch echt wat meer inspanning van ze werd vereist. Kwak besloot zich niet langer de kaas van het brood te laten eten en gelukkig volgde zijn medeklooien dit voorbeeld, waardoor de klooien eindelijk eens wisten te verrassen.
Uiteindelijk mochten Tom Kanters, Harmen Grobbe, Jort Molenaar, Luuk van der Pas, Matthijs van de Pol, Diederick van de Goor en Maarten Nijmeijer het klooienshirt inwisselen voor de zwart-witte trui en zich lid noemen van Tilburgs Heerendispuut Braque. Van harte gefeliciteerd en maak er een mooie tijd van!

Kent u dat verhaal over die borrel van Braque en Conserva, waarbij na rustig avondje iedereen netjes huiswaarts keerde? Niet? Wij ook niet. Traditiegetrouw verzamelden op een donderdag in februari het Heldiaal collectief en de gele muur zich bij Tilburgs schônste feestcafé, de Prins. Het andere geslacht is in nuchtere toestand toch altijd een beetje eng en van integratie was het eerste half uur dan ook weinig sprake. Nadat de eerste bakken, voor sommigen iets sneller dan hen lief was, hun weg naar de maag hadden weten te vinden begon de alcohol te werken. Toenadering tot het geel werd gezocht en toen ook de meisjes in het groen zich bij ons hadden gevoegd was het feest compleet.

Het niveau van de cadeaus was weer als vanouds en de cadeaus belanden dan ook al snel in de glasbak. Alle oud-Braqueriaanse bierspellen werden uit de kast gehaald en binnen no-time werd het kaf van het koren, en klooien van hun waardigheid, gescheiden. Waar het collectief zijn best deed het bier op de juiste plek terecht te doen komen, had Conserva andere bestemmingen voor de pints.

De klooien hadden ondertussen begrepen dat wanneer zij zich ooit bij het collectief zouden willen voegen, er eerst het een en ander afgestreept geregeld moet worden. Echter had dit gestreep vanuit de gele muur tot gevolg… Enfin. Het was een avond waarbij de banden als vanouds werden aangehaald, er meer bier door de lucht ging dan er opgedronken werd en waarbij sommige klooien het met één niet voldoende vonden.

Hoe kan ik het goedmaken?!?!!

Ronduit vervelend. De meest nare en afschuwelijke tijd van het jaar is weer aangebroken en T.H.D. Braque deelt natuurlijk ook in deze depressie. Ondanks de tot nog toe zachte winter valt er her en der een door smog bevuilde vlok sneeuw en de gebruikelijke dagelijkse Nederlandse hoosbui. Het draagt allemaal bij aan die tijd van het jaar van weinig eten en vooral ook weinig drinken, van pure verveeldheid en algehele malaise: het jaarlijkse vasten. Gelukkig kunnen we die tijd van vasten goed inluiden door te zorgen dat het bier, worstenbrood en schrobbelèr niet zal bederven, door ons in die vier weken tot aan Pasen nog even aan de laatste resten te kunnen laven.

‘Het wordt sowieso carnaval’. Het preek een aantal weken geleden op de Facebook die onze vereniging rijk is. Op deze manier wordt de Scriptor Domus wel erg makkelijk gemaakt om dit schrijven van een klein beetje humor te voorzien. Echter, gemakkelijk is het niet bij THD Braque, we zullen u dus de nodige grappen over de CV besparen.

Een goed begin is de tweede helft, en zo begonnen op de vrijdag enkelen aan hun eigen versie van de ‘3 uurkes vurraf’. Met een paar bellen wijn in de nek vertrokken de Bodie en cohorten naar de stad die eindelijk de periodetitel in de wacht wist te slepen Breda. Toen dhr. Wesdijk, God hebbe zijn ziel, iets later arriveerde en de bui al zag hangen, besloot hij wijselijk zich middels een schrob of 10 naar het niveau van dhr. Frenken te drinken. Na een tijdje bleek Dansen bij Jansen zonder Jansen toch ook niet groot genoeg voor Kapitein Koek, en nadat de vriendin van Jansma ons de kroeg uit had gekeken konden we echt plezier gaan maken. Ellenlange rijen dwongen ons echter in de richting van een soort NAC Breda/Satudarah-onderkomen waar ze om een voor ons onbekende reden de Tilburgse carnavalskleuren niet echt wisten te waarderen. Gelukkig bleek café Walkabout nog net zo’n supertoffe kroeg als vroeger en konden we ons daar de hele avond nog vermaken… Dat weg terug naar huis is altijd een uitdaging. Gelukkig hoeven we niet allemaal richting Tilburg te vertrekken om de nacht door te komen.

Omdat affeseere nu inmoal gin seer doet, hijsen we ons op dag 2 weer op, zetten we de schouders eronder en rechten we de rug, om vervolgens weer lekker deur te zakken in Lampegat ‘de gekste’, zoals ze het daar noemen. Niet gek zoals dhr. Collignon maar eerder een soort ‘prettig gestoord’, zoals dhr. Mattheeuwse. Zo trekt het gezelschap weer naar het Pullman toilet, uiteraard aangevoerd door de kampioen van Eindhoven, kind aan Stratumseind en Don Quichot van Braque (doordenker): dhr. Van der Maat. Dhr. de Mos staat aldaar te wachten met zijn paars doorbloedde knoepert van een toeter, om handtekeningen bier uit te delen aan de paar mensen die hem herkennen. Ondanks de frisse bries die door de optocht waait en ondanks de paparazzi van Omroep Brabant, is de sfeer uitstekend. Ter lering en vermaak wordt er ook nog een lezing van Bavaria gegeven en schittert dhr. Courbois maar eens door afwezigheid. Zoals gebruikelijk belandde dhr. van Loon weer eens in standby-modus en zes snackbars en loempiakramen later vond hij het toch wel tijd ‘om maar eens wat te gaan eten’. Koek en kompanen hielden de eer hoog door nog even in Lampegat te blijven, terwijl de rest zich bij de Braque/Conserva-borrel voegde in de Jebbus, ook gezellig!

Als een K3-zangeres die Johan Cruijff vertelt of hij met een ruit op het middenveld moet spelen, zo commandeerde Praeses Teringventje men om dit jaar een mooie traditie te doorbreken: namelijk d’n Opstoet dit jaar eens te aanschouwen bij het mooiste gemeentehuis van Nederland. Gelukkig had hij geregeld dat de Willem II-bus met selectie en Arjan Swinkels ook aanwezig waren. De passief-agressieve houding van dhr. Van Oosterhuizen kwam hier maar weer eens aan het licht, en al gauw had hij het aan de stok met een invalide vrouw, die haar armen als benen had verkleed. Ook de provocaties van de man met de pyramide-schoenen lieten het bijna uit de hand lopen, gelukkig kon de boel gesust worden. De gehele occasion-collectie van garage Mosselveld kwam zoals ieder jaar weer voorbij en gelukkig was er ook een wagen die een paar blikken bier uitdeelde.

Nadat het klooiengespuis het collectief zich op het podium had genesteld, de constante bierstroom door klooi en co aangesloten was en het rookgordijn voor het podium opgetrokken was kon de rest van de middag vergeten worden. Toen het bier gezakt was er later op de avond zelfs nog ruimte om binnenhuisarchitect te spelen bij de Slagroom, en een handje te helpen bij Brandpunt.

De mooiste dag van carnaval geschiedt uiteraard bij Hoevelaken linksaf, waar we helaas direct slecht nieuws kregen: door stevige woei kon de optocht geen doorgang vinden. Gelukkig geen reden om niet alsnog midden op straat met enkele luttele sixpacks te gaan staan kijken naar wat er gebeurt. Een dweilorkest onder de bezielende leiding van Jan ‘de man met de harp’ Kruijt, werd er een flinke feeststemming neergezet. Er was zelfs nog ruimte voor dhr. Frenken om a capella zijn eigen toekomstige carnavalshit er doorheen te jagen. Helaas sleurde het zusje van Meul ons al gauw weer weg voor een heuse kroegentocht! Met het tempo waarin Willy vrouwen zijn kamer in sleurde, vlogen we van kroeg naar kroeg om uiteindelijk in de kroeg te belanden waarvan we ieder jaar denken dat het ‘t Pumpke is. Alhier vonden we alles wat we nodig hadden: een DJ voor onszelf, een Nijmeegs dispuut voor onszelf, een prive-garderobe, een kippenklooi en een paar handige afschuimspatels. Gelukkig hebben we geen foto’s meer.

Het dondert en het bliksemt en het regent meters bier hier. De gehele Cuijkse middenstand had zich opgewarmd voor hét carnavalsevement van Noord-Oost Brabant, de Elfkroegetocht. Na 2016 kan de Kuuksekroegetocht de naam ‘tocht der tochten’ dragen, dit mede bij gebrek aan een Elfstedentocht de afgelopen 20 jaar. Om 11.00 begon de dag met het klassieke telefoontje naar dhr. Verhofstad die voor de gelegenheid besloot om de dicatuur van de meerderheid te doorbreken en deze meerderheid geheel volgens traditie te laten wachten.

Zonder tafel, klooien, meters, munten, rookdoos, ontbijt én bier begon de dag onder een afdak. Het klooiengilde wist na 90 minuten afzien de welverdiende munten te bemachtigen en daarmee werd het startschot van de dag gegeven. Het hemelwater kwam met de zelfde gang naar beneden als gallen jegens de Praeses in een gemiddelde vergadering. Dit mocht de pret van dhr. Meulenbroek echter niet drukken en vierde hij carnaval zoals in beginsel bedoeld was. Tjoerdt, Tjaardt, Tjeerdt Tsjøærdtq, Tsjøærdt had zich, solidair aan de thuisblijvers, de gehele dag zorgvuldig droog gehouden. Dhr. Neijenhuijs stelde zich daarom schappelijk op toen het menneke geen hamburger had en bood hem een bak aan. Toffe peer! ’s Lands langste polonaise liet zich de gehele dag onderbreken door de stromende regen waardoor elke kroeg van de binnenkant kon worden bekeken. Dhr. Kaufmann had gelukkig voldoende gezelligheid mee naar binnen genomen om de hele dag meer door te kunnen. Draken werden de tafel op en af gejaagd. Dhr. Van Munnen was volledig in de wolken en besloot op eigen houtje maar met wat borreluitnodigingen te strooien.

Tot slot werd koud en verkleumd het Tilburgse aangedaan en kon er terug worden gekeken op wederom een succesvol volksfeest.

“Pilsvogel!”

Trek maar dikwijls aan de bel! Voor de trouwe lezer inmiddels een bekend concept: de immer feestelijke Sinterklaasavond. Ook dit jaar heeft de Goedheiligman weer een bezoekje gebracht aan het dispuut. Speciaal voor de gelegenheid wist klooi Gerrit zijn huisgenoten elders onder te brengen en zodoende kon het collectief worden ontvangen in de krappe knusse woonkamer.

De welkomstdrankjes stonden klaar en ook over hapjes had men niet te klagen, het werd al snel duidelijk dat de klooien niet met een budget kunnen omgaan niets aan het toeval wilden overlaten. De sfeer zat er dan ook direct in. Gedicht na gedicht passeerde de revue en uiteraard werd ieder gedicht voorzien van een prachtig cadeau. Uiteindelijk liet klooi Pulp dispuut Braque opnieuw kennismaken met zijn analfabetisme al kreeg hij wel een uitnodiging voor clubje groepje 1. Een negen-pagina tellende ode en een medley vormden het hoogtepunt van de avond. Helaas ervoer niet iedereen dit zo, de klooien probeerden zich vooral te verschuilen. Zelfs goedlachse Gerrit was zijn lach even verloren, gelukkig wist het dispuut de feeststemming vlug te herstellen!

Het hoge niveau van dichten bleef gehandhaafd en uiteindelijk mocht dhr. Kaufmann de eer van beste dichter tot zich nemen. Het was echter nog lang niet gedaan met de gezelligheid en dus werden er nog diverse spelletjes gespeeld. De aanwezigheid van zeven klooien zorgde dit jaar voor een recordjackpot. Na een felle strijd en even zinderende finale wist klooi Kwak klooi Pulp te verslaan en mocht zodoende de Gouden Bitterbal in ontvangst nemen. Gelukkig waren en voldoende kratten ingeslagen dus kon het feest nog uren door. Bal werd eens flink aan de tand gevoeld en Kwak was vooral intiem met het cadeau van zijn coach. Het feest ging door tot in de vroege uurtjes, bij het aanbreken van het ochtendlicht vond de Sint het welletjes en zodoende keerde het Heldiale Collectief weer huiswaarts.

“DINNG-GOO”

Tuba’s doldwaze borrelfestijn week 1: zaterdag 23 januari. Een grauwe winterdag die de normaal rokloze periode tussen het Platogala en het Bal Masque plots onderbrak, vandaag zou namelijk het Januaribal aangedaan worden. Het collectief verzamelde zich bij de Boekanier waar de enigszins ongemakkelijke scheiding der geslachten al meteen een feit was daar Damesdispuut Luna 20 meter verderop bij Van Horen Zeggen had afgesproken. Gelukkig werd deze ongemakkelijke sfeer snel weggekust en kon de borrel beginnen.

D’n Assessor zou zichzelf niet zijn als hij niet voor de nodige dobbelstenen en red cups had gezorgd en deze zorgden er al meteen voor dat er onfatsoenlijke hoeveelheden alcohol moesten worden aangesleept. Bij de traditionele toespraak van Poet werd zijn gebrek aan lengte door al die vrouwen op hakken pijnlijk duidelijk, maar gelukkig was daar een krukje. Nadat nog even duidelijk werd gemaakt dat de TOCK toch echt superieur was aan het bevrijdingsfestival kon het Januaribal worden opgezocht.

En wat kom je dan tegen op zo’n prominent feestje van onze vriendjes aan de Spoorlaan? Een stel omhooggevallen kneusjes dat vergeten is hoe het heurt hoort. De treurige aanblik van afgetrapte sneakers onder een rokkostuum was helaas eerder regel dan uitzondering. Desalniettemin was het een gedenkwaardige avond. Tot volgend jaar!

‘Die kutcadeau’s zijn de schuld van Laurens’

We schrijven alweer 2016, het jaar is weer voorbij gevlogen en dat betekent maar één ding; de Braque Nieuwjaarsborrel staat weer in het verschiet. Waar onder enkele oud-leden verwarring was ontstaan over de datum, weet u als trouwe lezer dat dit traditioneel de derde zaterdag van januari in beslag neemt. Door het verlies van ‘ons’ Vaticaan werd dit jaar Café Qwibus aangedaan.

Rond de klok van zes had een schappelijke groep van 50 helden en een aantal klooien zich verzameld. Normaal staat de tijd voor 23.00 uur slechts in het teken van de uurkes veuraaf en barst het feestgedruis pas los als Dhr. Van den Maat de bar beklimt of de Chlochard wordt overgenomen. Dit jaar werd er echter vroeg gepiekt. Na de magen gevuld te hebben en de kelen gesmeerd was het natuurlijk tijd voor een woordje. Niemand minder dan de eeuwige praeses tilde de verfijnde kunst van het redevoeren wederom naar een hoger niveau. Daarnaast kon dhr. Frenken namens het dispuut de nieuwjaarswensen over brengen.

Zoals ieder jaar mochten ook de zeven nieuwelingen de aandacht trekken om zichzelf voor te stellen ten overstaande van het oudere gevestigde dispuut. Na een georganiseerde chaos waarin er vast wel iets voorgesteld is, kon er sociaal gedaan worden tot de vroege uurtjes. Toen uiteindelijk Luc over de brug kwam en aan dhr. Knoops duidelijk was gemaakt dat Tsjaad geen psuedoniem is kon de deur worden dichtgetrokken.

“Wat is jouw shirt wit?!”

Bij sommigen nog vaag in het geheugen als de goede voornemens waar we elke 31^e van december achter komen dat we toch maar weer weinig verbeterd hebben aan ons leven. Bij anderen nog een onbeschreven blad. Het was immers anderhalf jaar geleden maar gelukkig was het op 23 december weer tijd voor een befaamde Braque Elite Avond.

Waar de klooien aan het afdingen waren op de dozen wijn stond de kookploeg de hele dag te cheffen in de Plato keuken om de Heeren een voortreffelijk diner voor te schotelen. Het meestal grauwe en naar bier stinkende Plato café was voor deze avond omgetoverd tot een winterwonderland met in tegenstelling tot de installatie een heuse kerstboom. Tegen het begin van de avond druppelde men langzaam binnen. Nadat Dhr. Neijenhuijs even had gegoogeld hoe ‘die goeie trompetspeler, nee die echt bekende weetjewel?’ ook alweer heette en pretentieuze etiquettelessen die toevallig waren blijven hangen na een bankhang avondje Djort kon men genieten van een heerlijk 4-gangendiner. Met papadums, waterkerssoep, eendenborst en hipster frappuchino ijstaart was er voor ieder, zelfs voor de boer die niet vreet wat ie niet kent, wat wils. Met de buiken nog ronder dan voorheen werd er nog even nagetafeld en kwamen we erachter hoe gezellig Plato wel niet kan zijn zonder al die Platonen.

Na een change of wardrobe van de klooien en een aantal liter glazen vino achter de kiezen vonden we het wel welletjes geweest bij Plato en verplaatsten we het feestje richting de Polly. Hier leerden we dat de klooien slechts twee biertjes uit een tientje halen en op elk liedje een parodie met de tekst ‘Meul, Aad’ kan worden gemaakt. Ergens in de nacht van de dag van kerstavond keerde men richting huis om weer fris aan de kerstdagen te beginnen.

Slagroom!