Aan het einde van een intensieve week wachtte een bijzonder
toetje op de Helden. Net bijgekomen van het realisatiemoment dat de nieuwste
Braque-afvaardiging aan het Plato-bestuur net zo weinig wijze woorden als Quen
‘vet, gaaf, tof’ Verhaar in zijn speeches verwerkt, stond namelijk de
jaarlijkse klassieker tegen LAB op het programma. In een kolkende ambiance –
met hooligan Rintje als enige toeschouwer – moest na twee jaar weer eens
blijken welke ploeg het meeste voetbaltalent in huis heeft. Waar Braque begon
met een brede bank door Snof die er plaats op nam, moest LAB het doen
met slechts de twee telgen van Bas. Het mocht de pret echter niet drukken en
stipt om zeventien over acht trapte LAB af.
Het voordeel van jong zijn is het gegeven dat je lichaam nog
veel klappen kan verwerken. Hoewel de afgelopen weken verschillende Helden veel
weg hadden van een vergane vriend van Stift op de middelbare school die
dezelfde voornaam deelt als de prins van Wales, bleek dat bij de LAB de
problemen nog groter waren. Na een rommelige openingsfase schoot het hoge tempo
er direct in bij team LAB, waardoor het plots een partij werd tegen zowel LAB als
LEB. Nadat bleek dat Padde toch meer kan dan ongemakkelijk zijn op borrels en
ook Jossa zijn innerlijke Valbuena naar boven haalde in de openingsfase, leek
dan ook niets meer een gemakkelijke overwinning voor Braque in de weg te staan.
Het liep echter anders.
LEB bleek namelijk goaltjesdieven in huis te hebben. De
verdediging van Braque wankelde al snel harder dan Brum na een biertje bij zijn
nog treurigere vriend aan de overkant van de straat en het was dan ook te
merken dat de wissels bij LAB zorgde voor een ommekeer in het wedstrijdbeeld. De
kleine pootjes van stotterdwergen Klink en Strǘdel wisten geen raad met de
onvermoeibare oud- en aankomende leden, waardoor er plots een grote achterstand
werd opgebouwd. Die tik kwamen de Helden niet meer te boven, tot ontsteltenis
van de P die in zijn leven toch al gewend zou moeten zijn aan belangrijke
wedstrijden verliezen. Een forse afstraffing volgde, maar gelukkig was de derde
helft tenminste wel voor het Collectief.
‘’Die broek ligt opener dan de verdediging van Braque’’
Na de modderpoel in Nijmegen – voor de gemiddelde student beter bekend als CDT – stond er voor het collectief een reis gepland naar een ander varkenshok, namelijk die van de man die bestuur XXXII in zijn eentje weet te ontwrichten tillen: Loek Maas. De Ab Actis had het immers voor elkaar gekregen om tegen elke verwachting in zijn morbide obesitas niet de overhand te laten nemen en de 21 jaar aan te tikken!
Dat van uitstel zeker geen afstel was gekomen werd het Dispuut eenmaal aangekomen in V-Town snel duidelijk. Het ontvangst was warm en de champagne koud. Voor een aantal Leden was het voorborrteltje een fijn weerzien en voor een aantal bestond het met name uit verhalen van Brum over station Veenendaal de Klomp. Enfin, na het welkomstdrankje nam de vader van Loek het woord om aan de hand van een aantal slides te laten zien dat Loek eigenlijk altijd al een geval apart is geweest. Dat bleek onder andere uit verhalen over de inmiddels beruchte Poep-Loek en een filmpje waarin Kirk een open sollicitatie doet voor ‘K2 zoekt K3’.
Na deze verhelderende woorden kwam de overige familie aanrukken met het aperitiefje waar Loek in zijn leven genoeg op had geoefend. De beste pizzabakker van de Reisvennestraat en omstreken had ondanks zijn afscheid bij Domino’s toch nog eenmaal over zijn hart gestreken om het Dispuut te voorzien van kleffe deegschijven pizza’s alvorens men kon aanschuiven voor het diner.
Als opening van het diner spraken de vrienden van Loek uit V-town nog een aantal korte maar krachtige woorden terwijl vanuit de tuin de barbecuelucht al bij menig Lid een weg naar de neusholtes had weten te vinden. Wat is immers eten met Loek als je dieet niet enkel bestaat uit een vette hap en vooral veel vlees zonder groenten?
Terwijl men de laatste restjes nog van hun bord at en de wijn voorraad begon te slinken en het dessert in de vorm van een bolletje ijs werd geserveerd begon de mentale voorbereiding op wat de Heeren nog te wachten stond. Na het diner was de tijd rijp om downtown V-town een bezoekje te brengen. Enkele legendarische kroegen passeerden de revue. Zo ook ‘De Senaat’, een van de weinige toko’s in Nederland waar men nog onderhands pakjes sigaretten verkoopt, tot grote blijdschap van de slecht voorbereide Braquers.
Nadat Brum voor de honderdste keer een kroeg was uitgezet en zelfs De Senaat haar deuren sloot vond het collectief het welletjes en keerde huiswaarts. Eenmaal aangekomen probeerde Kwak nog eigenhandig een vijvertje aan te leggen in Loeks bed, wat door laatst genoemde wat minder gewaardeerd werd.
Bij het opkomen van de zon stond men weer fit naast hun bed om na enkele worstenbroodjes de aftocht te blazen. De NS wist zichzelf echter weer van haar beste kant te laten zien door de hele dag geen treinen te laten rijden, maar na zo’n 21-diner kon het humeur al niet meer stuk.
De maand april staat voor velen vol van betekenis: de lente is van start gegaan, de vrouwen vertonen zich met steeds minder kleding aan, de TOCK-koorts stijgt, maar bovenal kijkt men met grote verheuging naar Sterre Es de volgeplande agenda! Zo ook gold dat voor het collectief op 1 april, en niet wegens het feit dat dit een dag is waarop de grappen van Floyd ineens wél leuk lijken. Het collectief trapte het zogeheten “festivalseizoen: maar dan voor studenten” af in Nijmegen bij Coupe des Templiers samen met de bij velen geliefde dames van Emmeken.
Vergezeld door driekwart van studerend Tilburg stonden de Helden – met de helft daarvan hun hipster-dispuutstrui dragend – warm en knus klaar op het station om Nimma onveilig te maken. De sfeer zat er onderweg goed in: de Seltzers vloeiden rijkelijk en er werden voorspellingen gedaan omtrent de vraag wat Brum nu weer zou flikken om zichzelf de vernacheling in te helpen (wordt vervolgd). Alleen Snof had er wat minder zin in, tenminste, hij keek alsof hij in de trein naar Limburg was gestapt in plaats van naar Nijmegen.
Na een lieftallig ontvangst van de meiden van Emmeken werd er vooraf aan CDT gezellig een biertje gedaan op een soort buurthuis hun eigen sociëteit. Na het uitwisselen van tuindecoratie en een emmer voor Moes was het tijd voor het echte feest en verplaatste men zich wederom naar het station. Bij aankomst bij de pendelbussen bleek al gauw dat er na het zien van een rij die tot Arnhem reikte een plan B bedacht moest worden. Gelukkig kwam daar de OG Pap Zactis a.k.a. Hamlap van Gaal a.k.a. Hampie tot de redding. Hij gooide zijn 120 kilo charmes in de strijd en sleurde het collectief ten koste van de duizend andere wachtenden de bus in.
Eenmaal aangekomen op het terrein van CDT werd het duidelijk dat het buiten niet alleen koud, maar ook buitengewoon smerig was. Het stuk ‘niemandsland’ tussen de stages en de toiletten was in korte tijd getransformeerd in een soort varkensstal (wat overigens verklaart waarom het afvoerputje van Plato ook aanwezig was) met een hoog Dumpert-gehalte. De ene bezoeker na de andere ging gestrekt en dit zorgde voor onverwachts gratis entertainment. Uiteindelijk is Braque er nog redelijk schoon vanaf gekomen… maar dan plots laat Brum, de man van wiens hersenen niet in zijn schedel maar in zijn kleine teen zitten, even zien hoe je een poging tot een achteruitsalto waagt. Ondanks deze fantastische poging keert hij in zijn eentje rap huiswaarts en beseft eenmaal aangekomen op station Veenendaal dat hij niet alleen zijn telefoon kwijt is, maar ook zijn richtingsgevoel.
Ach, gelukkig is het allemaal goedgekomen. Dankzij de gastvrijheid van de dames van Emmeken had vrijwel iedereen een slaapplek en aangezien de entree van CDT 18+ was kon ook Bilal Wahib veilig optreden. We kijken terug op een prachtige dag en willen Emmeken nogmaals bedanken voor alles. CDT: tot de volgende (en hopelijk warmere) editie!
“Toen werd ik wakkergemaakt in Veenendaal, ja ergens ver in Noord-Holland ofzo”
Twee dagen nadat het dispuut der disputen was teruggekeerd uit het gehandicapte broertje van Athene Thessaloniki, stond de eerste borrel op de planning voor de Helden. Met de ouzo nog vers achter de kiezen stond er weer een avond op de planning die regelrecht tegen de principes van Snof ‘appelsap is ook best lekker’ Molotov in zou gaan. Van tevoren was gelukkig alles – los van een begroting die zes weken eerder af had moeten zijn – geregeld, dus de rest van het dispuut kon met een gerust hart toeleven naar de borrel. De enige voor wie dat niet gold was Asstressor Heuj. Hoewel hij dagenlang kon genieten van een reis die zelfs Jort Kelder ‘’bijzonder decadent’’ zou noemen, wond hij zich op de dag van de borrel nog steeds op over de ellenlange discussies met de gele muur over zeemeerminvlaggetjes en broodjes knak. Nadat met de borrelcom van Conserva ook die discussies uiteindelijk waren beslecht tijdens het aankleden van de KB, kon uiteindelijk iedereen met een goed gevoel toeleven naar het begin voor de borrel.
Quen kon in zijn eerste weken als Prins Carnaval de vereniging nog niet naar zijn hand zetten, waardoor de Helden waren uitgeloot om de borrel te mogen beginnen in het café. Slagzahn bleek gelukkig weer een fijn toevluchtsoord om wat speciaalbakken te proeven. De bakken bevielen zó goed dat iedereen besloot om er langzaam van te genieten. Gevolg was echter wel dat Frommel en Krik de helft van het bier moesten wegspoelen, want Kees stond al enige tijd bij het Piusplein te wachten. Een eerste borrel zonder huifkar is tegenwoordig net zo normaal geworden als dat Donar vieze trucjes uithaalt in de introperiode, dus voor de genodigden was de rit an sich niks nieuws. Wat wél nieuw voor hen was, waren de inspirerende nummers over tripjes naar Brussel en boertjes in het ziekenhuis. Nadat de tocht klaar was en de inwoners van Groningen al op het punt stonden om op de tractor naar Den Haag te stappen vanwege aardbevingsgevaar, stond boertje Krik ook op het punt om naar het ziekenhuis afgevoerd te worden vanwege overmatig rietbakgebruik.
Gelukkig werd de borrel rustig voortgezet in het walhalla der keukens. Daar kregen de genodigden de kans om hun mannetje te staan voor de Helden. Voordat zij het woord mochten nemen, nam Zizoef het woord om het goede voorbeeld te geven door ladderzat wat woordjes te brabbelen een mooi verhaal te vertellen over het karakter van het dispuut der disputen. Daarna was het de beurt aan de eerstejaars. Hierbij viel op dat er vaker werd gesproken over meisjes in rolstoelen dan over avonturen in Lloret. Nadat de genodigden opgelucht waren dat het tribunaal erop zat, konden ze meteen een wit shirt aantrekken.
Dat witte shirt kwam namelijk goed van pas voor de neon-blacklight-borrel met de tafelfrietfanaten. De sfeer zat er vanaf het begin al goed in en na een paar minuten was er al weinig wits meer te zien in de borrelruimte. Floyd raakte al wel snel opgewonden door een opgewonden Moes, maar dat bleek voor de sfeer in de borrelruimte gelukkig loos alarm. Er werd tot laat geborreld, waarna Zizoef tot ontsteltenis van Etta de borrel op het schappelijke tijdstip van half zes afkapte. De dag erna kwamen de Helden erachter dat het boertje nog een onverwachts succesje had geboekt, waarna er al helemaal met een tevreden gevoel werd teruggeblikt op de avond.
Anderhalve dag na de wissel stond er voor de Helden alweer een borrel op de planning. De nieuwe Ab wist het dispuut in zo’n kort tijdsbestek schijnbaar nog niet genoeg naar zijn hand te zetten, want het collectief diende op deze zomerse dag af te reizen naar zijn gevreesde Limburg. De jongste lichting had de dag ervoor gelukkig wel de nacht van hun leven gehad met het veroveren van de spouwen-en- draken-douwen-trofee jaarclubtrofee. Deze heftige nacht zorgde er echter wel voor dat Brum nog slechter was in zien dan Moes incapabeler bleek dan normaal. Met zijn vermoeide lichaam – een kwartiertje inspanning voelt voor de Ali-express Kirk Hammett immers al net zo zwaar als een SS-bootcamp – kreeg hij het namelijk in een uur tijd niet voor elkaar om het gevraagde borrelcadeau te halen. Het leidde tot paniek bij het nieuwe bestuur. Krik besloot derhalve om bij te springen, maar vergat derhalve zijn belangrijkste accessoire. De gloednieuwe Praeses was zowaar nog vergeetachtiger dan zijn rechterhand. Wist u, waarde lezer, namelijk dat drie A4 ́tjes printen langer duurt bij de printshop dan bij de printer van de man met zes virtuele zetels? De afgesproken tijd en daarmee de afgesproken trein werden dan ook niet door iedereen gehaald.
J tot de O tot de SSA – die gelukkig wél op tijd was na zijn kappersafspraak – probeerde het collectief nog wel bij elkaar te houden. De nestor en de opperdildo trokken echter hun eigen plan. Zij sprongen namelijk à la Ronald Koeman op een trein die deze donderdag slechts twintig één keer voorbij zou komen. Daarmee leverden ze net zo’n krachtig statement af als de UEFA onlangs deed tegen de Hongaarse Thierry. Het viel ze echter niet kwalijk te nemen. Kjak – wiens meest revolutionaire beleidspunt als TOCK-Praeses was dat hij de coronasituatie nauwlettend in de gaten zou houden – bleek na zijn zware kritiek op de ‘’inhoudsloze’’ beleidsplannen van het nieuwe bestuur namelijk simpelweg gelijk te hebben. Snof was natuurlijk al helemaal ontdaan van het ondermaats handelen van het bestuur en liet dan ook terecht van zich gelden. Afijn, nadat de nestor een hartig woordje had gesproken met El Zizelinho was het allemaal weer koek en ei. De rit in de burgerrups was vanaf vervolgens weer als vanouds gezellig. Brum wist in dit traject zelfs meer actie uit zijn mouw te schudden dan in zijn eerdere treinrit naar Venhorst. Na een warm welkom van het ontvangstcomité vervolgden de Heeren de weg naar het terrein waar Willem Holleeder opgesloten zou kunnen zitten de soos van KoKo aan gelegen lag.
Waar de Helden in de veronderstelling waren dat iedere vereniging net zo onverantwoordelijk en losbandig met de coronaregels om zou gaan als het Plateau-bestuur, bleek in Mestreeg niets minder waar. De BarCommers van KoKo – die ongeveer net zoveel gezag en autoriteit uitstraalden als Stift tijdens de wissel – zaten de integratie namelijk sterk te ondermijnen. Door de dictatoriale stuiptrekkingen van de afgekeurde politieagenten leek de gezelligheid namelijk nogal de duikboot in te gaan. Nadat iedereen vervolgens maar besloot om kansloos te zuipen, vond er een kentering plaats. Plots was het gezellig, vonden er serieuze gesprekken plaats én leek de nestor van zijn dozijn pandapunten af te komen. De nieuwe Praeses ontroerde vervolgens de aanwezigen met zijn gulle donatie aan de plaatselijke AC wiens hoofdprijs nog treuriger was dan Kriks charme-offensief bij een dame die zijn moeder had kunnen zijn eerste speech. Erna besloot het collectief om Kamp Koko te verlaten om de stad te verkennen. Eenmaal beland bij een huis dat veel weg had van een Centerparcs-onderkomen, besloot Heuj om het zekere voor het onzekere te nemen en alvast het loodje te leggen voor de avond. De rest van het gezelschap borrelde nog door tot de integratie definitief verdwenen was, waarna de grond bedden maar eens werden opgezocht. De ochtend erna mocht heel treinreizend Nederland zien dat Moes zich nogal opgelucht voelde, maar dat mocht de pret voor de meesten juist niet drukken. Eenmaal terug in Tilburg werd de avond nog even geanalyseerd, waarna het collectief weer over ging tot de orde van de dag.
Het afstuderen van ons Koek: een dag waar menig jong studentenmeisje lang op heeft gewacht en na vandaag niet is opgelost voor zij die in Rotterdam wonen. Het was een dag waar probleemloos het hele dispuut bij aanwezig wilde zijn en waar iedereen graag zijn tentamenperikelen een dagje voor wilde vergeten. In de, naar Brums begrippen, vroege ochtend verzamelde het collectief op de KUB. Stipt op tijd verscheen men onberispelijk in pak, gestreken hemd en pantalon met krijtstreep. Dat de temperatuur snel zou toenemen was een gegeven en in de hitte wachtte de Leeden tot Koek met het verlossende antwoord de Cube uit zou lopen. Na enige tijd zag men uit de verte een grijnzende, behaarde boskabouter lopen die hard met zijn armen zwaaide. Met luid gejuicht werd de 8 van de Blanke Onana ontvangen, waarna de alcoholvrije kratten bier snel op de huifkar van El Kees werden gegooid. Na nadrukkelijk geïnstrueerd te zijn te zitten tijdens de hele rit vertrok de huif en stond het dispuut snel op om het lied der liederen ten gehore brengen. De rest van de dag trok als een hittegolf voorbij: anekdoktes over Stijn’s schamele successen bij de vrouwen werden gememoreerd, jongere lichtingen werden ervan overtuigd dat MoederKoek een geweldig mens was en dat Daniel eigenlijk beter ook bij de club had gepast. Op enig punt op de dag was het onduidelijk of Poet een rood hoofd had van de hitte of onderdrukte woede op Moes, en was het onduidelijk of Mr. Ctrl+V last had van zijn ontstoken oog of een traantje moest wegpinken. Kwak moest om half 7 naar huis worden afgevoerd en heel even waande iedereen zich in het vorige academisch jaar. Veels te snel waren de pullen leeg en de fusten op en keerde men huiswaarts om zich voor te bereiden op een week vol tentamens. Behalve El Biscuitto zelf: die heeft nog een maal Plato uitgespeeld waar hij per toeval 2021 tegenkwam die nog hard aan het studeren waren. Van harte gefeliciteerd Koek!
“Als je denkt dat iets gebeurd is, moet je er dan onderzoek naar doen? Ben je anders medeplichtig?”
Na vorige week de leegstroom van het dispuut gevierd te hebben in de vorm van het afstuderen van Koek, was het in minder dan een week tijd dat dit nogmaals gevierd kon worden. Op 22 juni jongstleden was het namelijk zo dat Smalo ging afstuderen. Zodoende hoefden de Helden zich niet druk te maken om nuchter de Wissel ALV binnen te komen. Hoewel de heer Smaal er zelf weinig vertrouwen in had en al had willen tekenen voor een 5.5, bleek deze verwachting niet in lijn te zijn met de realiteit en kreeg hij een mooie 8 voor zijn thesis!
Alexander besloot de Slagroom sleur te doorbreken en had het dispuut uitgenodigd voor een borrel op zijn dakterras. Kort na aankomst vond de traditionele verkleedpartij plaats en de traditionele huifkarrit. Cees had de avond daarvoor problemen gehad met de ibahesj wouten en durfde het zodoende niet aan om op klaarlichte dag een ritje te maken. Een beslissing die achteraf terecht en zeer verstandig bleek. Om Alexander toch nog te voorzien van een mooi afstudeerfuifje werd er door de Quaestor diep in de buidel getast en een andere huifkar geregeld.
De Heeren moesten wel even wennen aan dit nieuwe rijtuig. In deze huifkar was de Heldiale koprolbank vervangen door een aantal zitjes die zo dicht op elkaar stonden dat zelfs twee Josjes moeite zouden hebben om tegenover elkaar te zitten. Daarnaast duurde het ellenlang voordat de speaker werkte en was de lichtinstallatie vervangen door een schraal led stripje. Ook de afgestudeerde voelde zich niet helemaal op zijn gemak. Dit had echter niks te maken met het gebrek aan faciliteiten, maar doordat er een kale beun zich aan het gezelschap had toegevoegd, die niks anders deed dan norse blikken afvuren op de prinsessenvleugeltjes van Alexander. Tegen het eind van de enerverende rit zeshonderd rondjes om de ring, werden we veilig geëscorteerd en naar huis gebracht door wat betrokken ambtenaren in functie.
Eenmaal terug op de Heuvel werd wederom het dakterras opgezocht. Onder het genot van een paar bakkies met groene knuppels en een goede borrelplank werd er met tegenzin geluisterd naar Kwak die een rol als campagneleider had aangenomen. Gelukkig drukte dit niet op de sfeer en vloeide het bier rijkelijk totdat de Helden zich op gingen maken voor een avond vergaderen gallen en Alexander voor een rustig diner. Alexander nogmaals van harte gefeliciteerd met het mooie resultaat!
“Volgens mij heeft die vent het niet zo op mannen”
Nijmegen. De stad van het Kronenburgerpark, de Goffert en de Vierdaagse. Normaliter altijd de rust zelve, maar Hemelvaartsdag was een andere dag dan anderen. Stipt om twaalf uur sprong het collectief namelijk op de burgerrups om een bezoek te brengen aan de dames van Emmeken. Creatief meesterbrein Maud Quen had bedacht om ‘M’ te introduceren als thema voor de borrel. Een thema dat dus creativiteit vereist; dat haalt bij veel Braquers het allerslechtste naar boven. Zo ging Moes als mislukkeling naar de borrel door niks anders aan te trekken dan normaal, trok Kwak zijn gedateerde act weer tevoorschijn en ging Krik als Moes naar de borrel door Floyd na te apen.
Gelukkig bleek Braque ook nog enkele leden te herbergen die wél enig creatief vermogen hebben. Zodoende keken enkele treinreizigers verbaasd om zich heen toen ze een groep mannen verkleed als maneges, masterchefs en Mexicanen door de trein bakken zagen kappen. In de bus zorgden de Helden ook voor gefronste wenkbrauwen. Al helemaal Heuj – ironisch genoeg zittend op de achterbank – zorgde voor verbazing door op de dag van de TOCK minder content voor te hebben bereid dan het bestuur van de zuipende priesters. Eenmaal aangekomen op Nijmegen Centraal wachtte de Helden een icekoud onthaal, tot ontsteltenis van Zaza. De subclubjes zochten vervolgens hun toevlucht naar de verschillende huizen en aldaar kon de borrel van start gaan.
Waar de ene groep geluk had met een grote locatie met ruime tuin, was het voor de ander even doorbijten op een stinkende kleine studentenkamer. Gelukkig hadden de dames van Emmeken erg hun best gedaan om voor ons een zo leuk mogelijke borrel neer te zetten. Zo was het voor Kwak genieten geblazen aangezien hij alleen maar zesjes negens om zich heen zag, Zaza meende door zijn dubbele ice ook het dubbel aantal vrouwen te zien en voor Moes en Brum werd het ouderwets vechten om het bot. Na een heuse shotjesbingo en pizza fiasco vertrok het collectief ieder voor zich met de snelbus richting het o zo gezellige Tilburg, zodat daar nog even wegpiraatje gespeeld kon worden op de GO-scooter (inclusief lekke band) om zo een einde te maken aan een enerverende dag.
“Ik heb even een brainfart. Wat is ‘ja’ in het Frans ook alweer?”
Onredelijke verwijten maken, kritische vragen liever negeren dan pareren en tegen beter weten in blijven geloven in jezelf; het is de verkiezingscampagne van Jesse ‘lege zak gevuld met loze kreten’ Klaver in een notendop een beknopte samenvatting van hoe de klooien zich de afgelopen maanden manifesteerden. Waar de klooien naargeestig zochten naar een manier om zich te revancheren voor hun prestaties, zochten de Braquers naar een manier om de gedachten eens enkele dagen te verzetten. In de borrelroom ging het – voornamelijk door Volt-hooligan Wopke – de laatste tijd namelijk vaker over Laurens Dassen dan over de sjaars van Furiae, AA en Conserva Fame; volgens menig lid een zorgwekkende ontwikkeling. Zodoende was het tijd voor de klooien om eens uit hun burcht te komen en te laten zien uit welk hout ze waren gesneden. De Weeco schoot de Helden en de klooien gelukkig te hulp en plande een weekend voor ze in. Gezelligheid gegarandeerd!
Om er zeker van te zijn dat de coronette niet om zich heen zou slaan, besloot Krik-Jan ‘positive vibes only’ Maas om te doen wat Hugo al maandenlang nalaat. Louter negatief commentaar later kon men met een gerust hart proosten in de borrelruimte. Schar had het aldaar al snel op zijn heupen. Enkele spelletjes later ging hij echter al snel de duikboot in. Datzelfde gold ook voor Brum, die in korte tijd hetzelfde spraakgebrek wist te ontwikkelen als zijn ultieme voorbeeld Moes Emile Roemer. Hampie had ondertussen zijn zinnen gezet op een special guest. Dat het verschil tussen de twee zo’n 50plus besloeg, deed er voor deze avond eventjes niet toe. Stift kreeg het ook plotseling moeilijk toen hij onder druk kwam te staan en plofte plots net zo makkelijk op de bank neer als de gemiddelde PVV-stemmer na een dagje sollicitaties opsturen. PSS Djarniloef had het intussen wel gehad met de lekke lichtingsband en trachtte hem te plakken door Stift eens met de neus op de muur feiten te drukken. De harde woorden van de redelijkheid zelve en wat roze vloeistof zorgden gelukkigerwijs voor een reïncarnatie van de klooienboeven. Vrolijk dansten ze vervolgens de nacht door, tot het moment dat enkele andere VIP´s besloten het feestje te vergezellen. Krik vond hun aanwezigheid zelfs dermate gezellig dat hij hen besloot uit te dagen voor een spelletje ‘beboeten, klappen of meenemen’. Frommel en Zizoef beviel dit spelletje echter zo slecht dat ze beduusd hun kamers opzochten, waarna de andere aanwezigen dit goede voorbeeld volgden.
De Helden verschenen de volgende ochtend fris en fruitig aan het ontbijt. Reikhalzend uitkijkend naar wat komen zou, hadden de klooien zelfs besloten om hun beste outfit klaar te leggen. Stift had echter niet de weersvoorspellingen van tevoren bekeken. Schar was hier wel van op de hoogte en had besloten om zich in de ochtend niet te scheren, tot ontsteltenis van zijn medeklooien. Wopke speelde vervolgens – net als zijn naamgenoot – verstoppertje op het moment dat hij er moest staan, maar Brum wist zijn verblijfplaats uiteindelijk toch op tijd te achterhalen. Vol goede moed vertrokken de klooien vervolgens naar een omgeving waar naar alle waarschijnlijk inteelt meer wordt gedoogd dan het homohuwelijk. Eenmaal aangekomen bleek dat de boswachter echter net zo hard verstek had laten gaan als het brein van Brum toen hij zijn spullen in moest pakken, tot ergernis van de Weeco. Vervolgens bleek eens te meer dat de maaltijd heilig is. Wat echter vooral opviel tijdens het eten was dat de nestor niet zo goed weet wat hij met zijn vrije tijd doet óf dat hij ongemerkt diverse taalcursussen heeft gevolgd. De Nutteloze zakken bleken na het diner vervolgens uit te blinken in de helft van de boodschappen vergeten in het persifleren van Dennis Weening, maar bleek ook dat de Koninklijken zonder de aanwezigheid van Floyd Coronaloid konden. Nadat de klooien het lustrumlied van de gele molratten de hit van Shania Twain frappant frequent hadden laten klinken, werd het tijd om weer op adem te komen en de bedden op te zoeken.
Na een hete nacht verschenen tortelduifjes Kwak en Krik – maar ook zeker de aspiranten en Koek – weer fris en fruitig aan de ontbijttafel. Met de camera op zak mochten de klooien vervolgens laten zien dat ze dezelfde strijdlust in zich hadden als de verzetshelden die sneuvelden bij Market Garden, terwijl Jossa en het Valkenswaardse Michelin-mannetje op dat moment genoten van de aanwezigheid van Heujs zusjes een welverdiend kopje koffie in de tuin van Richard. De klooien lieten bij terugkomst vervolgens blijken dat ook zij hadden gerekend op meer bakkies pleur. Gevolg: een fotogalerij die nog minder inhoud betrof dan het gemiddelde badgesprek tussen Hampie en Snof. Zaza schudde vervolgens met zijn hoofd, wat hem duidelijk niet in dank werd afgenomen door de aspiranten.
De klooien wisten zich tegen alle verwachtingen in toch op te klimmen. Toen de zon op was gekomen waren de Helden om en derhalve mochten Joris Bus, Martijn Vennekens, Peije Es en Ischa van de Voort na maanden van gestotter, gestamel en bovenal volharding ergens in de nacht van donderdag op zondag het klooienshirt inruilen voor het Heldiale Zwart-Wit. Proficiat Heeren, maak er een geweldige tijd van!
Het afgelopen jaar was een jaar waar tradities ten dode waren opgelegd. De TOCK kon geen doorgang vinden, Bevrijdingsdag en Koningsdag werden thuis gevierd, zelfs Carnaval moest wijken voor de Coronetten. Desondanks probeert dispuut Braque een ferme grip te houden op wat ooit was en ooit weer zal zijn. Hierom werd de Sint ook hartverwarmender dan ooit binnen gehaald. De goedheiligman had van de zoute honden van afgelopen jaar geleerd en hierom werd een wat gangbaardere cocktail aangedaan voor SBS-kijkers en Telegraaf lezers.
Na een warm welkom van Sint en zijn Pietermannen was het tijd om aan te vangen met de geschenken en sneren in ABABAABBAAABB Lid 1: AA, lid 2: BB, lid 3: CC enz. vorm. Zoals ieder jaar werden er traantjes gelaten en kervinkjes gezet. De lijst met verboden woorden bleek helaas niet bij iedereen aan te zijn gekomen en zo werd er nog wel eens een boze blik van de PSS geworpen in de richting van de klooien. Als het geen wedstrijd is, dan is het saai en een verveelde Braquer, is een vervelende Braquer dus zodoende mocht ook onder de Goedheilig proza een sticker van beste inzending worden uitgedeeld. Ervaring komt met de jaren en zo werd niet één van de twintig toneelstukken met fysieke dan wel klooi verwijderende instructies gekozen als crème de la crème en was het de nestor die er met het beste gedicht vandoor ging. Dit gedicht bleek naast vermakelijk ook enorm handig als geheugensteuntje voor wie Zaag ook al weer is en waarom we hem er niet graag bij hebben.
Met slechts één glunderende Braquer in de ruimte en een ietwat groter aantal bedroefde leden was het tijd om de competitie weer tot leven te brengen en wellicht wat financiële middelen te verkwanselen dan wel te vermeerderen. De bookies hadden één overduidelijke favoriet en ook de al succesvolle nestor wist dit. Om dit voordeel tot in zijn volle potentie uit te buiten werden de coaches dan ook op anciënniteit verdeeld en kon het toernooi der toernooien beginnen! Wat koude bitterballen, slecht uitgemeten kratjes en berispende opmerkingen van de arbiter later was er ook maar één die trefzeker genoeg wist te zijn. Zo ging Schar er met de prijzen vandoor en werden de betslips één voor één bij de Quaestor ingeleverd. Nadat het laatste competitie-element er weer op zat was het tijd om het aloude spreekwoord ongelijk te bewijzen. Ergens tussen het einde van de avondklok en de lunch werden de bedjes opgezocht en kon het gespuis terugkijken op een leerzame avond.
