T.H.D. BRAQUE

Hockeytoernooien en feesten zijn inmiddels uitgegroeid tot meer beruchte dan befaamde evenementen. Laat hier enkel studenten op af komen en men een gouden formule waar de meest corpulente, conditieloze en luie student zonder enige schaamte zijn of haar nu nog gesubsidieerde bankrekening leegt. Vandaar dat het Pallieter met vlijt en liefde dit hockeytoernooi al voor de 45e keer organiseerd.

Hockey is voor velen een sport om plezier te hebben, echter is een mooi feest ook iets wat hetzelfde resultaat genereert. Hockey is ook voor dispuut Braque louter een sport en als het afgewogen wordt tegen een borrel met een club dames, wordt de laatstgenoemde unaniem boven de ander verkozen. Dit jaar geen dominerende rol op de velden rondom dit volgepropte clubhuis. Nee, de truien werden aangetrokken en dispuut Braque zocht een alternatieve activiteit bij ‘t Vaticaan waar een verfrissend biertje gedronken werd, opdat de wedstrijden maar vol vreugde mochten verlopen!

Op de hockeyvelden van de grootste hockeyclub die Tilburg rijk is waren de wedstrijden ondertussen afgelopen en begonnen de uitgeputte sportievelingen ook maar aan hun voortzetting van de dag in de vorm van een feest. Menig lid van zowel dispuut Braque als dispuut Furiae had ondertussen ook zin om de feestsfeer te gaan proeven, alsmede het avondeten. De één was succesvol, namelijk het feest. Aangekomen op de locatie was duidelijk dat de aanwezigen de wedstrijden zeker niet zonder het goudgele goed hebben moeten spelen, de sfeer zat er al lekker in.

Het was druk, dat vooral. Voortent, kantine, tent achter het complex en zeker ook sommige bosjes. Maar dat mocht de pret niet drukken, alle ingrediënten voor een mooie avond waren immers aanwezig. Echter, als iedereen sneller naar buiten gaat dan dat de haarlijn van Freling zich terugtrekt is er iets aan de hand. En dat was er, van vreugde vervult van het nieuws dat het diner gepresenteerd werd liepen de mannen in zwart-wit naar buiten. Echter, was de hoop op een vullend en vooral smakelijk avondmaal snel vervlogen, een prakje wat meer weg had van een combinatie van drop, kaas, ketchup vergezeld door enkele niet geïdentificeerde ingrediënten werd in een prachtig glimmend bakje aan ons voorgeschoteld. Afijn, na de Chinese fabriekslunch weggewerkt te hebben konden we weer verder met wat een mooie avond beloofde te worden.

En of het een mooie avond werd! Na de traditionele kleding- en cameraruil kon het gezelschap onder het genot van een spetterend live optreden van wie anders dan Dries Roelvink zich weer naar binnen verplaatsen. Gezien de gemiddelde Spoor(laan)student aan chronische overcompensatie doet en derhalve blij mocht zijn als hij/zij het avond”eten” had gehaald, was het gelukkig een stuk rustiger binnen. Alhoewel? Rustig?! Er was chaos, crisis in de zaal! Zijn er Marokkanen? Nee het is Jansma! Alsof je een orchydeëen-kas inloopt voelde je het vochtgehalte in de lucht stijgen. Zodoende liepen de temperaturen hoog op in het clubkot van HC Tilburg, en het kwik schoot door het dak zodra ook dhr. Van der Zwan zijn motoriek etaleerde middels zijn uitgebreide dansrepertoire. Niet veel later bood de dansvloer enkel nog toneel aan Platonen; het was immers al donker buiten en de taxi’s afgeladen met “echte” leden waren al naar huis. Op Pallieter na dan. Die stonden al jengelend de bedroevende zangkwaliteiten van dhr. Roelvink eer aan te doen om op eigen karakteristieke wijze te trachten de overgeblevenen de deur te wijzen. En zo geschiedde.

Leden, bedankt!

We schrijven 6 september 1990, toen was daar dispuut Braque. 6 toentertijd jonge honden startten een collectief dat 22 jaar na dato nog springlevend is. Inmiddels is het 6-tal veranderd in volwassen, werkende, getrouwde en ietwat kalende mannen en zijn er nieuwe jonge honden opgestaan. Zaterdag 8 september jongstleden was de dag dat jong en oud zich herenigden om onze 22e Dies te vieren. Toevallig was dit ook een van de mooiste zomerdagen dit jaar. Toeval? Nee hoor, zoiets dwing je af.

Afijn, de Diescommissie onder aanvoering van Generaal Groenhuijsen had een prachtig programma voor ons in petto. Traditiegetrouw verzamelden we bij `t Vaticaan om daar alvast een klein drankje te nuttigen. Terwijl papa Frank nog op een oor lag, stroomden er steeds meer zwart-witte truien binnen. Vooral de oudere Braquers onder ons besloten om onze verjaardag lekker casual gekleed te vieren. De een in polo, de ander in een net overhemd en de ander in een t-shirt van een Rockband. Ieder zijn ding natuurlijk.

Eenmaal compleet begaven we ons richting de partybus om naar de op dat moment nog onbekende locatie te vertrekken. De gehele bus scandeerde de naam van dhr. Van Loon, die ook deel uit maakte van de bejubelde Diescommissie. Een volwaardige speech bleef helaas uit, maar al snel werd duidelijk dat we ons richting het altijd zonnige Heusden begaven. Een aangename verrassing. Omringd door water, het gevoel van een oude binnenstad, gezellige terrassen, kortom, een ideale locatie voor de levensgenieters die wij zijn. Maar wat te doen in een dorp omringd door water? Juist ja, bootje varen! En met bootje bedoel ik uiteraard een kolossaal jacht voorzien van alle nodige luxe. De ambiance was fantastisch. Verhalen over vroegah werden aangehaald, politieke debatten werden gevoerd en uiteraard werden we vermaakt met de vunzige verhalen van dhr. Courbois. Dit alles onder het genot van ijskoude biertjes waarvan we vrijwel om de minuut met een nieuw blad verblijd werden. Na 2 uur lang door het pittoreske Heusden te hebben gevaren hebben we de nodige bezienswaardigheden morgen aanschouwen. Oeroude gebouwen, schitterende bruggen, overvliegende helikopters en natuurlijk ook zwemmende koeien! Afijn, na 2 uur varen begon de brommende maag van Beeksma meer decibel te produceren dan de overvliegende helikopters. Kortom, tijd om een lekker hapje te eten. Snel aan wal!

In restaurant Havenzicht, waar alle ogen op de serveerster gericht waren, bereidden we ons voor op een 3–gangen diner. Een dag als deze is natuurlijk niet compleet zonder een aantal mooie speeches. Waar dhr. Van Loon nog steeds de moed niet kon verzamelen om het dispuut te voorzien van een mooie speech deden anderen dat wel. Allereerst Praeses LAB op de praatstoel, met mooie woorden over het dispuut, een eerbetoon aan Kaai van der Zwan en gelukkig kon dhr. Quist ditmaal wel het oprichtingsjaar van T.H.D. Braque herinneren. Na nog wat mooie woorden van dhr. Van Oosterhout konden we aan het hoofdgerecht beginnen en zo geschiedde. Na het eten was het moment daar om terug te keren naar onze thuisbasis in Tilburg. Na eerst 3 keer verkeerd te zijn gereden kwamen we eindelijk aan bij `t Vaticaan waar we de draad weer oppikten. En gezellig was het. Inmiddels zat er alcohol in het bloed en konden we nog even klossen! Mede dankzij Roel en Etienne die met hun onbekwame dansmoves de hele kroeg onveilig wisten maakten, wisten we binnen enkele seconden de hele tent te confisqueren . Verder verliep de avond zoals gewoonlijk; Pauperflesjes bier in de klauwen, Siert achter de vrouwen aan, Wuppie hand in hand met Hocher het Willem 2 lied aan het zingen, je kent het. Inmiddels moge duidelijk zijn, het was een meer dan geslaagde dag en we kijken uit naar 6 september 2013 en de speech van dhr. Van Loon.

WUPPIE SPEECH!!!

Zo eens per jaar, als het Plato-seizoen weer voorbij is en mensen van hun rust kunnen gaan genieten, mag men massaal afreizen richting het Hoge Noorden. Om onbegrijpelijke redenen mochten we na vorig jaar niet meer aanleggen in wereldstad Snits, maar zouden Langweer en Grou dit jaar het decor gaan worden van het Pascie Zeilweekend. 

Dat er niet gezeild zou worden stond vooraf al vast. De zelfbenoemde Heldiale Zeilpraeses Beek had een zeer schappelijk alternatief voor het reisgezelschap geregeld: een klein jacht lag op ons te wachten in de haven van Heeg. Vierpersoonsbedden, koelkasten, uitgebreide jukeboxen… Alleen de hoeren-uit-een-kastje (zonder gerimpelde handen) ontbraken in feite nog. Het beviel in ieder geval iets beter dan de ‘knieën-in-je-nek-tussen-de-natte-chips” Valkjes die er normaal gesproken waren geregeld. Ondanks het feit dat dhr. Wolfs kwijt was, en dhr. Appelhof lichtelijk boos, konden de trossen los!

Eenmaal onderweg, en een paar ginevers en omwegen later, werd Plato toch nog met een bezoekje vereerd, helaas wel zonder radiografisch bestuurbare meeuwen. Het eigen vleesje wat we mee hadden genomen werd niet genuttigd, maar de Pascie had het een en ander aan barbecue geregeld voor ons. Waar dhr. Wolfs zich bevond? Of Paul nog boos was? We blijven het antwoord u nog even schuldig. Alvorens we de beruchte kelder van Langweer aan zouden doen was er nog wat ruimte voor een klein borreltje/hijsje op de boot. De dames van Conserva kwamen ons ook nog verblijden met hun aanwezigheid, en vooral met de superlekkere en helemaal niet zure danwel naar braaksel smakende fles drank die ze bij hadden! Nadat een enkeling nog een klein uiltje had geknapt, was het tijd om de lange wandeling naar Het Keldertje af te leggen. Men kon er een dansje wagen, hier en daar wat meisjes optillen, zich ergeren aan paupers met hempjes aan of een klein biertje nuttigen aan de bar. En uiteraard was er nog ruimte over voor een naborrel op Hotel Experience Two. Vooral handig als je boot verdwenen was, omdat een zeker persoon nog even zijn ‘boot’ in ‘ander vaarwater’ wilde brengen.

Wat doe je als je veel gedronken hebt, pas laat naar bed gaat en nog een heel weekend moet? Juist! Je dispuutsleden om 9 uur ‘s ochtends uit bed schreeuwen. Waarvoor dank. Vooral namens dhr. Wolfs, die qua huidskleur toch wel angstvallig veel op dhr. Mulder begon te lijken. Een goed ontbijt deed echter wonderen, zeker als je de tijd nam er eens goed van te genieten. En na wat extra Boomsma in te slaan, en Mark te hebben geholpen zijn tent op te ruimen, konden we weer vertrekken!

Wat ons te wachten lag was een prachtige zonovergoten dag. Dhr. Appelhof knoopte zijn band achter de sloep, deed een goede impressie van Kabouter Spillebeen, verloor zijn zonnebril en daarmee tevens zijn humeur. Tussen het boeien beklimmen door was er zelfs tijd om een eilandje aan te doen. Aldaar kon men ‘smakelijk vreten’, een ‘zalmpie’ nuttigen, het duurste buiten de kaart om bestellen, en je terrastaal een beetje bijspijkeren. Het pittoreske Grou was de volgende bestemming. De lokale culinariteiten aldaar waren om te smullen! 

Nu rest natuurlijk de vraag: wat kan men verwachten van het nachtleven van een plek als Grou? Als er al verwachtingen waren, werden die zwaar overtroffen. Bewapend met enkele extra Jokers betraden we de plaatselijke club. Of, zoals beschreven in Kiki’s binnenkort te verschijnen epos: Het Tienerbollenparadijs. Jawel, het voltallige 4-VWO uit Wassenaar had besloten hun minst verhullende outfits aan te trekken om zich eens flink te laten gaan. Podia, palen en immense kooien werden bezet en beklommen door hele hordes minderjarigen. Wat doe je dan in zo’n geval? Juist, veerkracht tonen! DJ Bauke draaide al je verzoekjes, de 56-jarige vriend van Dennis was er, Paul was nog steeds boos, en voor zover nodig vloeide de alcohol nog rijkelijk; kortom, allemaal ingrediënten voor een topfeest! Het zag er niet fleurig uit, maar toen ook Kiki nog een ‘privé-zeilinstructie’ had gegeven en meer hallo dan doei had gezegd, mocht het licht uit.

  Op de terugweg, vakkundig begeleid door Kapitein Appelhof en Bootsjongen Beek, kon men terugkijken op een zeer geslaagd weekend. Een weekend, wat toch vooral op eerlijkheid berustte. Een weekend waarin Kiki toch weer meer in, dan buiten vrouwen zat. Een weekend, waar de neuzen weer gereinigd werden met gin, je goed je best moest doen om geen bal te verliezen, en Esmee weer ouderwets hard to get speelde. En Paul? Die was boos. Maar zoals de Grote Spelleider zou zeggen:

Knowing is participating!

Tot bij het beachvolleybal!

De Tilburgse Open Croquet Kampioenschappen. Niet meer weg te denken uit de Tilburgse evenementen-‘scene’, en al tijden niet alleen een begrip in Tilburg zelf, maar in alle studentensteden die Nederland rijk is. Dit jaar was het aan T.H.D. Braque om onder de bezielende en opvliegerige leiding van dhr. Mulder de stijgende lijn verder voort te zetten en van de inmiddels zevende editie een succes te maken! 

De vooruitzichten waren zeer somber; het was immers al weken zo vochtig als het voorhoofd van dhr. Chucko, en plensbuien gelijkend aan de gemoedstoestand van laatstgenoemde werden voorspeld. Omdat de weergoden ook van tradities houden, werden de aanwezigen op de dag zelf aangenaam verrast door een prettig zonnetje en kamertemperaturen. In principe waren daarmee alle benodigde ingrediënten in huis om er weer een legendarische dag van te maken; het veld lag er goed bij (ondanks de fles wodka die Adje had genuttigd alvorens het trekken van de lijnen), de rosé lag koud, de rode loper deurmat lag klaar: niets kon een succes belemmeren!

Tegen twaalven stroomden de deelnemers toe en konden de eerste glazen prosecco of rosé worden ingeschonken. Enkele uren later zitten er clubjes verspreid over het gehele veld, worden er her en der steekpenningen toegeschoven aan tegenstanders om de overwinning vast te stellen, zijn de meeste wangen flink gekleurd door de alcohol, staat er ergens een verdwaalde Braquer wortel te schieten, heeft de T.O.C.K.-voorzitter derdegraads brandwonden en groeit de groep culinaire fijnproevers die de frituur laten voor wat het is, en aansluiten in de rij bij de Cookaholics voor een lekker stukje Wagyu of andere lekkernijen. Uiteindelijk beslist oud-lid Wolfs het toernooi en gaat er met de gouden hamer vandoor. 

Na een voedzame maaltijd te hebben genuttigd kan men zich opmaken voor het avondprogramma, waarbij dit jaar groter is uitgepakt dan ooit tevoren! Heeft dhr. Appelhof de lichten weer besteld? Komen die doedelzakken dan toch nog? Nee, naast Martijn! La Grouw (#SLAMFM, bekend van tv) waren dit jaar ook Jeff Doubleu en Skitzofrenix van de partij om een paar uur lang plaatjes te draaien. Dat was ook wel nodig, want de Appeltoren bleek al gauw niet meer in staat om op de been te blijven, dus is hij maar een beetje gaan touren door de stad. Zoals ieder jaar was het feest weer zeer geslaagd te noemen; dhr. van Schaik ging nog wat stagediven, tribunes werden onveilig gemaakt door menig stel, dhr. Leys was toch wél nog aanwezig en een enkeling schoot nog wat wortel. Uiteindelijk kon iedereen met een zeer tevreden gevoel naar huis. Behalve Paul, die zat nog in de taxi.

Graag hopen wij volgend jaar nog weer wat grootser uit te pakken, en willen daarom dan ook alle aanwezigen en sponsoren bedanken, en we zien u graag volgend jaar weer bij de T.O.C.K.!

6 April was een gedenkwaardige dag voor velen, een mijlpaal zo u wilt. Een mijlpaal die boven het zeeniveau uittorent als Appelhof boven het voetvolk. De kranten stonden er vol van, de autocue van Astrid Kersseboom maakte overuren en de man op straat wist niets anders uit te kramen: Het Grote Rabobank Hockeytoernooi vond plaats! Fameuzer dan dhr. La Grouw, trotser dan dhr. van der Zwan, grootser dan de maaginhoud van de Heeren Beek en Dingemans en spetterender dan de handen op het met zweet beklede hoofd van dhr. Mulder. Vol bombarie aangekondigd, en grandioos uitgevoerd. Een toernooi wat haar gelijke niet kent. Talloze innovaties en verbeteringen t.o.v. de ‘simpele’ Pascie-versie. Wat dan zoal, vraagt u zich af? Wat u heeft gemist? Niet alleen kwam dit jaar La Fuente draaien, maar ook was er ehm… 

HC Tilburg wilde dit jaar haar 473 velden wel met ons delen, en na het onverdeeld succes van vorig jaar wilde T.H.D. Braque dit jaar slechts 1 ding: Goud! Onder de vurige leiding van dhr. Lagas en het toeziend oog van de Bodie onstond een miraculeus sprankelstuk waar men u tegen had kunnen zeggen. De gelegenheid was er toe. Met een beetje hulp van lentelichting Simons, zijn ‘moat’, de bezopenheid van dhr. Freling, de dikkere versie van Tom, de agressie van dhr. van Tankeren en de kraaloogjes van dhr. van Loon verpletterde men het ene na het andere clubje in de poulefase. 

Zonnetje erbij, kleine tostimania, af en toe een paar buisjes bier voor tussen de ritten door en voor je het weet liggen ook Equilibre en angstgegner Primus in het hockeymassagraf. Voor het eerst in de historie van Braque stond er zwart-wit op de plek waar het hoort: de finale! Helaas bleken de kwajongensstreken van Bierdispuut BIB fataal en moest men met zilver genoegen nemen. Ach ja, goud is toch maar voor mensen die zwijgen. 

Wie er die dag wel winnaars waren? Iedereen die niet bij het Hockeytoernooi hoefde te dineren. David Meul. De pinautomaten van de Pascie. De bankrekening van Plato. Mensen die zich het feest niet meer wilden herinneren. Mensen die La Fuente wel opgemerkt hebben. Dhr. Swieringa die optimaal gebruik maakte van zijn taxidiensten. Dhr. Achmed die met scherp schoot. Niet degene die de gaten in de kleding van Kay en Kay zelf mocht maken. Wie weet wat er volgend jaar kan gebeuren…..

Geen stick?