Dispuutsnieuws

In de media voeren zogenaamde experts geregeld de discussie wanneer de start van de zomer op de kalender geplaatst kan worden. Wordt de meteorologische redenering gevolgd, dan staat het rode kruis op de eerste van juni. Volgt men de astronomische kalender dan trekt men rondom 21 juni voor het eerst de slippers en zonnebrand uit de kast. Verder geldt voor Tilburg Zuid dat de zomer pas echt begonnen is als de plastic tuinstoelen en de zwembadjes op de stoep staan en voor de gemiddelde student is de zomer begonnen als bij het eerste zonnestraaltje de truien in de UB verruild worden voor de rokjes op het Piusplein. Echter zoals u weet is THD Braque bovengemiddeld en hebben wij uiteraard de regel die de rest tot uitzondering degradeert. De zomer begint immers gewoon op de derde zaterdag van juni op de Braque – LAB Zomerborrel.

In de afgelopen jaren heeft dhr. Quist enkele vooraanstaande locaties op de mail op de weten te zetten. Zo is de StrafStaf SS Rotterdam decor geweest, werd dhr. Westerplastic gereanimeerd op de gerenommeerde BeachClub WOW! en was het larp festival op de Neude ook een succes. Dit jaar werd wederom de Domstad aangedaan en kon het dispuut afzakken richting 4 containers, vuurkorf en een bouwkeet Roost aan de Singel.

Voordat de borrel begon had dhr. Frenken de “Lustrum aftrap” gepland. Bij gebrek aan testosteron koffie werd er met munt- en gemberthee genoten van updates door de diverse commissies. Echter bleek alcohol toch het beste smeermiddel voor een brainstorm en kon de borrel beginnen.

Louise en co zorgde voor bier en zon, de bbq werd aangeslingerd en het lab druppelde binnen. Slap geouwehoerd voerde de boventoon en nadat geïntegreerd was met een local en dhr. Molotov de vissen had gevoerd, bleek dat de tijd snel gegaan en besloot Louise dat ze er geen zin meer in had tot de laatste ronde.

Ondanks dat de zon zich nauwelijks heeft laten zien kan Dispuut Braque u van één ding verzekeren: de zomer is begonnen!

“Eh ja, toen ben ik dus bij Lage Zwaluwe wakker gemaakt in een uitgerangeerde trein en moest ik 500m langs het spoor terug naar het station lopen. Achteraf vond ik dat ook wel vreemd eigenlijk.”

Het was een bijzondere dag, zo bijzonder zelfs dat Frenken voor het eerst in tijden zijn lach tevoorschijn toverde. Wat moet er dan wel niet op deze dag gebeurt zijn? Heeft Rotsvast de hele KB gerepareerd(inclusief internet)? Heeft BFC eindelijk zelf afgewassen zonder gebruik te hoeven maken van de, inmiddels beruchte grijze bak, voortkomend uit het agressieve afwas beleid dat tegenwoordig gevoerd wordt? Heeft hij eindelijk wat te doen gehad op stage vandaag? Nee niks van bovenstaande opties heeft er voor gezorgd dat Stijn vandaag zo in zijn nopjes was. Het kwam door het afstuderen van Luuk van der Pas, de dag dat het dispuut eindelijk verlost zal zijn van de nevelkoning El Paso.

Het afstuderen begon met een uur wachten, Praeses Diederick Goofy, had weer eens de verkeerde tijd doorgegeven waardoor we nog een uurtje langer konden zweten in het zonnige weer. Daarbij opgeteld wilde de afgestudeerde van te voren niks met het dispuut te maken hebben waardoor het collectief, heerlijk kon afkoelen uitzweten in het Marokkaanse theehuisje van de universiteit.

Na lange tijd gewacht te hebben bij de automatische deuren van gebouw P, kwam daar eindelijk iemand uit… Daar was hij dan, Stuko Luko, met een brede grijns op zijn gezicht wachtend op applaus. Dat applaus kwam er ook, heerlijk getimed, waardoor de brede grijns van El Paso veranderde in een ongemakkelijke glimlach. Nadat iedereen Luuk en aanhang had gefeliciteerd met een mooie zeven voor zijn scriptie, was het tijd voor de outfit!

Wegens afwezigheid van Tjarko, deed Meul het woord. Het eerste attribuut was een vuilniszak, vers vergaard vanuit de KB, vanwege Paso’s jeugdige carrière als vuilnisman. Dan het vershoudbakje, doordat Luuk door zijn baantje zag hoeveel voedsel mensen wel niet weggooien, heeft hij er persoonlijk voor gezorgd dat er in de Nijver nooit iemand honger hoefde te lijden. Geen vriezer was veilig voor de restjes van Luuk.

Om de outfit nog wat kleur te geven kwamen er roze yoga pants tevoorschijn. Dit vanwege het feit dat de vriendin van Paso prima past binnen het kaliber quinoakut. Dit kledingstuk zorgde er wel voor discussie of Luuk ooit zelf wel heeft gegeten van zijn befaamde bakjes. De enkeltjes van el Paso waren zelfs dunner dan sommige grassprietjes die in het nabijgelegen parkje te vinden waren.

Het eennalaatste attribuut was een sombrero, om de naam el Paso nog even te benadrukken en vanwege de bijzondere manier waarop de heer van der Pas bier nuttigt, juist via een Mexicano(niet de snack). De laatste gift kwam oprecht van pas, het weer werd steeds grimmiger en onweer was niet uitgesloten. Luuk was dan ook duidelijk enthousiast over dit cadeau.

Het weer werd, zoals eerder gezegd, steeds slechter. Gelukkig was Kees met zijn huifkar net op tijd voordat het losbarstte. De huifkar rit was er één zoals geen andere, liederen werden gezongen, die in het bijzonder in de smaak vielen bij het vrouwelijk schoon dat mee was, een lichtshow waar menig festival jaloers op zou kunnen zijn, en een speciaal optreden van Floyd Mongloid Moonloid. Na een aantal rondjes te hebben gemaakt rond het piusplein en extra rondje van de zaak op tactisch aanraden van Donny zodat we uiteindelijk droog café Bakker konden bereiken. Waar we konden genieten  van het beste bier dat hedendaags gebrouwen wordt en van de BBQ die klaarstond. Er werd nog flink geborreld de slimste mensen gespeeld en daarna vertrok een clubje naar de stad.

Luuk, van harte met het behalen van je Master! We wensen je veel succes met je baan beroofd worden door bandieten in Peru!

“DAT ZEI JE ECHT VEEL TE HARD’’

Onder een ontzettend warme middagzon heeft het collectief zich verzameld, zoals altijd voor de gelegenheid perfect gekleed in pak ondanks de schrijnende hitte. De locatie deze keer daarentegen is afwijkend: er wordt niet voor een megalomaan universiteitsgebouw verzameld, maar voor ons bekende stekje aan het piusplein. 

Een verwarde, oude man komt aanlopen. De rimpels in zijn gezicht tekenen dat hij zich al veel te lang zorgen maakt over wat een nieuwe lichting klooien nu weer voor ellende aan sticht bij zijn clubje, de laatste verwarde plukken haar op zijn hoofd doen vaag denken aan wat vroeger een imposante mat moet zijn geweest. Met zijn ogen neergeslagen loopt ons aller nestor het etablissement binnen. ‘En?’ vraagt een opdringerige klooi met vettige krulletjes hem snel. ‘Een tien…’ prevelt de veteraan zachtjes. ‘Of we snel 10 bakken kunnen krijgen’, roept Hampie daarop richting het barpersoneel, wetende dat je een Braquer boven jou in anciënniteit niet met lege handen wilt laten staan. ‘Tien… ‘, fluistert de Senior van de club nogmaals, terwijl hij verward om zich heen kijkt.. ‘Nee, je hebt maar 7 jaar gestudeerd.’ zegt Diederick terwijl hij een bemoedigend klopje geeft op het versleten stuko jasje van onze Nestor. Langzaam begint het te dagen bij het Dispuut. Franks rode hoofd trekt een beetje wit weg, zich realiserende dat hij misschien wel opeens de laatste van zijn lichting zou kunnen zijn. Snoffel, de meest snuggere klooi van het stel, breekt uiteindelijk de stilte. ‘Maxim, ben je nu afgestudeerd met een 10?’ Even blijft het stil. Langzaam richt dhr. Neijenhuijs, die dacht dat de studentenwereld voor hem geen verrassingen meer had, zijn hoofd op. ‘Ik ben inderdaad afgestudeerd met een 10, ja’. Spontaan worden alle taps tegelijkertijd bij Slagroom open gezet, worden de flessen sterk met vuurwerk op de bar gezet en vliegt het Dispuut der Disputen elkaar in de armen. Kees komt aanrijden en Donnie lanceert een campagne die het huifkarkoprollen tot een nieuw niveau brengt, dit allemaal terwijl Laura goedkeurend toekijkt. Ze wist wel dat haar knorrenboefje het ver zou schoppen. Onder het luid geraas van klinkende bierglazen, kapotgekopte coolers en een collectief dat spontaan alle lichtingsliederen kent denderd de huifkar door Tilburg, om te vieren dat we na al die jaren toch echt afscheid moeten nemen van ons aller Nestor. 

“En nu… degene die als laatste zijn schoen uittrekt!” 

Op deze regenachtige, doch zonnige zondagmiddag viel er wat te vieren: het feit dat ons hartelijke, kneuterige kikkerlandje bevrijd is van al wat kwaad is. Vandaar dat het Studenten Bevrijdingsfestival op de planning stond. De leden raapten hun mooiste paardje kledij achter het schot vandaan en maakten zich klaar voor een overheerlijke combinatie van een lunch en een borrel op de zuipschuur het immer schone KorenBloempje. De Helden hadden de eer verkregen om met de mooie dames van A.T.E.A.T. te borrelen – u zult uiteraard begrijpen dat het Heldiale gezelschap streng had geselecteerd tradities in ere hield.

Waar de borrel om 14:00 afgetrapt zou worden, bleek dat naast het te kleine subclubje Braquers tevens de dames zich hadden vergist in de afgesproken tijd. De eerste drie kwartier werd er weliswaar met een handjevol mannen en één vrouw over koetjes en kalfjes gediscussieerd; hierna kwamen gelukkigerwijs de overige jongedames binnen. In eerste instantie werd onbegrijpelijk gereageerd op de ongewassen scheenbeschermerlucht die gelijktijdig binnenkwam en als een soort chemische reactie onze nasale verstoppingen deed verdwijnen. Echter bleek dit door de rest van de o zo sportieve leden te komen die waren teruggekeerd van een spannende pot hockey (‘Vo). De borrel kon nu echt van start gaan!

Of toch niet? De dorstige Helden kwamen er ietwat laat achter dat de nieuwe biervaten ook een nieuwe aansluiting nodig hadden, wilden wij onze uitgedroogde paardjes de dorst laten lessen. Gelukkig wisten een paar alcoholisten  wedstrijdstudenten met een goed geheugen zich te herinneren dat er een aantal weken geleden een ontzettend gezellige borrel had plaatsgevonden waarbij er liters aan gin-tonics waren geconsumeerd. Marrelke en Officier Molotov tilden de gevaarlijke alcoholische versnapering ditmaal zelfs naar een hoger niveau met spulleke koude tonic druiven.

Voordat er überhaupt een verlaat startschot gegeven kon worden, werden de keeltjes al gauw besmeerd met GT’s. Wat door veel leden en ledinnen werd onderschat, was het alcoholpercentage die deze naïeve drankjes met zich meebrachten. Na een uurtje stonden velen al ondersteboven. Miske was “apelam bink” en vergat steeds na het inschenken van een nieuw glas dat hij water nodig had. Zo schonk hij het meermaals in het glas van Floyd, wat hem uiteindelijk fataal zou worden. Men hield zich in de zonnige tuin bezig met suïcidale drankspelletjes interessante conversaties en de pret kon niet op.

Na de altijd zo geweldige speech van Tja’rko en uitwisselingen van de borrelcadeaus werden de fietssleutels in de sloten gestoken en begon men aan een levensgevaarlijke fietstocht. Toch kwam iedereen heelhuids aan bij het SBF en kon er gedanst en gesjanst worden. Ook al was het geluid zo ontiegelijk hard en het bier bijna twee keer zo duur als op de gemiddelde zuipkeet, het was de gezelligheid die de overhand had. Helaas had de GT-borrel er flink ingehakt en resteren er voornamelijk aanzienlijk veel zwarte gaten in de weggezopen hersenen intelligente breinen van menig Held. Er werd gedronken, op de maat bewogen, speeksel uitgewisseld, braaksel uitgewisseld en vooral gevierd dat men vrij is. Na een uurtje of elf was het einde helaas aangebroken en trok iedereen huiswaarts. Croque besloot nog even heel snel langs zijn “billentelefoontje” te gaan, Floyd was zo “BG” dat hij als een kip zonder kop elk – misschien wel, misschien niet wetende wie het is – vrouwelijk contact berichtjes begon te sturen en “Free Koevoe” was vergeten hoe hij moest fietsen en de stoep een dikke kus gaf. De oogjes werden door allen toegedaan en een legendarische dag ging zo hard voorbij dat zelfs snoepende Zaag zou applaudisseren. SBF, tot volgend jaar!

“Jullie lied is langer dan de speech van jullie Praeses!”

Mamma Mia, wat een avond aan vertier stond er op de Heeren te wachten te 26 februari! Met Tivoli als canvas waar een bijzonder tribute werd gegeven aan vier Zweedse helden. Alvorens de muziek werd aangeslingerd werd nog een rondje dresscode gedaan en bleek dat individueel van elkaar, het collectief het toch weer had weten te presteren er als een JOVD sekte bij te lopen. Het was vooraf bekend dat het merendeel van het publiek zou bestaan uit rellende studenten uitgewoonde huisvrouwen geboren in de jaren 90 ergens tussen de uitvinding van het spinnenwiel en de val van de Berlijnse muur. Hierom werd er even wat moed ingedronken bij het lokale Brauhaus en zo werd de schaamte verdrongen en waren we klaar om al onze liefde op ABBA te leggen.

Aangekomen bij Tivoli bleek dat de commissie kosten doch moeite bespaard had en mochten we plaats nemen in de K2 ring van de zaal. Toen was het moment eindelijk daar, de lichten werden gedimd, de kortpittige tantes gingen zitten en het studententuig ging staan. “Gimme, gimme, gimme” leek er vanuit het plafond van Tivoli te komen, de aanstichters van deze chant werden niet teleurgesteld en zo begon een avond als nooit tevoren vol met peperdure bakken, magnifieke discohitjes, Hidde en Duijker in extase en zoveel hangende tieten per neus als men aan kon.

Na afloop zat men aardig in de olie en zoals men weet, bij bier drinken zijn geen verliezers, was het tijd voor de winnaars om het allemaal te nemen. Ergens in de krochten van de concerthal wist men toch nog de super trouper te vinden en werden nog wat platen van ieders guilty pleasure stuk gedraaid. Zo heeft Frenken nog zijn Fernando gevonden en vond ook Kauf nog zijn dancing queen. Team Thomas vond het nog niet welletjes en nam na een lange treinrit nog een chance on the Boeka.

Ergens ver weg van dit spektakel vond een subclubje het nodig om zich af te scheiden van de rest. Naar verluidt hebben ook zij het ook naar hun zin gehad bij de Pathé. Wat een topavond voor ons allen! ABBA, thank you for the music!