Ab Actis

De maaltijd: waar het voor menig pleb louter geldt als de verzadiging van een instinctieve behoefte, is de maaltijd voor de Heeren van Braque een heilig fenomeen. Dit vertaalt zich onder andere in de verscheidene diners die het collectief niet alleen bijwoont, maar ook organiseert. Voor degene die denkt dat er na dhr. Mattheeuwse en dhr. Molenaar nooit meer een culinaire messias het dispuut heeft gedragen, heeft het bij het goede verkeerde eind: Quinten Verhaar a.k.a. KetoQuen trommelde een leger aan bassistentjes bij elkaar, waarna zij zich tezamen twee dagen opsloten om de lekkerste gerechten voor te bereiden voor de Braque Elite Avond.

Voordat men kon genieten van de eerste amuses, werden eerst een aantal verrassingen voorgeschoteld: Mast had Klein-Ankara een avondje ingeruild voor Tilburg, Padde was overgevlogen vanuit het land waar het altijd sneeuwt en de schele Rob Geus kwam even checken of alles kwalitatief in orde was. Afgezaagde en inhoudsloze opmerkingen als “fijne kerst gehad?” vulden al gauw de ruimte en voor Moes kon knipperen werden de eerste gangen geserveerd. Van een paddenstoelenbeignet tot een krokante krab: men kon het zo gek niet bedenken. Zo gek zelfs dat Ploert er een traantje bij heeft gelaten. Na het toetje – bestaande uit spiritus met een beetje ijs – was het tijd om uit te buiken en huiswaarts te keren. Een ware shoutout naar alle Heeren die hun steentje hebben bijgedragen aan deze geweldige avond!

“Ik word gewoon wel eens emotioneel als ik onverwachts alcohol proef, laat me met rust”

Plato mocht afgelopen november 35 kaarsjes uitblazen. De snelle rekenaar weet dat 35 te delen is door vijf en dat dat maar een ding kan betekenen: het zevende lustrum van Plato staat voor de deur! Het lustrumbestuur (lees: Frommel) was derhalve zo vrij geweest om twee weken vertier te verzorgen voor de carnavalsvereniging aan de Schouwburgring.

Beginnend met het openingsfeest, waar de act van de avond vergeten was om zijn trommels in de droger te gooien, was de toon meteen gezet. Om de verjaardag goed te vieren deelde het bestuur flessen bubbels en vuurwerkjes uit, iets wat ze nog duur kan komen te staan.  Het Lustrum Huisfeest XXL volgde later die week en deed niet voor de opening onder met DJ Snolly, die het op de dames na gelukkig wat droger wist te houden.

In het kader van de bieromzet verhogen had het lustrumbestuur het op zich genomen om de deuren van Akademeia om 11.11 al open te gooien, behalve voor Brum, die na een aanvaring met een zure Barcommer de deur werd gewezen en met zijn fiets staart tussen zijn benen huiswaarts keerde.

Op de maandag die volgde sloeg het noodlot echter toe in het collectief. “Ik-heb-geen-zin-in-het-lustrumeritus” had menig lid goed te pakken en dan met name de heren die het hardst hadden geroepen dat ze geen zin hadden in Kroegcollege. “Wat is Kroegcollege?” hoor ik u nu denken. Bij dezen een korte situatieschets: de leden die het wel voor elkaar hadden gekregen om zich voor twee uur op de sociëteit te kunnen vertonen werden in het café begroet door een handjevol OC’ers en twee dames van Fame die er moesten staan omdat ze in de commissie zaten, terwijl bier duurder was dan ooit en alle aanwezigen reikhalzend afwachtten tot de beurscrash. Plotsklaps werden de lampen rood en klonk het luchtalarm: het lang verwachtte moment was daar. De koers zakte ineen en daarmee de prijs van het bier ook. Dit geluk was echter van korte duur, want na vijf luttele minuten werd de prijs weer opgekrikt en was de lol er voor de meesten wel vanaf en besloot men er voor de avond een eind aan te breien.’

Dat het beste voor het laatst werd bewaard werd in de week na Kroegcollege wel duidelijk. Het Fustenfeest stond op de planning, waar je na het betalen van één fust zogenaamd gratis bier kon drinken. Desalniettemin zou het zonde zijn om je fust niet op te drinken dus werd daar vlotjes werk van gemaakt, alvorens aan het einde van de week het echte hoogtepunt volgde in de vorm van het lustrumgala.

Het collectief hees zichzelf in hun muffe en met bier besmeurde rokkostuums die weer een paar maanden als champignonkwekerij hebben kunnen fungeren, waarna Schar zich opwierp tot persoonlijke vlinderdasknoper van de T.H.D. toen Rintje voor de goede orde nog bijna zijn vlinderdas kwijtraakte aan een OC’er.

De tocht naar het Belgenland was gelukkig van korte duur en eenmaal aangekomen bij het Hilton maakten de eerste glazen cava al de rondte. De klooien werden aan een tafel gedeponeerd, waarna het linker rijtje van Braque + Brum plaatsnam aan de ‘escalatietafel’. Dit denderende concept werd door Croque het leven in geroepen, tot ergernis van het personeel dat maar rondjes om de tafel moest blijven lopen om het tempo van de heren aan tafel bij te benen. Na enkele speeches, een voorstel om de rosse buurt van Antwerpen een bezoek te brengen en drie gangen achter de kiezen werden de tafels aan de kant geschoven, nam de dj zijn plaats achter de draaitafel in en ging de bar open.

Goed eten is belangrijk bij Braque en om die stelling nog eens kracht bij te zetten besloten Job, Schar en Brum om, na net drie culinaire gangen gegeten te hebben, een toetje te gaan halen bij de lokale McDonald’s. Brum werd hier door een paar locals op het pad richting de rosse buurt gezet, maar Jobba kon hem nog op tijd behoeden en men keerde terug naar het feest, waar bleek dat Klink “Echt heel toevallig” op een andere verdieping was met een dame en dat de Praeses zichzelf toch wat zwaar vond om recht op te blijven staan en besloot om het feest eens vanuit de dug-out te bekijken.

Om klokslag 3 uur zaten de festiviteiten er op en kon het collectief, na het ontwijken van plasjes kots in de lift, beginnen aan de tocht naar huis. Toen die eenmaal was ingezet kreeg Stift het nog aan de stok met een Nontemba chick terwijl de helft van de club lag te slapen, maar het mocht de pret niet meer drukken. Het lustrum zit er op en de overgang van bitter naar zoet is voltooid!

“Allemaal instappen in de Chardonnay Coupé!”

Een avond getekend door religie, onvervulde seksuele spanning, braaksel en verdacht smakende crème brûlée. U raadt het al: Ploerts Heldiale scluipschuttersquiz de tweede borrel van dispuut Braque. Na vele lange avonden ons voor te hebben gedaan als een vechtlustige gezellige groep jongeheeren mochten wij namelijk het absoluut niet vanwege een incapabel bestuur beperkte aantal bekwame genodigden meenemen op avontuur. Zodoende kwam welgeteld één genodigde om 17:47 binnenlopen bij stamkroeg Slagroom. Terwijl menig lid nog onhandig zijn das aan het knopen was, begon een aanwezige “hockeyvader” aan wat enkel omschreven kan worden als een adtwedstrijd tegen zichzelf.

Niet veel later vertrok het gezelschap met de bus naar Onze Kerk in Breda, waar men werd opgewacht met het drankje waardoor Braque tijdens de introductieperiode plots gekleurd wordt; cava. Gezien de locatie werden de nodige gebedjes toegewijd aan Cabernet Sauvignon en daarna werd genoten van het voorgerecht, hoofdgerecht en nagerecht (of, in het geval van dhr. Hamoen; een bakje mayonaise), maar de werkelijke reden voor het kiezen van deze locatie was uiteraard de beeldschone serveerster. Als ze geen relatie had, zou de Braquer haar heus aangesproken hebben en totaal niet in zijn broek schijten lang voordat hij de benodigde moed verzameld zou hebben. Enfin, nadat dhr. Van der Zwan de nodige leden van zijn tafel had verwijderd en andere leden jarig bleken te zijn, werd het tijd voor het volgende hoofdstuk van de avond: een borrel met de dames van Furiae. 

Voor toiletslopers en andere jongens die zich niet voldoende onderscheiden van het doorsnee Plato-plebs om uitgenodigd te worden voor dit fuifje, maar toch een idee van de teneur willen krijgen: Als Hugh Hefner en Sanna Marin een kind zouden krijgen, zou deze vernoemd worden naar deze borrel. Peignoirs en hun ogen uitkijkende genodigden vulden namelijk de recent geüpgradede borrelruimte. Overigens was het op dit punt in de avond dat het diner bij velen zijn weg naar buiten zocht, terwijl dhr. Schellekens deze kans aangreep om andere voor-hem-vreemde voorwerpen juist in zijn mond aan te treffen. Dit was een duidelijk teken dat de avond een hoogtepunt had bereikt en op het hoogtepunt moet gestopt worden.

Alles overziend bedanken wij de genodigden, de serveerster en Furiae voor een onvergetelijke avond.

“Is er alweer in Snofs bed getoiletteerd?”

De dag om daadwerkelijk te zien wat voor vlees we in de kuip hebben (en dan bedoel ik niet het kinderlichaampje van Zaza). Zo’n dag is geboden bij een goede voorbereiding, maar helaas stond lamlendig skelet Schar aan het roer. Gelukkig had onze assessor de nacht doorgehaald omdat hij toch o zoveel over had voor een goede organisatie was hij al vroeg uit de veren. 

19:27: de potentiële klooien werden onthaald in de met Braque propaganda behangen stamkroeg. Een zee van zwart-wit blijft een prachtig gezicht. Jammer dat Grind er bovenuit stak. In Sahne kon het gezelschap genieten van een bierproeverij. Wit, IPA maar ook een bockbier kwam op tafel. Allemaal dure woorden als het aan Brum lag; “Ja, ook lekker”, klonk het veelvuldig tijdens zijn Harry Mens impersonatie. Toen de glazen leeg waren en Schar nuchter was kon het collectief vertrekken richting de thuisbasis.

Aangekomen op de KB, of zoals Rintje het graag noemt: de KKKB, kon de oud-Braqueriaanse stoel sessie van start gaan. Het moment om te vertellen over je heiligschennende verhalen met je maten, je fetisj voor beastuality of je Vlaamse incest verleden, maar veel vaker nog je dronken verhalen in Lloret de Mar. 

Na de smaakmakende verhalen over onder andere viagra roulette en het terroriseren van je eigen buurman maakten we een mooi tripje met ‘ons Kees’. Biertjes, liedjes en Loek Maas zijn stuiterende tietjes: het was fantastisch. De huifkar eindigde spectaculair met Mees die abrupt besloot zijn lichtingsband te zoeken op het asfalt. 

We sloten de nacht af middels een disco party met de dames van Conserva. Hier kon Joris zijn verschrikkelijke DJ-kunsten vertonen, Kwak links en rechts niet meer uit elkaar houden en kreeg onze lieftallige buurvrouw spontaan fomo, omdat zij ook wel met de heren een dansje wilden wagen.

Wij zien de genodigden graag terug bij de tweede borrel. 

“Ik heb een stijve!”

We schrijven zes tien september, toen was dispuut Braque te vinden in Den Bosch om de Binnendieze te verkennen met haar oud-leden. Welgeteld zestig van hen zijn komen opdagen om het 32-jarige bestaan van het collectief te vieren. Al snel is af te lezen aan de van-muntjes-voorziene aanwezigen dat het hen tevreden stelt om een dag van hun gezin verlost te zijn te vernemen wat er met hun nalatenschap gebeurt. Terecht, want dhr. Kemps dhr. Diederen heeft maandenlang zijn best gedaan om Kay zeurende LAB’ers gerust te stellen over de daginvulling, enkel om op het laatste moment de gehele planning te schrappen. De oud-leden wisselen melancholisch verhalen over de goede oude tijd met het actieve kader.

Toen dhr. Van der Zwan merkte dat de muntjes wel erg hard in vloeibare vorm werden geconsumeerd, besloot hij snel te speechen. Tactisch wist hij enthousiasme te creëren voor de functies die nog gevuld moeten worden. De avond kon alleen maar beter worden, totdat dhr. Bus grootheidswaanzin kreeg en probeerde zijn voorganger te evenaren. Gelukkig konden de Helden na zijn korte en overstemde gebrabbel weer verder met het mishandelen van hun lever.

Nadat iedereen voorzien was van de nodige hoeveelheid cholesterol vlees, wilde de harde kern de discotheek bijbehorend het etablissement onveilig maken. Onhandige bewegingen antwoordden een muziekstijl die zelfs dhr. Schellekens esoterisch zou noemen. Onder druk van dhr. Molenaar gingen een aantal ruggengraatloze heren na afscheid genomen te hebben van Den Bosch op stap in Tilburg om de avond af te sluiten. Onvoorzien moest dhr. Bus hier zijn monogamie verdedigen en de vrouwen van zich af slaan. Na dit onwaarschijnlijke spektakel gezien te hebben namen de LAB’ers voor de laatste keer in een lange tijd afscheid van de Braquers.

“Krijgen we ieder uur nieuwe muntjes of hoe werkt dit?”

Limburg. Men kan een verhaal, geschrift, gesprek en/of anekdote op geen slechtere wijze beginnen. Toch staat het hier echt. Limburg is van de twaalf Nederlandse provincies het zogeheten ‘provocerende lelijke eendje’: het kent zijn plek onderaan de sociale ladder, doch gedraagt het zich alsof het Vaticaan is verhuisd naar fucking Kerkrade. Afijn, het punt is gemaakt. Bovendien krijgt het pittoreske Venray nog wel het voordeel van de twijfel gezien men het niet alleen vanaf Brabant ziet liggen, maar ook omdat de welbekende “aanstaande politicus die op jonge leeftijd een te hete aardappel had ingeslikt” hier vandaan komt. Ditmaal had het collectief echter een andere reden om zich te verplaatsen naar dit tweede drielandenpunt, namelijk het neefje-van. Op zaterdag 30 juli werd er vaart gemaakt richting de villa van de producenten van Schar.

Eenmaal aangekomen werden de Helden meteen verrast door een aantal Champagne-Liquor-43 versnaperingen, een knappe suikertante, een tentenkamp waar ze in Ter Apel jaloers op zouden zijn en een honderdtal aan steekvliegen met een Donar trui aan. Gezellig! Althans, dat moest nog blijken. Gelukkig stonden na een aantal heerlijke amuses de vvv’tjes van Schar – die in ieder geval hun kaken niet op elkaar hielden – op om hem in goed én kwaad daglicht te zetten. “Schar is eigenlijk best wel een nerd” werd er overeenstemmend gejubeld. De wijnglazen werden inmiddels sneller gevuld dan de gemiddelde zus van een Braquer, er waren liederen goed voorbereid en bovenal waren er overheerlijke gerechten bereid, waarvoor een ware shoutout naar Senior.

Toen het inkoopbeleid van vier flessen de neus zijn effect begon te hebben werd het tijd om gemakkelijk in de auto opgekropt in de kofferbak naar cafe de Koets te gaan. Eenmaal aangekomen bleek dat Limburgers eenvoudige mensen waren die aan een boksbal genoeg hadden. Na uitleg te hebben gekregen van een frietboer die naar eigen zeggen iedere minuut vrije tijd hier spendeert was het tijd voor de Helden om er tegen aan te meppen. Waar de kersverse Praeses nog niet eens de score “girl”  haalde de dispuutsduif bijna de highscore.

Toen de neuzen van de “tijdreizigers” niet voller konden en Schar alleen maar in de nek van mensen kon spugen was het tijd om naar huiswaarts te keren. Daar werd er nog een tijdje gezwommen gay seks bedreven om vervolgens de ogen dicht te doen in de beste slaapvoorziening bij een 21 diner ooit. Bij het ontbijt werd het ziekste verhaal van de avond verteld: de heer Maas had bij zijn kapsalon geen patat, maar aardappelschijfjes gekregen. Loek zou na dit voorval geen stap meer zitten binnen de grenzen van Limburg, maar dat is een verhaal voor een andere keer. Familie Scharremans en voornamelijk Babette bedankt!

“Is dat nou zijn zus of zijn tante?”

Het collegejaar zit er weer op. Zoals altijd is de zomervakantie dan ook een tijd om even tot rust te komen na te hebben gestreden voor de vijf resits in de laatste week terwijl je als je het goed gepland zou hebben je die tijd had kunnen besteden aan borrels, aldus Snof, die dat overigens zelf in zes jaar tijd ook nog nooit voor elkaar heeft gekregen. Enfin, wie er in de zomervakantie ook aan welverdiende rust toekomt is het bestuur, want de dag waar de Praeses al maanden naar uitkeek was dan eindelijk daar: de wisselvergadering!

Het werd tijd voor de drie hardwerkende mannen aan het roer en Loek om plaats te maken voor vers bloed dat T.H.D. Braque zal moeten gaan leiden. De stemcommissie was zo vrij geweest om de kandidaten van allerhande opdrachten te voorzien, die met wisselend succes, maar in elk geval met enthousiasme werden gepresenteerd. Vooral Porko maakte hier een sterke indruk, wat door de leden werd beloond met een jaartje rust. Na de stemming bleek namelijk dat de volgende heren deel uit mogen gaan maken van Bestuur XXXIII:

Praeses – Joris

Ab Actis – Bart Schellekens

Quaestor – Gijs

Assessor – Martijn

Wij wensen het nieuwe bestuur veel succes aankomend jaar en willen Marc de Bruin, Loek Maas, Peije Es en Thomas van der Hee uiteraard bedanken voor hun tomeloze inzet het afgelopen jaar!

Naast het bestuur zijn er nog enkele gelukkigen in de prijzen gevallen. Zo heeft Ischa van de Voort het voor elkaar gekregen om ondanks de beste pogingen van Kirk de Opperdildo alsnog mee naar huis te mogen nemen en werd Braques eigen Mulisch in de dop Floris Loeffen beloont met de Gouden Griffel voor zijn magnum opus: `CDT: De Grote Brum-show’!

“Ik weet niet of we dat moeten willen, een Praeses van 150 kilo.”

Waar men normaal ellenlang met het openbaar vervoer moet reizen om bij een godvergeten oord uit te stappen en vervolgens nog vier uur moet lopen was het ditmaal anders. De buurman van Tilburg werd aangedaan en men hoefde louter hun chachi zonnebril pak mee te nemen. Ofja, dat was niet alles op de valreep werd besloten om de bloemen en het cadeau ook maar mee te nemen. Enfin, na een ritje van een luttele vijftien minuten kwam het Heldiale genootschap aan in Goirle voor het 21 diner van Grind.

The man of the hour gaf zijn diner in het eetcafé van zijn vader en hoewel iedereen had verwacht dat het het eruit zou zien als het tweelingbroertje van café de Korenbloem was dat geenszins het geval. De Helden werden hartelijk ontvangen door het personeel die duidelijk niet gewend waren om gasten te verwelkomen die niet een trainingsbroek aan hadden. Na wat matige Jort Kelder imitaties werden we meegenomen langs een galerij – waar veel foto’s hingen die veel weg hadden van nazi kopstukken – om vervolgens te eindigen in de achterkamer van eetcafé Mozes.

Daar werd er kennis gemaakt met de scoutingvrienden die zich nog minder op hun gemak voelde in een pak dan Loek in een sporttenue. De twee groepen schudden elkaar de hand en stelden zich aan elkaar voor, terwijl Klink zich blozend en ongemakkelijk zwaaiend aan de twee dames van het gezelschap voorstelde. Schellekens senior, die verrassend veel leek op de dunne versie van Henk-Jan Grobbe, opende het diner met een speech. In chronologische volgorde waarop hij mensen had leren kennen waren vervolgens zijn scoutingvrienden, vakantiemoaten, beste (en enige) middelbare schoolvriend aan de beurt.

Als laatste was Mondhoek Marc aan de beurt en die wist zoals gewoonlijk weer niet de juiste woorden te vinden en brabbelde wat in het rond. Gelukkig was Porko de redder in nood die in tegenstelling tot zijn normale doen geen ongemakkelijke praatje serveerde. Daarna werd onder leiding van de koning van de tutorials werd “het rookworst zonder worst is ook lekker lied” uit volle borst mee gezongenmompeld. Hoewel normaliter beide partijen tijdens een 21 diner de beerput opentrekken over de jarige kwamen in deze editie beide partijen bedrogen uit. Er waren geen unieke verhalen alleen drie terugkerende thema’s: roken, geen slagingskans bij vrouwen en knopen leggen.

Nadat de gelukkige een derde fles kinder likeur had weggewerkt vonden zijn ouders het wel mooi geweest en werd besloten om het gepeupel naar de stad te sturen. Daar werd de sauna Polly bezocht waarna men voor de verandering in eigen bed kon neerploffen.

Bart en familie bedankt!

“Er is eigenlijk maar één constante in het leven van Bart: vrouwen. Die heeft die gewoon niet”

Hemelvaart: voor de doorsnee sneuneus komt louter de gedachte van die “ene vrije dag vlak voor de tentamenperiode” te boven. Maar welke vorm van enige betekenis schuilt er nou eigenlijk achter de dag van de Hemelvaart? Als u neigt naar het bewandelen van het godsdienstige pad, be my guest. Studerend Tilburg, Nijmegen, Eindhoven, Breda en Maastricht weten wel beter. Dit jaar zijn de voorbereidingen voor de Tilburgse Open Croquet Kampioenschappen wederom uiterst serieus genomen. Ik zou zeggen: pak uw leesbril en een glas rosé erbij en ga in uw meest comfortabele stoel zitten, want het was weer een editie om over naar huis te schrijven!

Waar er vorig jaar helaas een landelijk limiet van 750 bezoekers gold, mocht aan de start van een – hopelijk – Covidvrij tijdperk de verdubbelaar ingezet worden. Een mondzoen in plaats van een mondmasker, een anderhalve dag durende kater in plaats van de anderhalve meter afstand, en een blik Klok in plaats van een avondklok zijn zoals vanouds de studentennorm geworden. Met deze frisse gedachte in het achterhoofd houdend druppelden rond een uur of twaalf twee de croquetvelden langzaamaan vol. Om te voorkomen dat een bescheiden deel van de aanwezigen er achteraf pas achter kwam dat er niet alleen maar rosé gedronken en gesocialized werd, was er dit jaar een scala aan prachtige prijzen die door eenieder gewonnen kon worden door simpelweg zo veel mogelijk partijen te winnen. Als kers op de taart was de zon in tegenstelling tot geschikte afvalbakken zoals altijd op de dag van de TOCK tijdig gereserveerd en werden bij de photobooth de meest chique foto’s geschoten door…

Goed, na een denderende knock-out fase van het croquettoernooi was gelukkigerwijs het einde nog niet nabij: kort na het openen van de foodcourt konden de eerste heerlijke platen vanuit de tent over het gehele terrein gehoord worden. Gerenommeerde namen als Axsel B2B Sonnebar en Gekkenhuys zouden onder andere het muzikale avondprogramma met groots succes vullen. Dit was ook het moment waarbij een aantal Braquers hun persoonlijke vooroordeel de rug konden toekeren, een kans die bijvoorbeeld Muntmannetje Moes met beide ogen handen aangreep. Ook Brum liet zich van zijn beste kant zien door zijn eigen Project X replica te creëren, Mast die zijn evenwichtsorgaan per ongeluk had opgegeten en Oek die de hele nacht ruzie maakte met de lichtsensor.

Desalniettemin kon men – na een geslaagde afterparty in de kantine – terugkijken op een dag waarop men de vrijheid kon vieren die twee jaar lang van ons, de studerende en hersencellenslopende toekomst, was afgepakt door opRutte. Wij willen alle bezoekers uiteraard bedanken voor hun komst en hun positieve energie, maar ook alle vrijwilligers en uiteraard FC Tilburg voor het mede mogelijk maken van dit prachtige evenement. Wij zien jullie allen bij de Lustrumeditie in 2023, ciao!

“Moet je kijken, de schele en de dikke zijn aan het worstelen!!!”