Ab Actis

De dag om daadwerkelijk te zien wat voor vlees we in de kuip hebben (en dan bedoel ik niet het kinderlichaampje van Zaza). Zo’n dag is geboden bij een goede voorbereiding, maar helaas stond lamlendig skelet Vennekens aan het roer. Gelukkig had onze assessor de nacht doorgehaald omdat hij toch o zoveel over had voor een goede organisatie was hij al vroeg uit de veren. 

19:27: de potentiële klooien werden onthaald in de met Braque propaganda behangen stamkroeg. Een zee van zwart-wit blijft een prachtig gezicht. Jammer dat Grind er bovenuit stak. In Sahne kon het gezelschap genieten van een bierproeverij. Wit, IPA maar ook een bockbier kwam op tafel. Allemaal dure woorden als het aan Brum lag; “Ja, ook lekker”, klonk het veelvuldig tijdens zijn Harry Mens impersonatie. Toen de glazen leeg waren en Schar nuchter was kon het collectief vertrekken richting de thuisbasis.

Aangekomen op de KB, of zoals Rintje het graag noemt: de KKKB, kon de oud-Braqueriaanse stoel sessie van start gaan. Het moment om te vertellen over je heiligschennende verhalen met je maten, je fetisj voor beastuality of je Vlaamse incest verleden, maar veel vaker nog je dronken verhalen in Lloret de Mar. 

Na de smaakmakende verhalen over onder andere viagra roulette en het terroriseren van je eigen buurman maakten we een mooi tripje met ‘ons Kees’. Biertjes, liedjes en Loek Maas zijn stuiterende tietjes: het was fantastisch. De huifkar eindigde spectaculair met Mees die abrupt besloot zijn lichtingsband te zoeken op het asfalt. 

We sloten de nacht af middels een disco party met de dames van Conserva. Hier kon Joris zijn verschrikkelijke DJ-kunsten vertonen, Kwak links en rechts niet meer uit elkaar houden en kreeg onze lieftallige buurvrouw spontaan fomo, omdat zij ook wel met de heren een dansje wilden wagen.

Wij zien de genodigden graag terug bij de tweede borrel. 

“Ik heb een stijve!”

We schrijven zes tien september, toen was dispuut Braque te vinden in Den Bosch om de Binnendieze te verkennen met haar oud-leden. Welgeteld zestig van hen zijn komen opdagen om het 32-jarige bestaan van het collectief te vieren. Al snel is af te lezen aan de van-muntjes-voorziene aanwezigen dat het hen tevreden stelt om een dag van hun gezin verlost te zijn te vernemen wat er met hun nalatenschap gebeurt. Terecht, want dhr. Kemps dhr. Diederen heeft maandenlang zijn best gedaan om Kay zeurende LAB’ers gerust te stellen over de daginvulling, enkel om op het laatste moment de gehele planning te schrappen. De oud-leden wisselen melancholisch verhalen over de goede oude tijd met het actieve kader.

Toen dhr. Van der Zwan merkte dat de muntjes wel erg hard in vloeibare vorm werden geconsumeerd, besloot hij snel te speechen. Tactisch wist hij enthousiasme te creëren voor de functies die nog gevuld moeten worden. De avond kon alleen maar beter worden, totdat dhr. Bus grootheidswaanzin kreeg en probeerde zijn voorganger te evenaren. Gelukkig konden de Helden na zijn korte en overstemde gebrabbel weer verder met het mishandelen van hun lever.

Nadat iedereen voorzien was van de nodige hoeveelheid cholesterol vlees, wilde de harde kern de discotheek bijbehorend het etablissement onveilig maken. Onhandige bewegingen antwoordden een muziekstijl die zelfs dhr. Schellekens esoterisch zou noemen. Onder druk van dhr. Molenaar gingen een aantal ruggengraatloze heren na afscheid genomen te hebben van Den Bosch op stap in Tilburg om de avond af te sluiten. Onvoorzien moest dhr. Bus hier zijn monogamie verdedigen en de vrouwen van zich af slaan. Na dit onwaarschijnlijke spektakel gezien te hebben namen de LAB’ers voor de laatste keer in een lange tijd afscheid van de Braquers.

“Krijgen we ieder uur nieuwe muntjes of hoe werkt dit?”

Limburg. Men kan een verhaal, geschrift, gesprek en/of anekdote op geen slechtere wijze beginnen. Toch staat het hier echt. Limburg is van de twaalf Nederlandse provincies het zogeheten ‘provocerende lelijke eendje’: het kent zijn plek onderaan de sociale ladder, doch gedraagt het zich alsof het Vaticaan is verhuisd naar fucking Kerkrade. Afijn, het punt is gemaakt. Bovendien krijgt het pittoreske Venray nog wel het voordeel van de twijfel gezien men het niet alleen vanaf Brabant ziet liggen, maar ook omdat de welbekende “aanstaande politicus die op jonge leeftijd een te hete aardappel had ingeslikt” hier vandaan komt. Ditmaal had het collectief echter een andere reden om zich te verplaatsen naar dit tweede drielandenpunt, namelijk het neefje-van. Op zaterdag 30 juli werd er vaart gemaakt richting de villa van de producenten van Schar.

Eenmaal aangekomen werden de Helden meteen verrast door een aantal Champagne-Liquor-43 versnaperingen, een knappe suikertante, een tentenkamp waar ze in Ter Apel jaloers op zouden zijn en een honderdtal aan steekvliegen met een Donar trui aan. Gezellig! Althans, dat moest nog blijken. Gelukkig stonden na een aantal heerlijke amuses de vvv’tjes van Schar – die in ieder geval hun kaken niet op elkaar hielden – op om hem in goed én kwaad daglicht te zetten. “Schar is eigenlijk best wel een nerd” werd er overeenstemmend gejubeld. De wijnglazen werden inmiddels sneller gevuld dan de gemiddelde zus van een Braquer, er waren liederen goed voorbereid en bovenal waren er overheerlijke gerechten bereid, waarvoor een ware shoutout naar Senior.

Toen het inkoopbeleid van vier flessen de neus zijn effect begon te hebben werd het tijd om gemakkelijk in de auto opgekropt in de kofferbak naar cafe de Koets te gaan. Eenmaal aangekomen bleek dat Limburgers eenvoudige mensen waren die aan een boksbal genoeg hadden. Na uitleg te hebben gekregen van een frietboer die naar eigen zeggen iedere minuut vrije tijd hier spendeert was het tijd voor de Helden om er tegen aan te meppen. Waar de kersverse Praeses nog niet eens de score “girl”  haalde de dispuutsduif bijna de highscore.

Toen de neuzen van de “tijdreizigers” niet voller konden en Martijn alleen maar in de nek van mensen kon spugen was het tijd om naar huiswaarts te keren. Daar werd er nog een tijdje gezwommen gay seks bedreven om vervolgens de ogen dicht te doen in de beste slaapvoorziening bij een 21 diner ooit. Bij het ontbijt werd het ziekste verhaal van de avond verteld: de heer Maas had bij zijn kapsalon geen patat, maar aardappelschijfjes gekregen. Loek zou na dit voorval geen stap meer zitten binnen de grenzen van Limburg, maar dat is een verhaal voor een andere keer. Familie Vennekens en voornamelijk Babette bedankt!

“Is dat nou zijn zus of zijn tante?”

Het collegejaar zit er weer op. Zoals altijd is de zomervakantie dan ook een tijd om even tot rust te komen na te hebben gestreden voor de vijf resits in de laatste week terwijl je als je het goed gepland zou hebben je die tijd had kunnen besteden aan borrels, aldus Snof, die dat overigens zelf in zes jaar tijd ook nog nooit voor elkaar heeft gekregen. Enfin, wie er in de zomervakantie ook aan welverdiende rust toekomt is het bestuur, want de dag waar de Praeses al maanden naar uitkeek was dan eindelijk daar: de wisselvergadering!

Het werd tijd voor de drie hardwerkende mannen aan het roer en Loek om plaats te maken voor vers bloed dat T.H.D. Braque zal moeten gaan leiden. De stemcommissie was zo vrij geweest om de kandidaten van allerhande opdrachten te voorzien, die met wisselend succes, maar in elk geval met enthousiasme werden gepresenteerd. Vooral Porko maakte hier een sterke indruk, wat door de leden werd beloond met een jaartje rust. Na de stemming bleek namelijk dat de volgende heren deel uit mogen gaan maken van Bestuur XXXIII:

Praeses – Joris Bus

Ab Actis – Bart Schellekens

Quaestor – Gijs Mariën

Assessor – Martijn Vennekens

Wij wensen het nieuwe bestuur veel succes aankomend jaar en willen Marc de Bruin, Loek Maas, Peije Es en Thomas van der Hee uiteraard bedanken voor hun tomeloze inzet het afgelopen jaar!

Naast het bestuur zijn er nog enkele gelukkigen in de prijzen gevallen. Zo heeft Ischa van de Voort het voor elkaar gekregen om ondanks de beste pogingen van Kirk de Opperdildo alsnog mee naar huis te mogen nemen en werd Braques eigen Mulisch in de dop Floris Loeffen beloont met de Gouden Griffel voor zijn magnum opus: `CDT: De Grote Brum-show’!

“Ik weet niet of we dat moeten willen, een Praeses van 150 kilo.”

Waar men normaal ellenlang met het openbaar vervoer moet reizen om bij een godvergeten oord uit te stappen en vervolgens nog vier uur moet lopen was het ditmaal anders. De buurman van Tilburg werd aangedaan en men hoefde louter hun chachi zonnebril pak mee te nemen. Ofja, dat was niet alles op de valreep werd besloten om de bloemen en het cadeau ook maar mee te nemen. Enfin, na een ritje van een luttele vijftien minuten kwam het Heldiale genootschap aan in Goirle voor het 21 diner van Grind.

The man of the hour gaf zijn diner in het eetcafé van zijn vader en hoewel iedereen had verwacht dat het het eruit zou zien als het tweelingbroertje van café de Korenbloem was dat geenszins het geval. De Helden werden hartelijk ontvangen door het personeel die duidelijk niet gewend waren om gasten te verwelkomen die niet een trainingsbroek aan hadden. Na wat matige Jort Kelder imitaties werden we meegenomen langs een galerij – waar veel foto’s hingen die veel weg hadden van nazi kopstukken – om vervolgens te eindigen in de achterkamer van eetcafé Mozes.

Daar werd er kennis gemaakt met de scoutingvrienden die zich nog minder op hun gemak voelde in een pak dan Loek in een sporttenue. De twee groepen schudden elkaar de hand en stelden zich aan elkaar voor, terwijl Klink zich blozend en ongemakkelijk zwaaiend aan de twee dames van het gezelschap voorstelde. Schellekens senior, die verrassend veel leek op de dunne versie van Henk-Jan Grobbe, opende het diner met een speech. In chronologische volgorde waarop hij mensen had leren kennen waren vervolgens zijn scoutingvrienden, vakantiemoaten, beste (en enige) middelbare schoolvriend aan de beurt.

Als laatste was Mondhoek Marc aan de beurt en die wist zoals gewoonlijk weer niet de juiste woorden te vinden en brabbelde wat in het rond. Gelukkig was Porko de redder in nood die in tegenstelling tot zijn normale doen geen ongemakkelijke praatje serveerde. Daarna werd onder leiding van de koning van de tutorials werd “het rookworst zonder worst is ook lekker lied” uit volle borst mee gezongenmompeld. Hoewel normaliter beide partijen tijdens een 21 diner de beerput opentrekken over de jarige kwamen in deze editie beide partijen bedrogen uit. Er waren geen unieke verhalen alleen drie terugkerende thema’s: roken, geen slagingskans bij vrouwen en knopen leggen.

Nadat de gelukkige een derde fles kinder likeur had weggewerkt vonden zijn ouders het wel mooi geweest en werd besloten om het gepeupel naar de stad te sturen. Daar werd de sauna Polly bezocht waarna men voor de verandering in eigen bed kon neerploffen.

Bart en familie bedankt!

“Er is eigenlijk maar één constante in het leven van Bart: vrouwen. Die heeft die gewoon niet”

Hemelvaart: voor de doorsnee sneuneus komt louter de gedachte van die “ene vrije dag vlak voor de tentamenperiode” te boven. Maar welke vorm van enige betekenis schuilt er nou eigenlijk achter de dag van de Hemelvaart? Als u neigt naar het bewandelen van het godsdienstige pad, be my guest. Studerend Tilburg, Nijmegen, Eindhoven, Breda en Maastricht weten wel beter. Dit jaar zijn de voorbereidingen voor de Tilburgse Open Croquet Kampioenschappen wederom uiterst serieus genomen. Ik zou zeggen: pak uw leesbril en een glas rosé erbij en ga in uw meest comfortabele stoel zitten, want het was weer een editie om over naar huis te schrijven!

Waar er vorig jaar helaas een landelijk limiet van 750 bezoekers gold, mocht aan de start van een – hopelijk – Covidvrij tijdperk de verdubbelaar ingezet worden. Een mondzoen in plaats van een mondmasker, een anderhalve dag durende kater in plaats van de anderhalve meter afstand, en een blik Klok in plaats van een avondklok zijn zoals vanouds de studentennorm geworden. Met deze frisse gedachte in het achterhoofd houdend druppelden rond een uur of twaalf twee de croquetvelden langzaamaan vol. Om te voorkomen dat een bescheiden deel van de aanwezigen er achteraf pas achter kwam dat er niet alleen maar rosé gedronken en gesocialized werd, was er dit jaar een scala aan prachtige prijzen die door eenieder gewonnen kon worden door simpelweg zo veel mogelijk partijen te winnen. Als kers op de taart was de zon in tegenstelling tot geschikte afvalbakken zoals altijd op de dag van de TOCK tijdig gereserveerd en werden bij de photobooth de meest chique foto’s geschoten door…

Goed, na een denderende knock-out fase van het croquettoernooi was gelukkigerwijs het einde nog niet nabij: kort na het openen van de foodcourt konden de eerste heerlijke platen vanuit de tent over het gehele terrein gehoord worden. Gerenommeerde namen als Axsel B2B Sonnebar en Gekkenhuys zouden onder andere het muzikale avondprogramma met groots succes vullen. Dit was ook het moment waarbij een aantal Braquers hun persoonlijke vooroordeel de rug konden toekeren, een kans die bijvoorbeeld Muntmannetje Moes met beide ogen handen aangreep. Ook Brum liet zich van zijn beste kant zien door zijn eigen Project X replica te creëren, Mast die zijn evenwichtsorgaan per ongeluk had opgegeten en Oek die de hele nacht ruzie maakte met de lichtsensor.

Desalniettemin kon men – na een geslaagde afterparty in de kantine – terugkijken op een dag waarop men de vrijheid kon vieren die twee jaar lang van ons, de studerende en hersencellenslopende toekomst, was afgepakt door opRutte. Wij willen alle bezoekers uiteraard bedanken voor hun komst en hun positieve energie, maar ook alle vrijwilligers en uiteraard FC Tilburg voor het mede mogelijk maken van dit prachtige evenement. Wij zien jullie allen bij de Lustrumeditie in 2023, ciao!

“Moet je kijken, de schele en de dikke zijn aan het worstelen!!!”

Na weken van gesteggel en gedoe over wat al dan niet een AAA+ activiteit zou zijn, was er dan toch een datum uitgekomen waarop de leden zich zouden verzamelen voor de nieuwste editie van het Braque Datediner! Tot weerzin van Wopke was de keuze echter gevallen op een datum waarop Integrand besloot om voor de verandering een beleidsweekend te houden waarbij nog minder beleid gemaakt wordt dan bij de gemiddelde fractievergadering van Lijst Smolders.

Desondanks konden de mensen die wel hart voor de club hebben aan tafel schuiven, op Padde na dan, aangezien hij het schijnbaar belangrijker vond om een kelderklasse wedstrijd te verliezen dan dat zijn date al drie kwartier op hem stond te wachten. De leden waren ditmaal uitgedost in een outfit met het totaal niet herkauwde en absoluut originele thema “Een reis rond de wereld” waarbij het iedereen vrij stond om een eigen land te kiezen met bijpassende outfit. Dat het thema van Jeroen “de kopieermachine van Braque” Goossens kwam, stond logischerwijs dan ook niemand van te kijken. Daarnaast bleek dat de commissie niet de enige waren waarbij het ontbrak aan creatief vermogen toen Brum en Strüdel met dezelfde outfit het Plato café in jodelden. Naast Moes werd de commissie gevuld door Thijs van Weezel, de man die doorgaans vaker door dames wordt afgewezen dan Poep-Loek voor Platocommissies. Dat Loek zijn huiswerk over zijn outfit goed gedaan had bleek toen hij zich als een ware Ché Guevara opwierp om de arbeidersklasse in de keuken te ondersteunen in hun taken.

Dat de liefdadigheidsactie van de Ab Actis op de prijs werd gesteld maakten de klooien snel duidelijk. De klooien konden namelijk alle hulp gebruiken na een hele dag in de keuken gewerkt te hebben aan de brouwsels en hersenspinsels van iedereens favoriete gemeenteraadslid. De commissie had samen met Dhr. Molenaar namelijk besloten dat een reis rond de wereld altijd begint bij je eigen huis en hadden zodoende een menukaart samengesteld met Hollandse kost. Zo wisten de koks samen met de klooien onder andere om het beste van twee werelden bij elkaar te voegen in de vorm van haringsushi, Cheeto’s om te zetten in een vloeibare substantie en dat ‘kaassoep’ te noemen en een verre neef van Donald Duck met wat bramensaus op tafel te toveren. Dit alles nam echter de nodige tijd in beslag, tot grote ergernis van Heuj die door de constante afwezigheid van ’22 onverhoopt ineens was genoodzaakt om met zijn eigen date te praten. Klink wist zichzelf echter slim van zijn taken te ontdoen door simpelweg te dronken te worden om een ovenschaal uit de oven te halen, waardoor chef Bal zich genoodzaakt voelde om Klink uit de keuken te verbannen.

De witte wijn vloeide niet alleen rijkelijk bij Dhr. Van Weezel, maar het hele collectief wist flesje na flesje soldaat te maken. Hierbij werden de leden uiteraard gesteund door de commissie die voor de goede orde nog maar eens met een baggerslecht idee op de proppen kwam. Het spel dat zij opperden om de tijd tussen de gangen op te vullen bestond kort gezegd uit een simpele opzet: meer wijn drinken dan degene voor je, net zo lang tot de wijn op is. Iemand die echter wel blij was met dit spel was de date van Moes, die hoopte door de wijn het op mysterieuze wijze wel nog leuk met hem te hebben.

Na dit complexe en vooral uitdagende spel waar zelfs OC zijn wenkbrauwen bij zou optrekken en de laatste gangen waren afgehaald, werd het tijd voor de after op de KB. Iedereen die zichzelf nog uit de vermoeide roes – die intussen was ontstaan – wist te krijgen, wierp zich op de fiets om zich naar het hondenhok van dispuut Braque te begeven. Na een laatste paar uurtjes vond iedereen het welletjes en werden de bedden in veel gevallen alleen opgezocht en stond er voor Braque weer een enerverend datediner in de boeken! 

Bij het ingaan van de middag ontwaakt de KB. Na een zware nacht stond namelijk de volgende activiteit op de planning waar men – in ieder volgens de maatstaven van Ploert – alweer vroeg aanwezig moest zijn op de planning. Twee jaar na dato kon men namelijk eindelijk met de mAaTjEs van Furiae op pad voor de gezamenlijke bondingsdag ter ere van beide lustra. Tussen het moment dat deze dag initieel stond gepland en het heden is er echter al veel veranderd. Twee jaar terug was Kauf namelijk nog de sugardaddy van de jongste lichting van Furiae en was de term ‘Estwee’ trending topic. Hoe anders is het nu? De gemiddelde Braquer zou heden ten dage een borrel met Vatos een moord doen voor een sugardaddy door de lishj die intussen hoger oploopt dan het aantal vrouwen dat Moes ‘’bijna heeft geneukt’’ en ‘Estwee’ is intussen in de vergetelheid geraakt door een niet nader te noemen Platoon die nog minder loyaliteit toont dan de gemiddelde Ajacied wanneer er een kwartier geen hemels voetbal wordt gespeeld.

De dag begon op de Varkensmarkt waar de BFcie – een commissie die eigenlijk alleen een BBQ hoefde te regelen maar daarmee al meer tijd had gestopt in een commissie dan vrijwel iedere andere Braque-commissie dit jaar – het plan voor de dag bekendmaakte. De eerste activiteit betrof een Crazy 88. Over het algemeen geen activiteit waar Braquers niet in uitblinken door het gevoel van waardigheid dat iedereen behalve Brum met zich meedraagt, maar door het gebrek aan tijd gingen de groepjes meteen volledig los. Waar de voorbijgaande inwoners van Tilburg dankzij de foute outfits ongetwijfeld het gevoel hadden dat ze zich in Helmond bevonden, gingen de fitte paupers stuk voor stuk op weg naar de glorie. Als klooi hoorde je er niet bij wanneer je niet in de Piushaven sprong en de Boeka deed net zo veel meldingen van overlast als de overburen op de KB tijdens coroons. Nadat Rintje alle vissen in de haven had besmet, moest men echter snel door wat fysieke inspanning. Dronken gymmen is normaliter weggelegd voor Delano van acht wiens ouders zijn opgegroeid op de Korvel en die bij de doop al in bier en energy werd gelegd, maar ditmaal was het de beurt aan de jarige disputen. Het leidde tot veel bijna-dood-ervaringen, hersenschuddingen én Zizoef die kinderen plots leuk vond en eindelijk eens kon etaleren dat het niet zijn schuld was dat Gakpo in twee wedstrijden negentien goals tegen hem heeft gescoord.

Fris en fruitig trok men weer naar de VM waar Quen zijn belangrijkste bijdrage van dit jaar aan de club leverde door wat burgers te flippen. Na enkele goede gesprekken en Furiae dat middels een MLK-esque speech liet blijken dat Moes af en toe beter moet luisteren naar een van de hitjes van Poke, begon het spektakel pas echt. Als laatste activiteit werd de huifkar namelijk weer van stal gehaald. Wopke schudde hier de hitjes uit zijn mouw en Heuj werd daar zo misselijk van dat hij bijna een imitatie deed van Schar na het diesgala. Op de KB werden vervolgens nog wat hitjes meegeschreeuwd door de gehandicapte broer en zus van Suzan & Freek, waarna iedereen concludeerde dat banden niet ongelimiteerd gerekt kunnen worden. De laatste Bakermat-activiteit werd hiermee een feit; op naar lustrum nummer zeven!

‘’Jij geeft die vissen gewoon chlam nu’’

Nadat de rust net weer was wedergekeerd en Kruikenstad weer was omgedoopt naar Tilburg, zou het ook wel eens tijd worden om de lichamen wat rust te geven. Althans, dat zou je denken. Voor de Heeren in het Zwart Wit betekenen de nadagen van de carnaval namelijk slechts een ding: De Braquantie staat weer voor de deur!

Ook dit jaar had een commissie van brokkenpiloten het op zich genomen om een reis van formaat neer te zetten. Een goede voorbereiding is het halve werk en zodoende verkregen de Leden een halve dag voor vertrek mooi op tijd de laatste informatie over de plek van de bestemming. Ditmaal begaf het Collectief zich naar de gure grijsheid van een ooit platgebombardeerde stad die door de Geallieerden nog makkelijker werd gescheiden dan de benen van de gemiddelde straathoer: Berlijn! De tekenen van het sociaal experiment dat door Stalin het communisme genoemd werd, waren nog overduidelijk te zien aan de grote en bouwvallige – al dan niet met techno bunkers gevulde – fabriekspanden en pakhuizen die over enkele delen van de stad verspreid waren en die door de Leden vanuit de trein vanaf het vliegveld beschouwd konden worden.

Eenmaal aangekomen bij het hotel kwam men er achter dat de gemiddelde vliegtuigstoel van EasyJet meer ruimte verschaft dan de kamers waarin men voor de komende dagen werd gehuisvest. Uiteraard mocht het gebrek aan ruimte de pret niet drukken en dook het collectief na een kort bezoek aan de lokale burgerboer de stad in. Aldaar kwam men tot de conclusie dat ze in Duitsland het pinapparaat nog moesten uitvinden, aangezien elke kroeg enkel cash accepteerde. Na de lange reis besloot men echter om er bijtijds de brui aan te geven om de volgende dag vol goede moed terug te keren.

Zo gezegd, zo gedaan stond menig lid (Lees: iedereen behalve Brum) al op tijd naast zijn bed om de culturele kant van Berlijn te ontdekken. Nadat bleek dat een deel van het dispuut solidariteit aan Oekraïne hoog in het vaandel had staan en er een bezoekje was gebracht aan het oersaaie Stasi-Museum begon de dorst echter toch weer op te spelen. Derhalve begaf men zich naar de eerste de beste kroeg die niet ver lopen was een sfeervol en authentiek cafeetje alvorens met zijn allen uiteten te gaan en opnieuw het nachtleven van Berlijn te verkennen. Helaas kende de kruistocht naar de stripclub een bitter einde toen de beveiliger de poort naar het Beloofde Land dicht hield en dus werden de bedjes voor de nacht weer opgezocht.

Op de derde dag stond niet alleen Jezus weer op, maar ook het Heldiale Collectief was  uit de veren. De dag was voor iedereen naar eigen wensen in te vullen, wat er toe leidde dat er voor het eerst in de geschiedenis van Braque een subclubje werd opgericht waar letterlijk niemand bij wilt. Toen dit clubje klaar was met elkaars bezwete lichamen bekijken in de sauna voegden ze zich bij de rest van de Leden om in een club het betere werk aan te gluren. Nadat Grind zichzelf een faillissement in had gejaagd en Klink beweerde dat hij met de stripper waarmee hij zat te praten “wel echt een klik voelde” was het tijd om te gaan en kwam de zoveelste buitenlandse taxichauffeur aanwippen in zijn Prius om men van een enkeltje richting het hotel te voorzien. 

De zaterdag was er eentje als nooit tevoren. Het was weliswaar koud, maar alleen al bij het horen van de naam ‘Hertha B.S.C.’ warmde men volledig op. Het was namelijk tijd voor de pot der potten: Hertha B.S.C. versus aartsrivaal Eintracht Frankfurt. Een wedstrijd die tot de laatste minuut spannend bleef met een uitslag van 1-4. Schar en Brum zijn naar verluid nog altijd aan het wachten tot de vedette van Hertha, Dedryck Boyata, er weer vijf in legt en Hertha eigenhandig de titel bezorgt.

Na het bittere verlies was het tijd om de eerdergenoemde aftandse fabriekspanden eens van de binnenkant te bekijken. Na een laatste avondmaal begaf men zich naar The White Rabbit, ofwel Der Weisse Hase voor intimi en Duitsers. Wel moesten ze daar schijnbaar eerst de Internationale Stoelenconventie nog afbouwen, aangezien men af en aan bleef lopen met genoeg meubilair om heel Kreuzberg van een nieuwe inboedel te voorzien. Desondanks beukten de gure technoplaten door de speakers en was het humeur weer snel op peil.

Met een enorme kater, maar een voldaan gevoel keerde men terug naar het vliegveld om het daar op de valreep nog aan de stok te krijgen met het EasyJet personeel, die hadden bedacht dat ze de portemonnees nog wel wat lichter konden maken, maar het humeur van de Leden kon na deze ALW al lang niet meer stuk.

“yo, sorry dat ik je wakker maak maar mag ik even fappen?”

In tijden van een op handen zijnde derde wereldoorlog stond voor de klooien een ander type dienstplicht op de planning. Na maanden waarin gestamel, ongemakkelijkheid en elkaar vingers ruiken centraal stonden, verlangde robot Frommel dat de klooien daadwerkelijk eens hun beste beentje voor zouden zetten. Zodoende plande de Weeco een weekend weg voor de klooien in om de gedachten eens te verzetten; gezelligheid gegarandeerd!

Voordat het grote festijn losbarstte bewees PPM’s favoriete spijtklooi al meer waarde voor het traject te hebben dan Rintje in de voorgaande maanden. Gelukkig kreeg de stompvoetklooi een dag later de kans om zich samen met zijn kameraden te herpakken. De Albert Verlinde onder de klooien had het spelletje echter te goed door, maar dat nam niet weg dat hij al snel in de duikboot belandde. Datzelfde gold ook voor Strüdel, die zich plots manifesteerde als de Limburgse Che Guevara met een groeistoornis. De Belgische stressklooi had het gelukkigerwijs wel naar zijn zin, terwijl hij van tevoren nog kotste van het idee om te moeten borrelen. De zoete vloeistof bracht de klooien uiteindelijk weer op de been en zo belandden ze allemaal dansend in hun bed.

De dag erna zat vrijwel iedereen weer fris en fruitig aan het ontbijt. Carnaval viel schijnbaar vroeg dit jaar, want de klooien zagen er merkwaardig uit aan de ontbijttafel. RINTJJJ wist het dispuut zelfs te verblijden met een hommage aan zijn grootste angst, terwijl Paddoef het hart van de Praeses wist te veroveren met een opmerkelijke opvoering van zijn lijflied. Hand in hand vertrokken de klooien vervolgens naar de plaats van bestemming. Op hetzelfde moment vertrok de WeeCo ook om tijdig alle boodschappen in te slaan voor het weekend. Daar deden ze echter nog langer over dan Hubert Bruls over een volledige marathon, waardoor de Helden zich net zo verhongerd waanden als Quen die een halfuur geen fastfood krijgt. Gelukkig werkte de tap wel kon het Collectief bij een aftands wegrestaurant terecht om de honger te stillen. Aldaar regeerde de gezelligheid en bij terugkomst bij het huisje werd menig lichtingsband vervolgens verder aangesterkt. Na afloop werd door de klooien nog gretig gebruik gemaakt van Grind zijn meesterwerk dat nog minder warmte vasthield dan de ziel van de PSS. Na een kort maar krachtig nachtje werden de klooien wakker geschud door een warm onthaal van de Helden. Ploert kreeg van de schrik opeens de neiging om zich te verkleden als albino, waarna de klooien mochten laten zien wat ze in petto hadden bij hun eigen versie van kruistocht in onderbroek. De klooien wisten zich naarmate het weekend vorderde op te klimmen en ergens in de nacht van donderdag op zondag mochten Thijmen Adriaansen, Luke Kemps, Thijs van Weezel, Philip Diederen, Jort de Jong, Bart Schellekens en Gijs Mariёn hun trui in ontvangst nemen. Maak er een geweldige tijd van Heeren!

´´Hij is geen mens meer voor mij“