T.H.D. BRAQUE

Na maanden vol met bloed, zweet en tranen hadden de klooien het dan tóch tot het gezelligheidsweekend weten te schoppen. Twee man sterk gingen de klooien er alles aan doen om de befaamde zwart-witte trui in de wacht te slepen. Waar bij Braque tradities hoog in het vaandel staan leek er vorig jaar één gebroken. Niets bleek minder waar en zo werd de gele muur dit jaar weer opgetrommeld om voltallig met ons een lekker biertje te nuttigen bij Tapperij De Prins.

Dat hoogmoed vaak voor de val komt kwamen de klooien op een wat misselijke wijze achter. Goed eten is belangrijk en de maaltijd is heilig, zo luidt de spreuk rond etenstijd. Dat dit kwam als mosterd na de maaltijd voor klooi Bafdrap was te zien aan de gedeponeerde bami in een trog waar menig Platoon zijn diner juist in verorberd. Een hechte club als die van Braque maakt op memorabele borrel als deze wat emoties los. Ook klooi Duif moest hieraan geloven en keek wat te diep in het glaasje waar hij na zijn ad de fundum bereikte.

De weekendcommissie onder leiding van Big Four Van de Goor besloot het zekere voor het onzekere te nemen en bekend terrein werd aangedaan. Een felle zon die haar stralen liet vallen op een groene weide deed denken aan een canvas dat Walt Disney nog niet zou hebben kunnen beschrijven. Helaas bleek dit sprookje 101 dalmatiërs (is ook met zwart met witte honden) een verwijfde versie van Dombo waar de klooien louter zaken enkelzijdig bekeken. Na dit gefaal mochten de klooien even stoppen met al dat geslijm en mochten ze tot hun verassing en die van het restaurant dineren op niveau en zich even gelijk voelen.

Vaak wordt er bij Braque geroepen dat bier een doel is en geen middel. Wat bijna traditiegetrouw niet lukt op de zaterdagmiddag is nog iets van dat doel ter beschikking te hebben. Gelukkig had de Weekendcommissie haar zaakjes goed op orde een auto ter beschikking en konden er nog wat blikken weggetrokken worden uit de lokale supermarkt. Met het juiste gezelschap kan zelfs een lauw glas water leiden tot de gesprekken en gezelligheid waar menig clubje een vrachtlading aan verboden middelen voor nodig heeft. Waar een aantal aan het bepalen waren wie nu de echt koning was wisten anderen in een halve minuut verboden woorden aan elkaar duidelijk te maken. Onder leiding van ICTefan ha-ha woordgrapje werd er voor de sfeersponzen ook wat op touw gezet en is er een goed verzorgd uitje geregeld.

Uiteindelijk besefte het klooiengespuis dat er meer gevraagd werd dan de afvinkmentaliteit en gingen de knoppen om. Bergen werden beklommen, kolen werden gedragen en Facebook werd op de hoogte gehouden. Ergens in de nacht van 10 op 12 maart hebben de klooien zich zwart-wit waardig bewezen en hebben zij de trui weten te bemachtigen. Wij feliciteren dan ook de Heeren, Jesper en Alexander Smaal met behalen van de zwart-witte trui. Heeren, maak er een Heldiale tijd van.

“Zou je dan wél bestuur IX kunnen opnoemen?”

Men zal bij een dispuutsvakantie gauw denken aan secundaire oorden gekozen op basis van prijs. Dat het dispuut Braque het daarentegen weer lukt om een onderscheid te maken blijkt uit het feit dat het collectief, daags na carnaval, afreisde naar het oude Athene. Een uitgebreide geschiedenis, waardering voor tradities en een overvloed aan historische relikwieën waren daar eeuwen lang de norm en het viel dan ook op de schouders van het collectief deze stad weer even te doen herinneren aan haar gloriedagen. Met dit bezoek van welbespraakte mannen aan de bakermat voor de hedendaagse democratie liet het collectief vier dagen zien dat glorie en welvaart in Griekenland weliswaar goeddeels is vervlogen, maar niet overal is verdwenen.

Onder leiding van een collectie uberdrivers  d’n Tuub werd het zwart-witte geheel door een Athene geleid dat doorspekt was met door tripadvisor bij toeval gevonden pittoreske dineeretablissementen en barretjes bij archeologische opgravingen. Al op de eerste avond stonden alle Marlboro dames (de Griekse variant van Red-Bull meisjes)  dansend op tafel voor de dinerende Heeren. Onder het genot van een maaltijd waarvan vegahippie Kauf slechts twee happen van kon eten openbaarde voor het eerst tijdens dit uitstapje het alterego Bacchus zich aan de club dat verscholen zat in het godenlichaam van Odde. Dat deze geest later nog vele malen zou ontsnappen na het consumeren van donkerrood druivenvocht moge vanzelfsprekend zijn, de gelijkenis tussen deze Goddelijkheid en de Vakantie-nestor spreekt daarentegen nog steeds tot te verbeelding van velen. Met hoofden rood van de wijn zon dook het dispuut nog een kroeg in om handjes te schudden met de locals en verdiende quaestor Luuk zonder Pas zijn bijnaam. Disuutsproleet Zaag had zijn huur een maand lang niet betaald om enkele centen te kunnen uitgeven tijdens het uitstapje van het jaar maar zag deze droom in een prostitué haar nek in ijdele rook opgaan nadat hij per abuis een fles champagne had besteld met de waarde van een jaar ledencontributie.

De volgende dag konden de korte broekjes aan, haartjes naar achter en zonnebrillen op; de Akropolis zou worden bestormt. Een uiterst onsamenhangend gewauwel van een gids die nog minder zinnigs wist te vertellen als Duif op een goede avond zorgde voor geruis op de achtergrond terwijl men zich verwonderde over de tempel die de doorgang naar de Olympus zou zijn geweest. Sfeerspons Maxim daarentegen zag zijn kans schoon om zich af te zonderen en met zijn hoofd tussen zijn benen de marmerwerken van dichterbij te inspecteren en toen men er daarna voor koos om nogmaals de lokale druivensappen onder de loep te nemen heeft niemand hem 24 uur meer gezien. Een avond vol hoogstaand vertier daarentegen stond voor de rest op het programma, een eredivisie waardige match tussen de Griekse grootheid Panathinaikos en Veria stond op het program in een stadion dat bekend stond om zijn trots, euforische uitingen en rellen. Een 5-0 voor de Atheense ploeg daarentegen riep weinig verontwaardiging op aan beide zijden en de beloofde knokpartijen bleven uit, wat voor sommigen aanleiding was deze in de stad te zoeken, waar anderen huiswaarts keerden.

Dag 3 betekende wederom een uitgebreid ontbijt in de stad gevolgd door het bezoek van enkele musea. Zuipen kan men immers overal en als je niet gebruik maakt van de mogelijkheden je horizon te verbreden in vreemde oorden kan je maar net zo goed een blik opentrekken op de bank, knor. Gevoed met wijsheden en nieuwe inzichten na een bezoek aan het oud Olympisch stadion dineerde men na enkele speciaal biertjes opnieuw in een uiterst Helleens restaurant. Na het snuiven van wodka nuttigen van enkele alcoholische consumpties werd wederom een club opgezocht waar Kwakkernoot, scheel van de drank, kennismaakte met het Griekse schoon, later gevold door oud geld Molenaar. Toen het dispuut de bewakers Kwak enkele uren later volgde naar huis volgde een verdwaaldheid, geswitch tussen taxi’s en een ellenlange terugtocht waarmee vergeleken de Odyssee een ritje naar de lokale super was.

Mocht men zich nog afvragen hoe de Nijver in zijn huidige staat terecht is gekomen kon het antwoord worden gevonden in de manier waarop Ziggoe van de Pol  zijn kamer in enkele dagen een griekse Augisstal heeft kunnen maken, die kundig uitgemest werd door onze aspirant-leden. Nog enkele musea werden aangedaan en de straten van Athene werden bewandeld voor men naar de haven toog om daar een nieuwe lichting klooien te inaugureren hippe fotootjes te maken, alvorens weer naar de luchthaven te trekken en de stad vaarwel te wensen. Neijmeijer besloot zijn slag te slaan en met het weekend in aantocht het item dat hij daar ten zeerste miste afgelopen jaar voor een uiterst ruim bedrag in te slaan. Kaufmann beoogde in het vliegtuig nog zijn leerachterstand goed te maken door het spelen van 30-seconds en voor men het wist wat het vliegtuig alweer veilig geland en het collectief terug in Nederland

“Bacchus”

Naam:
Mees Janssen

Lichting:
2018

Bijnamen:
Weber, Miske, MAST

Prestaties:
– Lichtingsband
– Verorbert het liefst zijn Big Mac na een borrel in zijn eentje

Uitspraken:
– “Anders Breivik, de Noorse kunstenaar?
– “Laten we bij deze dönertent even stoppen”

Eens per jaar maakt de Quaestor een onbekende som geld over naar een bankrekening ergens in het verre Spanje. Voor niks komt de zon op, echter onderbreekt de goedheiligman zijn overwintering natuurlijk niet zomaar. “Gewoon schuiven met uw mars” zei een bekende Tilburger ooit. Gelukkig had het geld ditmaal de juiste rekening wel bereikt en kon het Heldiale collectief afreizen naar Tilburg-Zuid voor de enige echte Sinterklaasavond.

De appel kruimelvlaai stond bij binnenkomst klaar. De Sint had kunnen weten dat Dispuut Braque voornamelijk met het Brabantse bekend is dus zodoende werd met frisse tegenzin het welkomstdrankje weggewerkt. Gedichten volgde elkaar in rap tempo op en nadat alle cadeaus verdeeld waren was het als vanouds feest! Dhr. Van de Pol besloot evenals Sint en Piet, te laat en zonder outfit te verschijnen dus kon mooi retour met de zak naar de Nijverstraat. Dat de heren van Bubba’s klooien palace sowieso aanwezigheid laag in het vaandel hebben staan bleek toen dhr. Kaufmann ook eindelijk zijn gezicht liet zien. Dhr. Verhofstad mocht zichzelf echter gelukkig prijzen doordat hij volgens de Praeses het collectief het leukste gedicht had geschreven.

Voor het immer competitief ingestelde Braque was daarmee de avond nog lang niet klaar. De winst van de Gouden Bitterbal werd dit jaar snel gewonnen opgeraapt door Team Marrél met als protegé Barfdrep. Echter zat het koningskoppel iets te goed bij de boekingskantoren en was de winst voor de rest van het collectief laag. Gedurende de avond deed Dhr. Van de Pas vast een open sollicitatie voor de nieuwe Ab Actis. Dhr. Duif besloot daarna om dezelfde Él Paso naar de maan te verwensen om vervolgens Dhr. Molenaar in een uiterst stressvolle situatie te maneuvreren. Daarnaast bleek het klooiengespuis zeer bedreven in het luiden van de bel. De Praeses zat ondertussen lekker op de bank en dacht even dat hij in de ALV was. Maar toen Sinterklaasje bij ochtendgloren was bedankt, kon de rust wederkeren in Zuid en kon het collectief huiswaarts reizen.

“Nee, misschien heeft Hidde wel gewoon gelijk”

Als een oer-hollandse dag kan de derde zaterdag van het jaar al enige tijd worden omschreven. Voor enkelen betekent het namelijk het begin van het tulpenseizoen, dat bloemetje dat we uit Turkije hebben geïmporteerd en nu onder nationaal erfgoed scharen zodat de PVV gecultiveerde hectares bloemenrijen kan laten zien in reclames om te visualiseren wat ‘Nederlands’ is. Onder de ruimdenkende bovenlaag van de samenleving staat de derde zaterdag van januari voor de Braque Nieuwjaarsborrel.

Dus in plaats van bloemetjes uit de grond werden truien uit de kast geplukt en mocht bij Bakker het glas worden geheven op een voorspoedig jaar. Terwijl de klooien hard hun best deden te leren hoe ze een blad moesten lopen werden er LEB-rompertjes uitgedeeld en zilveren lepels uitgereikt en meteen weer ingenomen om de reproductieve successen van menig Lid te vieren. Dhr. Baba vond het nodig zijn afwezigheid te expliqueren door eeuwig toekomstig oppositieleiders een filmpje in te laten spreken en daarmee het disputaire politiek debat aan te wakkeren voor de avond. Met de elite gaat het nooit slecht en met genoegen mocht men kennis nemen van nieuwe functies, optrekjes en kinderen van de jongens die je kent sinds als sinds ze hun eerste metertje bestelden op Plato. Pedagogisch instituut Braque bewijst haar waarde, maar voor verbetering is altijd ruimte: Dhr. Aarts en Duijker bogen zich over de inburgeringscursus van de aspirant-leden en het dispuut waagde zich langzaam aan het debat of er nou meer of minder klooien moesten zijn. Dhr. Freling moest zijn beklag doen over het potten financiële huishouden terwijl dhr. Kaufmann tevreden vaststelde dat hij zijn kaartje voor het Lustrumbal er wel degelijk efficiënt had uitgezopen. Ondertussen zat @realHampie100 enthousiast zijn mening in 140 tekens samen te vatten over hoe Bafdrab Mexicanen het land uit moesten worden gezet zodat opperklooi Kwakkernoot zijn baan nog een jaar langer voor kon zetten (scheer je baard man, je ziet eruit als een republikein die sinds het sluiten van de kolenmijnen geen inkomen meer heeft gehad).

Toen langzaamaan het beleid voor de komende jaren was uitgestippeld door opiniemaker Tsjarko en de glazen nogmaals werden bijgevuld kwamen de sterke anekdotes van menig studententijd bovendrijven, die we zullen scharen onder achterkamertjes-politiek en daarom niet verder zullen benoemen. De tap ging dicht, d’n Praeses lachte in zijn vuistje omdat hij liefst één euro onder budget was gebleven en het dispuut der disputen ging de kou in, op naar wat een schitterend jaar gaat worden.

“Missen we niet iemand?”

Op een stoffige dag in oktober kreeg d’n Asstressor, vlak voor het openen van de vergadering, een appje brief met daarin de formele uitnodiging of het zwart-witte collectief het vermakelijk zou vinden de Dames van Otium te vergezellen naar het Openingsbal van het XVIIIe Lustrum van Tilburgs Studenten’corps’ Olof. Uiteraard kan men nooit genoeg gelegenheden bijwonen waarop het dragen van een rokkostuum de norm is. De uitnodiging werd dan ook met veel enthousiasme ontvangen en Balvin zag eindelijk een lichtpuntje in zijn bestuursjaar.

Congruent met de verwachtingen een Bal, werd er natuurlijk eerst nog geborreld en pizza gegeten gedineerd op het idyllische Otiumhuis, waar de banken en sofa’s netjes tegen de wand waren gestapeld en de escalatiemix al uit de boomboxen de ramen deed laten trillen. Verschillende malen reassureerde men elkaar dat er wel echt genoeg kaarten waren voordat de lokale vervoersspecialist zijn glanzende bolide voorreed om ons onder het genot van de klassiekers van Boef naar het gala te spoeden.

Eenmaal bij de PhilHarmonie te Tilburg aangekomen werden er vanzelfsprekend eerst een aantal kritische kanttekening geplaatst, maar na het nuttigen van een goed stel japies was menig lid al snel tevreden over het bal. De Wodka-7-up smeerde de dorstige keeltjes en contemporaine danspasjes en men moest concluderen dat ook hier niet iedereen het concept dresscode begrepen heeft. Terwijl dhr. Kaufman de zoveelste poging deed de dialectiek van het diepe zuiden te doorgronden en dispuuts-gluipers om zich heen aan het turen waren, moest men concluderen dat de dames waarmee we het event bezochten al enige tijd zoek waren. Het enige andere Plato-clubje dat ook acte de presence gaf zat met hetzelfde probleem en zocht daarom maar haar heil bij ons, wat dispuutsherder Blobba met een goedkeurend knikje accepteerde. De hoffelijke manier die men van een corps mag verwachten verslapte naar mate de promillages stegen, terwijl het collectief uiteraard gewoon zijn identiteit trouw bleef door met stoïcijnse kalmte in een hoek staan.

De gezichten van het personeel werden stroever naarmate de avond vorderde waarop de bar werd geplunderd en lang niet alles ook daadwerkelijk werd geconsumeerd. Al soppend over de vloer werden nog enkele uurtjes de galajurken en lakschoenen gesleept alvorens het gala ten einde liep en de klok twee uur sloeg. Gelukkig verliep het retourneren van de jas allemaal zonder enig geduw of getrek en konden wij als collectief het geslaagde bal binnen enkele minuten weer verlaten.

“Ik moet ook alles zelf halen”

Waar de Confucianistische volgers van Dhr. Mao Balders naar 2017 verwijzen als het jaar van de haan, verwijst dispuut Braque naar het jaar van de hectiek. Met al bijna 2 weken verstreken in dit kalenderjaar hadden onze leden nog maar weinig momenten van rust gekregen van onze gestreste aardappelindekelige saaie ambitieuze Assessor. Want alles moest wijken voor deze doldwaze 52 weken!

De semi-jaarlijkse traditie van dineren onder het genot van een drankje met de dames van AA, onder leiding van de smurfen, paste natuurlijk prima in deze trend van borrels, borrel, borrels. Waar de Heeren van Team Thomas de vorige editie passend plaats namen aan de zogeheten klooientafel bleek dit zo goed bevallen te zijn dat dit dynamische duo ook dit jaar de klooien van AA mocht verblijden met hun aanwezigheid. Waarom Dhr. Neijenhuijs niet was benaderd om de avond voor de kandidAAtjes gezellig aan elkaar te praten werd pijnlijk duidelijk tijdens zijn nu al legendarische speech.

Na een prima dinertje bij Studio met niet één, niet vijf, niet tien, maar twee consumpties per persoon was het dan tijd om ons richting het hart van Tilburg te begeven om daar eens flink te gaan zuipen integreren pubquizen. De klooien hadden de stoute schoenen aan en wilden de leden wel een testen op de kennis van het studentenleven. Na lastige vragen als wat nou precies een BVO is, werd al meteen het kaf van het corps-en gescheiden. Met alle vragen achter de rug konden we de festiviteiten voortzetten bij Bolle. Waar er nog een fustje werd aangesloten om zo op correcte wijze weer een avondje pilsharken af te sluiten.

“Hallo! Cadeau!”

4 januari, menig lid kampt nog met de naweeën van de Heldiale Leffe Blond vergadering van de dag ervoor. Desondanks druppelen de mannen, want Heeren lijkt me op dit moment niet zo toepasselijk, langzaam binnen. Als de trein gehaald is kan de balans worden opgemaakt: slechts 2 leden geezers verloren aan dan wel een reserve dagje, dan wel aan een gebroken poot.

Vol goede moed reist de club vervolgens richting het communistisch bolwerk dat zich Noviomagus noemt, daar staan immers de dames van Femme Fatale op ons te wachten. Dispuutsdyslect Baldo is enigszins teleurgesteld zodra blijkt dat we daadwerkelijk gaan bowlen, deze teleurstelling verdwijnt echter wanneer blijkt dat hij met hetzelfde gemak zijn ‘kegels’ omver maait als zijn illustere naamgenoot dat vroeger deed. Zodra de hippe klittenband sneakers weer veilig opgeborgen zijn kunnen de pitchers spraakwater eindelijk fatsoenlijk soldaat worden gemaakt en kan het integreren beginnen.

Waar onze assessor geheel in de lijn van zijn voorgangers zich haperend door het officiële moment van de borrel werkt, steelt zijn vrouwelijke tegenhanger de show. De dochter van Henk Brueren  Fleurtje Carolien Carmen Karmeliet‘Car’ blijkt de nodige research gedaan te hebben en overtreft daarmee ruimschoots de pogingen van ons eigen engeltje Duif. Klokslag 12 uur kan er wederom gezongen worden, ware het niet dat het gehele dispuut collectief de uitgereikte handen van de bakermatten van het huidige kader weigert; soit.

Na het fiasco van 5 januari volgt een chaotische huizentombola, slaapplekken worden verdeeld, vrouwen matrassen geclaimd en huissleutels uitgewisseld. Als terracottagezicht LBL iedereen klaar is kan het bruisende uitgaansleven van de rode stad eindelijk aangedaan worden.

Nu is bruisende uitgaansleven wellicht wat kalmpjes omschreven maar na wat bletjes goedkoop bier, gifbekertjes en het maken van een paar staatsportretten van Mao Zedong werd het tijd om het provinciaals hol te verlaten en de “echt mooie kroegen” onveilig te maken. Bij het potten van geld legitimatiebewijzen werd al snel duidelijk dat hier weinig feest te maken was. Malle Babbe’s eigen bedrijfsleider, ere wie ere toekomt, wist ervoor te zorgen dat het niet de Braque-camera of de studentikoze bankrekening stuksloeg maar de complete avond wist te dompelen in een anticlimax waar zelfs Koek nog een puntje aan kon zuigen. “Kutwijf wilde niet.” – 2015

Geheel volgens marxistisch gedachtegoed, het blijft per slot van rekening toch Nijmegen, keren we de dag erna als groep terug naar Tilburg (een enkele verstekeling daargelaten). En nadat de machinist zich eindelijk zelf voor de trein geflikkerd had, kan er met een verzadigd gevoel teruggekeken worden op een mooie borrel. DamesBeekvliet bedankt!

‘Pleur op met je bed, ik slaap onder de heldiale Braquedeken’