T.H.D. BRAQUE

Dat Braque en clubjes uit Nijmegen een betere combi zijn dan Simon and Garfunkel, Ben en Jerry, Willy en de Zaag en zelfs Hidde en dwangbuizen moge ondertussen duidelijk zijn. Waar bij de Heeren van het zwart witte ensemble vaak wordt gezocht naar spectaculaire novieteiten, bleken een aantal tradties niet weg te denken uit de jaarlijkse activiteitenkalender. Zo werden de dames van genootschap Vonk overgevlogen uit het verre Noviomagus en werd de rosé zowaar weer eens een keer koud gelegd. De Assessor deed zijn wekelijkse rondje Solow en zo werd er er weer een ‘Red de Borrol met Braque pakket’ op de kop getikt.

Dat er van te voren al wat bakken spa roze werden genuttigd om de nodige moed in te drinken spreekt voor zich en zodoende dat de Heeren bij aankomst van het vurige genootschap al dubbel zagen. Met een aantal vrouwen dat zou voldoen om 3 korfbalteams, 6 AZC’s en zelfs de balzaal van Dhr. Meulenbroek mee te vullen, waren de Heeren voor de verandering eens in het ondertal. Dat mocht de pret niet drukken en zo waren er dubbel zoveel overgeslagen vonken, dubbel zoveel vurige dialogen en dubbel zoveel bakken roze Jenever voor de Senator de Ridder. Waar buiten nog even de lokale flora en fauna werd bewonderd, waren binnen mensen druk aan het ragecagen alsof er een peper in hun red cup gevuld met melk reet zat.

Alsof dat nog niet alles was, werd een oude bekende van de Leden des Levensch traditiegetrouw weer aangedaan. De meest befaamde trekker-chauffeur van het Zuiden had ons vereerd met een bezoekje op zijn veredelde paard en wagen. Wat dozen roze spraakwater werden mee de huifkar ingetrokken en het feestje door de binnenstad kon losbarsten! Na wat hete hitjes, vlammende dancemoves en brandende verlangens was het vuur nog lang niet gedoofd en werd het feestje verder voortgezet op PMHT. Wat hier nog de revu heeft gepasseerd is geschiedenis en zullen de aanwezigen in kwestie zich om een goede reden niet meer kunnen heugen. Was u erbij, dan kunt u hier vast aan relateren. Was u hier niet bij, dan was u vast een Front bestuurder die verloren had met steen-papier-schaar bijzonder sip.

“Gaan we in die tractor naar het hockeyfeestje?”

Het licht brandt in de soos. De quasi antieke herberg, luisterend naar de naam ‘Het Café’, is weer zwart met wit gekleurd en de glazen bier staan rijkelijk gevuld op de bar. Uit de keuken kronkelt een appetijtelijke, aromarijke geur de zaal binnen waar menig lid van staat te watertanden met op de achtergrond een verrukkelijke chanson van onze eigen Ramses die sierlijk opgaat in de gecreëerde sfeer. Helaas verklapt de titel van dit stuk al het een en ander, maar om deze inleiding nog wat deugdelijker af te ronden zal ik nog even benadrukken dat dit betekent dat het weer tijd was voor de jaarlijkse rendez vous eerste borrel der THD Braque.

Het is dinsdag en de nietsvermoedende neofieten besluiten, ondanks hun aankomende tentamenperiode, toch om de tijd van 16:57 uur uiterst serieus te nemen. Onstuimig stroomden de delegatie kersverse Platonen het café binnen om hun debuut te maken als ‘eerste borrel genodigde’.

Onverhoeds wezen alle neuzen dezelfde richting in, nadat Senator Moresman Praeses Kaufmann zijn stem verhief om een ieder te verwelkomen. Om de aanwezigen, tijdens het geblaat, niet op een houtje te laten bijten werden er verschillende culinaire hoogstandjes de ronde gedaan. Dit alles gecombineerd met diverse speciaalbieren, natuurlijk ingeleid door de WvT, om alvast de toon te zetten voor de rest van de avond. De promillages stegen mettertijd aanzienlijk en aangezien de Assessor een redelijke reputatie heeft opgebouwd met zijn gezwijmel de laatste jaren moest de tijd secuur in de gaten worden gehouden. Gelukkig bleek Kwak nog op zijn qui-vive te zijn en gaf het signaal dat de laatste slokken soldaat gemaakt moesten worden. Een blik op de klok verraadde namelijk dat het tijd was voor fase twee.

Bemand met kilo’s bier, een paar treetjes Baco, Hamlaps yolo-nihilistische ‘sgewoonboefman’ New Waveplaten en Luuk van der Pas ontfermden wij ons over een ronkende touringcar waar, voor wat het nog waard is, het Nederlands Elftal en STUKTV nog tijdens hun gloriejaren in werden rondgereden. Geen mens aanwezig die zich dat nog kon herinneren, wat natuurlijk de schuld kan zijn van de WvT, maar wij weten beter. Helaas.
Afijn, de novices hadden zich al aardig aan ons voorgesteld, dus werd het tijd dat zij ook eens louter kennis gingen maken met de leden van Braque. Het was de eer aan Frank en Zaagmans om eerlijke, humane en ook zeker geen vrouwonvriendelijke anekdotes te vertellen per lid, maar aangezien dit niet te doen was werd het tijd voor een pauze. De pauze, oftewel het tankstation festival langs de A2. Wat opvallend genoeg klinkt als een geloofwaardige naam voor een technofestival, maar dat geheel terzijde. Na het afknijpen kon het feest beginnen met vanzelfsprekend de ‘Dom, lomp en famous’ die vol volume uit de buitenboxen werden geknald. Twee mic’s, één kring en tien filmende ‘snapchat story’ telefoons was het beeld langs de snelweg. Het was weer een memorabele editie.

Na dit tumultueuze tafereel werd het tijd voor een iets meer onbezwaarde sfeer. In café De Ebeling te Amsterdam stond een gezelschap oud-leden op ons te wachten. Genoeg tijd voor de nicotineslurpers om de afgelopen anderhalf uur in te halen en natuurlijk voor de sjaars om kennis te maken met de andere kant van Braque, Les Anciennes Braque, de oudledenvereniging. Inmiddels werd duidelijk dat Oranje op miraculeuze wijze het WK toch niet heeft gehaald, dus om dit verdriet weg te drinken besloten we om de bus weer in te stappen en ons over te geven aan de nacht.

Het plaatsje ‘U’ bleek wel te voldoen aan onze honger naar vertier en lopend achter een tipsy navigatie manoeuvreerden wij ons dwars door de domstad. Na een half uur banjeren hadden we ten langen leste de kroeg gevonden waar alle drank was. De uren die hierop volgen staan in onze gedachten beter bekend als de grote zwarte waas. Onze dank aan alle aanwezige sjaars die obstinaat deze formidabele nacht met ons hebben overleefd. Wellicht tot de volgende…

‘Ergens loopt een jongen aan de dingen en zichzelf voorbij…’

Onlangs kwam ik thuis, lang na zonsondergang
Ik stommelde naar de wc, maar hield mijn gal nog in bedwang
Het diner duurde wel tot 2 uur, en daar schrok ik nogal van
Het werd gegeven door Matthijs, die trekt toch zijn eigen plan

Het zag er verrassend fris uit, toen we om half 6 arriveerden
Strak in ’t pak de deur uit, om voor Merel te flaneren
Geld werd heimelijk ingezet, wie zou haar dit keer onteren?
Een enkeling deed niet mee, wilde Sophie proberen.

De ouders werden ontmoet, en we gingen langzaam de tuin in
Daar troffen we een tafereel aan, dat ons vervulden met weerzin
Nog tien lubrieke heren, wat is dit voor groot gezin?
Heeft Zaag nog een ander dispuut? Stak hij daar dan al ons geld in?

Na een kleine borrel, werd ons gevraagd plaats te nemen
Wat was die tafel lang zeg, te lang om waar te nemen
Op tafel lag het menu, met daarop wel zeven gangen
Zijn moeder had haar best gedaan, leek door een kok bevangen

Mieke maak u niet druk, ik zeg het u nu eerlijk
Het eten heeft ons goed gedaan, niet slechts uw dochters zijn heerlijk
Tussen de gangen door, was er tijd voor een paar zinnen
En het was aan maatje Willy, om de eerste woorden te verzinnen

Hierna kwam dan de lichting, klaar om een lied te zingen
Wie is nu Matthijs? Een lied vol herinneringen
Een illusie armer, enkele minuten later
Was het gelukkig voorbij, net als de pen een flater

Maar moeder was geschrokken, betaalt mijn zoon dan niemand?
Dat stukje over verkrachten, vond ze wat minder relevant
Matthijs kalmeerde haar en riep: het zijn louter loze kreten
Dat laatste was een leugen, maar dat hoefde ze niet te weten

Toen was daar de vader, hij kwam zijn plicht vervullen
Zoon had uitgelegd, je moet het eten koud lullen
38 minuten lang, bleef hij ons vermaken
En kwam tot een conclusie: Zoon, je bent een varken

Na een quizje van de geschwester, was ook het diner eindig
De vuist werden gebald, want zijn zussen waren veilig
De groep heeft het nog laat gemaakt, een kaartje volgde weldra
U krijgt de hartelijke groeten en een druiper uit de Boeka.

Ouders en Matthijs, bedankt!

In een grijze uithoek van Nederland ontving de familie Nijmeijer het collectief Heeren met zwart-witte das ter ere van de 21^e verjaring van ons aller Assessor.  De reis van bijna 3 uur in de burgerrups deed het sublieme eten mogelijk nog beter smaken en de geselecteerde vino’s voorzagen menig lid van hun dagelijkse dosis vitamine C.

Een 21 diner staat normaal vol tradities, maar helaas kwamen die ditmaal in conflict met de nu al anderhalf jaar durende traditie van Ab Acti die hun zaken niet op orde hebben. Om daar verder niet al te veel over uit te wijden is eigenlijk het enige wat op dat vlak goed ging het feit dat de Albert Heijn nog open was en d’n Ab een tweewieler kon lenen. Met zes man om een lied te schrijven kon dat niet anders zijn dan fenomenaal: hip, gewiekst taalgebruik en niet altijd gepast voor de oren van ouders, wat ook meteen een aardige samenvatting is van de schrijvende lichting. Verwarrend was dat singer-songwriter Van de Pol zijn gebrek aan inzet het afgelopen jaar in een keer probeerde recht te zetten door de avond tevoren de helft van de chanson te herschrijven, gelukkig slechts ten goede.

Terwijl de alcohol langzaam werd opgenomen in het bloed maakte de club zich klaar om de metropool Zwolle een vleugje elan te geven. Het lekkerste hapje van de avond, weddenschapobject Janieke Nijmeijer, was zich de broertjes-zusjesdag van vorig jaar nog niet vergeten en durfde het niet aan nogmaals mee de stad in te duiken. Dat de TOCK een gerenommeerd begrip is in Tilburg en omstreken was bekend, maar dat het gevleugelde idioom voor een evenement van excellentie ook de uithoeken van ons land heeft bereikt werd bewezen door het groepje dames dat stond te popelen de mannen achter dit fenomeen te ontmoeten. Dat de klasse van de TOCK een afspiegeling is van Heeren wier naam eraan wordt verbonden bleek uit het feit deze mannen niet onwillig waren deze vrouwen hun finesse te laten proeven.

De geur van verse croissantjes maakte het de Heeren mannen wakker de volgende ochtend. De slaapzakjes werden opgerold, oogjes werden uitgewreven en Bal moest uitleggen waarom er drie banners in de achtertuin lagen. De heldiale sfeer-spons besloot zijn ingewanden uit te knijpen tegen de ruiten van Franks beunmobiel op de terugweg, wat hem aanspoorde het gaspedaal nog iets dieper in te duwen en voor men het wist was men weer terug in het ons bekende Tilburg.

Familie Nijmeijer, bedankt!

“Zou jij anders misschien met mij willen zoenen?”

Het zal u vast niet ontgaan zijn als trouwe lezer van het Heldiale interweb. Onze eeuwige Nestor mocht na het afstuderen met een 9, zijn wettenbundels in de wilgen hangen. Iets wat bijzonder onpraktisch bleek nadat hij vrijwel direct hierna verwelkomd werd als nieuwste lid van de Clifford familie. Dit moest natuurlijk groots gevierd worden en zo werd de sociëteit, midden in de komkommertijd, weer omgetoverd tot feestzaal voorzien van licht, rookmachines, een werkende DJ booth en bier.

Traditiegetrouw werden de exceptionele capriolen van het lid in kwestie nog even opgehemeld. Wellicht kent het huidige abonederland deze stukosauriër louter als de beschaafde rechtenstudent die zijn tijd het liefste slijt in de UB, toch bleek niets minder waar. In het bijzijn van vrienden en familie werden alle oude koeien nog even uit de bevroren sloot van Vidar gehaald. Waar menig burger vaak nuancerend opmerkt “Gelukkig hebben we de foto’s nog”, zal dit bij Luc ogenschijnlijk niet door zijn hoofd zijn geschoten. Veroveringen werden aangehaald, verwondingen werden geridiculiseerd en ook maakte Limburgse Rapper Sjors nog een verschijning. Gelukkig werd dit niet al te wrokkig onthaald en kon er van onze Moskowicz nog wel een geforceerd lachje vanaf.

Na nog wat speeches en liederen, als vanouds ook op maat gemaakt voor de man van het uur, was het nu echt tijd om de steken onder water te laten waar ze horen (boven water). De klooien mochten de tap wederom bemannen zodat de Herenleden gezellig met elkaar een biertje en neutje konden nuttigen en proosten op de mooie, ietwat lange, spraakmakende studententijd van onze oud-Assessor, -Praeses, -Lustrumpraeses en eeuwige nestor om vervolgens te zien waar De Nacht ons zou brengen. Luc, bedankt en we wensen je het allerbeste!

“ik trachtte een alternatieve route te nemen en ben danwel van het balkon, danwel van het hek gevallen”

Het collegejaar zit er weer zo goed als op en dat betekent ook dat de Helden die afgelopen jaar hun dispuutsplicht hebben vervuld worden afgelost. Koek vlucht op exchange naar de andere kant van de Atlantische oceaan uit angst voor represailles, Maxim zoekt een stage midden in het land om zijn spons elders uit te knijpen. El Pinpasso was zo tevreden over zijn jaar dat hij het dispuut een jaar lang volledig de rug toe keert en alleen El Djarniloef besluit nogmaals zijn bloeddruk te testen bij de club.

Na de Wissel ALV is vol trots het XXVIIIe bestuur der T.H.D. Braque geïnstalleerd. We willen graag het afgelopen bestuur bedanken voor hun tijd en inzet en wensen het nieuwe bestuur veel succes toe komend jaar!

Praeses: Thomas Kaufmann

Ab Actis: Jort Molenaar

Quaestor: Diederick van de Goor

Assessor: Maarten Nijmeijer

’s Landsch moderne geschiedenis is gebouwd op het kapitaal dat in de 17^e eeuw werd vergaard op koopvaardijschepen, de lange route naar het Oosten afleggend wijl getart door vele ontberingen. In een poging de bekende route om de Kaap te verkorten deed ene Willem, die later een zee naar zichzelf vernoemd kreeg, de route over het noorden af te leggen. Die poging werd zo’n drie eeuwen later geëerd door een collectief Heeren dat naar het hoge noorden afreisde; hun goud waren de Amigo’s, de vrouwen hadden ze zelf meegenomen, de bestemming was de Friesche Meeren. Het was weer tijd voor Plato’s jaarlijks zeilweekend.

Voorbereidingen werden getroffen en het Dispuut’s stuurman Frenken reserveerde een boot die zijn gelijke niet kende behalve die van de Uileballen waardoor gelijk het verschil kon worden opgetekend tussen Platonen en zij die de woeste brandingen van het leven niet schuwden. De baco’s werden gekenterd bij een Heldiaal spelletje dat uit de oude doos werd getrokken en daarna daar keurig weer terug werd opgeborgen in de vergetelheid. Djarnilo bleef die avond ondanks stoere verhalen de tafelmaagd van het collectief omdat als door een wonder Hampie100 zijn mollige vingertje in een vrouwelijke donut had gestoken.De regen die die nacht de Helden teisterde bracht kou tot op het bot dat het Nova Zembla van bovengenoemde avonturier tot een tropische trekpleister deed verbleken, al bracht een geel zonnetje en een gouden dorstlesser op de vroege ochtend verlichting. Toen men zijn opwerptentje in de zak had gefrommeld en de trossen waren gelost manoeuvreerden de mannen die hun vaarbewijs onnodig hadden verdiend de boot uit de haven. De volgende bestemming werd aangedaan, maar niet voor een ontmoeting met d’n Uileballen was gerealiseerd. Hun keteltje vocht werd ook leeggedronken terwijl Ronald in het diepe zijn zonnebril zocht. Die avond ging de club inclusief oud-leden het pand te lijf waar ook de rest van Plato te vinden was en uw schrijver zou met liefde willen uitweiden over wat er die avond afspeelde moet hij u het antwoord verschuldigd blijven. De enkelen die nog wel fragmenten konden ophalen van de betreffende avond worden bestempeld tot laffe borrelaars, waarvoor in de geschiedenisboeken geen plek is.

De globetrotters die weer een illusie armer, maar een ervaring rijker terugkeerden in Tilburg brachten hun huurautootje terug naar de garage, keerden de laatste flessen om in hun strot en staken hun gage in hun zak. Al snel zouden de leden weer verlangen naar de witte schuimkoppen op het donkere water daar in het hoge Noorden, vastbesloten om komend jaar weer terug te keren.

“Kennen jullie het oud-Braqueriaanse ‘jij-een-slok,-ik-een-slok’?”

Wanneer men denkt aan Maaskantje gaan de gedachten al vrij vlot naar de New Kids. Echter is dit niet het enige wat Maaskantje heeft voortgebracht. Ruim 21 jaar geleden stond hier de wieg van niemand minder dan dhr. Meulenbroek. In het Tilburgse staat dhr. Meulenbroek bekend als welbespraakte student. Initiator van onder andere het ‘stappen met’, ‘laat maar zien’ en bakkies op de brug. Zijn roots is hij echter nooit uit het oog verloren. Op 24 juni jongstleden werd het dispuut bij dhr. Meulenbroek thuis genodigd om kennis te maken met deze roots.

Dhr. Meulenbroek senior besloot om deze avond niets aan het toeval over te laten. Speciaal voor de gelegenheid werd er daarom een prima tapinstallatie ingevlogen. De bakkies op de brug werden ingewisseld voor bakkies in de tuin en als aperitief ontbrak ook de traditionele Maaskantse lekkernij niet. Uiteindelijk bleek dit de voorbode van een uitstekend verzorgd diner. Daar waar de Praeses schitterde in afwezigheid zag de Ad Koektis zijn kans schoon. De kaalslag van de Praeses werd vakkundig opzij gezet en prompt volgde en vermakelijke speech dito lied.

Tot teleurstelling van sommigen maar tot opluchting van velen werd niet de Majorcabar aangedaan, maar zette het collectief koers naar Den Bosch. De laatste keer dat het collectief Oeteldonk aan had gedaan was de avond geëindigd met Mo die constateerde dat hij nog liever een gloeiend hete breinaald in zijn oog stak dan ooit weer een voet in het Bossche te zetten daarnaast liep Frank in De Opium een collectieve horecaontzegging op. Gelukkig bepaalde dit niet het niveau van de avond.

Als vanouds werd er koers gezet op ’t Pumpke De Opium, helaas bleek dat zonder minderjarige meisjes de tent nog minder sfeer heeft dan de keuken van de Nijverstraat. Nadat ’t Pumpke via een korte uitstap naar de gezelligste steeg  van het zuiden was bereikt leerde de avond het Dispuut dat dhr. Jesper onbekend was met het fenomeen kopervergifting, dhr. Molenaar weer moeite had met de weg naar huis in een vreemde stad en dat taxi’s in de binnenstad van de ’s-Hertogenbosch zeldzamer zijn dan Braque-Vivezza borrels.

“Ik heb eigenlijk nog nooit een taxi bestuurd”