T.H.D. BRAQUE

Dat elk infantiel clubje ieder jaar opnieuw weer pretendeert actief te zijn binnen zowel de vereniging als Tilburg, zal vast niet als een schok voor u komen. Spreek het eerste beste clubje van stal aan en vraag ze wat hen uniek maakt binnen Tilburg. “Nou, we zijn een enorm hechte en actieve club onderscheiden ons door.. enzovoorts, enzovoorts”. Neem dit eerste, beste clubje wat beter onder de loep en u komt erachter dat in de praktijk deze krampachtig samengehouden individuen amper weten wat studerend Tilburg te bieden heeft buiten een woensdagavondje Polly. T.H.D. Braque echter niet, waarde lezer, in dit samenvattende stukje propaganda zult u een accuraat beeld krijgen van hoe de afgelopen weken van een Tilburg Heerendispuut er daadwerkelijk uit horen te zien. De TOP-week. Dé aftrap van het studerende leven in Tilburg voor ieder aankomend student. De week dat heel Tilburg in het teken staat van academische uitschieters, wegwijs maken op de campus, inlezen in het curriculum, zuipen. Het Piusplein, de Korte Heuvel, de Stadhuisstraat zijn van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat gevuld met laveloze (aankomende) studenten, de verenigingen laten zich een week lang van hun beste kant zien en de TOP probeert dit middels een strak schema allemaal in goede banen te leiden. Als hoeksteen van het Tilburgse is het vanzelfsprekend dat menig Braquer hier zijn steentje aan bijdraagt. Op onze eigen CV stonden een aantal in Oranje gehulde Helden voor de sjaarzen klaar om hen wat bekender te maken in de wereld van de studentenverenigingen en dan in het specifiek natuurlijk ons eigen T.S.V. Plato. Dit werd natuurlijk allemaal overzien door verenigings aankomend Praeses Molenaar. Dynamisch duo én elite in spé Jeppie en de Meul waren ondertussen bezig 16 ongeleide projectielen door Tilburg heen te trappen. Herkenbaar aan hun jaren 60 trainingspak en gouden kettingen zijn zij terecht bekroond tot meest essentiële en sfeermakende papa’s van de TOP-week. Deze prijs zou natuurlijk nooit mogelijk kunnen zijn gemaakt zonder de TOP en in het bijzonder het TOP bestuur. U verwacht hem waarschijnlijk al, ook hier had het zwart-witte een vinger in de pap. Met Praeses Van de Goor als centenknijper van het huidige – én Cpt. Koek als Hofnar van het aankomende bestuur is de gehele week vlotjes verlopen en hebben alle deelnemers aan niks anders dan bier en feest hoeven denken. Een weekendje slapen en vitamines bijtanken later was het alweer tijd voor de welbekende open tijd om zo nog even de twijfelende sjaarzen te overtuigen van het gelijk van Plato. Een klein biertje op huis met de dames van DOT. werd genuttigd en zo konden de Helden hun beste beentje weer voor zetten om een club zwakke IC’ers bij te staan in het aanspreken van elkaar eerstejaars. Onverrast gingen we dan ook niet met een recordaantal introleden richting het mooiste weekend van het jaar. Desalniettemin ging dit Platoweekend er eentje worden om niet snel te vergeten. Zo weinig als de IC zich bekommerde om de aanwezigheid, zo veel deed het dispuut der disputen dit wel. Met twee Kampcommers, een aankomend Plato voorzitter, een GTC’er en een handjevol chauffeurs, vrijwilligers en kampmentoren sterk mocht Braque dan ook dit schitterende weekend gekenmerkt door Power Hour, Zanger Kafke, Zanger Bas, Adtje Team Thomas, bizar lange estafettes en nog meer zanger Kafke naar hogere hoogtes tillen. Na een geslaagd weekend waren de keeltjes nog steeds niet gesmeerd en smaakte al deze introhectiek naar meer. Met nog twee GT feesten op de planning kwam men gelukkig ook niets te kort. Het probleem dat al volwaardig leden van de vereniging pas tegen middernacht welkom waren op de vereniging ging voor de Helden geen struikelblok worden. Toevallig mocht het zo wezen dat deze avonden een 22-tal mannen achter een balletje aan hobbelden onder het mom van ‘Champions League’. Wij nemen ieder sip clubje dat in een Irish Pub naar een beamer stond te schreeuwen dan ook niet kwalijk dat de stank van zweet en testosteron onze neusgaten penetreerden de gehele avond. Wijzelf lieten liever dat proleten spelletje links liggen en begaven ons richting Braques eigen borrelruimte om met de dames van respectievelijk Mumtaz Dica en Furiae een biertje te nuttigen en het strijdplan van de avond door te spreken. Dit mondde vanzelfsprekend uit in een avond vol chaos, gevoos in het schuim en schitterende verhalen. Dus mocht u dat infantiele clubje dat pretendeert actief te zijn binnen Tilburg binnenkort nog eens tegen het lijf lopen, vraag ze dan vooral waar zij de afgelopen tijd waren. Wij kunnen het u in ieder geval niet vertellen, wij waren druk.  

Stratumseind, de thuisbasis van PSV-supporters, lokale boeren… en nog meer lokale boeren. Eveneens een plek waar petjes en ‘nektabbas’ gemeengoed zijn en waar heeren in pak hoogst merkwaardig worden bevonden. Nu wil het feit dat er op 1 september 2018 zich een groep heeren door de smalle straten van het Eindhovense schreed. De langste dag lag alweer enkele maanden achter hen en de zon had zich reeds tot achter de aardbol laten afzakken. Het was donker en de alcohol die door hun bloed stroomde maakte dat alles rond hen heen als in een roes voorbij ging. Weinigen van hen hadden dan ook door dat de groep heren door de inheemse bevolking naarstig werd geobserveerd. De inboorlingen waren nieuwsgierig naar deze uitheemse club, wie waren zij en wat kwamen zij hier doen? In de hoop dat er zou worden gereageerd op hun lokroepen namen de alfamannetjes het voortouw, kreten als “hee rijke tattas”, “tattas” en “ESC?” kwamen uit hun monden. De teleurstelling was echter groot toen bleek dat de groep heren hier niet op reageerde. Nadat de lokale pinautomaat tot aan de laatste flap was leeggetrokken vertrok de groep naar een plek waar de inboorlingen enkel van konden dromen, de speciaal voor deze gelegenheid verbouwde “Thomas”…

Wat is er aan dit merkwaardig schouwspel vooraf gegaan hoor ik u denken. Wat had de groep heeren naar het Eindhovense doen bewegen? Hoe was het zo gekomen dat de heeren als een soort wijzen op de ster van Bethlehem waren afgekomen? Wel, beste lezer, hier ligt een gebeurtenis van eenentwintig jaar geleden aan ten grondslag. Eenentwintig  jaar geleden zag dhr. Smaal het levenslicht. Nu is het Eenentwintig jaar later en was het tijd voor zijn 21-diner!

 

Naar aanleiding van het eerder geschrevene kan de indruk zijn gewekt mannen in pak in héél Eindhoven niet welkom zijn. Héél Eindhoven? Nee een kleine nederzetting bleef moedig weerstand bieden aan de paupers en was voor het Heldiaal collectief als een oase. In deze oase was één van de stulpjes van Alexander te vinden. Alhier werd men hoogst vriendelijk onthaald door Ma Alex, Henry, Huisvriendin en aandoenlijke viervoeter ‘Dushi’. Kosten nog moeite waren gespaard om het hét dispuut naar wens te maken. Tijdens zijn reizen was Alexander in contact gekomen met vele culturen die op hem kennis van de fijnste ingrediënten en lekkerste recepten hadden overgebracht. Dit bleek een inspiratiebron te zijn geweest voor het menu die avond. Een prettige selectie van gerechten afkomstig uit de landen waar Alex was geweest werd aan het dispuut opgediend. Tezamen met het uitserveren van de eerste gang werd de vino-trein opgestart, dat gastheer Henry zich goed had ingelezen bleek uit alles. Het dispuut houdt niet van lege glazen en Henry zorgde ervoor dat men hier zich geen enkel moment zorgen over hoefde te maken.

Na enkele gangen was het tijd voor de speech van de moeder des huizes. Het dispuut werd meegenomen in eenentwintig jaar Alexander en vele verhalen klonken bekend in de oren, de beste man was niet veel veranderd sinds zijn studententijd zo bleek. In aanvulling op deze speech nam ook man des huizes het woord. Hier bleek dat niet enkel het eten van heinde en verre was gehaald, de beste man was naar Italië afgereisd om hier een fles wijn van niet één, niet twéé, niet drié, niet viér maar vijf liter rood te kopen. Hierna bleek nogmaals hoe Henry zich ingelezen had. Het dispuut ondervind nogal eens wat camera problemen, een nieuwe camera bleek de oplossing. Jawel, een nieuwe camera, van hem, voor ons.

 

De fles werd zorgvuldig onthuld en gedecanteerd, mooie en minder mooie liederen werden gezongen en het diner werd met koffie beslecht. Hierna betrad het dispuut Stratum en werd door velen aanschouwd. Er werd een etablissement betreden waar een black mamba een eind maakte aan de mannenliefde van dhr. Frenken. Nu dit klusje geklaard was, leek het tijd voor meer klasse en men trad d

e Thomas binnen. Een plek die sinds verbouwing finesse en klasse uitstraalde, een plek waarvan u zou verwachten dat een groep heeren zich er thuis voelt. Niets is echter minder waar, de liters wijn begonnen hun werk te doen en de Peppers lonkte als een ware sirene. In deze Eindhovense versie van BP werd al snel duidelijk waar de lokroep vandaan kwam. Een podium in de vorm van een apenrots lag achterin de kroeg. Binnen enkele seconden werd de rots door het collectief ingenomen en keur aan hitjes passeerde de revue. De tijd vloog voorbij op dit eiland, toch echter werd het voor een deel van de club langzamerhand tijd begeven om huiswaarts te gaan. Zoals Odysseus ooit de Sirenen achterliet voor Ithaka. Zo verliet de club Eindhoven voor Tilburg.

“En dat is af en toe wel lastig slapen met je stiefzoon, een jong meisje en die dunne muren.”

Kilometers spoor schoten onder ons door, we waren op weg naar Koek, in Zoetermeer op bezoek. Zoals een oud-Tilburgse student lang geleden zong, was per spoor een adequate wijze om te komen waar men zich behoorde te bevinden. En dus na vele overwegingen, mailtjes en Snapchats was het dan 11 augustus jongstleden tijd om de welbesnapte burgerrups te nemen richting Sweetlakecity Zoetermeer.

Daar aangekomen stonden de Groene Knuppels al klaar om genoom’n te worden. Na een welkomstwoordje van de familie van Munnen mochten de Heeren plaats nemen aan tafel. Dat het gastgezin geen genoegen nam met het gemiddelde karbonaadje en gekookte aardappels werd snel duidelijk bij inzien van menu. Met een passend thema mochten de mannen herinnerd worden aan de verre reizen van onze citizen of the world, vanzelfsprekend met bijpassend spraakwater. Dat dit laatstgenoemde niet altijd een positief iets is heeft de kersverse Praeses geweten. En zo mocht één ongemakkelijke flubberlulopmerking later, het vakkundig geschreven lied van de Heeren TT ten gehore worden gebracht.

Met de magen niet meer knorrend noch borrelend mocht het nachtleven van Zoetermeer worden opgezocht. Dat onze gastheer de gewoonte heeft te praten als Tyson zal het gemiddelde lid wel bekend mee zijn. Dat dit komt uit een eerder trauma uit zijn vroegere stappende jaren is wellicht minder bekend. Want wat viel alles op zijn plek toen bij aankomst de Stone Island ambassadeurs de Heeren links en rechts om de oren vlogen. Gelukkig heeft elke probleemwijk in de Randstad wel een thuishaven waar men terecht kan voor vriendelijkheid, samenhorigheid, pedofilie en om een lekker biertje te nuttigen op aan de bar. En zo geschiede, club Spetter werd aangedaan en al snel vloeiden de meters rijkelijk, werden de bebeugelde locals hun plek gewezen, stond Hampert te dansen als het gehandicapte neefje van Griezmann en stond de rest van het dispuut op de bar, de een wat schaarser gekleed dan de ander.

Aan al het mooie komt een eind en zo was de lokale man met de pet om een uurtje of zes nog zo lief om men richting ‘os’ te begeleiden. Team Beekvliet Excellente zag hier het nut niet zo van in en beoefende zich op hun recht van vrijheid van bewegingsruimte. Nadat Frank de neuzen weer dezelfde richting op had geduwd konden de leden lekker hun bedjes opzoeken om lekker nat te dromen. Familie van Munnen, dank voor het heerlijke maal en de gastvrijheid!

 “Een hele hoop flubberlullen later”

We schrijven 6 juli 2018 15:53, bademeister Frenken stond al geruime 2 uur onrustig op zijn sloep te ijsberen. “waar de fack blijven die leden, ik heb nog zo gezegd altijd op skerp gasten, altijd op skerp”. Bademeister Mattheeuwse kon zich er echter niet druk om maken en zat al lekker met een shaffie en een GT te loungen op de sloep. Om 16:10 kwam dan toch eindelijk de tank aan uit zuid zuid. “Beetje Por erop gasten we willen de ploert op!!” klonk het vanaf de sloep. De Mast laadde met een tempo in dat we wel van hem gewend zijn, een tempo dat luistert naar de naam: “porloos”. “Godverdomme Mast, je wilt toch Bademeister worden!!” Bulderde Bademeister Frenken over de aanlegplaats. “Hier op de sloep, kleine stapjes, op de tenen, daar op de provincie grote stappen, dan moet je gewoon vliegen”, “Dát is hoe de systeempie werkt”. Gelukkig hadden de leden nog bakken vol fopploert deluxe amigo edition meegenomen om de gemoederen wat te bedaren. Allles check en rond 16:30 konden we eindelijk vol por de ploert op. Waar enkele fopleden de behoefte had om gezelschap te zoeken op een of ander fopsloep, lag dit allerminst op de vaarroute van de Bademeisters der T.H.D. Braque. Wij zouden hen wel weer zien bij het fop spijs dat ons die avond op de haringgrond te wachten zou staan.

De Bademeisters opende de volgende dag met een frisse duik om het alcohol bouquet van de vorige dag van zich af te wassen. Daarna,nog voordat de koperen ploert was opgekomen,  koers naar Snits! Geezer van Munnen, had het geweldige idee om tijdens onze reis wat ploertduufen van chips te voorzien. Binnen de kortste keren vloog er een swurm van deze gevederde ratten achter ons. Koekie, op dit moment bezeten door de alcohol, had geen rem meer en bleef de ploertratten van de lucht maar voeren. Bademeister Kwak werd helemaal gek en knalde dan ook snel de extra motor aan. Eenmaal in Sneek aangekomen was er even tijd voor rust en werd er op het gemak door Sneek gestiefeld en getafeld. Dat een enkel lid in deze mooie stad,  het verschil tussen een urinoir en een fop urinoir niet wist te herkennen, was uiterst pijnlijk. Hier zullen dan ook geen woorden meer aan vuilgemaakt worden.

De serene rust van Snits en de ploert, maakte in de avond plaats voor het asociaal jaapies vouwen met een aantal Provinciaole locals. Nadat de vijf ambulances act de presence hadden gegeven vonden de matrozen het weer tijd om de tentjes op te zoeken en het grauwe Grou te laten voor wat het was. Met een vieze sloep, lege blikken amigo’s en wat gebroken lattenbodems voeren we weer richting thuisbasis om vervolgens via linkerbaan en Maccie weer richting Tilburg te fahren.

“Het kan dooien, het kan vriezen…”

Ah, het is weer juni. De zon breekt langzaam door en de tijd is aangebroken om de teenslippers, zwembroeken en paarse dildo’s maar weer eens uit de kast te halen. De donkere wolken werden vaarwel gezegd, zowel meteorologisch als voor menig Braque bestuurder. De lijdensweg zat er dan bijna op; geen klachten meer over dat minimale aantal borrels, niet meer de deurwaarder uithangen en nooit meer Djarniloefs telefoon de camera hoeven mee te nemen.

Het was tijd voor een frisse wind. Zo mochten de kandidaten hun visie op de definitie van beleid geven en motiveren waarom zij de club aankomend jaar naar grotere hoogtes zouden tillen. Met gepaste trots presenteren wij dan ook het nieuwe bestuur 2018/2019.

Diederick van de Goor – Praeses

Thomas Meul – Ab Actis

Jesper – Quaestor

Stijn Frenken – Assessor Intern / Extern

Wij wensen het nieuwe bestuur veel succes toe en bedanken natuurlijkerwijs het vorige bestuur, Thomas Kaufmann, Jort Molenaar, Diederick van de Goor en Maarten Nijmeijer voor al hun toewijding en inzet gedurende het afgelopen jaar.

“Kom op jongens, nog maar een paar uurtjes!”

U, als fervent lezer van deze site, weet dat Dispuut Braque niet vies is van een klein buitenlands avontuurtje. Zo werd in dit kalenderjaar het bruisende Tormelinos aangedaan, waren er enkele leden naar Nijmegen afgereisd en staat ook de jaarlijkse trip naar Friesland in de agenda. Echter u was fervent lezer dus dat wist u natuurlijk al. Wat u niet wist is dat 23 juni het Heldiale collectief mocht afreizen naar de volgende exotische plek die onze Heldiale Bosatlas siert namelijk Horst. (Dat ligt ergens ten zuiden van de lijn Tilburg – Eindhoven.) Het feit wilde namelijk dat het seizoen van het witte goud was aangebroken dus dat de tijd voor de familie van Jesper eindelijk rijp was om de 21^e verjaring van hun oudste telg te vieren.

Dat er spreekwoordelijk goud gedolven werd in ‘de gym’ was Dispuut Braque al op vrij frequente en irritante wijze duidelijk gemaakt door onze Noviet. Dat de familie van Jesper sommige dingen af en toe wat te letterlijk nam werd duidelijk bij aankomst in Horst. Een oprit waar zelfs het schip van Frank volledig op paste, een meer dan schappelijke logeerkelder kamer en vermaak ten behoeve van de vroege ochtend sierde het Limburgse landschap.

Gedurende het diner waarin onder andere Oma’s groentesoep, asperges van de naburige boerderij en een klassiek Limburgs dessert werden voorgeschoteld werd het collectief door vaders vermaakt met enkele feitjes van Jespers jeugd. Het bleek dat onze gastheer er vroeger ook al niet voor terug deinsde om zijn meubilair aan de wereld te laten zien. Helaas bleek dat enkele jongentjes Heeren het culinaire hoofdstuk uit de Braque Canon uit hun gedachten was verloren gedurende hun studententijd. Hier werd echter door de leden die Limburgs trots wél kunnen waarderen dankbaar gebruik van gemaakt.

Na het lied waarin onder andere duidelijk werd gemaakt hoe Jesper zijn buik borst had nat gemaakt aan het begin van zijn studententijd

en vervolgens geaard was in het Tilburgse kon het nachtleven van Horst worden aangedaan. Enkele leden besloten vast een voorschot op de sfeer van de avond te nemen en de aftocht te blazen. Echter kon na een enerverende kroegentocht geleid door de enige vrouwelijke reisleiding van het dorp de volgende balans worden opgemaakt: het was het dispuut gelukt om de draaitafel en de voordeursleutel van dorpsclub De Lange over te nemen, Theo had in zijn broek gezeken, ’t Hundje van Horst had in menig mundje gepist en waren er vrijkaarten geregeld voor Club Nix!

Na enkele uren van bankhangendrukken, nog meer nachtelijke excursies, kermisgangers en hippies kon er koers gezet worden op het bed. Nadat nog voor het kraaien van de haan het volledige collectief een verfrissende ochtendduik had ondergaan kon terug gekeken op wederom een succesvol 21-diner.

Familie Baltussen van Jesper bedankt voor de voortreffelijke avond!

“Ik weet bijna zeker dat daar wel echt iets te doen is hoor…”

We schrijven de derde zaterdag van juni. Nu weet u als frequent lezer, waarschijnlijk beter dan het gemiddelde achterbanklid, wel wat plaats vond. Jawel, de jaarlijkse Zomerborrel stond weer voor de deur. Dit jaar zochten de heeren hun heil boven de rivieren. Daar hebben ze namelijk nog genoeg te leren van het collectief. De Suicide Club Biergarten in Rotterdam was dit jaar het toneel voor dit jaarlijks terugkerend fenenomeen

Na de soepel verlopen treinrit stond bij aankomst de organisatie ons al op te wachten en duurde het dus niet lang voor de eerste halve liters op tafel stonden. De Biergarten had verdacht veel weg van een fraaie strandclub in de favela’s van Rio de Janeiro. Dat de Suicide Club haar naam eer aan wilde doen bleek aan het tempo dat er verdovende middelen in de vorm van halve liter pullen over tafel vlogen. Dat dit bij de Rotterdamse locals niet onopgemerkt voorbij ging bleek in het exponentieel toenemende aantal aanwezigen in de Tiergarten. Rotterdammers links en rechts hadden zich verzameld om te zien wat deze VVD conventie besproken werd en even kijken wat de score bij Ijsland was. Want naast de gebruikelijke gespreksstof was er ditmaal nog genoeg te bespreken over de WK-poule waar menig Braquer haar vroegtijdig uitgegeven huur moest gaan terugverdienen.

Nadat iedereen weer was bijgekletst werd het tijd om het zonnige Rotterdam te verlaten. Ondertussen was het al aardig donker en een aantal gelukkige reizigers op Station Rotterdam konden dan ook genieten van een volle maan. Eenmaal aangekomen in Tilburg vond een enkeling het nog een goed idee de stad in te duiken. Wat zich hier nog verder afspeelde zullen we maar niet meedelen.

 

Het zal u vast niet ontgaan zijn dat het steeds slechter gaat met de gemoedstoestand van de Neerlandsche student. Een hoge prestatiedruk, het feit dat ome DUO het wel welletjes vond met het gratis geld en het altijd op de loer liggende gevaar van een té lege CV zorgen ervoor dat de haren vergrijzen danwel uitdunnen en de maagzweren in de organen settelen. Dat de tentamens weer voor de deur staan heeft dan ook alles behalve sussend effect hierop. In deze hectische tentamenperiode schort het de Tilburgse student er dan ook aan om goed voor zichzelf te zorgen. De gezonde maaltijden worden vervangen door diepvriespizza’s, het bronwater door blikjes Red-Bull en een goede nachtrust door een powernapje in de stilteruimte. Dit alles zorgde voor een zo dermate hoge spanning dat een avondje stoom afblazen gepaster kwam dan ooit.

Even een avondje geen stress, louter koude pretcilinders verticaliseren onder het genot van wat stereoborrolgeluid en een prachtige en onbetwiste zekerheid dat een vrouw weer eens bemind mocht worden. In de lange geschiedenis der studenten en haar verenigingen bleken al deze elementen het best tot hun recht te komen, in het voor Braque nog onbekende, datediner. En zo geschiedde…

De stal was omgetoverd tot… een stal inclusief wat druipkaarsen van de HEMA, tafellakens de Solow en nét genoeg wijn om te verbloemen dat hier op een gemiddelde avond meer zedendelicten plaatsvinden dan in de kelder van Dhr. Mattheeuwse. Compleet volgens traditie hesen de Heren zich in kostuum en vroegen om de hand van een schone jonkvrouw een Platonisch vriendinnetje. Met de wijsheden van Dhr. Becking nog in het achterhoofd waren alle handvaten daar om de dames gestaag voor zich te winnen. Zo probeerden de Heeren niet te dronken te worden, netjes hun mond leeg te eten alvorens een nare sneer richting een dispuutsgenoot te slingeren en vóóral niet te beginnen over dat recente bierbuikje dat die mooie jurk nét wat te strak maakte. Onder het genot van een vino blanco danwel tinto werd creatie na creatie van verengings eigen Irene voorgeschoteld en misbruik gemaakt van de situatie om het meest Heldiale klankbord ooit om hun opinie te vragen. Zo kwamen we tot de conclusie dat een fles ICE prima in zes pogingen geleegd mag worden, Zaag zijn miemelbokaal geen vergissing was en Dhr. Smaal ala Dinerdeskundige het beste uit de verf kwam.

Na het diner werd besloten nog een klein neutje te doen onder het genot van de mooie klanken van chanteur Bastión. Er werd gedanst, gelachen, gedronken, geflirt en ook zeker geleefd. Toen de emmers geleegd waren, de estaffetes gewonnen en het pand weer mooi schoon was, was het tijd om het feestje te verplaatsen naar de Meimarkt om nog even de kunst van het afdingen te leren van Dhr. Turk. Compleet met Friends videobandenset, wat versleten braadpannen en antiek spaarvarkentje werden de bedjes opgezocht om dan eindelijk de druk van de ketel te halen.

“Ik ben al drie weken bezig al deze spullen van je kamer te jatten”