T.H.D. BRAQUE

Kilometers spoor schoten onder ons door, we waren op weg naar Koek, in Zoetermeer op bezoek. Zoals een oud-Tilburgse student lang geleden zong, was per spoor een adequate wijze om te komen waar men zich behoorde te bevinden. En dus na vele overwegingen, mailtjes en Snapchats was het dan 11 augustus jongstleden tijd om de welbesnapte burgerrups te nemen richting Sweetlakecity Zoetermeer.

Daar aangekomen stonden de Groene Knuppels al klaar om genoom’n te worden. Na een welkomstwoordje van de familie van Munnen mochten de Heeren plaats nemen aan tafel. Dat het gastgezin geen genoegen nam met het gemiddelde karbonaadje en gekookte aardappels werd snel duidelijk bij inzien van menu. Met een passend thema mochten de mannen herinnerd worden aan de verre reizen van onze citizen of the world, vanzelfsprekend met bijpassend spraakwater. Dat dit laatstgenoemde niet altijd een positief iets is heeft de kersverse Praeses geweten. En zo mocht één ongemakkelijke flubberlulopmerking later, het vakkundig geschreven lied van de Heeren TT ten gehore worden gebracht.

Met de magen niet meer knorrend noch borrelend mocht het nachtleven van Zoetermeer worden opgezocht. Dat onze gastheer de gewoonte heeft te praten als Tyson zal het gemiddelde lid wel bekend mee zijn. Dat dit komt uit een eerder trauma uit zijn vroegere stappende jaren is wellicht minder bekend. Want wat viel alles op zijn plek toen bij aankomst de Stone Island ambassadeurs de Heeren links en rechts om de oren vlogen. Gelukkig heeft elke probleemwijk in de Randstad wel een thuishaven waar men terecht kan voor vriendelijkheid, samenhorigheid, pedofilie en om een lekker biertje te nuttigen op aan de bar. En zo geschiede, club Spetter werd aangedaan en al snel vloeiden de meters rijkelijk, werden de bebeugelde locals hun plek gewezen, stond Hampert te dansen als het gehandicapte neefje van Griezmann en stond de rest van het dispuut op de bar, de een wat schaarser gekleed dan de ander.

Aan al het mooie komt een eind en zo was de lokale man met de pet om een uurtje of zes nog zo lief om men richting ‘os’ te begeleiden. Team Beekvliet Excellente zag hier het nut niet zo van in en beoefende zich op hun recht van vrijheid van bewegingsruimte. Nadat Frank de neuzen weer dezelfde richting op had geduwd konden de leden lekker hun bedjes opzoeken om lekker nat te dromen. Familie van Munnen, dank voor het heerlijke maal en de gastvrijheid!

 “Een hele hoop flubberlullen later”

We schrijven 6 juli 2018 15:53, bademeister Frenken stond al geruime 2 uur onrustig op zijn sloep te ijsberen. “waar de fack blijven die leden, ik heb nog zo gezegd altijd op skerp gasten, altijd op skerp”. Bademeister Mattheeuwse kon zich er echter niet druk om maken en zat al lekker met een shaffie en een GT te loungen op de sloep. Om 16:10 kwam dan toch eindelijk de tank aan uit zuid zuid. “Beetje Por erop gasten we willen de ploert op!!” klonk het vanaf de sloep. De Mast laadde met een tempo in dat we wel van hem gewend zijn, een tempo dat luistert naar de naam: “porloos”. “Godverdomme Mast, je wilt toch Bademeister worden!!” Bulderde Bademeister Frenken over de aanlegplaats. “Hier op de sloep, kleine stapjes, op de tenen, daar op de provincie grote stappen, dan moet je gewoon vliegen”, “Dát is hoe de systeempie werkt”. Gelukkig hadden de leden nog bakken vol fopploert deluxe amigo edition meegenomen om de gemoederen wat te bedaren. Allles check en rond 16:30 konden we eindelijk vol por de ploert op. Waar enkele fopleden de behoefte had om gezelschap te zoeken op een of ander fopsloep, lag dit allerminst op de vaarroute van de Bademeisters der T.H.D. Braque. Wij zouden hen wel weer zien bij het fop spijs dat ons die avond op de haringgrond te wachten zou staan.

De Bademeisters opende de volgende dag met een frisse duik om het alcohol bouquet van de vorige dag van zich af te wassen. Daarna,nog voordat de koperen ploert was opgekomen,  koers naar Snits! Geezer van Munnen, had het geweldige idee om tijdens onze reis wat ploertduufen van chips te voorzien. Binnen de kortste keren vloog er een swurm van deze gevederde ratten achter ons. Koekie, op dit moment bezeten door de alcohol, had geen rem meer en bleef de ploertratten van de lucht maar voeren. Bademeister Kwak werd helemaal gek en knalde dan ook snel de extra motor aan. Eenmaal in Sneek aangekomen was er even tijd voor rust en werd er op het gemak door Sneek gestiefeld en getafeld. Dat een enkel lid in deze mooie stad,  het verschil tussen een urinoir en een fop urinoir niet wist te herkennen, was uiterst pijnlijk. Hier zullen dan ook geen woorden meer aan vuilgemaakt worden.

De serene rust van Snits en de ploert, maakte in de avond plaats voor het asociaal jaapies vouwen met een aantal Provinciaole locals. Nadat de vijf ambulances act de presence hadden gegeven vonden de matrozen het weer tijd om de tentjes op te zoeken en het grauwe Grou te laten voor wat het was. Met een vieze sloep, lege blikken amigo’s en wat gebroken lattenbodems voeren we weer richting thuisbasis om vervolgens via linkerbaan en Maccie weer richting Tilburg te fahren.

“Het kan dooien, het kan vriezen…”

Ah, het is weer juni. De zon breekt langzaam door en de tijd is aangebroken om de teenslippers, zwembroeken en paarse dildo’s maar weer eens uit de kast te halen. De donkere wolken werden vaarwel gezegd, zowel meteorologisch als voor menig Braque bestuurder. De lijdensweg zat er dan bijna op; geen klachten meer over dat minimale aantal borrels, niet meer de deurwaarder uithangen en nooit meer Djarniloefs telefoon de camera hoeven mee te nemen.

Het was tijd voor een frisse wind. Zo mochten de kandidaten hun visie op de definitie van beleid geven en motiveren waarom zij de club aankomend jaar naar grotere hoogtes zouden tillen. Met gepaste trots presenteren wij dan ook het nieuwe bestuur 2018/2019.

Diederick van de Goor – Praeses

Thomas Meul – Ab Actis

Jesper – Quaestor

Stijn Frenken – Assessor Intern / Extern

Wij wensen het nieuwe bestuur veel succes toe en bedanken natuurlijkerwijs het vorige bestuur, Thomas Kaufmann, Jort Molenaar, Diederick van de Goor en Maarten Nijmeijer voor al hun toewijding en inzet gedurende het afgelopen jaar.

“Kom op jongens, nog maar een paar uurtjes!”

U, als fervent lezer van deze site, weet dat Dispuut Braque niet vies is van een klein buitenlands avontuurtje. Zo werd in dit kalenderjaar het bruisende Tormelinos aangedaan, waren er enkele leden naar Nijmegen afgereisd en staat ook de jaarlijkse trip naar Friesland in de agenda. Echter u was fervent lezer dus dat wist u natuurlijk al. Wat u niet wist is dat 23 juni het Heldiale collectief mocht afreizen naar de volgende exotische plek die onze Heldiale Bosatlas siert namelijk Horst. (Dat ligt ergens ten zuiden van de lijn Tilburg – Eindhoven.) Het feit wilde namelijk dat het seizoen van het witte goud was aangebroken dus dat de tijd voor de familie van Jesper eindelijk rijp was om de 21^e verjaring van hun oudste telg te vieren.

Dat er spreekwoordelijk goud gedolven werd in ‘de gym’ was Dispuut Braque al op vrij frequente en irritante wijze duidelijk gemaakt door onze Noviet. Dat de familie van Jesper sommige dingen af en toe wat te letterlijk nam werd duidelijk bij aankomst in Horst. Een oprit waar zelfs het schip van Frank volledig op paste, een meer dan schappelijke logeerkelder kamer en vermaak ten behoeve van de vroege ochtend sierde het Limburgse landschap.

Gedurende het diner waarin onder andere Oma’s groentesoep, asperges van de naburige boerderij en een klassiek Limburgs dessert werden voorgeschoteld werd het collectief door vaders vermaakt met enkele feitjes van Jespers jeugd. Het bleek dat onze gastheer er vroeger ook al niet voor terug deinsde om zijn meubilair aan de wereld te laten zien. Helaas bleek dat enkele jongentjes Heeren het culinaire hoofdstuk uit de Braque Canon uit hun gedachten was verloren gedurende hun studententijd. Hier werd echter door de leden die Limburgs trots wél kunnen waarderen dankbaar gebruik van gemaakt.

Na het lied waarin onder andere duidelijk werd gemaakt hoe Jesper zijn buik borst had nat gemaakt aan het begin van zijn studententijd

en vervolgens geaard was in het Tilburgse kon het nachtleven van Horst worden aangedaan. Enkele leden besloten vast een voorschot op de sfeer van de avond te nemen en de aftocht te blazen. Echter kon na een enerverende kroegentocht geleid door de enige vrouwelijke reisleiding van het dorp de volgende balans worden opgemaakt: het was het dispuut gelukt om de draaitafel en de voordeursleutel van dorpsclub De Lange over te nemen, Theo had in zijn broek gezeken, ’t Hundje van Horst had in menig mundje gepist en waren er vrijkaarten geregeld voor Club Nix!

Na enkele uren van bankhangendrukken, nog meer nachtelijke excursies, kermisgangers en hippies kon er koers gezet worden op het bed. Nadat nog voor het kraaien van de haan het volledige collectief een verfrissende ochtendduik had ondergaan kon terug gekeken op wederom een succesvol 21-diner.

Familie Baltussen van Jesper bedankt voor de voortreffelijke avond!

“Ik weet bijna zeker dat daar wel echt iets te doen is hoor…”

We schrijven de derde zaterdag van juni. Nu weet u als frequent lezer, waarschijnlijk beter dan het gemiddelde achterbanklid, wel wat plaats vond. Jawel, de jaarlijkse Zomerborrel stond weer voor de deur. Dit jaar zochten de heeren hun heil boven de rivieren. Daar hebben ze namelijk nog genoeg te leren van het collectief. De Suicide Club Biergarten in Rotterdam was dit jaar het toneel voor dit jaarlijks terugkerend fenenomeen

Na de soepel verlopen treinrit stond bij aankomst de organisatie ons al op te wachten en duurde het dus niet lang voor de eerste halve liters op tafel stonden. De Biergarten had verdacht veel weg van een fraaie strandclub in de favela’s van Rio de Janeiro. Dat de Suicide Club haar naam eer aan wilde doen bleek aan het tempo dat er verdovende middelen in de vorm van halve liter pullen over tafel vlogen. Dat dit bij de Rotterdamse locals niet onopgemerkt voorbij ging bleek in het exponentieel toenemende aantal aanwezigen in de Tiergarten. Rotterdammers links en rechts hadden zich verzameld om te zien wat deze VVD conventie besproken werd en even kijken wat de score bij Ijsland was. Want naast de gebruikelijke gespreksstof was er ditmaal nog genoeg te bespreken over de WK-poule waar menig Braquer haar vroegtijdig uitgegeven huur moest gaan terugverdienen.

Nadat iedereen weer was bijgekletst werd het tijd om het zonnige Rotterdam te verlaten. Ondertussen was het al aardig donker en een aantal gelukkige reizigers op Station Rotterdam konden dan ook genieten van een volle maan. Eenmaal aangekomen in Tilburg vond een enkeling het nog een goed idee de stad in te duiken. Wat zich hier nog verder afspeelde zullen we maar niet meedelen.

Het zal u vast niet ontgaan zijn dat het steeds slechter gaat met de gemoedstoestand van de Neerlandsche student. Een hoge prestatiedruk, het feit dat ome DUO het wel welletjes vond met het gratis geld en het altijd op de loer liggende gevaar van een té lege CV zorgen ervoor dat de haren vergrijzen danwel uitdunnen en de maagzweren in de organen settelen. Dat de tentamens weer voor de deur staan heeft dan ook alles behalve sussend effect hierop. In deze hectische tentamenperiode schort het de Tilburgse student er dan ook aan om goed voor zichzelf te zorgen. De gezonde maaltijden worden vervangen door diepvriespizza’s, het bronwater door blikjes Red-Bull en een goede nachtrust door een powernapje in de stilteruimte. Dit alles zorgde voor een zo dermate hoge spanning dat een avondje stoom afblazen gepaster kwam dan ooit.

Even een avondje geen stress, louter koude pretcilinders verticaliseren onder het genot van wat stereoborrolgeluid en een prachtige en onbetwiste zekerheid dat een vrouw weer eens bemind mocht worden. In de lange geschiedenis der studenten en haar verenigingen bleken al deze elementen het best tot hun recht te komen, in het voor Braque nog onbekende, datediner. En zo geschiedde…

De stal was omgetoverd tot… een stal inclusief wat druipkaarsen van de HEMA, tafellakens de Solow en nét genoeg wijn om te verbloemen dat hier op een gemiddelde avond meer zedendelicten plaatsvinden dan in de kelder van Dhr. Mattheeuwse. Compleet volgens traditie hesen de Heren zich in kostuum en vroegen om de hand van een schone jonkvrouw een Platonisch vriendinnetje. Met de wijsheden van Dhr. Becking nog in het achterhoofd waren alle handvaten daar om de dames gestaag voor zich te winnen. Zo probeerden de Heeren niet te dronken te worden, netjes hun mond leeg te eten alvorens een nare sneer richting een dispuutsgenoot te slingeren en vóóral niet te beginnen over dat recente bierbuikje dat die mooie jurk nét wat te strak maakte. Onder het genot van een vino blanco danwel tinto werd creatie na creatie van verengings eigen Irene voorgeschoteld en misbruik gemaakt van de situatie om het meest Heldiale klankbord ooit om hun opinie te vragen. Zo kwamen we tot de conclusie dat een fles ICE prima in zes pogingen geleegd mag worden, Zaag zijn miemelbokaal geen vergissing was en Dhr. Smaal ala Dinerdeskundige het beste uit de verf kwam.

Na het diner werd besloten nog een klein neutje te doen onder het genot van de mooie klanken van chanteur Bastión. Er werd gedanst, gelachen, gedronken, geflirt en ook zeker geleefd. Toen de emmers geleegd waren, de estaffetes gewonnen en het pand weer mooi schoon was, was het tijd om het feestje te verplaatsen naar de Meimarkt om nog even de kunst van het afdingen te leren van Dhr. Turk. Compleet met Friends videobandenset, wat versleten braadpannen en antiek spaarvarkentje werden de bedjes opgezocht om dan eindelijk de druk van de ketel te halen.

“Ik ben al drie weken bezig al deze spullen van je kamer te jatten”

De nijmeegse vierdaagse, iedereen is ermee bekend. Vier dagen lang de blaren onder je voeten lopen. Waar iedereen de wandelschoenen al heeft afgestofd en al maanden in voorbereiding is, doet Heldiaal dispuut Braque het net even anders. Met voldoende bakken werd door het collectief de trein naar Nijmegen opgezocht. De eerste meters werden afgelegd naar de Dames van Emmeken. Alwaar op de plaastselijke zuipkeet toko een goedverzorgde lunch en wat drankjes op ons stonden te wachten. Immers men kan niet excellereren op een lege maag.

 Als men net zo hard zou wandelen als de goudgele bakken en Gt’s de kelen invlogen dan hebben we vanaf komend jaar de Nijmeegse tweedaagse. Al hadden sommige leden door escapades van de avond ervoor wat moeite om het tempo bij te benen, niet iedereen kan een atletisch mirakel zijn. Dit mocht echter de pret niet drukken en al gauw werd overgestapt naar een estafette met spulleke. Een competitief element is namelijk van groot belang bij het slagen van vrijwel alles. Na de nodige quizvragen waar men nog steeds geen antwoord op heeft werd het tijd om ons te verplaatsen en togen we met de dames richting het terrein van Achilles ’29 C&C CDT.

Bij aankomst moest eerst nog even bewezen worden waarom de Heeren de echte kampioenen van Kroeghockey zijn. Het feest kon vervolgens eindelijk echt losbarsten. Luuk rijkte tot grote hoogte, Koek was zo’n fenomeen dat hij spontaan zijn eigen merchandise kreeg, Willy & de Zaag hebben zichzelf weer kunnen hoereren op instragram  en de rest van het collectief was vooral erg hard aan het borrelen.  Nadat de tent was gesloopt en de laatste biertjes naar binnen gegoten werden verplaatste het collectief zich weer naar de bus voor de terugrit naar Nijmegen. Eenmaal aangekomen was het free for all om een slaapplek te bemachtigen.

Dat de dames goed voorbereid waren op dit slaappartijtje bleek wel toen het ene na het andere matras van de zolder werd gegooid. Een ruimte waar dhr. Mattheeuwse jaloers op zou zijn. Na een bijzondere nacht werd er voor de overgebleven leden nog keurig voor een ontbijtje gezorgd en kon men volledig hersteld weer de trein terug naar Tilburg opzoeken.

“Zaad”

Het zal u niet zijn ontgaan dat 10 mei jongstleden het prominentste studentenevenement weer aan Tilburg voorbij trok. Heeft u dat wel gemist en zegt de naam TOCK u evenmin als uw sippe bestaan ons zegt? Niet getreurd sneue spoorhaas, het is namelijk gelukt gedurende de dag enkele Heeren van de organisatie te spreken, die zo vriendelijk waren tussen de bedrijvigheid door een paar objectieve vragen te beantwoorden.

Wat maakt de TOCK tot het meest geweldige studentenfeest?

De bontgekleurde jassen en dassen fleuren het veld op terwijl dame na dame flaneert in outfit die speciaal is aangeschaft voor de gelegenheid. We banen ons een weg tussen de uiterst verzorgde menigte. De eerste die we spreken is Harmen, die een opgejaagde en schichtige indruk maakt. “Ik kom zo even terug Pap, dan hebben we het nog wel over die verhoging”, roept de Veur van het evenement der evenementen naar zijn ouders voor hij zich omdraait.  Een glimmende blik ontstaat in zijn ogen als hij zich richt op de vraag. “Ah kill, de TOCK. Het begint natuurlijk allemaal bij een begroting en daaruit ontstaat het evenement vanzelf zeg ik altijd maar. Met 1100 bezoekers is het natuurlijk een gekke osso hier, maar dat is de libi.” Plots wordt zijn aandacht afgeleid door een bericht in zijn oortje. “Ik moet gaan boyskies, tjallaas!”

Hoe zet de TOCK zichzelf jaar na jaar zo onovertreffelijk op de kaart?

Waar het ontzettend moeilijk blijkt voor vrijwel iedere activiteit op de studentenkalender zijn bezoekersaantal op peil te houden zijn de kaartjes voor de TOCK eerder dan ooit verkocht. Een marketingstrategie waarmee de partij van de Dieren een electoraal verschil zou kunnen maken of toch het ongeëvenaarde charisma van de Heeren Leden? Er was maar een iemand die het antwoord wist. “Ik herhaal, Wadloopvereniging de Zompige Sok tegen De Drie Croqueteers”, wordt door een microfoon gedrukt terwijl de muziek al minutenlang stilligt omdat de volgende ronde moet worden omgeroepen. Een jongen met een verveelde uitdrukking kijkt met een nietszeggende blik over het veld heen. Als we hem bovenstaande vraag stellen antwoord hij verward: “Zijn jullie die jongens van de AVC? Nee? Ah verschoning, ontzettend fraai dat jullie hier zijn chasten. Kan een van jullie trouwens uitleggen hoe Snapchat werkt? Gebruik het eigenlijk nooit. Maar uhhhh, even concreet. Dat hele profileren van dat TOCK ja, uhh …” Het gebrom dat hierna ontstaat hebben we helaas niet kunnen verstaan, waardoor het voor ons een raadsel blijft hoe de TOCK het voor elkaar heeft gekregen zichzelf zo duidelijk te kunnen onderscheiden. We laten het evenement voor zich spreken.

Wat is er zoal te doen op de TOCK?

Het spelletje croquet is al jaren niet meer de enige activiteit die gedurende de dag te doen is. Talloze etenstentjes stralen op het veld en exotische geuren komen de bezoekers tegemoet. Een jongens die als hij rechtop zou lopen vrij gespierd zou kunnen zijn kijkt over zijn brilletje naar ons. “Hebben jullie je etensbandjes al gehaald?” Snel strijkt hij een pluk los haar weg uit zijn ogen. “De activiteiten? Ja, nee, ofja. Ik begrijp wat je bedoelt maar… activiteiten zou ik het niet willen noemen. Maar stil zitten is het ook weer niet. Ik denk dat je sommige dingen trouwens wel een activiteit zou kunnen noemen hoor, maar anderen dan ook weer niet. Ofnee, ja, misschien wel trouwens.” Een pragmatisch ogende supermarktmanager onderbreekt ons. “Broodjes Pulled Pork rechts, Oesters midden, Borrelplanken links. Gin tonics achter het veld. Duidelijk klooi? Hobbelen nu.” wordt ons toegesnauwd terwijl het mannetje rood aangelopen richting een groepje nerds loopt dat een tafel tegen de grond aan het werken is en stoelen naar elkaar overgooit.

Hoe zorgen jullie ervoor dat alles zo soepel verloopt vandaag?

Een logistiek onovertroffen staaltje noeste arbeid zorgt ervoor dat met een minimale bezetting meer dan duizend dorstige keeltjes kunnen worden bediend. De beun-mentaliteit gecomplimenteerd met academische managementervaring zorgt ervoor dat de dag vlekkeloos verloopt. Er loopt een schattige teddybeer al de hele dag over het veld te zwoegen met dozen wijn en zakken ijs. Als we hem onderbreken met vragen pakt hij eerst zijn astmapompje uit zijn zak. “Ja, uhm.” antwoord hij. De jongen wordt rood en begint snel met zijn ogen te knipperen. Een verwrongen glimlach trekt over zijn lippen. We kijken elkaar daarna bijna een kwartier aan aan zonder dat er verder nog iets uit hem komt. Op het hoogtepunt van de ongemakkelijkheid loopt een andere Braquer ons tegen het lijf. Zijn zakken staan bol van de pakjes peuken.  “Ah joh, morgen stop ik zeker weten!” beantwoordt hij onze vragende blikken voor hij weer doorzwalkt. “Wordt er nog een beetje geborreeeeeeld!?” schreeuwt hij tegen niemand in het bijzonder. Hoe lukt het jullie steeds een troosteloos clubhuis om te toveren in een klein Paradiso?

Anderhalf duizend flessen rosé later schreeuwt het overgebleven publiek op zijn luidst mee met de hitjes van Paultje Prima en Stuko Muko. Het galante bezoek heeft zich gemanifesteerd tot een groep straalbezopen individuen die jassen, maaginhouden en waardigheid kwijt zijn of achter zich hebben gelaten. Een jongen met een grote neus heeft zijn regelblik op en kijkt ons niet aan, maar we weten in de buurt te komen van iemand die zo hard met zijn robocop-armen zwaait dat hij een gebied van 10 vierkante meter voor zichzelf heeft afgebakend. De enige nuchtere persoon op dit moment van de avond staat ons de vriendelijkheid zelve te woord. “Tja, we werken gewoon goed samen met Longa” antwoord hij. “Ze werken altijd erg secuur en eigenlijk hebben we aan een half woord altijd genoeg.” Terwijl de laatste bakken schuimend goud de keeltjes in verdwijnen en de vrijgezelle helft van het dispuut der disputen zichzelf tegoed doet aan het vrouwvolk dat begerig op hen de hele dag heeft moeten wachten kunnen we met goudeerlijke journalistiek zonder twijfel concluderen dat het een schitterende dag is geweest.

“Hoe bedoel je, jullie hebben ze weggegooid!?”