T.H.D. BRAQUE

We schrijven de derde zaterdag van juni. Nu weet u als frequent lezer, waarschijnlijk beter dan het gemiddelde achterbanklid, wel wat plaats vond. Jawel, de jaarlijkse Zomerborrel stond weer voor de deur. Dit jaar zochten de heeren hun heil boven de rivieren. Daar hebben ze namelijk nog genoeg te leren van het collectief. De Suicide Club Biergarten in Rotterdam was dit jaar het toneel voor dit jaarlijks terugkerend fenenomeen

Na de soepel verlopen treinrit stond bij aankomst de organisatie ons al op te wachten en duurde het dus niet lang voor de eerste halve liters op tafel stonden. De Biergarten had verdacht veel weg van een fraaie strandclub in de favela’s van Rio de Janeiro. Dat de Suicide Club haar naam eer aan wilde doen bleek aan het tempo dat er verdovende middelen in de vorm van halve liter pullen over tafel vlogen. Dat dit bij de Rotterdamse locals niet onopgemerkt voorbij ging bleek in het exponentieel toenemende aantal aanwezigen in de Tiergarten. Rotterdammers links en rechts hadden zich verzameld om te zien wat deze VVD conventie besproken werd en even kijken wat de score bij Ijsland was. Want naast de gebruikelijke gespreksstof was er ditmaal nog genoeg te bespreken over de WK-poule waar menig Braquer haar vroegtijdig uitgegeven huur moest gaan terugverdienen.

Nadat iedereen weer was bijgekletst werd het tijd om het zonnige Rotterdam te verlaten. Ondertussen was het al aardig donker en een aantal gelukkige reizigers op Station Rotterdam konden dan ook genieten van een volle maan. Eenmaal aangekomen in Tilburg vond een enkeling het nog een goed idee de stad in te duiken. Wat zich hier nog verder afspeelde zullen we maar niet meedelen.

Het zal u vast niet ontgaan zijn dat het steeds slechter gaat met de gemoedstoestand van de Neerlandsche student. Een hoge prestatiedruk, het feit dat ome DUO het wel welletjes vond met het gratis geld en het altijd op de loer liggende gevaar van een té lege CV zorgen ervoor dat de haren vergrijzen danwel uitdunnen en de maagzweren in de organen settelen. Dat de tentamens weer voor de deur staan heeft dan ook alles behalve sussend effect hierop. In deze hectische tentamenperiode schort het de Tilburgse student er dan ook aan om goed voor zichzelf te zorgen. De gezonde maaltijden worden vervangen door diepvriespizza’s, het bronwater door blikjes Red-Bull en een goede nachtrust door een powernapje in de stilteruimte. Dit alles zorgde voor een zo dermate hoge spanning dat een avondje stoom afblazen gepaster kwam dan ooit.

Even een avondje geen stress, louter koude pretcilinders verticaliseren onder het genot van wat stereoborrolgeluid en een prachtige en onbetwiste zekerheid dat een vrouw weer eens bemind mocht worden. In de lange geschiedenis der studenten en haar verenigingen bleken al deze elementen het best tot hun recht te komen, in het voor Braque nog onbekende, datediner. En zo geschiedde…

De stal was omgetoverd tot… een stal inclusief wat druipkaarsen van de HEMA, tafellakens de Solow en nét genoeg wijn om te verbloemen dat hier op een gemiddelde avond meer zedendelicten plaatsvinden dan in de kelder van Dhr. Mattheeuwse. Compleet volgens traditie hesen de Heren zich in kostuum en vroegen om de hand van een schone jonkvrouw een Platonisch vriendinnetje. Met de wijsheden van Dhr. Becking nog in het achterhoofd waren alle handvaten daar om de dames gestaag voor zich te winnen. Zo probeerden de Heeren niet te dronken te worden, netjes hun mond leeg te eten alvorens een nare sneer richting een dispuutsgenoot te slingeren en vóóral niet te beginnen over dat recente bierbuikje dat die mooie jurk nét wat te strak maakte. Onder het genot van een vino blanco danwel tinto werd creatie na creatie van verengings eigen Irene voorgeschoteld en misbruik gemaakt van de situatie om het meest Heldiale klankbord ooit om hun opinie te vragen. Zo kwamen we tot de conclusie dat een fles ICE prima in zes pogingen geleegd mag worden, Zaag zijn miemelbokaal geen vergissing was en Dhr. Smaal ala Dinerdeskundige het beste uit de verf kwam.

Na het diner werd besloten nog een klein neutje te doen onder het genot van de mooie klanken van chanteur Bastión. Er werd gedanst, gelachen, gedronken, geflirt en ook zeker geleefd. Toen de emmers geleegd waren, de estaffetes gewonnen en het pand weer mooi schoon was, was het tijd om het feestje te verplaatsen naar de Meimarkt om nog even de kunst van het afdingen te leren van Dhr. Turk. Compleet met Friends videobandenset, wat versleten braadpannen en antiek spaarvarkentje werden de bedjes opgezocht om dan eindelijk de druk van de ketel te halen.

“Ik ben al drie weken bezig al deze spullen van je kamer te jatten”

De nijmeegse vierdaagse, iedereen is ermee bekend. Vier dagen lang de blaren onder je voeten lopen. Waar iedereen de wandelschoenen al heeft afgestofd en al maanden in voorbereiding is, doet Heldiaal dispuut Braque het net even anders. Met voldoende bakken werd door het collectief de trein naar Nijmegen opgezocht. De eerste meters werden afgelegd naar de Dames van Emmeken. Alwaar op de plaastselijke zuipkeet toko een goedverzorgde lunch en wat drankjes op ons stonden te wachten. Immers men kan niet excellereren op een lege maag.

 Als men net zo hard zou wandelen als de goudgele bakken en Gt’s de kelen invlogen dan hebben we vanaf komend jaar de Nijmeegse tweedaagse. Al hadden sommige leden door escapades van de avond ervoor wat moeite om het tempo bij te benen, niet iedereen kan een atletisch mirakel zijn. Dit mocht echter de pret niet drukken en al gauw werd overgestapt naar een estafette met spulleke. Een competitief element is namelijk van groot belang bij het slagen van vrijwel alles. Na de nodige quizvragen waar men nog steeds geen antwoord op heeft werd het tijd om ons te verplaatsen en togen we met de dames richting het terrein van Achilles ’29 C&C CDT.

Bij aankomst moest eerst nog even bewezen worden waarom de Heeren de echte kampioenen van Kroeghockey zijn. Het feest kon vervolgens eindelijk echt losbarsten. Luuk rijkte tot grote hoogte, Koek was zo’n fenomeen dat hij spontaan zijn eigen merchandise kreeg, Willy & de Zaag hebben zichzelf weer kunnen hoereren op instragram  en de rest van het collectief was vooral erg hard aan het borrelen.  Nadat de tent was gesloopt en de laatste biertjes naar binnen gegoten werden verplaatste het collectief zich weer naar de bus voor de terugrit naar Nijmegen. Eenmaal aangekomen was het free for all om een slaapplek te bemachtigen.

Dat de dames goed voorbereid waren op dit slaappartijtje bleek wel toen het ene na het andere matras van de zolder werd gegooid. Een ruimte waar dhr. Mattheeuwse jaloers op zou zijn. Na een bijzondere nacht werd er voor de overgebleven leden nog keurig voor een ontbijtje gezorgd en kon men volledig hersteld weer de trein terug naar Tilburg opzoeken.

“Zaad”

Het zal u niet zijn ontgaan dat 10 mei jongstleden het prominentste studentenevenement weer aan Tilburg voorbij trok. Heeft u dat wel gemist en zegt de naam TOCK u evenmin als uw sippe bestaan ons zegt? Niet getreurd sneue spoorhaas, het is namelijk gelukt gedurende de dag enkele Heeren van de organisatie te spreken, die zo vriendelijk waren tussen de bedrijvigheid door een paar objectieve vragen te beantwoorden.

Wat maakt de TOCK tot het meest geweldige studentenfeest?

De bontgekleurde jassen en dassen fleuren het veld op terwijl dame na dame flaneert in outfit die speciaal is aangeschaft voor de gelegenheid. We banen ons een weg tussen de uiterst verzorgde menigte. De eerste die we spreken is Harmen, die een opgejaagde en schichtige indruk maakt. “Ik kom zo even terug Pap, dan hebben we het nog wel over die verhoging”, roept de Veur van het evenement der evenementen naar zijn ouders voor hij zich omdraait.  Een glimmende blik ontstaat in zijn ogen als hij zich richt op de vraag. “Ah kill, de TOCK. Het begint natuurlijk allemaal bij een begroting en daaruit ontstaat het evenement vanzelf zeg ik altijd maar. Met 1100 bezoekers is het natuurlijk een gekke osso hier, maar dat is de libi.” Plots wordt zijn aandacht afgeleid door een bericht in zijn oortje. “Ik moet gaan boyskies, tjallaas!”

Hoe zet de TOCK zichzelf jaar na jaar zo onovertreffelijk op de kaart?

Waar het ontzettend moeilijk blijkt voor vrijwel iedere activiteit op de studentenkalender zijn bezoekersaantal op peil te houden zijn de kaartjes voor de TOCK eerder dan ooit verkocht. Een marketingstrategie waarmee de partij van de Dieren een electoraal verschil zou kunnen maken of toch het ongeëvenaarde charisma van de Heeren Leden? Er was maar een iemand die het antwoord wist. “Ik herhaal, Wadloopvereniging de Zompige Sok tegen De Drie Croqueteers”, wordt door een microfoon gedrukt terwijl de muziek al minutenlang stilligt omdat de volgende ronde moet worden omgeroepen. Een jongen met een verveelde uitdrukking kijkt met een nietszeggende blik over het veld heen. Als we hem bovenstaande vraag stellen antwoord hij verward: “Zijn jullie die jongens van de AVC? Nee? Ah verschoning, ontzettend fraai dat jullie hier zijn chasten. Kan een van jullie trouwens uitleggen hoe Snapchat werkt? Gebruik het eigenlijk nooit. Maar uhhhh, even concreet. Dat hele profileren van dat TOCK ja, uhh …” Het gebrom dat hierna ontstaat hebben we helaas niet kunnen verstaan, waardoor het voor ons een raadsel blijft hoe de TOCK het voor elkaar heeft gekregen zichzelf zo duidelijk te kunnen onderscheiden. We laten het evenement voor zich spreken.

Wat is er zoal te doen op de TOCK?

Het spelletje croquet is al jaren niet meer de enige activiteit die gedurende de dag te doen is. Talloze etenstentjes stralen op het veld en exotische geuren komen de bezoekers tegemoet. Een jongens die als hij rechtop zou lopen vrij gespierd zou kunnen zijn kijkt over zijn brilletje naar ons. “Hebben jullie je etensbandjes al gehaald?” Snel strijkt hij een pluk los haar weg uit zijn ogen. “De activiteiten? Ja, nee, ofja. Ik begrijp wat je bedoelt maar… activiteiten zou ik het niet willen noemen. Maar stil zitten is het ook weer niet. Ik denk dat je sommige dingen trouwens wel een activiteit zou kunnen noemen hoor, maar anderen dan ook weer niet. Ofnee, ja, misschien wel trouwens.” Een pragmatisch ogende supermarktmanager onderbreekt ons. “Broodjes Pulled Pork rechts, Oesters midden, Borrelplanken links. Gin tonics achter het veld. Duidelijk klooi? Hobbelen nu.” wordt ons toegesnauwd terwijl het mannetje rood aangelopen richting een groepje nerds loopt dat een tafel tegen de grond aan het werken is en stoelen naar elkaar overgooit.

Hoe zorgen jullie ervoor dat alles zo soepel verloopt vandaag?

Een logistiek onovertroffen staaltje noeste arbeid zorgt ervoor dat met een minimale bezetting meer dan duizend dorstige keeltjes kunnen worden bediend. De beun-mentaliteit gecomplimenteerd met academische managementervaring zorgt ervoor dat de dag vlekkeloos verloopt. Er loopt een schattige teddybeer al de hele dag over het veld te zwoegen met dozen wijn en zakken ijs. Als we hem onderbreken met vragen pakt hij eerst zijn astmapompje uit zijn zak. “Ja, uhm.” antwoord hij. De jongen wordt rood en begint snel met zijn ogen te knipperen. Een verwrongen glimlach trekt over zijn lippen. We kijken elkaar daarna bijna een kwartier aan aan zonder dat er verder nog iets uit hem komt. Op het hoogtepunt van de ongemakkelijkheid loopt een andere Braquer ons tegen het lijf. Zijn zakken staan bol van de pakjes peuken.  “Ah joh, morgen stop ik zeker weten!” beantwoordt hij onze vragende blikken voor hij weer doorzwalkt. “Wordt er nog een beetje geborreeeeeeld!?” schreeuwt hij tegen niemand in het bijzonder. Hoe lukt het jullie steeds een troosteloos clubhuis om te toveren in een klein Paradiso?

Anderhalf duizend flessen rosé later schreeuwt het overgebleven publiek op zijn luidst mee met de hitjes van Paultje Prima en Stuko Muko. Het galante bezoek heeft zich gemanifesteerd tot een groep straalbezopen individuen die jassen, maaginhouden en waardigheid kwijt zijn of achter zich hebben gelaten. Een jongen met een grote neus heeft zijn regelblik op en kijkt ons niet aan, maar we weten in de buurt te komen van iemand die zo hard met zijn robocop-armen zwaait dat hij een gebied van 10 vierkante meter voor zichzelf heeft afgebakend. De enige nuchtere persoon op dit moment van de avond staat ons de vriendelijkheid zelve te woord. “Tja, we werken gewoon goed samen met Longa” antwoord hij. “Ze werken altijd erg secuur en eigenlijk hebben we aan een half woord altijd genoeg.” Terwijl de laatste bakken schuimend goud de keeltjes in verdwijnen en de vrijgezelle helft van het dispuut der disputen zichzelf tegoed doet aan het vrouwvolk dat begerig op hen de hele dag heeft moeten wachten kunnen we met goudeerlijke journalistiek zonder twijfel concluderen dat het een schitterende dag is geweest.

“Hoe bedoel je, jullie hebben ze weggegooid!?”

De DPO borrel, ooit nog een berucht fenomeen. Een avond waarop alle disputen samen fusten aanboden om een topfeest te organiseren voor de vereniging, namens het best lopende en meest invloedrijkende orgaan van Plato. Berucht is het al jaren niet meer, Pr1mus plant tegenwoordig achteloos dispuutsuitjes en het aan daadkracht ontberende Plato bestuur weigert hier consequenties aan te verbinden.

Desalniettemin is er een kleine traditie die moedig weerstand blijft bieden aan de veranderzucht van de overweldigende passantenclubs. Nog altijd wordt zo rond klokslag 12 uur het nieuwe kandidaatbestuur gepresenteerd aan de vereniging. Ho

ewel de club op dit moment nog niet haar zegen heeft gegeven aan de nieuwe garde senatoren, is de kans dat de geselecteerden tijdens de ALV ook niet daadwerkelijk in worden gestemd ongeveer net zo groot als de kans dat Maxim ooit als model bij Andrelon aan de slag gaat.

Een en ander houdt in dat vrijwel volledig Dispuut Braque met enig gevoel van spanning en trots het pand ruim voor 12 betrad. Vrijwel volledig daar het collectief zonder zijn zuchtende Ab Actis aantrad. Onze Limburgse garnaal had zich na een jarenlange groen-oranje-rood

campagne kandidaat gesteld voor de positie van voorzitter in het nieuwe Platobestuur, niks geen foto’s meer schieten voor die nare zwartwittelingen, niks geen flaters meer schieten bij Magisterbestuursgenootjes. Maar gewoon een jaar lang flaneren, bakken vouwen en net iets te prominent doen in vestje.

Het mag geen verrassing heten dat er aan het eind van de avond een Bal met een glimlach van oor tot oor zijn verhaal mocht doen. ‘Goh, Ergo, Uhm, Tja, Goh, Ergo, Dus, Snap je?’ Gefeliciteerd Jort Molenaar met je plek in het Kandidaat bestuur van T.S.V. Plato!

Hulde voor Praeses Djanil

oef! En nu die mat nog.

‘Er zouden er hier zeven staan..’

ALW

Het is alweer een tijdje geleden, maar daar is na vijftien hele weken dan weer een ALW. Een aandachtig lezer heeft deze term hier al voorbij zien komen, doch zal deze lezer wederom bevreemd zijn door deze afkorting, uitsluitend voor actieve leden. Daarom zullen er geen doekjes om worden gewonden, we hebben het uiteraard over het Actieve Leden Weekend.

Voor de tweede keer in de geschiedenis organiseerde de C.V. weer een tweedaagse Lentepromo. Middels het ongeorganiseerde doch plezante wervingsbureau, a.k.a. de oranje sekte, werd er toch een geniaal feest neergezet om nieuwe eerstejaars onervaren bakkenvouwers te scouten voor de vereniging. Deze zogenaamde lenteleden mochten allereerst kennismaken met een heuse pub quiz om vervolgens de zaal binnen te glippen van ongemakkelijkheid. Gelukkig werd de oranje massa met enige quasi geïnteresseerden later op de avond aangevuld met de Helden van Tilburg. Met gemaakte desinteresse bekeek menig lid vanuit zijn ooghoeken de angsthazen die het afgelopen TOP-week nog niet aandurfden en zich verscholen achter excuses als gebrek aan stufi, studiepunten of ruggegraat.

Liters goud spraakwater verder, moest de club zich omschakelen naar de smakelijke roze substantie die zich rosé noemt. Waar vorig jaar uit trofeeën gedronken werd, leden de straat boven de HeuvelGallery verkozen en menig geheugen lid spoorloos verdween, kreeg Braque een herkansing met de dames van Keiretsu. Door een heuse zomerdag in het pittoreske Tilburg, verblijdden vele studenten zich met glazen roze druivensap om alvast gewend te raken aan wat er zou komen die avond: Bal Masqué. Met de altijd mannelijke maskers op de neus bij Marrel werd er voor een leuke discoborrel gezorgd voorafgaand aan het bal. Na louter integratie en de mores van de avond vertrok het collectief, vergezeld met de dames, voor de derde keer dit academisch jaar richting de morsdode locatie van wel duizend gala’s in een vrijwel capabele staat. De discotrend werd voortgezet op het elegante zuipfestijn, waar natuurlijk Odde, maar ook Bubba botergeil van werd. Uiteindelijk zag men de bui al hangen toen flessen rosé besteld werden alsof de DPO-borrel twee weken vervroegd was en verdwenen er leden her en der.

Met schitterende verhalen en helse katers mocht Braque zich wederom verzamelen, ditmaal echter niet met een groep gleuven bij hun zijde. Voor de meesten nieuw en voor wat ouderejaars een vage herinnering, waarde lezers, het was tijd voor een ouderwetse traditie: de Heldiale Ouderkroostdag. De dag waar vaders en moeders een dag stagelopen bij het dispuut der disputen van nu om het tegendeel bewezen te krijgen van wat menig ouder überhaupt verwacht van de studententijd van hun godenzonen.  Klassiek met een stuk taart en een borrel glaasje water om de dag mee te beginnen, stond het collectief te wachten op de organisatie om vervolgens deze handeling verder te zetten bij de bushalte die richting La Trappe zou vertrekken. Zo vertrok men op een ware kruistocht door Tilburg om zichzelf te profileren. Na in de Abdij onderwezen te zijn geworden over hoe het bier gebrouwen werd en het daarna zelf te mogen keuren, kwam deze geslaagde middag dan toch tot een einde. De nicotineslurpers onder ons moesten zich bedwingen voor hun ouders en met trillende handjes zagen zij de dag voorbij gaan. Om de avond af te sluiten ging men zitten bij Cafe Slagroom voor een heerlijk 3-gangenmaal, alhoewel er in het tijdsbestek wel acht gangen geserveerd konden worden. Tenslotte kropen de ouders met hun uitgeputte kroost weer terug naar huis.

“Djarniloef, de bus rijdt in het weekend maar om het uur…”

Ah, het is weer maart. Waar andere clubjes hun ontgroening lukraak aanpassen en inkorten om klooien te plezieren, houdt T.H.D. Braque wel vast aan tradities en dus markeert het begin van de meteorologische lente ook het jaarlijkse gezelligheidsweekend! Alhoewel, lente? Het landschap werd ontsierd versierd met een dik pak sneeuw. De voorbereidingen van de weekendcommissie ten spijt, een setje sneeuwkettingen stond niet op de paklijst. Zodoende moest buiten de gebaande paden worden gedacht en werd besloten dat er ook een Weber mee ging op weekend.

Dat donderdagavond garant staat voor een slijtageslag heeft u alvorens kunnen lezen op het Heldiale interweb en hier zullen vanzelfsprekend niet nog meer woorden aan vuil worden gemaakt. Een korte recap (verschoning) van de avond: Veel estafettes, veel herrie uit Anne Engels, veel gebrek aan raakvlakken naast het kansloze zuipen en veel dronken klooien.

De weeco besloot herinneringen op te halen en dus keerde het collectief terug naar waar het voor de dropveters allemaal begon. Dit gaf Bubba eens te meer de kans zijn waarde voor het dispuut te tonen: als navigator van de kale consultants bereikte clubje 1 autootje 5 precies op tijd de residentie voor het vrijdagavondprogramma. Het rad van fortjuin werd zonder pardon aan de kant geschoven door de raddraaiers onder aanvoering van wie anders dan dhr. Balders. Weber dacht zodoende dat hij zich wel even binnen kon vechten bij de club. Een nobele poging, maar duidelijk nog een paar treden te hoog gegrepen.

Voor wat betreft de zaterdagmiddag toonde de weeco zich van zijn beste kant en dus werden er de nodige activiteiten van stal gehaald. Zo was het aan Weber de eer om een nieuwe definitie te geven aan het bekende fenomeen speeddaten. Dit ging niet geheel onverwachts gepaard met wat ongemakkelijke stiltes. Na een lange tijd traject waarin het vooral eenrichtingsverkeer was qua advies, sturing en bekommering was het nu aan Weber om het collectief maar eens te beoordelen. Zo bleek Dhr. Van Vuren bijzonder schappelijk, zolang hij zijn kop maar hield en kreeg Stijn 2x wat stof tot nadenken mee. Met dit advies gingen we dan ook de zaterdagavond in om het beste uit onszelf te halen.

Buiten werd het pak sneeuw ingeruild voor een zonnetje en ook bij klooimans verdwenen de zenuwen als sneeuw voor de zon. De ongemakkelijke stiltes werden ingewisseld voor woorden en daden. Uiteindelijk wist Mees Janssen zich te presenteren als zwart-wit waardig en dus heeft hij ergens in het weekend van 2 tot en met 4 maart zijn klooienshirt mogen inwisselen voor de Heldiale trui. Mees, nogmaals van harte gefeliciteerd en maak er een fantastische tijd van!

“Kijk uit, je staat in de splash-zone!” 

Daags na carnaval toog het collectief met een slaaptekort, uitgedroogde lichamen en kapotgeslagen levers richting Schiphol voor de jaarlijkse sabbatical. Waar ook een aardige deuk in was geslagen, naast het vertrouwen in het feit dat Jort de camera mee zou nemen, waren de spaarrekeningen en beurzen. Met de maandelijkse bijdragen van ome Duo die nog enkele weken op zich zou laten wachten leefde menig dubieuze debiteur met een paar cent op zijn bankrekening.

Na de overduidelijke aankondiging  appje een dag van tevoren over wanneer men precies zou vertrekken konden de slippertjes, zwembroeken en polo’s worden ingepakt voor een paar dagen in het zonovergoten Torremolinos, een badplaats even desolaat als het bed van Harmen voor het grootste deel van het jaar. Een villa met zwembad, bubbelbad, 5 badkamers en onduidelijke camera’s op iedere verdieping was gereserveerd voor de warmste Spaanse februaridagen in jaren. Op enkele kilometers van Malaga werd kort na geland te zijn de lokale Lidl geplunderd waar flessen Gin van 2 euro werden ingeslagen, en om de nieren een steuntje in de rug te geven deed men daar voor de vorm soms tonic bij. Dat het gemiddelde dispuut beter een pak maïzena kan inpakken om voor enige binding te zorgen onder de leden geldt natuurlijk niet voor de Heeren Leeden, die de algemene kennis wensten op te schroeven middels een marathon 30 seconds. Nadat men tot de conclusie kwam dat Duif niet alleen het kapsel van een lesbische vrouw heeft maar ook haar topografische kennis en Kwak bewees dat hij meer BN’ers kende dan hij studiepunten heeft gehaald de afgelopen jaren toog men uitgeput naar bed.

De ochtend die volgde wist men eindelijk dat pijn in de beurs het waard was geweest. Op het dakterras van de gehuurde villa werd de jacuzzi aangeslingerd en met een gebakken kippenembryo in de ene hand en de volgende gintonio werd genoten van de eerste zonnestralen die de dag zou brengen. De excessen van carnaval kwamen boven en er werd gecontempleerd over het over of een tweede klooi nou wel echt een pré was terwijl Meul zorgvuldig het dunne randje vel tussen zijn mat en kraag insmeerde met zonnebrand. Dat conjunctuur bestaat werd bewezen toen men zich van het dakterras naar de villa verplaatste naar de lage terrassen in Malaga, om wéderom te eindigen op een dakterras in deze historische stad om het nachtelijke Romeinse nalatenschap vanaf een skylounge gade te slaan. Baldinio toverde een smerig lachje op zijn gezicht toen het hem lukte het dispuut te overtuigen lokale clubs te bezoeken, de rest van de avond spreekt voor zich.

Het onderontwikkelde kaf werd van het intellectuele koren gescheiden toen men de volgende dag het boemeltje naar Malaga weer instapte om heuvels te beklimmen het oude fort te visiteren. Nadat Harmen zijn astma-pompje had uitgespeeld werd genoten van een kop koffie met het uitzicht op een strak blauwe zee. Men toog de stad in om kerken te bekijken en zich te verdiepen in het intellectuele broertje van George Braque, te weten Picasso, en zijn kubistische kunst te bekijken.

De langverwachte Spaanse BEA kon helaas geen doorgang krijgen doordat men over het hoofd zag dat Google niet altijd de waarheid in pacht heeft en de 24-uurs economie van Spanje helaas nog geen realiteit is. De supermarkten zijn immers dicht op zondag en het collectief moest zijn heil daarom zoeken bij De Burgerking  een ander gelijkwaardig etablissement. Desondanks waren de levers nog niet voldoende schade aangegaan en werd besloten de historische binnenstad van Malaga nog een keer tot in haar fundamenten te laten beven in de nacht die volgde.

De volgende dag keerde Dispuut Braque richting het vliegveld na ook de laatste paar centen van de rekening te hebben gesnoept. Een prachtige ervaring rijker en bijna een noviet armer keerde de Heeren ’s avonds moe terug op Schiphol.

“Je weet wel, die stad waarvan iedereen dénkt dat het de hoofdstad is van Nederland maar het toch niet is!”