Kilometers spoor schoten onder ons door, we waren op weg naar Koek, in Zoetermeer op bezoek. Zoals een oud-Tilburgse student lang geleden zong, was per spoor een adequate wijze om te komen waar men zich behoorde te bevinden. En dus na vele overwegingen, mailtjes en Snapchats was het dan 11 augustus jongstleden tijd om de welbesnapte burgerrups te nemen richting Sweetlakecity Zoetermeer.
Daar aangekomen stonden de Groene Knuppels al klaar om genoom’n te worden. Na een welkomstwoordje van de familie van Munnen mochten de Heeren plaats nemen aan tafel. Dat het gastgezin geen genoegen nam met het gemiddelde karbonaadje en gekookte aardappels werd snel duidelijk bij inzien van menu. Met een passend thema mochten de mannen herinnerd worden aan de verre reizen van onze citizen of the world, vanzelfsprekend met bijpassend spraakwater. Dat dit laatstgenoemde niet altijd een positief iets is heeft de kersverse Praeses geweten. En zo mocht één ongemakkelijke flubberlulopmerking later, het vakkundig geschreven lied van de Heeren TT ten gehore worden gebracht.
Met de magen niet meer knorrend noch borrelend mocht het nachtleven van Zoetermeer worden opgezocht. Dat onze gastheer de gewoonte heeft te praten als Tyson zal het gemiddelde lid wel bekend mee zijn. Dat dit komt uit een eerder trauma uit zijn vroegere stappende jaren is wellicht minder bekend. Want wat viel alles op zijn plek toen bij aankomst de Stone Island ambassadeurs de Heeren links en rechts om de oren vlogen. Gelukkig heeft elke probleemwijk in de Randstad wel een thuishaven waar men terecht kan voor vriendelijkheid, samenhorigheid, pedofilie en om een lekker biertje te nuttigen op aan de bar. En zo geschiede, club Spetter werd aangedaan en al snel vloeiden de meters rijkelijk, werden de bebeugelde locals hun plek gewezen, stond Hampert te dansen als het gehandicapte neefje van Griezmann en stond de rest van het dispuut op de bar, de een wat schaarser gekleed dan de ander.
Aan al het mooie komt een eind en zo was de lokale man met de pet om een uurtje of zes nog zo lief om men richting ‘os’ te begeleiden. Team Beekvliet Excellente zag hier het nut niet zo van in en beoefende zich op hun recht van vrijheid van bewegingsruimte. Nadat Frank de neuzen weer dezelfde richting op had geduwd konden de leden lekker hun bedjes opzoeken om lekker nat te dromen. Familie van Munnen, dank voor het heerlijke maal en de gastvrijheid!
“Een hele hoop flubberlullen later”
