T.H.D. BRAQUE

Onder een ontzettend warme middagzon heeft het collectief zich verzameld, zoals altijd voor de gelegenheid perfect gekleed in pak ondanks de schrijnende hitte. De locatie deze keer daarentegen is afwijkend: er wordt niet voor een megalomaan universiteitsgebouw verzameld, maar voor ons bekende stekje aan het piusplein. 

Een verwarde, oude man komt aanlopen. De rimpels in zijn gezicht tekenen dat hij zich al veel te lang zorgen maakt over wat een nieuwe lichting klooien nu weer voor ellende aan sticht bij zijn clubje, de laatste verwarde plukken haar op zijn hoofd doen vaag denken aan wat vroeger een imposante mat moet zijn geweest. Met zijn ogen neergeslagen loopt ons aller nestor het etablissement binnen. ‘En?’ vraagt een opdringerige klooi met vettige krulletjes hem snel. ‘Een tien…’ prevelt de veteraan zachtjes. ‘Of we snel 10 bakken kunnen krijgen’, roept Hampie daarop richting het barpersoneel, wetende dat je een Braquer boven jou in anciënniteit niet met lege handen wilt laten staan. ‘Tien… ‘, fluistert de Senior van de club nogmaals, terwijl hij verward om zich heen kijkt.. ‘Nee, je hebt maar 7 jaar gestudeerd.’ zegt Diederick terwijl hij een bemoedigend klopje geeft op het versleten stuko jasje van onze Nestor. Langzaam begint het te dagen bij het Dispuut. Franks rode hoofd trekt een beetje wit weg, zich realiserende dat hij misschien wel opeens de laatste van zijn lichting zou kunnen zijn. Snoffel, de meest snuggere klooi van het stel, breekt uiteindelijk de stilte. ‘Maxim, ben je nu afgestudeerd met een 10?’ Even blijft het stil. Langzaam richt dhr. Neijenhuijs, die dacht dat de studentenwereld voor hem geen verrassingen meer had, zijn hoofd op. ‘Ik ben inderdaad afgestudeerd met een 10, ja’. Spontaan worden alle taps tegelijkertijd bij Slagroom open gezet, worden de flessen sterk met vuurwerk op de bar gezet en vliegt het Dispuut der Disputen elkaar in de armen. Kees komt aanrijden en Donnie lanceert een campagne die het huifkarkoprollen tot een nieuw niveau brengt, dit allemaal terwijl Laura goedkeurend toekijkt. Ze wist wel dat haar knorrenboefje het ver zou schoppen. Onder het luid geraas van klinkende bierglazen, kapotgekopte coolers en een collectief dat spontaan alle lichtingsliederen kent denderd de huifkar door Tilburg, om te vieren dat we na al die jaren toch echt afscheid moeten nemen van ons aller Nestor. 

“En nu… degene die als laatste zijn schoen uittrekt!” 

Het is weer zover! De korte broeken, rokjes, flaneerplangas, paardje polo’s maar vooral rokjes mochten weer de kast uit! Het sporttoernooifestivalseizoen kon weer worden geopend door onze vrienden van de Tempeliers. Wat is een betere manier om dit te vieren dan met een volstrekt onbekend clubje uit Wageningen in het Kronenburgerpark!? Nee echt, als u tips hebt voor volgend jaar, horen we het graag. Wanneer twee disputen in een vreemde stad hun promillage op moeten krikken en geen zin hebben om €2,50 per bak te betalen, moet u toch creatief zijn. Hierdoor is het zowaar mogelijk tussen de eenden in een parkje te eindigen en uw behoefte te moeten doen ergens in de bosjes terwijl een ANWB-stelletje afkeurend langs loopt.

Als een goed begin het halve werk is, was er nog een hoop werk te verzetten. Dan maar met een lauw blik richting de bus, die halve bekende van je aanspreken ergens vooraan in de rij om de wachttijd zo met een uur te verkorten. Na onze rijdende sauna richting Groesbeek kon het feest dan écht losbarsten. Met het overhemd op een kiertje, in de linkerklauw een biertje is het prima vertoeven. Wanneer dit ook nog afgemaakt wordt met een heuze pruufblaozer kan het geluk natuurlijk niet meer op. Toch stond ons in de avond nog een hoogtepunt te wachten.

De fanboys binnen het dispuut hebben er wekenlang slecht om geslapen. De helden van Broederliefde gingen hun debuut maken in het Groesbeekse! Ellebogend naar voren, bewapend met een traytje bier de neus, stonden de dames Frenken en Nijmeijer hun longen uit hun lijf schreeuwend weg te glijden bij de eerste aanblik van hun vier Goden. Geef ze eens ongelijk, met hitjes als Jungle, Hoe Je Bent en teksten als: “Stout, champagne in die ollo, jij bent heavy. Ik zoek chicka. En ik neem je mee naar m’n osso, jij bent heavy. Ik ben loco.” Als deze woorden u niet raken, moet u toch echt van steen zijn. In een opwelling van euforie wilde een van de FanboyZzZ013 nog even een vrouwelijke medegroupie aan de haak slaan. Helaas mocht het niet baten want mevrouw was haar eigen Instagram naam vergeten, of gaf hem niet weg aan vreemden. In ieder geval een gemiste kans. Nog naglunderd werd vervolgens de rups der burgers opgezocht en kon ook dit concert in de geschiedenisboeken.

“Dat is dus GEEN Braquer!!”

Op deze regenachtige, doch zonnige zondagmiddag viel er wat te vieren: het feit dat ons hartelijke, kneuterige kikkerlandje bevrijd is van al wat kwaad is. Vandaar dat het Studenten Bevrijdingsfestival op de planning stond. De leden raapten hun mooiste paardje kledij achter het schot vandaan en maakten zich klaar voor een overheerlijke combinatie van een lunch en een borrel op de zuipschuur het immer schone KorenBloempje. De Helden hadden de eer verkregen om met de mooie dames van A.T.E.A.T. te borrelen – u zult uiteraard begrijpen dat het Heldiale gezelschap streng had geselecteerd tradities in ere hield.

Waar de borrel om 14:00 afgetrapt zou worden, bleek dat naast het te kleine subclubje Braquers tevens de dames zich hadden vergist in de afgesproken tijd. De eerste drie kwartier werd er weliswaar met een handjevol mannen en één vrouw over koetjes en kalfjes gediscussieerd; hierna kwamen gelukkigerwijs de overige jongedames binnen. In eerste instantie werd onbegrijpelijk gereageerd op de ongewassen scheenbeschermerlucht die gelijktijdig binnenkwam en als een soort chemische reactie onze nasale verstoppingen deed verdwijnen. Echter bleek dit door de rest van de o zo sportieve leden te komen die waren teruggekeerd van een spannende pot hockey (‘Vo). De borrel kon nu echt van start gaan!

Of toch niet? De dorstige Helden kwamen er ietwat laat achter dat de nieuwe biervaten ook een nieuwe aansluiting nodig hadden, wilden wij onze uitgedroogde paardjes de dorst laten lessen. Gelukkig wisten een paar alcoholisten  wedstrijdstudenten met een goed geheugen zich te herinneren dat er een aantal weken geleden een ontzettend gezellige borrel had plaatsgevonden waarbij er liters aan gin-tonics waren geconsumeerd. Marrelke en Officier Molotov tilden de gevaarlijke alcoholische versnapering ditmaal zelfs naar een hoger niveau met spulleke koude tonic druiven.

Voordat er überhaupt een verlaat startschot gegeven kon worden, werden de keeltjes al gauw besmeerd met GT’s. Wat door veel leden en ledinnen werd onderschat, was het alcoholpercentage die deze naïeve drankjes met zich meebrachten. Na een uurtje stonden velen al ondersteboven. Miske was “apelam bink” en vergat steeds na het inschenken van een nieuw glas dat hij water nodig had. Zo schonk hij het meermaals in het glas van Floyd, wat hem uiteindelijk fataal zou worden. Men hield zich in de zonnige tuin bezig met suïcidale drankspelletjes interessante conversaties en de pret kon niet op.

Na de altijd zo geweldige speech van Tja’rko en uitwisselingen van de borrelcadeaus werden de fietssleutels in de sloten gestoken en begon men aan een levensgevaarlijke fietstocht. Toch kwam iedereen heelhuids aan bij het SBF en kon er gedanst en gesjanst worden. Ook al was het geluid zo ontiegelijk hard en het bier bijna twee keer zo duur als op de gemiddelde zuipkeet, het was de gezelligheid die de overhand had. Helaas had de GT-borrel er flink ingehakt en resteren er voornamelijk aanzienlijk veel zwarte gaten in de weggezopen hersenen intelligente breinen van menig Held. Er werd gedronken, op de maat bewogen, speeksel uitgewisseld, braaksel uitgewisseld en vooral gevierd dat men vrij is. Na een uurtje of elf was het einde helaas aangebroken en trok iedereen huiswaarts. Croque besloot nog even heel snel langs zijn “billentelefoontje” te gaan, Floyd was zo “BG” dat hij als een kip zonder kop elk – misschien wel, misschien niet wetende wie het is – vrouwelijk contact berichtjes begon te sturen en “Free Koevoe” was vergeten hoe hij moest fietsen en de stoep een dikke kus gaf. De oogjes werden door allen toegedaan en een legendarische dag ging zo hard voorbij dat zelfs snoepende Zaag zou applaudisseren. SBF, tot volgend jaar!

“Jullie lied is langer dan de speech van jullie Praeses!”

Anno 2019 vieren de subclubjes hoogtij binnen het heldiaal collectief. De één wat prominenter dan de ander en een enkele wat sportiever dan de ander. Zo is er ook binnen dispuut Braque een aantal liefhebbers van Puck Moonen de nobele sport met de fiets. Geïnspireerd en voorzien door haar oprichter, klimmen diverse Leeden met enige regelmaat op hun Bikkelbike. Om vervolgens door heel het land automobilisten lastig te vallen, waaiers te trekken en Strava recordjes te breken om daarna te plooien en verzadigd in de Grupetto terug te keren naar vrouw en kinderen.

Ook de jonge generatie heeft het wielervirus te pakken, wat zich vertaalde in een heuse Biro d’italia bij Plato. Waar Aad Tommeke zich komende mei op de flanken van de Mortirolo en de Stelvio gaat richten op zijn tweede Giro titel, hadden onze strijders te maken met hele andere percentages. Gehuld in treffend Braque wielertenue stond een peloton van vier man aan de start. Waterdrager Croque zou de kopman zolang mogelijk bij staan, Alex richtte zich en danseuse op de bollen, puncheur Hamlap voor de massasprints en kopman Kaufmann voor het algemeen klassement.

Het startsein klonk! En met veel grinta vertrokken de renners voor hun eerste biertje. Hampie maakte zijn status als sprintkanon waar door met veel overtuiging de eerste etappes op zijn naam te schrijven. Croque had echter zware benen en zat in de tweede etappe al volleding á bloc en kwam surplace.

Na een paar etappes kon de balans worden opgemaakt en bleek dat Rick Verhoeven de tete de la course aanvoerde, met in zijn kielzog de Limburgse reus Roy en Kauf. Het grote linkeballen was begonnen tot er plots een pauze werd aangekondigd. Vlot werden de soigneurs opgezocht waar de tactiek nog eenmaal doorsproken werd. Het grote gevaar zou van die ronde Piot’er komen, Croque had al een jasje uitgedaan maar zou zich nog eenmaal volledig moeten leegrijden om nog van waarde te zijn voor de kopman, zodat die het daarna op de grote molen zou kunnen afmaken.

De koers werd hervat, helaas bleek Croque niet meer uit zijn chasse patate te geraken en waren de kopmannen op zichzelf aangewezen. Op kousevoeten vertrok de reus vervolgens uit de kopgroep en hield een moordend tempo aan, wat de rest niet kon volgen. Wat resulteerde in de maglia rosa gele trui voor de Lijsters. Verhoeven zou nog tweede worden en Kaufmann mocht het podium volmaken. Schrale troost was nog wel de groene trui voor Harmen. Die zich ontpopt had tot rittenkaper in de vlakke etappes.

Heeft Quinten nu al gebraakt??

Al maanden stond de datum rood omcirkelt in de hippe Google Calender die Braque er tegenwoordig op nahoudt en men had eigenlijk al bijna geen zin meer in Carnaval. Die paar dagen in jolige pakjes zouden immers flets wegsteken tegen de dagen die de Heldiale Braquantiecommissie voor hen had georganiseerd. Dat kon ook haast niet anders, de combinatie van WakkeKapKwak en ‘hij zit soms ook bij het dispuut’ Molenaar moesten welhaast een ongeëvenaard succes teweeg brengen. Mythes worden waarheid als je maar genoeg gelooft, en geloofd werd er.

Na een, zoals Zaag het zou noemen, ‘creatieve’ opstartfase lukte het de commissie om een locatie te kiezen die Marrelke deed watertanden. Voor het eerst sinds tijden kon hij zijn geliefde barretje eer aan doen door de locatie waar deze naar vernoemd is in het echt te bezoeken. Waar men bij Mallorca denkt aan walrussen van Britten die de kust vervuilen en met hun loekroep ‘Eh Mate’ proberen zich voort te planten, kent het eiland ook een andere kant. Het collectief resideerde op het pittoreske Malaguf, Shagaluf Magaluf, dat sinds de jaren ’70 geen progressie meer heeft gekend. De neonreclame en afgebladderde gevels zetten de toon en de eerste propper had zijn weg alweer naar dit deel van het eiland gevonden. Ook een stukje historie, zo u wilt.

Men besloot daags de historische binnenstad van Palma de Mallorca in te duiken, alwaar men zich tegoed deed aan de vele bezoekbare kerken die van de buitenkant te bezichtigen waren. Het Eilandsch museum werd aangedaan, door een oplettend lid herkend als ‘het soort activiteit dat ze op Oh Oh Cherso zouden doen om er nog een verantwoord tintje aan te geven’. Turkse baden, kastelen, cathedralen grote toffe gebouwen waar je foto’s voor kon maken en knusse steegjes passeerden de revue. Flanerend met een trui om de schouder geslagen (louter paardje) paradeerde men tussen de inboorlingen locals.

Goed, alwaar menig lever krasjes had opgelopen door 5 dagen het carnavaleske te ervaren bleek het gemiddelde truidager van goeden huize te komen en werd ook op locatie weer een stoot gegeven aan de toch al tanende levensverwachting. De Aldi bleek een handig distributeur voor het de members waarvoor de Stufi niet snel genoeg kon komen en naast de droogbroodnodige levensvoorzieningen werden de eerste Corona’s al op de kop getikt. Wat ook een krasje opliep was het opgeblazen hoofd van Croque, die na een bezoekje op de WC over zijn eigen ego zou zijn gestruikeld op de vuist van een reguliere bezoeker. Dat Carnaval men toch niet onbewogen had gelaten bleek uit het feit dat uit Mast zijn gebrek aan woorden opvulde door zijn maaltijd maar over zijn tanden weer naar buiten te laten komen. Ook Floyd, die het niet was gelukt zijn feestsigaren mee te smokkelen, kreeg last van afkickverschijnselen en moest een shotje laten zetten in zijn linker bil.

Een man in het collectief, die zijn relatie ten einde voelde komen, maakte zijn onopmerkzaamheid tijdens het traject goed door te one-liners te gooien waar menig Nederlands Hiphop ‘talent’ jaloers op zou zijn. Officier Molotov verbaasde vriend en vijand door zich te bewijzen als de levende reïncarnatie van Baldo qua ongemakkelijkheid met de gezichtsuitdrukking van El Mastodonte maar tegelijkertijd de gevatheid van een Aad. Zou zowaar nog eens goed kunnen gaan komen.

Uit het debacle van de eerste stapavond was lering getrokken en zo werden via Tinder de locals benaderd voor het vinden van een wat gemoedelijkere plek om cervesas te nuttigen. Alsof we nog niet attractie genoeg waren met onze kraagjes en pullovers bleken we in een club te zijn beland waar de gemiddelde lengte zelfs voor Frenken onder IPH was. Toch wist Jeppie zijn Spaanse schone te vinden, dat hij nog een te kort had aan eiwitten werd helaas ongemakkelijk duidelijk een aantal minuten later. Een dementor zou nog minder op een jarige peuter zitten dan die twee. Al daggerend richting toilet kwam het jongetje er helaas achter dat er een ringetje rubber in zijn portefeuille ontbrak. En zo ging iedereen samen lekker beschonken en seksueel gefrustreerd naar bed.

Veel te snel weer kwam het einde in zicht, maar de commissie had nog een laatste verrassing in petto. Om de dispuutsmoraal nog een extra impuls te geven werd nóg een locatie aangedaan: men mocht zich kort wanen in de UK, zo kort voor de Brexit! Nog niet eerder is het een Braquantie gelukt om in meer dan één land plaats te vinden. Een paar felle windstoten in het midden van Neerland maakte het verblijf iets langer dan geanticipeerd, maar men had elkaar na zo’n 11 dagen achtereenvolgend samenzijn nog meer genoeg nieuwe verhalen te vertellen. Nog snel werd de laatste trein gehaald op zondag avond, waarop iedereen de volgende dag fris en uitgerust aan zijn week kon beginnen.

“Iemand zei laatst dat Braque arrogant was, ik heb hem meteen op zijn plek gezet.”

Mamma Mia, wat een avond aan vertier stond er op de Heeren te wachten te 26 februari! Met Tivoli als canvas waar een bijzonder tribute werd gegeven aan vier Zweedse helden. Alvorens de muziek werd aangeslingerd werd nog een rondje dresscode gedaan en bleek dat individueel van elkaar, het collectief het toch weer had weten te presteren er als een JOVD sekte bij te lopen. Het was vooraf bekend dat het merendeel van het publiek zou bestaan uit rellende studenten uitgewoonde huisvrouwen geboren in de jaren 90 ergens tussen de uitvinding van het spinnenwiel en de val van de Berlijnse muur. Hierom werd er even wat moed ingedronken bij het lokale Brauhaus en zo werd de schaamte verdrongen en waren we klaar om al onze liefde op ABBA te leggen.

Aangekomen bij Tivoli bleek dat de commissie kosten doch moeite bespaard had en mochten we plaats nemen in de K2 ring van de zaal. Toen was het moment eindelijk daar, de lichten werden gedimd, de kortpittige tantes gingen zitten en het studententuig ging staan. “Gimme, gimme, gimme” leek er vanuit het plafond van Tivoli te komen, de aanstichters van deze chant werden niet teleurgesteld en zo begon een avond als nooit tevoren vol met peperdure bakken, magnifieke discohitjes, Hidde en Duijker in extase en zoveel hangende tieten per neus als men aan kon.

Na afloop zat men aardig in de olie en zoals men weet, bij bier drinken zijn geen verliezers, was het tijd voor de winnaars om het allemaal te nemen. Ergens in de krochten van de concerthal wist men toch nog de super trouper te vinden en werden nog wat platen van ieders guilty pleasure stuk gedraaid. Zo heeft Frenken nog zijn Fernando gevonden en vond ook Kauf nog zijn dancing queen. Team Thomas vond het nog niet welletjes en nam na een lange treinrit nog een chance on the Boeka.

Ergens ver weg van dit spektakel vond een subclubje het nodig om zich af te scheiden van de rest. Naar verluidt hebben ook zij het ook naar hun zin gehad bij de Pathé. Wat een topavond voor ons allen! ABBA, thank you for the music!

Het stond al maanden met grote letters in iedereens agenda: het collectief zou weer een paar dagen het Brabantsche verlaten om eens een frisse neus te halen. Voor de buren een paar dagen akoestische vrijstelling, voor de gele onderafdeling van stichting de Zonnebloem een moment om weer te kunnen werken aan de lekke banden en voor de aspirant-leden een week lang slappe ontlasting.

De Weeco had zich moeiteloos door de voorbereidingen heen gestoomd en alle vragen in de ALV werden afgedaan met een zenuwachtig grinnikje, al durfde niemand echt inquisitie te gaan spelen uit angst voor een glas op zijn neus. Donderdag avond werd wederom het geverfde bijschuurtje op het Corpsbluumke aangedaan, waarna men besloot de favoriete spelletjes uit de kast te halen. Sommige klooien bleken toch iets verkeerds te hebben gegeten, maar het mocht de pret niet drukken om goedgemutst de Prins uit te spelen tot half 3 te vullen.  Bejaarde Frommel besloot zich even af te zonderen om nog 2,5 uur snel zijn canon door te bladeren op het toilet terwijl Lama nog even zijn gezicht waste met een biertje omdat het goed zou zijn tere huid. Klooi Queeeeeeeeh probeerde zichzelf weer te onderscheiden en besloot dat het gerstenvocht niet aan zijn verwachtingen voldeed, dus bestelde de boef een kannetje fristi. Resultaat was echter dat hij er als een vetzuchtig en verdwaald kind van 4 uit zag.

De volgende ochtend stond met fris en fruitig op, vastberaden geen seconde van het weekend bespaard te laten. De boeven stonden te trappelen van enthousiasme, want de Quaestor De Mol van het dispuut had al gouden bergen in het vooruitzicht gesteld. Mast wilde zijn vettige poriën net zo open zetten als de traanbuizen van zijn moeder toen hij vertelde dat hij wéér was gestopt met zijn studie en koos voor een accommodatie met sauna én stoombad. Geen overbodige luxe gezien er sneeuw uit de lucht was komen vallen met het equivalent van de vlokken roos die uit het haar van Kaufmann komen als hij er een kam doorheen haalt. Snoffel besloot zijn hele bacteriëncircus en viruscollectie ook maar mee te nemen de bus in, tot grote opluchting  van het collectief.

Iedereen had spelletjes voorbereid en de dagen vlogen voorbij, terwijl de klooien er alles aan deden hun beste schoudertje voor te zetten. Hoogtepunt was een spontaan sneeuwballen gevecht waar de kogels sneller door de lucht vlogen dan dat Tsjarko de leiding over de ALV verliest. Onder leiding van Fat Bitch Olle en geen-haarnetje-nodig-in-de-keuken Neijenhuijs werd een fantastische dis bereid, die helaas niet door eenieder werd binnengehouden. Omdat Snof Molotov zich fysiek niet bereidwillig vond probeerde Baldo hem nog op te beuren met een mooie verrassing, maar helaas zonder resultaat. De Veurzitter peuzelde nog een hapje mee met de klooien, wat Floyd volledig in het verkeerde keelgat schoot.

Toen de zon doorbrak lieten de klooien ook eindelijk hun tanden zien. Waar de boeven elkaar eerst net zo hard lieten vallen als bestuur XXIX onderling vond men gaandeweg het vertrouwen in elkaar en op een goede afloop. Na maanden van inspanning wisten Job Geurts, Floris Loeffen, Jeroen, Quinten Verhaar en Willem Hamoen ergens in de nacht van donderdag op zondag hun klooienshirt welverdiend in te wisselen voor het immer begeerde Heldiaal Zwart-Wit. Van harte gefeliciteerd Heeren, maak er een fantastische tijd van.

 

 

 

“Maar wat is hier nou het nut van?”

De viering van het Sinterklaasfeest is omstreden op het moment dat de Goedheiligman in het land is. Dispuut Braque is van mening dat een feestelijke stemming essentieel is. Om die reden wordt er traditiegetrouw een maand gewacht tot na de Sint het land uit is, om confrontaties met groepen als Kick Out Zwarte Piet te voorkomen. Bij binnenkomst werd men voorzien van een dubieus glas melk met alcohol en werd Dhr. Van der Pas meteen geliquideerd door een combinatie van zuivel en cola. U hoort het al, waar normaliter de feestelijkheid de overhand heeft, zorgen grijze wolken boven Tilburg voor een grimmige samenstelling.

Dhr. Van de Pol kon zijn geluk niet op toen hij van de Sint een nieuw voorwerp kreeg waarmee hij zijn modehuis verzameling van kringloopspullen mee kon uitbreiden. Daarnaast was ook Dhr. Frenken in zijn nopjes nu hij eindelijk zijn functie als Assessor even kon neerleggen, de aanwezigheid van Wout Frenken schoot Klooi Lama echter in het verkeerde keelgat.

Waar de klooien het idee hadden dat Sinterklaasavond bestond uit het voorlezen van gedichten en het uitpakken van cadeautjes, kwamen hun dromen bedrogen uit. Onder toeziend oog van de winnaar van de vorige editie bleek niet alleen Klooi Lama de winnaar, maar Klooi Abel vóóral de grote verliezer van het spektakel. Met trots ontving Klooi Lama een tekening op zijn gezicht, en natuurlijk de gouden kurkentrekker. Toen de klok zeven maal begon te slaan vond het collectief het welletjes, iedereen besloot huiswaarts te gaan zijn warme kamer op te zoeken.

‘’Hier kan ik echt niet op dansen hoor’’