T.H.D. BRAQUE

Anno 2019 vieren de subclubjes hoogtij binnen het heldiaal collectief. De één wat prominenter dan de ander en een enkele wat sportiever dan de ander. Zo is er ook binnen dispuut Braque een aantal liefhebbers van Puck Moonen de nobele sport met de fiets. Geïnspireerd en voorzien door haar oprichter, klimmen diverse Leeden met enige regelmaat op hun Bikkelbike. Om vervolgens door heel het land automobilisten lastig te vallen, waaiers te trekken en Strava recordjes te breken om daarna te plooien en verzadigd in de Grupetto terug te keren naar vrouw en kinderen.

Ook de jonge generatie heeft het wielervirus te pakken, wat zich vertaalde in een heuse Biro d’italia bij Plato. Waar Aad Tommeke zich komende mei op de flanken van de Mortirolo en de Stelvio gaat richten op zijn tweede Giro titel, hadden onze strijders te maken met hele andere percentages. Gehuld in treffend Braque wielertenue stond een peloton van vier man aan de start. Waterdrager Croque zou de kopman zolang mogelijk bij staan, Alex richtte zich en danseuse op de bollen, puncheur Hamlap voor de massasprints en kopman Kaufmann voor het algemeen klassement.

Het startsein klonk! En met veel grinta vertrokken de renners voor hun eerste biertje. Hampie maakte zijn status als sprintkanon waar door met veel overtuiging de eerste etappes op zijn naam te schrijven. Croque had echter zware benen en zat in de tweede etappe al volleding á bloc en kwam surplace.

Na een paar etappes kon de balans worden opgemaakt en bleek dat Rick Verhoeven de tete de la course aanvoerde, met in zijn kielzog de Limburgse reus Roy en Kauf. Het grote linkeballen was begonnen tot er plots een pauze werd aangekondigd. Vlot werden de soigneurs opgezocht waar de tactiek nog eenmaal doorsproken werd. Het grote gevaar zou van die ronde Piot’er komen, Croque had al een jasje uitgedaan maar zou zich nog eenmaal volledig moeten leegrijden om nog van waarde te zijn voor de kopman, zodat die het daarna op de grote molen zou kunnen afmaken.

De koers werd hervat, helaas bleek Croque niet meer uit zijn chasse patate te geraken en waren de kopmannen op zichzelf aangewezen. Op kousevoeten vertrok de reus vervolgens uit de kopgroep en hield een moordend tempo aan, wat de rest niet kon volgen. Wat resulteerde in de maglia rosa gele trui voor de Lijsters. Verhoeven zou nog tweede worden en Kaufmann mocht het podium volmaken. Schrale troost was nog wel de groene trui voor Harmen. Die zich ontpopt had tot rittenkaper in de vlakke etappes.

Heeft Quinten nu al gebraakt??

Al maanden stond de datum rood omcirkelt in de hippe Google Calender die Braque er tegenwoordig op nahoudt en men had eigenlijk al bijna geen zin meer in Carnaval. Die paar dagen in jolige pakjes zouden immers flets wegsteken tegen de dagen die de Heldiale Braquantiecommissie voor hen had georganiseerd. Dat kon ook haast niet anders, de combinatie van WakkeKapKwak en ‘hij zit soms ook bij het dispuut’ Molenaar moesten welhaast een ongeëvenaard succes teweeg brengen. Mythes worden waarheid als je maar genoeg gelooft, en geloofd werd er.

Na een, zoals Zaag het zou noemen, ‘creatieve’ opstartfase lukte het de commissie om een locatie te kiezen die Marrelke deed watertanden. Voor het eerst sinds tijden kon hij zijn geliefde barretje eer aan doen door de locatie waar deze naar vernoemd is in het echt te bezoeken. Waar men bij Mallorca denkt aan walrussen van Britten die de kust vervuilen en met hun loekroep ‘Eh Mate’ proberen zich voort te planten, kent het eiland ook een andere kant. Het collectief resideerde op het pittoreske Malaguf, Shagaluf Magaluf, dat sinds de jaren ’70 geen progressie meer heeft gekend. De neonreclame en afgebladderde gevels zetten de toon en de eerste propper had zijn weg alweer naar dit deel van het eiland gevonden. Ook een stukje historie, zo u wilt.

Men besloot daags de historische binnenstad van Palma de Mallorca in te duiken, alwaar men zich tegoed deed aan de vele bezoekbare kerken die van de buitenkant te bezichtigen waren. Het Eilandsch museum werd aangedaan, door een oplettend lid herkend als ‘het soort activiteit dat ze op Oh Oh Cherso zouden doen om er nog een verantwoord tintje aan te geven’. Turkse baden, kastelen, cathedralen grote toffe gebouwen waar je foto’s voor kon maken en knusse steegjes passeerden de revue. Flanerend met een trui om de schouder geslagen (louter paardje) paradeerde men tussen de inboorlingen locals.

Goed, alwaar menig lever krasjes had opgelopen door 5 dagen het carnavaleske te ervaren bleek het gemiddelde truidager van goeden huize te komen en werd ook op locatie weer een stoot gegeven aan de toch al tanende levensverwachting. De Aldi bleek een handig distributeur voor het de members waarvoor de Stufi niet snel genoeg kon komen en naast de droogbroodnodige levensvoorzieningen werden de eerste Corona’s al op de kop getikt. Wat ook een krasje opliep was het opgeblazen hoofd van Croque, die na een bezoekje op de WC over zijn eigen ego zou zijn gestruikeld op de vuist van een reguliere bezoeker. Dat Carnaval men toch niet onbewogen had gelaten bleek uit het feit dat uit Mast zijn gebrek aan woorden opvulde door zijn maaltijd maar over zijn tanden weer naar buiten te laten komen. Ook Floyd, die het niet was gelukt zijn feestsigaren mee te smokkelen, kreeg last van afkickverschijnselen en moest een shotje laten zetten in zijn linker bil.

Een man in het collectief, die zijn relatie ten einde voelde komen, maakte zijn onopmerkzaamheid tijdens het traject goed door te one-liners te gooien waar menig Nederlands Hiphop ‘talent’ jaloers op zou zijn. Officier Molotov verbaasde vriend en vijand door zich te bewijzen als de levende reïncarnatie van Baldo qua ongemakkelijkheid met de gezichtsuitdrukking van El Mastodonte maar tegelijkertijd de gevatheid van een Aad. Zou zowaar nog eens goed kunnen gaan komen.

Uit het debacle van de eerste stapavond was lering getrokken en zo werden via Tinder de locals benaderd voor het vinden van een wat gemoedelijkere plek om cervesas te nuttigen. Alsof we nog niet attractie genoeg waren met onze kraagjes en pullovers bleken we in een club te zijn beland waar de gemiddelde lengte zelfs voor Frenken onder IPH was. Toch wist Jeppie zijn Spaanse schone te vinden, dat hij nog een te kort had aan eiwitten werd helaas ongemakkelijk duidelijk een aantal minuten later. Een dementor zou nog minder op een jarige peuter zitten dan die twee. Al daggerend richting toilet kwam het jongetje er helaas achter dat er een ringetje rubber in zijn portefeuille ontbrak. En zo ging iedereen samen lekker beschonken en seksueel gefrustreerd naar bed.

Veel te snel weer kwam het einde in zicht, maar de commissie had nog een laatste verrassing in petto. Om de dispuutsmoraal nog een extra impuls te geven werd nóg een locatie aangedaan: men mocht zich kort wanen in de UK, zo kort voor de Brexit! Nog niet eerder is het een Braquantie gelukt om in meer dan één land plaats te vinden. Een paar felle windstoten in het midden van Neerland maakte het verblijf iets langer dan geanticipeerd, maar men had elkaar na zo’n 11 dagen achtereenvolgend samenzijn nog meer genoeg nieuwe verhalen te vertellen. Nog snel werd de laatste trein gehaald op zondag avond, waarop iedereen de volgende dag fris en uitgerust aan zijn week kon beginnen.

“Iemand zei laatst dat Braque arrogant was, ik heb hem meteen op zijn plek gezet.”

Mamma Mia, wat een avond aan vertier stond er op de Heeren te wachten te 26 februari! Met Tivoli als canvas waar een bijzonder tribute werd gegeven aan vier Zweedse helden. Alvorens de muziek werd aangeslingerd werd nog een rondje dresscode gedaan en bleek dat individueel van elkaar, het collectief het toch weer had weten te presteren er als een JOVD sekte bij te lopen. Het was vooraf bekend dat het merendeel van het publiek zou bestaan uit rellende studenten uitgewoonde huisvrouwen geboren in de jaren 90 ergens tussen de uitvinding van het spinnenwiel en de val van de Berlijnse muur. Hierom werd er even wat moed ingedronken bij het lokale Brauhaus en zo werd de schaamte verdrongen en waren we klaar om al onze liefde op ABBA te leggen.

Aangekomen bij Tivoli bleek dat de commissie kosten doch moeite bespaard had en mochten we plaats nemen in de K2 ring van de zaal. Toen was het moment eindelijk daar, de lichten werden gedimd, de kortpittige tantes gingen zitten en het studententuig ging staan. “Gimme, gimme, gimme” leek er vanuit het plafond van Tivoli te komen, de aanstichters van deze chant werden niet teleurgesteld en zo begon een avond als nooit tevoren vol met peperdure bakken, magnifieke discohitjes, Hidde en Duijker in extase en zoveel hangende tieten per neus als men aan kon.

Na afloop zat men aardig in de olie en zoals men weet, bij bier drinken zijn geen verliezers, was het tijd voor de winnaars om het allemaal te nemen. Ergens in de krochten van de concerthal wist men toch nog de super trouper te vinden en werden nog wat platen van ieders guilty pleasure stuk gedraaid. Zo heeft Frenken nog zijn Fernando gevonden en vond ook Kauf nog zijn dancing queen. Team Thomas vond het nog niet welletjes en nam na een lange treinrit nog een chance on the Boeka.

Ergens ver weg van dit spektakel vond een subclubje het nodig om zich af te scheiden van de rest. Naar verluidt hebben ook zij het ook naar hun zin gehad bij de Pathé. Wat een topavond voor ons allen! ABBA, thank you for the music!

Het stond al maanden met grote letters in iedereens agenda: het collectief zou weer een paar dagen het Brabantsche verlaten om eens een frisse neus te halen. Voor de buren een paar dagen akoestische vrijstelling, voor de gele onderafdeling van stichting de Zonnebloem een moment om weer te kunnen werken aan de lekke banden en voor de aspirant-leden een week lang slappe ontlasting.

De Weeco had zich moeiteloos door de voorbereidingen heen gestoomd en alle vragen in de ALV werden afgedaan met een zenuwachtig grinnikje, al durfde niemand echt inquisitie te gaan spelen uit angst voor een glas op zijn neus. Donderdag avond werd wederom het geverfde bijschuurtje op het Corpsbluumke aangedaan, waarna men besloot de favoriete spelletjes uit de kast te halen. Sommige klooien bleken toch iets verkeerds te hebben gegeten, maar het mocht de pret niet drukken om goedgemutst de Prins uit te spelen tot half 3 te vullen.  Bejaarde Frommel besloot zich even af te zonderen om nog 2,5 uur snel zijn canon door te bladeren op het toilet terwijl Lama nog even zijn gezicht waste met een biertje omdat het goed zou zijn tere huid. Klooi Queeeeeeeeh probeerde zichzelf weer te onderscheiden en besloot dat het gerstenvocht niet aan zijn verwachtingen voldeed, dus bestelde de boef een kannetje fristi. Resultaat was echter dat hij er als een vetzuchtig en verdwaald kind van 4 uit zag.

De volgende ochtend stond met fris en fruitig op, vastberaden geen seconde van het weekend bespaard te laten. De boeven stonden te trappelen van enthousiasme, want de Quaestor De Mol van het dispuut had al gouden bergen in het vooruitzicht gesteld. Mast wilde zijn vettige poriën net zo open zetten als de traanbuizen van zijn moeder toen hij vertelde dat hij wéér was gestopt met zijn studie en koos voor een accommodatie met sauna én stoombad. Geen overbodige luxe gezien er sneeuw uit de lucht was komen vallen met het equivalent van de vlokken roos die uit het haar van Kaufmann komen als hij er een kam doorheen haalt. Snoffel besloot zijn hele bacteriëncircus en viruscollectie ook maar mee te nemen de bus in, tot grote opluchting  van het collectief.

Iedereen had spelletjes voorbereid en de dagen vlogen voorbij, terwijl de klooien er alles aan deden hun beste schoudertje voor te zetten. Hoogtepunt was een spontaan sneeuwballen gevecht waar de kogels sneller door de lucht vlogen dan dat Tsjarko de leiding over de ALV verliest. Onder leiding van Fat Bitch Olle en geen-haarnetje-nodig-in-de-keuken Neijenhuijs werd een fantastische dis bereid, die helaas niet door eenieder werd binnengehouden. Omdat Snof Molotov zich fysiek niet bereidwillig vond probeerde Baldo hem nog op te beuren met een mooie verrassing, maar helaas zonder resultaat. De Veurzitter peuzelde nog een hapje mee met de klooien, wat Floyd volledig in het verkeerde keelgat schoot.

Toen de zon doorbrak lieten de klooien ook eindelijk hun tanden zien. Waar de boeven elkaar eerst net zo hard lieten vallen als bestuur XXIX onderling vond men gaandeweg het vertrouwen in elkaar en op een goede afloop. Na maanden van inspanning wisten Job Geurts, Floris Loeffen, Jeroen, Quinten Verhaar en Willem Hamoen ergens in de nacht van donderdag op zondag hun klooienshirt welverdiend in te wisselen voor het immer begeerde Heldiaal Zwart-Wit. Van harte gefeliciteerd Heeren, maak er een fantastische tijd van.

 

 

 

“Maar wat is hier nou het nut van?”

De viering van het Sinterklaasfeest is omstreden op het moment dat de Goedheiligman in het land is. Dispuut Braque is van mening dat een feestelijke stemming essentieel is. Om die reden wordt er traditiegetrouw een maand gewacht tot na de Sint het land uit is, om confrontaties met groepen als Kick Out Zwarte Piet te voorkomen. Bij binnenkomst werd men voorzien van een dubieus glas melk met alcohol en werd Dhr. Van der Pas meteen geliquideerd door een combinatie van zuivel en cola. U hoort het al, waar normaliter de feestelijkheid de overhand heeft, zorgen grijze wolken boven Tilburg voor een grimmige samenstelling.

Dhr. Van de Pol kon zijn geluk niet op toen hij van de Sint een nieuw voorwerp kreeg waarmee hij zijn modehuis verzameling van kringloopspullen mee kon uitbreiden. Daarnaast was ook Dhr. Frenken in zijn nopjes nu hij eindelijk zijn functie als Assessor even kon neerleggen, de aanwezigheid van Wout Frenken schoot Klooi Lama echter in het verkeerde keelgat.

Waar de klooien het idee hadden dat Sinterklaasavond bestond uit het voorlezen van gedichten en het uitpakken van cadeautjes, kwamen hun dromen bedrogen uit. Onder toeziend oog van de winnaar van de vorige editie bleek niet alleen Klooi Lama de winnaar, maar Klooi Abel vóóral de grote verliezer van het spektakel. Met trots ontving Klooi Lama een tekening op zijn gezicht, en natuurlijk de gouden kurkentrekker. Toen de klok zeven maal begon te slaan vond het collectief het welletjes, iedereen besloot huiswaarts te gaan zijn warme kamer op te zoeken.

‘’Hier kan ik echt niet op dansen hoor’’

De Klassieker is de klassieker niet meer! Waar vroeger weken van te voren fanatiek werd gediscussieerd mogelijke tactieken en uitslagen van de Klassieker der Stukosauriërs was het dit jaar een eenvoudige klus voor de Helden in het zwart-wit. Lag het aan het gebrek aan kapitein Niekoop? Was het de terugkeer van de Blanke Onana? Maakte klooi Snof een onvergetelijk debuut? We praten u van minuut 1 tot het laatste fluitsignaal bij.

LAB begon opvallend met namen als La Grouw, Heijman en debutant Knoops in de basis-zes. Aan de andere kant startte een fit en gretig zestal met in elke linie een kartrekker uit ‘VO15 om de boel in goede banen te lijden. Braque begon sterk aan de wedstrijd en wist tactisch vanaf het eerste fluitsignaal de oude mannen kapot te spelen. Met veel golaso’s over en weer wist Kaufmann meer te scoren dan een gemiddelde chick in Delft.

Na een gelijk opgaande eerste kwartier zagen de jonge honden de tegenstand steeds minder worden. Om toch nog zeker te zijn van de winst kwam Meul met een Zaag waar zelfs Ella jaloers van wordt. Hierdoor moest Van Veen het speelveld vroegtijdig verlaten. Duidt het hem niet euvel Kas, feel better soon! Toen de score veilig genoeg werd bevonden mocht klooi Snof dan eindelijk zijn entree maken. Aangezien het traject nog in een leuke fase zat dacht de heer Kaufmann zijn klooi met een goed gevoel naar huis te sturen. Intikkertje na intikkertje vlogen van zijn voet richting de verkeerde kant van de paal. Uiteindelijk stonden de sterren dan toch perfect en wist zelfs Snoffel zijn naam op het scorebord te krijgen. LAB vond het wel welletjes en om 22:00 was het tijd om te laten zien dat ze andere dingen nog niet verleerd waren. De tap ging open en de sneren vloeide rijkelijk.

LAB, bedankt voor het cadeautje, maar volgend jaar graag iets meer uitdaging!

 

 

We kerven weer een nieuw streepje in de stok der T.S.V. Plato. Vrijdag 16 november, het begin van de Diesweek was weer aangebroken. De Helden mochten weer naar Akademeia gingen om de Almanak op te halen en deze doorgrondig door te lezen, al hun geld uit te geven in het illegale casino. Verassend genoeg was dit het eerste moment waar de Dies commissie wat steken liet vallen. Het befaamde jaarlijkse boekwerk was nog niet bij de drukker verschenen. Kan gebeuren, het was natuurlijk ook pas een jaar bekend wanneer deze af moest zijn. Nadat de croupiers hun verlies hadden genomen was het tijd om eindelijk de 31^ste verjaardag van het feestvarken te vieren. De knalfuif eindige in een lege biertank met als hoogtepunt Jort’s kroonluchter, te bewonderen ergens verborgen voor de leden.

De dinsdag hierna mochten de klooien weer eens koken. Nadat er overheerlijk gedegusteerd was op huis kwamen de Helden tot de realisatie dat ze op slechts één ding onder een clubje vol pyromanen stonden. Nadat de voorzitter Molenaar nog even kon pronken met zijn nieuwe reserveersysteem werd er besloten om de vergadering te houden in Akademeia. Vanwege het feit dat we al vroeg aanwezig waren konden we zien hoeveel moeite de dies commissie had gestoken in het organiseren van een schitterende verjaardag van de vereniging. Rond een uur of half 9, een half uur voor de aanvang van het feest, werd er van alles uit de kast getrokken. Er werden maar liefst vijf rode slingers opgehangen om de zaal eens flink op te fleuren. Terwijl de Helden rustig aan het vergaderen waren, besloot een rustverstoorder van eerdergenoemd clubje de vergadering binnenstormen na een mislukte kaapactie van Lama en Frommel. Na dit moment had Snof zijn buik letterlijk en figuurlijk vol van dit mooie feest. Al met al een mooie avond niet vanwege de dies, maar vanwege de meterstrijd.

Donderdag was de dag dat, naast de leden van Plato, ook ander (Tilburgs) volk toegang had tot de stal. Het was weer eens tijd voor een openfeest om Plato “op de kaart te zetten”. De Helden besloten de dames van Luna te vergellen naar ons eigen vereniging. Van tevoren werden de klooien geïnstrueerd om een gigantische, maanvormige, lolly-gevulde Piñata in elkaar te knutselen, zodat Voorzitster Van Lotringen deze met haar roeispaan zaalhockeystick weer kon slopen. Niet heel veel later vond men het tijd om te kijken of de soos nog niet was gesloopt door al het externe tuig. Dat was maar goed ook want de Korenbloemse vloer was omgetoverd tot een erg vochtig mengsel van papier, glas en een aanzienlijke hoeveelheid gebroken lolly’s. Aangekomen op CV was men al snel verspreid door de zaal als lolly’s uit een recent gesloopte piñata. Het was vast gezellig.

Zaterdag was het dan tijd om de Dies af te sluiten met een gala. Alvorens de helden hun dansmoves konden showen, werd er eerst heerlijk gedineerd bij bistro St. Sjaak samen met vrouwelijk schoon. Na een heerlijk 3-gangen diner verplaatste het gezelschap zich van de Heuvelring naar een feestlocatie ergens in Noord. Als haantje de voorste stond Braque voor de deur van Partycentrum Opstal. Wat er daarna gebeurde is een waas van Japie’s, Paardenkutten en baco’s waar je wenkbrauwen van wegschroeien. Toen de klok 2 uur sloeg ging de muziek uit en de lichten aan, de Dies zat er weer op. Een mooi  moment op de dates mee naar huis te trekken en tot in de late uurtjes door te gaan.

“Is dit het??”

Verandering van spijs doet eten en goed eten is belangrijk. Waar de Helden van Dispuut Braque de afgelopen jaren nog onder anderen de hoofdstad en het sticht onveilig maakten op de borrels, werd dit jaar de partybus weer ingeruild voor Dort. Die ons na veel ongeduld een voorspoedige trip braaf afzette bij Kasteel Maurick in Vught. Voor de trouwe lezer, ja dat is de locatie waar vorig jaar het Lustrumgala van de CV plaatsvond. Voor de trouwe volger, ja dat is de locatie waar al meerdere oud-leden in de echt verbonden zijn. Over oud-leden gesproken, potdomme die waren er ook. Maar liefst 24 Labbers waren op komen draven om eens te kijken wat het dispuut dit jaar voor incapabel tuig had meegebracht.

Aangekomen op het kasteel bleek maar weer eens dat Beekvliet in het Gooi van het zuiden immer stroom houdt en de kratten Hertog Jan al koud had gezet. Na een fijne borrel kon het gangendiner met bijbehorende stoelendans beginnen. Een aantal klooien kreeg het al heet onder de voeten, maar gelukkig voor ons hen bleef een nieuwe afgang op de stoel ze bespaard en waren het slechts (oud) leden die de groep toespraken.

Voor we het wisten stond Dort alweer te claxoneren en waggelde het collectief braaf richting leaseauto de bus. We moesten ons immer haasten want in cafe de Prins stonden Conserva, Keiretsu, Otium, Beau Geste 10 harige darters al lang op ons te wachten. Mensenmensen als we zijn kozen we vervolgens maar de andere zijde van de keet op, alwaar BG ons na 10 minuten kwam vergezellen. Het mooie aan feestcafé de Prins, waarde lezer, is dat je er werkelijk alles kan maken. Braken in de pisbak, bezems smijten door het pand, tongen met de barvrouw, tongen met Eef, tongen met zanger Bas, het is allemaal geen probleem. Zo duurde het ook niet lang voordat onze dispuutschreeuwlelijken op de bar stonden te dansen met een microfoon, Fret stond te kotsen achter de bar en Tuba stond te kaken.

Het was rond deze tijd dat het licht uitging, was het niet bij de Prins, dan toch zeker bij uw notulist. Eindscore: 5, ik tel ‘m.

‘Als je vroeger naar het gemeentehuis was geweest om je paspoort te verlengen had je gewoon echt een drukke dag gehad.’