Het licht brandt in de soos. De quasi antieke herberg, luisterend naar de naam ‘Het Café’, is weer zwart met wit gekleurd en de glazen bier staan rijkelijk gevuld op de bar. Uit de keuken kronkelt een appetijtelijke, aromarijke geur de zaal binnen waar menig lid van staat te watertanden met op de achtergrond een verrukkelijke chanson van onze eigen Ramses die sierlijk opgaat in de gecreëerde sfeer. Helaas verklapt de titel van dit stuk al het een en ander, maar om deze inleiding nog wat deugdelijker af te ronden zal ik nog even benadrukken dat dit betekent dat het weer tijd was voor de jaarlijkse rendez vous eerste borrel der THD Braque.
Het is dinsdag en de nietsvermoedende neofieten besluiten, ondanks hun aankomende tentamenperiode, toch om de tijd van 16:57 uur uiterst serieus te nemen. Onstuimig stroomden de delegatie kersverse Platonen het café binnen om hun debuut te maken als ‘eerste borrel genodigde’.
Onverhoeds wezen alle neuzen dezelfde richting in, nadat Senator Moresman Praeses Kaufmann zijn stem verhief om een ieder te verwelkomen. Om de aanwezigen, tijdens het geblaat, niet op een houtje te laten bijten werden er verschillende culinaire hoogstandjes de ronde gedaan. Dit alles gecombineerd met diverse speciaalbieren, natuurlijk ingeleid door de WvT, om alvast de toon te zetten voor de rest van de avond. De promillages stegen mettertijd aanzienlijk en aangezien de Assessor een redelijke reputatie heeft opgebouwd met zijn gezwijmel de laatste jaren moest de tijd secuur in de gaten worden gehouden. Gelukkig bleek Kwak nog op zijn qui-vive te zijn en gaf het signaal dat de laatste slokken soldaat gemaakt moesten worden. Een blik op de klok verraadde namelijk dat het tijd was voor fase twee.
Bemand met kilo’s bier, een paar treetjes Baco, Hamlaps yolo-nihilistische ‘sgewoonboefman’ New Waveplaten en Luuk van der Pas ontfermden wij ons over een ronkende touringcar waar, voor wat het nog waard is, het Nederlands Elftal en STUKTV nog tijdens hun gloriejaren in werden rondgereden. Geen mens aanwezig die zich dat nog kon herinneren, wat natuurlijk de schuld kan zijn van de WvT, maar wij weten beter. Helaas.
Afijn, de novices hadden zich al aardig aan ons voorgesteld, dus werd het tijd dat zij ook eens louter kennis gingen maken met de leden van Braque. Het was de eer aan Frank en Zaagmans om eerlijke, humane en ook zeker geen vrouwonvriendelijke anekdotes te vertellen per lid, maar aangezien dit niet te doen was werd het tijd voor een pauze. De pauze, oftewel het tankstation festival langs de A2. Wat opvallend genoeg klinkt als een geloofwaardige naam voor een technofestival, maar dat geheel terzijde. Na het afknijpen kon het feest beginnen met vanzelfsprekend de ‘Dom, lomp en famous’ die vol volume uit de buitenboxen werden geknald. Twee mic’s, één kring en tien filmende ‘snapchat story’ telefoons was het beeld langs de snelweg. Het was weer een memorabele editie.
Na dit tumultueuze tafereel werd het tijd voor een iets meer onbezwaarde sfeer. In café De Ebeling te Amsterdam stond een gezelschap oud-leden op ons te wachten. Genoeg tijd voor de nicotineslurpers om de afgelopen anderhalf uur in te halen en natuurlijk voor de sjaars om kennis te maken met de andere kant van Braque, Les Anciennes Braque, de oudledenvereniging. Inmiddels werd duidelijk dat Oranje op miraculeuze wijze het WK toch niet heeft gehaald, dus om dit verdriet weg te drinken besloten we om de bus weer in te stappen en ons over te geven aan de nacht.
Het plaatsje ‘U’ bleek wel te voldoen aan onze honger naar vertier en lopend achter een tipsy navigatie manoeuvreerden wij ons dwars door de domstad. Na een half uur banjeren hadden we ten langen leste de kroeg gevonden waar alle drank was. De uren die hierop volgen staan in onze gedachten beter bekend als de grote zwarte waas. Onze dank aan alle aanwezige sjaars die obstinaat deze formidabele nacht met ons hebben overleefd. Wellicht tot de volgende…
‘Ergens loopt een jongen aan de dingen en zichzelf voorbij…’
