Dispuut Braque en het mysterie van Robin de robbende robot
*** Daar waar de vorst de grond heeft verlaten en de bier- en zweetdampen van carnaval weer zijn opgetrokken werd het voor de Helden van Braque wel weer eens tijd voor een welverdiende vakantie. Heerlijk, even er tussenuit, zon zee en strand, cocktails, korte broe…NIETS VAN DIT ALLES!! De Heldiale reiscommissie, het olijke duo Kiki en Vicky, had namelijk besloten om Riga aan te wijzen als bestemming voor de Braquantie 2009. Een kapot geschoten Oostblok dorp, temperaturen van rond de -20º en vieze vadsige Olga’s. Een scala aan gedachten die bij het horen van de bestemming door het hoofd van menig Braquer spookten…
Om de grafstemming nog wat verder te versterken hadden Hepie en Hepie het idee opgevat om de bus van 5.15u te nemen richting Charleroi. Gelet op de levensstijl alsmede de stiptheid van de gemiddelde Braquer een plan dat gedoemd was te mislukken. Als ware het een godswonder kwamen alle Heeren tijdig aan, hopende op warme koffie en vers belegde broodjes van de reiscommissie. Deceptie nummer drie: geen koffie. Ook geen broodjes. Sterker nog: geen reiscommissie. Die kwamen natuurlijk gewoon om 5.45u, aangezien toen de bus pas zou vertrekken…
Een goed begin is het halve werk zullen we maar zeggen en na een lange rit kwam het keurkorps dan eindelijk aan op vliegveld Charleroi. Nadat klerelijer Van Der Zwan nog even had besloten zijn vliegticket in de bus achter te laten konden de knorrende magen gevuld worden bij de luxueuze broodjeszaak ‘Chez Paul’. Dat de prijzen van de half afgebakken en matig belegde euroshopper broodjes de pan uit rezen zal u na het horen van de naam van het etablissement niet verbazen…
Eenmaal gearriveerd in de Letse hoofdstad bleken alle vooroordelen van tafel te kunnen. Wat allereerst opviel was het verbazingwekkende aantal schone deernes dat door de stad tippelde. Dat we dit gegeven letterlijk moesten nemen zou later blijken. Het feit dat ons spotgoedkope onderkomen er fantastisch uit zag en gelegen was in het oude centrum, omgeven door kroegjes, eetgelegenheden en tabakverkooppunten was de kers op de Van der Valk appelmoes.
Op weg naar het Hostel was de huiskamer voor de rest van de week eigenlijk al gespot: The V for Victory Pub! Een klein hol op tien meter van ons bed, alwaar grote glazen koud bier werden getapt voor een kwartje en het strak getrokken verwarmde pool biljart ons lachend aanstaarde. Tussentijds werd er nog even voor 2 euro gegeten bij het naastgelegen buffet om ons vervolgens weer tegoed te doen aan het goedkope vocht in de Victory.
Iedereen zat gezellig te borrelen en goed in de olie toen rond de klok van tienen de appetijtelijke dames achter de bar plots plaats moesten maken voor enkele sovjet commando’s met armen zo dik als de bovenbenen van Beek en Adriaans bij elkaar. Dit ‘de-pret-enigszins-drukkende gegeven in het achterhoofd nemend werd er nieuwsgierig gekeken naar het rode gordijn waar de dames door verdwenen naar een ruimte die eerder door ontdekkingsreiziger Van der Maat werd bestempeld als ‘personeelsruimte’. Onze nieuwsgierigheid werd niet lang op de proef gesteld daar het gordijn vrij snel open ging en er een andere Sovjet soldaat ons attent maakte op het feit dat de lieve bar meisjes van zo even inmiddels omgekleed beneden klaar stonden om ons te voorzien van lapdances en andere vergaande vormen van vermaak. En dat voor maar een paar kwartjes!
Als hongerige wolven stortten enkele Braquers zich de trap af naar de schmutzige kelder alwaar enkele banken en een paal het decor zouden vormen voor een gedenkwaardige gebeurtenis. Nadat de dames zich ontdaan hadden van enkele kledingstukken kreeg een van de schnoeven een duidelijke voorkeur voor een niet nader te noemen Braquer met een getinte huidskleur. Ze was verliefd. Helaas was ze aan het werk dus kon de prille romance tussen de twee tortelduifjes slechts intiemere vormen aannemen op goedkeuren van haar pooie…euh baas nadat er de somma van drie kwartjes was afgerekend. Een kort overleg volgde en exact op het moment dat de stemmen stomden en de muziek stil viel klonk de wanhopige kreet door de vochtige kelder: “I’LL PAY FOR IT!”
De zaterdag stond voor het grootste deel van het ensemble in het teken van shooting big guns. Per bus vertrok men naar een afgelegen, kapot geschoten industrieterrein om aldaar af te dalen in een oude bunker van de Russische maffia. Na drie loden deuren van een meter dik te zijn gepasseerd doemde een rokerig hol op vergeven van handguns, AK 47’s en rocket launchers. De maffioso die het geheel moesten begeleiden waren nog onvriendelijker dan de gemiddelde KGB’er. Kortom: gezelligheid! Dat Courbois degene bleek die het best uit de voeten kon met wapens en munitie was geen verrassing te noemen alsmede het feit dat Van Graafeiland wederom zijn eigen porum van zijn romp af probeerde schieten door even in de loop te blazen van een doorgeladen Spas.
Voor het achtergebleven gezelschap stond er een geheel andere activiteit op het program. Speciaal voor deze gelegenheid had Bart “De Uil” van Ovost een rondleiding uitgestippeld door het pittoreske Riga. Compleet met kaart en vlag trok men er op uit om alle culturele hoogtepunten van Riga te bezichtigen. Zo kregen de aanwezigen een lesje in de popmuziek nabij Café Olé, werd er bij de Sint Petrus kerk verteld over de orgaanconcerten en werden we getrakteerd op een verhaal over antiek in Paddy Whelan’s. Uiteraard werd de dag afgesloten in de “I love you Bar”.
Op de tweede avond besloot men de hoeren even te laten voor wat ze waren (hoeren dus) en haar heil te zoeken in een van de grotere clubs in Latvia: Club Essential. De dag tevoren had een klein deel dit Walhalla al bezocht en dat smaakte naar meer. Dat dit etablissement daadwerkelijk een essentieel onderdeel vormt voor de culturele reis voor Riga bleek binnen no-time. Al snel kwam men er achter dat er iets vreemds aan de hand was met deze tent. Van de paar honderd bezoekers bleken er slechts 23 het mannelijke geslacht te bezitten. Het gegeven dat wij daar met 11 man stonden zegt genoeg. Ons een weg banend door de kluwen vrouwelijk schoon en ons afvragend voor wie er nu wel betaald moest worden en voor wie niet vond Van der Zwan het nodig om een gesprek aan te gaan met de enige acht lelijke vrouwen binnen de tent. Uiteraard waren het Nederlanders en natuurlijk zat er weer eentje van het corps bij. Zoals men weet had Van der Zwan sowieso liever bij het corps gezeten en het feit dat het varken in kwestie de honderd kilo ruim gepasseerd was weerhield hem er niet van om haar even te vatten.
Daarnaast kwam voor het gehele dispuut het moment dat we eindelijk, na lang wachten, iets zouden hebben aan Roel van der Maat. Gewapend met een camera en een naaktfoto van van Veen baande hij zich een weg door de club om meisjes te shockeren alsmede te filmen tijdens hun wulpse dansjes en stripacts. Voor Adriaans werd deze hilariteit allemaal iets te veel wat resulteerde in een lachbui waar hij tot op de dag van vandaag niet meer is uitgekomen. Na vele scheldpartijen afkeurende blikken en tikken in het gezicht werd er uiteindelijke een prima filmpje geproduceerd. All we need is a montage, a montage…
De opvolgende nacht zou de boeken in gaan onder de naam “De nacht van het Hessburger incident”. Geval bleek namelijk dat van Veen naar de u welbekende hamburgerketen Hessburger was getogen en aldaar maarliefst 14 Hessburgers (u weet wel, die grote jongens) en 4 friet heeft opgegeten. Bewijs werd geleverd in de vorm van de leeg gegeten verpakkingen die als ware het een eerbetoon werden uitgestrooid over het bed van Mark van Schaik.
Zondag was alweer de laatste dag van deze heldiale vakantie en werd, hoe kan het ook anders, afgesloten in huiskamer Victory. Het zou de dag worden dat de klooi van Veen dood wenste, dat er Taveernes werden gebouwd en weer vermorzeld, dat de halve SS door de klooi werd uitgemaakt voor Drakenpoorten die gesloopt moesten worden en dat Roel van der Maat al zijn zakgeld besteedde aan het aanvragen van nummers van Scatman John. Daarnaast deden mijnheer de Praeses en Vicky nog een fijne ontdekking. De Victory bleek namelijk emmers whiskey te verkopen voor een appel en een ei. Daar we inmiddels toch al de voorraad goedkoop bier hadden opgedronken moest ditmaal de overgebleven Scotch er aan geloven waardoor Vicky uiteindelijk naar huis gerold moest worden.
Waarom bezit dit ellendig lange stuk eigenlijk deze eigenaardige titel? Welnu, dat lijkt me evident. Iedereen weet dat Paul, Victor en Freek samen in een rood-gele caravan wonen en een hond bezitten genaamd Tom. Het olijke viertal staat onder zware druk daar ze continu achterna worden gezeten door Etienne en Gijs, de man die de bommen maakt, en Bram of als ze hier even geen last van hebben worden bedreigd door de slagroomspuit met griengas van But. Helaas was Eric niet mee, want die heeft vanuit Brussel natuurlijk Freek gemaakt en mocht er een technisch mankement zijn stond hij niet klaar dit op te lossen. Maar goed, dat wist u natuurlijk allemaal al lang…
Superfarche, Paldies!
