‘It’s the most wonderful time of the year.’ Zong Andy Williams ooit over de feestdagen van het einde van het jaar. Naast deze zin kunnen er echter nog meer vergelijkingen getrokken worden met de kennismakingstijd introperiode bij TSV Plato. Immers zijn er groen/rood geklede verantwoordelijke voor alle regulatie. Wordt er goed gegeten maar vooral gedronken. Gaat het gebeuren zelden gepaard zonder de nodige drama. Zijn (familie)leden present die je de rest van het jaar nooit ziet. Steek je veel geld in cadeaus en feestjes waar het resultaat twijfelachtig van is. Zeggen we achteraf met een valse glimlach dat het onderling zo gezellig is en kennen beide tijden twee feestdagen. Laat dit stukje nou net over de laatste gaan, De Tweede Borrel.
Het enkele jarenlang beproefde concept werd uit de kast gehaald, waar enkele heeren sjaars moeite ondervonden om de zenuwen wat te onderdrukken bleek voor een ander de uitdaging groot om überhaupt in Tilburg te geraken. Eenmaal aangekomen op één van de dispuutshuizen werd er schappelijk gegeten en een bodem gelegd voor de avond die komen zou. Traditiegetrouw werd de weg hierna ingezet richting Tilburgs grootste volksfeest, Manege Hooijen. Dat tradities vandaag de dag even onderhevig zijn aan verandering als het humeur van dhr. Verhofstad dan wel dhr. Frenken, dan wel dhr. Molenaar, dan wel dhr. Van der Pas gedurende een Braque ALV bleek eenmaal aangekomen bij Cees. Het interieur was voorzien van enkele hippe nieuwe versieringen en de stoelsessie bleek slachtoffer van de voortdenderende digitalisering. Echter stond als vanouds de blonde dame achter de bar en bleek de antischimmeldiscussie opgestart door de GGD nog geen invloed gehad te hebben op Amerigo en de rest van de zaak net zo saai als de Praeses.
Ook werd als vanouds de gele muur opgezocht wat resulteerde in feestgedruis dat zich laat samenvatten in eurotekens in de ogen van Sander. Bier estafettes voor, achter, op en onder de bar zorgde voor de nodige sfeer, waarna het karaokegezang niet eens zo’n slecht idee leek. Het bier spoot net zo hard uit de tap als dat de hitjes uit de boxen schalden en ergens diep in de nacht besloot Café de Prins dat het mooi was geweest . Het collectief verplaatste zich richting de roemruchte na-borrel op de DBS. Bij Stijn, Anne en Vleuts Baco Bellyshot Bar werden mixjes verstrekt waar zelfs de cavia’s wel pap van lustte. Middels de drive-in show van DJ Klaximus en LightJocky Coobs werd de borrel nieuwe energie ingeblazen en werd er tot diep in de volgende avond tot 9.00u geborreld.
“Dat komt wel goed morgen!”