Als een oer-hollandse dag kan de derde zaterdag van het jaar al enige tijd worden omschreven. Voor enkelen betekent het namelijk het begin van het tulpenseizoen, dat bloemetje dat we uit Turkije hebben geïmporteerd en nu onder nationaal erfgoed scharen zodat de PVV gecultiveerde hectares bloemenrijen kan laten zien in reclames om te visualiseren wat ‘Nederlands’ is. Onder de ruimdenkende bovenlaag van de samenleving staat de derde zaterdag van januari voor de Braque Nieuwjaarsborrel.
Dus in plaats van bloemetjes uit de grond werden truien uit de kast geplukt en mocht bij Bakker het glas worden geheven op een voorspoedig jaar. Terwijl de klooien hard hun best deden te leren hoe ze een blad moesten lopen werden er LEB-rompertjes uitgedeeld en zilveren lepels uitgereikt en meteen weer ingenomen om de reproductieve successen van menig Lid te vieren. Dhr. Baba vond het nodig zijn afwezigheid te expliqueren door eeuwig toekomstig oppositieleiders een filmpje in te laten spreken en daarmee het disputaire politiek debat aan te wakkeren voor de avond. Met de elite gaat het nooit slecht en met genoegen mocht men kennis nemen van nieuwe functies, optrekjes en kinderen van de jongens die je kent sinds als sinds ze hun eerste metertje bestelden op Plato. Pedagogisch instituut Braque bewijst haar waarde, maar voor verbetering is altijd ruimte: Dhr. Aarts en Duijker bogen zich over de inburgeringscursus van de aspirant-leden en het dispuut waagde zich langzaam aan het debat of er nou meer of minder klooien moesten zijn. Dhr. Freling moest zijn beklag doen over het potten financiële huishouden terwijl dhr. Kaufmann tevreden vaststelde dat hij zijn kaartje voor het Lustrumbal er wel degelijk efficiënt had uitgezopen. Ondertussen zat @realHampie100 enthousiast zijn mening in 140 tekens samen te vatten over hoe Bafdrab Mexicanen het land uit moesten worden gezet zodat opperklooi Kwakkernoot zijn baan nog een jaar langer voor kon zetten (scheer je baard man, je ziet eruit als een republikein die sinds het sluiten van de kolenmijnen geen inkomen meer heeft gehad).
Toen langzaamaan het beleid voor de komende jaren was uitgestippeld door opiniemaker Tsjarko en de glazen nogmaals werden bijgevuld kwamen de sterke anekdotes van menig studententijd bovendrijven, die we zullen scharen onder achterkamertjes-politiek en daarom niet verder zullen benoemen. De tap ging dicht, d’n Praeses lachte in zijn vuistje omdat hij liefst één euro onder budget was gebleven en het dispuut der disputen ging de kou in, op naar wat een schitterend jaar gaat worden.
“Missen we niet iemand?”
