Het is 17 november en dat betekent dat we de Dies van COVID-19 onze geliefde verenging kunnen vieren. Het programma was gevuld met een drietal evenementen en de bekendmaking van het Dieslied. Helaas ging het traditioneel bekritiseren van het grote hoe schrijf ik MBO boek de Almanak niet door. Dit omdat de Diescommissie de traditie van het niet tijdig leveren van de Almanak ook dit jaar weer aanhield.
De Dies werd afgetrapt op maandag met een Stuko pubquiz. Hoewel dit net zo rechtvaardig is als Feyenoord die een quiz organiseert over Eredivisiekampioenschappen, maakten de heren zich op voor een avondvullend programma veertig quizvragen. Om de quiz, die om acht uur begon, toch tot half tien te laten duren hadden de organisatoren bedacht om iedere vijf minuten, tien minuten pauze te houden. Na een lesje tof doen Latijn van de grootste spijtknor van T.H.D. Braque, een ongemakkelijk voorstelrondje van de nestor en een discussie over het Diesshirt de Diestheedoek stoomden de heren, onder het genot van Kahoot deuntjes, door naar de laatste vragen. Jobba’s ploegje deed mee voor de troostprijs, team inham streed voor een plekje op het beeldscherm, maar kon team Josje&Kirk niet passeren. In de bovenste regio streed Nestor mee voor de eerste plek, maar helaas viel de droom om de winst binnen te slepen in duigen toen de mol Djarniloef de nestor wist te overtuigen om het foute antwoord te geven.
Dag twee van de Dies stond in het teken van een silent disco. U kent het wel, een hippe lichtgevende koptelefoon waarbij je tussen kanalen kan switchen totdat je een DJ vindt die enigszins fatsoenlijke muziek draait. Helaas kwam er van deze verwachting niks terecht; we konden luisteren naar het gebazel van de MC Fat Sheeran in combinatie met Plato DJ’s die nog steeds moeten leren beatmatchen. Met de koptelefoon om de nek en de volumeknop op tien werd er met een half oor meegeluisterd naar het foute uur. Nadat de Carnavalsronde voorbij was klonk er een bekende stem door de koptelefoon; Quen was als Diesvoorzitter aan het woord, voor de gelegenheid zag hij er een keer niet uit als een zwerver en had hij zowaar zijn haar gedaan. Hoewel hij er bij stond als een dirigent met spasme heeft hij zijn speech uitstekend voorgelezen. Na de speech was het tijd voor een aantal waanzinnige challenges. Hoewel menig Braquer zijn buik vol had van inspiratieloze opdrachtjes gold dit niet voor Zizoef die het voor elkaar kreeg om in slechts vijftien seconden ontslagwaardige content te creëren.
De laatste dag van de Dies viel op vrijdag en er stond er een kookworkshop op het programma. Op het menu stond een pompoensoep, beef wellington en een chocolate surprise. Het recept van de beef wellington was perfect gekopieerd van Gordon Ramsey en de afgevaardigden van de T.H.D. besloten dat maar te volgen in plaats van een stel stuntelende “idiot sandwiches”. De inzet van de Diescommissie werd nog een keer kenbaar gemaakt door het dessert, benodigdheden: dr. Oetker mug cake, melk en een mok. Gelukkig nam Praeses Harpoen voor het eerst in zijn bestuursjaar het initiatief, om zo de Helden te voorzien van een fatsoenlijke afsluiting van het diner en zo ook van de Diesweek.
“Ik ga het met mijn moeder doen”