T.H.D. BRAQUE

Na een jaar lang luieren in hangmatten, camera’s verliezen, spookverhalen vertellen en warme chocolademelk drinken is er dan eindelijk een einde gekomen aan de ambtstermijn van bestuur Groenuijsen. In de nacht van 16 op 17 juni vond de jaarlijkse Heldiale wisselvergadering plaats te Akademeia. Na een spannende strijd tussen de klooien werden de stemmen geteld en kon er niets anders hetconcludeerd worden dan dat het komend jaar wel fout moet gaan. Wij presenteren u het bestuur 2009-2010 der T.H.D. Braque:

Praeses: Marcel Freling
Ab Actis: Bram Adriaans
Quaestor: Freek Lagas
Assessor Intern/Extern: Kay van der Zwan

We wensen ze veel succes het komende jaar, ze zullen het nodig hebben. Verder gaat onze grote dank uit naar het afzwaaiend bestuur. Tom Groenhuijsen, Gijs van der Brand, Mark Wolfs en Jeroen Wiggers: Bedankt voor die ene klooi, bedankt voor het tot twee keer toe kwijt raken van de camera met ontgroeningsfoto’s en bedankt voor alle andere ellende!

Maar verder was het best aardig hoor mannen…

Op vrijdag 12 juni jl. stond het jaarlijkse Braque Zeilweekend weer op het program. Met twee voitures en een bangbus vertrok het keurcorps richting Snits om aldaar de drie gereserveerde boten te bemannen. De Domp, de MDBLOBoto en de Mary Celeste lagen keurig klaar in de haven, het zonnetje scheen en de wind stond gunstig. Wat kan er mis gaan zou u zeggen?

Dhr. Appelhof had voor de gelegenheid een ongeluksmeloen vol wodka mee gebracht. Kohalzend en huilend werd dit verplichte nummertje afgewerkt waarna het ruime sop kon worden gekozen. Nog aangeslagen van het fruit pakt dekzwabber van Schaik het roer en boort de eerste schuit onder de ogen van Jelle de steiger in. Als met moeite het kanaal is gehaald doet diezelfde van Schaik alle mogelijke moeite om aan lagerwal te raken. Nadat ook dit gelukt is dobberen we tegen de wind in over het kanaal heen. De motor moet worden aangeslingerd en van den Brand doet zijn uiterste best. Kapot, wederom dankzij van Schaik. Na de woorden van Rombouts: "Die motor moet NU aan!!" was het enige dat de bemaning nog zag een grote muur van zwart metaal. De aankomende olietanker raakte ons recht op de boeg en met alle geluk van de wereld, hangende aan de giek wist iedereen het ternauwernood te overleven. En dan ben je net een kwartier onderweg…

Eenmaal bekomen van de schrik kon op de Duitse familiecamping de BBQ in de hens. Eigen vleesje mee, lekker barbecuen, je kent het wel. Na een drinkgelach in Bar-Dancing D’ald Wal te Heeg wees Deisz enkele oosterburen nog even op het feit dat het heel normaal is dat we een beetje pret maken, zo midden in de nacht. Toen de Duitse dame in kwestie hier fel tegen in ging legde Courbois haar even haarfijn uit dat dit zo niet verder kon met de woorden: "Hou godverdomme gewoon je kop, het is hier het derde rijk niet!"

Na een zaterdag vol zon maar zonder wind en gelukkig ook zonder ongeluksmeloenen was het tijd voor Discotheek de Alcatraz in Sneek. Gelukkig kwam TMF even filmen dus de hele tent stond weer volgepakt met tienerbollen. Ook wel fijn voor Wiggers, die tijdens het weekend met z’ n lul meer in dan buiten vrouwen heeft gezeten. Het feest was natuurlijk compleet toen de schakelketting achter de draaitafel na veel gegal toch maar Oever lul draaide.

Na een weekend vol oevers, lullen (vooral van Beek), meneer de slak plezieren, hoos emmers vol met lauwe pis, vieze witte broekjes, wegrottende voeten en het duurste van de kaart kon iedereen dan toch weer veilig naar huis. Het was weer konings en om even in de termen van But te spreken:

Het zijn geen touwen, maar lijnen!

Geachte bezoeker,

De T.O.C.K. ligt inmiddels weer een paar dagen achter ons.
Wij hopen dat u net zoals wij heeft genoten van de lekkere rosé, de warme tapas, het heerlijke weer en het knallende avondfeest.
Met een bezoekersaantal van meer dan 400 man is de T.O.C.K. dit jaar naar een hoger plan getild.
Wij willen dan ook naast de sponsoren, cateraar en Longa vooral ook jullie bedanken voor jullie komst.
De T.O.C.K. van dit jaar was een groter succes dan ooit te voren, en wij hopen jullie dan ook volgend jaar allemaal weer terug te zien op de (lustrum) T.O.C.K. in 2010.

Wilt u op de hoogte blijven van de laatste nieuwtjes omtrent de T.O.C.K. van volgend jaar, wordt dan lid van de T.O.C.K. Hyves.
Mocht u nog even willen nagenieten, bekijk dan vooral de foto’s in het fotoboek.
Nogmaals bedankt en tot volgend jaar!

Met vriendelijke groet,

De T.O.C.K. Commissie 2009

Mei de eenentwintigste, een uurtje of tien… Er schijnt een heerlijk lentezonnetje over Tilburg en alles lijkt rust en kalmte uit te stralen. Toch, als u goed kijkt, ziet u wat activiteit rondom de velden van Longa. Courbois lurkt rustig gallend aan zijn koffie, Van der Kroon loopt hevig zwetend de lijnen uit te zetten en in een afgelegen hoekje van het veld tilt Lagas zich een hernia aan een stapeltje terrasstoelen.

Rond de klok van half elf, een slordig uur later dan afgesproken komt de rest een keer aankakken. Slappe smoezen en slechte excuses vliegen over tafel. Adriaans nestelt zich naast Courbois om aan de koffie te gaan en Freling en Van Tankeren bouwen samen de tenten op. Groenhuijsen zit als gewoonlijk op slippers, in korte broek en met oversized zonnebril te schreeuwen vanaf een tribunebank hoe het allemaal wel moet.

Tegen elven blijkt uit niets meer dat men op het voetbalveld staat. De poortjes zijn uitgezet, de hamers liggen klaar, de rosebar staat en de flessen wijn liggen op het ijs. Twintig goedgeklede Heeren staan klaar om de deelnemers te ontvangen voor een glorieuze dag.

Heeren scheidsrechters, de bar is geopend en de wedstrijden kunnen beginnen!

Zelfde leeftijd, zelfde zeilboot, zelfde verjaardag, zelfde wenkbrouwen. Dat beider Heeren binnen afzienbare tijd van elkaar gingen afstuderen mag geen toeval heten. T.H.D. Braque mag u namelijk het heugelijke nieuws brengen dat op 1 en 16 april Heeren Van Kouwen en de Wit hun felbegeerde bul hebben ontvangen met respectievelijk de meer dan acceptabele waarderingen van een 7,5 en een 8! Dat De Wit net een half puntje meer scoorde kwam ogenschijnlijk door zijn zeer verhelderende conclusie; “Het treffen van slechte voorbereidingen heeft een negatieve invloed op het proces.” Volledig terecht dus…

Dat Braque nooit meer getrakteerd wordt op balletjes van Van Kouwen, dat de Rooie Roerdomp nooit meer een behouden vaart zal beleven en dat er nooit meer met deuren wordt gesmeten zal ons een zorg zijn, de doucheputjes raken in elk geval nooit meer verstopt. Daarnaast zijn we ook erg blij dat we in elk geval nog een poging mochten ondernemen om beide Heeren kaal te zuipen, een traditie die gegeven de kredietcrisis en de heersende varkensgriep enigszins op losse schroeven leek te staan.

Na jaren van opvliegers, haaruitval, kippenpoten, haarband, genieten van Praesesjaren, haar, haar en haar zullen we dan toch echt afscheid moeten nemen van De Teek en The Wookie. Heeren, gefeliciteerd, we hebben op alle vlakken van jullie genoten.

Ga eens een baan zoeken, arbeiders! 

*** Bij het zien van dit terugkerend thema weet u dat de Heeren Helden der T.H.D. Braque weer op weekend zijn geweest. In de nacht van 20 op 22 maart mocht last man standing, klooi Cleo laten zien dat een dramatische aanloop niet hoeft te betekenen dat alles verloren is. Onder de bezielende leiding van de Heldiale StrafStaf werd er een educatief alsmede vermakelijk traject doorlopen om te kijken of er van het jongetje een man gemaakt kon worden.

Dat het de overige Heeren aan niets ontbrak was te danken aan de weekendcommissie. Heerlijke frietjes, een verscheidenheid aan sauzen, een goed georganiseerde middagactiviteit, het kon niet op. Niets dan hulde en lof!

Na een nacht van ShuttleRobs, zwaffelen, knips en misknips, gezellige speurtochten en natuurlijk de terroriserende praktijken van Der Garbi bleek in elk geval dat we de klooi toch echt een halsband met riem hadden moeten geven. Inmiddels is besloten dat Freek nooit en te nimmer alleen de straat over steekt. Verder bleek uit deze nacht ook dat het tijd was om Freek op te nemen in ons midden en hem te inaugureren als lid van Dispuut Braque.

Freek, lid van de Meest Eenzame Lichting Ooit, hartelijk gefeliciteerd met het bereiken van deze Heldiale status, geniet er van.

Jaarband!

*** Goed eten en drinken is heel belangrijk, zo weet eenieder. Het was dan ook daarom, maar ook wel omdat Dhr. Beek maanden geleden de leeftijd van 21 had bereikt, dat het keurcorps weer eens een uitstapje kon maken naar de geboortestad van een der Braque telgen voor een heldiaal 21-diner. Na wilde maar vooral afgekeurde plannen over scouting hutten en gepofte kastanjes besloot Vicky ons dan toch uit te nodigen in het huis waar zijn gefundeerde wieg van gewapend beton heeft gestaan.

Samen met mevrouw Beek, Robin & Robin, Myrthe en Inge had Victor alles tot in de puntjes voorbereid. Bij aankomst bleek al dat het ons aan niets zou gaan ontbreken. De hele kamer hing vol met ballonnen en alle tafels stonden vol met prachtige sherry glaasjes bestemd voor de wijn. Waar verwacht werd dat de frituurpan weer aan zou staan en de pizza’s al in de oven zouden liggen kwam de gemiddelde vetliefhebber er bekaaid vanaf.

     

Nadat we hadden kunnen genieten van een heerlijk zelfgemaakt soepje, een fijne pasta del Victory en een tongstrelend stuk zelf gemaakte appeltaart werd het tijd voor het lied. De Meest Apathische Lichting Ooit had weer eens een van haar meesterwerkjes voorbereid en zoals verwacht kon niemand het meezingen. Ook de schrijvers zelf niet. Gelukkig kent Braque ook liedjes en liet even duidelijk horen hoe het wél moet. Natuurlijk werden de aanwezige ballonnen opgelaten behangen met wensen aangaande het gewicht van Dhr. Beek, waarna Robin nog even een puike heliumimitatie ten gehore bracht van de beroemde robot.

     

Zingen maakt dorstig dus toog Braque naar de Wallekse binnenstad. Horden 16 jarige meisjes en paupers werden beloofd maar niets was minder waar. Gelukkig waren de dames van de bediening mee, die de avond nog enigszins voor ons wisten te redden want in de twee aanwezige kroegen bleek geen hond binnen te zijn. Na eerst een biertje gedaan te hebben in een letterlijk lege kroeg werd de après-ski bar maar aangedaan. Als het niet voor je gedaan wordt moet je het feestje zelf maar maken dus werd de plaatselijke volkszanger vakkundig van zijn microfoon ontdaan om ruimte te bieden aan De Uil met zijn eigen vertolking van ‘vrienden voor het leven’. Om de avond goed af te sluiten werden Van Graafeiland, La Grouw en Kiki op slinkse wijze achter gelaten zonder taxi en werd er nog even door geborreld in het op één na mooiste café van Tilburg.

Tot slot willen we natuurlijk Mevrouw Beek, Myrthe, Inge, Robin en natuurlijk Victor hartelijk bedanken voor de leuke avond en het heerlijke eten. Kan het recept voor de appeltaart integraal op de Braque-site? We hebben geweldig genoten!

*** Daar waar de vorst de grond heeft verlaten en de bier- en zweetdampen van carnaval weer zijn opgetrokken werd het voor de Helden van Braque wel weer eens tijd voor een welverdiende vakantie. Heerlijk, even er tussenuit, zon zee en strand, cocktails, korte broe…NIETS VAN DIT ALLES!! De Heldiale reiscommissie, het olijke duo Kiki en Vicky, had namelijk besloten om Riga aan te wijzen als bestemming voor de Braquantie 2009. Een kapot geschoten Oostblok dorp, temperaturen van rond de -20º en vieze vadsige Olga’s. Een scala aan gedachten die bij het horen van de bestemming door het hoofd van menig Braquer spookten…

Om de grafstemming nog wat verder te versterken hadden Hepie en Hepie het idee opgevat om de bus van 5.15u te nemen richting Charleroi. Gelet op de levensstijl alsmede de stiptheid van de gemiddelde Braquer een plan dat gedoemd was te mislukken. Als ware het een godswonder kwamen alle Heeren tijdig aan, hopende op warme koffie en vers belegde broodjes van de reiscommissie. Deceptie nummer drie: geen koffie. Ook geen broodjes. Sterker nog: geen reiscommissie. Die kwamen natuurlijk gewoon om 5.45u, aangezien toen de bus pas zou vertrekken…

     

Een goed begin is het halve werk zullen we maar zeggen en na een lange rit kwam het keurkorps dan eindelijk aan op vliegveld Charleroi. Nadat klerelijer Van Der Zwan nog even had besloten zijn vliegticket in de bus achter te laten konden de knorrende magen gevuld worden bij de luxueuze broodjeszaak ‘Chez Paul’. Dat de prijzen van de half afgebakken en matig belegde euroshopper broodjes de pan uit rezen zal u na het horen van de naam van het etablissement niet verbazen…

Eenmaal gearriveerd in de Letse hoofdstad bleken alle vooroordelen van tafel te kunnen. Wat allereerst opviel was het verbazingwekkende aantal schone deernes dat door de stad tippelde. Dat we dit gegeven letterlijk moesten nemen zou later blijken. Het feit dat ons spotgoedkope onderkomen er fantastisch uit zag en gelegen was in het oude centrum, omgeven door kroegjes, eetgelegenheden en tabakverkooppunten was de kers op de Van der Valk appelmoes.

Op weg naar het Hostel was de huiskamer voor de rest van de week eigenlijk al gespot: The V for Victory Pub! Een klein hol op tien meter van ons bed, alwaar grote glazen koud bier werden getapt voor een kwartje en het strak getrokken verwarmde pool biljart ons lachend aanstaarde. Tussentijds werd er nog even voor 2 euro gegeten bij het naastgelegen buffet om ons vervolgens weer tegoed te doen aan het goedkope vocht in de Victory.

     

Iedereen zat gezellig te borrelen en goed in de olie toen rond de klok van tienen de appetijtelijke dames achter de bar plots plaats moesten maken voor enkele sovjet commando’s met armen zo dik als de bovenbenen van Beek en Adriaans bij elkaar. Dit ‘de-pret-enigszins-drukkende gegeven in het achterhoofd nemend werd er nieuwsgierig gekeken naar het rode gordijn waar de dames door verdwenen naar een ruimte die eerder door ontdekkingsreiziger Van der Maat werd bestempeld als ‘personeelsruimte’. Onze nieuwsgierigheid werd niet lang op de proef gesteld daar het gordijn vrij snel open ging en er een andere Sovjet soldaat ons attent maakte op het feit dat de lieve bar meisjes van zo even inmiddels omgekleed beneden klaar stonden om ons te voorzien van lapdances en andere vergaande vormen van vermaak. En dat voor maar een paar kwartjes!

Als hongerige wolven stortten enkele Braquers zich de trap af naar de schmutzige kelder alwaar enkele banken en een paal het decor zouden vormen voor een gedenkwaardige gebeurtenis. Nadat de dames zich ontdaan hadden van enkele kledingstukken kreeg een van de schnoeven een duidelijke voorkeur voor een niet nader te noemen Braquer met een getinte huidskleur. Ze was verliefd. Helaas was ze aan het werk dus kon de prille romance tussen de twee tortelduifjes slechts intiemere vormen aannemen op goedkeuren van haar pooie…euh baas nadat er de somma van drie kwartjes was afgerekend. Een kort overleg volgde en exact op het moment dat de stemmen stomden en de muziek stil viel klonk de wanhopige kreet door de vochtige kelder: “I’LL PAY FOR IT!”

De zaterdag stond voor het grootste deel van het ensemble in het teken van shooting big guns. Per bus vertrok men naar een afgelegen, kapot geschoten industrieterrein om aldaar af te dalen in een oude bunker van de Russische maffia. Na drie loden deuren van een meter dik te zijn gepasseerd doemde een rokerig hol op vergeven van handguns, AK 47’s en rocket launchers. De maffioso die het geheel moesten begeleiden waren nog onvriendelijker dan de gemiddelde KGB’er. Kortom: gezelligheid! Dat Courbois degene bleek die het best uit de voeten kon met wapens en munitie was geen verrassing te noemen alsmede het feit dat Van Graafeiland wederom zijn eigen porum van zijn romp af probeerde schieten door even in de loop te blazen van een doorgeladen Spas.

Voor het achtergebleven gezelschap stond er een geheel andere activiteit op het program. Speciaal voor deze gelegenheid had Bart “De Uil” van Ovost een rondleiding uitgestippeld door het pittoreske Riga. Compleet met kaart en vlag trok men er op uit om alle culturele hoogtepunten van Riga te bezichtigen. Zo kregen de aanwezigen een lesje in de popmuziek nabij Café Olé, werd er bij de Sint Petrus kerk verteld over de orgaanconcerten en werden we getrakteerd op een verhaal over antiek in Paddy Whelan’s. Uiteraard werd de dag afgesloten in de “I love you Bar”.

Op de tweede avond besloot men de hoeren even te laten voor wat ze waren (hoeren dus) en haar heil te zoeken in een van de grotere clubs in Latvia: Club Essential. De dag tevoren had een klein deel dit Walhalla al bezocht en dat smaakte naar meer. Dat dit etablissement daadwerkelijk een essentieel onderdeel vormt voor de culturele reis voor Riga bleek binnen no-time. Al snel kwam men er achter dat er iets vreemds aan de hand was met deze tent. Van de paar honderd bezoekers bleken er slechts 23 het mannelijke geslacht te bezitten. Het gegeven dat wij daar met 11 man stonden zegt genoeg. Ons een weg banend door de kluwen vrouwelijk schoon en ons afvragend voor wie er nu wel betaald moest worden en voor wie niet vond Van der Zwan het nodig om een gesprek aan te gaan met de enige acht lelijke vrouwen binnen de tent. Uiteraard waren het Nederlanders en natuurlijk zat er weer eentje van het corps bij. Zoals men weet had Van der Zwan sowieso liever bij het corps gezeten en het feit dat het varken in kwestie de honderd kilo ruim gepasseerd was weerhield hem er niet van om haar even te vatten.

Daarnaast kwam voor het gehele dispuut het moment dat we eindelijk, na lang wachten, iets zouden hebben aan Roel van der Maat. Gewapend met een camera en een naaktfoto van van Veen baande hij zich een weg door de club om meisjes te shockeren alsmede te filmen tijdens hun wulpse dansjes en stripacts. Voor Adriaans werd deze hilariteit allemaal iets te veel wat resulteerde in een lachbui waar hij tot op de dag van vandaag niet meer is uitgekomen. Na vele scheldpartijen afkeurende blikken en tikken in het gezicht werd er uiteindelijke een prima filmpje geproduceerd. All we need is a montage, a montage…

De opvolgende nacht zou de boeken in gaan onder de naam “De nacht van het Hessburger incident”. Geval bleek namelijk dat van Veen naar de u welbekende hamburgerketen Hessburger was getogen en aldaar maarliefst 14 Hessburgers (u weet wel, die grote jongens) en 4 friet heeft opgegeten. Bewijs werd geleverd in de vorm van de leeg gegeten verpakkingen die als ware het een eerbetoon werden uitgestrooid over het bed van Mark van Schaik.

Zondag was alweer de laatste dag van deze heldiale vakantie en werd, hoe kan het ook anders, afgesloten in huiskamer Victory. Het zou de dag worden dat de klooi van Veen dood wenste, dat er Taveernes werden gebouwd en weer vermorzeld, dat de halve SS door de klooi werd uitgemaakt voor Drakenpoorten die gesloopt moesten worden en dat Roel van der Maat al zijn zakgeld besteedde aan het aanvragen van nummers van Scatman John. Daarnaast deden mijnheer de Praeses en Vicky nog een fijne ontdekking. De Victory bleek namelijk emmers whiskey te verkopen voor een appel en een ei. Daar we inmiddels toch al de voorraad goedkoop bier hadden opgedronken moest ditmaal de overgebleven Scotch er aan geloven waardoor Vicky uiteindelijk naar huis gerold moest worden.

Waarom bezit dit ellendig lange stuk eigenlijk deze eigenaardige titel? Welnu, dat lijkt me evident. Iedereen weet dat Paul, Victor en Freek samen in een rood-gele caravan wonen en een hond bezitten genaamd Tom. Het olijke viertal staat onder zware druk daar ze continu achterna worden gezeten door Etienne en Gijs, de man die de bommen maakt, en Bram of als ze hier even geen last van hebben worden bedreigd door de slagroomspuit met griengas van But. Helaas was Eric niet mee, want die heeft vanuit Brussel natuurlijk Freek gemaakt en mocht er een technisch mankement zijn stond hij niet klaar dit op te lossen. Maar goed, dat wist u natuurlijk allemaal al lang…

Superfarche, Paldies!