T.H.D. BRAQUE

*Bzz*, “Uitnodiging 22 diner Ischa”. Dat ik dit nog mee mag maken. De kerel wiens dieet overwegend bestaat uit worstenbrood met curry curry met worstenbrood en de man die gemiddeld leeft van €10 per week, nodigt het voltallige collectief uit voor een zelf georganiseerd culinair diner. Ik ben benieuwd. 

Ondanks dat de keelziekten van de TOP-week nog niet waren geheeld, was het zover om onze eeuwige Benjamin in het zonnetje te zetten. Eenieder – Thijs uitgezonderd – vertrok te auto. D’n P bleef solidair met de andere treinreizigers maar bleek de enige te zijn. Gelukkig werd hij, nadat hij een kwartier na inlooptijd aankwam, warm onthaald verschrikt ontvangen door de gastheer op sokken met de woorden “Hey Thijs, wat ben je vroeg?”. 

Arrivée aux Uden-city. Men kon een zakelijk ontvangst verwachten van de man des huizes gecombineerd met een lik op de enkels van de van alle werkende zintuigen bestolen viervoeter. Maxie werd snel aan de de hand van de ‘Heldiale Honden Lelijkheids Meter’ bekritiseerd en kon rekenen op een dikke voldoende.  

Nadat Strüdel was onderwezen hoe je ‘charcuterie’ uitspreekt en Moes alle kaasblokjes door middel van Yahtzee worpen in z’n mond had laten verdwijnen, konden de flessen geopend worden. De avond werd afgetrapt met een trip down memory lane van Emile Roemer. Een sterk begin van de avond die in het teken zou staan van vele openbaringen. Zo had Brum eerder een plectrum in zijn hand dan een speen, heeft hij in een ver verleden gesport (nota bene paardrijden) en hoef je als taxichauffeur kennelijk niet met computers om te kunnen gaan. 

De bediening werkte op volle toeren en de flessenpolonaise vulde al snel de tafel. Na een heerlijke steaktartaar was het taak voor de vvv’tjes om wat steken uit te delen. Helaas glibberde Brum van zijn stoel af na de sappige speech van zijn kompaan, maar gelukkig was Schar er nog die de boel snel weer liet opdrogen. Ook Floortje kreeg de mogelijkheid om na al deze context een verklaring af te leggen voor haar keuze in de liefde. Na deze vermakelijke speeches was het collectief noodgedwongen weer wat kennis rijker over d’n Brum. Zo ook waar zijn liefde voor ‘s nachts eten vandaan komt. 

Hoewel normaliter bij een 21 diner de desserts in een tempo weg worden gebeukt waar Femke Bol stikjaloers op zou zijn, was het bij het 21 diner van Brum wachten geblazen totdat het leuk in de stad zou worden er wat doorgesnoven boeren in de kroeg zouden zijn. U leest het overigens goed: Brum, de man die nog altijd geen gebruik maakt van een agenda en het woord horloge niet kan spellen, had de gangen op tijd op tafel gekregen. Enfin, er werden nog enkele badkuipen druivensap genuttigd, Ploert ging naar bed en Heuj zocht balans door een genodigde een kopje kleiner te maken. 

Omdat de bloemkoolsteak inmiddels verteerd was, werd er eerst een zoektocht op touw gezet naar de lokale dönertent. Na een korte pitstop bij het Casino bleek dat Dönerix dicht was, Take a Burger nog niet was geopend en zodoende werd Amon bezocht. Vanuit daar kon men de straat oversteken om bij Sergeant Peppers te dansen tot in de vroege uurtjes knokkels te breken op de boksbal automaat. 

Na een veelbewogen avond waar Rintje nog eens zijn vliegkunsten demonstreerde en Loebas Maxie voor het eerst in tien jaar geluid had laten maken, konden de kartonnen bedjes worden benut. Bij dageraad droop het collectief weer af met de lang voorspelde worstenbroodjes in hun wangen. Familie van de Voort, bedankt! Maxie, sorry. 

“Zijn liefde voor draken is wat langer blijven hangen.” 

Alwaar de schildpadden floreren en de vogeltjes fluiten, begaven zich op een beruchte dag ook brullende apen: de jongeheren van het Heldiale dispuut Braque die traditiegetrouw allen met de auto hun opwachting maakten. Ook een hond die eruitziet alsof hij net uit de kliko is geklommen tiental vriendjes van vroeger waren aanwezig, waaronder Koen van de Bankzitters Ivo en Toto Wolff Ivo. Beide schijnbaar even welvarend als hun doppelgängers. Afijn, het schilderachtige Terheijden werd er des te mooier op. 

Toen de borrelplanken soldaat waren gemaakt werd men aan tafel geplaatst, waar lichting ’22 eindelijk de confrontatie aan moest gaan met een interne tweedeling. Helaas resulteerde dit niet in een strijd tussen tafeltje één en tafeltje twee, gezien iedereen gebroederlijk aan één tafel zat. In de plaats daarvan heeft familie Ploert een strijd met onze spijsverteringsstelsels gefaciliteerd, middels wat voelde als eindeloze gangen aan culinair genot: schelpen, burgers waar je “UUUU” “u” tegen zegt, spiesjes, tiramisu, et cetera. 

Al snel beet Wybe het spits af en richtte een slideshow speech tot de heren, wat de nodige emoties teweegbracht bij onze gastheer. Op dit inkijkje in Thijmens jeugd volgden de twee Ivo’s met speeches over de bizarriteiten waar het tuig van Terheijden zoal mee te kampen heeft. Ook werd een kippenvelmomentje verzorgd doordat Ivo voor onverklaarbare redenen ons lustrumnummer van vier jaar geleden op de piano kon spelen. De lichting had een interessante nieuwe aanpak voor hun eigen voordracht: meer gejank en minder gebrul. Dat wil zeggen; zes speeches en zes liederen, waarvan de spraakopnames sfeerbepalend bleken tijdens de TOP week. 

Na de speeches realiseer je je dat je in het midden van nergens zit wanneer Sabrina een gang moet overslaan zodat we op tijd de bus kunnen halen naar het uitgaanscentrum. Desalniettemin is de kroeg in Breda lit, evenals het casino ertegenover. Na een kapitaalinjectie in de lokale economie en een plundering van verscheidene shoarmazaken besloot men de avond af te sluiten. 

Slaapplekken vinden verliep echter moeizaam. Middels enkele akelige versierpogingen weet Moes zich naar de zolderkamer te manoeuvreren, terwijl Moffel daarentegen de badkuip als een betere slaapplek beschouwde. Na een omkoopsom verscheen op de rekening een geslaagde poging tot gaslighting van Moffel, hielden de heren het voor gezien. Familie Adriaansen, bedankt! 

“Het is neuken of geneukt worden.” 

Zoals Opgezwolle in hun hitsingle uit 2003 al zong: we gaan naar het verre oosten! Logischerwijs rijst dan de vraag wat een club in zwart-wit gehulde zuiderlingen en één kalende local daar te zoeken hebben. Het antwoord: mister Moneyman van de T.H.D. heeft zijn aandelenportefeuille enigszins doen slinken om wat kapitaal vrij te maken voor het op dat moment al meest enerverende 21 diner van 2024. Naast het kapitaal van dhr. Stift zelf scheen per slot van rekening ook de deurenbusiness van vadertje Es flink in de lift te zitten, wat betekende dat er moest worden afgereisd naar het verre Gaanderen om beugels te poppen in de door Stift zelfbenoemde Playboy Mansion van het Oosten. Plezier gegarandeerd! 

Waar de meesten uitkeken naar de gezelligheid, het lekkere eten en bovenal de beugels Grolsch, vroeg een enkeling zich vooral af in wat voor (al dan niet te strakke) jurk de oudste telg van de familie Es zich gehesen zou hebben. Eenmaal op locatie aangekomen werd Willem zodoende “goed gezet” en was de tuin omgebouwd tot een Michelintent avant la lettre. In de hoek hadden zich enkele verdwaalde Gringo’s verzameld die de genodigden van planken vol lekkernijen wisten te voorzien. Allemaal leuk en aardig natuurlijk, maar waar het de PIOT’ers heren aan “tafeltje 1” voornamelijk om te doen was, was uiteraard de vulling van de koelkast. Terwijl Brum en Ploert dit schouwspel met leden ogen aankeken en snel nog een extra partijtje wijn voor hun eigen diner bijbestelden, was de wijsheid inmiddels dan ook wel in de kan. 

Omdat Peije het liefst had dat zijn ouders zo min mogelijk over zijn Braque tijd te horen kregen, had hij voorzorgsmaatregelen getroffen door de speeches van de Praeses en de lichting helemaal aan het einde van het diner te doen, in de hoop dat Brum en Klink dan nog net een tikkeltje onverstaanbaarder (en langzamer) brabbelden dan voor hen gebruikelijk is. Zijn vader daarentegen begon met een mooie doch beladen speech over Stifts kindertijd, maar over kinderschoentjes van Louboutin werd tot ontsteltenis van de aanwezigen geen woord gerept. 

Nadat iedereen voorzien was van de eerste gang was het de beurt aan FC Knudde VVG’25 Zaal 1. De aanvoerder richtte een speech tot de leden, waarvan de huidige Praeses enkel maar kon dromen, maar gelukkig voor hem had Stifts plan gewerkt. 

Toen Braque aan de beurt was om te speechen was het niveau namelijk al op dergelijke wijze gekelderd, dat Moffel op het punt stond om zijn mollentaakje te gaan vervullen om het nog ergens op te duikelen. Zodoende prevelde Klink wat ongemakkelijke zinnen over een ‘work hard play hard’ mentaliteit, tegenover een man die zich de afgelopen maanden bijna 24/7 in de UB heeft begeven.  

Tot slot de liederen nog, en ondanks dat de eeuwige klooien van ’21 met een liedje van Roxy Dekker hoopten makkelijk te kunnen scoren, zou Braque Braque niet zijn als niet het meest ordinaire nummer de avond zou tekenen. Maar goed, credit where credit’s due: liedjes over het al dan niet actief zijn van lil’ Stift, dan wel Stifts tong kunnen bij voorbaat al wachten op het predikaat ‘banger’. 

En zo schudden we de tent uit om na het diner de weg te vervolgen naar DTC. Na een korte treintocht en enigszins toeristische wandelroute bevond men zich ineens in dé uitgaansstraat van Doetinchem. Helaas werd het plan om naar de ziekste toko te gaan verijdeld door Rintje en Moto die midden op straat een open sollicitatie voor de UFC tentoonstelden.  

Desondanks is er tot in de late uurtjes gefeest in de overige kroegen die op kruipafstand lagen. Na koortsachtige zoektochten naar taxi’s, besloot Rintje eenmaal terug in Gaanderen om nog even de Grote Rintje Show op te voeren en gehuld in ‘de nieuwe kleren van de keizer’ op straat te gaan liggen, waarna hij op de valreep van een agressieve smurf nog een paar tikken kreeg, omdat hij smurfin voor dame van lichte zeden had uitgemaakt. 

Ach, eind goed al goed en na een nachtje vertoeven op leeggelopen matjes kon men met hun ziel onder de armen de aftocht blazen terug naar het zuiden. Stift en de familie Es enorm bedankt! 

“Hij beft ze wel, ze pijpt hem niet!”

Hoewel Plato binnen de T.H.D. recent voornamelijk in een negatief daglicht wordt gezet door het huidige Heldenbestuur, organiseert zij ook een elitair weekend waarvan het doel is om van de ene prachtige plek naar de andere te zeilen. Daarom stappen de Helden op vrijdagmiddag in een krappe motorboot, om de komende dagen door eindeloze regen van het ene naar het andere verlaten gehucht te tuffen.  

Dit alles werd voorafgegaan door een reis in compacte auto’s volgepropt met niet alleen zwaargewichtige Braquers, maar ook met bagage, tenten, en een eerlijke verdeling Gigjes. Eenmaal de meedogenloze regen op de weg getrotseerd, kreeg iedereen zin om eindelijk de waterwegen van Friesland onveilig te maken. Het goede humeur verdween echter bij Strüdel toen hij zich realiseerde dat hij drie dagen lang jarig zou zijn, en bij Quen toen hij na drie keer afvaren realiseerde dat de lijnen nog vastzaten. 

Soit, de Helden waren te water en weldra werden de eerste piswedstrijden gehouden op het achterdek.  Zo werd de bemanning overweldigd door de regelmaat waarmee Pørko en Rintje men hun geslachtsdeel tentoonstelde. Verder besloten enkele Helden na enige huivering wegens de weeromstandigheden om te trainen voor de aanstaande triatlon middels een duik in het strontkleurige blauwalgwater verfrissende meer. 

Viel er even een stilte dan klonk het al snel “ouwe hogrider” of “sí maatje, ik loev het” door de boot. Nu Moes ouderejaars is en zijn stempel kan drukken is Braque nu eenmaal zo verworden; een aaneenrijging van onoriginele uitspraken. Ondanks dit cynisme is hij ditmaal de bootsleutels niet kwijtgeraakt in zijn broekzak. Wellicht is dit ook te danken aan kapitein Strüdel Quen, wie autocratie over het roer behield gedurende het weekend.  

Ook te danken aan de kapitein is het onzorgvuldig aanleggen waardoor het besturingssysteem het begaf. Zo ziet u maar weer dat hoge bomen veel wind vangen. Zo bezien is het opmerkelijk dat Moes veel wind vangt. Enfin, een arbeider kwam met gepaste spoed de boot repareren, en met evenzo gepaste klasse onderwierpen de eloquente Helden de beste man aan een gesprek over anussen, piemels, tieten, u kent het wel. 

Later diezelfde dag ging het gezelschap naar een restaurant waar wederom bleek dat we leiden aan een laagconjunctuur. Wanneer Strüdel bij het zien van een wandelende neus zegt dat hij verliefd is en Rintje – wie zegt dat hij niet van one night stands houdt en daarom niet met vrouwen hoeft te praten – tegen de serveerster gaat vertellen over zijn cryptoavonturen, weet u dat er stront aan de knikker zit. 

Na twee nachten onthouden te zijn van basiscomfort herhaalde het circus zich een laatste dag, echter nu zonder alcohol, en de plezierpotentie dat inherent toch al beperkt was, werd zodoende gelimiteerd tot een nieuwgevonden minimum. Had ik al gezegd dat het regende? Wegens dit ongekende succes doen we het volgend jaar weer. 

“Jouw vader staat in de Quote? Mijn vader verdient twee ton.” 

Met het einde van het collegejaar in zicht, brak eindelijk een tijd aan waar zowel de hardwerkende  studenten als het uitgeputte bestuur reikhalzend naar uitkeek: de zomervakantie! Voordat het zover was, wachtte de helden nog een van de meest beruchte avonden van het jaar: de Wisselvergadering. 

Voordat de Praeses voor de laatste keer de vergadering kon openen was het eerste slachtoffer al ‘letterlijk’ gevallen. Na een sprint met een tafel, waar Churandy Martina trots op zou zijn, ging Tût als een stervende zwaan ten onder, met een enkeltje TweeSteden ziekenhuis als gevolg.  

Ook dit jaar was de stemcommissie niet te beroerd om de kandidaat-bestuursleden te voorzien van ingenieuze  opdrachten, om te onderzoeken of zij deze nobele functies in adequaatheid kunnen bekleden. De opdrachten werden met wisselend succes, maar bovenal met een summum van enthousiasme gepresenteerd.  

De uitkomst van de stemming liet nog even op zich wachtten omdat Rintje pardoes was verdwenen. Na een huiverige inspectie door Grind bleek Rintje een kruistocht ‘avant la lettre’ door de gangen van de sociëteit te hebben gelopen en een mooi plekje op de grond te hebben gevonden als rustplaats. Enfin, na de uitkomst van de stemming, die na een Heldiale remise, opnieuw gehouden moest worden, werden de namen van bestuur XXXV onthuld:  

Praeses – Thijs van Weezel 

Ab Actis – Ischa van de Voort 

Quaestor – Miguel den Otter 

Assessor – Luke Kemps 

Wij wensen het nieuwe bestuur veel succes en willen Thijmen Adriaansen, Gijs, Jort de Jong en Philip Diederen bedanken voor hun tomeloze inzet afgelopen jaar! 

Uiteindelijk mocht Rintje ook nog een mooie prijs in ontvangst nemen. Onze enige echte ‘charlatan annex helikoptermannetje’ mocht dit jaar de opperdildo in ontvangst nemen. 

‘Ik moet barfen, maar er komt niks meer uit!’ 

Buongiorno, ciao tutti, wat een heerlijke dag vandaag. Tijdens de afgelopen Hemelvaart was het tijd voor het evenement waar een Braquer 1% van zijn jaar aan toewijdt. Het werd een editie om nooit te vergeten, met niet één, maar twee influencers van de bovenste plank. Om de opbouwdag soepel te laten verlopen had Boris Jus een, niet spreekwoordelijk, zwaargewicht ingezet. Dat Ferry daar niet van onder de indruk was, bleek wel toen hij het record van ‘hij is niet de slimste, hè’ zeggen in zo kort mogelijke tijd verbrak.

Buiten dit kleine ongemak verliep de opbouwdag vlekkeloos. Zelfs zo goed dat men zich zorgen begon te maken, je hebt immers een slechte generale nodig om alles op scherp te zetten. Dat gebeurde “gelukkig” ook want er werd een ware zoektocht op touw gezet naar de menubordjes die pas de volgende dag gevonden werden onder een noodtoilet vuilniszak. 

Wonder boven wonder was dit de enige tegenvaller en verliep de TOCK als gesmeerd. Hoe kon het ook anders met de hulp van Stijn “zullen we gewoon tongen” Bus, Chainboy papi, Geralt, MDB(uiteraard in zijn tijdloze klassieker sportbroekje, herenschoenen) en het broertje van Rintje die meer op Rintje leek dan Rintje zelf. 

Na een lange dag beunen was het Cava moment daar, ditmaal onder toeziend oog van de halve A1. Cava was niet het enige dat gespoten werd, Rintje mocht zijn brandslang na 1.5 jaar weer eens gebruiken en om te kijken of alles nog naar behoren werkte volgde Timo op met een kwaliteitscontrole. En hoewel Pion overdag de grootste moeite had met het binden van een touw, had hij in de avond geen enkele moeite om vrouwen aan zich te binden.

Na het succes van YES-R werd er uitgekeken naar het optreden van de jongen van de volgende deur. Dit viel echter vies tegen, overdag was er nog hoop dat Danny Panadero zijn wieken had aangeslingerd om de T.O.C.K. te redden, maar het bleek helaas niet zo te zijn en werd W. Hamoen de enige die een prestatie heeft geleverd op het podium. 

“Niet over het zeil lopen en al helemaal hij niet, is niet goed voor de tent”

Het Braque-datediner. Ieder jaar vormt het op haar eigen wijze een hoogtepunt in het jaar van vele Braquers. Niet zozeer om het gegeven dat het inspirerend is om Grind en Klink enkele leden volledig buiten hun comfortzone te zien, maar des te meer om het gegeven dat datediners bij uitstek een Braque-activiteit zijn. Goed eten is immers belangrijk voor de Helden, net als etiquette en ongegeneerd twaalf bakken wijn kunnen kappen zodat je er om half 12 bijloopt als het neefje van d’n Heldiale douchepoepert (overigens niet te verwarren met de aanstaand Praeses van de TSV). Na de blamage van vorig jaar werd het echter wel tijd voor een geslaagde editie. Gelukkig kreeg manifestatie-mannetje Stift dit jaar samen met strakke-broeken-fenomeen Klink de kans om het een gedenkwaardig diner te maken. Na wekenlang zwoegen en smeken wisten de Heeren te zorgen voor een geslaagde line-up. Quen en Zizoef kregen de dag ervoor nog enkele regeltips mee van koning Joey waarna iedereen al helemaal wist wat er te doen stond. Tijd voor vuur!

De openingsborrel was op zijn zachtst gezegd bijzonder. Rokende mensen in de ruimte, een gemiddeld tatoeage-aantal van 8,4 per persoon en diverse Red-Bull-jacka’s om het lijf gebonden. Wellicht verwacht u dat de Heeren zich verzamelen op de gemiddelde kringverjaardag van de familie Brum, maar niets is minder waar. Het Collectief verenigde zich namelijk bij het café waar buurtbewoners ons gelukkig nog niet op een dodenlijst hebben staan. Aldaar borrelden de leden totdat Moesselinho de zenuwen weg had gedronken, waarna de dates werden opgezocht door de Helden en twee buurtbewoners die verdacht veel weg hadden van Appie Gasolina. Klink wist aldaar indruk te maken op iedereen door zijn oude identiteit als slome maogd stabiele fitnesskoning in rook op te laten gaan. Na een korte doch krachtige kennismaking was het gehele gezelschap klaar om bij het theehuisje te genieten van een ongeëvenaard diner. 

De binnenkomst was hartelijk, al was het maar omdat Borissandro Busso iedereen in vergevorderd Italiaans duidelijk wist te maken dat het een prachtige dag was. Stift benadrukte dat in zijn gestructureerde speech eens te meer. De vriendin van Toet had ook door dat het een bijzondere avond was en wist met haar foto-skillz zelfs meer toe te voegen aan het dispuut dan Toet vanaf het moment dat hij zijn trui heeft. Begrafenisondernemer Brum en diens vriendin hadden vervolgens al helemaal de smaak te pakken en verdwenen voor de rest van de avond om tijdens golden four hours wat kleffe kiekjes te schieten. Afijn, de sfeer werd er niet minder om. Sterker nog, d’n Heldiale befsnor profileerde zich als de koning van de vino. Een halfuur later werd hij echter de koning van het vomeren, waarna hij alweer snel het mannetje was. Na de vele bakken en gangen werd het tijd om de stad eens te gaan verkennen. De stoere kerels hadden immers veel goalen gemaakt en hadden wat te vieren.

In de karaokebar – tegenwoordig net zo commercieel als Sywert in pandemie-tijden – wist het gezelschap zich duidelijk met elkaar te vermaken. Na diverse hitjes en dito valse noten hielden velen het voor gezien. Het Heldiale polletje liet echter zien dat dat niet voor niets was.

‘’Liefde is als M&A-processen.’’

In een snak naar volmaakte subculturen, had onze Heldiale Roel van Velzen een reis gepland naar zowel Amsterdam als Groningen. Na wat verwarrende communicatie en een hoop gehaast, kon de burgerrups beladen worden met weekendtassen en vertrekken. Na de constatering dat lichting 23 matjes, portemonnees en werkend schoeisel in de gezamenlijk tas hadden zitten, wist men zeker dat men klooi voor altijd blijft. Eenmaal aangekomen in onze schilderachtige hoofdstad werd het steeds meer duidelijk uit wat voor proletarisch hol we waren vertrokken. Ook de ontdekking dat studentenkamers in Amsterdam gemakkelijk een loopafstand hebben van twee uur, was voor Ischa, die na het stappen steevast naar huis slentert, even slikkenpaffen. 

Na een warmhartig ontvangst van de gastvrouwen en zodra alle paardjes weer waren gladgestreken, kon de burgerrups Uberzug anstalten machen zum den Berliner Techno-Bunker. Men trad binnen in een sociëteit versiert met bomen, paddenstoelen en Belgische edele delen lianen.  Nadat Strüdel werd geweerd om op een van de fungi heen en weer te wippen, kon de pré-borrel beginnen. Gepropt tussen VVV’tjes, familie en andere Randstedelingen ontstond tegen ieders verwachting in een heuse centurion. Na uitspraken als “wat de brie” en “nooit verwacht dat ik naar Plato zou verlangen” ontstond er dan tóch sfeer. Een sfeer waar velen leden bij floreren: ongemak. Maar het tij werd gekeerd; de muziek ging harder, het bier was praktisch gratis en de fluorescerende armbandjes waren een ‘bizarre’ gimmick. Naarmate de avond zichzelf droeg en Moes zichzelf de fabrieksinstellingen in joeg, eindigde de avond in een eentonigheid waar zelfs een triangel jaloers op zou zijn. Zo kon Moto worden gezocht bij de kinderdisco, Loek zijn liefde voor de natuur vergroten en Moffel aan zijn fluorescerende halsband worden meegetrokken om eindelijk het bed op te gaan zoeken.

Zoals iedereen het liefst zou doen tijdens zijn krokante ochtend, ging het collectief terug de rups in op weg naar Groningen. 36 jaar later, Snof eindelijk afgestudeerd, kwam men aan in het hoge Noorden. Onder het genot van, u raadt het niet, een Witte Trappist en een kindermenu voor den pupil, werd de laatste nacht geëvalueerd. Samenvatting: fervent gezopen met de heeren, daarna ergens buiten doorgebracht. 

Ook deze zaterdag stond er een borrel op het programma. Gewapend met OV, voor Stift een duizelingwekkend woord, -fiets werden de logeerspullen weggebracht en kon de borrel beginnen. Warm onthaald raar aangekeken op onze outfits, werd ons verteld dat we het thema niet goed begrepen hadden. Hoe stom kan je ook zijn als je het gebruikelijke ‘Baja Playa Californication’ thema niet in de vingers hebt! Na een mooie tuinborrel waar Moes nog zijn alcoholvergiftiging van gisteren aan het uitzweten was en we ons ‘double-seven-or-eleven’ virus verder verspreidden, was het en route naar de sociëteit. Tot grote blijdschap van het collectief had de organisatie ons vaak besproken zandborrel concept daadwerkelijk uitgevoerd. Een sociëteit schuur met cocktails, strandballen en een platgestampte laag zand bleek toch minder spectaculair dan gedacht. Helaas voor Ploert werd na een uur infantiel tegen ballen aantrappen, dit pretje beëindigd door de scherpe fietssleutel van dhr. Kemps. Gelukkig wist onze Bourgondiër na een geïmproviseerde shotjestour wél de ballen omhoog te houden. En zo kwam ook deze avond, voor sommige al poetsend, tot een eind. En na een kater ontbijt in de Mc, waar onze zelfde levensgenieter zijn App-Deal niet kon scannen vanwege een onvolledig telefoonscherm, was het retour naar het hol van herkomst.

“Je smaakt wel een beetje naar peuken”