Waar men aan begint, dient men ook af te maken. Wellicht dat u nooit een fatsoenlijke opvoeding heeft genoten, maar T.H.D. Braque schuwt gelukkig niet om de voorbeeldfunctie wederom op zich te nemen. Omdat een lustrum nou eenmaal geen lustrum zou zijn als het niet na een jaar zou eindigen, werd dit jaar de mogelijkheid beschikbaar gesteld om op exact dezelfde wijze af te sluiten als waarop we het lustrum ingingen: jazeker, de TUC.
Eens te meer maar wel voor de laatste keer werden de welbefaamde lustrumgilets uit allerhande kasten getrokken en kon men zich opmaken voor een heuglijke afsluiting van een goed jaar. Mocht u in de categorie spoorstudent dan wel non-student vallen, of alleen voor tentamens onder uw steen vandaan kruipen, verwijs ik u door naar het verslag van de TUC van afgelopen jaar voor een impressie hoe zo’n avond dan precies verloopt.
Ondanks de financiële zorgen van de laatste jaren en het smakeloos vooruitzicht van duizenden euro’s boete, waren de prijzen gelukkig dit jaar maar eens verdubbeld. Uiteraard alles voor een goed doel, want Pater Poels ging er na een innemende speech met de zak duiten vandoor. Na overhandiging van de ‘shag’, mochten we eindelijk los. In het bijzonder onschappelijke kader van het snel afstuderen besloot de leiding dat er na zes liederen pas gedronken mocht worden, waarna vervolgens 20 minuten pauze werd ingelast… Uiteraard volgde desondanks een prima avond die gesierd werd door een treffende ode aan Paul.
Waar sommigen na de cantus de stad opzochten om een imitatie van Jackson Pollock tegen de bar aan te fabriceren, stond Heldiaal Dispuut Braque op het punt haar dies in te luiden. Onder de bezielende leiding van de afzwaaiende Eeuwige Praeses werd 013-bubbels ingeschakeld en kon er geproost worden op wederom een mooi jaar.
Vooruit dan, een laatste keer: Lústrúm! Lústrúm! Lústrúm!