admin

Buongiorno, ciao tutti, wat een heerlijke dag vandaag. Tijdens de afgelopen Hemelvaart was het tijd voor het evenement waar een Braquer 1% van zijn jaar aan toewijdt. Het werd een editie om nooit te vergeten, met niet één, maar twee influencers van de bovenste plank. Om de opbouwdag soepel te laten verlopen had Boris Jus een, niet spreekwoordelijk, zwaargewicht ingezet. Dat Ferry daar niet van onder de indruk was, bleek wel toen hij het record van ‘hij is niet de slimste, hè’ zeggen in zo kort mogelijke tijd verbrak.

Buiten dit kleine ongemak verliep de opbouwdag vlekkeloos. Zelfs zo goed dat men zich zorgen begon te maken, je hebt immers een slechte generale nodig om alles op scherp te zetten. Dat gebeurde “gelukkig” ook want er werd een ware zoektocht op touw gezet naar de menubordjes die pas de volgende dag gevonden werden onder een noodtoilet vuilniszak. 

Wonder boven wonder was dit de enige tegenvaller en verliep de TOCK als gesmeerd. Hoe kon het ook anders met de hulp van Stijn “zullen we gewoon tongen” Bus, Chainboy papi, Geralt, MDB(uiteraard in zijn tijdloze klassieker sportbroekje, herenschoenen) en het broertje van Rintje die meer op Rintje leek dan Rintje zelf. 

Na een lange dag beunen was het Cava moment daar, ditmaal onder toeziend oog van de halve A1. Cava was niet het enige dat gespoten werd, Rintje mocht zijn brandslang na 1.5 jaar weer eens gebruiken en om te kijken of alles nog naar behoren werkte volgde Timo op met een kwaliteitscontrole. En hoewel Pion overdag de grootste moeite had met het binden van een touw, had hij in de avond geen enkele moeite om vrouwen aan zich te binden.

Na het succes van YES-R werd er uitgekeken naar het optreden van de jongen van de volgende deur. Dit viel echter vies tegen, overdag was er nog hoop dat Danny Panadero zijn wieken had aangeslingerd om de T.O.C.K. te redden, maar het bleek helaas niet zo te zijn en werd W. Hamoen de enige die een prestatie heeft geleverd op het podium. 

“Niet over het zeil lopen en al helemaal hij niet, is niet goed voor de tent”

Het Braque-datediner. Ieder jaar vormt het op haar eigen wijze een hoogtepunt in het jaar van vele Braquers. Niet zozeer om het gegeven dat het inspirerend is om Grind en Klink enkele leden volledig buiten hun comfortzone te zien, maar des te meer om het gegeven dat datediners bij uitstek een Braque-activiteit zijn. Goed eten is immers belangrijk voor de Helden, net als etiquette en ongegeneerd twaalf bakken wijn kunnen kappen zodat je er om half 12 bijloopt als het neefje van d’n Heldiale douchepoepert (overigens niet te verwarren met de aanstaand Praeses van de TSV). Na de blamage van vorig jaar werd het echter wel tijd voor een geslaagde editie. Gelukkig kreeg manifestatie-mannetje Stift dit jaar samen met strakke-broeken-fenomeen Klink de kans om het een gedenkwaardig diner te maken. Na wekenlang zwoegen en smeken wisten de Heeren te zorgen voor een geslaagde line-up. Quen en Zizoef kregen de dag ervoor nog enkele regeltips mee van koning Joey waarna iedereen al helemaal wist wat er te doen stond. Tijd voor vuur!

De openingsborrel was op zijn zachtst gezegd bijzonder. Rokende mensen in de ruimte, een gemiddeld tatoeage-aantal van 8,4 per persoon en diverse Red-Bull-jacka’s om het lijf gebonden. Wellicht verwacht u dat de Heeren zich verzamelen op de gemiddelde kringverjaardag van de familie Brum, maar niets is minder waar. Het Collectief verenigde zich namelijk bij het café waar buurtbewoners ons gelukkig nog niet op een dodenlijst hebben staan. Aldaar borrelden de leden totdat Moesselinho de zenuwen weg had gedronken, waarna de dates werden opgezocht door de Helden en twee buurtbewoners die verdacht veel weg hadden van Appie Gasolina. Klink wist aldaar indruk te maken op iedereen door zijn oude identiteit als slome maogd stabiele fitnesskoning in rook op te laten gaan. Na een korte doch krachtige kennismaking was het gehele gezelschap klaar om bij het theehuisje te genieten van een ongeëvenaard diner. 

De binnenkomst was hartelijk, al was het maar omdat Borissandro Busso iedereen in vergevorderd Italiaans duidelijk wist te maken dat het een prachtige dag was. Stift benadrukte dat in zijn gestructureerde speech eens te meer. De vriendin van Toet had ook door dat het een bijzondere avond was en wist met haar foto-skillz zelfs meer toe te voegen aan het dispuut dan Toet vanaf het moment dat hij zijn trui heeft. Begrafenisondernemer Brum en diens vriendin hadden vervolgens al helemaal de smaak te pakken en verdwenen voor de rest van de avond om tijdens golden four hours wat kleffe kiekjes te schieten. Afijn, de sfeer werd er niet minder om. Sterker nog, d’n Heldiale befsnor profileerde zich als de koning van de vino. Een halfuur later werd hij echter de koning van het vomeren, waarna hij alweer snel het mannetje was. Na de vele bakken en gangen werd het tijd om de stad eens te gaan verkennen. De stoere kerels hadden immers veel goalen gemaakt en hadden wat te vieren.

In de karaokebar – tegenwoordig net zo commercieel als Sywert in pandemie-tijden – wist het gezelschap zich duidelijk met elkaar te vermaken. Na diverse hitjes en dito valse noten hielden velen het voor gezien. Het Heldiale polletje liet echter zien dat dat niet voor niets was.

‘’Liefde is als M&A-processen.’’

In een snak naar volmaakte subculturen, had onze Heldiale Roel van Velzen een reis gepland naar zowel Amsterdam als Groningen. Na wat verwarrende communicatie en een hoop gehaast, kon de burgerrups beladen worden met weekendtassen en vertrekken. Na de constatering dat lichting 23 matjes, portemonnees en werkend schoeisel in de gezamenlijk tas hadden zitten, wist men zeker dat men klooi voor altijd blijft. Eenmaal aangekomen in onze schilderachtige hoofdstad werd het steeds meer duidelijk uit wat voor proletarisch hol we waren vertrokken. Ook de ontdekking dat studentenkamers in Amsterdam gemakkelijk een loopafstand hebben van twee uur, was voor Ischa, die na het stappen steevast naar huis slentert, even slikkenpaffen. 

Na een warmhartig ontvangst van de gastvrouwen en zodra alle paardjes weer waren gladgestreken, kon de burgerrups Uberzug anstalten machen zum den Berliner Techno-Bunker. Men trad binnen in een sociëteit versiert met bomen, paddenstoelen en Belgische edele delen lianen.  Nadat Strüdel werd geweerd om op een van de fungi heen en weer te wippen, kon de pré-borrel beginnen. Gepropt tussen VVV’tjes, familie en andere Randstedelingen ontstond tegen ieders verwachting in een heuse centurion. Na uitspraken als “wat de brie” en “nooit verwacht dat ik naar Plato zou verlangen” ontstond er dan tóch sfeer. Een sfeer waar velen leden bij floreren: ongemak. Maar het tij werd gekeerd; de muziek ging harder, het bier was praktisch gratis en de fluorescerende armbandjes waren een ‘bizarre’ gimmick. Naarmate de avond zichzelf droeg en Moes zichzelf de fabrieksinstellingen in joeg, eindigde de avond in een eentonigheid waar zelfs een triangel jaloers op zou zijn. Zo kon Moto worden gezocht bij de kinderdisco, Loek zijn liefde voor de natuur vergroten en Moffel aan zijn fluorescerende halsband worden meegetrokken om eindelijk het bed op te gaan zoeken.

Zoals iedereen het liefst zou doen tijdens zijn krokante ochtend, ging het collectief terug de rups in op weg naar Groningen. 36 jaar later, Snof eindelijk afgestudeerd, kwam men aan in het hoge Noorden. Onder het genot van, u raadt het niet, een Witte Trappist en een kindermenu voor den pupil, werd de laatste nacht geëvalueerd. Samenvatting: fervent gezopen met de heeren, daarna ergens buiten doorgebracht. 

Ook deze zaterdag stond er een borrel op het programma. Gewapend met OV, voor Stift een duizelingwekkend woord, -fiets werden de logeerspullen weggebracht en kon de borrel beginnen. Warm onthaald raar aangekeken op onze outfits, werd ons verteld dat we het thema niet goed begrepen hadden. Hoe stom kan je ook zijn als je het gebruikelijke ‘Baja Playa Californication’ thema niet in de vingers hebt! Na een mooie tuinborrel waar Moes nog zijn alcoholvergiftiging van gisteren aan het uitzweten was en we ons ‘double-seven-or-eleven’ virus verder verspreidden, was het en route naar de sociëteit. Tot grote blijdschap van het collectief had de organisatie ons vaak besproken zandborrel concept daadwerkelijk uitgevoerd. Een sociëteit schuur met cocktails, strandballen en een platgestampte laag zand bleek toch minder spectaculair dan gedacht. Helaas voor Ploert werd na een uur infantiel tegen ballen aantrappen, dit pretje beëindigd door de scherpe fietssleutel van dhr. Kemps. Gelukkig wist onze Bourgondiër na een geïmproviseerde shotjestour wél de ballen omhoog te houden. En zo kwam ook deze avond, voor sommige al poetsend, tot een eind. En na een kater ontbijt in de Mc, waar onze zelfde levensgenieter zijn App-Deal niet kon scannen vanwege een onvolledig telefoonscherm, was het retour naar het hol van herkomst.

“Je smaakt wel een beetje naar peuken”

Studeren in Tilburg is niet altijd je-van-het. Denk er maar eens goed over na. De campus heeft eenzelfde uitstraling als de EBI in Vught, er is nog minder te beleven dan in de EBI in Vught én er lopen nog meer beroepsidioten rond in de stad dan in de EBI in Vught. Niettemin worden al deze nadelen – door Brum hoogstwaarschijnlijk bestempeld als voordelen – gecompenseerd door het gegeven dat we carnavalsvakantie krijgen van onze geliefde universiteit. Zodoende mochten de Helden zich op de donderdag van carnaval al klemzuipen in een aftandse kantine van het Sports Center, waarna een dagenlange aanslag op de levers werd gepleegd die eindigde in 1.2.3.4 ge kent het wel. Niet iedereen wist deze reeks van veldslagen te overleven, en zelfs stuntpiloot XXL alias ultieme levengsenieter alias bon vivant alias verloren zoon van Hugh Hefner alias Stift ‘jullie zijn een stelletje maagden’ Janus moest op de dinsdag de strijd staken. Dat betekende echter wel dat het merendeel van het Collectief fris en fruitig het vliegtuig in kon stappen voor de jaarlijkse wedstrijd LIIT’s kappen Braquantie!

Op het vliegveld van Eind-ho-vuh tututu werd de locatie onthuld en iedereen was krankzinnig neutraal enthousiast toen Bologna uit de koker kwam. Reisleiders Rintje en Boris wisten aldaar mede-reisleider Brum en het andere plebs te vertellen dat Bologna een échte studentenstad is met zo’n 250.000 inwoners zonder spannende bezienswaardigheden. Kortom: de Helden vertrokken naar het Italiaanse Kruikenstad, en dan óók nog zonder tickets voor de voetbalwedstrijd die dezelfde avond stond gepland. Lapzwans Wokkel had namelijk van Charlatan Rintje gehoord dat het regelen van die tickets ‘’wel goed komt’’. Een zin die intussen zo vaak niet waar is gemaakt door d’n Ab Actis dat Alberto Stegeman hem nu op het spoor is gekomen, met Jars en Lens als sterke getuigen. Uiteindelijk moest het notoire regelbaasje Moes BI-ZAR genoeg de tickets regelen, wat hem zowaar nog lukte ook. Met de tickets op zak stapte men dan ook vol goede moed in het vliegtuig richting de zon. Zizoef had als enige een stroeve lucht, maar wist uiteindelijk zijn biertjes van 1.2.3.4. ELFKROEGETOCHT in zijn verminkte lichaam te houden. Zonder zorgen kwamen de Heeren dan ook aan in Bologna, waarbij iedereen direct de eer kreeg om flink de portemonnee te trekken voor de macaroni express. De villa bleek vervolgens dik in orde, evenals de ietwat opvallende uitgaanstips van de Italiaanse Ismail haakneus Ilgun. Met diens tips op zak kon de vakantie dan echt (maar nu dan écht) beginnen.

En geen plek om beter een Braquantie af te trappen dan bij een racisme-gathering Italiaanse voetbalwedstrijd. En niet zomaar een, maar een heuse derby! Hooligan Heuj begreep wat er op het spel stond en wist met zijn middelvinger en wankergebaren de tegenstander dusdanig te imponeren dat Bologna de 2-0 over de streep trok. Pion scoorde na afloop nog een kek shirtje met de centen van Tren en met een trots gevoel doken de mannen hun bedje in. De dag erna was iedereen vroeg uit de veren om de stad te verkennen. Bologna schijnt kerken te hebben en – tot schok van Plato-legendPorko – ook collegezalen te hebben waar ook écht college wordt gegeven. Na een weinig verheffende tocht door de stad ging cultuursnuifduif Moes nog even langs een onbeduidend parkje, waardoor hij de foto van de Helden met de helden van gisteren moest missen. Los van wat ongemakkelijke uitspattingen van Moffel waren de Heeren in hun nopjes met dit kekke kiekje. Na het overheerlijke eten werd er nog gestunt op het terras, waarna men traditiegetrouw ESN bezocht om te stunten. D’n Assessor kreeg daar nog wat moedermelk toebedeeld en Moto spuugde die vervolgens weer uit op een plein om half vijf in de nacht. Ge maakt het mee. 

De Helden hadden de stad intussen wel gezien. De vrijdag stond dan ook in het teken van een heuse hike! Rintje dacht dat het wel goed zou komen als ie mee zou gaan, maar verrassend genoeg kwam het *tromgeroffel* niet goed. Dat gold ook voor Pion, die vervolgens zijn tijd in Italië geheel in stijl op bed doorbracht. De rest voltooide de hike gelukkig wel. Moto deed daarbij de ozonlaag ook nog eens deugd door om de tien minuten wat rooksignalen de lucht in te sturen. Bartje zag vanuit Nederland dat het goed was, en de Heeren zagen vervolgens heurlijk eten voor zich bij het gezamenlijke diner. Het voorgerecht bleek voor menig Braquer al te machtig, waarna het maar op het zuipen werd gezet. Bij een verwonderlijke Chinese tent wist men zich voor minimaal geld maximaal naar de gallemiezen te zuipen, met een indrukwekkende speech van Praeses Ploert als vergetelijke toegift. Jossa bracht nog bijna de nacht door in het ziekenhuis na een welbekend potje Italiaans fierljeppen. Helaas moest hij het slechts doen met een meaui filmpje voor de SIP. 

De dag erna was iedereen dermate naar de getver dat men maar door de stad ging struinen. Als een heuse WIDM-opdracht ging men in verschillende duo’s opzoek naar verlate Valentijnsmeuk, onbetaalbare horloges en een slof. Men wist elkaar bij de koffietent zonder koffie met Ziggy Krassenberg als eigenaar te verenigen. Aldaar werden de laatste biertjes gedronken om de vakantie daarna passend af te sluiten bij Hizmet een hoogstaande Napolitaanse toko. Met dertien verrotte levers, twee vermoeide longen en één pijnlijke enkel kwamen de Helden gelukkig weer terug op de Nederlandse grond. Eenmaal terug in Tilburg wist men: misschien is hier studeren toch niet zo verkeerd. 

´´Van die kuthonden met van die kutjasjes´´.