Al maanden stond de datum rood omcirkelt in de hippe Google Calender die Braque er tegenwoordig op nahoudt en men had eigenlijk al bijna geen zin meer in Carnaval. Die paar dagen in jolige pakjes zouden immers flets wegsteken tegen de dagen die de Heldiale Braquantiecommissie voor hen had georganiseerd. Dat kon ook haast niet anders, de combinatie van WakkeKapKwak en ‘hij zit soms ook bij het dispuut’ Molenaar moesten welhaast een ongeëvenaard succes teweeg brengen. Mythes worden waarheid als je maar genoeg gelooft, en geloofd werd er.
Na een, zoals Zaag het zou noemen, ‘creatieve’ opstartfase lukte het de commissie om een locatie te kiezen die Marrelke deed watertanden. Voor het eerst sinds tijden kon hij zijn geliefde barretje eer aan doen door de locatie waar deze naar vernoemd is in het echt te bezoeken. Waar men bij Mallorca denkt aan walrussen van Britten die de kust vervuilen en met hun loekroep ‘Eh Mate’ proberen zich voort te planten, kent het eiland ook een andere kant. Het collectief resideerde op het pittoreske Malaguf, Shagaluf Magaluf, dat sinds de jaren ’70 geen progressie meer heeft gekend. De neonreclame en afgebladderde gevels zetten de toon en de eerste propper had zijn weg alweer naar dit deel van het eiland gevonden. Ook een stukje historie, zo u wilt.
Men besloot daags de historische binnenstad van Palma de Mallorca in te duiken, alwaar men zich tegoed deed aan de vele bezoekbare kerken die van de buitenkant te bezichtigen waren. Het Eilandsch museum werd aangedaan, door een oplettend lid herkend als ‘het soort activiteit dat ze op Oh Oh Cherso zouden doen om er nog een verantwoord tintje aan te geven’. Turkse baden, kastelen, cathedralen grote toffe gebouwen waar je foto’s voor kon maken en knusse steegjes passeerden de revue. Flanerend met een trui om de schouder geslagen (louter paardje) paradeerde men tussen de inboorlingen locals.
Goed, alwaar menig lever krasjes had opgelopen door 5 dagen het carnavaleske te ervaren bleek het gemiddelde truidager van goeden huize te komen en werd ook op locatie weer een stoot gegeven aan de toch al tanende levensverwachting. De Aldi bleek een handig distributeur voor het de members waarvoor de Stufi niet snel genoeg kon komen en naast de droogbroodnodige levensvoorzieningen werden de eerste Corona’s al op de kop getikt. Wat ook een krasje opliep was het opgeblazen hoofd van Croque, die na een bezoekje op de WC over zijn eigen ego zou zijn gestruikeld op de vuist van een reguliere bezoeker. Dat Carnaval men toch niet onbewogen had gelaten bleek uit het feit dat uit Mast zijn gebrek aan woorden opvulde door zijn maaltijd maar over zijn tanden weer naar buiten te laten komen. Ook Floyd, die het niet was gelukt zijn feestsigaren mee te smokkelen, kreeg last van afkickverschijnselen en moest een shotje laten zetten in zijn linker bil.
Een man in het collectief, die zijn relatie ten einde voelde komen, maakte zijn onopmerkzaamheid tijdens het traject goed door te one-liners te gooien waar menig Nederlands Hiphop ‘talent’ jaloers op zou zijn. Officier Molotov verbaasde vriend en vijand door zich te bewijzen als de levende reïncarnatie van Baldo qua ongemakkelijkheid met de gezichtsuitdrukking van El Mastodonte maar tegelijkertijd de gevatheid van een Aad. Zou zowaar nog eens goed kunnen gaan komen.
Uit het debacle van de eerste stapavond was lering getrokken en zo werden via Tinder de locals benaderd voor het vinden van een wat gemoedelijkere plek om cervesas te nuttigen. Alsof we nog niet attractie genoeg waren met onze kraagjes en pullovers bleken we in een club te zijn beland waar de gemiddelde lengte zelfs voor Frenken onder IPH was. Toch wist Jeppie zijn Spaanse schone te vinden, dat hij nog een te kort had aan eiwitten werd helaas ongemakkelijk duidelijk een aantal minuten later. Een dementor zou nog minder op een jarige peuter zitten dan die twee. Al daggerend richting toilet kwam het jongetje er helaas achter dat er een ringetje rubber in zijn portefeuille ontbrak. En zo ging iedereen samen lekker beschonken en seksueel gefrustreerd naar bed.
Veel te snel weer kwam het einde in zicht, maar de commissie had nog een laatste verrassing in petto. Om de dispuutsmoraal nog een extra impuls te geven werd nóg een locatie aangedaan: men mocht zich kort wanen in de UK, zo kort voor de Brexit! Nog niet eerder is het een Braquantie gelukt om in meer dan één land plaats te vinden. Een paar felle windstoten in het midden van Neerland maakte het verblijf iets langer dan geanticipeerd, maar men had elkaar na zo’n 11 dagen achtereenvolgend samenzijn nog meer genoeg nieuwe verhalen te vertellen. Nog snel werd de laatste trein gehaald op zondag avond, waarop iedereen de volgende dag fris en uitgerust aan zijn week kon beginnen.
“Iemand zei laatst dat Braque arrogant was, ik heb hem meteen op zijn plek gezet.”
