We schrijven 13 november jongstleden. Na al het geborrel van de eerste periode was de kleine rustperiode van de afgelopen weken voor menig sjaars een broodnodige pauze. Het valt natuurlijk ook allemaal niet mee om op iedere borrel even clean fris en fruitig te verschijnen. Menig logisch denkende sjaars zal dan ook wel geschrokken zijn van het aantal excentrieke uitstapjes . Het is immers de laatste borrelperiode en verwacht mag worden dat disputen deze mogelijkheid aangrijpen om hun potentiële nieuwe aanwas zo goed mogelijk te leren kennen. Er wordt immers naar een nieuwe lichting toegewerkt. Een setting waar je een fatsoenlijk gesprek kan voeren met de eerstejaars ligt zou dan ook een goede optie zijn. Sommige disputen denken daar anders over. Het verbaast ons dan ook niet dat er weer menig biercantus heeft plaatsgevonden, partybussen zijn afgehuurd en dat de bloemetjes zijn buitengezet aan de overkant van de Noordzee. Gelukkig doorstond een selecte keuze jongens deze escapade naar het land van de Cunt of Chuckchester, zij het met wat minder slaap dan normaal, en hadden zij de juiste keuze genomen om om 17:27 uur bij Grootkaffee ’t Vaticaan op de tweede borrel van T.H.D. Braque te verschijnen.
Na een klein hapje bij ’t Vaticaan was het alweer tijd om naar de volgende locatie te vertrekken. Onder het gezelschap van buschauffeur Peerke, die verdacht veel leek op een oud lid van onze vrienden in het blauw, werden we naar de volgende bestemming gebracht. Helaas werd hier door sommige sjaars nog even geen gebruik van gemaakt omdat ze toch nog bezig waren met het verwerken van de laagschuimende pints van gister. Dat dat verteren voor een enkele jongen niet helemaal goed was gegaan bleek uit het feit dat hij tijdens de reis, na een verdacht lang toiletbezoek, zijn maaginhoud in het potje had geleegd. Of de aanzet hiertoe de pokdalige Belgische N-wegen waren of de onvrede met de Praeses over diens onvermogen om het verschil tussen abdij- en trappistenbier te kennen zullen we nooit weten. Om de arme jongen een beetje op te fleuren heeft de Praeses hem een paar witte sokken cadeau gedaan, aldaar wij zijn vorige paar witte sokken op de eerste borrel afgebrand hadden.
Na het afleggen van ongeveer 95% van de afstand tot aan de bestemming vond onze Peer het wel welletjes en parkeerde hij de bus in de berm. Pas nadat enkele kilo`s er af hadden gejogd arriveerden we dan uiteindelijk alsnog bij Priorij Corsendonck. Dat er geen ontvangstcomité stond om ons te ontvangen maakte natuurlijk niet veel uit daar iedere Braquer inmiddels toch wel de weg kent in het heuze kasteel. De gewelvenkelder lag er zoals ieder jaar weer mooi bij en dus stond niets ons in de weg om de eetlust wat verder op te wekken middels een geel of bruin biertje of twee. Nadat er een flinke delegatie oudgediende heeren gearriveerd waren, zag dhr. Van Tankeren zijn kans schoon om de sjaars nog wat bij te brengen over de geschiedenis van het klooster en het bier dat daarvan de naam draagt. Wederom bewijs dat borrels ook leerzaam kunnen zijn.
Het subtiel gebrachte verhaal van dhr. Van Tankenen was een mooi opwarmertje voor het koningsmaal. Gekarameliseerd Brussels lof en geschoten fazant zijn slechts een greep uit de culinair verantwoorde gerechten die ons voorgeschoteld werden. Terwijl ook de rode en witte wijnen weer rijkelijk vloeiden was het tijd voor de Praeses om het hoofdgerecht koud te lullen een mooie speech te delen met de aanwezigen. Zoals verwacht was de Praeses niet bang om zijn mening onder stoelen of banken te steken en zijn er enkele rake klappen uitgedeeld. Na een schappelijk maal, in een meer dan schappelijke locatie en enkele kiekjes van het Praesidium, werd het tijd om terug te keren naar Tilburg om de koppen eraf te zuipen! Want ook dat hoort erbij. Peerke wist de bus gelukkig uit de berm te manoeuvreren en ons veilig thuis te brengen.
Eenmaal gearriveerd was het de hoogste tijd om naar het beroemde keldertje van de Philip te gaan alwaar de vrouwen en sjaars van Conserva ongeduldig op ons stonden te wachten. Tradities werden weer in ere hersteld. Shotjes vlogen over de bar, dhr. Achmed hield zich weer heel de avond bezig met het maken van selfies, het startschot van de kleding ruil werd gegeven en het begrip meeroken werd naar een nieuw niveau getild. Al na een half uur hadden we de zaal namelijk zo vakkundig blauw geblazen dat louter dhr. Deisz nog een sigaret zou moeten opsteken om in zijn nicotinebehoefte te voorzien. Voor sommigen werd het daarom ook allemaal even teveel en dus werden er ook nog uiltjes geknapt op het toilet en besloten we te vluchten naar `t Vaticaan. Dat deze escapade garant staat voor een legendarische naborrel bleek maar weer. Binnen no-time werden alle barren en tafels gesloopt overgenomen en kon het feest losbarsten. Het startschot van de kledingruil was eerder op de avond al gegeven en voor we het wisten hadden menig sjaars en Braquers een Conserva jas om de schouders. Dat niet elke sjaars even begripvol is bleek wel, aldaar deze besloot de jas als souvenir mee naar huis te nemen! Afijn, dat mocht de pret niet drukken. Tot diep in de nacht werden er dansjes gewaagd, dassen aan elkaar geknoopt, telefoons geleend, toonden Braquers weer hun liefde voor elkaar en schitterde Chuck in een gouden jas even glimmend als zijn kale kruin! Aan alles komt een eind en waar sommigen besloten nog een na-naborrel te houden in ` Vat, gingen de meeste eindelijk hun bed opzoeken. Het was weer een Heldiale borrel!
`Oost west thuis best`