Nadat de rust net weer was wedergekeerd en Kruikenstad weer was omgedoopt naar Tilburg, zou het ook wel eens tijd worden om de lichamen wat rust te geven. Althans, dat zou je denken. Voor de Heeren in het Zwart Wit betekenen de nadagen van de carnaval namelijk slechts een ding: De Braquantie staat weer voor de deur!
Ook dit jaar had een commissie van brokkenpiloten het op zich genomen om een reis van formaat neer te zetten. Een goede voorbereiding is het halve werk en zodoende verkregen de Leden een halve dag voor vertrek mooi op tijd de laatste informatie over de plek van de bestemming. Ditmaal begaf het Collectief zich naar de gure grijsheid van een ooit platgebombardeerde stad die door de Geallieerden nog makkelijker werd gescheiden dan de benen van de gemiddelde straathoer: Berlijn! De tekenen van het sociaal experiment dat door Stalin het communisme genoemd werd, waren nog overduidelijk te zien aan de grote en bouwvallige – al dan niet met techno bunkers gevulde – fabriekspanden en pakhuizen die over enkele delen van de stad verspreid waren en die door de Leden vanuit de trein vanaf het vliegveld beschouwd konden worden.
Eenmaal aangekomen bij het hotel kwam men er achter dat de gemiddelde vliegtuigstoel van EasyJet meer ruimte verschaft dan de kamers waarin men voor de komende dagen werd gehuisvest. Uiteraard mocht het gebrek aan ruimte de pret niet drukken en dook het collectief na een kort bezoek aan de lokale burgerboer de stad in. Aldaar kwam men tot de conclusie dat ze in Duitsland het pinapparaat nog moesten uitvinden, aangezien elke kroeg enkel cash accepteerde. Na de lange reis besloot men echter om er bijtijds de brui aan te geven om de volgende dag vol goede moed terug te keren.
Zo gezegd, zo gedaan stond menig lid (Lees: iedereen behalve Brum) al op tijd naast zijn bed om de culturele kant van Berlijn te ontdekken. Nadat bleek dat een deel van het dispuut solidariteit aan Oekraïne hoog in het vaandel had staan en er een bezoekje was gebracht aan het oersaaie Stasi-Museum begon de dorst echter toch weer op te spelen. Derhalve begaf men zich naar de eerste de beste kroeg die niet ver lopen was een sfeervol en authentiek cafeetje alvorens met zijn allen uiteten te gaan en opnieuw het nachtleven van Berlijn te verkennen. Helaas kende de kruistocht naar de stripclub een bitter einde toen de beveiliger de poort naar het Beloofde Land dicht hield en dus werden de bedjes voor de nacht weer opgezocht.
Op de derde dag stond niet alleen Jezus weer op, maar ook het Heldiale Collectief was uit de veren. De dag was voor iedereen naar eigen wensen in te vullen, wat er toe leidde dat er voor het eerst in de geschiedenis van Braque een subclubje werd opgericht waar letterlijk niemand bij wilt. Toen dit clubje klaar was met elkaars bezwete lichamen bekijken in de sauna voegden ze zich bij de rest van de Leden om in een club het betere werk aan te gluren. Nadat Grind zichzelf een faillissement in had gejaagd en Klink beweerde dat hij met de stripper waarmee hij zat te praten “wel echt een klik voelde” was het tijd om te gaan en kwam de zoveelste buitenlandse taxichauffeur aanwippen in zijn Prius om men van een enkeltje richting het hotel te voorzien.
De zaterdag was er eentje als nooit tevoren. Het was weliswaar koud, maar alleen al bij het horen van de naam ‘Hertha B.S.C.’ warmde men volledig op. Het was namelijk tijd voor de pot der potten: Hertha B.S.C. versus aartsrivaal Eintracht Frankfurt. Een wedstrijd die tot de laatste minuut spannend bleef met een uitslag van 1-4. Schar en Brum zijn naar verluid nog altijd aan het wachten tot de vedette van Hertha, Dedryck Boyata, er weer vijf in legt en Hertha eigenhandig de titel bezorgt.
Na het bittere verlies was het tijd om de eerdergenoemde aftandse fabriekspanden eens van de binnenkant te bekijken. Na een laatste avondmaal begaf men zich naar The White Rabbit, ofwel Der Weisse Hase voor intimi en Duitsers. Wel moesten ze daar schijnbaar eerst de Internationale Stoelenconventie nog afbouwen, aangezien men af en aan bleef lopen met genoeg meubilair om heel Kreuzberg van een nieuwe inboedel te voorzien. Desondanks beukten de gure technoplaten door de speakers en was het humeur weer snel op peil.
Met een enorme kater, maar een voldaan gevoel keerde men terug naar het vliegveld om het daar op de valreep nog aan de stok te krijgen met het EasyJet personeel, die hadden bedacht dat ze de portemonnees nog wel wat lichter konden maken, maar het humeur van de Leden kon na deze ALW al lang niet meer stuk.
“yo, sorry dat ik je wakker maak maar mag ik even fappen?”