Uncategorized

In een snak naar volmaakte subculturen, had onze Heldiale Roel van Velzen een reis gepland naar zowel Amsterdam als Groningen. Na wat verwarrende communicatie en een hoop gehaast, kon de burgerrups beladen worden met weekendtassen en vertrekken. Na de constatering dat lichting 23 matjes, portemonnees en werkend schoeisel in de gezamenlijk tas hadden zitten, wist men zeker dat men klooi voor altijd blijft. Eenmaal aangekomen in onze schilderachtige hoofdstad werd het steeds meer duidelijk uit wat voor proletarisch hol we waren vertrokken. Ook de ontdekking dat studentenkamers in Amsterdam gemakkelijk een loopafstand hebben van twee uur, was voor Ischa, die na het stappen steevast naar huis slentert, even slikkenpaffen. 

Na een warmhartig ontvangst van de gastvrouwen en zodra alle paardjes weer waren gladgestreken, kon de burgerrups Uberzug anstalten machen zum den Berliner Techno-Bunker. Men trad binnen in een sociëteit versiert met bomen, paddenstoelen en Belgische edele delen lianen.  Nadat Strüdel werd geweerd om op een van de fungi heen en weer te wippen, kon de pré-borrel beginnen. Gepropt tussen VVV’tjes, familie en andere Randstedelingen ontstond tegen ieders verwachting in een heuse centurion. Na uitspraken als “wat de brie” en “nooit verwacht dat ik naar Plato zou verlangen” ontstond er dan tóch sfeer. Een sfeer waar velen leden bij floreren: ongemak. Maar het tij werd gekeerd; de muziek ging harder, het bier was praktisch gratis en de fluorescerende armbandjes waren een ‘bizarre’ gimmick. Naarmate de avond zichzelf droeg en Moes zichzelf de fabrieksinstellingen in joeg, eindigde de avond in een eentonigheid waar zelfs een triangel jaloers op zou zijn. Zo kon Moto worden gezocht bij de kinderdisco, Loek zijn liefde voor de natuur vergroten en Moffel aan zijn fluorescerende halsband worden meegetrokken om eindelijk het bed op te gaan zoeken.

Zoals iedereen het liefst zou doen tijdens zijn krokante ochtend, ging het collectief terug de rups in op weg naar Groningen. 36 jaar later, Snof eindelijk afgestudeerd, kwam men aan in het hoge Noorden. Onder het genot van, u raadt het niet, een Witte Trappist en een kindermenu voor den pupil, werd de laatste nacht geëvalueerd. Samenvatting: fervent gezopen met de heeren, daarna ergens buiten doorgebracht. 

Ook deze zaterdag stond er een borrel op het programma. Gewapend met OV, voor Stift een duizelingwekkend woord, -fiets werden de logeerspullen weggebracht en kon de borrel beginnen. Warm onthaald raar aangekeken op onze outfits, werd ons verteld dat we het thema niet goed begrepen hadden. Hoe stom kan je ook zijn als je het gebruikelijke ‘Baja Playa Californication’ thema niet in de vingers hebt! Na een mooie tuinborrel waar Moes nog zijn alcoholvergiftiging van gisteren aan het uitzweten was en we ons ‘double-seven-or-eleven’ virus verder verspreidden, was het en route naar de sociëteit. Tot grote blijdschap van het collectief had de organisatie ons vaak besproken zandborrel concept daadwerkelijk uitgevoerd. Een sociëteit schuur met cocktails, strandballen en een platgestampte laag zand bleek toch minder spectaculair dan gedacht. Helaas voor Ploert werd na een uur infantiel tegen ballen aantrappen, dit pretje beëindigd door de scherpe fietssleutel van dhr. Kemps. Gelukkig wist onze Bourgondiër na een geïmproviseerde shotjestour wél de ballen omhoog te houden. En zo kwam ook deze avond, voor sommige al poetsend, tot een eind. En na een kater ontbijt in de Mc, waar onze zelfde levensgenieter zijn App-Deal niet kon scannen vanwege een onvolledig telefoonscherm, was het retour naar het hol van herkomst.

“Je smaakt wel een beetje naar peuken”

Studeren in Tilburg is niet altijd je-van-het. Denk er maar eens goed over na. De campus heeft eenzelfde uitstraling als de EBI in Vught, er is nog minder te beleven dan in de EBI in Vught én er lopen nog meer beroepsidioten rond in de stad dan in de EBI in Vught. Niettemin worden al deze nadelen – door Brum hoogstwaarschijnlijk bestempeld als voordelen – gecompenseerd door het gegeven dat we carnavalsvakantie krijgen van onze geliefde universiteit. Zodoende mochten de Helden zich op de donderdag van carnaval al klemzuipen in een aftandse kantine van het Sports Center, waarna een dagenlange aanslag op de levers werd gepleegd die eindigde in 1.2.3.4 ge kent het wel. Niet iedereen wist deze reeks van veldslagen te overleven, en zelfs stuntpiloot XXL alias ultieme levengsenieter alias bon vivant alias verloren zoon van Hugh Hefner alias Stift ‘jullie zijn een stelletje maagden’ Janus moest op de dinsdag de strijd staken. Dat betekende echter wel dat het merendeel van het Collectief fris en fruitig het vliegtuig in kon stappen voor de jaarlijkse wedstrijd LIIT’s kappen Braquantie!

Op het vliegveld van Eind-ho-vuh tututu werd de locatie onthuld en iedereen was krankzinnig neutraal enthousiast toen Bologna uit de koker kwam. Reisleiders Rintje en Boris wisten aldaar mede-reisleider Brum en het andere plebs te vertellen dat Bologna een échte studentenstad is met zo’n 250.000 inwoners zonder spannende bezienswaardigheden. Kortom: de Helden vertrokken naar het Italiaanse Kruikenstad, en dan óók nog zonder tickets voor de voetbalwedstrijd die dezelfde avond stond gepland. Lapzwans Wokkel had namelijk van Charlatan Rintje gehoord dat het regelen van die tickets ‘’wel goed komt’’. Een zin die intussen zo vaak niet waar is gemaakt door d’n Ab Actis dat Alberto Stegeman hem nu op het spoor is gekomen, met Jars en Lens als sterke getuigen. Uiteindelijk moest het notoire regelbaasje Moes BI-ZAR genoeg de tickets regelen, wat hem zowaar nog lukte ook. Met de tickets op zak stapte men dan ook vol goede moed in het vliegtuig richting de zon. Zizoef had als enige een stroeve lucht, maar wist uiteindelijk zijn biertjes van 1.2.3.4. ELFKROEGETOCHT in zijn verminkte lichaam te houden. Zonder zorgen kwamen de Heeren dan ook aan in Bologna, waarbij iedereen direct de eer kreeg om flink de portemonnee te trekken voor de macaroni express. De villa bleek vervolgens dik in orde, evenals de ietwat opvallende uitgaanstips van de Italiaanse Ismail haakneus Ilgun. Met diens tips op zak kon de vakantie dan echt (maar nu dan écht) beginnen.

En geen plek om beter een Braquantie af te trappen dan bij een racisme-gathering Italiaanse voetbalwedstrijd. En niet zomaar een, maar een heuse derby! Hooligan Heuj begreep wat er op het spel stond en wist met zijn middelvinger en wankergebaren de tegenstander dusdanig te imponeren dat Bologna de 2-0 over de streep trok. Pion scoorde na afloop nog een kek shirtje met de centen van Tren en met een trots gevoel doken de mannen hun bedje in. De dag erna was iedereen vroeg uit de veren om de stad te verkennen. Bologna schijnt kerken te hebben en – tot schok van Plato-legendPorko – ook collegezalen te hebben waar ook écht college wordt gegeven. Na een weinig verheffende tocht door de stad ging cultuursnuifduif Moes nog even langs een onbeduidend parkje, waardoor hij de foto van de Helden met de helden van gisteren moest missen. Los van wat ongemakkelijke uitspattingen van Moffel waren de Heeren in hun nopjes met dit kekke kiekje. Na het overheerlijke eten werd er nog gestunt op het terras, waarna men traditiegetrouw ESN bezocht om te stunten. D’n Assessor kreeg daar nog wat moedermelk toebedeeld en Moto spuugde die vervolgens weer uit op een plein om half vijf in de nacht. Ge maakt het mee. 

De Helden hadden de stad intussen wel gezien. De vrijdag stond dan ook in het teken van een heuse hike! Rintje dacht dat het wel goed zou komen als ie mee zou gaan, maar verrassend genoeg kwam het *tromgeroffel* niet goed. Dat gold ook voor Pion, die vervolgens zijn tijd in Italië geheel in stijl op bed doorbracht. De rest voltooide de hike gelukkig wel. Moto deed daarbij de ozonlaag ook nog eens deugd door om de tien minuten wat rooksignalen de lucht in te sturen. Bartje zag vanuit Nederland dat het goed was, en de Heeren zagen vervolgens heurlijk eten voor zich bij het gezamenlijke diner. Het voorgerecht bleek voor menig Braquer al te machtig, waarna het maar op het zuipen werd gezet. Bij een verwonderlijke Chinese tent wist men zich voor minimaal geld maximaal naar de gallemiezen te zuipen, met een indrukwekkende speech van Praeses Ploert als vergetelijke toegift. Jossa bracht nog bijna de nacht door in het ziekenhuis na een welbekend potje Italiaans fierljeppen. Helaas moest hij het slechts doen met een meaui filmpje voor de SIP. 

De dag erna was iedereen dermate naar de getver dat men maar door de stad ging struinen. Als een heuse WIDM-opdracht ging men in verschillende duo’s opzoek naar verlate Valentijnsmeuk, onbetaalbare horloges en een slof. Men wist elkaar bij de koffietent zonder koffie met Ziggy Krassenberg als eigenaar te verenigen. Aldaar werden de laatste biertjes gedronken om de vakantie daarna passend af te sluiten bij Hizmet een hoogstaande Napolitaanse toko. Met dertien verrotte levers, twee vermoeide longen en één pijnlijke enkel kwamen de Helden gelukkig weer terug op de Nederlandse grond. Eenmaal terug in Tilburg wist men: misschien is hier studeren toch niet zo verkeerd. 

´´Van die kuthonden met van die kutjasjes´´.

Na het vertrek van de Sint, werd het al snel kouder in onze uit een Sovjet-tijdmachine onttrokken woonwijk.  Bladeren vielen van de geringe bomen en de piel van Ellie de dagen werden alsmaar korter en grijzer. Aan het eind van een volgeplande week, stond er voor de Helden en Beagles een feestelijke avond gepland. Na een middag knutselen aan het halve Moto grote borrelcadeau, nam de creatie net voordat de tap openging afscheid: (Port) Salut! Desalniettemin was het een avond waar meer gestreept werd dan een gemiddeld concert van S10 en waar enkele sportieve klooien eindigden met een zuur moffeltje, nadat ze gestrikt waren voor een OceanGate excursie. Na het zoete goed van meneer piñata, kon uiteindelijk elke klooi vol verlangen op een oor gaan liggen. De dag erna kon namelijk het voltallige gezelschap eindelijk vertrekken naar een weekend bomvol gezelligheid!

`S ochtends kon het collectief vertrouwelijk wakker worden met verschillende jeugdsentimenten. Zo stond Ploert versteld van de komst van mede-inspecteur Perry, vond Grind het leuk zich te herkennen in het monster van Frankenstein en was Rintje dolblij om zijn cherrypopper Dion Graus weer eens te zien. Eenmaal aangekomen in het sprookjesachtige landschap, werd men verrast met de voorbips van de COPD klooi een onverwachte en ongebruikelijk grote sauna. Nadat de Weeco toegaf de thermostaat in de Gezamenlijke Tas te hebben gestopt, kneep men er tussenuit voor de maaltijd. Na het bereiken van de plaatselijke dojo en een hapje te hebben genomen van het gerecht, overwoog menig lid zijn eigen schoenzool als een smakelijker alternatief. Later die avond kon men gelukkig bijkomen met fysieke uitvoeringen van verscheidene TV-series en werden haken en ogen lussen en mutsen binnen lichtingen onder de loep gelegd. Na een overvloed aan gebakken lekkernijen werd Padde’s verjaardag voortgezet met de komst van een gerenommeerde acteur uit The Walking Dead, “Bruuuum”. Bij ochtenddauw kon hij gelukkig verrast worden met ontbijt op bed ontbijt op zijn bed, een flauwiteit die op smaak werd gebracht met het zoutvaatje. Terwijl de klooien zich weer eens verdwaald maakten in hun dagprogramma en een niet nader te noemen lichting de faciliteiten van het huis uitbreidde, kwam bij ieder de weekendgeur lang en breed de neus uit. Na een hoop gestamel en gejammer waren er dan klooien die tree voor tree stapjes maakten en zich worstelde door alles wat van hen verwacht werd.

Uiteindelijk wisten de klooien met behulp van obscure ezelsbruggetjes zich op te klimmen en ontvingen Miguel den Otter, Timo Veul, Thuur Holtjer, Tom Verheul en Gilles Raman na maanden van nalatigheid, ergens in de nacht van donderdag op zondag hun trui. Proficiat Heeren, maak er een fantastische tijd van!

“Penetreer haar met je neus!”

Na een uitermate geslaagd en bovendien origineel neonfeestje met de dames van Conserva hebben de heren van de T.H.D. zich gebogen over het klooienvraagstuk dat zich elk jaar na de eerste borrel opdient. Na uitvoerig beraad verscheen er witte rook boven de KB, wat resulteerde in een negental jongemannen die geschikt werden bevonden om ook de tweede borrel bij te mogen wonen. 

Ondanks het voortdurende bakkeleien over de invulling van deze tweede borrel (wat Braque overigens niet vreemd is) bleek dat het behouden van tradities immer bij de identiteit van het dispuut hoort. Zodoende werden de eerstejaars opgewacht om stipt 17.28 voor een voorborrel bij stamkroeg Slagroom. Vanaf deze oase van speciaalbier vertrok er een karavaan bestaande uit de bus van buschauffeur Hans naar het verre  westen oosten, alwaar een omgebouwd geloofshuis genaamd Onze Kerk in het immer sfeervolle Hooge Zwaluwe het gezelschap met smart (en Cava) opwachtte. Vooral dat laatste kon de heren met blijdschap vervullen.

Naast de heren die op dit moment het huidig kader van Braque vormen, waren ook een aantal leden van weleer van de partij. Door een slinkse manoeuvre van Boris Boef kwam dhr. Quist derhalve naast een van de klooien te zitten. Quist greep deze kans uiteraard meteen met beide handen aan door zijn dochter alvast uit te huwelijken voor het Lustrumgala dat over twee jaar zal plaatsvinden, omdat “ze dan negentien is dus dan kan het!” aldus een trotse vader.

Terwijl de heren door de serveerders van de ene na de andere lekkernij werden voorzien, was het de beurt aan de Bitch van LAB en de Praeses van Braque om aan de eerstejaars duidelijk te maken dat Braque meer is dan een vriendenclub en daarvoor kiezen een keuze voor het leven is. 

Met die inspirerende woorden trok men terug naar de bus, maar niet voordat een van de eerstejaars een paar flessen wijn voor onderweg had weten te ontfutselen onder het oog van de obers door. Met hetzelfde gemak werden die flessen in de bus verticaal verorberd, terwijl Loek Maas bezig was met het veelvuldig ten gehore brengen van schunnige liedjes over mensen op een berg. Alvorens een enkeling dit ludieke concept compleet verkrachtte als gevolg van het overslaan van het onderdeel ‘rijmwoorden’ op de Belgische basisschool.

Met het tempo van tututu Max Verstappen kwam men weer aan bij de KB, waar de dames van Furiae eerst nog een uur aan het omkleden waren de boel alvast op stelten hadden gezet, deden de heren hun beste Hugh Hefner impressie door zichzelf in iets te kleine badjassen te hijsen. Dat de borrel gezellig was bleek al toen er onverwachts bezoek in een blauw kloffie voor de deur stond, maar met enkele loze geruststellende woorden van trapschoonspringer Schar geloofden ook zij het wel en kon het feest tot in de late uurtjes doorgaan.

Aan de eerstejaars: bedankt voor deze avond en wie weet tot snel!

“Het gala is pas over twee jaar dus dan is ze negentien!”

Nacho’s die de hokjes in de Cube als slaapplek behandelen, Moes die voornemens is om dit jaar écht 132 ECTS te halen en talloze wanstaltige geestige rijmpjes voorbij zien komen op je mail met de vraag om koffie te drinken. De doorgewinterde Braquer weet al hoe ver het dan is: de start van een nieuw collegejaar! De start van een nieuw collegejaar betekent uiteraard ook dat de grote klooienroulette vanuit de TSV van start gaat. Het studentenwelzijnsmannetje wist – ter voorbereiding op deze periode – het begrip Astresssor tot ongeëvenaarde hoogtes te stuwen. Gelukkig bleek bij de disputentochten al snel dat hij overal aan had gedacht: gore olijfjes, borrelnootjes met nog minder smaak dan Klink op de eerste borrel en Quen Is dat Peter Gillis yu als sabreur – het bleek allemaal tiptop in orde. De mannen hadden zodoende drie lauwe avonden gehad en nodigden op de donderdag – ditmaal zonder gezeik over een Habiba – een select gezelschap uit voor het moment dat het kaf van het koren wordt gescheiden: de eerste borrel! 

Op het Plato-kamp konden enkele genodigden ter voorbereiding op de borrel nog verder kennismaken met een speciale groep Braquers voor het moment suprême daar was. De genodigden leerden ongetwijfeld veel positiefs over de Heeren, zoals dat Snof zich nog steeds niet te oud voelt om het gezellig te hebben met achttienjarigen en dat GTC-papegaai Moes Marraparra hét voorbeeld is van hoe je je als Braquer inzet voor commissies. Het kon dan ook niet anders dan dat vanaf 17:47 stipt de eerste borrel een gezellig karakter kende. Het werd zelfs nog gezelliger toen we aan de lauwe speciaalbakken konden beginnen. Ieder biertje kent uiteraard haar eigen verhaal en op imponerende wijze wist de Limburgse spebikoning dat aan iedereen kenbaar te maken. Bier is bij Braque echter slechts een doel middel en geen middel doel. Om dat duidelijk te maken mochten de genodigden hun meest amusante verhaal tentoonspreiden. Conclusies: sjaars hosselen nog steeds in verscheidene zuipgehuchten, willekeurige huisbewonert geeft geen fuck om de blauw en een andere huisbewonert nam letterlijk en figuurlijk de benen op een discutabel moment. 

Gelukkig konden we na de conservaties op grote hoogtes door naar een écht amusant onderdeel: de huifkar van Keesie. Strrrrrruuuuuudel kon zijn geluk niet op toen hét voorbeeld van de moderne techniek voor de KB verscheen na enige vertraging. Een halve minuut later was hij echter weer in mineur toen Kees besloot zich bijna klem te rijden in de ghetto van de Korvel onze gezellige buurt. Eenmaal ontsnapt uit de smalle straatjes ontstond er een bizarre borrel op de huif; de wandelgangen zeggen zelfs dat stuntpiloot Stift een koprol heeft gedaan! Door al het springen op allerlei bangers en dat gare carnavalsnummer dat A12-feut Oek opzette stonden de maagjes van iedereen echter ook op springen. Gelukkig was de Gele Muur reeds gearriveerd om ons te voorzien van snackshifts en een draaiboek van zes pagina’s en konden we met een gerust hart de blacklight borrelruimte betreden. De KB had door haar donkere karakter wat weg van een escape room waar Brum drie wc-stortbakken zou kunnen slopen uur verdwaald in zou kunnen raken, maar gelukkig wist iedereen relatief gemakkelijk zijn of haar draai te vinden. Klink en Oek draaiden helaas de verkeerden kant op, maar de rest genoot van de vodka ranja energy en de originele hitjes van de P. Tot slot was Braque gelukkig dat de laatste kamer van de zomer nog werd gevuld en kon iedereen met een bonzend gerust hart naar bed toe. Genodigden, bedankt voor jullie komst en mogelijk tot de tweede borrel!

‘’Is dit de eerste keer voor jou?’’

De dag die in de agenda van elk waardig lid en zijn moeder rood omcirkeld staat is wederom aangebroken: de verjaardag van onze vriendengroep, ofwel de dies der T.H.D. Braque. Ditmaal hebben we de regendans overgeslagen om te voorkomen dat deze heuglijke dag in het water zou lopen, of beter gezegd, dat het wél in het water zou lopen. De heren gingen namelijk naar Den Bosch om levend te verbranden op een bootje dat vrij krap aanvoelt als je haar deelt met zes LAB’ers met zware botten.

Desondanks gingen onze sjaars twaars met goede moed aan het roer zitten om de veel te volwassen gesprekken en anekdotes van de LAB’ers aan te horen. Al snel bleek echter dat niet iedereen zo volwassen was, gezien verscheidene bootjes herhaaldelijk in doodlopende grachten terechtkwamen, sommigen elkaar nat probeerden te spetteren en anderen uit de boot poogden te urineren. Nadat de twaars geacht werden genoeg verantwoordelijkheid te hebben genomen werd het tijd om ongewenste opmerkingen te maken naar het damesdispuut dat ons zou opvolgen voor ongelimiteerd bier.

Althans, dat was de verwachting. Wat namelijk niet voor iedereen van te voren duidelijk was, is dat er eerst een soort wandelvierdaagse voltooid diende te worden, en dat valt niet mee als je doorgaans enkel van en naar Bosporus loopt. Eenmaal aangekomen blijkt gelukkig dat we in een hoekje achteraf gepropt werden we eindelijk konden brallen zonder zeeziek te worden.

Nadat de speeches gegeven waren, de oude garde vertrokken was en de open bar gesloten was, ging men op pad om de kroegen van Den Bosch onveilig te maken. En dat is gelukt, want zodra het grote aantal decadente Braquers het gespuis weggejaagd had kon voor enkele leden de MILF hunt beginnen, terwijl een niet nader te noemen oud-lid zich niet realiseerde dat hij beter had kunnen vertrekken toen zijn leeftijdsgenoten dat ook deden. Desalniettemin zette de gezelligheid zich nog een tijd voort, en nog voordat we uitgespeeld waren moest de trein gehaald en de avond afgesloten worden.

“Komt dit in de Schuttevaer?”

Opschudding binnen het Heldiale Collectief, want zowaar kon Braque zich niet aan een van haar eeuwenoude tradities houden. Dit jaar vond de zomerborrel namelijk een keer niet plaats op de derde zaterdag van juni, doordat het Friese kampioenschap hoe verneuk ik het weekend van zeven Braquers Zeilweekend deze heilige datum in had genomen. Gelukkig is de T.H.D. intussen een progressieve club – kijk namelijk maar eens welke lovende woorden er tegenwoordig vallen over de kledingdracht van DJ Vedorrrr – geworden en werd de borrel gewoon een weekje opgeschoven.

Na een enerverende editie van het Brabantse kampioenschap kannen jatten de Eindejaarscantus reisde het Collectief met de burgerrups af naar Eindhovuh. Aldaar leek de EJC een vervolg te krijgen door de zorgwekkende hoeveelheid cantustafels en live-muzikanten, maar gelukkig bleef dat de uitgedroogde Helden bespaard. Niettemin moest men wel urenlang zien te overleven aan tafels waarop je binnen een minuutje een eitje kon bakken, maar door de aanwezigheid van Floyds dagelijkse nieuwe natte droom werd dat leed een stuk minder erg. Bovendien vlogen de koude witte units en snacks over de tafels met een tempo waar Moes met bewondering naar keek. De wijselijke gesprekken met oud-leden brachten de jonge honden veel bij en de sfeer kwam er heerlijk in. De sfeer was zelfs zo gemoedelijk dat Paddoef aka Mister Moestuin een gesprek voerde met een Labber dat langer duurde dan een handdruk.

Plots verplaatste het spektakel zich van de tafels naar de dansvloer, want aldaar gingen diverse groepen hipsters in de dop met elkaar de dancebattle aan. Vol bewondering keken de Helden naar de imposante moves van achtjarige kinderen die nu al een beter gevoel voor ritme hebben dan Zazoef. Afijn, het maakte de zomerborrel helemaal los en diverse Helden kropen erna dan ook de dansvloer op. Bij de wannabe strandtent bleef het erna ook bijzonder gezellig en werden de laatste waardevolle lessen van LAB aan Braquers meegegeven. Bij het sluiten van Jams & Gems was het voor de Helden ook tijd om het dieptepunt van gentrificatie te verlaten, waarna zoals altijd de handen geschud werden en het collectief terugkeerde naar Tilburg.

“Do you eat vegetarians?”

Weilanden gevuld met koeien, vervelende buschauffeurs en mensen die een vreemde taal spreken. Dit kan maar één ding betekenen, de heren zijn op zeilweekend in Fryslân. Eenmaal aangekomen bij de haven sleepten de heren hun bagage en een kuub Gigjes de boot in alvorens te vertrekken. Nadat kapitein Grind zijn stuurkunsten had getoond besloot stuurfeut Ploert om toch maar het roer over te nemen. Op het water vloeide de Gigs rijkelijk en scheen de zon zo fel dat opnieuw Padde besloot headfirst met kleren aan in het water te springen, ditmaal zónder met zijn hoofd de bodem aan te tikken. Na een overheerlijke vegetarische barbecue waren de zeehelden klaar om de stad twee kroegen onveilig te maken. De avond was gevuld met een pikomlaag, een voor Padde teleurstellende after bij een Friesche meid en een in het water gevallen poging van piraat Heuj om de bestuursboot te enteren.

De volgende ochtend was het collectief al vroeg wakker en na een snel ontbijtje van eerder gebakken burgers gingen zij weer het water op. Wederom werd er veel whisky en nog veel meer Gigjes genuttigd. Al dit zonnen, zwemmen en drinken vergt echter een hoop energie dus de maagjes van de heren begonnen na een paar uur al erg te knorren. Snel stuurde onze stuurman ons naar de dichtstbijzijnde pizzeria om een goede bodem voor de avond te kunnen leggen. Nadat iedereen een vreselijk gore pizza naar binnen had gewerkt, Grind zijn dubbelequatro espresso achter de kiezen had zitten en Moes zijn in Tsjernobyl gevonden ijs op had konden de heren door naar de tweede camping. Hier kwam kapitein Grind tot de realisatie dat een hangmat meenemen niet altijd handig is gezien er in de wijde omgeving geen boom te bekennen was. Net als de vorige avond schoot het gezelschap al snel weer de kroeg binnen waar de verjaardag van Heuj goed werd ingeluid door allround DJ Hielke (bekend van zijn soepele overgang van Abba naar “Defqon Tribute 2023).

De volgende ochtend rolde de heren met een flinke kater uit te tent. Al snel kwamen zij echter tot een schokkende ontdekking, de sleutel van de boot was verdwenen. Men meende zich te herinneren dat Moes deze had meegenomen maar deze had hier, zoals Mark Rutte zou zeggen, geen actieve herinnering aan. Na een paniekerige zoektocht was de sleutel nog steeds niet gevonden dus moesten de heren een andere oplossing vinden. Gelukkig voor hen waren de dames van Nontemba zo vriendelijk om helemaal terug te komen om de boot op sleeptouw te nemen. Op een slakkentembo sputterde het collectief met Nontemba door de Friesche wateren toen werd besloten om een korte zwempauze te nemen om even af te koelen. Hier vond Moes op miraculeuze wijze de sleutel van de boot terug toen niemand keek, waarna Frommel door de grond zakte van schaamte en nooit meer werd gezien. Na een hoop excuses voor de dames vertrok het gezelschap, ditmaal met sleutel, weer naar de haven waarna zij weer terugkeerde naar het mooie Brabant.

“Hé havenlul! Kapitein Iglo!”

Braquers die zonder tegenzin naar België trekken? Nee, dit is niet het begin van een slechte mop. Dit is het 21-diner van Pørko. Gezien de reistijd van zeker 40 minuten voelde Braque zich te elitair voor het openbaar vervoer en besloot iedereen per auto af te reizen naar Hoogstraten – een plek waar welvarende Nederlanders fiscaal heil zoeken. En die welvaart was te merken. Na honderden meters niks behalve villa’s tegen te zijn gekomen, doemde het kasteel van Jurgen en Juutje namelijk op.

Men werd door bedienden met champagne onthaald in een tent waarvan zelfs de TOCK bang van wordt en lichting ’22 spontaan het instinct krijgt om met willekeurige palen te gaan hannesen. Het eten werd geserveerd, de speeches werden gegeven, foto’s van Pørko als fietspompbaby werden getoond en de wijn vloeide rijkelijk toen Padde zijn jaloezie op Frommel niet langer kon bedwingen en besloot dat een hersenschudding zoeken op de bodem van het zwembad de beste manier was om overeenkomsten te vinden. Kort daarna was het niet onze in-house DJ Vedor maar niemand minder dan Loek Perenblix die een collab aanging met het zoveelste bewijs dat de Kempsen te veel geld hebben: Troubadour Rop met een P. 

Nog voordat Padde op slippers het centrum onveilig zou maken, werd Brum – hoe kan het ook anders – in bed gelegd door de gastvrouw omdat hij zo diep in het glaasje had gekeken dat hij geen enkel glaasje meer vast kon houden. Eenmaal op stap bleek het een avond van unicums te zijn: Grind heeft getongd – al zij het met een zweefteef studente van LAS – en Ploert werd door Two-Face de kroeg ontzegd toen hij deze vergelijking met hem deelde. Nadat duidelijk werd dat Hoogstraten niet bekendstaat om de beschikbaarheid van döner om drie uur in de nacht, begon het gezelschap aan de trektocht terug.

Zelfs deze expeditie verliep niet onbewogen, want terwijl iedereen zich een weg baande door de wildernis, heeft Oek zijn autosleutels met het meisje van Grind laten verdwijnen in het hoge riet en wist Stift in hetzelfde riet wederom de afdanker van Pørko te strikken. Bij terugkomst voelde Rintje de noodzaak om aan de gastheer te laten zien welke genitale kunstjes hij in petto heeft. Na dit spektakel aangezien te hebben werd het tijd om de bedjes op te zoeken en iets te dicht tegen elkaar aan te kruipen.

“Gezien Pørko’s formaat vraag je je toch af of Jurgen daaraan ten grondslag ligt of dat Judith gewoon een hele grote –“

Het vierde lustrum van de TOCK is achter de rug en wat was het een ongelofelijk succes. Na een helse opbouwdag van veertien uur waar de Helden zich verplaatsten in de rol van Poolse aspergestekers, kon men om twaalf uur ’s middags het veld openen voor alle gasten Conserva. Op basis van de klachten van vorig jaar, had de commissie een hoop verbeteringen toegepast. Zo stond er achter de rosébar een sopje mocht MDB er ‘s nachts weer een kliederboel van maken, is er riet toegevoegd aan de zijkanten van het veld om Rintje niet meer te laten gluren naar voetballende veertien-jarigen en is er een zes meter brede poort toegevoegd om ook Oek Maas toegang te geven tot het terrein. Het lukte zelfs papa Kemps zonder problemen zijn portemonnee door de poort mee te krijgen. Laatstgenoemde hoopte eenzelfde act te zien als het ringwerpen bij USC en kocht daarom direct de grootste fles om er wat uitdaging aan te geven. Uiteraard bleef het voor dhr. Kemps die middag niet bij één 3L fles.

Na een hectische klopjacht op een muntendief en een nóg hectischer croquettoernooi, won in beide de gedoodverfde winnaar: LAB (a.k.a. zij die de regels begrijpen verbuigen). Ondertussen zat Flaire al te bubbelen in hun kleedkamer en werd het hoog tijd om de tentdeuren te openen. Terwijl eenieder zijn best deed men naar de tent te jagen, stond Mast, die vanwege zijn absentie tijdens de op- en afbouwdag vervelende taken zou krijgen, ondertussen al een paar uur met zijn maten rosé te kappen.

Toen eindelijk iedereen de tent was ingestroomd en de plaskruizen waren overstroomd, kon het feest beginnen. Tijdens het optreden van Flaire kwamen er al snel vermoedens naar boven dat zij hun bubbelbuisjes hadden doorgeslikt en vastzaten als verstekelingen in hun slokdarm. Gelukkig trok instaslet Yes-r de sfeer weer recht met zijn volmaakte show van ware klasse. En na een vruchtbare afterparty was het rond 1 uur tijd om het bed ballenhok op te zoeken.

“Alle sneuneuzen die nu nog op het veld staan, jullie zijn heel triest!”