20.27u. We schrijven woensdag 2 November 2011, als een grote menigte Heeren van varia leeftijden gehuld in het tijdloze zwart-wit zich heeft verzameld in thuishonk ‘t Vaticaan. Bijna vier handenvol eerstejaars van Plato hebben zich inmiddels gemeld als de zeer zorgvuldig gekozen selectie van genodigden van de eerste borrel van Braque anno 2011. Omdat men nu eenmaal nooit een zusje, maar zeker een broertje dood schijnt te hebben aan laatkomers, was iedereen keurig op tijd. Een enkeling nam zelfs het zekere voor het onzekere en besloot, tot groot genoegen van globetrotter Mulder, een goed uur vantevoren op te komen dagen. De tap wacht echter niet, en de eerste druppels vloeien op een steeds gangbaarder tempo naar binnen. Het is een goed en veelbelovend begin van de avond. Een avond die memorabel werd, is, en zal blijven, ondanks dat niet iedereen zich alles meer zal herinneren…
21.48u. Commotie. Licht verontruste, nieuwsgierige, enthousiaste blikken werpen zich richting uitgang van ‘t Vaticaan. Het nieuws is ons zojuist ter ore gekomen dat er voorgereden is. Bij uittreding staat hij daar dan toch weer, de ouderwetse huifkar van Kees. Gekke Kees toch, met z’n wagen. Heeft besloten er een discolamp in te hangen en alwijl men binnentreedt schallen de harde klanken van een te harde bass/beat ons tegemoet. Nu is dat geen traditie, en al snel wordt de geluidsinstallatie onklaar gemaakt. Er mag immers weer gezongen worden!
Naar Brussel willen we niet, dus doen we de paardenstal de kroeg van Hooijen aan. Hier wachten ons de gemoedelijke sfeer, de prachtige en zorgvuldig geselecteerde attributen aan de muur en natuurlijk het barmeisje wat er al sinds mensenheugenis werkt/leeft/woont… T.H.D. Braque acht het niet nodig om drankspelletjes te spelen om sfeer te brengen en gang te maken, dus kon er geborreld worden onder het genot van de immer plezante stoelsessie. Een mooie gelegenheid voor de genodigden om het dispuut kennis te laten maken met hun verbale kunsten, familiebanden en aimabele anecdotes, onder het toeziend oog en vragenvuur van dhr. Adriaans. Over vuur gesproken; witte sokken zijn al gelange tijd uit den boze en daar kent men slechts 1 enkele oplossing voor…
01.11u. Ongeveer. Langzaam aan wordt het begrip ‘tijd’ gerekt tot een ietwat vaag begrip. Maar dat mag de pret absoluut niet drukken, na een avond van stevig doordrinken, zweet en opgekropt testosteron is het tijd voor de natuurlijke tegenpool van dit alles: er smacht wacht immers een damesdispuut bij de lokale Tilburgse Studentendisco. De huifkartocht richting Plato doet denken aan een combinatie van een circus, de harde kern van FC Porto en een horde vuvuzela’s. Of beter gesteld: een hok van 3 bij 3 gevuld met 4 hippie’s, een paar bavianen en dhr. Appelhof. Anarchie ten voeten uit. Het wordt dhr. van der Maat allemaal iets teveel en dus besluit hij om uit een toch niet bijster langzaam rijdende huifkar te springen, om bijna geschept te worden door een willekeurige vrouw op brommer.
Eenmaal (veilig) aangekomen bij het Studentencircus mengt het dispuut zich tussen de dames van DOT., om een kleine galavoorstelling feest te vertonen. En gefeest werd er. De platen werden gedraaid door Jos DJ But, het dak eraf! Dat hoefde niet onder stoelen of banken geschoven te worden; sterker nog, elke barkruk, borrelton of bar veranderde voor menig aanwezige in een slecht excuus om niet op de vloer te hoeven dansen. Als u wilt weten of dat een slim idee is, dan kunt u navraag doen bij de trui van dhr. Freling voor verdere inlichtingen. Men zegt wel eens dat scherven geluk brengen, wat aantoont wat een relatief begrip ‘geluk’ toch is…
??.??u. Cliches, wie kent ze niet. Te gewoontjes om er enthousiast van te raken, te vanzelfsprekend om over te slaan. Dus kwam na dispuutshit ‘Lekker in de zon’ het gebruikelijke repertoire van ‘Lopen tot de zon komt’ en de ‘Piano Man’ weer eens kijken. Normaal gesproken symbolisch voor het eind van de avond. Maar wees niet getreurd, het eind van de avond is ook altijd het begin van de ochtend. En masse vertrok men richting het APH om aldaar de festiviteiten voort te zetten. Uiteindelijk kon men dan toch zeer tevreden, na een geslaagde naborrel slaapfeestje zijn/haar bed opzoeken.
Huld!