T.H.D. BRAQUE
Welkom op de site van Tilburgs Heerendispuut Braque
*** Goed eten en drinken is heel belangrijk, zo weet eenieder. Het was dan ook daarom, maar ook wel omdat Dhr. Beek maanden geleden de leeftijd van 21 had bereikt, dat het keurcorps weer eens een uitstapje kon maken naar de geboortestad van een der Braque telgen voor een heldiaal 21-diner. Na wilde maar vooral afgekeurde plannen over scouting hutten en gepofte kastanjes besloot Vicky ons dan toch uit te nodigen in het huis waar zijn gefundeerde wieg van gewapend beton heeft gestaan.
Samen met mevrouw Beek, Robin & Robin, Myrthe en Inge had Victor alles tot in de puntjes voorbereid. Bij aankomst bleek al dat het ons aan niets zou gaan ontbreken. De hele kamer hing vol met ballonnen en alle tafels stonden vol met prachtige sherry glaasjes bestemd voor de wijn. Waar verwacht werd dat de frituurpan weer aan zou staan en de pizza’s al in de oven zouden liggen kwam de gemiddelde vetliefhebber er bekaaid vanaf.
Nadat we hadden kunnen genieten van een heerlijk zelfgemaakt soepje, een fijne pasta del Victory en een tongstrelend stuk zelf gemaakte appeltaart werd het tijd voor het lied. De Meest Apathische Lichting Ooit had weer eens een van haar meesterwerkjes voorbereid en zoals verwacht kon niemand het meezingen. Ook de schrijvers zelf niet. Gelukkig kent Braque ook liedjes en liet even duidelijk horen hoe het wél moet. Natuurlijk werden de aanwezige ballonnen opgelaten behangen met wensen aangaande het gewicht van Dhr. Beek, waarna Robin nog even een puike heliumimitatie ten gehore bracht van de beroemde robot.
Zingen maakt dorstig dus toog Braque naar de Wallekse binnenstad. Horden 16 jarige meisjes en paupers werden beloofd maar niets was minder waar. Gelukkig waren de dames van de bediening mee, die de avond nog enigszins voor ons wisten te redden want in de twee aanwezige kroegen bleek geen hond binnen te zijn. Na eerst een biertje gedaan te hebben in een letterlijk lege kroeg werd de après-ski bar maar aangedaan. Als het niet voor je gedaan wordt moet je het feestje zelf maar maken dus werd de plaatselijke volkszanger vakkundig van zijn microfoon ontdaan om ruimte te bieden aan De Uil met zijn eigen vertolking van ‘vrienden voor het leven’. Om de avond goed af te sluiten werden Van Graafeiland, La Grouw en Kiki op slinkse wijze achter gelaten zonder taxi en werd er nog even door geborreld in het op één na mooiste café van Tilburg.
Tot slot willen we natuurlijk Mevrouw Beek, Myrthe, Inge, Robin en natuurlijk Victor hartelijk bedanken voor de leuke avond en het heerlijke eten. Kan het recept voor de appeltaart integraal op de Braque-site? We hebben geweldig genoten!
*** Daar waar de vorst de grond heeft verlaten en de bier- en zweetdampen van carnaval weer zijn opgetrokken werd het voor de Helden van Braque wel weer eens tijd voor een welverdiende vakantie. Heerlijk, even er tussenuit, zon zee en strand, cocktails, korte broe…NIETS VAN DIT ALLES!! De Heldiale reiscommissie, het olijke duo Kiki en Vicky, had namelijk besloten om Riga aan te wijzen als bestemming voor de Braquantie 2009. Een kapot geschoten Oostblok dorp, temperaturen van rond de -20º en vieze vadsige Olga’s. Een scala aan gedachten die bij het horen van de bestemming door het hoofd van menig Braquer spookten…
Om de grafstemming nog wat verder te versterken hadden Hepie en Hepie het idee opgevat om de bus van 5.15u te nemen richting Charleroi. Gelet op de levensstijl alsmede de stiptheid van de gemiddelde Braquer een plan dat gedoemd was te mislukken. Als ware het een godswonder kwamen alle Heeren tijdig aan, hopende op warme koffie en vers belegde broodjes van de reiscommissie. Deceptie nummer drie: geen koffie. Ook geen broodjes. Sterker nog: geen reiscommissie. Die kwamen natuurlijk gewoon om 5.45u, aangezien toen de bus pas zou vertrekken…
Een goed begin is het halve werk zullen we maar zeggen en na een lange rit kwam het keurkorps dan eindelijk aan op vliegveld Charleroi. Nadat klerelijer Van Der Zwan nog even had besloten zijn vliegticket in de bus achter te laten konden de knorrende magen gevuld worden bij de luxueuze broodjeszaak ‘Chez Paul’. Dat de prijzen van de half afgebakken en matig belegde euroshopper broodjes de pan uit rezen zal u na het horen van de naam van het etablissement niet verbazen…
Eenmaal gearriveerd in de Letse hoofdstad bleken alle vooroordelen van tafel te kunnen. Wat allereerst opviel was het verbazingwekkende aantal schone deernes dat door de stad tippelde. Dat we dit gegeven letterlijk moesten nemen zou later blijken. Het feit dat ons spotgoedkope onderkomen er fantastisch uit zag en gelegen was in het oude centrum, omgeven door kroegjes, eetgelegenheden en tabakverkooppunten was de kers op de Van der Valk appelmoes.
Op weg naar het Hostel was de huiskamer voor de rest van de week eigenlijk al gespot: The V for Victory Pub! Een klein hol op tien meter van ons bed, alwaar grote glazen koud bier werden getapt voor een kwartje en het strak getrokken verwarmde pool biljart ons lachend aanstaarde. Tussentijds werd er nog even voor 2 euro gegeten bij het naastgelegen buffet om ons vervolgens weer tegoed te doen aan het goedkope vocht in de Victory.
Iedereen zat gezellig te borrelen en goed in de olie toen rond de klok van tienen de appetijtelijke dames achter de bar plots plaats moesten maken voor enkele sovjet commando’s met armen zo dik als de bovenbenen van Beek en Adriaans bij elkaar. Dit ‘de-pret-enigszins-drukkende gegeven in het achterhoofd nemend werd er nieuwsgierig gekeken naar het rode gordijn waar de dames door verdwenen naar een ruimte die eerder door ontdekkingsreiziger Van der Maat werd bestempeld als ‘personeelsruimte’. Onze nieuwsgierigheid werd niet lang op de proef gesteld daar het gordijn vrij snel open ging en er een andere Sovjet soldaat ons attent maakte op het feit dat de lieve bar meisjes van zo even inmiddels omgekleed beneden klaar stonden om ons te voorzien van lapdances en andere vergaande vormen van vermaak. En dat voor maar een paar kwartjes!
Als hongerige wolven stortten enkele Braquers zich de trap af naar de schmutzige kelder alwaar enkele banken en een paal het decor zouden vormen voor een gedenkwaardige gebeurtenis. Nadat de dames zich ontdaan hadden van enkele kledingstukken kreeg een van de schnoeven een duidelijke voorkeur voor een niet nader te noemen Braquer met een getinte huidskleur. Ze was verliefd. Helaas was ze aan het werk dus kon de prille romance tussen de twee tortelduifjes slechts intiemere vormen aannemen op goedkeuren van haar pooie…euh baas nadat er de somma van drie kwartjes was afgerekend. Een kort overleg volgde en exact op het moment dat de stemmen stomden en de muziek stil viel klonk de wanhopige kreet door de vochtige kelder: “I’LL PAY FOR IT!”
De zaterdag stond voor het grootste deel van het ensemble in het teken van shooting big guns. Per bus vertrok men naar een afgelegen, kapot geschoten industrieterrein om aldaar af te dalen in een oude bunker van de Russische maffia. Na drie loden deuren van een meter dik te zijn gepasseerd doemde een rokerig hol op vergeven van handguns, AK 47’s en rocket launchers. De maffioso die het geheel moesten begeleiden waren nog onvriendelijker dan de gemiddelde KGB’er. Kortom: gezelligheid! Dat Courbois degene bleek die het best uit de voeten kon met wapens en munitie was geen verrassing te noemen alsmede het feit dat Van Graafeiland wederom zijn eigen porum van zijn romp af probeerde schieten door even in de loop te blazen van een doorgeladen Spas.
Voor het achtergebleven gezelschap stond er een geheel andere activiteit op het program. Speciaal voor deze gelegenheid had Bart “De Uil” van Ovost een rondleiding uitgestippeld door het pittoreske Riga. Compleet met kaart en vlag trok men er op uit om alle culturele hoogtepunten van Riga te bezichtigen. Zo kregen de aanwezigen een lesje in de popmuziek nabij Café Olé, werd er bij de Sint Petrus kerk verteld over de orgaanconcerten en werden we getrakteerd op een verhaal over antiek in Paddy Whelan’s. Uiteraard werd de dag afgesloten in de “I love you Bar”.
Op de tweede avond besloot men de hoeren even te laten voor wat ze waren (hoeren dus) en haar heil te zoeken in een van de grotere clubs in Latvia: Club Essential. De dag tevoren had een klein deel dit Walhalla al bezocht en dat smaakte naar meer. Dat dit etablissement daadwerkelijk een essentieel onderdeel vormt voor de culturele reis voor Riga bleek binnen no-time. Al snel kwam men er achter dat er iets vreemds aan de hand was met deze tent. Van de paar honderd bezoekers bleken er slechts 23 het mannelijke geslacht te bezitten. Het gegeven dat wij daar met 11 man stonden zegt genoeg. Ons een weg banend door de kluwen vrouwelijk schoon en ons afvragend voor wie er nu wel betaald moest worden en voor wie niet vond Van der Zwan het nodig om een gesprek aan te gaan met de enige acht lelijke vrouwen binnen de tent. Uiteraard waren het Nederlanders en natuurlijk zat er weer eentje van het corps bij. Zoals men weet had Van der Zwan sowieso liever bij het corps gezeten en het feit dat het varken in kwestie de honderd kilo ruim gepasseerd was weerhield hem er niet van om haar even te vatten.
Daarnaast kwam voor het gehele dispuut het moment dat we eindelijk, na lang wachten, iets zouden hebben aan Roel van der Maat. Gewapend met een camera en een naaktfoto van van Veen baande hij zich een weg door de club om meisjes te shockeren alsmede te filmen tijdens hun wulpse dansjes en stripacts. Voor Adriaans werd deze hilariteit allemaal iets te veel wat resulteerde in een lachbui waar hij tot op de dag van vandaag niet meer is uitgekomen. Na vele scheldpartijen afkeurende blikken en tikken in het gezicht werd er uiteindelijke een prima filmpje geproduceerd. All we need is a montage, a montage…
De opvolgende nacht zou de boeken in gaan onder de naam “De nacht van het Hessburger incident”. Geval bleek namelijk dat van Veen naar de u welbekende hamburgerketen Hessburger was getogen en aldaar maarliefst 14 Hessburgers (u weet wel, die grote jongens) en 4 friet heeft opgegeten. Bewijs werd geleverd in de vorm van de leeg gegeten verpakkingen die als ware het een eerbetoon werden uitgestrooid over het bed van Mark van Schaik.
Zondag was alweer de laatste dag van deze heldiale vakantie en werd, hoe kan het ook anders, afgesloten in huiskamer Victory. Het zou de dag worden dat de klooi van Veen dood wenste, dat er Taveernes werden gebouwd en weer vermorzeld, dat de halve SS door de klooi werd uitgemaakt voor Drakenpoorten die gesloopt moesten worden en dat Roel van der Maat al zijn zakgeld besteedde aan het aanvragen van nummers van Scatman John. Daarnaast deden mijnheer de Praeses en Vicky nog een fijne ontdekking. De Victory bleek namelijk emmers whiskey te verkopen voor een appel en een ei. Daar we inmiddels toch al de voorraad goedkoop bier hadden opgedronken moest ditmaal de overgebleven Scotch er aan geloven waardoor Vicky uiteindelijk naar huis gerold moest worden.
Waarom bezit dit ellendig lange stuk eigenlijk deze eigenaardige titel? Welnu, dat lijkt me evident. Iedereen weet dat Paul, Victor en Freek samen in een rood-gele caravan wonen en een hond bezitten genaamd Tom. Het olijke viertal staat onder zware druk daar ze continu achterna worden gezeten door Etienne en Gijs, de man die de bommen maakt, en Bram of als ze hier even geen last van hebben worden bedreigd door de slagroomspuit met griengas van But. Helaas was Eric niet mee, want die heeft vanuit Brussel natuurlijk Freek gemaakt en mocht er een technisch mankement zijn stond hij niet klaar dit op te lossen. Maar goed, dat wist u natuurlijk allemaal al lang…
Superfarche, Paldies!
*** Alhoewel het de afgelopen tijd angstvallig stil is geweest op de Braque site, is er weer veel gebeurd in de wereld van het meest Heldiale dispuut van Tilburg. Zo was het 27 januari jongstleden weer tijd voor de goedheiligman om zijn boot rechtsomkeert te laten maken, speciaal om Braque te belonen met zorgvuldig uitgekozen cadeaus en uitgebreide gedichten. Onze dank gaat uit naar kutklooi Cleo, die deze happening uitstekend heeft laten verlopen. Tenminste, toen hij uiteindelijk arriveerde, anderhalf uur na de aanvangstijd. Dit mocht echter de pret niet drukken, want door het door de klooi geregelde hoofdpijnbier en de jaarvoorraad LU chocolade koeken die dhr. Beek cadeau kreeg werd het uiteindelijk toch een fantastische avond. De strop in de achtertuin van But bleek dus uiteindelijk niet nodig, en Cleo mocht zijn eigen kuil dus weer dichtgooien. Tot slot een moment van stilte voor de Heldiale Flamoes Flamingo, die na een zinderend optreden in de nacht van 27 op 28 januari helaas is verpletterd onder het gewicht van Martijn La G. De Heldiale Flamingo zal bij ons altijd een speciale plek in het hart hebben.
Gelukkig zijn er ook leukere activiteiten de revue gepasseerd de laatste weken. 4 Februari vond namelijk het Buttie Brandpunt Beursspel plaats in café Brandpunt. Deze avond stond zoals de naam al doet raden geheel in het teken van het dalen en stijgen van de drankprijzen. Dat bij een beursspel een (krediet)crisis onvermijdelijk is bleek al snel toen ‘s middags de biertaps niet werkten, en ‘s avonds Buttie met zijn handen in het haar zat omdat de beamer geen teken van leven toonde. Na een lijntje kôôk had Buttie zichzelf echter zo weer onder controle, en kon het feest van start. Onze oprechte dank gaat uit naar damesdispuut Keiretsu, waarmee wij de rest van de avond heerlijk hebben staan borrelen. Wij beloven dat de volgende keer dat jullie ons uitnodigen voor een naborrel in het Keiretsu-huis dhr. van Tankeren zijn poepschoenen thuis zal laten.
Tot slot wil ik graag nog de carnaval in Cuijk noemen. De Kuukse Kroegentocht staat keer op keer weer garant voor een voortreffelijke dag carnaval. Zo leek het ook ditmaal te geschiedden, toen dispuut Braque in de Intercity richting Nijmegen zat. Waar dit jaar echter geen rekening mee was gehouden was klooimans Cleo. Toen in Nijmegen eindelijk de veel te kleine Sprinter-trein op kwam dagen was hij namelijk nergens te bekennen, wat resulteerde in een half uur langer wachten. Ook eenmaal in Cuijk had Cleo het niet makkelijk, vooral toen hij de volledige pot van een paar honderd euro verloor. Echter maakten het en plein public urineren van dhr. van de Maat en dhr. van Schaik, dansende meisjes op de Braque statafel en de door ons in het dispuut opgenomen plantenbak veel goed en werd het weer een dag in Cuijk om vooral snel te vergeten.
Of dit een gemakkelijke aaneenschakeling van gebeurtenissen en treffens was of niet, is wel gebleken. Zonder te spoilen was een der hoogtepunten het einde van de maand Februari. Hierin vond niet alleen de carnaval plaats, waar menig Braquer verraste en verrast werd in allerlei zin door vertoningen in de vorm van kostuums e.d. Hilariteit alom aanwezig in deze dagen en het is jammer te noemen dat deze zo vlak voor de door sommigen betitelde als ‘nu al legendarische’ reis naar Riga. Overschaduwen is een groot woord, alsook relevant. Deze reis reminiscerende, ontspringen tranen, lachstuipen, spreekwoordelijk schaamrood, schampere sneren, gebruuskeerde imitaties, blauwe dijen en torenhoge emoties de dans niet. Sinds een jaar met Braque leuker is dan meeste dierentuinen en interessanter nog dan de zondaghalfmiddag van de gemiddelde d’Artagnanner, hoeft niet vermeld te worden dat in de aanloop naar de zomer vele jolijte zaken de revue gepasseerd zijn, met als uniek event de presentatie van de nieuwste lichting van 1. Nu een nieuw hoofd Braque sierde, en dat immer doet, kon er alweer gewerkt worden aan een nieuwe generatie Beagles.
In quantiteit zou de vorige lichting best overtroffen mogen en kunnen worden, vandaar dat een waar scala aan persoonlijkheden zich schoorvoetend meldde bij de 1e borrel. Nog bruisender dan een biertje was de 2e borrel, toen de mannen zich van de jongens onderscheidden. Verheugend nieuws was er dus voor enkele uitverkorenen, die weldra hun eigen beproevingen aan levende lijve mochten ondervinden.
Zo kon de vicieuze cirkel, een zeer plezierige cirkel die elke keer weer op een andere manier eenzelfde resultaat opleverde, weer beginnen. Weer een jaar Braque, moge 2010 het vorige jaar proberen te evenaren!
Door Cleo
*** Hallo allemaal, welkom bij de eerste aflevering van de spannende avonturen van Dora, Cleo & Juul! In deze documentaire kunt u de gebeurtenissen rondom dit aparte duo individu stap voor stap volgen. En vandaag hebben we gelijk al het verslag van een grootse gebeurtenis voor u in petto. In de nacht van 8 op 9 december jongstleden werd voor dit individu namelijk een droom werkelijkheid: hij mocht zichzelf vanaf dat moment voorstellen als zijnde klooi van Tilburgs Heldiaal Heerendispuut Braque. Hoe dit zover kon komen is velen nog een raadsel, omdat het er na een symfonie van gezwets, gefaal, ge-euh, Breezers Ananas en donorvoorlichtingen niet zo rooskleurig uitzag voor beagles Tias van Moorsel, Freek en Pepijn van Geel. Hoever hij gaat komen is dan ook nog maar de vraag.
Desalniettemin willen wij hem veel succes en sterkte wensen. Mocht u uw steunbetuiging willen uiten, dan verwijs ik u graag door naar het gastenboek. En geloof me als ik zeg dat hij die tekenen van medeleven hard nodig zal hebben…
*** Trek maar dikwijls aan de bel. De goede lieve Sint had ook dit jaar weer iets meegebracht uit Spanje. Op 5 december jl. zeiden namelijk drie tot nu toe natte herders ‘ja’ op de uitnodiging om bij Braque een flinke opvoedcursus te komen volgen. Wellicht binnenkort meer over de avonturen van Freek, Tias en Pepijn…
*** Woensdag 12 november jongstleden was één van de mooiste momenten in de Platotijd aangebroken voor een select aantal mannelijke eerstejaars: de Eerste Heldiale Braqueborrel. Onwennig en schuchter om zich heen kijkend druppelden de gevraagde jongemannen rond 20.30u het Vaticaan binnen. De door hen gemaakte aanname dat het een rustig avondje zou worden met veel gratis bier werd al snel teniet gedaan, toen zij werden blootgesteld aan een uiterst geïnteresseerde, maar immer kritische, brallende en cynische menigte Braquers. Het feit dat er bij dispuut Braque meer van je wordt gevraagd dan het bekwaam zijn in bier drinken en hier toffe verhalen over weten te vertellen, werd maar weer eens duidelijk onderstreept. Ondanks alle slechte, onverstaanbare uitspraken en foute kledingkeuzes, werd het weer een prachtige avond, die zoals vanouds vroeg in de ochtend eindigde bij de sociëteit van Plato.
Foto’s vindt u alhier.
*** Na eenentwintig jaren in dit leven, is Buttie nu een stoere vent. Zaterdag, de vijfentwintigste oktober mocht het Braqueriaanse keurkorps weer eens op pad om een geboortestad van één der 21-jarige telgen volledig af te breken. Op invitatie van Dhr.Van der Kroon mocht Dispuut Braque namelijk komen genieten van zijn traditionele 21-diner. Uiteraard moest Dhr. Appelhof op de heenreis al van zich laten spreken. Door zijn eeuwige getreuzel, geneuzel en apathie kreeg hij het voor elkaar om het halve dispuut de trein te laten missen, waardoor het in pak gestoken gezelschap gesepareerd arriveerde in huize But. Iedereen werd netjes ontvangen en we konden direct genieten van een lekker glaasje bubbels, vergezeld van enkele heerlijke versnaperingen.
Speechen hoort er bij, dat weet iedereen maar vooral Dhr.Van Kouwen, dus But moest er ook aan geloven. Zijn zenuwachtige gestamel leverde natuurlijk enkele oerkreten op vanuit de menigte en al snel was duidelijk dat Mevrouw van der Kroon hier absoluut niet van gediend was. Al snel was het eerste slachtoffer van de avond bepaald in de (ronde) vorm van Dhr. Adriaans. Bijna huilend en robbend klooide hij zich door de avond heen, onder het bijna StrafStaffiaanse geweld van Mevrouw van der Kroon. Dhr. Adriaans prees zichzelf dan ook gelukkig toen het nieuwe slachtoffer zich aandiende. Dhr. Appelhof, vanaf heden “Kuifje”genaamd, stapelde fout op fout en ook hij moest geloven aan de opvoedcursus van mama But.
Het diner, geserveerd in buffetvorm, was wederom heerlijk. Van mosterdsoepjes tot salades,van pasta’s tot chocoladesoesjes, overal was aan gedacht. Met volle magen van het lekkere eten en vooral de ontelbare flessen rode wijn trok het gezelschap de Dordtse binnenstad in voor een onvervalste slemppartij. Na eerst, op verzoek van de Praeses, café de koperen pul te hebben bezocht werd de tocht uiteindelijk zat en gelukkig afgesloten bij café Lekker Belangrijk, alwaar de plaatselijke bevolking ons als een ware attractie beschouwde. Liters bier, kapotte glazen, binnen roken en kapotte tafels waren een greep uit het behaalde resultaat. Dat de betreffende kroeg een week later op de fles ging zal niemand meer verbazen.
Lichting 2006 op de bewuste tafel, vóór deze het begaf
U dacht dat we alles gehad hadden? Neen, natuurlijk niet, we hadden Dhr. Van der Maat namelijk nog bij ons. Op de terugreis besloot Dhr. Van der Maat dat het toilet te ver lopen was en besloot een koffiebeker vol te zeiken. A-motorisch en apathisch als hij is, ging dit natuurlijk grandioos de mist in en hij besloot toen zijn gehele kostuum maar onder te pissen. Bedankt Roel!
Al met al weer een evenement waar we waardig op terug kunnen blikken. Hierbij willen we graag de ouders van Laurens en natuurlijk Mariëtta hartelijk bedanken voor de fantastische avond. We hebben geweldig genoten!