Waar men bij Braque al gauw aan de T.O.C.K. denkt, hoort bij de T.O.C.K. ook vaker aan het spelletje Croquet. Dat dit nog wel eens kan leiden tot misvattingen is natuurlijk begrijpelijk, wat minder begrijpelijk is dat de gemiddelde student het woordje Croquet amper over zijn lippen krijgt. Zo hebben we de mensen van Flabber 0.3 (lees: FArty Party)die het uitspreken van een Frans woord met twee lettergrepen een hele docu kunnen maken met de nodige hilariteit, alleen Hans Kaaayj jr. ontbreekt. Misschien is dat de reden dat de video nog niet heel veel bekijks heeft getrokken en dat was boven de rivieren ook merkbaar.
Immers kennen ze sinds een aantal jaar ook de jolijt van hetzelfde spelletje van de bal en de hamer. Dat Nijmegen verder van Frankrijk of het Franstalig deel van België af ligt weet ieder lid maar dat dit de formulering van het woord Croquet zo ten nadele komt had niemand verwacht. Dus naïef als we waren was een select doch eloquent genootschap afgereisd om cultuur te snuiven te proeven op een dag in het teken van Nederlands populairste snack; de kroket. We waren op weg naar het Nijmeegse Croquet et Croquettes Kroket en Krokets. De aankomst van deze jonge honden was nu al legendarisch te noemen en alleen een soundtrack van George Baker ontbrak nog. Eenmaal aangekomen op de bijna Afrikaanse savanne dat zich in Nijmegen een heuse hockeyclub mag noemen werd er een potje gemaakt om ‘mee te beginnen’. Na terugkeer van dhr. van Vuren bleek dat er een net zo Afrikaanse wisselkoers op nagehouden werd. Vol ongeloof werden de “vele tientallen euro’s” omgewisseld in een zak munten waar een beetje TOCK zowat op draait… Een zak plastic munten die niet zomaar over het hoofd kon worden gezien… Een zak munten die een eigen berging nodig zou hebben gehad.
Enfin, met vijfhonderd munten op zak zou Quaestor in spe, dhr. van Vuren dan wel even wat te drinken gaan halen. Een simpele berekening bij de bar maakte ons duidelijk dat we de dag erop een grotere kater zouden hebben dan ons lief was. De Migraine Frizzante of Spouwmante was namelijk van dezelfde prijsklasse als de gigantische zak met flippo’s die we bij binnenkomst hadden gekocht. Na deze inflatie praktijken moest natuurlijk ook het simpele spelletje met de bal en de hamer er aan geloven. Vol goede moed zouden wij het volk even laten zien hoe dit spelletje in zijn werk gaat. Al gauw werd ons duidelijk dat een dergelijk toernooi makkelijker georganiseerd dan gewonnen wordt en zodoende wisten we onze enige wedstrijd dan ook te verliezen. Voordeel was dan wel er op ons VIP-deck gewerkt kon worden aan de zak met munten waar naar alle waarschijnlijkheid een extra kaartje voor moest worden aangeschaft op het station. Kortom de munten moesten op! Gelukkig zou na het meer dan schappelijk avondmaal de bar opengaan voor andere versnaperingen dan de flessen mouserend maagzuur waar nu al 8 uur op geteerd werd. Helaas verliep dit niet volgens plan aangezien de Nijmeegse neef van Adje niet gebeld was en omdat het sabreren van een fustje blijkbaar teveel gevraagd was. Na lang wachten kon de bar dan geopend worden en kon het feest los barsten. Gelukkig voor ons was de allejezus grote zak met munten door het bizar dure bier dan toch echt op en kon er huiswaarts gekeerd worden. Maar niet voordat we aan de gehele trein hadden laten weten dat dhr. van Vuren toch echt jarig was. Dat niet iedereen die vreugd met ons deelde werd al snel duidelijk maar dat mocht de pret niet drukken. Gelukkig had dhr. Verhofstad als een van de weinigen wel aan de verjaardag gedacht en werd er bij de AH-to-Go nog een flesje rosé weggekocht voor €382. Want ja, je wordt maar een keer 20. En volgend jaar dan zijn we er gewoon weer, hopelijk wel op een andere datum want dan hebben we een 21 diner!
“No shut up and drive miss Daisy home!”